«Είσαι έτοιμος;» ρώτησε ο Ντέριος, κρατώντας ένα σπαθί πανομοιότυπο με το δικό του μέσα στο οποίο ήταν εγκλωβισμένη η ψυχή του, ενώ στα χέρια του Ιάσονα εμφανίστηκε άλλο ένα ολόιδιο.

«Μήπως να μην ξεκινήσουμε από τώρα; Είμαι κουρασμένος απ' το ταξίδι και αύριο είναι η πρώτη μέρα εκπαίδευσης.» είπε ο Ιάσονας, που όντως δεν είχε κουράγιο για μονομαχία τώρα.

Είχε μόλις επιστρέψει στο δωμάτιο του στο παλάτι, όταν ένιωσε τον Ντέριο να τον καλεί. Έτσι, αντί να ξαπλώσει στο κρεβάτι για να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί, κάθισε σ' αυτό και μπήκε μέσα στη Διάσταση του Σπαθιού όπως την είχε ονομάσει, με τον τρόπο που του είχε πει ο νεκρός πρώην άρχοντας.

«Όχι! Ο εχθρός δεν θα νοιάζεται αν έχεις ξεκουραστεί ή όχι! Άσε δε, που είναι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις για μένα για να επανορθώσεις, που με είχες κλεισμένο όλη μέρα στο δωμάτιο όπως και στην καμπίνα στο πλοίο. Βαρέθηκα!» παραπονέθηκε ο Ντέριος.

«Ναι, συγνώμη που δεν μπορώ να κουβαλάω παντού ένα σπαθί μαζί μου.» του απάντησε με ειρωνεία ο νεαρός μάγος. «Πίστεψε με όμως, στον πόλεμο θα χορτάσεις μάχες. Δεν θα βαρεθείς καθόλου.»

«Αν πεθάνεις όμως, τότε δεν θα έχει πλάκα. Θα παραμείνω ποιος ξέρει πόσους αιώνες εδώ μέσα μόνος μου, περιμένοντας τον επόμενο εκλεκτό. Οπότε, για να μη συμβεί αυτό, πρέπει να αρχίσουμε να προπονούμαστε όσο πιο σύντομα γίνεται. Έτσι κι αλλιώς, αύριο που θα ξεκινήσει η εκπαίδευση θα πρέπει να έχεις μάθει τουλάχιστον τα βασικά από σπαθί, γιατί από όσο θυμάμαι στη μάχη με εκείνον τον νταή ξωτικοβρικόλακα, είσαι τελείως άσχετος ακόμα. Όλα εγώ τα έκανα. Λοιπόν...;»

«Τέλος πάντων. Ας ξεκινήσουμε.» υποχώρησε τελικά, αφού δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Ο Ντέριος χωρίς προειδοποίηση, τελείως ξαφνικά, όρμησε προς αυτόν με το σπαθί του υψωμένο. Ίσα που πρόλαβε ο Ιάσονας να φέρει ως αντίσταση το δικό του. Άνοιξε το ένα χέρι του με σκοπό να χρησιμοποιήσει τη μαγεία, αλλά δεν έγινε τίποτα. Ο Ντέριος γέλασε και είπε:

«Είμαστε στον κόσμο μου, μικρέ. Εδώ μέσα δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις μαγεία. Πρέπει πρώτα να μάθεις καλά το σπαθί.» Και συνέχισε τις επιθέσεις, με τον Ιάσονα να αμύνεται όσο μπορούσε, ήταν όμως αρκετά δύσκολο σε αυτό τον μικρό χώρο. Ο Ντέριος κατάφερε και τον έσπρωξε ως τον τοίχο και έβαλε το σπαθί στο λαιμό του.

«Και... είσαι νεκρός. Πάμε ξανά.» του είπε και απομακρύνθηκε, για να πάρει πάλι θέση μάχης.

Στη δεύτερη επίθεση, ο Ντέριος κατάφερε να τον κόψει ελαφρώς στο αριστερό του χέρι. Ο Ιάσονας άγγιξε την πληγή και είδε στην παλάμη του το αίμα.

