Άλλη μια μέρα στο σχολείο τελείωσε. Επιτέλους γιατί δεν αντέχω άλλο. Νιώθω πιεσμένη με όλα αυτά τα μαθήματα.

-"Nashi τι έχεις και είσαι στεναχωριμενη;" με ρώτησε η Sakura καθώς περπατούσαμε.

-"Θέλω να τελειώσουν τα σχολεία." είπα σχεδόν έτοιμη να κλάψω.

Η Sakura έβαλε το χέρι της στην πλάτη μου και άρχισε να με χτυπά σιγά παρακινοντας με να συνεχίσω λίγο ακόμα. Εξάλλου αυτό το κάνω κάθε χρόνο έτσι το έχει συνηθίσει.

-"Τι λες να πάμε να φάμε κάτι όλες μαζί για να νιώσεις καλύτερα;" με ρώτησε.

-"Θα το ήθελα αλλά δεν μπορώ. Έχω να πάω στην δουλειά, δουλεύω νωρίς σήμερα. Μια άλλη φορά."

-"Εντάξει. Θα τα πούμε αύριο." είπε καθώς με αποχαιρέτησε και πήγε στα κορίτσια που την περίμεναν.

Εγώ άρχισα να περπατάω για το  σπίτι μου. Μόνη. Σίγουρα η μοναξιά δεν είναι ωραία. Θέλω κάποιον να περπατήσει μαζί μου μέχρι το σπίτι μου ή έστω για λίγο.

-"Nashi." φώναξε κάποιος και γύρισα να δω ποιος ήταν.

-"Gaara;!" είπα με έκπληξη καθώς νόμιζα ότι είχε φύγει.
-"Δεν έφυγες ακόμα;"

-"Οχι. Σε είδα να περπατάς μόνη και είπα να σε πάω μέχρι το σπίτι σου. Η λιμουζίνα μου θα έρθει σε λίγο. Τι λες;" είπε και χαμογέλασε.

-"Ευχαριστώ." είπα και του έδωσα ένα φιλί στο μάγουλο, το οποίο τον έκανε να κοκκινησει.

Αμέσως μετά ήρθε η λιμουζίνα του. Με άφησε να μπω πρώτη και μετά αυτός, γιατί φυσικά οι κυρίες πρωηγουνται. Αν και εγώ είμαι δεσποινίδα. Δεν έχει σημασία αυτό, αλλά ότι είναι gentleman.

Μετά από λίγο έφτασα σπίτι και έτσι έπρεπε να τον αποχαιρετήσω. Κρίμα, αλλά θα τον δω αύριο πάλι, γιατί θα βγούμε, καθώς σήμερα είναι Παρασκευή. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι χάρις το σχολείο τον βλέπω κάθε μέρα. Σε κάτι χρησιμεύει από ότι φαίνεται.

Όμως όπως και να έχει χαίρομαι που τον γνώρισα.

Σε ποιον θα πω την ιστορία μας και θα την πιστέψει; O Gaara ήταν ο καινούργιος μαθητής και εγώ έπεσα τυχαία πάνω του. Μάλλον ήταν σχεδιασμένο από την ζωή όλο αυτό. Και η ζωή έχει τα καλύτερα σχέδια για μας. Έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.

Μόλις έφαγα κάτι ετοιμάστηκα για την δουλειά. Σήμερα και τις υπόλοιπες μέρες δουλεύω πιο νωρίς, γιατί κοντεύει η μέρα που τα ζευγαράκια δείχνουν την αγάπη τους ο ένας στον άλλον χάρις σε έναν μικρό φτεροτο Θεό που τους έφερε μαζί.

Ο Άγιος Βαλεντίνος!

Χάρις αυτόν τον μικρό Θεό υπάρχει η αγάπη, η οποία ενώνει δύο άτομα για να είναι μαζί για όσο θέλουν. Και λέω όσο θέλουν, γιατί αυτό δεν πιάνει πάντα. Μερικά βέλη πετυχένουν λάθος άτομα και έτσι υπάρχουν τα διαζύγια.

Αλλά για μένα είναι ταυτόχρονα και η χειρότερη μέρα του χρόνου. Έχω να ετοιμάσω τόσες πολλές τούρτες. Δηλαδή δεν μπορούν να πάρουν ένα γλυκάκι; Πρέπει να είναι ντε και καλά τούρτα φράουλα σε σχήμα καρδιάς; Αλλιώς δεν τρώγεται φαίνεται.

-"Καλησπέρα Nashi." με χαιρέτησε ο Paul μόλις μπήκα στο μαγαζί.

-"Καλησπέρα Paul." τον χαιρέτησα και εγώ και πήγα να αλλάξω.

