Ο Χορχε έντρομος έσπευσε σε βοήθεια ενώ το σώμα του είχε παραλύσει από το σοκ μερικά μετρά από το λαβωμένο κορμί του η Σελινα εξίσου πανικόβλητη ακόμη και δίχως να έχει αντικρύσει το φρικτό θέαμα οπου παρουσίαζε .

Η ανάσα του έφθανε στα αυτιά της βαριά ασυνήθιστη έμοιαζε να καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να αναπνεύσει ποσό μάλλον να σταθεί στα ποδιά του , κρατήθηκε από την λευκή σιφονιέρα πλάι του ώστε να μην καταρρεύσει όχι εκείνος θα αντιμετώπιζε όρθιος σαν ήρωας ακόμη και τον θάνατο .

« Πόσες σφαίρες σφηνωθήκαν στο σώμα σου φιλέ ?» ρώτησε προσποιούμενος τον ψύχραιμο ο Χορχε οπου λόγω επαγγέλματος είχε έρθει αντιμέτωπος με χιλιάδες περιπτώσεις χειρότερες ακόμη και από την σημερινή .

Πρωταρχικό ρολό στην ιατρική έπαιζε να μην αντιληφθεί ποσό άσχημα είναι η κατάσταση της υγείας του ο εκάστοτε ασθενής .

Ο φίλος του έμοιαζε ανήμπορος να απαντήσει ο πόνος τον είχε καταβάλει για τα καλα , το χρώμα στο πρόσωπο του είχε στραγγίσει ολοσχερώς ενώ κηλίδες αίματος ζωγράφιζαν στο πάτωμα ένα φρικιαστικό σκηνικό παρόλα αυτά μεσά στην παραζάλη του όρθωσε το ανάστημα του προσπερνώντας την άσχημη κατάσταση του « Δυο..» ψέλλισε εντείνοντας την ένταση στο δωμάτιο .

« Έρχομαι να βοηθήσω ξάπλωσε τον στο κρεββάτι !» αναφώνησε η Σελινα ξεχνώντας τον εαυτό της και τον πόνο στα πλευρά της οπου κυριολεκτικά έμοιαζε λες και την μαχαίρωνε κάθε λίγο , όμως η δική της κατάσταση δεν συγκρίνονταν με την επείγουσα δική του οπου ίσως έχανε την ζωή του από την αιμορραγία η ακόμη χειροτέρα αν οι σφαίρες είχαν βλάψει ζωτικό σημείο .

Βημάτισε στα τυφλά ψηλαφίζοντας τριγύρω οποιοδήποτε αντικείμενο ώστε να διατηρήσει ευθεία κατεύθυνση « Χορχε πιάσε το χερι μου ώστε να καταλάβω την ακριβή θέση σας» ζήτησε ασθμαίνοντας από τον πόνο οπου σχεδόν της έκοβε την ανάσα μα παρόλα αυτά δεν προηγούνταν εκείνη .

Ο Ρικάρντο άπλωσε αδύναμα το χερι του ικανοποιώντας το αίτημα της ενώ ένα αχνό χαμόγελο φώτισε προς στιγμήν το χλωμό πρόσωπο του « Εδώ είμαι Σελινα ..πιάσε το χερι μου ..» ψέλλισε ασθμαίνοντας ενώ ο Χορχε σώπασε γνωρίζοντας πως δεν είχε θέση αναμεσά τους την δεδομένη στιγμή .

Δειλά τα δάκτυλα της ακουμπήσαν τον καρπό του οπου προκάλεσε ανατριχίλα ταυτόχρονα και στους δυο , εστίασε για πρώτη φορά στα βάθη των εκφραστικών ματιών της δίχως να αγνοήσει την αθωότητα οπου εξέπεμπαν .

« Πρέπει να σταματήσουμε την αιμορραγία πριν να είναι αργα !» επενέβη αν και ενοχλητικός όπως θα τον χαρακτήριζε κανεις ο Χορχε όφειλε να πράξει όπως ορίζει το καθήκον « Πες μου τι θέλεις να κάνω για να βοηθήσω ..»

« Σελινα δεν υπάρχουν πολλά να κανεις ..θέλω μονάχα να πιέσεις τις γάζες εκεί οπου θα σου υποδείξω σε πολύ λίγο ..»

« Ότι χρειαστεί Χορχε ..λυπάμαι που η όραση μου με καταντάει άχρηστη ..» ψιθύρισε θλιμμένα σκύβοντας το κεφάλι της αν και επέλεξε λάθος στιγμή να εκφράσει το παράπονο οπου ταλάνιζε την ψυχή της , ο Ρικάρντο με την σειρά του χαμήλωσε το βλέμμα του νιώθοντας το σώμα του να τον εγκαταλείπει .

« Πλήρωσα για ότι σου προκάλεσα ..» ψέλλισε με την σειρά του την ωρα οπου επιτέλους έπειτα από ωρα το σώμα του ακουμπούσε στο μαλακό στρώμα , έκλεισε για μερικά δευτερόλεπτα τα βλέφαρα του οπου έμοιαζαν αιώνες καθώς το δωμάτιο μετατράπηκε σε καλειδοσκόπιο εμπρός του .

« Βλέπω θολά διαφορά σχήματα και χρώματα ..μάλλον πεθαίνω τελικά !» κατέληξε ψύχραιμος αποδεχόμενος την απόφαση της μοίρας δίχως θλίψη .

Σε μια στιγμή η ζωή του πέρασε εμπρός του από την πρώτη του ανάμνηση στην αγκαλιά της μητέρας του έως την ύστατη τα ματιά της σειρήνας , είχε ζήσει όλα οσα ήθελε στα εικοσιεννέα του έτη είχε την ευλογιά να αισθάνεται πλήρης .

