39 ஆதித்யாவின் நம்பிக்கை

காதல் ரசம் சொட்ட தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஆதித்யாவை நோக்கி திரும்பினாள் கமலி.

"வாங்க ஆதிஜி, சுமித்ரா வீட்டுக்கு போகலாம்"

"அணில்குட்டி பாண்ட் 007..." என்று அவன் கூறியதை கேட்டு உதடு சுழித்தாள் கமலி.

"போங்க ஆதிஜி..." என்று சிணுங்கினாள்.

"இப்போ உன் முகத்தை பாத்தா அப்படியே அணில் மாதிரி தான் இருக்கு" என ஆதித்யா கூற, புன்னகை புரிந்தாள் கமலி.

"நான் நினைச்சிகிட்டிருந்தேன், என்னோட அணில்குட்டி எப்பவும் பொந்துல தான் அமைதியா இருக்குன்னு. ஆனா, அது யாருக்கும் தெரியாம வெளியில போயி துப்பறிஞ்சிட்டு வந்திருக்கு..."

"ஐ அம் சாரி, ஆதிஜி..."

"ஷ்ஷ்... நீ இந்த குடும்பத்துக்கு எவ்வளவு பெரிய உபகாரம் பண்ணியிருக்கேன்னு உனக்கு தெரியாது. நான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன்" என்று அவள் நெற்றியுடன் தன் நெற்றியை செல்லமாய் முட்டினான். வெட்கம் தாங்காமல் அங்கிருந்து ஓடிப்போனாள் கமலி.

.........

கமலியின் குடும்பத்தினரை தன் வீட்டில் பார்த்த சுமித்ராவுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. புன்னகையுடன் அவர்களை வரவேற்றாள். அவளுக்கு அதிர்ச்சி அளிக்கும் வண்ணம், அவளை கட்டிக்கொண்டு ஓவென்று அழுதார் இந்திராணி. ஒன்றும் புரியாமல், கமலியை பார்த்து, *என்ன விஷயம்?* என்று ஜாடையில் கேட்டாள் சுமித்ரா. இந்திராணியின் அழுகையை பார்த்து ஏற்கனவே உணர்ச்சிவசப்பட்டிருந்த கமலி, மெல்ல புன்னகைத்தாள்.

அதே நேரம், அங்கு சுமித்ராவின் அம்மாவும், அப்பாவும், சமீர்கானுடன் வந்து சேர்ந்தார்கள். அவர்களது வருகை, சுமித்ரா எதிர்பாராத ஒன்று என்பதால் ஓடிச் சென்று அவள் அம்மாவின் கையை பற்றிக்கொண்டாள்.

"என்னம்மா, சொல்லாம, கொள்ளாம திடீர்னு வந்திருக்கீங்க?"

சுமித்ராவின் அம்மா, அம்பிகா அமைதி காத்தார். அவரிடம் வந்த கமலி,

"சுமித்ராகிட்ட இப்பவாவது உண்மையை சொல்லுங்கம்மா..." என்றாள்.

"எந்த உண்மை?" என்றாள் சுமித்ரா குழப்பத்துடன்.

"நீ அவங்களுடைய சொந்த மகள் இல்லைங்கிற உண்மை"

"என்ன்ன்னனது...? என்ன உளர்ற கமலி?" என்று அதிர்ந்தாள் சுமித்ரா.

அம்பிகாவின் பக்கம் திரும்பிய கமலி,

"சொல்லுங்கம்மா. அவ வேற யார் சொன்னாலும் நம்ப மாட்டா. அதனால தான் நான் உங்களை இங்க வர வச்சேன்"

"கமலி சொல்றது உண்மை தான். உன்னைப் பெத்த அம்மா, அப்பா நாங்க இல்ல. நீ எங்களுக்கு பதினஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னால, கும்பமேளாவில் தான் கிடைச்ச. நீ இவங்க குடும்பத்தை சேர்ந்த பொண்ணுன்னு எங்களுக்கு தெரியாது"

அது சுமித்ராவுக்கு மேலும் அதிர்ச்சியளித்தது. அவள் இந்த குடும்பத்தை சேர்ந்தவளா? அவர்கள் அனைவரும் எண்ணற்ற உணர்வுகளை தேக்கி வைத்து, அவளைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றார்கள்.

