46 அந்த கண்கள்
46 அந்த கண்கள்...
எப்பொழுதும் இல்லாத அளவுக்கு எச்சரிக்கை உணர்வுடன் இருந்தான் ஆதித்யா. ஆனால், அந்த நிகழ்ச்சிக்கு பிறகு, சந்தேகப்படும்படி எதுவும் நடக்கவில்லை. அதற்காக ஆதித்யா மெத்தனமாக இருந்து விடவில்லை. கமலிக்கு ஏற்பட இருந்த ஆபத்தை, அவன் மறக்கவும் இல்லை.
இரண்டு மாதங்களுக்குப் பிறகு
தங்கள் அறைக்குள் ஆதித்யா நுழைவதைப் கண்ட கமலி, கடிகாரத்தை பார்த்தாள். மணி ஒன்பது என்று காட்ட பெருமூச்சுவிட்டாள்.
"ஒரு வாரமா நீங்க ரொம்ப பிசியா இருக்கீங்க. தினமும் லேட்டா வரிங்க" என்றாள் சலிப்புடன்.
"ஒரு பெரிய ப்ராஜெக்ட்காக வேலை செஞ்சுகிட்டு இருக்கோம் இல்ல டா..."
"இந்த ப்ராஜெக்ட் எப்ப முடியும்?"
"அடுத்த வாரம்"
"தேங்க் காட்"
"அதுக்காக நான் பெங்களூர் போக வேண்டியிருக்கு" என்றான் தயக்கத்துடன்.
அதைக்கேட்டு ஆர்வமானாள் கமலி.
"வாவ்... பெங்களூரா? நானும் உங்க கூட வரட்டுமா?" என்றாள் கெஞ்சலாக.
வருத்தத்துடன் கண்ணை மூடினான் ஆதித்யா. கமலி அவனிடம் ஏதோ ஒன்றை கேட்பது இது தான் முதல் முறை. ஆனால், அதை நிறைவேற்ற முடியாத நிலையில் அவன் இருந்தான்.
"அந்த ட்ரிப் ரொம்ப ஹெக்டிக்கா இருக்கும் கமலி. பேக் டு பேக் மீட்டிங், பவர் பாயிண்ட் பிரசன்டேஷன்னு நான் ரொம்ப பிசியா இருப்பேன். நீ ஹோட்டல் ரூம்ல தனியா உட்கார்ந்து இருக்கணும்."
கமலியின் முகம் வாடிப் போனது.
"நான் உன்னை வேற ஒரு தடவை நிச்சயம் கூட்டிகிட்டு போறேன்"
சரி என்று சந்தோஷமாய் தலையசைத்தாள் கமலி.
"நீங்க எப்ப போக போறீங்க?"
"நாளை மறுநாள்"
"அங்க எத்தனை நாள் தங்க போறீங்க?"
"அஞ்...சு நாள்... " என்றான் தயங்கியபடி.
"அஞ்....சு நாளா?" என்றாள் அதிர்ச்சியாக.
"என்ன செய்யறது டா...? உன்னோட புருஷன் பிஸியான பிசினஸ்மேன். அவனோட இடத்தை தக்க வச்சுக்க, அவன் உலகத்தை சுற்றி தான் ஆகணும்"
"சரி... நாளைக்கு சீக்கிரம் வரீங்களா?"
"நாளைக்கா? ஏன்?" என்றான் புருவத்தை உயர்த்தி.
"நாளைக்கு கார்த்திகை தீபம். நான் உங்களுக்காக விரதம் இருக்கப் போறேன்"
"இப்படிப் பட்டினி கிடக்கிறது அவசியமா?"
"ஆமாம்... என்னோட புருஷன் என் கூட ரொம்ப நாள் வாழணும்னு நினைக்கிறது அவசியமில்லையா?"
"உன்னால ஒரு நாளெல்லாம் சாப்பிடாம இருக்க முடியும்னு நினைக்கிறாயா?" என்றான் கிண்டலாக.
"இருப்பேன்... என்னை பத்தி நீங்க என்ன நினைச்சிக்கிட்டு இருக்கீங்க?"
"பார்க்கலாம்... நீ எப்படி இருக்கப் போறேன்னு...!" என்று சிரித்தான் ஆதித்யா.
மறுநாள் மாலை
கமலிக்கு வாக்களித்தது போல, தனது வேலைகளை சீக்கிரமாக முடித்துக் கொண்டு வீடு திரும்பினான் ஆதித்யா. அவனது கால்கள் நகர மறுத்தது, வெகு நாட்களுக்கு பிறகு கமலியை புடவையில் பார்த்த பொழுது. அவள் மிக அழகாய் இருந்தாள் என்று கூற வேண்டியதில்லை.
