Μητέρα! 

Εχτές το βράδυ εκλιπαρούσα να μου δώσεις ένα μήνυμα, μια βοήθεια. Και μόλις ξύπνησα,  εμφανίστηκες! Σε είδα ξαφνικά μπροστά μου! Άνοιξες την πόρτα σου και μου χαμογέλασες, όπως έκανες πάντα. Μετά, χάθηκες πίσω απ'τη μορφή της Ιζαμπέλας.

Και τώρα αυτό! Ένα γράμμα σου, από τον άλλο κόσμο!

Βαστάω το γράμμα, σαν υπνωτισμένος. Τα χέρια μου τρέμουνε. Η σφραγίδα της! Κόκκινο κερί σφραγισμένο με το θυρεό και το τριαντάφυλλο, απ'το δαχτυλίδι που μου πέρασε στο δάχτυλό μου με τρεμάμενα χέρια, λίγο πριν ξεψυχήσει.

Τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα. Κοιτάω ψηλά το ταβάνι, προσπαθώντας να τα κρατήσω πίσω και να ηρεμήσω.

Ξεκολλάω με προσοχή το κερί και ξεδιπλώνω το γράμμα.

Τα κυματιστά καλλιγραφικά γράμματά της, απλωμένα πάνω στο χαρτί. Μου άφησε μήνυμα, να το βρω μετά το θάνατό της. Καταπίνω τη συγκίνηση που ανεβαίνει στο λαιμό μου και κάθομαι στον καναπέ μπροστά στο τζάκι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΧΑΝΓΚΕΡΦΟΡΝΤ  Μαρτίου 12η, 1636

Αγόρι μου αγαπημένο, Τζέθρο μου.

Έχεις στα χέρια σου αυτό το γράμμα, πράγμα που σημαίνει ότι ο Δημιουργός μας, έχει πια καλέσει και μένα κοντά Του, μετά τον πατέρα σου. Κάτι που μου φαίνεται θλιβερό ενώ σου γράφω, γιατί το να σε βλέπω να μεγαλώνεις, ήταν το καλύτερο δώρο Του. Και άλλη μια ζωή να μου έδινε, δεν θα μου έφτανε να σε χορτάσω.

Είχα την τύχη να ζήσω μια καλή ζωή δίπλα στον πατέρα σου, αλλά σαν άνθρωπος  ολοκληρώθηκα με τον τίτλο της μητέρας, που μου χάρισες μόλις γεννήθηκες.

Και γω και ο πατέρας σου σε βλέπαμε να μεγαλώνεις μέρα με τη μέρα και να γίνεσαι αγωνιστής, δίκαιος, συμπονετικός. Ο πατέρας σου, δεν σου χαρίστηκε ποτέ και γι'αυτό μπορεί να μην στο είπε, ή στο έδειξε με τον τρόπο του, αλλά ήταν τόσο περήφανος για σένα! Πίστευε ότι ένας άντρας πρέπει να δίνει τις μάχες του σε όλη του τη ζωή, από μικρό παιδί ακόμα, για να γίνει σωστός άντρας. Γι'αυτό και σε πίεζε συνέχεια. Θυμάμαι όμως, πώς φούσκωνε το στήθος του δυο ίντσες ψηλότερα, όταν σε κοίταζε να καλπάζεις, να ξιφομαχείς, να παλεύεις, να διεκδικείς, να σχεδιάζεις τις περίεργες κατασκευές σου, να γίνεσαι άντρας.

Ελπίζω και εύχομαι η ζωή να σου φέρθηκε γενναιόδωρα, όπως σου αξίζει. Ξέρω όμως πολύ καλά πως η ζωή είναι απρόβλεπτη και οι ευχές δεν φτάνουν. Ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει η μέρα που ξεκίνησε. 

