26 என்னோட ஆதிஜி

தனது அம்மா வீட்டில், அம்மாவுடனும் அத்தையுடனும்  சந்தோஷமாய் நேரத்தை கழித்துக் கொண்டிருந்தாள் கமலி. ஆனால் அதற்காக அவள் ஆதித்யாவை நினைக்கவில்லை என்று அர்த்தமல்ல. ஆதிஜி இல்லாமல் இருப்பது எவ்வளவு கடினமானது என்பதை அவள் அங்கு தெரிந்து கொண்டாள். தனது அம்மா, அத்தையுடன் இருப்பதைவிட ஆதியுடன் இருப்பதை தான் அவள் மனம் நாடுகிறது என்பதை அவளால் நம்பவே முடியவில்லை. அவள் மனம், சதா ஆதித்யாவையையே நினைத்துக் கொண்டிருந்தது.

கல்யாணமே செய்துகொள்ள மாட்டேன் என்று கூறி, அழுது, அடம் பிடித்த கமலி, தனது கணவனை பற்றி வாய் ஓயாமல் பேசிக் கொண்டிருந்ததை பார்த்து செல்வியும் சுந்தரியும் வியந்து போனார்கள். குறிப்பாய் அவள் ஆதித்யாவை *என்னோட ஆதிஜி* என்று அழைத்த விதம், அவர்களுக்கு ஆச்சரியத்தைத் தந்தது.

"உன் கூட ஆதி தம்பியும் வந்திருந்தா ரொம்ப நல்லா இருந்திருக்கும். ஆனா, நம்ம வீடு அவருக்கு வசதியா இருக்காது" என்றார் செல்வி.

"இல்லம்மா... என்னோட ஆதிஜி அப்படியெல்லாம் நினைக்க மாட்டாரு. அவர் எல்லாரோடவும் சந்தோஷமா இருக்கணும்னு தான் நினைப்பாரு. கூப்பிடாமலேயே என்னோட ஃபிரண்ட் கல்யாணத்துக்கு வந்தார் தெரியுமா?"

"நிஜமாவா?"

"ஆமாம். ஆதிஜி ரொரும்ம்ம்ப நல்லவரு"

அவள் கையைப் பற்றி அமரவைத்து, தானும் அவளுடன் அமர்ந்து கொண்டார் செல்வி.

"அவரு ரொம்ப நல்லவரு... நீ?"

"நானும் நல்லவ தான்..." என்றாள் தனது தோள்களைக் குலுக்கியபடி கமலி.

"ஆதி தம்பி உன் கூட சந்தோஷமா இருக்காரா? நீ அவரை எல்லாவிதத்திலும் சந்தோஷமா வச்சிருக்கியா?"

"ஆமாம்மா... அவர் சொல்ற எல்லாத்தையும் நான் செய்வேன். அவர் சொல்றது எதையும் நான் மறுத்தே பேசமாட்டேன். நீங்க சொன்ன எல்லா விஷயத்தையும் நான் ஞாபகம் வச்சு நடந்துகிட்டு தான் இருக்கேன். அவரை விட்டு நான் சாப்பிடுறதில்ல. அவர் சொல்லிக் கொடுக்கிற படத்தை எல்லாம் நல்லா படிக்கிறேன்"

"நான் பொண்டாட்டியோட கடமையைப் பத்தி கேக்குறேன் கமலி..."

"அதைத் தானே நானும் சொல்லிக்கிட்டு இருக்கேன்..."

பெருமூச்சு விட்டார் செல்வி. தன் மகளுடன் ஆதித்யா எப்படிப்பட்ட வாழ்க்கையை வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான் என்பது அவருக்கு புரிந்து போனது. கமலிக்கு எப்படி சொல்லி புரிய வைப்பது என்பது அவருக்குப் புரியவில்லை. ஆனால், இதை இப்படியே விட்டுவிடக்கூடாது என்று நினைத்தார் அவர். அதைப் பற்றி கமலியிடம் பேச சரியான ஆளையும் தேர்ந்தெடுத்தார்.