«Ω, ναι... Μπορείς να τραυματιστείς, ακόμα και να πεθάνεις εδώ μέσα. Όχι όμως και στον πραγματικό κόσμο. Θες να δεις τι γίνεται αν πεθάνεις;» του είπε μειδιώντας πονηρά, έπειτα όρμησε πάνω του σε νέα επίθεση.

Ο νεαρός και πάλι απέφευγε με δυσκολία τα χτυπήματα του, ώσπου ο Ντέριος τον έριξε τελικά κάτω και τον αφόπλισε.

«Δεν πολεμούσα σοβαρά τόση ώρα, μικρέ. Αν βρισκόσουν σε αληθινή μάχη και χωρίς τη μαγεία σου, θα είχες πεθάνει δεύτερη φορά τώρα. Ω... Για μια στιγμή... Δεν μπορείς να πεθάνεις δεύτερη φορά στον πραγματικό κόσμο. Εδώ όμως...» και κάρφωσε με δύναμη το σπαθί στο στήθος του. Ο Ιάσονας ένιωσε τον πόνο να τον σουβλίζει. Ήταν πραγματικός ή μία ψευδαίσθηση άραγε; Είδε από πάνω του τον Λόρδο Ντέριο να γελάει καθώς τα πάντα γύρω του έσβηναν...

Ύστερα ξύπνησε. Βρισκόταν στο ντιβάνι του δωματίου, το οποίο κρεμόταν στερεωμένο στον ένα τοίχο με χοντρές αλυσίδες. Τινάχτηκε πάνω καθώς θυμόταν τι συνέβη και έπιασε μανιωδώς το στήθος του. Δεν είχε πια πληγή.

«Στο είπα.» ακούστηκε η φωνή του Ντέριου δίπλα του. Καθόταν επίσης στο ξύλινο ντιβάνι με το ένα γόνατο ανεβασμένο σε αυτό.

«Εδώ μέσα μπορείς να αναγεννηθείς ξανά και ξανά. Εξάλλου βρισκόμαστε μέσα στο μυαλό σου, σωστά; Η μήπως είμαστε μέσα στο δικό μου;» αναρωτήθηκε σκεπτικός, φαινόταν ότι το διασκέδαζε όμως.

Ο Ιάσονας νευριασμένος σηκώθηκε πάνω.

«Δεν καταλαβαίνω... Πώς θα γίνω καλύτερος στη μάχη με σπαθί έτσι; Υποτίθεται ότι πρέπει να με προπονήσεις, όχι να πολεμάμε και να με σκοτώνεις συνέχεια!» του φώναξε.

«Άκου να δεις...» Ο μεγαλύτερος άντρας σηκώθηκε και στάθηκε απέναντι του. «Δεν έχει νόημα να σου τα δείξω όλα απ' την αρχή. Ξέρω ότι το έχεις μέσα σου. Δεν σε επέλεξε τυχαία το σπαθί μου... Πρέπει να σου δώσω ένα κίνητρο για να πολεμήσεις κανονικά, και ο πόνος που θα νιώθεις κάθε φορά που θα σε σκοτώνω νομίζω πως είναι ένα αρκετά ισχυρό κίνητρο. Αφού επιμένεις όμως, μπορώ να σου πω που έκανες λάθος.»

«Πώς θα συγχρονιστούμε;» ρώτησε ο Ιάσονας.

«Όταν καταφέρεις να με σκοτώσεις, από εκείνο το σημείο και έπειτα θα μπορούμε να πολεμάμε σαν ένα και θα ξέρουμε ότι θα έχει ολοκληρωθεί η εκπαίδευση σου εδώ μέσα. Αλλά δεν θα είναι εύκολο...»

Συνέχισαν να προπονούνται για αρκετή ώρα ακόμα. Ο Ιάσονας είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Κάθε φορά που ο Ντέριος τον σκότωνε, του επεσήμανε στη συνέχεια τα λάθη του. Όσο περνούσε η ώρα και μετά από κάθε επαναφορά του, ο νεαρός μάγος πείσμωνε, δεν άντεχε κάθε φορά να πονάει και να νιώθει πως σβήνει, ενώ ο πρώην άρχοντας να γελάει σατανικά και να το διασκεδάζει. Έτσι, όσο η ώρα περνούσε, ο Ντέριος τον χτυπούσε όλο και πιο δύσκολα, ενώ ο νεαρός φάνηκε πως είχε αρχίσει να αποκτάει τη δική του τεχνική.