Αν θύελλες έχουν χτυπήσει την πόρτα σου, να θυμάσαι πως οι δυνατοί άνεμοι είναι που κάνουν το δέντρο να αναπτύσσει ισχυρότερες ρίζες. Μην εγκαταλείψεις και μην επιλέξεις ποτέ τον εύκολο δρόμο αγαπημένε μου για να αποφύγεις μια κακοτοπιά, αν αυτός δεν ικανοποιεί την καρδιά και το μυαλό σου. 

Μην ξεχνάς να την ακούς και να την ακολουθείς την καρδιά σου. Να κρατάς τις αρχές σου, να αγαπάς και να σέβεσαι τους γύρω σου και να βοηθάς όσους βρίσκονται σε ανάγκη. Μην σε τρομάζουν τα δύσκολα που εμφανίζονται μπροστά σου. Συνέχισε να παλεύεις, γιατί μπορεί οι αναποδιές να φαίνονται ότι σε γονατίζουν όταν έρχονται, αλλά όταν τις ξεπεράσεις θα είσαι  ακόμα πιο δυνατός και πιο σοφός απ'όταν ξεκίνησες. 

Ξέρω ότι ο λόγος που άνοιξες το σεντούκι μου, είναι γιατί στη ζωή σου εμφανίστηκε η γυναίκα που έκανε την καρδιά σου να αναπηδήσει. 

Όσο σε θυμάμαι, ήσουν σαν τον πατέρα σου, άπληστος και ανικανοποίητος όσον αφορά στις γυναίκες που επέλεγες δίπλα σου. Έπαιζες μαζί τους και απολάμβανες μόνο τις σαρκικές ηδονές που μπορούσαν να σου δώσουν. Αλλά επειδή σε ξέρω, γνωρίζω πολύ καλά ότι μόλις εμφανιστεί η ξεχωριστή στη ζωή σου, δεν θα σε ικανοποιεί πια τίποτα λιγότερο απ'αυτήν.  

Δυστυχώς, δεν είμαι πια κοντά σου, να σου δώσω την ευχή μου. Δεν πρόφτασα να γνωρίσω αυτή που κατάφερε να κάνει ένα κομμάτι της καρδιάς σου, δικό της. Είμαι σίγουρη όμως, ότι θα είναι μια υπέροχη και ξεχωριστή κοπέλα, γιατί τίποτα λιγότερο δεν θα σου τράβαγε την προσοχή. 

Η χαρά μου είναι ανείπωτη που έφτασε αυτή η ξεχωριστή στιγμή. Με την ευχή της μητέρας σου αγόρι μου, αγάπα την, προστάτευσέ την και τίμα την σε όλη τη ζωή σου.

Υ.Γ.Ήσουν ότι καλύτερο συνέβη στη ζωή μου. 

Με αγάπη,

η μητέρα σου.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Σφίγγω το χαρτί στα χέρια μου. Δεν μπορώ να συγκρατήσω πια τα δάκρυά μου.

Εδώ! Μπροστά μου, σε ένα κομμάτι χαρτί, όλες οι απαντήσεις που αναζητούσα. Απ'το χέρι της μητέρας μου, όπως της ζήτησα και παρακάλεσα χτες. Τι είδους θαύμα είναι αυτό?

Η μητέρα πέθανε ένα μήνα μετά το θάνατο του πατέρα. Κοιτάω ξανά την ημερομηνία.

Αυτό το γράμμα το έγραψε λίγες μέρες πριν πεθάνει. Και το έκρυψε εκεί που ήξερε ότι θα το αναζητήσω, μόνο αφού κάποια ξεχωριστή κοπέλα θα έκλεβε την καρδιά μου. Ω! μητέρα...

