Η σιωπή οπου απλώθηκε στον θάλαμο ολόγυρα της τρυπούσε σαν βελόνα το οστικό της πεδίο η εμπειρία φάνταζε πρωτόγνωρη , είχε ακουστά βέβαια την επιστημονική διαπίστωση πως όταν χάσεις μια από τις αισθήσεις σου ενεργοποιούνται αυτόματα οι υπόλοιπες ώστε το σώμα να αποκτήσει την αρχική του ισορροπία .

Τελικά είχαν δίκιο ! Κατέληξε εξ ιδίαν πείραν πλέον ο πανικός σφυροκοπούσε το κορμί την ωρα οπου η επίδραση των παυσίπονων άρχισε να περνά , αντιλαμβανόταν πως το σώμα της έφερε βαρύτατες κακώσεις δίχως να χρειάζεται περιττά λογία .

Οι μύες φάνταζαν πετρωμένοι , τα πλευρά της λες και είχαν μετακινηθεί πονούσαν αφόρητα ενώ ολόκληρο το σώμα της είχε δεχθεί ένα δυνατό πλήγμα , δοκίμασε να ανασηκώσει τον κορμό της μα μετάνιωσε την ιδιά στιγμή ενώ ένα επιφώνημα ξέφυγε από τα χείλη της .

Ο Χορχε στεκόταν σιωπηλός λίγα μετρά από το κρεββάτι γνέφοντας στο αφεντικό του οπου στεκόταν στο κατώφλι σκεπτικός με σκοτεινό βλέμμα , ίσως εάν είχε ίχνος συνειδήσεως οι επιπτώσεις των πράξεων του αφήσαν μια νέα γυναικά δίχως όραση .

« Γιατρέ ..τι συνέβη και σιώπησες ? » ψιθύρισε παλεύοντας με την αγωνιά οπου την κατέτρωγε καθώς με ματιά ανοιχτά ατένιζε έναν ολόμαυρο καμβά δίχως μια ρανίδα φωτός να διαπερνά το σκοτεινό της φόντο .

Ακούμπησε δειλά το χερι της με αναζητώντας τις κατάλληλες λέξεις για να την καθησυχάσει έως ότου διαγνώσει τα βαθύτερα αίτια οπου οδήγησαν στην τύφλωση , ρίχνοντας μια πρόχειρη ματιά στο πρόσωπο του Ρικάρντο οπου είχε ζαρώσει από θυμό ενώ τα ολοπρασινα ματιά του διέταζαν να σταματήσει να την αγγίζει .

Αποφάσισε βιαστικά να αδιαφορήσει αντλώντας ικανοποίηση από την αντίδραση του οπου υποδήλωνε ξεκάθαρα το ενδιαφέρον για το θυμα του , μα εφόσον ξεδιάντροπα επέλεξε να κοιμηθεί με την Ντομίνγκα το προηγούμενο βραδύ πετώντας στα σκουπίδια την φίλια τους για πιο λογο να κανει πισω εμπρός στην βούληση του ?

« Εδώ είμαι κορίτσι μου ..μην ανησυχείς ερευνώ τα αίτια οπου προκάλεσαν αυτό το παρωδικό φαινόμενο που σου έχει στερήσει την όραση , χρειάζομαι την συνεργασία σου και όλα θα πάνε καλα !» φρόντισε να την διαβεβαιώσει μα από την φοβισμένη όψη του προσώπου της μπόρεσε να αντιληφθεί πως τα λεγόμενα του δεν φάνταζαν πειστικά .

« Δεν μου αρκούν ψεύτικες διαβεβαιώσεις ..ίσως να με κοροϊδεύεις για να μειώσεις τον πανικό που απειλεί ωρα την ωρα να με καταπιεί ! »

« Πίστεψε με ακόμη και σε ανίατες αρρώστιες φρόντιζα να ενημερώνω τον ασθενή , εσύ γιατί να αποτελέσεις εξαίρεση ?
Κατανοώ την ανησυχία σου ..όμως θα βρεθεί λύση μην χάνεις το κουράγιο σου ! » την διαβεβαίωνε δίχως να χάσει ευκαιρία να ακουμπήσει ανεπαίσθητα το χερι του χαϊδεύοντας καθησυχαστικά την πλάτη της οσο ο Ρικάρντο απέναντι έβραζε στο ζουμί του .

« Μην την ακουμπάς αναθεματισμένε !
Η δουλειά σου είναι να την γιατρέψεις όχι να την φλερτάρεις σαν λιγούρης ! » ξέσπασε εξαγριωμένος εισβάλοντας στο δωμάτιο δίχως να στέκεται άλλο θεατής στο ανέντιμο παιχνίδι αποπλάνησης οπου παιζόταν εμπρός του .