«Εντάξει, αρκετά για απόψε.» είπε κάποια στιγμή ο Ντέριος, όταν κατάφερε ξανά να βάλει κάτω τον νεαρό. Αυτή τη φορά δεν τον σκότωσε.

«Χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση για την πρώτη μέρα της εκπαίδευσης. Θα συνεχίσουμε αύριο και κάθε βράδυ.» και, πιάνοντας το χέρι του, τον έβγαλε από τη Διάσταση του Σπαθιού.

Ο Ιάσονας ξύπνησε στο δωμάτιο του στο παλάτι των Ξωτικών. Κοίταξε την ώρα στο κινητό του. Ήταν τρεις τη νύχτα, ενώ όταν γύρισε από τη βόλτα ήταν δέκα. Πέντε ολόκληρες ώρες πάλευε εκεί μέσα με τον Ντέριο. Κοίταξε το σπαθί.

«Καληνύχτα, Ντέριε.» είπε και αφού το άφησε δίπλα του κάτω στο πάτωμα, μπήκε κάτω από το ελαφρύ πάπλωμα και έκλεισε τα μάτια του. Είχε κουραστεί πνευματικά, και όχι σωματικά από την πρώτη προπόνηση με τον Ντέριο, έτσι τον πήρε ο ύπνος κατευθείαν.

{...}

Το επόμενο πρωί, αφού σηκώθηκε με δυσκολία και έκανε τις απαραίτητες προετοιμασίες στο μπάνιο, ντύθηκε με αθλητικά ρούχα και κατέβηκε στην τραπεζαρία, όπου βρίσκονταν ήδη οι φίλοι του, ο Άρχοντας Έλιος φυσικά με τη μητέρα και τη σύζυγο, καθώς επίσης και η Ιφιγένεια, η οποία τον καλημέρισε γλυκά λέγοντας του ότι ήρθε για να πάρει πρωινό μαζί τους και μετά να τους ανακοινώσει ο άρχοντας το πρόγραμμα της εκπαίδευσης. Ο Σωκράτης κατέφθασε αρκετά καθυστερημένος ζητώντας συγνώμη που άργησε να ξυπνήσει, όμως ευτυχώς φαινόταν σχετικά καλά παρόλο που είχε πάει να πιει το προηγούμενο βράδυ.

Το τραπέζι είχε ό,τι μπορούσαν να φανταστούν σε πρωινό, από καφέ και γάλα με δημητριακά μέχρι κρουασάν και κρέμες που απλώνονταν στο ψωμί με ασυνήθιστες γεύσεις. Οι Νότιοι φίλοι δεν κατάφεραν να τα δοκιμάσουν όλα, είπαν όμως πως θα είχαν αρκετό καιρό για αυτό.

Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν σε μια αίθουσα συμβουλίων, όπου ο Άρχοντας τους έδωσε χαρτιά με το πρόγραμμα εκπαίδευσης τους. Ο Σωκράτης θα εκπαίδευε τον Ιάσονα σχετικά με τη χρήση της μαγείας και θα έκανε και κάποια θεωρητικά μαθήματα Γενικής Μαγείας σε όλη την ομάδα. Οι ξωτικοί φίλοι της Ιφιγένειας που επίσης κατέφθασαν λίγο μετά στο Παλάτι, συμφώνησαν να συμμετάσχουν και σε αυτά, αφού θα έπαιρναν ειδική άδεια να λείπουν κάποιες μέρες απ' το σχολείο τους. Υπήρχε επίσης ένας καθηγητής του μαθήματος Ιστορία των Ξωτικών, γιατί έπρεπε να γνωρίζουν έστω τα βασικά σχετικά με τον τόπο που θα έμεναν για τόσο καιρό, καθώς και οι εκπαιδευτές των νεοσύλλεκτων θα ήταν διαφορετικοί αναλόγως με τα τάγματα στα οποία είχαν καταταγεί, μαζί με αρκετά άλλα ξωτικά που ούτως η άλλως θα ξεκινούσαν στρατιωτική εκπαίδευση για τις ανάγκες του επερχόμενου πολέμου.