Το δέσιμο που είχα με τη μητέρα μου, ήταν ξεχωριστό. Ο πατέρας ήταν πάντα σκληρός και αυστηρός μαζί μου και είχαμε πάντα μια απόσταση και τις περισσότερες φορές και κόντρα μεταξύ μας. Δεν μου χαρίστηκε ποτέ, όπως επισημαίνει και η μητέρα στο γράμμα της. Δεν αποζητούσα ποτέ να μου χαριστεί, ωστόσο μια αναγνώριση στις προσπάθειές μου να κάνω κάτι που θα του αρέσει, δεν θα έβλαπτε. Όσο και να προσπαθούσα, τίποτα δεν ήταν αρκετό γι'αυτόν. Πρώτη φορά μαθαίνω ότι ήταν περήφανος για μένα! Νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά! 

Τον τίμησα τον πατέρα όπως άρμοζε στο θάνατό του, αλλά με βάρος στην καρδιά θυμάμαι, πως είχα νιώσει μια ανακούφιση όταν 'έφυγε'. Ενώ όταν 'έφυγε' και η μητέρα μετά από ένα μήνα, ένιωσα ανείπωτη θλίψη απ'την απώλεια. Είχε πάντα τον τρόπο της να μαλακώνει την καρδιά μου με τα λόγια της. Να τα βάζει όλα σε μια σειρά και να μου δίνει δύναμη και θάρρος να συνεχίσω στα δύσκολα. Όπως έκανε και τώρα. Όπως κάνει και η Ιζαμπέλα. 

Η ξεχωριστή, υπέροχη Ιζαμπέλα! Ακόμα και αυτό πρόβλεψε η μητέρα. Με ήξερε τόσο καλά! Για να ανοιχτεί το σεντούκι της, θα ήταν μόνο για μια ξεχωριστή κοπέλα. Και μετά το θάνατό της, μου δίνει την ευχή της... "Αγάπα την, προστάτευσέ την και τίμα την σε όλη τη ζωή σου."

Αγαπημένη μου μητέρα, αυτό έχω σκοπό!

-"Τζέθρο, τι συμβαίνει? Είσαι καλά?" η φωνή του Άντονι, όλο έννοια, με επαναφέρει στο παρόν. Ούτε που τον άκουσα να μπαίνει στο δωμάτιό μου.

-"Ναι, καλά είμαι. -Με κοιτάει εξεταστικά.- Τι έγινε Άντονι? Φουριόζος φαίνεσαι. Ούτε που κατάλαβα πότε μπήκες στο δωμάτιο."

-"Έχουν έρθει οι άντρες που έστειλες να ερευνήσουν τις γύρω περιοχές. Περιμένουν απ'έξω για να σου δώσουν αναφορά."

-"Τι περιμένεις? Φέρ'τους μέσα."

Πλησιάζει και με ακουμπάει τρυφερά στον ώμο.

-"Καλύτερα να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου, πριν τους φέρω μέσα Τζέθρο. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα και πρέπει να κρατήσουμε το ηθικό υψηλό. Αν σε δουν έτσι..."

Τον κοιτάω σουφρώνοντας τα φρύδια μου. Δεν καταλαβαίνω. Σηκώνομαι και κατευθύνομαι στον καθρέπτη δίπλα απ'την ντουλάπα μου. Με το που αντικρίζω το είδωλό μου, καταλαβαίνω τι εννοεί. Τα μάτια μου είναι κατακόκκινα και πρησμένα, λες και έκλαιγα ώρες.  Πόση ώρα είμαι εδώ με το γράμμα της μητέρας μου στο χέρι, βυθισμένος στις σκέψεις μου?

Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και του κάνω νεύμα να φέρει μέσα την περίπολο. Με κοιτάζει προβληματισμένος. Γυρίζει και κατευθύνεται προς την πόρτα.

Οι τέσσερις άντρες μου, μπαίνουν ο ένας πίσω απ'τον άλλο. Παρατάσσονται μπροστά μου στη σειρά και χτυπάνε ταυτόχρονα όλοι τη γροθιά τους στο στο στήθος τους.

-"Τι έχετε να μου αναφέρετε?"

