Είχαν περάσει δύο βδομάδες από την αρχή της δεύτερης φάσης και σήμερα ήταν η τελική δοκιμασία. Αυτή που θα καθορίσει αν αξίζει πραγματικά να βρισκόμαστε στην γενναιότητα.

Ο Four για μια τελευταία φορά ήρθε και μας ξύπνησε.

"Πριν σας ενημερώσω για το επείγον θέμα που σας καίει όλους, έχω μερικά δυσάρεστα νέα να σας ανακοινώσω." ξεκίνησε. "Ένα άτομο από εσάς χθες το βράδυ αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του." κοίταξα γύρω μου για να δω για ποιον μιλούσε, αλλά ήμουν τόσο κουρασμένη που δε κατάφερα να αναγνωρίσω ποιος έλειπε. "Ο λόγος για τον αγαπητό σε όλους σας Al. Το άψυχο σώμα του βρέθηκε σήμερα από δύο μέλη της γενναιότητας στον πάτο του χάσματος." είπε και όλοι σοκαριστήκαμε. "Πάμε όμως τώρα στο κυρίως θέμα. Σε δύο ώρες είναι η τελική σας δοκιμασία." συνέχισε μετά από μία μικρή σιωπή. "Μέχρι τότε μπορείτε να πάτε για πρωινό και να κάνετε ότι άλλο θέλετε. Συναντήστε με σε μιάμιση ώρα στην αίθουσα των προσομοιώσεων και από εκεί ένας ένας θα οδηγήστε μπροστά σε όλους τους αρχηγούς της γενναιότητας και την Jeanine για να εκπληρώσετε την δοκιμασία σας. Στο τέλος της μέρας 5 από εσάς θα διαγραφούν από την γενναιότητα. Απορίες;"

"Ναι." είπε η Tris. "Με τι σειρά θα δοκιμαστούμε;"

"Ανάλογα με τους χρόνους σας στην τελευταία προσομοίωση. Αυτός με τον καλύτερο χρόνο θα δοκιμαστεί τελευταίος." απάντησε ο Four και αφού της χαμογέλασε έφυγε.

Σηκωθήκαμε όλοι και ετοιμαστήκαμε χωρίς πολύ όρεξη. Ένιωθα πολύ άσχημα με αυτό που άκουσα για τον Al.

"Είσαι καλά;" με ρώτησε ανήσυχος ο Alex.

"Ναι απλά λίγο σοκαρισμένη." είπα και έκατσα στο κρεβάτι για να βάλω τα παπούτσια μου. "Θα τα πούμε στην τραπεζαρία." είπα και αρπάζοντάς το τζακετ μου έφυγα από τον κοιτώνα και ανέβηκα στο χάσμα.

Έκατσα για λίγο εκεί με τα πόδια κρεμασμένα στο κενό. Γιατί να το κάνει αυτό μια μέρα πριν τη τελική δοκιμασία; Αναρωτήθηκα. Άκουσα βαριά βήματα από πίσω μου και γύρισα για να δω ποιος είναι.

"Ο Alex μου είπε ότι θα σε βρω εδώ." χαμογέλασε ο Eric και έκατσε δίπλα μου. "Είσαι καλά;" με ρώτησε μετά.

"Απλά στεναχωρήθηκα. Ήταν πολύ καλό παιδί ο Al. Δεν του άξιζε ένα τέτοιο τέλος." είπα και του χαμογέλασα άχνα.

"Ήταν δική του επιλογή όμως." προσπάθησε να μου εξηγήσει ο Eric. "Αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στην ζωή για κάποιο λόγο και το έκανε. Ήταν αυτό που εκείνος ήθελε να κάνει." συνέχισε.

Του χαμογέλασα και σηκώθηκα.

"Έχεις δίκιο. Εκείνος το επέλεξε. Και για να το κάνει θα είχε κάποιο λόγο. Αν και ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί το έκανε. Η αυτοκτονία δεν λύνει τα προβλήματα μας."

"Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Πήγαινε να φας. Χρειάζεσαι ενέργεια για την δοκιμασία." μου είπε γλυκά.

"Εσύ δεν θα έρθεις;"

"Όχι, πρέπει να βρω τον Max." είπε και αφού μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο έφυγε προς την αντίθετη κατεύθυνση από την δική μου.

Μπήκα στην τραπεζαρία και έκατσα δίπλα στην Maggie.

"Που ήσουν εσύ;" με ρωτάει με απορία.

"Στο χάσμα." απάντησα καθώς έπινα μια γουλιά από τον χυμό μου.

"Μόνη σου;" ξανά ρωτάει.

"Οχι!" απαντάει ο Alex αυτή την φορά.

"Και εσύ που το ξέρεις;" τον ρωτάει ο Mat που καθόταν απέναντι μου.

"Γιατί εγώ έστειλα τον Eric να την βρει, αφού δεν με αφήνατε να πάω να δω αν είναι καλά." του απάντησε.

"Είσαστε έτοιμοι για την δοκιμασία;" ρωτήσα για να αλλάξω θέμα αφού οι αρχηγοί μαζί με τον Eric και τον Max πέρναγαν δίπλα από το τραπέζι μας για να πάνε στο δικό τους.

"Γι'αυτό δεν προετοιμαζόμασταν, άλλωστε δύο εβδομάδες τώρα;" απάντησε ο Jeffrey.

"Δεν αγχώνεσαι δηλαδή;" ρωτήσε η Maggie περίεργη.