« Επιτέλους πρόβαλες από τις σκιές οπου σαν δειλός κρυβόσουν ώστε να μην αντιμετωπίσεις την οργή του θύματος σου ! » αναφώνησε ο Χορχε περνώντας απευθείας στην επίθεση το χρωστούσε στον πληγωμένο εγωισμό του έπειτα από την οικτρή προδοσία του άλλοτε φίλου .

Η Σελίνα ταραγμένη πάσχιζε να αναγνωρίσει την φωνή του ξαφνικού εισβολέα ενώ η καρδιά της μαρτυρούσε την αλήθεια οπου αρνούνταν να αποδεχθεί , εμπρός της στεκόταν ο γοητευτικός αλλα ταυτόχρονα υπεύθυνος για την σημερινή της κατάσταση .

« Τολμάς εσύ να υψώνεις την φωνή σου εναντίον κάποιου αθώου που πασχίζει να επιδιορθώσει το δημιούργημα σου ?
Λοιπόν απόλαυσες το θέαμα όση ωρα στεκόσουν σιωπηλός στο κατώφλι δίνοντας σιωπηρά τις εντολές σου ? » ξέσπασε όλη την οργή της στο πρόσωπο του δίχως να χρειάζεται την οπτική επαφή ώστε να τον δικάσει όπως του άρμοζε .

Αφουγκράστηκε το βαρύ γεμάτο αυτοπεποίθηση βήμα του οπου προσέγγιζε ολοένα πιο κοντά της προκαλώντας ανατριχίλα , η ανάσα του σχεδόν ακουμπούσε το λαιμό της με το νου του πάσχιζε να αναπαράγει την σκηνή οπου δεν δύναται να αντικρύσει .

Με μια κίνηση παραγκώνιζε τον Χορχε σε μια γωνιά αναλαμβάνοντας ηγετικό ρολό απέναντι σε μια φαινομενικά αδύναμη τυφλή , η τουλάχιστον αυτό θεωρούσε καθώς δεν γνώριζε με ποια ερχόταν αντιμέτωπος .

Το τραχύ άγγιγμα του προκάλεσε μια έκρηξη μεσά της καθώς τα μακρια δάκτυλα του έκλειναν γύρω από τον καρπό της σε μια προειδοποιητική λαβή , το πρόσωπο βρισκόταν πολύ κοντά στο δικο της μπορούσε να το αισθανθεί σε απόσταση αναπνοής , η μυρωδιά του αρώματος του έφθασε στα ρουθούνια της αρρενωπό , ερεθιστικό .

« Για δες λοιπόν τι παιχνίδια παίζει η τύχη ..την μια ημέρα να σε σώζω από βέβαιο βιασμό και την αμέσως επόμενη να εμπλέκομαι σε τροχαίο με θυμα την εξωτική χορεύτρια με το ηλιοκαμένο καυτό κορμί !
Τι ειρωνεία δεν νομίζεις ?» ψιθύρισε λάγνα στο αυτί της ενώ τα ακροδάχτυλα του χάιδευαν ερωτικά τα δικά της εξανεμίζοντας μονομιάς τις λέξεις οπου ετοιμαζόταν να εκτοξεύσει κατάμουτρα .

« Εάν προσεχές περισσότερο πως οδηγείς ..καμία μοίρα δεν θα ένωνε τους δρόμους μας ξανα !
Αλλα βλέπεις η βιασύνη σου ξεπέρασε τα ανθρωπινά όρια οπότε έπεσες επάνω μου αδιαφορώντας για τις συνέπειες !
Μα να θυμάσαι δεν σκοπεύω να σε αφήσω ατιμώρητο θα πληρώσεις ακόμη και την παραμικρή γρατζουνιά που προκάλεσες στο κορμί μου ! » βρήκε το κουράγιο να ξεστομίσει παρα τους φρικτούς πόνους οπου διαπερνούσαν σαν ξιφοι το λαβωμένο της σώμα .

Το γέλιο του κατάφερε μονάχα να χειροτερέψει την ήδη τεταμένη κατάσταση τεντώνοντας τα νευρά της σαν λεπτή κλωστή .
« Μάλλον δεν ξέρεις ..με ποιον τα έχεις βάλει γλυκιά μου !
Έχω τόση δύναμη στα χερια μου που οι απειλές σου ακούγονται σαν λάγνοι αναστεναγμοί στα αυτιά μου ! » αποστόμωσε μονομιάς το θυμα του όπως μονάχα εκείνος γνώριζε κι έμεινε να παρατηρεί για μερικά λεπτά το πανέμορφο πρόσωπο της , οπου δίχως ίχνος μακιγιάζ φάνταζε εκθαμβωτικό προκαλώντας τον να ερευνήσει τις απόκρυφες πλευρές της δυναμικής λατίνας !