-"Άρχοντα, εντόπισα κίνηση στρατευμάτων ανατολικά μας. Στο Μεγάλο Δάσος. Έχουν κατασκηνώσει σκόρπια και απλωμένοι εδώ και κει για να μην κινήσουν την προσοχή, αλλά η εκτίμησή μου είναι, πως είναι σε αναμονή για να ανασυνταχτούν. Δείχνουν να περιμένουν εντολή για επίθεση."

-"Οι υπόλοιποι, συμφωνείτε με την εκτίμηση του σερ Τζέιμς?"

-"Ναι άρχοντά μου! Συμφωνούμε απόλυτα."

-"Για τι αριθμό αντρών μιλάμε?"

-"Περίπου εξακόσιοι, άρχοντα. Κυνηγάνε, ψήνουν και τρώνε τα θηράματά τους, αλλά εντόπισα σκηνές με όπλα που φυλάγονται επιμελώς. Παρά την προσποίηση, είναι καλά εξοπλισμένοι και σε επιφυλακή."

Κουνάω το κεφάλι μου. 

-"Σε αυτή την περίπτωση  πιστεύω ότι δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε άλλο. Μοιράστε τα όπλα σε όλους τους μάχιμους άντρες και δώστε τους οδηγίες. Συνεχίστε την παρακολούθηση χωρίς να γίνετε αντιληπτοί. Με το που θα δείτε κινητοποίηση, θα είμαστε έτοιμοι. Αν υπερτερούν σε οπλισμό, εμείς θα έχουμε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Θα νομίζουν ότι θα μας πιάσουν στον ύπνο, όμως θα τους περιμένει μια έκπληξη. Αναφέρετε στον σερ Τζέιμς ότι μου είπατε και μεταφέρετε τις εντολές μου."

Οι τέσσερις άντρες χτυπάνε ξανά τη γροθιά τους στο στήθος τους και βγαίνουν απ'το δωμάτιο.

-"Αυτό ήταν λοιπόν." λέει ο Άντονι χαμηλόφωνα.

Γυρίζω και τον κοιτάζω. Ξαφνικά νιώθω πιο αποφασισμένος από ποτέ.

-"Σε όλη μας τη ζωή από μικρά παιδιά, εκπαιδευόμαστε για πόλεμο Άντονι. Σπαθί, τόξο, όπλο, πάλη σώμα με σώμα... Για ποιο λόγο περάσαμε όλη τη ζωή μας μαθαίνοντας να πολεμάμε, αν όχι για να υπερασπιστούμε ότι αγαπάμε?"

-"Είσαι χαρισματικός και αγαπητός ηγέτης Τζέθρο. Οι άντρες σου και όλο το χωριό θα σε ακολουθήσουν. Όσο για μένα, ξέρεις ότι δεν θα διστάσω να δώσω τη ζωή μου για σένα."

Του πιάνω το μπράτσο. -"Ελπίζω να μην χρειαστεί να φτάσουμε εκεί αγαπημένε μου φίλε."

-"Ας προσευχηθούμε λοιπόν να πάνε όλα καλά."

-"Προσευχήσου και για μένα καλέ μου φίλε, γιατί εγώ δεν μπορώ πια." 

-"Τι είναι αυτά που λες Τζέθρο? Έχασες την πίστη σου?"

-"Η καρδιά μου είναι βαριά Άντονι. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως υπάρχει κάποιος εκεί πάνω που υποβάλλει αθώους ανθρώπους σε τέτοιες δοκιμασίες και αν όντως υπάρχει, τότε θα ξέρει πως δεν έχω καθαρή καρδιά για να του απευθύνω την προσευχή μου."

.

.

.

Τρεις μέρες αργότερα.

Απόλυτη ησυχία επικρατεί. Δεν ακούς ούτε ανάσα.

