Ο Οδυσσέας, ο Ντίνος και η Ζωή είχαν καταφέρει να περάσουν απ' τα πρώτα τείχη του κάστρου και τώρα βρίσκονταν μπροστά από μια πύλη με περίπλοκα συστήματα και κουμπιά. Πίσω τους, όσοι στρατιώτες της Ζωής είχαν επιζήσει φιλούσαν τα νώτα τους.

«Σκατά!» φώναξε ο Οδυσσέας νευριασμένος. «Καταφέραμε και ήρθαμε μέχρι εδώ και τώρα δεν μπορούμε να μπούμε μέσα!»

«Μακάρι να ήταν ο Αλέξανδρος εδώ.» είπε λυπημένος ο Ντίνος. «Είναι χάκερ. Ίσως μπορούσε να κάνει κάτι.»

«Δεν μπορούμε με κάποιο τρόπο να επικοινωνήσουμε μαζί του;» ρώτησε ο Οδυσσέας.

«Αδύνατον. Τον έβαλαν σε τεχνητό κώμα, για να μπορέσουν να βγάλουν το δηλητήριο από μέσα του. Και αυτό θα πάρει πολλές ώρες.»

Η Ζωή αποφάσισε να επέμβει:

«Δεν έχουμε χρόνο. Θα το κάνω εγώ.»

Οι δυο άντρες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία.

«Πρέπει να με εμπιστευθείτε.» τους είπε εκείνη. 

«Δεν έχουμε άλλη επιλογή.» είπε ο Οδυσσέας. «Ήρθαμε ως εδώ για ένα σκοπό εξάλλου, τι άλλο έχω να χάσω; Έχασα ήδη τα πάντα όταν πέθανε η Ελπίδα.» Έκαναν στην άκρη και η Ζωή πλησίασε.

Πληκτρολόγησε έναν ακατανόητο κώδικα στη μεγάλη πόρτα και έπειτα οι μηχανισμοί άρχισαν να κινούνται. Μπροστά τους απλωνόταν ένας σκοτεινός διάδρομος.

«Μισό λεπτό.» είπε ο Ντίνος. «Δεν πρέπει να είναι μαζί μας και οι υπόλοιποι επίλεκτοι; Αυτό δεν ήταν το σχέδιο, να μπούμε όλοι μαζί;»

«Δεν επέζησε κανένας άλλος. Είναι όλοι νεκροί.» είπε η Ζωή.

Γύρισαν και είδαν εκείνη και τους στρατιώτες να τους σημαδεύουν με τα όπλα τους.

«Το ήξερα! Είσαι μία από αυτούς!» φώναξε ο Οδυσσέας. Αμέσως τα χαρακτηριστικά της, όπως και των υπολοίπων της ομάδας της, άρχισαν να αλλάζουν και να μεταμορφώνονται μπροστά στα μάτια τους σε Ζεντιανούς.

«Τώρα βγάζει νόημα!» συνέχισε ο Οδυσσέας. «Γι' αυτό ήξερες τα πάντα, γι' αυτό μας έφερες ως εδώ! Ήταν παγίδα! Και έπρεπε αναγκαστικά να σκοτώνεις τους δικούς σου για να σε εμπιστευτούμε! Δεν είχες άλλη επιλογή! Και η Ελπίδα σκοτώθηκε εξαιτίας σου, επειδή δεν ήσουν εκεί να βοηθήσεις!»

Τα όπλα τους σημάδευαν όμως και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.

«Έπεσες πολύ κοντά, φίλε μου. Σχεδόν το βρήκες.» είπε η Ζωή.

«Πώς μπόρεσες;» της είπε ο Ντίνος. «Νόμιζα πως είχαμε κάτι!»

«Τίποτα δεν είχαμε. Επειδή πηδηχτήκαμε δυο φορές; Τώρα σε έπιασε ο πόνος; Όταν έπαιζες με τόσες αθώες κοπέλες ήταν καλά; Ή όταν πλήγωσες εκείνη την κακομοίρα την κόρη της Γεωργίου, παρατώντας την στη μέση της τελετής του γάμου σας;»

«Δηλαδή, θες να μου πεις ότι όλοι εσείς...»

«Είμαστε όλοι αποτυχημένα πειράματα των Ζεντιανων. Γήινοι τους οποίους απήγαγαν, άλλαξαν το DNA και όταν είδαν ότι δεν κάνουν για το σκοπό τους, μας επέστρεψαν πίσω. Ο Λιβανός θέλησε να εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις μας, καθώς και την ικανότητα μας να αλλάζουμε το DNA μας σε όποια απ' τις δυο μορφές θέλουμε. Μας έστειλε πίσω στον Ζεντ ως κατασκόπους, να ενσωματωθούμε με τους κατοίκους του και να μελετήσουμε τον πλανήτη ώστε να ετοιμαστεί για την επερχόμενη επίθεση του.»

«Τι είναι αυτά που λες;! Δηλαδή η ARAK είχε ξαναστείλει αποστολή εδώ;! Και εγώ γιατί δεν έμαθα τίποτα;!» φώναξε ο Οδυσσέας.