Το απόμακρο φοβισμένο βλέμμα της δεν εστίαζε στο πρόσωπο του όπως εκείνη την μοιραία βραδιά οπου θαμπώθηκε από την θεία ομορφιά οπου λικνιζόταν αισθησιακά στο στυλό όμοια με εξωτικό όνειρο .

Οι σφικτοί κοιλιακοί της , τα σμιλεμένα της ποδιά , το γεμάτο στήθος οπου ίσα ίσα έκρυβε το μαγιό οπου φορούσε δίχως αμφιβολία ήταν μια σειρήνα .

Ο χαρακτηρισμός της ταίριαζε γάντι ακόμη και υπό τις τωρινές συνθήκες οπου το φως των ματιών της είχε σβήσει βυθίζοντας την σε έναν παγωμένο ωκεανό , εκείνη θα έβρισκε τρόπο να επιβιώσει η διαίσθηση του δεν έπεφτε ευκολά εξω .

Άπλωσε το χερι της άγγιξε το πρόσωπο του οπου είχε χαραχθεί στην μνήμη της σαν τελευταία ανάμνηση λίγο προτού παραδοθεί στον λήθαργο , τα χαρακτηριστικά κατω από τα δάκτυλα της φάνταζαν αλλιώτικα το χερι της κατηφόρισε στα χείλη του αφού πρώτα εξερεύνησε την καλοσχηματισμένη μύτη του  , η υφή των χειλιών του ήταν τραχιά πράγμα που την ξάφνιασε αποτραβήχθηκε βιαστικά μεμφόμενη τον εαυτό της για την απερισκεψία της .

Εκείνος παρέμεινε σιωπηλός απολαμβάνοντας το ζεστό άγγιγμα της με την ανάσα του να φυσά απαλά στα μαλλιά της που έπεφταν σαν χείμαρρος στον δεξιό της ωμό,  καθάρισε τον λαιμό της « Ώστε οι απειλές μου φαντάζουν ακίνδυνες ?
Λυπάμαι αλλα δεν ξέρεις με ποια έρχεσαι αντιμέτωπος !
Επειδή έτυχε να με σώσεις εκείνο το μοιραίο βραδύ δεν σημαίνει πως θα ξεχάσω πως εξαιτίας σου έχασα το φως μου !
Μ ακούς ? Δεν βλέπω τίποτα !
Ένα κενό !
Άραγε θα καταφέρω να αντικρύσω ξανα το χρώμα του ουρανού με τον λαμπερό ήλιο να αστραφτεί ?
Για όλα εσύ ευθύνεσαι ! » η συζήτηση πηρέ άλλη τροπή καθώς οι κατηγορίες και το παράπονο οπου εξεφραζε μεσά από την ψυχή της φάνταζαν αρκετά για να απομακρυνθεί σκεπτικός .

« Εάν ήμουν ανεύθυνος όπως με αποκαλείς θα σε άφηνα να πεθάνεις στην άσφαλτο και θα συνέχιζα την πορεία μου ..πράγμα οπου δεν έπραξα ! Έχω ξοδέψει ένα σωρό λεφτά ώστε να εξασφαλίσω την ανάρρωση σου ! Οσο εσύ ταξίδευες σε ένα παράλληλο συμπάν για εμένα τα πράγματα δεν φάνταζαν ονειρικά ! »

« Να μην ξόδευες ουτε ένα δολάριο για χάρη μου !
Ότι κι αν μου πεις για εμένα είσαι ο μονός ένοχος ! 
Που βρίσκομαι ? Εδω έχει πολύ ησυχία η ατμόσφαιρα δεν θυμίζει νοσοκομείο » αναρωτήθηκε στιγμιαία καθώς λόγω της ασθένειας οπου μαχόταν η Σολέδαδ επισκέπτονταν συχνά πυκνά νοσηλευτικά ιδρύματα , είχε συνηθίσει τους ήχους και την γνώριμη μυρωδιά αυτών των μουντών ιδρυμάτων κατι που δεν ταίριαζε με το χώρο τριγύρω της .