"Όχι. Δεν υπάρχει λόγος. Ξέρω ότι ο καλύτερος χρόνος μου στην προσομοίωση είναι στα 18 λεπτά. Θα προσπαθήσω μεν να τον μειώσω, αλλά δεν αγχώνομαι αφού προς το παρόν δεν κινδυνεύω να μείνω εκτός από την γενναιότητα."

"Εδώ που τα λέμε έχει δίκιο ο Jeffrey." πρόσθεσε ο Alex. "Δεν χρειάζεται να αγχωνόμαστε, τουλάχιστον προς το παρόν."

"Τι εννοείς;" ρωτήσε περίεργος ο Mat

"Μετά το τέλος της δοκιμασίας θα πρέπει να σκεφτούμε πως θα την κάνουμε από εδώ, χωρίς να μας δει κανένας. Δεν θυμάστε το σχέδιο;" απάντησε χαμηλόφωνα ο Alex για να μην μας ακούσει κανένας.

Εκείνη την στιγμή ήρθε ο Four και μας φώναξε οπότε σταματήσαμε την κουβέντα εκεί. Μπήκαμε στην αίθουσα προσομοίωσης και από εκεί ένας ένας έφευγε για να πάει για την τελική δοκιμασία μπροστά στους κριτές. Εγώ ήμουν προ τελευταία, αφού ο χρόνος μου ήταν ο δεύτερος καλύτερος.

"Jess." είπε ο Four μπαίνοντας ξανά στο δωμάτιο σχεδόν 15 λεπτά αφότου είχε φύγει ο προηγούμενος διαγωνιζόμενος.

Μπαίνω στο κέντρο ελέγχου και βλέπω όλους τους αρχηγούς μαζεμένους σε ένα τραπέζι με την Jeanine Matthews από την πολυμάθεια.

"Να είσαι γενναία." μου είπε ο Four και έφυγε.

Έκατσα στην καρέκλα που υπήρχε και η Tori μου χορήγησε τον όρο.

Τα πάντα γύρω μου σκοτείνιασαν και βρέθηκα σε ένα άγνωστο τοπίο για εμένα, δεμένη σε ένα τεράστιο ξύλο χειροπόδαρα. Αμέσως γύρω μου ξέσπασε φωτιά που με πλησίαζε απειλητικά. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να κάνω είναι να προσπαθήσω να κόψω τα σκοινιά κουνώντας τα χέρια μου πάνω κάτω και τα κατάφερα. Αμέσως μετά έλυσα και τα πόδια μου και το τοπίο άλλαξε.

Αυτή την φορά βρισκόμουν εγκλωβισμένη σε ένα γυάλινο κουτί και μία αντλία άρχισε να το γεμίζει με νερό. Στην αρχή προσπάθησα να σπάσω το τζαμί, αλλά ήταν αδύνατο. Έβγαλα λοιπόν το τζακετ μου και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα, βούτηξα και έκλεισα την είσοδο της αντλίας.

Το τοπίο άλλαξε ξανά. Πλέον βρισκόμουν στο κέντρο ελέγχου της γενναιότητας. Οι γονείς μου ήταν γονατιστοί και δεμένοι χειροπόδαρα. Ξέρω πολύ καλά αυτό τον φόβο. Είναι ο τελευταίος φόβος που περνάω τίς τελευταίες δύο εβδομάδες κάθε μέρα. Πηγαίνω προς τον Max που βρισκόταν εκεί.

"Ήρθες;" με ρωτάει. "Νόμιζα ότι δεν θα ερχόσουν." είπε και μου έδωσε το όπλο.

"Έκαναν συμμαχία με τους εχθρούς και θα πληρώσουν." του απάντησα σκληρά.

Φυσικά και δεν εννοούσα αυτά που είπα, αλλά έπρεπε να τα πω.

Πήγα μπροστά στους γονείς μου και σήκωσα το όπλο. Σημάδεψα το κεφάλι του πατέρα μου, κοίταξα στο κενό και πάτησα την σκανδάλη. Έκανα το ίδιο και με την μητέρα μου.

Το τοπίο άλλαξε και βρέθηκα πίσω στο κέντρο ελέγχου της γενναιότητας καθισμένη, αναπαυτικά στην καρέκλα μου. Για λίγο η αναπνοή μου ήταν γρήγορη και η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, αλλά μετά ηρέμησα. Ο Eric ήρθε προς το μέρος μου.

"Συγχαρητήρια." μου λέει και μου χαμογελάει άχνα καθώς με βοηθάει να σηκωθώ και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο.

"Ευχαριστώ." του λέω γλυκά.

"Αυτό με τους γονείς σου τι ήταν;" με ρωτάει αφού βρισκόμασταν στην είσοδο μακριά από όλους τους υπόλοιπους.

"Δεν θέλω να το συζητήσω!" του λέω γλυκά και δίνοντας του ένα τελευταίο χαμόγελο αρχίζω να ανεβαίνει τις σκάλες για τον κοιτώνα μας, ώστε να δω πως τα πήγαν οι φίλοι μου.

Τέλος κεφαλαίου....

Ελπίζω να σας αρέσει.

BTW αύριο αρχίζω σχολή οπότε θα βγει καινούριο πρόγραμμα για τα νέα κεφάλαια.

Τα λέμε στο επόμενο.

Μέχρι τότε να περνάτε καλά και να διαβάζετε βιβλία που σας ευχαριστούν.❤️