Έχω παρατάξει όλους τους άντρες που κρατούν όπλα, σε τρεις γραμμές μπροστά στην πύλη του χωριού. Στα πλάγια από ψηλά, πάνω στις στέγες των ξύλινων σπιτιών, είναι παραταγμένοι οι τοξοβόλοι. Όλοι οι υπόλοιποι, σε ετοιμότητα με τα σπαθιά στα χέρια.

Τα μάτια τους όλα πάνω μου. Περιμένουν σινιάλο. 

Κοιτάζω ψηλά, στον πύργο της πύλης. Ο φύλακας, σκυμμένος και καλυμμένος με μια λινάτσα, μου κάνει νεύμα ότι πλησιάζουν. Ο ψηλός ξύλινος φράχτης δεξιά και αριστερά απ'την πύλη δεν θα κρατήσει για πολύ, σε περίπτωση που επιτεθούν απ'όλες τις πλευρές. Η μόνη μου ελπίδα, η αλαζονεία τους. Η σιγουριά της υπεροχής τους που θα τους φέρει όλους κατευθείαν στην πύλη, να μπουν στην πόλη μου σαν κατακτητές και να μη διασπαστούν περιμετρικά.

Ο φύλακας μου κάνει νεύμα ότι έχουν παραταχτεί όλοι πίσω απ'την ξύλινη πόρτα. 

Μια ιαχή ακούγεται! Ένας δυνατός γδούπος και η πόρτα σείεται ολόκληρη.

Σηκώνω το χέρι μου και ψελλίζω : -"Έτοιμοι για το σήμα μου."

Στο δεύτερο χτύπημα, η μπάρα της πόρτας κομματιάζεται και τα δύο μεγάλα πορτόφυλλα, ανοίγουν διάπλατα. Κραυγές και ουρλιαχτά ακούγονται, ενώ ένα μπουλούκι μανιασμένων αντρών, εισβάλλει στην κεντρική είσοδο του Χάνγκερφορντ.

-"ΤΩΡΑ!!!" Φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, κατεβάζοντας το χέρι μου με φόρα.

Η πρώτη σειρά τυφεκιοφόρων, ρίχνει ταυτόχρονα ριπή πυροβολισμών και σκύβει κάτω για να ξαναγεμίσει. 

Η πρώτη σειρά απ'το μπουλούκι πολεμιστών που εισέβαλε στο χωριό μας, πέφτει κάτω νεκρή. Κραυγές και ουρλιαχτά ξεχύνονται από παντού.

-"ΤΩΡΑ!!!" Φωνάζω στη δεύτερη σειρά τυφεκιοφόρων χωρίς καθυστέρηση, που ρίχνουν με τη σειρά τους μια απόλυτα συντονισμένη ριπή, ενάντια στους εισβολείς και σκύβουν και αυτοί κάτω να γεμίσουν ξανά τα όπλα τους. 

Δεύτερη σειρά εισβολέων, πέφτει νεκρή μπροστά μας. Η ορμή τους ανακόπτεται. Πανικός επικρατεί και κάποιοι σκορπίζουν προς τα πλάγια.

-"ΤΟΞΟΤΕΣ!!!" Φωνάζω δυνατά, κοιτώντας και κάνοντας σινιάλο με το χέρι μου, στους τοξοβόλους που είναι παραταγμένοι στις γύρω σκεπές. Ένα σύννεφο από βέλη φεύγει και ρίχνει κάτω νεκρούς, ή τραυματισμένους να βογκάνε, όσους ξεφύγαν δεξιά και αριστερά απ'το μπουλούκι.

-"ΤΩΡΑ!!!" Ξαναφωνάζω στην τρίτη σειρά των παραταγμένων τυφεκιοφόρων μου. Ο ήχος των ταυτόχρονων πυροβολισμών, αντηχεί στον αέρα. Άλλη μια σειρά εισβολέων, πέφτουν νεκροί μπροστά μας. Οι εισβολείς που ακολουθούν από πίσω τους, συνειδητοποιούν ότι έχουν πέσει σε ενέδρα. Προσδοκούσαν να μας αιφνιδιάσουν, αλλά ο αιφνιδιασμός τους, γύρισε εναντίον τους. 