Εντυπωσιασμένος με την γρήγορη αντίληψη και την σπιρτάδα του νου της αναρωτήθηκε εάν φάνταζε σωστό να αποκρύπτει την αλήθεια , άλλωστε και να μάθαινε πως βρισκόταν στην έπαυλή εκατομμύριων του .
Δεν θα επιχειρούσε να το σκάσει στην κατάσταση της οπότε ποιος ο λογος να μην ξεκαθαρίσει άμεσα τα πράγματα .

«  Η αλήθειά είναι πως ο χώρος δεν θυμίζει κλινική διότι βρίσκεσαι στον ξενώνα της έπαυλης μου ! Μετατρέψαμε το υπάρχων δωματιο σε θάλαμο νοσοκομείου , με τον κατάλληλο εξοπλισμό ! » αποκάλυψε ατάραχος λες και μιλούσε για τον καιρό κατευθυνόμενος προς την έξοδο καθώς μια πρόχειρη ματιά στο ακριβό σπορ ρολόι οπου κοσμούσε τον καρπό του υπενθύμισε πως οι δουλείες του έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητες .

Ένας μεγαλύτερος φόβος βρήκε το κενό και φώλιασε μεσά στην καρδιά της οπου χτυπούσε ακανόνιστα , τι γύρευε μια τραυματισμένη κοπέλα στον ξενώνα ενός εκατομμυριούχου παραγωγού του Χόλυγουντ ?

Κατι δεν πήγαινε καλα εξ αρχής γι αυτό ο γιατρός μασούσε τα λογία του η μιλούσε ψιθυριστά λες και προσπαθούσε να την προστατέψει  , ίσως να βρισκόταν εν μέσω μιας απαγωγής η ίσως ακόμη χειροτέρα να είχαν σκοπό να την αποτελειώσουν ώστε να αποσιωπήσει την ιστορία !

« Για ..ποιον ακριβως λογο δεν νοσηλεύομαι ενώ η ζωή μου κρεμόταν από μια κλωστή ?
Τι γυρεύω σε ένα ξένο σπίτι ?
Τι .. τι θέλεις από εμένα ? » συλλάβισε ανήσυχη καθώς χίλιες δυο σκέψεις κατέκλυζαν το νου της , μα το κυριότερο που την ενδιέφερε ήταν πως θα ξεφευγε αναίμαχτα από ένα άγνωστο εντελώς χώρο ?

Κοντοστάθηκε στην πόρτα με εάν μοχθηρό χαμόγελο να κοσμεί το φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο του , εστίασε το βλέμμα του διαβάζοντας την αγωνιά σε κάθε πόρο του τραυματισμένου σώματος της που συνέχιζε να τον ερεθίζει απίστευτα όση ωρα βρισκόταν κοντά της .

Μήπως τελικά αντί να την ξεφορτωθεί το συντομότερο εφόσον είχε επανέλθει η μήπως θα του φαινόταν κάπου χρήσιμη ?
Αναρωτήθηκε υψώνοντας το αριστερό του φρύδι επιδεικτικά .

« Μην μένεις σιωπηλός ..μου οφείλεις μια απάντηση ! » στρίγγλισε αντιλαμβανομένη το ύπουλο παιχνίδι οπου στηνόταν εις βάρος της , δίχως να γνωρίζει τον πραγματικό εχθρό οπου κρυβόταν πισω από όλη αυτή την πλεκτάνη ώστε να προφυλαχθεί αναλόγως . 

Η λυπηρή νότα στην φωνή της άγγιξε ένα απόκρυφο κομμάτι της ψυχής του οπου ακόμη αγνοούσε ο ιδιος , μα  κατάφερε να τον ακινητοποιήσει δίχως να βρίσκει δύναμη να κλείσει την πόρτα πισω του αφήνοντας αναπάντητα τα ερωτήματα οπου την κατέτρωγαν .

« Έχεις δίκιο ίσως κατι να αναζητώ από εσένα ! Μα θα το μάθεις στην πορεία δεν είναι ωρα να μάθεις την αποστολή σου  ! »

« Αποστολή ?
Συνεργάζεσαι με την μαφία ?
Δεν βγάζω ακρη από τα μισολογα !
Ο Χουάν σε προσέλαβε για να με εκδικηθεί που προτίμησα να χάσω την δουλειά μου ..παρα να κοιμηθώ μαζί σου εκείνο το βραδύ ? » η αποκάλυψη τον άφησε άφωνο για μερικά δευτερόλεπτα δίχως να πιστεύει πως ο λογος οπου επέλεξε να παραιτηθεί ήταν εκείνος ουτε που θα περνούσε από το μυαλο του .