இன்ட்காம் அலுவலகம்

சுமித்ராவின் கணவன் சுரேஷ் குழம்பிப் போனான், ஆதித்யா அவனைப் பார்க்க வேண்டும் என்று அழைத்தவுடன். இன்ட்காம்மின் பைனான்ஸ் பிரிவில் பணிபுரியும் சாதாரண ஊழியன் அவன். இதுவரை அவனால் ஆதித்யாவின் அருகில் நெருங்கக்கூட முடிந்ததில்லை. அப்படியிருக்கும் போது, இப்பொழுது ஆதித்யா அவனை எதற்காக பார்க்க நினைக்கிறார்? என்று யோசித்தபடி ஆதித்யாவின் அறையை நோக்கி தலைதெறிக்க ஓடினான் சுரேஷ். மூச்சிரைக்க அவன் அறையின் கதவை தட்டினான். ஆதித்யாவிடமிருந்து,

"கம் இன்..." என்ற வார்த்தைகள் கம்பீரமாய் வந்தது.

ஆதித்யாவின் முன் சென்று, அடக்க ஒடுக்கமாக நின்றான் சுரேஷ், ஒன்றும் புரிந்து கொள்ள முடியாமல்.

"நீங்க என்னைக் கூப்பிட்டிங்கன்னு சொன்னாங்க சார்..." என்றான் பணிவுடன்.

தனது மேஜையின் மீது வைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு உறையை எடுத்துக் கொள்ளும்படி அவனுக்கு சைகை செய்தான் ஆதித்யா. அதை எடுத்து பிரித்து பார்த்தான் சுரேஷ். தான் படித்துக்கொண்டு இருப்பது உண்மை தான் என்பதை நம்பவே முடியவில்லை அவனால். அது அவனது பதவி உயர்வுக்கான ஆணை. நம்ப முடியாமல் ஆதித்யாவை பார்த்தான் அவன்.

"உங்க வைஃப் ரொம்ப நல்ல பாக்ஸ்ஸர்னு கேள்விப்பட்டேன். அவங்களுக்கு நம்ம கம்பெனில இருந்து ஸ்பான்சர் பண்ணலாம்னு நினைக்கிறேன். அவங்களுடைய செலவுகளை எல்லாம் சமாளிக்க நீங்க கஷ்டப்பட வேண்டாம். அதனால தான் உங்களையும் பிரமோட் பண்ணலாம்னு முடிவு பண்ணியிருக்கேன். உங்க வைஃபோட ட்ரைனிங்குக்கு ஒரு நல்ல கோச்சையும் நம்ம கம்பெனி அப்பாயிண்ட் பண்ணும்."

தான் ஏதோ ஒரு வேற்று கிரகத்தில் நிற்பதைப் போல் உணர்ந்தான் சுரேஷ். அவனால் நம்ப முடியவில்லை தன்னிடம் பேசிக்கொண்டிருப்பது ஆதித்யா என்பதை... அதுவும் இவ்வளவு சாந்தமாய்... தனக்கு பதவி உயர்வை வேறு கொடுத்திருக்கிறார். தனது மனைவியின் படிப்பை பாதியிலேயே நிறுத்திவிட்டதாய் அவன் எப்படி ஆதித்யாவிடம் கூறுவான்? கூறத்தான் முடியுமா? கூறினால் என்ன செய்வான்? உனக்கு இங்கு வேலை இல்லை என்று கூறிவிடலாம். ஆதித்யா இப்போது தனக்கு வழங்கியிருப்பதை போன்ற இப்படிப்பட்ட அரிய சந்தர்ப்பம் அவனுக்கு எப்போதும் கிடைக்காது. இப்பொழுது என்ன செய்வது?  என்று திணறினான்  சுரேஷ்.

ஆனால், அவனுக்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை, தனக்கு முன்னால் அமர்ந்து கொண்டிருப்பது இன்ட்காமின் முதலாளி அல்ல... ஒரு வெகுளி பெண்ணின் அன்பான கணவன் என்று...

அவனுக்கு என்ன பதில் கூறுவது என்று புரியாமல், சிலை போல நின்றுகொண்டிருந்த சுரேஷை பார்த்து உள்ளூர நகைத்தான் ஆதித்யா.

"நான் சொன்னது உங்க காதுல விழுந்துதா?" என்றான் ஆதித்யா

"எஸ், சார்... அஃப் கோர்ஸ் சார்... எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம் சார்..."

"சுமித்ரா சீக்கிரமாவே அவங்களுடைய ட்ரெய்னிங்கை ஸ்டார்ட் பண்ணிடுவாங்கன்னு நினைக்கிறேன்"

"நிச்சயமா சார்..."