Ο Χορχε άρπαξε βιαστικά γάζες ποτίζοντας τες με καθαρό οινόπνευμα ενώ η Σελινα με δική της πρωτοβουλία βάφθηκε να ξεκουμπώσει το μουσκεμένο πουκάμισο του αγνοώντας το αίσθημα οπου γεννούσε μεσά της η επαφή με την σάρκα του .

Η ιδιά έξαψη πλημμύρισε και το δικο του σώμα ενώ καθαρή αδρεναλίνη ένεση ζωής άρχισε να κυλά στις φλέβες του « Άγγιξε με Σελινα μην απομακρύνεις τα χερια σου ..» ψιθύρισε βραχνά αδιαφορώντας για την παρουσία του Χορχε αναμεσά τους ίσως διένυε τις τελευταίες στιγμές του επάνω στην γη για ποιο λογο να απαρνηθεί την ηδονή οπου ασκούσε πάνω του ?

« Δεν είναι ωρα για έρωτες να σας υπενθυμίσω εάν επιθυμείς να επιβιώσεις ..έχετε όλο το χρόνο αργότερα ..» διαμαρτυρήθηκε ο Χορχε καθαρίζοντας τα τραύματα ενώ παίκτες κραυγές ξέφευγαν από τα χείλη του οπου σφίγγονταν ώστε να μην δείχνει ποσό φρικτά πονούσε .

« Κάνε υπομονή ..είσαι δυνατός θα το ξεπεράσεις !» πάσχισε η Σελινα να τον ενθαρρύνει καθώς δεν άντεχε στην ιδέα πως υπέφερε, βέβαια δεν ήταν η ωρα να αναλύσει τα συναισθήματα οπου ξετρύπωναν ολοένα για τον ανδρα οπου την κρατούσε αιχμάλωτη στο έλεος του εδώ και μέρες .

« Επιβάλλεται να σε ναρκώσω για να αφαιρέσω τις σφαίρες ..Σελινα κράτησε δυνατά τις γάζες στο σημείο ώστε να περιορίσουμε την αιμορραγία .»
πρόσταξε αγχωμένος ο Χορχε τοποθετώντας το χερι της στο σωστό σημείο την ιδιά ωρα οπου αποστείρωνε βιαστικά τα εργαλεία του .

« Σε πονάω έτσι ?» ρώτησε με χερια οπου αρνούνταν να σταθεροποιηθούν στο θέλημα του μυαλού της με αποτέλεσμα να πιέζει άτσαλα τις πληγές .

« Ησύχασε μικρή.. είμαι σκληρό καρύδι ! Δυο σφαίρες δεν θα με.. τελειώσουν ! » αστειεύτηκε την ωρα που η αναισθησία επιδρούσε στο κορμί του χαλαρωτικά βυθίζοντας τον σε μια νιρβάνα .

« Κοιμήθηκε γλυκιά μου συνεργάσου τώρα μαζί μου ώστε να τον γλιτώσουμε από τα χειροτέρα ! »

« Είμαι πρόθυμη να κάνω οτιδήποτε χρειαστεί ..»

« Είσαι αξιέπαινή Σελινα πραγματικά ..άλλη στην θέση σου θα..»

« Μην συνεχίζεις ! Δεν θα ευχόμουν κακό σε κανέναν οτιδήποτε και να μου έχει κανει ! » τον διέκοψε προτου ολοκληρώσει την φράση του αποφασισμένη να αντιστρέψει την σκληρότητα οπου έλαβε σε καλοσύνη μονάχα έτσι η συνείδηση της θα έπαυε να την πολεμά .

Έπειτα από δυο ώρες οπου χρειάστηκε η όλη διαδικασία ο Χορχε έχοντας αφαιρέσει επιτυχώς από την πλάτη του Ρικάρντο και τους δυο κάλυκες οπου για καλή του τύχη δεν είχαν επηρεάσει ζωτικά όργανα όπως η καρδιά η οι πνεύμονες του , έραβε και την τελευταία πληγή κατάκοπος μα ανακουφισμένος .

Στράφηκε χαμογελαστός στην Σελινα οπου αποδείχθηκε κατι παραπάνω από πολύτιμη δίχως να παραπονεθεί λεπτό στάθηκε γενναιά στο πλάι του με αυταπάρνηση καθώς ήταν εμφανές ότι πονούσε αφόρητα , κάθε τόσο θεωρώντας πως δεν την έβλεπε έπιανε μορφάζοντας τα πλευρά της .

Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο του ικανοποιημένος με την διαδικασία ενώ τοποθέτησε την μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπο του στράφηκε χαμογελώντας γλυκά προς το μέρος της παρόλο που δεν μπορούσε να τον δει .

« Είναι μια χάρα ο φίλος μου ..σειρά έχεις εσύ μικρή μου έχεις ξεμείνει από κρεββάτι από οσο μπορώ να κρίνω ! Θα σου παραχωρήσω το δωμάτιο μου για απόψε δίχως ενδοιασμούς χρειάζεσαι εξίσου φροντίδα μην το ξεχνάς ..επίσης μια παυσίπονη ένεση επειγόντως !» αστειεύτηκε κρίνοντας από την έκφραση της είχε χλομιάσει ενώ δεν προσπαθούσε πλέον να κρύψει την αλήθεια της .
« Αχ..Οσο σκληρά και να προσπαθώ δεν αντέχω να σταθώ άλλο όρθια. Όμως χρειάζεται κάποιον να τον προσέχει !»μουρμούρησε με τα χείλη της να έχουν ασπρίσει από την πίεση αφού με το ζόρι συγκρατιόταν να μην ουρλιάξει .