« Δεν χρειάζομαι να με προσλάβει κανένας !
Μάλλον εσύ έχεις ανάγκη από μια νέα εργασία σύντομα κρίνοντας από τα λεγόμενα σου !
Αρκετά με τις ερωτήσεις πρέπει να φύγω τα λεμέ αργότερα !» πρόφερε στεγνά βηματίζοντας βιαστικά στον μακρύ διάδρομο οπου οδηγούσε στην κεντρική σκάλα .

Η μοναξιά φάνταζε ο χειρότερος εχθρός την δεδομένη στιγμή οπου οι σκέψεις αρχίσαν να την κυκλώνουν μα το χειρότερο η σκέψη του επικίνδυνου γοητευτικού ανδρα πολιορκούσε το μυαλο της , ενώ η μυρωδιά του είχε ποτίσει το κορμί της τι είδους σκοπούς να είχε για εκείνη ?
Μήπως θα της πρότεινε καμία καινούργια δουλειά ?

Ήχος από τακουνιά αναστάτωσε τις αισθήσεις της ενώ μια δυνατή γυναίκεια κολόνια έφθανε στα ρουθούνια της καθώς προσπάθησε να ανασηκώσει τον κορμό της προτού ο πόνος την ακινητοποιήσει στην ιδιά θέση.

« Ποιος είναι εδώ ? » ρώτησε με σπασμένη φωνή καθώς ο πόνος γιγαντωνόταν οσο περνούσε η ωρα .

« Λοιπόν η κοιμισμένη πριγκιπόπουλα μας αποφάσισε να αναζητήσει τον πρίγκιπα της η κάνω λάθος ?
Εκείνον δεν περίμενες ?» αποκρίθηκε ειρωνικά μια βραχνή μπάσα φωνή οπου βρισκόταν πολύ κοντά της .

« Δεν περίμενα κανέναν απολύτως ! Πολλά παραμυθία διάβαζες όταν μικρή μάλλον ..μα δεν απάντησες στο ερώτημα μου ..τι γυρεύεις στο δωμάτιο μου ? » ο εκνευρισμός της πλέον δεν κρυβόταν γινόταν ολοένα και πιο έκδηλος .

« Να μην σε νοιάζει ποια είμαι !
Ήρθα να σε προειδοποιήσω κράτησε τα χερια σου μακρια από τον Ρικάρντο !
Ειδάλλως θα υποφέρεις !
Είναι μόνο δικός μου να το θυμάσαι ! » ψιθύρισε απειλητικά στο αυτί της την ιδιά στιγμή οπου η ένεση με το αναισθητικό εισέβαλε στον ορό οπου διαπερνούσε την φλέβα του αριστερού χεριού της , θα την κρατούσε με οποιοδήποτε τρόπο μακρια του !

Μισοκλείσε τα βλέφαρα της απορημένη από που ξετρύπωσε μια φαινομενικά ανταγωνίστρια ήδη είχε βγάλει το δικο της πόρισμα για τις υποτιθέμενες βλέψεις της ενώ η ιδιά ανέβαινε το γολγοθά της σιωπηρά .

« Δεν καταλαβαίνω το λογο της ξαφνικής επίθεσης σου !
Ουτε καν γνωριζόμαστε νομίζω.. ουτε με ενδιαφέρει ο Ρικάρντο χάρισμα σου !  Αν δεν το γνωρίζεις ήδη με χτύπησε με το αυτοκίνητο του γι αυτό βρίσκομαι εγκλωβισμένη σε αυτό το φρούριο ! »

« Μην ανησυχείς γλυκιά μου θα φροντίσω η ιδιά να σε διώξω από εδώ μεσά σύντομα !
Οσο βρίσκεσαι εδώ μεσά τα σχέδια μου κινδυνεύουν να ναυαγήσουν !
Οσο κι αν το αρνείσαι δεν σε αφήνει αδιάφορη !»

Η φωνή αντηχούσε αλλοιωμένη στα αυτιά της ενώ ταυτόχρονα ο πόνος έπαυε να την ταλανίζει , τα βλέφαρά της βάραιναν ενώ το κεφάλι της άρχισε να γυρίζει σαν να ταξίδευε σε αεροπλάνο οπου απογειωνόταν , ακούμπησε στο μαξιλάρι την πλάτη της προτού πέσει σε λήθαργο ψέλλισε
« Μου είναι ..αδιάφορος ! »

Φυσικά τα λογία της δεν έπεισαν την μοχθηρή μαυροντυμένη ψηλή φιγούρα που απολάμβανε το θεαμα της να βυθίζεται στην δίνη του ισχυρού φαρμάκου οπου είχε χορηγήσει , αφότου αποφάσισε να μην βάψει με αίμα τα χερια της τουλάχιστον όχι ακόμη θα της εδινε μια τελευταία ευκαιρία να χαθεί από την ζωή του .