"ஓகே, உங்க புது போஸ்டை நாளைக்கு சார்ஜ் எடுத்துக்கோங்க"

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு அங்கிருந்து சென்றான் சுரேஷ். தனது நாற்காலியில் சாய்ந்து குறுநகை புரிந்தான் ஆதித்யா. சுமித்ராவும் தன்னுடன் படிக்க போவதை நினைத்து, கமலி சந்தோஷமாய் இருப்பாள் அல்லவா...!

அமைதியகம்

கமலி தனது அம்மா வீட்டிற்கு சென்று இன்னும் இருபத்திநான்கு மணி நேரம் கூட ஆகவில்லை, அவள் இல்லாத வெறுமையை அமைதியகத்தில் இருந்தவர்கள் உணர்ந்தார்கள். கலகலவெனப் பேசிக்கொண்டு தங்களுக்கிடையில் சுற்றித்திரிந்து கொண்டிருந்தவள் இல்லை என்றால், அவர்கள் அதை உணர்வது சகஜம் தானே...!

அவர்கள் நிலைமையே அப்படி என்றால், ஆதித்யாவின் நிலைமை பற்றி கேட்கவா வேண்டும்? அந்த பைத்தியக்கார பெண், அவள் மனதில் இருந்த உணர்வுகளை எல்லாம் வெள்ளந்தியாய் கொட்டி தீர்த்து விட்டு சென்று விட்டாள். அவளது அருகில் அவன் செல்லும் போதெல்லாம் அவளது இதயம் வேகமய் துடிக்கிறதாம்...! இப்போதெல்லாம் அவள் அவனை வெகுவாக ரசிக்கிறாளாம்...! களுக் என்ற சிரிப்பு அவன் தொண்டையில் இருந்து வெளியேறியது. இப்பொழுது அவள் அவனைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருப்பாளா? தனது அம்மா, அத்தையை பார்த்தவுடன், அவனை மறந்து போயிருப்பாள் என்று எண்ணினான் ஆதித்யா.

வேண்டுமென்றே வீட்டிற்கு தாமதமாய் வந்தான் ஆதித்யா. விளக்கு போடப்படாமல் இருண்டு கிடந்த தனது அறையை பார்த்த உடனேயே, மீதமிருந்த அவனது புத்துணர்ச்சி மொத்தமும் வறண்டு போனது. கமலியைப் பற்றி யோசித்தபடி சோபாவில் அமர்ந்தான். அவனுக்கு சட்டென்று பொறி தட்டியது.  அவளுக்கு ஃபோன் செய்ய நினைத்து, தனது கைப்பேசியை எடுத்தான். அவளுக்கு ஃபோன் செய்ய போனவனின் முகம், அவனது கைப்பேசியின் திரையை விட அதிகமாய் ஒளி பெற்றது, கைப்பேசி கமலியின் பெயருடன் ஒளிர்ந்த போது.

அவளிடம் தான் கேட்க நினைத்த அதே கேள்வியை, கமலி அவனிடம் கேட்க, புன்னகை புரிந்தான் ஆதித்யா.

"ஆதிஜி நீங்க சாப்பிட்டீங்களா?"

அதைத் தான் அவனும் அவளிடம் கேட்க நினைத்தான்.

"நீ சாப்பிட்டியா?"

"நீங்க சாப்பிட்டீங்களா இல்லையான்னு தெரியாம நான் எப்படி சாப்பிடறதாம்?"

"நான் சாப்பிட போறேன்"

"என்னது...? இன்னும் சாப்பிடலையா? டாக்டர் உங்களை சரியான டைமுக்கு சாப்பிடணும்னு சொல்லி இருக்காரில்ல? ஏன் இவ்வளவு லேட்டா சாப்பிடுறீங்க?"

"இப்போ தான் ஆஃபீஸ்ல இருந்து வந்தேன்"

"எதுக்காக இவ்வளவு லேட்டா வந்தீங்க?"

அமைதியாய் இருந்தான் ஆதித்யா.

"ஆதிஜி, ஏன் அமைதியா இருக்கீங்க? சொல்லுங்க..."

"முக்கியமான வேலையை முடிக்க வேண்டியிருந்தது... அதனால தான்"

*நீ இல்லாமல் தனித்திருக்க எனக்கு பிடிக்கவில்லை* என்று கூறி அவளை சங்கடப்படுத்த விரும்பவில்லை ஆதித்யா.