« Έχεις αισθήματα για εκείνον δεν είναι ?» ρώτησε τρυφερά τυλίγοντας τα χερια του γύρω από την μέση της παροτρύνοντας την να αποχωρήσουν από το ξενώνα οπου ξάφνου απέκτησε φήμη πραγματικού νοσοκομείου με τόσους ασθενείς οπου περιέθαλπε .

« Άφησε με εδώ Χορχε ..δεν έχω να πάω πουθενά ..δεν τίθεται θέμα αισθημάτων μα ανθρωπισμού εάν την νύχτα παρουσιάσει επιπλοκές ποιος θα τον κουράρει ?
Από την άλλη δεν γνωρίζω καλα το σπίτι το δωμάτιο αυτό έχω συνηθίσει ώστε να περιπλανιέμαι ανετά ακόμη και τυφλή !
Άραγε θα ξαναβρώ ποτέ το φως μου ?» ψέλλισε δακρύζοντας καθώς ο μουντός κόσμος οπου ατένιζε εμπρός την έριχνε ολοένα πιο βαθιά στα μπουντρούμια της απελπισίας .

« Δεν σου κρύβω πως ακόμη μελετώ την περίπτωση σου ..βέβαια δέχθηκες ένα δυνατό πλήγμα στον εγκέφαλο οπου επηρέασε κάποια νευρά ..έχε πιστή θα είναι παρωδικό ίσως ένα πρωινό ξάφνου να αντικρύσεις το εκτυφλωτικό φως του ηλίου !»

Χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη και συγκίνηση καθώς τα λογία του ενδυνάμωσαν την θέληση της να ξεπεράσει αυτό το οδυνηρό εμπόδιο επιστρέφοντας στην κανονική ζωή.

« Δεν φαντάζεσαι πόση δύναμη μου έδωσες ! Είσαι ο μονός άνθρωπος οπου εμπιστεύομαι σε αυτό το σπίτι Χορχε μου έχεις φερθεί τόσο ευγενικά..» ψιθύρισε ενώνοντας τα χερια του με τα δικά της .

« Αξίζεις πολλά ..όχι απλα ευγένεια αυτό να το θυμάσαι ..έχεις μεγάλη καρδιά σήμερα το απέδειξες !»

Ξεφύσησε σκεπτική « Ίσως να έχεις δίκιο ο καιρός μένει να αποδείξει ποιος πραγματικά είναι ο καθένας !» ψέλλισε μελαγχολική καθώς με την βοήθεια του καθόταν στην αναπαυτική πολυθρόνα με δυσκολία.

« Η πολυθρόνα μετατρέπεται σε κρεββάτι ..μολις σου κάνω την παυσίπονη θέλω να αφήσεις εξω τις έγνοιες από το μυαλουδάκι σου και να κοιμηθείς ..θα έχω εγώ το νου μου στον Ρικάρντο » έγνεψε θετικά προσφέροντας το χερι της ενώ η υπερένταση σταδιακά άρχισε να αποβάλλεται από το κορμί της , ο Χορχε αφού ετοίμασε όλα οσα χρειάζονταν χάιδεψε τρυφερά τα απαλά μαλλιά της .
« Γλυκιά μου κατεβαίνω να φάω κατι στην κουζίνα ..θα γυρίσω για να επιβλέπω την κατάσταση σας..»

« Να πας καλή σου όρεξη ..» πρόφερε ζαλισμένη καθώς ο ύπνος άρχισε να την τυλίγει σαν βελούδινο πέπλο στην χαλαρωτική αγκαλιά του αφήνοντας απέξω τις περιττές έγνοιες.

Σε μια άλλη πλευρά του πλανήτη ένας ανδρας καθισμένος πισω από το γυάλινο γραφείο του έχοντας ενώπιον του ένα παιχνίδι σκάκι δίχως συμπαίχτη απέναντι του , ανέμενε το σημαντικό τηλεφώνημα οπου θα επηρέαζε την παρτίδα .

Τα στιλπνά μαύρα μέχρι κοντά μαλλιά του γυάλιζαν κατω από τα δυνατά φωτά καλοχτενισμένα και στερεωμένα με ζελέ αφήναν το εκθαμβωτικό πρόσωπο του ακάλυπτο ενώ τα μαύρα σαν τον έβενο ματιά του σε παρέσυραν στον ανεξερεύνητο κοσμο τους αν εστίαζες για πολύ ωρα στα βάθη τους .

Τα δάκτυλα του χτυπούσαν νευρικά επάνω στην λεία επιφάνεια με την αβεβαιότητα να τον κρατάει σε εγρήγορση έως ότου το κινητό του έσπασε την αμήχανη σιωπή κουδουνίζοντας επίμονα
« Τέλειωσε ?» ρώτησε κοφτά με την φωνή του να αντηχεί κατά μήκος της μεγάλης αίθουσας .

« Τι πράγμα ..? Πως πράξατε τόσο απερίσκεπτα ?
Άχρηστοι !
Μην περιμένετε φράγκο εάν δεν ολοκληρώσετε την αποστολή ! » οι άνδρες του από την άλλη ακρη της γραμμής είχαν παγώσει ενώ ο ιδιος είχε πεταχτεί εξαγριωμένος από την θέση του εκτινάσσοντας τα πιόνια μακρια τα οποία τρύπωσαν σε διάφορες γωνίες .