Γυρνάνε πίσω και τρέπονται σε άτακτη φυγή. Όλοι οι άντρες μου και οι συγχωριανοί μου, σε αλλόφρονη κατάσταση, τραβάνε τα σπαθιά τους και ορμάνε ουρλιάζοντας. Κάποιοι, ελάχιστοι, μένουν παραπίσω και χώνουν με ορμή τα ξίφη τους, σε όσους απ'αυτούς που χτύπησαν οι τοξοβόλοι, είναι ακόμα ζωντανοί, τερματίζοντας τη ζωή τους.

Οι υπόλοιποι κραδαίνοντας τα σπαθιά τους και ουρλιάζοντας, ορμάνε στον εχθρό που οπισθοχωρεί πανικοβλημένος. 

Εγώ, ο Άντονι και οι αξιωματικοί μου, καβαλάμε τα άλογά μας και παίρνουμε τους οπισθοχωρούντες στο κατόπι.

Καλπάζουμε θριαμβευτικά κυνηγώντας τους πανικοβλημένους άντρες, που δεν προβάλλουν καμιά αντίσταση, μόνο τρέχουν να σωθούν.

Ο πυρετός της μάχης μας έχει κυριεύσει. Ήρθανε αποφασισμένοι να πάρουν τις ζωές μας. Να μας πιάσουν στον ύπνο και να μας σφάξουν σαν αρνιά. Όμως αντί για αρνιά, βρήκαν λύκους. Λύκους έτοιμους να υπερασπιστούν την αγέλη τους. 

Ένα δυνατό μήνυμα για όποιον πίστεψε ότι θα παραδοθούμε άνευ όρων. Όχι! Θα παλέψουμε, να υπερασπιστούμε τις οικογένειές μας, τις περιουσίες μας.

.

Έχουμε φτάσει στο δάσος. Κανένας δεν κατάφερε να ξεφύγει. 

Το σπαθί στο χέρι μου ματωμένο. Ριπές αίματος έχουν δημιουργήσει κατακόκκινες πιτσιλιές στα ρούχα μου και το πρόσωπό μου. Κοιτάω τους άντρες μου γύρω μου. Μια φρικιαστική εικόνα! Όλοι, λουσμένοι στο αίμα, περπατάνε ανάμεσα από πτώματα, ελέγχοντας αν υπάρχει κανένας απ'τους εχθρούς μας, που να είναι ακόμα ζωντανός. Εδώ και κει, βλέπεις κάποιον να μπήγει με ορμή το σπαθί του, σε όποιον κουνιέται ή βογκάει ακόμα. 

Το δάσος, γεμάτο πτώματα. Επιθεωρώ τους δικούς μου ανθρώπους. Κανένας δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Δεν έχουμε ούτε ένα νεκρό. 

Το βλέμμα μου διασταυρώνεται με ένα συγχωριανό μου. Με κοιτάζει, υψώνει το σπαθί του και ουρλιάζει θριαμβευτικά. Τον ακολουθούν όλοι τριγύρω του. Όλοι κοιτώντας με, σηκώνουν ψηλά τα σπαθιά τους και ζητοκραυγάζουν. "ΤΑΛ -ΤΑΛ - ΤΑΛ!" Θριαμβευτική νίκη!

Βαδίζουμε με αργά βήματα πίσω προς το Χάνγκερφορντ, συνεχίζοντας να επιθεωρούμε τα σπαρμένα κορμιά σε όλη τη διαδρομή και μαζεύοντας όπλα και σπαθιά. Θα ανασυνταχτούμε και θα δώσω εντολή στους άντρες μου, να μαζέψουν όλους τους νεκρούς άντρες και να τους θάψουν, πριν συγκεντρωθούν άγρια ζώα και ξεσκίσουν τα κορμιά τους. 