«Και τι εννοείς λέγοντας επερχόμενη επίθεση; Είχε σχεδιάσει από πριν να επιτεθεί; Δεν απείλησαν πρώτοι οι Ζεντιανοί;» ρώτησε πιο ήρεμα ο Ντίνος, που μπερδεμένος προσπαθούσε να καταλάβει.

«Η πρώτη αποστολή έγινε με άκρα μυστικότητα. Κανένας δεν ήξερε για το σχέδιο, παρά μόνο ο Λιβανός και κάποιοι πολύ στενοί του συνεργάτες. Επιστρέψαμε στη Γη μετά από τρία ολόκληρα χρόνια, δηλαδή λίγους μήνες πριν την έναρξη του πολέμου.»

«Για ποιο σχέδιο μιλάς; Τι μπούρδες είναι αυτές που λες;!» φώναξε ο Ντίνος χάνοντας την υπομονή του.

«Και που είναι ο Λεωνίδας;! Εσύ σίγουρα θα ξέρεις, αφού έχεις επικοινωνία με τους φίλους σου τους εξωγήινους!» φώναξε και ο Οδυσσέας.

«Ο Λεωνίδας είναι ασφαλής προς το παρόν. Αλλά θα είναι ο αγγελιοφόρος που θα λήξει τον πόλεμο.»

«Και να φανταστώ ότι εσύ θα τον εμποδίσεις;»

«Όχι. Θέλω κι εγώ να λήξει ο πόλεμος.»

«Δηλαδή, εσύ με ποιανού το μέρος είσαι;» τη ρώτησε ο Οδυσσέας.

Η Ζωή γέλασε δυνατά και απάντησε:

«Καλέ μου Οδυσσέα... Με κανενός το μέρος δεν είμαι. Δουλεύω για τον εαυτό μου. Και τώρα που θα σας παραδώσω ως αιχμαλώτους εσάς τους δύο, ενώ οι υπόλοιποι επίλεκτοι είναι νεκροί, θα πάρω ένα σκασμό λεφτά από τον Λιβανό, ενώ συγχρόνως θα γίνω το δεξί χέρι του Βασιλιά, αφού θα κερδίσω την εμπιστοσύνη του. Για να γίνουν αυτά όμως θα πρέπει να τελειώσει ο πόλεμος."

"Δηλαδή ήταν παγίδα απ' την αρχή όλο αυτό! Το σχέδιο δεν ήταν να ελευθερώσουμε τους αιχμαλώτους, αλλά να μας ξεκάνετε κι εμάς!" συμπέρανε φωνάζοντας ο Οδυσσέας.

"Ακριβώς. Η αποστολή που μας είχε αναθέσει ο Λιβανός ήταν να σας οδηγήσουμε ως εδώ, αφού ξέραμε ήδη τα κατατόπια και να σας βάλουμε μαζί με τους υπόλοιπους αιχμαλώτους ή να φροντίσουμε να σκοτωθείτε, έτσι ώστε να σας ξεφορτωθεί και να σας τιμωρήσει που του εναντιωθήκατε, όλοι λίγο-πολύ κατά κάποιον τρόπο."

"Και εγώ;! Εγώ του εναντιώθηκα;! Εγώ ήμουν πάντα στο πλευρό του, το δεξί του χέρι για όλες τις βρώμικες δουλειές του! Ανατίναξα ολόκληρο το Χημικό Εργαστήριο του πατέρα του!" φώναξε έξαλλος ο Οδυσσέας.

"Τι;!" απόρησε έκπληκτος ο Ντίνος.

"Πολύ σωστά, φίλε μου. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο ήθελε να σε βγάλει από τη μέση, γιατί ήξερες πάρα πολλά και δεν σε εμπιστευόταν πλέων. Αλλά εγώ επειδή είμαι καλή, δεν σκότωσα κανέναν. Αντιθέτως προτίμησα να σας παραδώσω στον Βασιλιά για να πάρω και από αυτόν την αμοιβή μου και να μείνω εδώ, παρά στον βρώμικο και βαρετό πλανήτη μας τη Γη. Αρκετά κουβεντιάσαμε όμως και βαρέθηκα. Εμπρός λοιπόν! Προχωρήστε τώρα. Θα σας βάλω μαζί με τους υπόλοιπους αιχμαλώτους.» και τους πλησίασαν με τα όπλα, σπρώχνοντας τους έτσι προς τα μέσα.

«Είσαι τρελή! Για δέσιμο είσαι!» της φώναξε ο Οδυσσέας, δεν μπορούσαν όμως να κάνουν αλλιώς απ' το να προχωρήσουν.

Ήλπιζαν τουλάχιστον ο Λεωνίδας να ήταν ζωντανός και να κατάφερνε να τους βοηθήσει. Ήταν η τελευταία τους ελπίδα.

************************

Ήταν ένα μικρό κεφάλαιο αλλά με μια μεγάλη αποκάλυψη, έτσι δεν είναι; Στο επόμενο θα δούμε επιτέλους που βρίσκεται ο Λεωνίδας και θα μάθουμε όλη την αλήθεια σχετικά με τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ λόγο του πολέμου; Ήταν όντως οι Ζεντιανοί οι εχθροί της Γης, ή ο πραγματικός εχθρός κρυβόταν ανάμεσα στους Γήινους;;