"நம்ம அப்புறம் பேசலாம். ப்ளீஸ் போய் சாப்பிடுங்க ஆதிஜி"

"சரி, நீயும் போய் சாப்பிடு"

"சரி"

அவர்கள் அழைப்பை துண்டித்து கொண்டார்கள். தனது மனைவி, தன் மேல் காட்டிய அக்கறை, தான் இழந்த சக்தியை மீட்டுக் கொண்டு வந்தது போல் இருந்தது ஆதித்யாவிற்கு.

சாப்பிட்டுவிட்டு வந்து கட்டிலில் படுத்த ஆதித்யா, தலையைக் கோதியபடி, காலியாய் கிடந்த கட்டிலின் மறுபக்கத்தை பார்த்தான். இந்தப் பெண் தனது வாழ்க்கையை எப்படி மாற்றிவிட்டாள்... ஒரு நாள் கூட அவளை பிரிந்து இருக்க முடியாத அளவிற்கு...

மறுநாள்

தனது வீட்டிற்கு வந்த சுசித்ராவை பார்த்து ஆச்சரியமடைந்தாள் கமலி.

"வாங்கக்கா" என்று ஓடிச்சென்று அவளை அணைத்துக் கொண்டாள்.

"எப்படி இருக்க கமலி?"

"நான் நல்லா இருக்கேன்"

செல்வியும், சுந்தரியும், சுசித்திராவை பார்த்து சந்தோஷப்பட்டார்கள்.

"வணக்கம்மா, வணக்கம் அத்தை" என்றாள் சுசித்ரா.

"வா, மா சுசித்ரா..."

"கமலியை என் கூட கூட்டிக்கிட்டு போக நீங்க பர்மிஷன் கொடுக்கணும்"

"அவ நேத்து தானே மா வந்தா..." என்றார் சுந்தரி.

"இல்ல அத்தை. நான் அவளை ஷாப்பிங் கூட்டிகிட்டு போறேன்"

"தாராளமா கூட்டிகிட்டு போ. ஆனா, ஏதாவது சாப்பிட்டுட்டு போ" என்றார் செல்வி.

"போயிட்டு வந்து சாப்பாடே சாப்பிடறேன்"

"அப்போ சரி..."

"போய் கிளம்பு கமலி" என்றார் செல்வி.

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு உள்ளே ஓடிச் சென்ற கமலி, சில நிமிடத்தில் முழுதும் தயாராகி வந்தாள்.

"போயிட்டு வரேன் மா"

சுசித்ராவுடன் ஷாப்பிங் சென்று விட்டு, மதிய உணவிற்கு கமலியின் வீட்டிற்கு திரும்பி வந்தார்கள். மதிய உணவிற்குப் பின், கமலியின் குடும்பத்தினருடன் பொழுதை கழித்தாள் சுசித்ரா. அவளுக்கு அவர்களை மிகவும் பிடித்திருந்தது. கமலியிடம் இருக்கும் நற்குணங்கள், அவளது அம்மாவிடம் இருந்து தான் வந்திருக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக் கொண்டாள் சித்ரா.

அமைதியகம்

தான் வாங்கி வந்த பொருட்களை எல்லோரிடமும் காட்டி கொண்டிருந்தாள் சுசித்ரா. அதைப் பார்த்த ஆதித்யா முகத்தை சுருக்கினான். கமலியின் பரிட்சை முடிந்த பிறகு, அவளுடன் தான் ஷாப்பிங் செல்வேன் என்று சுசித்ரா கூறியிருந்தாள் அல்லவா? கமலி அவளது அம்மா வீட்டிற்கு சென்று விட்டதால், சுசித்ரா மட்டும் தனியே ஷாப்பிங் சென்று வந்துவிட்டாள் என்று எண்ணிக்கொண்டு, அவர்களை கடந்து சென்ற அவன், பாட்டி கூறியதைக் கேட்டு நின்றான்.

"கமலி வீட்ல என்ன சாப்பிட்ட சுசித்ரா?"

"அதை மட்டும் கேட்காதீங்க பாட்டி... செல்வி அம்மா எவ்வளவு சூப்பரா சமைக்கிறாங்க தெரியுமா...? அதுவும் எனக்காக ஸ்பெஷலா செஞ்சிருந்தாங்க. எல்லாமே நம்ம ட்ரெடிஷன் ஃபுட். சிம்பிளா, அதேநேரம்  ரொம்ப டேஸ்டா இருந்தது"

"கமலி ஏதாவது வாங்கினாளா?" என்றார் இந்திராணி.

"அவ தனக்காக எதுவும் வாங்கிக்கல, அவளோட ஆதிஜிகாக மட்டும் தான் வாங்கினா" என்றாள் சுசித்ரா.