Βράδιασε ο αέρας εξω λυσσομανούσε ενώ καταιγίδα έμελλε να επισκιάσει την φθινοπωρινή βραδιά , οι πρώτες ψιχάλες αγγίξαν το διψασμένο χώμα που αδημονούσε για την θεϊκή λύτρωση του .

Στην έπαυλή κάποιος επιθυμούσε διακαώς να αντικρύσει από κοντά την άγνωστη φιλοξενουμένη που έκρυβε ο ξενώνας , η σκοτεινή του φιγούρα τρύπωσε σαν τον κλεφτή στο άδειο δωμάτιο που είχε μεταμορφωθεί σε νοσοκομείο .

Η παλιά του αίγλη είχε σβήσει οι κρυστάλλινοι πολυέλαιοι και οι πολύχρωμες μπορντούρες είχαν απομείνει να θυμίζουν πως κάποτε ο χώρος φιλοξενούσε διάφορους σταρς του σινεμά , προσφέροντας υπηρεσίες σουίτας επτάστερου ξενοδοχείου το βαρύ ξύλινο κρεββάτι αντίκα με τις χρυσές λεπτομέρειες είχε αντικατασταθεί με συνοπτικές διαδικασίες μα κυρίως δίχως την συγκατάθεση του .

Μα άξιζε τον κόπο κατέληξε πλησιάζοντας να θαυμάσει την ομορφιά της νεαρής κοπέλας οπου κοιμόταν γαλήνια δίχως να γνωρίζει πως κάποιος την παρακολουθούσε , τίποτα δεν μπορούσε να αλλοιώσει την πορσελάνινη επιδερμίδα ουτε καν οι μώλωπες στο μέτωπο της μελαχρινής μάγισσας οπου είχε τυλίξει το σπίτι με το ξόρκι της  .

Έσυρε αργα τις ροδές της αναπηρικής καρέκλας οπου είχε καταδικαστεί να περνά το υπόλοιπο της ζωής του , καθώς η Σελινα επανερχόταν από την νάρκη οπου την είχαν βυθίσει άδικα ο ήχος από ροδές οπου σύρονταν στο μαρμάρινο δάπεδο προκάλεσε ανατριχίλα .

« Θεέ μου ποιος είσαι εσύ πάλι ?
Πόσοι κατοικείτε σε αυτο το σπιτι ? » αναφώνησε απελπισμένη δίχως να λάβει απάντηση μονάχα πνιχτούς ήχους από τις ροδές που απομακρύνονταν με γοργές κινήσεις .

Ακούμπησε μπερδεμένη το μέτωπο της η θύμηση της μητέρας της έσκισε την σκέψη της θα είχε τρελαθεί από την αγωνιά .

Έπρεπε να επικοινωνήσει μαζί της πάση θυσία μα δεν είχε ιδέα που μπορεί να βρισκόταν το κινητό της , η αν υπήρχε κάπου μεσά στο σπίτι κάποια συσκευή τηλεφώνου .

Βρισκόταν κλειδωμένη σε ένα άγνωστο τεράστιο σπίτι όπως φανταζόταν , οπου θα διέθετε σιγουρά απόκρημνες γωνίες και τεράστιες σκάλες , δεν μπορούσε να διακινδυνεύσει να γκρεμιστεί από τα ύψη τους .

Από την άλλη όμως η απραγία την έπνιγε πίεζε το θολωμένο μυαλο της να δώσει μια λύση , οσο παράτολμο κι αν φάνταζε έπρεπε να αγνοήσει τους αφόρητους πόνους να βρει την δύναμη να σηκωθεί από το κρεββάτι να επιχειρήσει να το σκάσει δίχως να γίνει αντιληπτή .

Βέβαια στην κατάσταση οπου βρισκόταν έπρεπε να καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην χτυπήσει σε κάποιο από τα έπιπλα η χειροτέρα να ρίξει κάποιο γυάλινο αντικείμενο .

Έσφιξε τα δόντια καταφέρνοντας να κατεβάσει τα ποδιά  από το κρεββάτι με τον πόνο να σκίζει τα σωθικά της « Πάλεψε Σελινα …πρέπει να γυρίσεις σπίτι !» ψέλλισε εμψυχώνοντας τον εαυτό της με την ελπίδα να παραβλέψει τον ανυπόφορο πόνο .

