Τέτοια μέρα ένα χρόνο πριν
θα κρύωνα, μα θα έκλεινα την πόρτα
του σπιτιού μου
για να περπατήσω ως τα μέρη σου

Θα με έκλεινες στην αγκαλιά σου
και θα έλιωνα στο φιλί σου
από την απροσδόκητη ζέστη
Και αυτή η ελξη...
Αυτή η φλόγα που έκαιγε το μέσα μου
με κάθε βλέμμα, και κάθε λέξη,
κάθε σ'αγαπώ και κάθε αστέρι
που στα μαλλιά μου είχες χαϊδέψει

Όλα όσα είχαμε αντέξει...
Χάδια στο κορμί μου
τις ουλές μου να γιατρέψει

Η αγάπη σαν το ρυάκι να κυλάει στην ψυχή μου
όσο ένα χέρι γλυκά την καρδιά μου κλέβει

Η απόλυτη φυσικότητα της λέξης "έτσι"

Φοβάται η καρδιά μου τις σκέψεις να κάνει εικόνα
Και εγώ την φοβάμαι
Από ότι πίστευα είναι πιο ευαίσθητη
Άραγε, πώς να αντέξει...

Δεν είσαι πια δίπλα της
μαγικά τον πόνο της να θεραπεύσεις,
ίσως το μόνο μαγικό που τελικά από εσένα περίμενε

Τόσες λέξεις, και υποσχέσεις.
Πώς κοιμάσαι ήρεμος χωρίς αυτές τις σκέψεις;
Το μυαλό σου δεν κυριαρχούν σαν δαίμονες
και μια τύψη δεν σε παιδεύει;

Αγάπη μου,
την καρδιά μου έχεις κλέψει
Μα τώρα στα μάτια μου έχεις πέσει
Πώς μπόρεσες στην λάσπη διαμάντια να χωρέσεις;

Δεν σε αγαπάω πια, και με υπομονή
προσπαθώ να απομακρύνω τις σκέψεις

Μα απόψε το βράδυ πριν κοιμηθείς,
κάτσε με την καρδιά μου στο στήθος σου
να χτυπά
να σκεφτείς

Πως αν ακόμα ήμασταν οι δυο μας
αγαπημένοι μαζί,
μια τέτοια κρύα νύχτα του Νοέμβρη

Θα με γυρνούσες σπίτι μου αφού γλυκά με φίλησες
Το χέρι σου κρύο στο δικό θα τύλιγες
Όλες οι όμορφες στιγμές μας χαραγμένες στην σκέψη μου

Από το κρύο θα τουρτούριζα
και ναζιάρικα θα ζητούσα
να βάλω τα χέρια μου στις τσέπες σου