"உன்னோட உண்மையான பேர் மயூரி... நீ எங்க அத்தையோட மகள்"

கமலி, எதற்காக அடிக்கடி இந்திராணியையும், அவருடைய மகளையும் பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தாள் என்று சுமித்ராவுக்கு இப்போது புரிந்தது. அவளுக்கு என்ன கூறுவதென்று புரியவில்லை. அவளுடைய வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட திடீர் மாற்றம், அவளை பேச்சிழக்கச் செய்தது. அம்பிகாவையும், இந்திராணியையும் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் சுமித்ரா.

அம்பிகாவிடம் வந்த இந்திராணி, அவர் கரங்களைப் பற்றிக் கொண்டார்.

"நானும் எங்க குடும்பமும் உங்களுக்கு ரொம்ப நன்றிக்கடன் பட்டிருக்கோம். நீங்க மட்டும் இல்லேன்னா, என்னுடைய மகளுடைய கதி என்ன ஆகியிருக்கும்னு என்னால கற்பனை கூட பண்ணி பாக்க முடியல. அவளை இத்தனை நாளா உங்க மகளா வளர்த்ததுக்கு ரொம்ப நன்றி. நாங்க அவளுடைய வாழ்க்கையில திரும்ப வந்துட்டோம்ங்குறதுக்காக உங்களுடைய பாகம் முடிஞ்சு போச்சுன்னு அர்த்தமில்ல. நீங்களும் எப்பவுமே அவளுக்கு அம்மா, அப்பாவா தான் இருக்கப் போறீங்க. ஆனா அதே நேரம், அவளோட இருக்கிற சந்தர்ப்பத்தை எங்களுக்கும் குடுங்க. அவளை எங்க கூட அனுப்பி வையுங்க"

சுமித்ராவின் அம்மா நெகிழ்ந்து போனார். அவருடைய பார்வை சுமித்ராவை நோக்கி திரும்பியது.

"இல்ல... அது... வந்து... " என்று தடுமாறினாள் சுமித்ரா.

"இங்க பாரு சுமி, முடியாதுன்னு சொல்லி என்னோட குடும்பத்தை நீ கஷ்டப்படுத்தினா, எனக்குள்ள ஒளிச்சு இருக்கிற பாக்ஸரை நீ பாப்ப... " என்றாள் கமலி.

அதைக்கேட்டு களுக்கென்று சிரித்தாள் சுமித்ரா.

"இது எல்லாம் உன்னோட வேலை தானா?"

"இப்போ உன்னோட மனநிலை எப்படி இருக்கும்னு என்னால புரிஞ்சுக்க முடியுது சுமி. எல்லாமே திடீர்னு மாறிடுச்சு. இவ்வளவு நாளா நீ யாரை அம்மா அப்பாவா நினச்சியோ அவங்க உன்னோட உண்மையான அம்மா அப்பா இல்ல. புது பேரன்ட்ஸ், புது ஃபேமிலி, இதையெல்லாம் ஏத்துக்க உனக்கு கொஞ்சம் கஷ்டமா தான் இருக்கும். ஆனா, நீ ஏத்துகிட்டு தான் ஆகணும். நான் உன்கிட்ட ஏற்கனவே சொல்லியிருக்கேன்,  காணாமல் போன மகளை நெனச்சு அத்தை எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டுகிட்டு இருக்காங்கன்னு. அவங்களோட மக, எங்க இருக்கான்னு தெரிஞ்சா, அவளை கூட்டிகிட்டடு வர நம்ம முயற்சி செய்யலாம்னு நீ கூட சொன்ன. அந்த மகள் நீ தான் சுமித்ரா."