Ψηλαφιστά εξερεύνησε τον χώρο τριγύρω ένα κομοδίνο πλαισίωνε το κρεββάτι με κάποια χάπια επάνω του κι μια σύριγγα οπου τρύπησε το δάκτυλο της , έπειτα δεν εμπόδιζε κάποιο άλλο έπιπλο το διάβα της ,
αφαίρεσε προσεχτικά τον ορό από την φλέβα της πετώντας τον στο έδαφος .

Με όλες τις δυναμεις της σηκώθηκε από το κρεββάτι ενώ τα ποδιά της μετα βίας την συγκρατούσαν η αίσθηση του κρύου μάρμαρου κατω από τα ποδιά της σηματοδότησε τον πρώτο θρίαμβο , είχε καταφέρει να σταθεί όρθια παρα το φρικτό μαρτύριο οπου βίωνε .

Δειλά ξεκίνησε να βηματίζει ψηλαφίζοντας ταυτόχρονα με τα χερια της συνάντησε τον τοίχο εάν τον ακολουθούσε θα κατάφερνε φθάσει στην έξοδο του ξενώνα , ακούμπησε στο ξύλινο κούφωμα ασθμαίνοντας ενώ ιδρώτας είχε αρχίσει να βρέχει το μέτωπο της .

« Πρέπει να βγω από αυτήν την φυλακή με οποιοδήποτε κόστος !» ψιθύρισε ξέπνοη νιώθοντας ολοένα τις δυναμεις να την εγκαταλείπουν όμως εάν έπεφτε τώρα νικημένη δεν θα υπήρχε επιστροφή , δεν θα επέτρεπε να γίνει υποχείριο ενός εκατομμυριούχου με βρώμικες προθέσεις .

Αφουγκραζομενη και τον παραμικρό ήχο βρήκε την δύναμη να συνεχίσει άφησε πισω της τον ξενώνα , περπατούσε ξυπόλητη στον διάδρομο φορούσε μονάχα μια νοσοκομειακή ρόμπα οπου κάλυπτε το γυμνό σώμα της , στα τυφλά πολεμούσε για την ελευθέρια της με νυχιά και με δόντια .

Γαζώθηκε από τους τοίχους οπου την πλαισίωναν διασχίζοντας τον μακρύ ατέλειωτο διάδρομο δίχως να συναντήσει άλλες πόρτες φαντάστηκε πως την είχε τοποθετήσει στο τελευταίο δωμάτιο του διάδρομου για να την κρατήσει αποκομμένη από το υπόλοιπο οίκημα .

Οι τοίχοι πλάι της χάθηκαν ο χορός ξάφνου έγινε άπλετος δεν είχε από κάπου να πιαστεί , φόβος την τύλιξε αποφασισμένη να το ρισκάρει με οποιοδήποτε κόστος , βημάτιζε διστακτικά και σταθερά ψάχνοντας ένα αντικείμενο να πιαστεί  .

Όση ωρα πάλευε να διασχίσει την τεράστια αίθουσα δίχως αντικείμενα η έπιπλα τόσο η απελπισία την κύκλωνε , εάν εμπρός της βρισκόταν ένας γκρεμός θα έπεφτε σιγουρά μεσά , άραγε τι κρυβόταν ενώπιον της μα η ιδιά το αγνοούσε ?

« Να πάρει ..θέλω πισω την όραση μου ..!
Δεν αντέχω να ζήσω έτσι την ζωή μου σε μια μοίρα που με καταδίκασε ένα στυγνό κάθαρμα ! » μονολογούσε απελπισμένη με δάκρυα να στάζουν στα μαγουλά της όμοια με τις ψιχάλες οπου έπεφταν εξω από το παράθυρο .

« Πονάω θεέ μου ..» αναφώνησε σαν δέηση αξίζοντας στο άγνωστο έως ότου ένα κρύο σκληρό αντικείμενο προσέκρουσε στο χερι της , από την αφή κατάλαβε πως κρατούσε τα σιδερένια κιγκλιδώματα  μια σκάλας , δάγκωσε τα χείλη της φοβισμένη            « Αυτό είναι βρίσκομαι στην τελική ευθεία ! » συνεχιζε ακαθεκτη να ενδυναμώνει το ηθικο της .

Με τον κίνδυνο να κατρακυλήσει ένα τα σκαλιά καταλήγοντας νεκρή στο έδαφος αποφάσισε σφίγγοντας με όλες τις δυναμεις τα υποστηρίγματα αποφάσισε να κανει το πρώτο βήμα της προς την ελευθέρια .