"அப்படியா?" என்றார் பாட்டி.

"ஆமாம் பாட்டி.  அவ வீட்டுக்காரருக்கு பர்ஃப்யூம் வாங்குனா." என்று கிண்டலாய் ஆதித்யாவை பார்த்து சிரித்தாள் சுசித்ரா.

ஆனால், ஆதித்யாவோ வேறு எதையோ பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். சுசித்ரா, கமலியின் வீட்டுக்கு சென்றிருக்கிறாள். கமலியை தன்னுடன் ஷாப்பிங் அழைத்துச் சென்றிருக்கிறாள். அவளது வீட்டில் மதிய உணவு சாப்பிட்டிருக்கிறாள். வாட் த ஹெல்...

கமலி இல்லாத தன் அறைக்குச் சென்றான். கமலிக்கு ஃபோன் செய்யலாம் என்று கைபேசியை எடுத்தான். ஆனால், அதை மீண்டும் கட்டிலின் மீது வீசி எறிந்தான். அவளை மீண்டும், மீண்டும் தொல்லை படுத்துவது சரியாக இருக்காது. அவள் அம்மா அத்தையுடன் சந்தோஷமாய் இருப்பாள். விளக்கை அணைத்து விட்டு கட்டிலில் படுத்தான்.

மறுநாள் காலை

ஆழ்ந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள் கமலி. அவளைத் தட்டி எழுப்பினார் செல்வி. மணி ஒன்பதாகி விட்டிருந்தது. தூக்கக் கலக்கத்துடன் எழுந்து அமர்ந்தாள் கமலி.

"என்ன கமலி இது? நீ இவ்வளவு லேட்டா தூங்கி எழுந்தா, உங்க மாமியார் வீட்ல உன்னை பத்தி என்ன நினைப்பாங்க?"

"நான் அங்க இவ்வளவு லேட்டா எழுந்ததே இல்லம்மா... நேத்து ராத்திரி எனக்கு தூக்கமே வரலாமா... அதனால தான் சீக்கிரம் எழுந்துக்க முடியல"

"ஏன் உனக்கு தூக்கம் வரல?"

"நேத்து ராத்திரி, எனக்கு ஆதிஜி ஃபோன் பண்ணவே இல்ல... நான் ஃபோன் பண்ணப்ப எடுக்கவும் இல்ல" என்று கோபமாய் முகம் சுளித்தாள்.

செல்விக்கு தான் பூமியில் தான் இருக்கிறோமா என்ற சந்தேகம் வந்தது. ஒன்பது மணிக்கே இழுத்துப் போர்த்திக்கொண்டு தூங்கிவிடும் தனது மகள், தன் கணவன் ஃபோன் செய்யவில்லை என்பதற்காக தூங்காமல் இருந்திருக்கிறாள்.

"அவரு ஏதாவது வேலையா இருந்திருப்பாரு"

"தெரியும்மா... அதான் எனக்கு கவலையா இருக்கு. அவரு சாப்பிட்டாரா இல்லையான்னு தெரியல"

தனது கைப்பேசியை எடுத்து, ஆதித்யாவுக்கு ஃபோன் செய்தாள். அங்கிருந்து சென்று விட வேண்டும் என்று தான் நினைத்தார் செல்வி. ஆனால், தன்னுடைய மகளின் பேச்சு, நிச்சயம் தம்பதிகளுக்கு உரியதாய் இருக்காது என்று அவருக்கு தெரியும். அவருக்குத் தெரியாதா அவரது மகளை பற்றி?

அழைப்பை ஏற்றான் ஆதித்யா.

"ஆதிஜி, நீங்க நேத்து நைட்டு எனக்கு ஃபோன் பண்ணல. நான் ஃபோன் பண்ணாலும் எடுக்கல. ஏன் இந்த மாதிரி பண்றீங்க? நான் எவ்வளவு கவலையாக இருந்தேன் தெரியுமா? ரொம்ப லேட் ஆயிடுச்சு. இல்லன்னா நான் வேற யாருக்காவது ஃபோன் பண்ணி உங்ககிட்ட கொடுக்க சொல்லியிருப்பேன். நான் நேத்து ராத்திரி ஒழுங்கா தூங்கவே இல்ல. இப்போ டைம் என்ன ஆச்சி பாருங்க. எவ்வளவு லேட்டா தூங்கி எழுந்து இருக்கேன்னு... அம்மாகிட்ட நல்லா திட்டு வாங்கினேன். இது எல்லாம் உங்களால தான்." என்று பேசி முடித்து மூச்சு வாங்கினாள்.