« Απόψε.. θα το λήξετε ειδάλλως θα βρεθείτε οι ίδιοι πετάμενοι σε χαντάκι !» διέταξε επιτάχτηκα κλείνοντας το τηλέφωνο βιαστικά εκσφενδονίζοντας το στον τοίχο οπου έσπασε , βρυχήθηκε σαν άγριο θηρίο ενώ στο πρόσωπο του αποκτούσε καταχθονία όψη , το σχέδιο του έπρεπε να εκτελεστεί κατά λέξη δίχως θανάσιμα ..σφάλματα .

Καταιγίδα με δυνατές αστραπές μάστιζε από νωρίς το βραδύ την έρημη πόλη οι περισσότεροι κάτοικοι της έτρεξαν να κρυφτούν στην ασφάλεια του σπιτιού τους συντροφιά με την οικογένεια τους , σε αντίθεση με την Σελινα οπου ρέμβαζε από το παράθυρο τις στάλες οπου χτυπούσαν ανελέητα το στεγνό χώμα επαναφέροντας το στην ζωή.

Η Σολέδαδ γυρνούσε βασανιστικά στο μυαλο της άραγε να είχε λάβει το μήνυμα ? Να είχε καθησυχάσει πρόσκαιρά την ανησυχία της ? Που θα έβρισκε τα χρήματα για να αγοράσει καινούργια φάρμακα ?

Ξάφνου οι απορίες της εξαφανίστηκαν από το νου της καθώς αναμνήσεις γλυκάναν την πικρά της , γύρισε στο παρελθόν τότε οπου έτρεχε ανέμελη στους δρόμους παίζοντας με παιδιά της γειτονίας , με τις κοτσίδες της να ανεμίζουν στον αέρα και την Σολέδαδ περήφανη να της γνέφει από την βεράντα οπου καθάριζε .

Είχε κανει τα πάντα για να την αναθρέψει σωστά δίχως στερήσεις παρόλο που στο σχολείο η μονή λέξη οπου έφθανε στα αυτιά της από τα γνωστά πηγαδάκια ήτανε μια
« Μπάσταρδη» να πάρει όσες φορες την άκουγε τόσες ήταν και οι μαχαιριές οπου καρφώνονταν στην αθώα παιδική καρδιά της .

Επέστρεφε σπίτι με κλάματα και μώλωπες να κοσμούν τα ποδιά και τα χερια της , η Σολέδαδ έντρομη την έκλεινε στην στοργική αγκαλιά της σκουπίζοντας τα δάκρυα της ένα ένα , ψιθυρίζοντας στο αυτί της πως όλα θα περάσουν .

Αμέσως χαμογελούσε διώχνοντας τα σύννεφα μακρια ενώ η ελπίδα ολοένα θέριευε μεσά της πως κάποια μερα θα γνωρίσει τον άνθρωπο οπου την έσπειρε , καμία φορά αν κάποιος άγνωστος πλησίαζε την Σολέδαδ ονειρευόταν πως επέστρεφε εκείνος μετανιωμένος , μα σαν χανόταν στην ακρη του δρόμου απογοήτευση με ψήγματα μίσους φώλιαζαν στην καρδιά της .

Μόνο μια μερα καθώς επέστρεφε από το σχολείο βρήκε την μητέρα της αναστατωμένη να φωνάζει σε κάποιον να τον διώχνει , τα βλέμματα τους διασταυρωθήκαν για μια στιγμή μοναδική διέκρινε θλίψη στην όψη του νεαρού ανδρα με το μαύρο δερμάτινο μπουφάν το μόνο που συγκράτησε στο νου της , το ένστικτο της ούρλιαζε πως ο άγνωστος πατέρας τελικά τις βρήκε .

« Αρκετά με τις αναμνήσεις ..δεν οφείλει πια !» μονολογούσε ψιθυριστά μήπως τελικά έπειθε τον εαυτό της να βγάλει μια για πάντα απ τον εγκέφαλο την ύπαρξη του δεν του άξιζε συγχώρεση μονάχα θυμός !

« Ποιον επαναφέρεις στην μνήμη σου νυχτιάτικα με δάκρυα να βρέχουν τα όμορφα ματιά σου ?» τινάχτηκε από την θέση της έντρομη στο άκουσμα της βραχνής φωνής του από το πουθενά .

« Νόμιζα κοιμόσουν ..με συγχωρείς εάν σε ενόχλησα..»

« Μην απολογείσαι ..ο πόνος με ξύπνησε βίαια θα έλεγα ..δεν απάντησες στο ερώτημα μου όμως ποιος αναπολεί το μυαλο σου ? Ένας ανεκπλήρωτος ερωτάς ?»

« Όχι. .Αλλα δεν σε αφορά ..θέλεις να φωνάξω τον Χορχε ?»

« Τι μπορεί να κανει εκείνος για εμένα ? Θα με βυθίσει στην απώλεια ξανα προτιμώ την δική σου παρέα ..»

« Μα εγώ δεν έχω κανένα μαγικό φίλτρο στα χερια μου ..να σου γιατρέψω τις πληγές ! »

« Κι όμως Σελινα ..διαθέτεις ένα είδος μαγείας στα χερια σου , στα μάτια σου ..στο κορμί σου..» πρόφερε αργόσυρτα και βαθιά , η καρδιά της προς στιγμήν σταμάτησε να πάλλεται κατι σκιρτούσε κάθε φορά οπου έρχονταν σε επαφή μαζί του τι έχω πάθει επιτέλους ?
Αναρωτήθηκε δίχως να αναγνωρίζει τον εαυτό της οπου δεν επηρεαζόταν από ρομάντζα και πλασματικούς πρίγκιπες γιατί ξάφνου άρχισε να αρέσκεται σε τέτοια παραμυθάκια ?