அவன் இமைக்கவும் மறந்து நிற்பதை கவனித்த ரேணுகா, அவன் தோளைத் தட்டினாள்.
"சார் எந்த உலகத்துல இருக்கீங்க?" என்றாள் கமலியைப் பார்த்தபடி.
ஒன்றுமில்லை என்று தலையை அசைத்தான்.
"நல்ல காலம், நீ சீக்கிரமா வந்துட்ட. கமலி உனக்காகத் தான் காத்திருக்காங்க"
சரி என்று தலையசைத்து தன் அறையை நோக்கி நடந்தான். ஆதித்யா வந்து விட்டதைப் அப்போது தான் பார்த்தாள் கமலி. அவன் தங்கள் அறைக்கு செல்வதை பார்த்து, ஓடி வந்து அவன் முன்னால் நின்றாள் மூச்சு வாங்க.
"ஆதிஜி, நீங்க வந்துட்டீங்களா?" என்றாள் சந்தோஷமாக.
ஆமாம் என்று தலையசைத்து மீண்டும் நடந்தான் ஆதித்யா. அவன் வழியை மறைத்த கமலி,
"ஏன் எதுவுமே சொல்லாம போறீங்க...? நான் பார்க்க நல்லா இல்லையா?" என்றாள் முகத்தை சோகமாக வைத்துக்கொண்டு.
அவளுக்கு பதில் கூறாமல் தங்கள் அறைக்குள் நுழைந்தான் ஆதித்யா. அவன் அப்படி செல்வதைப் பார்த்து வாய் பிளந்து நின்றாள் கமலி. கோபமாய் உள்ளே நுழைந்து, வாசற்படியில் நின்று கொண்டு,
"ஆதிஜி... எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா எனக்கு பதில் சொல்லாம போவீங்க?" என்றாள்.
"அந்தக் கேள்வியை உள்ள வந்து கேளு" என்றான்
அவள் உள்ளே நுழைந்தவுடன் கதவை சாத்தி தாழிட்டான்.
"நீ என்ன கேட்ட?" என்றான்
"நான்... பார்க்க நல்லா... இல்லையான்னு..." என்று திக்கினாள்.
"நல்லா இல்லையாவா? நான் மயங்கி விழுந்திருப்பேன்..."
வெட்கத்துடன் அவனை அணைத்துக் கொண்டாள் கமலி.
"நீ எந்த அளவுக்கு அழகா இருக்க தெரியுமா? உன்னை உடனே பேட் டச் பண்ணனும்னு தோணுது எனக்கு..." என்றான்.
அவனைப் பிடித்துத் தள்ளினாள் கமலி.
"போங்க... போயி ரெடியாகுங்க எனக்கு பசிக்குது"
"ஆல் ரைட்..."
சோபாவின் மீது வைக்கப்பட்டிருந்த வேட்டி சட்டையை பார்த்தான் ஆதித்யா.
"மை காட்" என்று அலறினான்.
"என்ன ஆச்சு?"
"நான் இதை தான் கட்டிக்கணுமா?"
"ஆமாம் "
"இது தான் நிஜமான தண்டனை"
"என்னை தனியா அஞ்சு நாள் விட்டுட்டு போறீங்க இல்ல... அதுக்கு தான்"
"வேற எந்த பனிஷ்மென்ட்டும் கிடையாதா?" என்றான் குழைவாக.
"கிடையாது... எல்லாம் நீங்க பெங்களூரில் இருந்து திரும்பி வந்த பிறகு தான்" என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து நடந்தாள் கமலி.
"இது கொஞ்சம் கூட நியாயம் இல்ல, கமலி" என்றான் பின்னாலிருந்து.
தொலைக்காட்சியில் திருவண்ணாமலை தீபத்தை தரிசித்த பிறகு, விளக்குகள் ஏற்றி, பூஜையும் செய்தாகிவிட்டது. ஆதித்யாவின் கரத்தால் கையில் கயிறு கட்டிக் கொண்டாள் கமலி. சிறிது பலகாரங்களை மட்டும் தங்கள் அறைக்கு எடுத்து வந்தாள் கமலி. வயிறு முட்ட சாப்பிட்டு விட்டால், ஆதித்யாவுடன் இரவு சாப்பிட முடியாது அல்லவா... அதனால் சிறிது பசியாற்றிக் கொள்ள நினைத்தாள் அவள்.
நீச்சல் குளத்தின் பக்கத்தில் போடப்பட்டிருந்த இரும்பு நாற்காலியில் அமர்ந்து அதை சுவைத்து சாப்பிட துவங்கினாள். அவள் சாப்பிடட்டும் என்று காத்திருந்தான் ஆதித்யா. சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் அவளை தன் பக்கம் இழுத்தான்.