அந்தப் பக்கம் ஆதித்யாவும், இந்தப் பக்கம் செல்வியும் பேச்சிழந்து போனார்கள்.

அப்படி என்றால், அவள் அவனிடம் கொட்டி தீர்த்தது எல்லாம், வெறும் கவர்ச்சியால் ஏற்பட்ட உணர்வுகள் அல்ல. உண்மையிலேயே, அவளும் அவன் இல்லாத வெறுமையை உணரத் தான் செய்கிறாள். உள்ளுற புன்னகைத்துக் கொண்டான் ஆதித்யா.

"என்னோட மொபைலை, சைலன்ட்ல போட்டிருந்தேன். கான்ஃபிரன்ஸ் முடிஞ்சதுக்கு பிறகு, அதை மாத்த மறந்துட்டேன்."

அமைதியாய் இருந்தாள் கமலி.

"ஐ அம் சாரி. இனிமே இப்படி நடக்காம பாத்துக்கிறேன்"

"ப்ராமிஸ்?"

"ப்ராமிஸ்..."

கமலியின் முகம் உடனடியாய் சந்தோஷமாய் மாறியது.

"ஆதிஜி நான் நேத்து எங்க போனேன்னு உங்களுக்கு தெரியுமா?"

"எங்க போன?"

"சுசித்ரா அக்கா கூட ஷாப்பிங் போனேன்"

"தட்ஸ் கிரேட்"

"நான் என்ன வாங்கினேன் தெரியுமா?"

"என்ன வாங்கினே?" என்றான் புன்னகையுடன்.

"நீங்க எப்பவுமே யூஸ் பண்ணுவீங்களே அந்த பர்ஃப்யூம்... உங்களுக்காக..."

"நெஜமாவா?"

"ஆமாம்"

"உனக்கு என்ன வாங்கிகிட்ட?"

"ஒன்னும் வாங்கல"

"ஏன்?"

"எனக்கு தேவையான எல்லாத்தையும் தான் நீங்க தந்திருக்கீங்களே..."

"அதுக்காக நீ எதுவும் வாங்கக் கூடாதுன்னு அர்த்தம் இல்லையே..."

"எனக்கு பிடிச்ச மாதிரி எதுவும் இல்லையே..."

"உங்க அம்மா, அத்தைக்காவது ஏதாவது வாங்கி கொடுத்து இருக்கலாம் இல்ல? அவங்க சந்தோஷப்பட்டு இருப்பாங்களே..."

"ஆமாம் இல்ல? உங்க பர்ஃப்யூம்மை தேடுறதில் நான் மும்முறமா இருந்ததால அதை மறந்துட்டேன்" என்றாள் சோகமாக.

"சரி, அவங்களுக்கு நம்ம ஏதாவது வாங்கிக் கொடுக்கலாம்" என்றான் சிரித்தபடி.

"சரி ஆதிஜி. உங்களுக்கு ஆபீஃஸுக்கு டைம் ஆகுது இல்ல...? நானும் குளிக்கப் போறேன். நம்ம அப்புறமா பேசலாம். சீ யூ..."

"பை..." புன்னகையுடன் அழைப்பை துண்டித்தான் ஆதித்யா.

கண்ணிமைக்காமல் தனது மகள் பேசுவதை ரசித்துக் கொண்டிருந்தார் செல்வி. இவ்வளவு சிறிய காலகட்டத்தில், இந்தப் பெண்ணிடம் தான் எவ்வளவு பெரிய மாற்றம்...! தன் கணவன் ஃபோன் செய்யவில்லை என்று அவரிடம் சண்டை போடும் அளவிற்கு அதீத மாற்றம்...!

"ஒரு நிமிஷம் இரு. இப்ப வரேன்" என்று கூறிவிட்டு சமையலறைக்கு ஓடியவர், காய்ந்த மிளகாயும் உப்பும் கொண்டு வந்து அவளுக்கு திருஷ்டி சுற்றி போட்டார்.

"என் கண்ணே பட்டுடும் போல இருக்கு... மகமாயி உன்னை எல்லா திருஷ்டியில் இருந்தும் காப்பாத்தட்டும்"

சிரித்தபடி குளியலறைக்கு ஓடினாள் கமலி.

தொடரும்...