« Σωπαίνεις μμ..Τα λογία μου τι αντίκτυπο έχουν ..επάνω σου?» συνέχισε απτόητος με ένα αχνό χαμόγελο να κοσμεί τα χείλη του παρόλη την ταλαιπωρία « Κανένα απολύτως ! Μα τι νομίζεις πως με δυο τρεις ατάκες θα σαγηνεύσεις όλες τις γυναίκες αυτού του πλανήτη ?»

« Γιατί όχι ?
Καθεμιά σας διαθέτει ένα διαμάντι ακατέργαστο εσωτερικά ..μα λίγες το ξεθάβουν !
Εσυ προς ρουμπινί με τερπεις ..κόκκινο σαν το αίμα οπου κυλά γοργά στις φλέβες μου οτάν σε αγγίζω , πορφυρό σαν το πάθος οπου καίει αναμεσά μας όταν αγγιζόμαστε. Επιμένεις να το αρνείσαι ?»

« Ξέρεις κατι ..λογία του αέρα μου ακούγονται αυτά !
Δεν υπάρχει τίποτα αναμεσά μας ουτε ηλεκτρισμός ποσό μάλλον πάθος ..παραμένουμε δυο ξένοι !» αντιστάθηκε σθεναρά στην επαναστατημένη καρδιά της οπου είχε ξεσηκωθεί από τα ποιητικά του λογία .

« Μμ..Θεωρείς πως δεν γνωρίζω τι λέω ?
Μωρό μου έχω περάσει από χιλιάδες γυναίκες αυτό το ..δικο μας ομολογώ δεν το έχω βιώσει στο παρελθόν και θα με ενδιέφερε πολύ να με μυήσεις στα μυστικά λημέρια της προσωπικότητας σου !» τι με τραβάει κοντά του τόσο πολύ αυτήν την ωρα ?
Ο τόνος της φωνής του οπου ταλαντώνεται σαγηνευτικά γεμίζοντας τον αιθέρα ?
Η μήπως ότι δεν αποτελούσε πλέον κίνδυνο δείχνοντας ευάλωτος ?
Αναρωτιόταν όση ωρα της χάριζε αναμένοντας μια απάντηση που θα ηχούσε όμορφα στα αυτιά του .

« Πιστεύεις πως είσαι ικανός να εισχωρήσεις στα άδυτα της καρδίας μου ?
Το αξίζεις ?
Αν θέλεις να μάθεις αυτό το ..δικο σου δεν υφίστανται για εμένα η μονή μου επιθυμία είναι να φύγω από την έπαυλη !» Αν και δεν αντίκρυζε την έκφραση στο πρόσωπο του μπορούσε να ψυχανεμιστεί το σάστισμα οπου του προκάλεσε .

Η καταιγίδα εξω μαινόταν αγρία και επικίνδυνη σαν το άγνωστο οι γρίλιες των παράθυρων έτριζαν υστερικά σε συνδυασμό με το δυνατό βουητό του ανέμου οπου θέριζε τα κλωνάρια των δέντρων , η μελωδίες της φύσης συνοδεύαν γλυκιά μελωδία την συνομιλία τους οπου έξαφνα είχε παγώσει.

Μονάχα ανάσες ακούγονταν που και που προς στιγμήν πίστεψε πως επέστρεψε στον κοσμο των ονείρων δίχως να συνεχίσει την αμήχανη συζήτηση οπου άνοιξε αναμεσά τους , όμως τα λογία του αντηχούσαν στο δωμάτιο το ίδιο και στο μυαλο της ξανα και ξανα .

Αφέθηκε στο γλυκό νανούρισμα των καιρικών φαινομένων γέρνοντας το κεφάλι της στο μαλακό μαξιλάρι στηριγμένο στο μπράτσο της λευκής πολυθρόνας οπου αν και άβολη προσωρινά αποτελούσε την κλίνη της .

Σχεδόν είχε αποκοιμηθεί έως ότου ένας βαθύς αναστεναγμός ξέφυγε από τα χείλη του που είχαν στεγνώσει , το κορμί της αντέδρασε μηχανικά λες και ήταν προγραμματισμένο τινάχτηκε ανήσυχη « Είσαι εντάξει ?» ψέλλισε ζαλισμένη .

« Πονάω πολύ ..τα ράμματα βλέπεις ..νομίζω έχω πυρετό μπορείς να πλησιάσεις ?» συλλάβιζε ασθμαίνοντας ενώ ιδρώτας είχε αρχίσει να τον λούζει απ την κορφή έως τα νυχιά «Καλυτέρα να φωνάξω τον γιατρό ..»

« Με φοβάσαι ?
Έλα δεν δαγκώνω λίγο νερό μονάχα θα μου προσφέρεις έχω ένα ποτήρι διπλά μου ακριβως μα δεν το φθάνω !
Θα με αφήσεις διψασμένο ?»

Δίχως να μπει στον κόπο να απαντήσει δοκίμασε να σηκωθεί μα ο πόνος την καθήλωσε στο ίδιο σημείο καθιστώντας αδύνατο να μετακινηθεί οι μύες της είχαν μουδιάσει ..ο Ρικάρντο από την δική του σκοπιά παρατηρούσε με μια ανεξήγητη έκφραση στο πρόσωπο την αποτυχημένη απόπειρα.

Όπως περίμενε η επαναστάτρια δεν το έβαζε ευκολά κατω έσφιξε τα δόντια καταπίνοντας το τσούξιμο οπου κυρίευσε επι τόπου το τραυματισμένο της σώμα , στήριξε τα δυο της χερια στα μπράτσα της πολυθρόνας σχεδόν έμπηξε τα νυχιά της στο εσωτερικό τους μα στάθηκε στα ποδιά της .