«Θα βρισκόμαστε σε διαρκή επικοινωνία με τη Βασίλισσα Αλεξάνδρα και με τον Άρχοντα Παύλο, γιατί θέλουν να τους ενημερώνω σχετικά με την πρόοδο ολονών σας.» τους είπε στο τέλος.

Μετά τους άφησε ελεύθερους για λίγο, για να προετοιμαστεί ο Σωκράτης για το πρώτο θεωρητικό μάθημα το οποίο θα γινόταν σε μια από τις αίθουσες του παλατιού.

Η Ιφιγένεια πλησίασε τον Ιάσονα.

«Πάμε μια βόλτα;» τον ρώτησε.

«Ε... Ναι, φυσικά.» της απάντησε και η καρδιά του αναπήδησε μια φορά. Δεν είχαν καταφέρει από τη στιγμή που έφτασαν να βρεθούν καθόλου οι δυο τους σε αυτό το μαγευτικό και γαλήνιο μέρος, αν και αμέσως έφερε στο νου του την υπόσχεση που είχε δώσει στον πατέρα της και έδιωξε κάθε ρομαντική σκέψη.

Ξεκίνησα να περπατούν προς τους κήπους.

«Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται όλο αυτό;» τον ρώτησε.

«Περίεργα.» της απάντησε ειλικρινά. «Από τη μια είμαι χαρούμενος που είμαι εδώ μαζί σου... Θέλω να πω, που είμαστε όλοι μαζί... Από την άλλη όμως νιώθω τρομοκρατημένος. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει.»

«Αυτό είναι αλήθεια. Και εγώ φοβάμαι για όσα έρχονται...» του παραδέχτηκε. «Όμως εσύ βλέπεις τα προφητικά όνειρα. Ίσως δεις κάποιο όνειρο που θα μας δώσει κάποιο στοιχείο για να προετοιμαστούμε καλύτερα.»

«Δεν βλέπω τίποτα ξεκάθαρο. Αλλά και πάλι, ακόμα και αν δω, δεν θα μπορέσει να αλλάξει κάτι. Αυτό είναι και εκείνο που με φοβίζει περισσότερο. Δεν ξέρω τι άλλο θα μου εμφανιστεί.»

Έφτασαν στους κήπους και έκαναν βόλτα ανάμεσα στα όμορφα φυτά και στα δέντρα κουβεντιάζοντας και λέγοντας τις σκέψεις τους, ώσπου έφτασαν στο όριο των κήπων. Εκεί, υπήρχε ένας μικρός φράχτης, τον οποίο άνοιξαν και βρέθηκαν στο άλσος που απλωνόταν κάτω απ' το παλάτι. Η βλάστηση ήταν οργιώδης, τα δέντρα από πάνω έκρυβαν τον ήλιο και ανάμεσα στα φύλλα τους φαίνονταν και ακούγονταν αρκετά πουλιά.

«Πιστεύεις πως ο Βαρόνος μας παρακολουθεί ακόμα;» ρώτησε κάποια στιγμή ο Ιάσονας σκεπτικός, κοιτάζοντας προς τα επάνω ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων.

«Σίγουρα θα ξέρει πως είμαστε εδώ, παρόλο που δεν τον είδαμε ακόμα. Όμως, τώρα πια δεν με τρομοκρατεί όσο προηγουμένως. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως είναι επειδή είδα από κοντά τον αφέντη του και αντιμετώπισα το φόβο μου.» εξήγησε.

Μετά από λίγα λεπτά περπάτημα ακόμα, αποφάσισαν να γυρίσουν πίσω. Εκεί, ήταν όλα σχεδόν έτοιμα για να ξεκινήσουν με το πρώτο μάθημα. Γνώρισαν επίσης και τον καθηγητή που θα τους έκανε το μάθημα για την ιστορία των ξωτικών και γενικά για όσα χρειαζόταν να ξέρουν, τον Αχιλλέα, που ήταν ένα ξωτικό του Αέρα, με πλούσια καστανά μαλλιά και βιολετί μάτια.

