Λόγω εγκεφαλικής βλακείας ο θάνατος δεν με τρομάζει. Τον θεωρώ κομμάτι της ζωής όπως και τις υπόλοιπες εκφάνσεις της. Μπορεί ενίοτε να με ζορίζει ως γεγονός αλλά και παστίτσιο να με έβαζες να κάνω, πάλι θα ζοριζόμουν, οπότε ούτε το ζόρισμα το θεωρώ κάτι κακό.

Συνήθως οι άνθρωποι κλάνουν πατάτες όταν χρειάζεται να το διαχειριστούν και για αυτό μένουν σε ένα είδος μόνο θανάτου, τον προφανή δηλαδή τον βιολογικό θάνατο. Σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι. Καπούτ. Νάδα. Γιέν. Χους ην και εις χουν εισελθείν και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Υπάρχει όμως και ένας άλλου είδους προαναγγελθέντος θανάτου, αυτός των ιδεών.

Συνήθως οι ιδέες περνάνε από χέρι με χέρι στην επόμενη γενιά, παράλληλα με την παιδεία, τις κοινωνικές επιδράσεις σαν κάποιο είδος προφορικής παράδοσης, που κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Είναι ό,τι στην ουσία κρατά τις γενιές "καθαρές" από επιμειξίες, ακόμα και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε καθώς νομίζουμε πως με ένα γεμάτο πορτοφόλι ή με ένα ανοιχτό wifi έχουμε πρόσβαση παντού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παπαργιά από αυτό. Αν δεν έχεις την προφορική παράδοση μιας ομάδας, άντε να πιεις καφέ στα όρθια στα πλαίσια του κοινωνικού νόου ας μπέτα, παρά μέσα δεν πας.

Και ενώ οι ιδέες περνάνε στόμα με στόμα, από γενιά σε γενιά και βασικά οι περισσότεροι είμαστε φορείς ιδεών, ακούσια, απλά επειδή έτυχε να γεννηθούμε σε συγκεκριμένο πλαίσιο και αν είχαμε γεννηθεί σε διαφορετικό, με την ίδια ζέση θα υποστηρίζαμε ό,τι μας είχε κληρώσει στο διαφορετικό εκείνο πλαίσιο, υπάρχει μία στιγμή, που για τον οποιοδήποτε λόγο ο κύριος εκφραστής μιας γενιάς, αποφασίζει να μην κάνει απογόνους, έτσι ώστε να σταματήσει η γενιά του στο σημείο αυτό.

Ελεύθερη επιλογή έχουμε. Επί προσωπικού θεωρώ μεγαλύτερη μούρλα να επιλέξεις συνειδητά να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο, παρά να επιλέξεις συνειδητά πάλι να μην διαιωνίσεις τα γονίδια σου.

Κατά κανόνα ερμηνεύεται ως εξής "Α, τον εγωιστή/την εγωιστρια, την πάρτη του/της σκέφτεται, μην χάσει την ελευθερία του/της αλλά δεν θα γεράσει; να δω ποιος θα του/της φέρει ένα ποτήρι νερό!" (Λύσσα κακιά με αυτό το ποτήρι νερό, λες και μετά από κάποια ηλικία βγαίνει το τέρας από την ντουλάπα και μας κόβει τα χέρια και παθαίνουμε γεροντική φωκομέλια. )

Όπως είχε πει ο Μήτσος κάποτε "Η καλύτερη πιθανότητα που έχω να δώσω στο υποθετικό μου παιδί για να ζήσει μία ονειρεμένη ζωή, είναι να παραμείνει στον κόσμο των ονείρων."

Φυσικά η μία πλευρά, δεν πρόκειται να πείσει ποτέ την απέναντι για την ορθότητα της επιλογής της και δεν χρειάζεται στην τελική, με ανάλογο τρόπο που δεν χρειάζεται κάποιος θρήσκος να πείσει κάποιον άθεο. Μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν αρμονικά και οι δυο, δίχως οι ιδέες του ενός να παρεμβαίνουν στην ζωή του άλλου.

Αυτή η ομάδα λοιπόν, μπορεί να έχει χεσμένο παντελώς το ποτήρι με το νερό και την διαιώνιση του επιθέτου για μία ακόμη γενιά ως υστεροφημία της προσωπικής ματαιοδοξίας αλλά συνήθως είναι ένα κλικ παραπάνω σε γνώσεις και αντίληψη από τον μέσο όρο για να πάνε κόντρα σε ένα από τα βασικά ανθρώπινα ένστικτα.

Και αν τους είναι παντελώς αδιάφορο το ποιος θα κληρονομήσει τα 5 βρακιά, τις 2 καρέκλες και το χωραφάκι στην Πέρα Τραχανοπλαγιά, περνάνε μία μεγάλη κρίση όταν πρέπει να αποφασίσουν αν οι ιδέες που κουβαλάνε πρέπει να πεθάνουν μαζί τους ή να κληροδοτηθούν σε κάποιον, που δεν έχουν καμία γενετική συγγένεια.