அதை ஏற்றுக்கொள்ளும் விதமாய் தலையசைத்தாள் சுமித்ரா. ஆதித்யாவின் குடும்பத்தினருக்கு பெருமிதம் தாங்கவில்லை. எவ்வளவு புத்திசாலித்தனமாய் இந்தப் பெண் மெல்ல மெல்ல காய்களை நகர்த்தி இருக்கிறாள்...

"புரிஞ்சுக்கோ சுமித்ரா. இதுவும் உன்னுடைய குடும்பம் தான். அவங்களை சந்தோஷ படுத்த வேண்டிய கடமையும் உனக்கு இருக்கு"

"எங்க கூட வந்து இருக்க மாட்டியா?" என்றார் இந்திராணி கலங்கிய கண்களுடன்.

"அவ இருப்பாங்க... நிச்சயம் உங்க கூட வந்து இருப்பா" என்றார் அம்பிகா.

"நீங்களும் மயூரி கூட சேர்ந்து எங்க வீட்டுக்கு வாங்களேன்" என்றார் பாட்டி.

"பரவாயில்லைங்க மா. என்னால புரிஞ்சுக்க முடியுது. எது எப்படி இருந்தாலும் சுமித்ரா உங்க வீட்டு பொண்ணு. குழந்தை இல்லாத எங்க வாழ்க்கைக்கு அவ தான் ஒரு அர்த்தத்தை கொடுத்தா. நாங்க வாழ ஒரு காரணத்தை கொடுத்தா. அவளுடைய அப்பா, அம்மா திரும்ப கிடைச்சதில் எங்களுக்கும் ரொம்ப சந்தோஷம் தான்."

"நீங்க எப்ப வேணா எங்க வீட்டுக்கு வந்து மயூரியை பார்க்கலாம்" என்றார் பாட்டி.

"நான் அவர்கிட்ட பர்மிஷன் கேக்கணும்" என்றாள் தயக்கத்துடன் சுமித்ரா என்கின்ற மயூரி.

"சுரேஷ்கிட்ட நான் பேசறேன்" என்றான் ஆதித்யா.

"ஆமாம் சுமித்ரா, சுரேஷ் அண்ணன், ஆதிஜியோட பேச்சை மீற மாட்டார்" என்றாள் கமலி பெருமையாக.

சரி என்று தலையசைத்தாள் மயூரி. தனது கைப்பேசியை எடுத்து, சுரேஷுக்கு போன் செய்தான் ஆதித்யா. ஆதித்யா தனக்கு போன் செய்வதை பார்த்து பதறிப் போனான் சுரேஷ்.

"குட் ஈவினிங், சார்" என்றான்.

"உடனே கிளம்பி எங்க வீட்டுக்கு வாங்க"

"உங்க வீட்டுக்கா?"

"ஆமாம்" என்று அழைப்பை துண்டித்தான் ஆதித்யா.

தன்னை வளர்த்த பெற்றோரிடமிருந்து ஆசீர்வாதங்களை பெற்றுக்கொண்டு, அவர்களிடமிருந்து விடை பெற்றாள் மயூரி.

"உன்னோட வாழ்க்கையில ஏற்பட்டிருக்கிற இந்த திருப்புமுனையை சந்தோஷமா ஏத்துக்கோ. தேவையில்லாமல் எதைப் பத்தியும் கவலைப் படாதே." என்றார் அம்பிகா.

"சரி மா... நான் உங்களை பார்க்க வருவேன்."

"எப்ப வேணாலும் வரலாம்"

அங்கிருந்து இந்திராணியுடன் கிளம்பினாள் மயூரி. காரில் அவளை தன் பக்கத்தில் அமர வைத்துக் கொண்டு அவளது கரங்களைப் வாஞ்சையுடன் பற்றிக் கொண்டார் இந்திராணி.