Το πρώτο μάθημα από τον Μάγο Σωκράτη ήταν εισαγωγικό σχετικά με τη Μαγεία. Τους μίλησε σχετικά με τις ενέργειες και για τα είδη των μάγων που υπάρχουν, πράγματα τα οποία οι περισσότεροι ήδη γνώριζαν*, αλλά και για την απαγορευμένη χρήση της μαγείας.

«Ποιος γνωρίζει να μου πει, τι απαγορεύεται να πράξει κανείς με τη μαγεία, ακόμα και αν έχει τη δυνατότητα να το κάνει;» ρώτησε την τάξη κάποια στιγμή. Ο Γιάννης σήκωσε το χέρι του για να απαντήσει.

Κλασικός Γιάννης! Είπε από μέσα του ο Ιάσονας, χαρούμενος για όσα μάθαιναν με περισσότερες λεπτομέρειες. Ήταν σαν να πήγαινε σε σχολείο αλλά για μάγους.

«Τρία πράγματα απαγορεύονται να γίνουν με τη χρήση μαγείας.» απάντησε ο φίλος του. «Να αναστήσεις νεκρούς, να αναγκάσεις κάποιον να σε ερωτευθεί και να σκοτώσεις, εκτός και αν πρόκειται για αυτοάμυνα ή σε περίοδο πολέμου.»

«Πολύ σωστά.» είπε ο Σωκράτης. «Όμως, υπάρχει και κάτι ακόμα απαγορευμένο το οποίο αφορά τους Χρονομάγους. Οι Χρονομάγοι επιτρέπεται να χρησιμοποιούν τις πύλες τους για να ταξιδεύουν σε άλλες διαστάσεις, απαγορεύεται όμως να ταξιδεύουν στο χρόνο. Υπήρξαν ορισμένες περιπτώσεις παράνομων ταξιδιών, στα οποία οι χρονοταξιδευτές έκαναν τεράστιες αλλαγές για δικά τους εγωιστικά οφέλη, οι οποίες παραλίγο να διαταράξουν το χωροχρονικό συνεχές με ολέθρια αποτελέσματα και επίσης ορισμένοι από αυτούς έχασαν το μυαλό τους, δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν σε ποια εποχή βρίσκονταν, αν βρίσκονταν δηλαδή στον πραγματικό κόσμο, στο παρελθόν ή στο μέλλον. Για αυτούς και για άλλους λόγους τους οποίους δεν θα αναλύσουμε, το Συμβούλιο των Μάγων αποφάσισε να απαγορεύσει τα ταξίδια στο χρόνο πριν από περίπου εβδομήντα χρόνια, και όρισαν μερικούς έμπειρους και αξιόπιστους Χρονομάγους, τους οποίους ονόμασαν Χρονοφύλακες και είναι υπεύθυνοι να διασφαλίζουν τη σωστή λειτουργία του χωροχρόνου, να συλλαμβάνουν τους παράνομους χρονοταξιδευτές και να διορθώνουν αλλαγές που τυχόν εκείνοι κάνουν με ξόρκι επαναφοράς. Οποιοσδήποτε Χρονομάγος μπορεί να γίνει Χρονοφύλακας αρκεί να είναι αξιόπιστος και να περάσει την κατάλληλη εκπαίδευση.» Ο Ιάσονας είχε ενθουσιαστεί με τις πληροφορίες σχετικά με τη ξεχωριστή εκείνη κατηγορία των μάγων.

«Μπορεί ένας Χρονομάγος να διαθέτει άλλες ικανότητες και μαγική ενέργεια;» εξέφρασε μια απορία του.

«Μπορεί, αλλά είναι πολύ σπάνια περίπτωση. Οι περισσότεροι Χρονομάγοι δεν διαθέτουν Μαγική Ενέργεια και πολεμούν χρησιμοποιώντας όπλα και ξόρκια.» απάντησε ο Σωκράτης. «Όσο σπάνια είναι και η δικιά σου περίπτωση με τις δυο μαγικές ενέργειες, Ιάσονα.»

Κανένας δεν κατάλαβε πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα. Το πρώτο μάθημα τελείωσε και βγήκαν ένα σύντομο διάλειμμα στο διάδρομο έξω από την αίθουσα.

«Πώς σας φάνηκε;» ρώτησε ο Ιάσονας την παρέα.

«Τέλειο! Εγώ προσωπικά είμαι ενθουσιασμένος.» απάντησε ο Γιάννης.