Μόλις άλλαξα έπιασα αμέσως δουλειά. Σε 4 μέρες είναι του Αγίου Βαλεντίνου και πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζω τις τούρτες, οι οποίες είναι πάρα μα πάρα πολλές, όπως κάθε χρόνο εξάλλου.

Όμως φέτος σκοπεύω να είμαι ελεύθερη εκείνη την μέρα για να βγω με τον Gaara. Θα είναι η πρώτη φορά που θα περάσω εκείνη την μέρα με κάποιον και όχι μόνη ή στο μαγαζί, όπως συνήθιζα.

-"Nashi θες βοήθεια;" με ρώτησε η Robin καθώς μπήκε στην κουζίνα.

-"Όχι εντάξει είμαι. Τα καταφέρνω." είπα καθώς της χαμογέλασα.

-"Εντάξει αλλά εάν θες εδώ θα είμαι και θα φτιάχνω μερικά γλυκά." είπε και άρχισε να ετοιμάζει τα υλικά που θέλει.

-"Εντάξει." είπα και συνέχισα την δουλειά μου.

{...}

-"Καληνύχτα." φώναξα λίγο, καθώς έβγαινα από το μαγαζί.

Επιτέλους τελείωσε και αυτή η μέρα. Ανυπομονώ να πάω σπίτι, να κάνω ένα μπάνιο και να πέσω να κοιμηθώ. Είμαι τόσο κουρασμένη.

Καθώς προχωρούσα ακουστικέ κάτι να πέφτει να σπάει. Αμέσως γύρισα φοβισμένη στην κατεύθυνση του θορύβου και είδα δύο γάτες να κυνηγάνε η μία την άλλη, οι οποίες είχαν ρίξει ένα άδειο μπουκάλι μπύρας και έσπασε. Αναστέναξα με ανακούφιση μόλις είδα τις δύο γάτες, γιατί είχα τρομάξει. Είναι 12 η ώρα έτσι είναι φυσικό.

Πότε δεν ξέρεις ποιος μπορεί να είναι έξω τέτοια ώρα. Δολοφόνοι, βιαστές, ναρκωμανείς, και πολλοί ακόμα τέτοιοι τύποι. Όλοι οι τρελοί τέτοια ώρα βγαίνουν, με τα φαντάσματα και τους βρικόλακες. Ελπίζω μόνο να με λυπηθουν και να με αφήσουν ήσυχη.

Οι δρόμοι είναι ήσυχοι και ένα μικρό αεράκι φυσάει. Νιώθω σαν να παίζω σε θρίλερ. Ειδικά την σκηνή που ο πρωταγωνιστής περπατάει μόνος, μέσα στην ερημιά, και εμφανίζεται κάποιος και τον σκοτώνει ή ένα αμάξι για να τον απαγάγει.

Δεν έπρεπε να συμφωνήσω να δω θρίλερ με τον Naruto και τον Sasuke. Κακιά επιλογή, όμως πολύ αργά για να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να αρνηθώ. Όμως καλύτερα που τα είδα γιατί θα ξέρω πως να αμυνθω εάν κάποιος μου επιτεθεί ή κάνει κάτι άλλο.

Και τώρα που το σκέπτομαι να ένα αμάξι. Ηρέμησε Nashi. Δεν είναι εδώ για σένα. Περαστικοί είναι ή θα πηγαίνουν σπίτι τους από δω.

Σωστά;;;

Το αμάξι καθώς με πλησίαζε άρχισα να ιδρώνω όλο και πιο πολύ. Ένιωθα ότι θα λιποθυμήσω από τον φόβο μου. Ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να βγει από το στήθος μου. Ένιωθα ότι είναι οι τελευταίες στιγμές της ζωής μου.

Όμως το αμάξι όντως με προσπέρασε. Όταν απομακρυνθηκε αρκετά σταμάτησα και άφησα την αναπνοή μου ελεύθερη, καθώς την κρατούσα τόση ώρα και δεν το είχα καταλάβει. Σίγουρα ήταν πολύ αγχωτικό αυτό. Δεν θέλω να το ξαναζήσω.

Καθώς πήγα να συνεχίσω να περπατάω ένα αμάξι σταμάτησε δίπλα μου. Σε κλάσματα δευτερολεπτων η πόρτα άνοιξε απότομα και ένα χέρι με τράβηξε μέσα. Πριν προλάβω να κάνω κάτι αυτός που με τράβηξε έβαλε ένα μαντίλι στο στόμα μου και όλα άρχισαν να θολώνουν μέχρι μου όλα έγιναν μαύρα.

Με απήγαγαν;;;

♥♥ Comment and Vote ♥♥