அமைதியகம் 

அமைதியகம் விழாக்கோலம் பூண்டது. தனது குடும்பத்தார் காட்டிய அன்பில் திக்கு முக்காடிபோனாள் மயூரி. அவளை நன்றாக கவனிக்கிறேன் என்ற பெயரில், எதை எதையோ அவளுக்கு ஊட்டி விட்டு அவளை தடுமாற வைத்தார்கள் அனைவரும்.

அங்கு வந்த சுரேஷ், தன் மனைவிக்கு நடந்துகொண்டிருந்த ராஜ உபசாரத்தை பார்த்து ஒன்றும் புரியாமல் விழித்தான். எதற்காக அவர்கள் அனைவரும் தன் மனைவியை இப்படி விழுந்து விழுந்து கவனிக்கிறார்கள் என்று புரியவில்லை அவனுக்கு. நேற்று வரை தனக்கு நண்பனாக இருந்து, இன்று தங்கள் குடும்பத்தில் ஒருவனாகிவிட்ட சுரேஷை பார்த்து அவனருகில் ஓடிச் சென்றான் தீபக். நடந்தவற்றை ஒன்று விடாமல் அவனுக்கு எடுத்துக் கூறி அவனை திகைப்படைய செய்தான் தீபக். மெல்ல மயூரியை  நெருங்கிய அவன்,

"என்ன சுமி இதெல்லாம்?" என்றான்.

"அவ சுமி இல்ல... மயூரி..." என்றார்கள் அனைவரும் கோரசாக.

சுரேஷுக்கு அனைவரையும் அறிமுகம் செய்து வைத்தான் ராகுல். அவர்களை ஏற்கனவே அவர்களது திருமணத்தில் சந்தித்திருந்தாலும், இன்று நிலைமை முற்றிலும் வித்தியாசமானது. தனது முதலாளியே தனக்கு மைத்துனனாக  மாறுவார் என்று யார் தான் எதிர்பார்த்திருக்க முடியும்? அவர்களுடன் கலந்து பழகவே பயந்தான் சுரேஷ். அவர்கள் தன்னிடம் வெகு சகஜமாய் இருந்ததை பார்த்து அவனுக்கு சங்கடமாய் இருந்தது.

அமைதியகத்தில் அவர்களுக்கென்று ஒரு தனி அறை ஒதுக்கப்பட்டது. அது சுரேஷை மேலும் சங்கடப்படுத்தியது. ஆனால், ஆதித்யாவிடம் முடியாது என்று கூற அவனால் முடியாது. அதனால் அமைதி காத்தான். அவர்களுக்கென்று தனி அறை ஒதுக்கப்பட்டு விட்டாலும் கூட, அனைவரும் இரவு முழுக்க பழைய கதைகளை பேசியபடி அமர்ந்திருந்தார்கள். தூக்கத்தை கட்டுப்படுத்த முடியாமல்,  வரவேற்பறையின் சோபாவில் அமர்ந்தபடியே உறங்கிப் போனாள் கமலி. நடு இரவுக்குப் பிறகு, ஒவ்வொருவராய் தங்கள் அறைக்குச் சென்றார்கள்.

ஆதித்யா, தன் மடிக்கணினியில் வேலை செய்தபடி கமலிக்காக காத்திருந்தான். அங்கு வந்த ராகுலை நிமிர்ந்து பார்த்தான்.

"பாதி, அண்ணி ஹாலிலேயே படுத்து தூங்கிட்டாங்க. நீயும் அவங்க கூட போய் தூங்கு..." என்று கிண்டலாய் கூறிவிட்டு அங்கிருந்து ஓடிப்போனான்.

வரவேற்பறைக்கு வந்த ஆதித்யா அவள் உறங்கிக் கொண்டிருந்ததை பார்த்து புன்னகைத்தான். அவளை தூக்கிக்கொண்டு தன் அறையை நோக்கி நடந்தான். அவளை கட்டிலில் கிடத்தி விட்டு தானும் படுத்து உறங்கிப் போனான்.