"என்ன சொன்ன? எல்லாம் பெங்களூரில் இருந்து திரும்பி வந்த பிறகா?" என்றான்.
"ஆமாம்... "
"பாக்கலாமா?"
"யாராவது பாக்க போறாங்க... என்னை விடுங்க"
"பார்க்கட்டும்... நான் என்ன அவங்க பொண்டாட்டியையா கட்டி பிடிக்கிறேன்? என் பொண்டாட்டியை தானே?"
அவன் நெஞ்சில் ஓங்கி ஒரு குத்து குத்தினாள் கமலி.
அவள் அங்கிருந்து செல்ல முயன்ற போது,
"கமலி இரு..." என்று அவள் கண் அருகிலிருந்த எதையோ துடைத்து விட்டான்... என்று கூறினால் அது பொருந்தாது. துடைப்பது போல் பாவனை செய்து, மீண்டும் இறுக்கமாய் அவளை அணைத்துக் கொண்டான்.
"நீ என்னை எப்படி மாத்திட்ட தெரியுமா? பாரு, நான் உன் பின்னாடி எப்படி சுத்திகிட்டு இருக்கேன்னு...!" என்று கூறி அவள் உதட்டில் முத்தமிட்டான்.
அவனை தடுக்கவில்லை கமலி. அது, எதிர் வரவிருக்கும் சிறிய பிரிவின் தாக்கமாக கூட இருக்கலாம். அதே தாக்கத்துடன் ஒருவரை ஒருவர் தழுவிக் கொண்டார்கள்.
"நான் உங்களை ரொம்ப மிஸ் பண்ணுவேன், ஆதிஜி" என்றாள் சோகமாக.
"நானும் கூடத் தான்... உன்னை ரொம்ப மிஸ் பண்ணுவேன்"
"நீங்க உங்க வேலையை முடிச்சிட்டு சீக்கிரமா வந்துடுவீங்க இல்ல?"
"சீக்கிரம் ஓடி வருவேன்"
சரி என்று தலையசைத்து அவன் நெஞ்சில் மீண்டும் சாய்ந்து கொண்டாள் கமலி.
அவர்கள் இருவருக்கும் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை, அவர்களுடைய இந்த நெருக்கத்தை ஒரு ஜோடி கண்கள் பார்த்து கொண்டிருந்தது என்று. அவர்களுடைய அந்த நெருக்கத்தைப் பார்த்து அவை கோபத்தில் சிவந்தன. அவர்கள் ஒருவருக்காக ஒருவர் உருகிக் கொண்டிருந்ததை பார்த்து பொறுமின. ஆதித்யா, கமலியிடம் காட்டிய ஈடுபாட்டை பார்த்து அவை நெருப்பை உமிழ்ந்தன.
ஆதித்யா காட்டிய அதே ஈடுபாட்டை கமலி காட்டியதை பார்த்த பொழுது, ஆச்சரியத்தால் நம்பமுடியாமல் அந்த கண்கள் விரிந்தன. இதையெல்லாம் பார்க்கும் பொழுது அவர்கள் தங்களது திருமண வாழ்க்கையை தொடங்கி விட்டார்கள் போல் தெரிகிறது...! அவர்களுக்குள் தாம்பத்தியம் நிகழ்ந்துவிட்டதா? அப்படி நடக்க வாய்ப்பு இருக்கிறதா? கமலி, ஆதித்யாவை தன் கணவனாக எல்லா விதத்திலும் ஏற்றுக்கொண்டு விட்டாளா? அவளுக்கு அவ்வளவு முதிர்ச்சி இருக்கிறதா? ஆதித்யாவை பார்க்கக் கூட பயந்து, ஓடி ஒளிந்து பெண்ணாயிற்றே அவள்...!
ஆதித்யா...? கமலியுடன் தனது வாழ்க்கையை தொடங்க மூன்றாண்டுகள் வேண்டும் என்றல்லவா கூறினான்...! அப்படி இருக்கும் பொழுது, எப்படி ஆதித்யாவை இந்த பெண் இந்த அளவிற்கு சாய்த்து விட்டாள்? எப்படி? ஆதித்யாவையே தன் வலையில் வீழ்த்த கூடிய அளவிற்கு அவ்வளவு திறமைசாலியா இந்த கமலி? அதனால் தான், அவள் கூறும் அனைத்தையும் ஏற்றுக்கொண்டு ஆடிக் கொண்டிருக்கிறானா ஆதித்யா? ஆதித்யா முழுக்க முழுக்க அவளது கட்டுப்பாட்டில் தான் இருக்கிறான் என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை. அப்படி என்றால், இந்தப் பெண் ஆரம்பத்தில் இருந்தது போல் இப்போது இல்லை... அவள் மற்றவர்களிடம் தன்னை வெகுளியாய் கட்டிக்கொள்வது போல் அவள் இல்லை...