«Είναι σαν το σχολείο, αλλά χωρίς το μπούλινγκ.» είπε ο Ηρακλής και όλοι συμφώνησαν.

«Μη νομίζετε, και στα δικά μας τα σχολεία υπάρχει εκφοβισμός.» είπε η Ηλέκτρα. «Μόνο που εκεί, οι τραμπούκοι χρησιμοποιούν καταχρηστικά και τις δυνάμεις τους.»

«Παντού υπάρχουν καθάρματα και καλά άτομα, τόσο στον δικό μας κόσμο όσο και στο δικό σας.» συμπλήρωσε η Φωτεινή.

Το επόμενο θεωρητικό μάθημα ήταν με τον Αχιλλέα, τον οποίο όλα τα κορίτσια πλην της Ιφιγένειας κοιτούσαν γοητευμένες.

«Έτσι και δίδασκε σε δικό μας σχολείο αυτός, φαντάζεσαι πόσες μαθήτριες θα τον ερωτεύονταν;» είπε ο Γιάννης στον Ηρακλή, ο οποίος καθόταν δίπλα του, χαμηλόφωνα.

«Η Άσπα θα τρελαινόταν μαζί του.» συμφώνησε εκείνος φέρνοντας στο νου του τη φίλη τους, που δεν έχανε ευκαιρία να φλερτάρει και της άρεσαν οι μεγαλύτεροι άντρες.

«Είδες όμως Ιάσονα; Η Ιφιγένεια είναι σοβαρή. Δεν έχει μάτια για άλλον εκτός από εσένα...» πείραξε ο Γιάννης τον φίλο τους που καθόταν μπροστά.

«Πάψτε, βρε. Θα μας κάνει παρατήρηση.» τους μάλωσε εκείνος.

«Τι έγινε; Τώρα έγινες εσύ το φυτό και εγώ ο άτακτος μαθητής;» συνέχισε το πείραγμα ο κολλητός του, όμως το αυστηρό βλέμμα του καθηγητή τους τον έκανε να σοβαρευτεί τελικά.

«Όπως σας έλεγα...» συνέχισε ο Αχιλλέας. «Υπάρχει ιεραρχία στη Χώρα των Ξωτικών.» Στον πίνακα μπροστά του άρχισε να σχεδιάζει μια πυραμίδα. «Έτσι, στην κορυφή της πυραμίδας έχουμε τους Ανώτερους Άρχοντες, που είναι ανώτεροι ακόμα και από τον κύριο Άρχοντα της Χώρας. Εκείνοι φροντίζουν πάντα να τηρούνται όλα τα πρωτόκολλα, κρατούν αρχείο για τις γεννήσεις, τους γάμους και τους θανάτους και αποφασίζουν πόσα και ποια ζευγάρια θα παντρευτούν, πόσα παιδιά θα γεννηθούν και ούτω καθεξής, καθώς και τις τιμωρίες των παραβατών.» Ο Ιάσονας θα ορκιζόταν ότι διέκρινε ένα ίχνος θλίψης ή πόνου στο βλέμμα του όσο τα έλεγε αυτά. Να ήταν άραγε και εκείνος ένα από τα ξωτικά στα οποία απαγόρευσαν να παντρευτεί το άτομο που αγαπούσε πραγματικά;

Στη συνέχεια τους έδωσε τις ίδιες πληροφορίες για τους Ανώτερους Άρχοντες ή αλλιώς Πρεσβύτερους, όπως περίπου τις είχε περιγράψει και ο Άρχοντας Έλιος την προηγούμενη μέρα.**

«Ο αμέσως επόμενος στην ιεραρχία είναι ο Άρχοντας της Χώρας, στην προκειμένη περίπτωση ο Άρχοντας Έλιος. Εκείνος παίρνει το θρόνο με διαδοχή και πρέπει να είναι πάντα αρσενικός. Η σύζυγος, η Λαίδη, δεν έχει την ίδια εξουσία με εκείνον, μπορεί να βοηθάει όμως στη διακυβέρνηση και να εκφράζει τις απόψεις της ελεύθερα.