Το πρώτο σκαλί έμεινε πισω της όμως δεν τολμούσε να υπολογίσει ποσά βρίσκονταν ακόμη εμπρός να διασχίσει προτού αφήσει μια για πάντα πισω της αυτό το μέρος , άλλο ένα σκαλί έμεινε πισω της με τα ωχρά χείλη να μετρούν τον αριθμό .

Οι δυναμεις αρχίσαν να την εγκαταλείπουν καθώς ο πόνος ξεπερνούσε τα θνητά όρια της , κάθε τόσο αναστεναγμοί ξέφευγαν από τα χείλη της σιωπηλοί παρόλη την οδύνη οπου κουβαλούσαν στο εσωτερικό τους .

« Αχ ..μην εγκαταλείπεις τώρα λίγο έμεινε ! » ψέλλιζε τρέμοντας ενώ ολόκληρο το κορμί της παρέλυε , εν τω  μέσω μιας πελώριας σκάλας που απαρτιζόταν από δεκαπέντε σκαλοπάτια , λίγο προτού τα γόνατα λυγίσουν δυο στιβαρά χερια την συγκράτησαν αποφεύγοντας τα χειροτέρα !

Το κορμί της προσκολλήθηκε προστατευτικά στο δικο του ενώ η μυρωδιά της ακριβής κολόνιας του επιβεβαίωνε την ταυτότητα του αναμφίβολα , τα τραχιά χερια την σήκωσαν με μια κίνηση σαν πούπουλο στον αέρα ενώ οι αναστεναγμοί δυνάμωσαν καθώς ένιωθε λες και την έκοβαν στα δυο .

« Τι πήγες να κανεις ?
Έχεις βάλει στοχο να σκοτωθείς ?
Πως ακριβώς θα κατέβαινες τα σκαλοπάτια δίχως να βλέπεις ? »  ρώτησε θυμωμένος βαριανάσαινε στο αυτί της καθώς την μετέφερε σηκωτή πισω στην φυλακή της .

« Άφησε με !
Θέλω να φύγω από εδώ μεσά !
Δεν είμαι σκλάβα σου για να με κρατάς κλειδωμένη εδώ μεσά !
Απαιτώ να με αφήσεις ελεύθερη !»

« Δεν είσαι σε θέση να απαιτείς απολύτως τίποτα !
Όταν αποφασίσω θα σε αφήσω να επιστρέψεις στην ζωή
σου !
Αλήθεια γιατί καίγεσαι τόσο ? Νοστάλγησες μήπως  τον αγαπητικό σου ? » ρωτούσε ξεδιάντροπα διασχίζοντας τον διάδρομο οργισμένος , άρχισε να χτυπά το σώμα του με τις γροθιές της οσο εκείνος γελούσε υστερικά .

« Θα σε συμβούλευα να μην σπαταλάς τις εναπομείναν δυναμεις σου ..έχει καταπονηθεί πολύ ..»

« Άφησε με κρετίνε ..το άγγιγμα σου καίει το κορμί μου σαν πυρωμένο σίδερο !
Δεν σου ανήκω για να με κρατάς κλειδωμένη εδώ μεσά !»

« Λάθος κανεις !
Όλα οσα βρισκονται πισω από τις κλειστες πορτες μου ανήκουν ακομη κι εσυ  !
Δεν θα σου επιτρέψω να καταστρέψεις οσα έχτιζα δέκα ολόκληρα  χρονιά σε μια μόνο βραδιά ! » φώναξε εξαγριωμένος αποθέτοντας το κορμί της άτσαλα επάνω στο στρώμα με αποτέλεσμα ο πόνος να κόψει την ανάσα της .

« Θεέ μου ..είναι ανυπόφορο σταμάτησε το ! » ικέτευσε με δάκρυα να κατακλύζουν το πρόσωπο της καθώς η ανθρώπινες αντοχές της έφθασαν στο ζενίθ , αφήνοντας τον άναυδο με τον ξέσπασμα της μισούσε τα γυναίκεια δάκρυα θεωρούσαν πως θα κατακτούσαν τον κοσμο με λίγες μονάχα σταγόνες .

« Έλα ησύχασε ..θα φωνάξω τον γιατρό να σου κανει μια παυσίπονη ένεση έχεις κάποια κατάγματα ! »

« Πάψε επιτέλους !
Φύγε από εδώ μεσά χάσου !
Η απάθεια σου μου προκαλεί ναυτία ! Άφησε με μονή μου να πεθάνω αν χρειαστεί ..αρκεί να σταματήσει το μαρτύριο οπου βιώνω ! » στρίγκλιζε εκτός ελέγχου έως ότου τα χείλη του σφραγίσουν τα δικα της για πρώτη φορά !