மறுநாள் காலை

நேரம் கழித்து உறங்கியதால், நேரம் கழித்தே கண்விழித்தாள் கமலி. தங்கள் அறையின் கட்டிலில் தன்னை பார்த்தவுடன் அவளுக்கு குழப்பம் ஏற்பட்டது. அனைவருடனும் வரவேற்பறையில் அமர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தது அவளுக்கு நன்றாக நினைவிருந்தது. அவள் எப்படி இங்கு வந்தாள்? ஆதித்யா அலுவலகத்திற்கு தயாராகிக் கொண்டிருந்ததை பார்த்தாள்.

"நான் இங்க எப்படி வந்தேன்?"

தனது சிரிப்பை அடக்கிக்கொண்டு,

"என்ன கேக்குற கமலி? அப்படின்னா, நீயா இங்க வரலையா?" என்றான்.

"இல்ல ஆதிஜி... எனக்கு நல்லா ஞாபகம் இருக்கு. எல்லார்கிட்டயும் பேசிக்கிட்டு இருந்து அப்படியே சோபாவில் தூங்கிட்டேன்..."

"அப்படியா? நீ இங்க எப்படி வந்தன்னு எனக்கு தெரியாது. நான் காலையில தான் உன்னை பார்த்தேன்"

அவனை சந்தேகக் கண்ணோடு பார்த்த கமலி, அருகில் சென்று நின்று, அவனது முகத்தை முறைத்துப் பார்த்தாள்.

"என்ன ஆச்சி? எதுக்கு இன்னைக்கு இப்படி பாக்குற?"

"நீங்க பொய் சொல்றீங்க ஆதிஜி"

"நானா? "

"உங்களைத் தவிர வேற யாரும் என்னை தூக்கிக்கிட்டு வர மாட்டாங்க"

"அப்படியா? ஏன் அப்படி?"

"ஏன்னா, நீங்க என்னோட புருஷன் "

"அப்படின்னா, புருஷனுக்கு மட்டும் தான் பொண்டாட்டியை தொட உரிமை இருக்கா?"

"ஆமாம் "

"ஓஹோ "

"நீங்க தானே என்னை தூக்கிக்கிட்டு வந்தீங்க?"

"ஆமாம், நான் தான் உன்னை தூக்கிக்கிட்டு வந்தேன்" என்றான் தன் கைகளை கட்டிக்கொண்டு.

"அப்புறம் எதுக்கு பொய் சொன்னீங்க?"

"மறுபடியும் எங்க *பேட் டச்* பாடத்தை ஆரம்பிச்சுடுவியோன்னு பயத்துல தான் பொய் சொன்னேன்" என்று சிரித்தான்.

முகத்தை உம்மென்று வைத்துக் கொண்டு பேச்சை மாற்றினாள் கமலி.

"நீங்க எங்க போறீங்க?"

"வேற எங்க போவேன்? ஆஃபீஸுக்கு தான்"

"ஆனா, இன்னைக்கு சண்டே"

"நேத்து பாதியிலேயே வேலையை விட்டுட்டு வந்துட்டேன். அதை இன்னைக்கு முடிக்கணும்"

"லஞ்சுக்கு வர மாட்டீங்களா?"

"வர ட்ரை பண்றேன்..."

"சரி"

"உன்னைத் தேடி லாவண்யா வந்திருந்தா"

"லாவண்யா இங்க வந்திருக்காளா?" என்றாள் சந்தோஷமாக.

"ஆமாம்"

குளியலறையை நோக்கி சென்ற கமலி, பரபரவென குளித்து முடித்து வெகு சீக்கிரம் வெளியே ஓடிவந்தாள். இங்கும் அங்கும் ஓடி தயாரானாள் தனது தோழிகளுடன் இணைந்து கொள்ள.