Πιο κάτω από τον Κύριο Άρχοντα του νησιού, έχουμε τους κατώτερους άρχοντες, που είναι ένας ξεχωριστός άρχοντας για κάθε πόλη ή χωριό. Εκείνος η εκείνη, διότι σε αυτή την περίπτωση υπάρχει η πιθανότητα να είναι θηλυκό ξωτικό, λαμβάνει αποφάσεις για την πόλη ή το χωριό που κυβερνά, όμως για ζητήματα που αφορούν τη χώρα στο σύνολο της, τις αποφάσεις παίρνει ο Κύριος Άρχοντας.

Πάμε στη στρατιωτική ιεραρχία τώρα: Υπάρχει ένας Αρχηγός των Ξωτικών της Φωτιάς, ένας του Νερού, ένας του Αέρα και ένας της Γης, καθώς και ο Αρχιθεραπευτής. Υπάρχουν επίσης ξεχωριστοί αξιωματικοί για κάθε τάγμα, ο Αξιωματικός ξιφομάχων, ο Αρχηγός των Τοξοτών, ο Αρχηγός των Κατασκόπων και ο Αξιωματικός Πυροβολικού. Υπάρχει ξεχωριστή εκπαίδευση για το δάμασμα των στοιχείων της φύσης και ξεχωριστή για την πολεμική ικανότητα, καθώς τα ξωτικά που επιθυμούν να υπηρετήσουν στο στρατό, ή κληθούν να εκπαιδευτούν σε περιόδους πολέμου, πρέπει να μάθουν να συνδυάζουν το δάμασμα με την ξιφομαχία, με την τοξοβολία ή με όποιο τάγμα επιλέξουν να καταταγούν. Υπάρχουν ορισμένα ξωτικά, που δεν επιλέγουν να καταταγούν σε κάποιο τάγμα, γιατί αρνούνται να χρησιμοποιήσουν όπλα. Αυτά μπορούν να εκπαιδευτούν για να πολεμήσουν μόνο με το στοιχείο της φύσης το οποίο διαθέτουν.»

«Και τι γίνεται με τα υβρίδια;» ρώτησε ο Ιάσονας.

«Τα υβρίδια, καθώς και τα εξαιρετικά σπάνια τριυβρίδια, εφόσον ανήκουν σε δύο ή τρία στοιχεία αντίστοιχα, μπορούν να επιλέξουν σε ποια κατηγορία θα εκπαιδευτούν. Η Ηλέκτρα για παράδειγμα, επέλεξε να εκπαιδευτεί με τα Ξωτικά της Φωτιάς, όμως επειδή έχει τον ηλεκτρισμό θα έχει ειδική εκπαίδευση βασισμένη στις δυνάμεις της.»

Στη συνέχεια, πέρασαν σε ορισμένα ιστορικά στοιχεία:

«Σύμφωνα με τη μυθολογία, τα πρώτα Ξωτικά δημιουργήθηκαν από τους Δράκους, υπάρχει όμως και μια θεωρία που υποστηρίζει πως δημιουργήθηκαν από τους ίδιους τους Θεούς των Τεσσάρων Στοιχείων. Στην Αρχαιότητα δεν υπήρχαν οι Θεραπευτές και το Νησί των Ξωτικών χωριζόταν σε τέσσερα βασίλεια, το Βασίλειο της Φωτιάς στα βόρεια, το Βασίλειο του Νερού στον νότο, το Βασίλειο της Γης στη δύση και το Βασίλειο του Αέρα στο ανατολικό τμήμα. Για αιώνες αυτά τα τέσσερα έθνη ήταν εχθροί και είχαν έρθει σε πολέμους αρκετές φορές.