Εκμεταλευτήκαμε το στοιχείο του αιφνιδιασμού, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αξιοποιήσαμε με σωστή στρατηγική, το μικρότερο αριθμό όπλων που είχαμε. Η τακτική μας ήταν πλήρης επιτυχία!

Τότε γιατί νιώθω το σβέρκο μου να μουδιάζει? Όλα πήγαν κατ'ευχήν, αλλά νιώθω ότι το ένστικτό μου κάτι προσπαθεί να μου πει. Κάτι δεν πάει καλά! 

Δίνω εντολή στον σερ Τζέιμς, να στείλει περίπολο για τυχόν νέο κύμα επίθεσης. Το μούδιασμα στο σβέρκο μου δυναμώνει. 

.

Οι δύο άντρες επιστρέφουν και μας ενημερώνουν ότι το πεδίο είναι καθαρό. Κανείς δεν μας ακολουθεί.

.

Πλησιάζουμε την πύλη του Χάνγκερφορντ.

Το μούδιασμα δυναμώνει! Με πνίγει! Απλώνεται σε ολόκληρο το κεφάλι μου.

Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά, που νομίζω ότι θα ανοίξει το στήθος μου και θα ξεχυθεί έξω. 

-"Άρχοντα! Καπνός! Φωτιά απ'τη μεριά του πύργου σου!"

Το μούδιασμα διαπερνάει όλη τη σπονδυλική μου στήλη. Όχι! Δεν είναι δυνατόν!

Καλπάζω με δύναμη λες και δεν υπάρχει αύριο! Οι άντρες μου ακολουθούν.

Διασχίζουμε το χωριό, ανάμεσα σε γυναίκες και παιδιά που γελάνε και μας καλωσορίζουν, κλαίνε, αγκαλιάζουν τους δικούς τους, πετάνε λουλούδια στο πέρασμά μας.

Φτάνουμε στον πύργο. Πυκνός καπνός βγαίνει από παντού! Οι φύλακες σφαγμένοι και στοιβαγμένοι μπροστά στην είσοδο.

Πηδάω απ'το άλογο και τρέχω μέσα σαν τρελός. Ανεβαίνω τα σκαλιά τρία τρία. Ακούω φωνές από πίσω μου.

-"ΆΡΧΟΝΤΑ ΣΤΑΣΟΥ! ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΑΣ ΑΛΛΟ! ΠΕΡΙΜΕΝΕ! ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΜΕΣΑ"

-"ΤΖΕΘΡΟ! ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕ!"

Δεν σταματάω. Τρέχοντας φτάνω μπροστά στο δωμάτιο της Ιζαμπέλας. Ο φύλακας σφαγμένος και σωριασμένος μπροστά στην πόρτα, μέσα σε μια λίμνη απ'το αίμα του. Πυκνός καπνός βγαίνει, απ'τα βαριά υφάσματα του κρεβατιού που καίγεται. Όλο το δωμάτιο, ένας σωρός από σπασμένα έπιπλα.

-"ΙΖΑΜΠΕΛΑΑΑ!"

Βγαίνω έξω απ΄το δωμάτιο σαν τρελός! Τρέχω, ανοίγω πόρτες, σκοντάφτω σε σφαγμένα σώματα.

-"ΙΖΑΜΠΕΛΑΑΑ!"

Πέφτω στα γόνατα.

-"ΟΧΙ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ!"

Πιάνω το κεφάλι μου με τα δυο μου χέρια. Παρακολουθώ σαν υπνωτισμένος τους άντρες μου, να τρέχουν από δωμάτιο σε δωμάτιο, φωνάζοντας και ψάχνοντας αν υπάρχει κανείς ακόμα ζωντανός.  

Μητέρα, απέτυχα να την προστατεύσω!  Ιζαμπέλα...