Ο Μήτσος ο Αλτερνατιβ ήταν έτοιμος να ακούσει τα πάντα, να συζητήσει τα πάντα και ό,τι και να του έλεγα μόνο σε μία περίπτωση εξοργιζόταν. Ποσώς τον ένοιαζε αν μιλούσαμε για Χριστιανισμό, Βουδισμό ή Σολωμονική. Αν μιλούσαμε για δημοκρατία, αναρχία ή οποιοδήποτε πολίτευμα. Κλασσική μουσική, ροκ ή κλαρίνα. Μπορούσε να συζητήσει τα πάντα με άνεση και χωρίς να παρεμβαίνουν οι προσωπικές του προτιμήσεις. Είχε την ικανότητα, να επιχειρηματολογεί για τα υπέρ και τα κατά ακόμα και για θέσεις που προσωπικώς είχε απορρίψει αλλά διαχώριζε πάντοτε τις προσωπικές επιλογές από το τις επιλογές των άλλων ξεχωριστά και την κοινωνική συνιστώσα ως μέσο όρο εξεφραζόμενων απόψεων.
Το μόνο σημείο που τραβούσε την γραμμή ήταν οτιδήποτε φτηνό. Την απεχθανότανε και την φοβότανε ταυτόχρονα όπως ο διάολος το λιβάνι. Θα είχε πχ ένα ρούχο και πανάκριβο παρά μια ντουλάπα γεμάτη από καλαθόρουχα. Μπορούσε να ακούσει τα πάντα αλλά επέλεγε τα καλύτερα από κάθε είδος, τις ξεπέτες τις αποδοκίμαζε ανεξαρτήτως κατηγορίας.
Κάποια στιγμή με τσακώνει με ένα ρούχο από καλαθάκι. Το 'χα πάρει δίχως να το σκεφτώ γιατί ήταν η φάση που όλοι είχαν κάτι αντίστοιχο και ένας από τους λόγους ήταν η φτήνια του. Το έπαιρνες, το φορούσες μια-δυο φορές και το κανες ξεσκονόπανο δίχως καν να το λυπηθείς.
Ο Μήτσος με είχε δει να φοράω τα πάντα και τα κοάλα άνταμα. Από πιτζάμες μέχρι goth. Μαύρα, κόκκινα, ξανθά μαλλιά, όλα τα χρώματα αντάμα.. και με την σφουγγαρίστρα στο κεφάλι να του πήγαινα, πιο πιθανό να ρωτούσε αν έχω απορίες πάνω στην avant garde σχολή παρά να σχολιάσει αν μου πάει ή όχι η σφουγγαρίστρα.
Και έχω μείνει μαλάκας που έχει εξωφρενιάσει ο Μήτσος με το πατσαβούρι που φοράω καθώς με έχει δει "πατρινό καρναβάλι για πάντα" ουκ ολίγες φορές και το δέχεται στωικά.
- Η φτήνια είναι σαν την μούχλα, εξαπλώνεται σιωπηλά από όπου αρπαχτεί και κολλήσει και πάει παντού δίχως να το πάρεις χαμπάρι. Πάντοτε ξεκινάει αθώα από ένα ρούχο, ένα αξεσουάρ, ένα μουσικό σουξεδάκι και πριν το πάρεις χαμπάρι γίνεται συνήθεια, δεν ενοχλεί και από εκεί εξαπλώνεται σε ό,τι δέχεσαι, σε συμπεριφορές, διαποτίζει τις σχέσεις και τις συνειδήσεις, τα θέλω και τις επιθυμίες και μια μέρα πριν το πάρεις χαμπάρι δεν έχει αφήσει κομμάτι του ανθρώπου, που να μην έχει εξαπλωθεί και να κυριαρχεί ως ευκολία, διαβρώνοντας την σκέψη ότι αυτό είναι που μας αξίζει, αυτό είναι η πρώτη μας επιλογή, λόγω τεμπελίτιδας και ευκολίας και λίγο-λίγο και εμείς οι ίδιο γινόμαστε φτηνοί και για να έχουμε και παρέα, κάνουμε και τους ανθρώπους γύρω μας φτηνούς μέχρι να σιχαθούμε τα πάντα, το τομάρι μας, τους γύρω μας, γιατί η μούχλα της φτήνιας είναι αποπνιχτική.
Και ο Μήτσος είχε δίκιο.