Μετά το ένστικτο της αναπαραγωγής που υπερβαίνουν, έρχεται μία άλλη ευρέως αποδεκτή έννοια, να καταστρατηγηθεί. "Το αφήνω το "είναι" μου, σε κάποιον, που έχει μια φάτσα που μου μοιάζει, έχει το επίθετό μου επομένως είναι ό,τι πιο κοντινό έχω στην αφεντομουτσουνάρα μου ώστε να έχω την ψευδαίσθηση ότι ξεγέλασα τον θάνατο και θα συνεχίσω να ζω, σε παραλλαγή."

Λόγω κάλου στον εγκέφαλο, ψοφάω να μελετάω όλες αυτές τις γενιές των ιδεών, με μία ξεχωριστή αδυναμία σε αυτές, που η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και το πιο πιθανό είναι να εξαφανιστούν, με την τελευταία εκπνοή του φορέα τους, ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτές. Την προσωπική μου αποψάρα, την θεωρώ παντελώς άσχετη παράμετρο.

Ο Pitsos λοιπόν ήταν ένας από αυτούς τους μουρλούς, που γνώριζε ότι κανένας από τους απογόνους δεν θα μετέφερε την γνώση του, οπότε έψαχνε για επίγονο.

Εγώ πολύ τον συμπαθούσα τον Pitsos αλλά σφαζόμασταν καθώς με ενδιέφερε μεν η προσωπική του φιλοσοφική θεώρηση και οι ιδέες που εκπροσώπευε αλλά όταν έμπαινε το προσωπικό φίλτρο στην μέσα ήμουν "γαμάτα είναι όλα αυτά, τι ωραία που θα ψοφήσουν μαζί σου!" Είναι κάτι αντίστοιχο με το να βλέπω μία γαμάτη δαντέλα από μετάξι πάνω σε μια τεράστια, επίπεδη οθόνη στο σαλόνι και να λέω "γαμάτη η δαντέλα, πώς θα την πετάξουμε στα σκουπίδια χωρίς να μας πάρουνε χαμπάρι;"

Φυσικά κάθε που μου ξέφευγε κάθε ανάλογη ατάκα στον Pitsos, ήταν

- θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι, που μου βγάζεις και γλώσσα. Σκάσε και σκάβε!

Κάποια στιγμή, που μου 'χε κάνει τα νεύρα προπέλες και είχα βαρεθεί να πλακωνόμαστε όλη την ώρα, γυρίζω και του λέω με θράσσος

- Γιατί ρε αγάπη μου γλυκιά, δεν τσιμπάς κάποιον από αυτούς, που λατρεύουν το χώμα, που πατάς, να γίνει πιο εύκολη η ζωή όλων μας; Εγώ κάθε φορά που θα βρισκόμαστε, θα παθαίνω Παπαρήγα "Διαφωνώ!", εγώ θα νευριάζω, εσύ θα νευριάζεις, όλοι θα νευριάζουμε και θα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Τσίμπα ρε έναν άλλον να ησυχάσουμε όλοι και να πιούμε έναν γαμημένο καφέ σαν άνθρωποι αντί να γίνεται κάθε φορά εδώ πέρα φιλοσοφικό μακελειό.

Είχα πει και είχα πει μαλακίες στον Pitsos, αυτό ήταν χτύπημα κάτω από την ζώνη γιατί το ήξερα ότι δεν ήμουν η πρώτη του επιλογή και είχε ήδη αποτύχει με τους προηγούμενους και τον κοπανούσα στις αποτυχίες τους. O Pitsos χολοσκασμένος και πιο εκνευρισμένος από ποτέ μαζί μου, αφού για πρώτη φορά έκανα το φάουλ και το γύρισα σε προσωπικό επίπεδο (κάτι που υπό φυσιολογικές συνθήκες, αποφεύγω συστηματικά) γυρίζει και μου λέει

- Οι άλλοι που έχω ως εναλλακτικές είναι ηλίθιοι. Προτιμώ έναν άνθρωπο που αντιλαμβάνεται αλλά δεν πιστεύει παρά κάποιον που προσπαθεί να πιστέψει αλλά δεν καταλαβαίνει την τύφλα του την μαύρη.

Ήταν η πρώτη φορά, που άκουσα την ατάκα "είσαι η τελευταία μου εναλλακτική, όλες οι άλλες κάηκαν" και εγώ ήμουν... "φιλαράκι αν εγώ είμαι η τελευταία σου εναλλακτική, το ξέρουμε και οι δυο ότι την γάμησες" Μπαίνει και ο εγωισμός μου στην μέση και τα κάνει χειρότερο μπουρδέλο τύπου "μεγάλε αν δεν είχαν σφίξει τα κωλαράκια δηλαδή, δεν θα πίναμε ούτε καφέ;"

Αν θες να μου ξυπνήσει ο μαλάκας, αρκεί η φράση "σε θεωρώ μεγάλο μαλακιστίρι αλλά τι να κάνω που έπεσα στην ανάγκη του μυαλού σου και το κάνω γαργάρα". Θα βγει ο μαλάκας από μέσα μου να παρελάσει χορεύοντας σάμπα, σαν την βασίλισσα του καρναβαλιού στο Ριο ντε Τζανέιρο.