"நீங்க உடனே கிளம்ப போறீங்களா?" என்றாள்.

"ஒரு மெயில் செக் பண்ண வேண்டி இருக்கு. அதுக்குப் பிறகு கிளம்புவேன்" என்றான் ஆதித்யா.

"கிளம்பறதுக்கு முன்னாடி எனக்கு கால் பண்ணுங்க" என்று கூறியபடி வெளியே ஓடினாள்.

"மெதுவா போ"

"சரி ஆதிஜி"

தனது மடிக்கணினியை திறந்து கொண்டு அமர்ந்தான் ஆதித்யா.

லாவண்யாவும், மயூரியும் வரவேற்பறையில் இல்லை. அவள் இங்கும் அங்கும் தேடுவதை பார்த்த இந்திராணி,

"உன்னோட ஃபிரண்டுங்க கார்டன்ல இருக்காங்க." என்றார்.

"தேங்க்ஸ் அத்தை" என்றபடி தோட்டத்தை நோக்கி ஓடினாள் கமலி. அவளுடைய பெயர் அடிபடுவதை கேட்டு அப்படியே நின்றாள்.

"கமலியை சுத்தி என்னென்னவோ நடக்குது. அவளை தப்பானவளா காட்ட யாரோ முயற்சி பண்றாங்க. அவங்களுடைய எண்ணம் என்னன்னு எனக்கு புரியல. நீ இப்போ அவளுக்கு நாத்தனார் ஆயிட்ட. அதனால, அதை பத்தி நீ தெரிஞ்சுக்கணும்னு தான் உனக்கு சொல்றேன்" என்றாள் லாவண்யா.

அதைக் கேட்ட கமலி, மெல்ல மரத்திற்குப் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டாள்.

"கமலியை சுத்தி என்ன நடக்குது?" என்றாள் மயூரி.

"கொஞ்ச நாளுக்கு முன்னாடி, போஸ்ட்ல ஒரு ஃபோட்டோ வந்தது. அதுல கமலி வேற யாரையோ கட்டி பிடிச்சுகிட்டு இருந்தாளாம்"

அதைக் கேட்டவுடன் கமலிக்கு தூக்கிவாரிப்போட்டது.

"என்னடி சொல்றே?" என்று அதிர்ந்தாள் மயூரி.

"ஆமாம்... அது எல்லாரையும் ரொம்பவே அதிர்ச்சியடைய வச்சது"

"ஆனா, இதைப் பத்தி கமலி என்கிட்ட எதுவுமே சொல்லலையே" என்றாள் மயூரி

"கமலிக்கு இதைப் பத்தி எதுவுமே தெரியாது"

"என்னடி சொல்ற?"

"அதைப் பத்தி கமலிகிட்ட கேக்க ஆதித்யா விரும்பல. ஆதித்யாவுக்கு கமலி மேல அவ்வளவு நம்பிக்கை. அதனால அதைப் பத்தி அவகிட்ட கேட்க வேண்டிய அவசியமில்லனு நினைச்சாரு. யாரும் இதைப்பத்தி அவகிட்ட கேட்கக்கூடாதுன்னு சொல்லி மத்தவங்களையும் தடுத்துட்டார்"

தனக்காக ஆதித்யா செய்ததை கேட்ட கமலியின் சந்தோஷம் விண்ணை எட்டியது... மனம் நெகிழ்ந்தது.

"நிஜமாவா?" என்றாள் மயூரி நம்ப முடியாமல்.