Ύστερα εμφανίστηκαν τα πρώτα Ορκ, τα οποία για αρκετά χρόνια ζούσαν κρυμμένα σε σπηλιές σε διάφορα μέρη και των τεσσάρων βασιλείων. Άρχισαν να αναπαράγονται και να πληθαίνουν ανεξέλεγκτα, και κάποια στιγμή αποφάσισαν να κάνουν επίθεση σε όλα τα ξωτικά, απειλώντας να κατακτήσουν το νησί μας και, στη συνέχεια, να επεκταθούν και στον υπόλοιπο Κόσμο. Ίδρυσαν το βασίλειο τους σε ένα νησί αρκετά ανατολικά από το δικό μας, στο σημερινό Νησί της Ερήμου, και κατέκτησαν επίσης και ένα από τα νησιά που κατοικούσαν άνθρωποι, το Μικρό Νησί, νότια της Χώρας των Πέντε Βασιλείων. Κάθε τόσο έκαναν επιθέσεις στο νησί μας και κατέκτησαν αρκετά μέρη του. Τότε ήταν που άρχισαν να γεννιούνται σε όλα τα βασίλεια ξωτικά που δεν ανήκαν σε κανένα στοιχείο. Και οι τέσσερις άρχοντες φοβήθηκαν ότι οι Θεοί τους είχαν εγκαταλείψει και έπαιρναν πίσω τις δυνάμεις τους, σύντομα όμως ανακάλυψαν, ότι εκείνα τα παιδιά δεν ανήκαν σε κανένα είδος, γιατί ήταν στην πραγματικότητα μία πέμπτη κατηγορία, ένα νέο δώρο απ' τους Θεούς που θα τους ήταν πολύτιμο στον πόλεμο με τα Ορκ και θα έδινε ξανά ελπίδα στις καρδιές τους. Εκείνα τα νέα ξωτικά δεν δάμαζαν κανένα στοιχείο της φύσης, επειδή αντιθέτως είχαν το χάρισμα να θεραπεύουν πληγές και κάποιες αρρώστιες. Ήταν οι πρώτοι Θεραπευτές, χάρη στους οποίους όχι μόνο περιορίστηκε η απειλή των Ορκ, αλλά ενώθηκαν και συμφιλιώθηκαν τα τέσσερα έθνη, ιδρύοντας ένα ενιαίο βασίλειο με έναν άρχοντα και το Ανώτατο Συμβούλιο, τα πέντε μέλη του οποίου εγκαταστάθηκαν στο Βουνό Δίκορφο. Έτσι, ενωμένα πλέον τα Ξωτικά και με πολύτιμη βοήθεια από τους Μάγους, κατάφεραν και νίκησαν τα Ορκ εξαλείφοντας την απειλή τους, αφήνοντας μονάχα ορισμένα, κυρίως άμαχο πληθυσμό που επέζησε από τον πόλεμο, να ζήσουν σε ένα χωριό στα νότια του Νησιού των Ξωτικών για να μπορούν να τα ελέγχουν. Το Νησί των Ορκ δεν κατοικήθηκε ποτέ ξανά και μετονομάστηκε στη Νησί της Ερήμου ή Ερημονήσι.»

*Βλέπε Πρόλογο και  Κεφάλαιο 17. 

**Βλέπε προηγούμενο κεφάλαιο (29)

******************************************

Πώς σας φάνηκαν οι πληροφορίες για τους Μάγους (τους Χρονομάγους συγκεκριμένα, δεν ήθελα να αναλύσω ξανά τις υπόλοιπες κατηγορίες καθώς έχουν αναλυθεί σε προηγούμενα κεφάλαια), καθώς και τα ιστορικά στοιχεία που μάθαμε για τη Χώρα των Ξωτικών; 

Είχαν και εκείνοι εμφύλιους τελικά, όπως τα Πέντε Βασίλεια κάποτε. Όμως χάρη στους Θεραπευτές ενώθηκαν και μαζί με τους Μάγους αντιμετώπισαν τα Ορκ. Για να αποφύγουν όμως τη γενοκτονία, δεν σκότωσαν όλα τα Ορκ. Τα λιγοστά αθώα που υπήρχαν, ο άμαχος πληθυσμός που αναφέρω, μεταφέρθηκαν στο χωριό εκείνο στο νότιο τμήμα. Το τι συνέβη στη συνέχεια με εκείνα τα Ορκ, από τα οποία γεννήθηκαν άλλα και ξεσηκώθηκαν ξανά κάποια στιγμή εναντίον των Ξωτικών, πράγμα που οδήγησε στον ολοκληρωτικό αφανισμό τους, το έχω αναφέρει στον Πρόλογο μα θα αναφερθεί ξανά αργότερα.

Ελπίζω να σας άρεσαν όλα αυτά που μάθατε και να μη σας κούρασαν

😘🧝‍♂️🧝‍♀️