அந்த கண்கள் மூடின, அடுத்து செய்ய வேண்டியது என்ன என்பதை யோசித்தபடி.
மறுநாள்
பெங்களூர் செல்ல தயாராகிக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. ஆதித்யாவிற்கு தேவையான அனைத்து பொருட்களையும் அவனது பையில் நிறப்பிக் கொண்டிருந்தாள் கமலி.
அப்பொழுது, திறந்திருந்த அவர்களது அறைக் கதவைத் தட்டிவிட்டு நின்றார்கள் மயூரியும், சுரேஷூம்.
"உள்ள வாங்க" என்றான் ஆதித்யா.
"அண்ணா, நேஷனல் பாக்ஸிங் சாம்பியன்ஷிப்பில் கலந்துக்க நாங்க மும்பை கிளம்பறோம்" என்றாள் மயூரி.
"எப்போ காம்படிஷன்?"
"நாளைக்கு மறுநாள், அண்ணா"
"டு யுவர் பெஸ்ட்..."
சுரேஷை நோக்கி திரும்பிய ஆதித்யா,
"ஜாக்கிரதையா போயிட்டு வாங்க. மும்பை போனதும் எனக்கு கால் பண்ணுங்க" என்றான்.
"நிச்சயமா ஆதி. நீங்களும் நல்லபடியா உங்க ட்ரிபை முடிச்சிட்டு வாங்க" என்றான் சுரேஷ்.
"யா..."
கமலியை கட்டியணைத்து விடைபெற்றாள் மயூரி.
கமலியின் வாடிய முகத்தை பார்த்து, தன் மொத்த சக்தியையும் இழந்தான் ஆதித்யா. அவளை எப்படி சமாதானபடுத்துவது என்றே புரியவில்லை அவனுக்கு. திருமணத்திற்கு பிறகு அவளை பிரிவது இது தான் முதல் முறை.
"கமலி, நீ இப்படி அப்செட்டா இருந்தா, நான் எப்படி என் வேலையில கவனம் செலுத்த முடியும்?"
செயற்கையாய் சிரித்தாள் கமலி. அவன் அவளை இழுத்து அணைக்க, அவனை இறுக்கமாய் அணைத்து அவனை மேலும் பாலவீனமாக்கினாள் கமலி. அவள் முகத்தை உயர்த்தி அவன் முத்தமிட முனைந்த போது பின்னோக்கி நகர்ந்தாள் கமலி.
"ஏன்?" என்றான்
"நீங்க பெங்களூரில் இருந்து சீக்கிரம் வாங்க... அப்புறம் தரேன்"
மீண்டும் அவளைத் தன்னை நோக்கி இழுத்து,
"உன்கிட்டயிருந்து ஆயிரம் முத்தம் வாங்கினாலும் நான் சீக்கிரம் வருவேன்..." என்றான்.
"எனக்கு எதுவுமே பிடிக்கல... போங்க"
"என்னோட வேலையை சீக்கிரம் முடிச்சிட்டு வந்து, உன்கிட்ட சீக்கிரம் முத்தம் வாங்க பார்க்கிறேன்"
சரி என்று புன்னகைத்தாள் கமலி.
ஆதித்யாவின் பைகளை கொண்டு சென்று காரில் வைத்தான் முத்து. அவனை வழியனுப்ப வெளியே வந்த கமலி, அவன் காரில் ஏறுவதற்கு முன் அவனை தடுத்து நிறுத்தி, அழுத்தமாய் அவன் இதழில் இதழ் ஒற்றிவிட்டு உள்ளே ஓடிச் சென்றாள், ஆதித்யாவை இயலா நிலையில் விட்டு விட்டு.
கமலிக்கு எதுவுமே சரியாய் படவில்லை. ஏனோ, அவள் மனம் சொல்லமுடியா பயத்துடன் பதைபதைத்தது. அவளுடைய எண்ணத்தை எண்ணி அவள் பயந்தாள். இதே போன்ற ஒரு உணர்வு, அவளுடைய தந்தையின் மரணத்திற்கு முன்பு அவளுக்கு ஏற்பட்டிருந்தது. பூஜை அறைக்கு சென்று, சமயபுரம் மாரியம்மன் முன் கைகூப்பி நின்றாள்.
"மகமாயி, என்னோட ஆதிஜியை பத்திரமா பாத்துக்கங்க. அவருக்கு துணையாய் இருந்து எல்லா பிரச்சனையிலிருந்தும் அவரை காப்பாத்துங்க" என்று வேண்டியபடி கண்ணை மூடி அமர்ந்தாள் கமலி.
தொடரும்...
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top