Της Μόρντορ έγινε με τον Pitsos. Ήταν ο μόνος καργιόλης, που ενώ συζητούσαμε σε καθαρά φιλοσοφικό επίπεδο, με έβγαζε εκτός εαυτού. Έχω συζητήσει κάθε είδους ιδέα, κουλαμάρα, φιλοσοφία και με τους πλέον κολλημένους ανθρώπους. Μπορεί να διαφωνώ αλλά μου είναι εξαιρετικά εύκολο να παριστάνω τον Βούδα. O Pitsos ήταν

- Τι; Μου κάνεις τον Βούδα; Για να σου πατήσω λίγο τον κάλο, γιατί πολύ υπεράνω και ανοιχτόμυαλη μου το παίζεις για να σου βγάλω λίγο τον ουρακουτάγκο, να σου χέσω τα γαλλικά και το πιάνο.

Μακουάι πήγαινα στον Pitsos, Γκρέμλιν με έκανε. Παρ' όλα αυτά γιατί είμαι και ζουρλή, συνέχιζα να μελετώ την κοσμοθεωρία του Pitsos και ας έκανε τα νεύρα μου κορδέλες. Μαζοχισμός full extra.

Περνάνε τα χρόνια. Πεθαίνει ο Pitsos. Ξεχνάω και εγώ τον Pitsos και την κουλή του κοσμοθεωρία, με τον ίδιο τρόπο που έχω ξεχάσει παντελώς την Γεωγραφία του σχολείου. Περνάει ο καιρός και βγαίνω να πω μαλακίες με μπύρες με κάτι τσιμεντόβλακες, που δεν είχαν ιδέα από φιλοσοφίες, υπαρξιακά ερωτηματικά και άλλα τέτοια μαζοχιστικά. Παρέα ταμάμ για μπύρες, κοινωνικό κατινάζ και πιπιν' μπανιστιρ'.

Εκεί που γυρίζω ένα "διακριτικό" περισκόπιο το κεφάλι μου, να δω τι περιφέρεται στο πλάνο για να βολευτώ ανάλογα στην καρέκλα για την βελτιστοποίηση του οπτικού πεδίου, γυρίζει ο Kitsos και μου λέει

- Πότε θα κόψεις τις μαλακίες;

Εγώ είμαι ήδη σε φάση "είναι η βραδιά της μαλακίας, yolo" οπότε δεν αντιλαμβάνομαι το ρητορικό του ερωτήματος, σε φάση που έχουμε βγει μπουλούκι, ακριβώς για να μας σκίσει η βλακεία.

- Το ξέρεις ότι δεν θα 'πρεπε να είσαι εδώ τώρα;

Αρχίζει να αλληθωρίζει το μάτι μου καθώς ο Kitsos αποτελεί το τελευταίο δείγμα ανθρώπου, που θα περίμενα να έχει την παραμικρή ιδέα και υπαρξιακή αναζήτηση περί ορθότητας ή μη αναφορικά με την πορεία μας στο χωροχρόνο. Το να βγεις με φιλοσοφημένο άτομο για μπύρες και πιπίνια, έχει το ίδιο ποσοστό επιτυχίας όσο και το να μοιράζεις κόλυβα σε γάμο.

Εγώ ήδη έχω πάθει Ψινάκη "άσε μας κουκλίτσα μου που μου θες να πιάσω Καντ και άλλες δύσκολες λέξεις, για μπύρες βγήκαμε, όχι για ντινέ στου Πλάτωνα"

- Δεν θα έπρεπε να είσαι εδώ τώρα.

Εγώ από μέσα μου να βρίζω την ώρα και την στιγμή, που του 'ρθε η έμπνευση για "σοβαρή" κουβέντα και είμαι σε φάση "όχι καργιόλη, δεν θα μου χαλάσεις εσύ το πιπιν' μπανιστιρ' γιατί έπαθες φιλοσοφική κρίση! σήμερα δεν κουβεντιάζω τίποτε σοβαρό, που να πέσεις κάτω και να αφρίζεις! σήμερα θα μαλακιστούμε!"

Με βλέπει ο Kitsos που τον έχω παντελώς χεσμένο και την έχω δει καλλιστεία και μοιράζω βαθμούς τύπου "12 η ώρα, θα δώσω ένα 7, 3 η ώρα ένα 5 και αυτό γιατί είμαι καλή καρδιά και χωρίς τα γυαλιά μου κτλ" και γυρίζει και μου λέει

- Κόψε τις μαλακίες. Εσύ είσαι της σχολής τάδε και ο δρόμος σου είναι αυτός.

Και μου συνοψίζει την σχολή του Μήτσου, την τεχνική της στο απλοποιημένο με την βλακεία κάποιου, που την έχει ακούσει και γνωρίζει πως δεν το έχει όλο αλλά την βεβαιότητα ότι ξέρει να την αναγνωρίζει.

Μου βγήκε η μπύρα από τα αυτιά.