« Καθοδήγησε με ..που βρίσκεται το ποτήρι το τελευταίο πράγμα οπου θέλω είναι να προκαλέσω ζημιά ! » ζήτησε βαδίζοντας προσεχτικά δίχως να βρίσκει από κάπου να πιαστεί .

Σιώπησε απολαμβάνοντας το θέαμα μιας γυναίκας οπου αναζητούσε στα σκοτάδια το άγγιγμα του το πρωτόγνωρο θέαμα τον διέγειρε στον μέγιστο βαθμό , το σώμα του πυρώθηκε ηφαίστειο ενεργό αναμένοντας την λάβα να ξεχυθεί από τα βάθη του σε μια εκρηκτική ένωση αναμεσά τους .

Με δυσκολία διένυσε την μικρή απόσταση οπου τους χώριζε σκοντάφτοντας στα ποδιά του κρεββατιού φοβισμένη την ιδιά στιγμή που το τραχύ χερι του τυλιγόταν γύρω από την μέση της προλαβαίνοντας την πτώση « Δεν με βοήθησες και παραλίγο να χτυπήσω χειροτέρα από πριν ! Τελικά παίζεις μαζί μου έτσι ?» ξέσπασε θυμωμένη τραβώντας πισω το χερι της με δύναμη .

« Μμ.. Ήθελα να σε φέρω κοντά μου. Να σε δοκιμάσω καμία δεν με βγάζει ψεύτη Σελινα ! Επειδή δεν βλέπεις θα αναλάβω να σου περιγράψω τι ακριβως συμβαίνει γύρω σου αυτήν την στιγμή ..»

« Μέχρι που σκοπεύεις να φθάσεις τελικά ώστε να με αποπλανήσεις ? Μονάχα αυτό αποζητάς από εμένα το γνωρίζω καλα μα δεν είμαι πρόθυμη να σου προσφέρω οσα ποθείς !»

« Δηλαδή εσύ ..δεν ονειρεύεσαι τα χείλη μου να διεκδικούν τα δικά σου , αγρία , παθιασμένα , κυριαρχικά έως ότου κοκκινήσουν ?
Γιατί αυτό σκοπεύω αρχικά να πράξω αυτή την στιγμή απέχω μερικά χιλιοστά από το ζουμερό σου στόμα ..θαυμάζω το σχήμα και την υφή των θεϊκών χειλιών οπου απογειώνουν τις αισθήσεις !
Πλησιάζω ..αργα , βασανιστικά να τα κουρσέψω τι θα κανεις εσύ γι αυτό θα με εμποδίσεις ? » ψιθύριζε βραχνά ξέπνοος επιβάλλοντας την θέληση του με έναν μαγευτικό τρόπο επιδρούσε στο μυαλο την μετέτρεπε σε υποχείριο του , αδυνατούσε να αντισταθεί να υψώσει τείχη εμπρός στην απειλή που βρισκόταν προ των πυλών .

« Τι θέλεις Ρικάρντο ? Τι άλλο εκτός απ το κορμί μου ?» μουρμούρισε λίγο προτού τα χείλη του σκεπάσουν τα δικά της αγριωπά σαν ανεμοστρόβιλος σάρωσε την επιφάνεια τους εισχωρώντας βαθύτερα αναζητώντας την γλώσσα της οπου παραδόθηκε άνευ ορών .

Την έφερε από πάνω του θέλοντας να αισθανθεί το ποσό ερεθισμένος ήταν , το μαρτύριο οπου τον υπέβαλλε κάθε λεπτό οπου περνούσε στο ίδιο δωμάτιο μαζί της , να την υποτάξει μονάχα αυτό θα έσβηνε την φλόγα του αν δεν την είχε η σκέψη της θα αρμένιζε άρρωστα στο μυαλο του σαν ενοχή .

Τα χερια του κατηφόριζαν στην λεπτή της μέση αγγίζοντας την σάρκα της για πρώτη φορά « Είσαι τόσο απαλή ..με τρελαίνεις!» ψέλλιζε στο αυτί καθώς οι ανάσες ενώνονταν σε μια λαχανιασμένες και κοφτές , ενώ ο φόβος οπου αρχικά την πάγωσε άρχισε να απομακρύνεται σαν να μην υπήρξε μια γλυκιά αδημονία την πίεζε χαμηλά στην κοιλιά δεν φανταζόταν πως θα βίωνε ένα τέτοιο μεθύσι στην αγκαλιά ενός ανδρα .

Δίχως καμία αναστολή να φράζει πλέον το δρόμο της κόλλησε σαν βεντούζες τα χείλη στον λαιμό του πιπιλώντας το σημείο ενώ μια πνιχτή κραυγή ικανοποίησης έσπασε την σιωπή ,πάσχιζε να λύσει τα σχοινιά οπου συγκρατούσαν την ρόμπα της καιγόταν να γνωρίσει την γυμνή αλήθεια της .

Για άλλη μια φορά η επιθυμία του εκπληρώθηκε καθώς το ρουχο μισάνοιξε φανερώνοντας τα σμιλεμένα οπίσθια της και την ντελικάτη πλάτη της « Θεέ μου ..νιώθω θα εκραγώ !
Γδύσε με τώρα !
Πρέπει να σε πάρω επι τόπου μονάχα έτσι θα κατευνάσω το μαρτύριο !» μουρμούρισε επιθετικά καθώς τα τρυφερά του χάδια μετατράπηκαν σε δυνατές λάβες οπου γρατζουνίζαν το δέρμα της .