"ஆமாம். அவளுக்கு தெரியாமலேயே அந்த விஷயத்தை ரொம்ப பிரமாதமா ஆதித்யா கையாண்டார். வீட்டுக்கு வந்த போட்டோ மார்ஃபிங் பண்ணுதுன்னு அன்னைக்கே நிரூபிச்சிட்டாரு. அவர் கமலி மேல வைச்சிருந்த நம்பிக்கை ஜெயிச்சுடிச்சி. ஆனா அந்த போட்டோவை யார் அனுப்புனதுன்னு யாருக்கும் தெரியல. அதனால தான் இதை பத்தி நான்  உன்கிட்ட சொல்றேன். கமலி கூடவே இரு. அவ ரொம்ப மென்மையானவ. இந்த மாதிரியான சூழ்ச்சியை எல்லாம் அவ தாங்க மாட்டா"

"நிச்சயமா செய்றேன். எனக்கு ஆதி அண்ணனை நினைச்சா ரொம்ப பெருமையா இருக்கு. கமலி மேலே எவ்வளவு பிரியம் இருந்தா, அவளுக்கு இந்த விஷயம் தெரியவே கூடாதுன்னு அவர் நினைச்சிருப்பார்...!"

"நீ சொல்றது சரி தான். இந்த உலகத்துல எந்த புருஷனும் ஆதித்யா மாதிரி இருக்கவே முடியாது"

அவர்கள் கூறுவதை ஆமோதிப்பது போல் ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் கமலி கலங்கிய கண்களோடு.

"கமலியும் அப்படிப்பட்ட நல்ல புருஷன் கிடைக்க தகுதியானவ தான்"

"சந்தேகமே இல்லை. ராகுலும் ஆதித்யா மாதிரி இருக்கணும்னு நான் ரொம்ப விரும்புறேன்" என்றாள் லாவண்யா.

"என்னோட அண்ணன், ஆதி அண்ணன் மாதிரி இருந்தா நீ என்ன செய்வியாம்?" என்றாள் மயூரி தெனாவெட்டாக.

"ஓ... உன்னோட அண்ணனா....?" என்றாள் லாவண்யா கிண்டலாக.

"ஆமாம்... என்னோட அண்ணன் அப்படி இருந்தா நீ பதிலுக்கு என்ன செய்வ?"

"நான் அவனுக்கு எல்லாத்தையும் கொடுப்பேன்... என்னோட உடல், பொருள், ஆவி, எல்லாத்தையும் கொடுப்பேன். அவனுக்கு பூஜை பண்ணுவேன், கட்டிப்பிடிப்பேன், முத்தம் கொடுப்பேன்... அவனை நான்..."

"போதும் நிறுத்து... நான் உன்கிட்ட இந்த கேள்வியை கேட்டிருக்க கூடாது"

"வேற என்னடி நான் அவனுக்கு கொடுக்க முடியும்?"

"கல்யாணம் வரைக்குமாவது கொஞ்சம் பொறுத்திரு மா..."

"நான் என்ன செய்றது? நான் அவனை ரொம்ப காதலிக்கிறேன். அவனை விட்டு நான் எப்படி விலகி இருக்கிறது?"

அவர்கள் பேச்சை தொடர்ந்தார்கள். ஆனால் கமலியோ பூலோகத்தில் இல்லை. அவள் சிறகடித்துப் பறந்து கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய ஆதிஜி எவ்வளவு உன்னதமானவர்... அவருடைய காதல் எவ்வளவு உயர்ந்தது... இதற்கெல்லாம் அவள் தகுதியானவளா?

மயூரி கூறியது போல் அவள் பதிலுக்கு  அவனுக்கு என்ன செய்யப் போகிறாள்? அவளால் என்ன தந்துவிட முடியும்? கண்களை மூடி ஆழமாய் சிந்தித்தாள் கமலி. மூச்சை நன்றாக இழுத்து விட்டு, மீண்டும் தங்கள் அறையை நோக்கி ஓடினாள்.

அங்கு ஆதித்யா அலமாரியில் எதையோ தேடிக்கொண்டிருந்தான். வேறு எதைப்பற்றியும் சிந்திக்காமல், அவனை நோக்கி ஓடிச் சென்று, பின்னாலிருந்து அவனை இருக்கமாய் கட்டி அணைத்துக்கொண்டாள் கமலி.

தொடரும்...