Ανασήκωσε το κεφάλι της σοκαρισμένη από την ξαφνική μεταστροφή ήταν ο κατάλληλος περισπασμός οπου την επανάφερε στην σκληρή πραγματικότητα , δεν ποθούσε να της κανει ερωτά αλλα ένα άγριο παγερό απαλλαγμένο από συναίσθημα σεξ .

Το σοκ την χτύπησε σαν κεραυνός κατακέφαλα λες και κάποιος άδειασε ένα κουβά παγάκια στο κεφάλι της οπου την αφύπνισαν λίγο προτού ενδώσει στην δραματικότερη εμπειρία της ζωής της , επι τόπου έμπηξε τα νυχιά της στην βάση του αυχένα του με σκοπό να τον πονέσει οσο η ιδιά την δεδομένη στιγμή .

« Μου αρέσει συνέχισε..» ψιθύρισε προσπαθώντας να την γδύσει ολοσχερώς προτού με μια ανάσα αποτραβηχθεί στηλώνοντας τα ποδιά στο έδαφος αποφασισμένη « Είσαι άθλιος !
Έχεις μάθει να βιάζεις προφανώς όχι να κανεις ερωτά !» στρίγκλισε παγερά ενώ ψηλαφιστά πλησίαζε στην έξοδο οπου πλέον δεν ήταν κλειδωμένη .

« Που νομίζεις θα πας ?
Γιατί το βάζεις στα ποδιά δεν έχεις συνηθίσει να σε περνούν αγρία στα μαγαζιά οπου δούλευες ? Μαζί σου για ποιο λογο να είμαι τρυφερός ..ότι μου αρέσει το κερδίζω δίχως να αναλογιστώ πως αισθάνεται !» ξέσπασε θυμωμένος με απίστευτη σκληρότητα .

« Πολύ χαίρομαι που είμαι η εξαίρεση στον κανόνα σου ..μόνο έτσι θα μάθεις να σέβεσαι τις γυναίκες γιατί μάλλον μας μισείς!» πρόφερε ανοίγοντας αποφασιστικά την πόρτα αυτήν την φορά δεν θα υπήρχε γυρισμός θα έπαιρνε το ρίσκο μα θα χανόταν μια για πάντα ξεχνώντας αυτόν τον τύπο και τα ανούσια φιλιά του .

« Μην με αναγκάσεις να σε κλειδώσω στο υπόγειο αυτήν την φορά !
Μην ξεχνάς τυφλή θα σε προλάβω οσο και να τρέξεις , οπουδήποτε και να κρυφθείς θα σε βρω και τότε ..δεν θέλεις να ξέρεις τι σε περιμένει ! » προειδοποίησε με μένος να αντηχεί κατά μήκος του δωμάτιου με σκοπό να την τρομοκρατήσει μα δεν ήταν από αυτές .

« Έλα λοιπόν σε προκαλώ ..ούτως η άλλως στην κατάσταση οπου βρίσκεσαι δεν θα μπορείς να κουνήσεις ποσό μάλλον να με πιάσεις !
Δεν σε φοβάμαι αχρείε ..κοίταξε με είμαι ελεύθερη δεν μπορείς να με ορίσεις τι κι αν δεν έχω το φως μου η ψυχή μου με οδηγεί !» αναφώνησε εγκαταλείποντας το άθλιο κελί οπου την είχαν καταδικάσει όλες αυτές τις ημέρες έπρεπε να ξεφύγει !

« Να πάρει !» μουρμούρισε μεσά από τα δόντια του καθώς σηκωνόταν από την θέση του έτοιμος να δώσει ένα μάθημα στην μικρή απειθάρχητη !

Ο διάδρομος για άλλη μια φορά φάνταζε ατέλειωτος , τα χερια της απελπισμένα είχαν γαντζωθεί από τους τοίχους ακολουθώντας τους πιστά γνώριζε πως θα ερχόταν αντιμέτωπη με την τεράστια σκάλα σε μερικά βήματα ακόμη , όμως δεν την ενδιέφερε διόλου .

Ποδοβολητά από κάπου στο βάθος απέσπασε την προσοχή της την ωρα που ο ήχος από την καρδιά της οπου παλλόταν μεσά στο στήθος της μπορούσε να τον οδηγήσει σε εκείνη , μάζεψε την ρόμπα της κρύβοντας πρόχειρα την γύμνια της συνεχίζοντας την πορεία της .

Το κρύο σίδερο προειδοποιούσε πως είχε καταφέρει να φθάσει μέχρι τα σκαλοπάτια οπου άρχισε να κατεβαίνει ένα ένα γοργά γαντζωμένη από την σιδεριά .

Έτρεμε σύγκορμη μετρώντας από μεσά της ελπίζοντας να μην πραγματοποιήσει την απειλή του διότι ήξερε πως εάν έπεφτε ξανα στα χερια του θα υπέφερε φρικτά .

Ξάφνου τα ποδιά της ακουμπήσαν στερεό έδαφος τα σκαλιά είχαν τελειώσει η πρώτη συμφορά είχε αποφευχθεί άραγε η έξοδος του οικήματος να απείχε πολύ από το σημείο οπου βρισκόταν ?

Αναρωτήθηκε ακουμπώντας ένα έπιπλο οπου έμοιαζε με σύνθετο ψηλαφώντας μπορούσε να διακρίνει και αντικείμενα οπου το κοσμούσαν , ένα αγαλματίδιο ίσως και Όσκαρ λίγο πιο κατω ένα ρολόι και τελος ένα τηλέφωνο .

Η σκέψη να καλέσει την αστυνομία έσβησε την ιδιά στιγμή δεν θα επιχειρούσε να χάσει χρόνο πέφτοντας στα χερια του δίχως να πολεμήσει , συνέχισε να διασχίζει το τεράστιο χώρο ακολουθώντας το ίδιο μονοπάτι .

Σκόνταψε σε μια βαριά επιφάνεια αυτό ήταν βρισκόταν ένα βήμα πριν την διαφυγή έψαχνε αγωνιωδώς το πόμολο μα μέχρι στιγμής μονάχα το σκαλιστό ξύλο εξερευνούσε η παλάμη της , μολις αισθάνθηκε την μεταλλική λαβή ένιωσε την ανάγκη να ουρλιάξει από ευτυχία κατεβάζοντας την δίχως δεύτερη σκέψη.

Ο κρύος αέρας την χτύπησε καταπρόσωπο « Είμαι ελεύθερη !» βιαστικέ να αναφωνήσει έως ότου ένα χερι καλύψει το στόμα της επιθετικά ενώ ένα άλλο σήκωνε την λεπτή σιλουέτα της με ευκολία στον αέρα προκαλώντας αφόρητο πόνο .
« Άφησε με Ρικάρντο δεν θα με υποτάξεις ποτέ !» στρίγκλισε όταν για μερικά λεπτά το χερι απομακρύνθηκε από το στόμα της .

« Μακάρι να ήμουν ο κάλος σου ..» ψιθύρισε απειλητικά μια διαφορετική φωνή με προφορά στο αυτί της ενώ το χερι του πίεζε το στόμα της με απίστευτη δύναμη μεταφέροντας την σε ένα άγνωστο χώρο ,ενώ συνομιλούσε ψιθυριστά με κάποιον άλλο .

« Που να την πάμε αυτήν ? Εμείς τον παραγωγό πρέπει να τελειώσουμε !»

« Μα δεν βλέπεις είναι το τέλειο δόλωμα εκείνη θα μας οδηγήσει σε αυτόν ! Άφησε την να μιλήσει !» απάντησε αγριωπά ο άγνωστος οπου ακολουθούσε πισω τους .

« Ποιοι είστε ..?
Τι θέλετε ?» ψιθύρισε έντρομη πασχίζοντας να κρύψει το τρέμουλο οπου συντάρασσε όλο της το είναι « Οσο συνεργάζεσαι μαζί μας δεν κινδυνεύεις ..πες μας που βρίσκεται ο Στόουν !»

« Δεν ..γνωρίζω ..τι σκοπεύετε να του κάνετε ? Σας παρακαλώ αφήστε με πονάω πολύ είμαι τραυματισμένη !» ικέτευσε με δάκρυα να στάζουν στο άψυχο μάρμαρο σχηματίζοντας ένα μονοπάτι οπου θα ακολουθούσε εκείνος για να την βρει .

« Μην ρωτάς πολλά εάν αγαπάς την ζωούλα σου !
Εσυ δεν αποτελείς στοχο μας ..αν μαρτυρήσεις που είναι θα σε ελευθερώσουμε !» την διαβεβαίωσε ο ανδρας δίχως να σταματά να πιέζει το σώμα της μεταφέροντας το δεξιά και αριστερά σαν κούκλα .

« Ομορφούλα είναι ρε συ αυτή εδώ ..έχει γούστο τελικά ο μπάσταρδος !»

« Ασε τα γκομενικα και συγκεντρώσου το σπίτι είναι τεράστιο που θα βρούμε το τομάρι ?»

« Μην τον πειράξετε ..δεν σας έχει κανει τίποτα κακό !» αναφώνησε απελπισμένη με τον πόνο να την φθάνει στα όρια της , το χαστούκι οπου δέχθηκε ήταν σφοδρό της προκάλεσε ζάλη « Σκάσε πια ! Μας έπρηξες με τις ερωτήσεις σου έχουμε έρθει για δουλειά εδώ όχι για παιχνίδια !»

« Μην τολμήσεις να την σηκώσεις το χερι σου ξανα επάνω της αλλιώς θα βρεθείς νεκρός στο έδαφος με άκουσες ?» ούρλιαξε ο Ρικάρντο στεκομενος ενώπιον τους στην κόψη του ξυραφιού δίχως ίχνος φόβου « Ρικάρντο φυλάξου !» στρίγγλισε δεχόμενη άλλο ένα φρικτό ράπισμα .

« Άθλιε άφησε την να φύγει ..δεν σας έφταιξε εκείνη εμένα αναζητάτε ! Ήρθατε να τελειώσετε ότι αρχίσατε στο παρκινγκ νωρίς σήμερα ..
Γι αυτό εισβάλατε στο σπίτι μου !
Προτού πυροβολήσω άφησε την !» επανέλαβε εκτός ελέγχου σημαδεύοντας τους δυο μαυροφορέμενους κουκουλοφόρους οπου δεν δίστασαν να στριμώξουν ένα σουγιά στον λαρύγγι της Σελινα οπου έτρεμε σαν το ψαρί έτοιμη να καταρρεύσει .

« Η πετάς το όπλο η της περνώ το λαρύγγι με μια κίνηση !» απείλησε προκαλώντας την κραυγή οπου βγήκε από το στόμα της , έριξε ένα βλέμμα στην κοπέλα απέναντι του δεν άξιζε να πληρώσει με την ζωή της τα αμαρτήματα του .

Η λεπίδα πίεζε το δέρμα της ενώ πλέον τα δάκρυα της ανάβλυζαν ελευθέρα « Τι σκοπεύεις να κανεις Ρικάρντο ..? Θα σε σκοτώσουν !» κραύγασε απελπισμένη αναμεσά σε λυγμούς...