Ο Φαίδωνας μπήκε θορυβημένος στο γραφείο του εκείνο το απόγευμα. Είχε ζητήσει από την Κρυσταλλία να μιλήσουν ιδιαιτέρως καθώς ήταν επιτακτική η ανάγκη να της μεταφέρει μια πολύ σημαντική πληροφορία.

« Πως να στο πω ξεκάθαρα...Ο Ρεμίγιος δεν σε αγαπάει, δεν θα είσαι ευτυχισμένη δίπλα του » επιχειρούσε να κάνει την Κρυσταλλία να αλλάξει γνώμη για τον επίσημο πλέον αγαπητικό της.

« Να μιλάς για τον εαυτό σου»  τόνισε αυστηρά η Κρυσταλλία στον πρώην της « Μου έφτανε και είδα πόσο  προσπάθησες, πόσο φρόντισες να με έχεις ευτυχισμένη » τον ειρωνεύτηκε με πικρία γεμάτη πόνο στην φωνή της.

Ο Ρεμίγιος την ήθελε μόνο για την προίκα και τα πλούτη που απέκτησε από τον συγγενή της σύμφωνα με την πεποίθηση του Φαίδων. Ήταν σίγουρος πως ο συγκεκριμένος ήταν ένας απένταρος, ξενιτεμένος ή απελπισμένος και αυτοί οι λόγοι τον παρακίνησαν να πλευρίσει τη πρώην γυναίκα του. Έτσι τον είχε ενημερώσει και ο ντετέκτιβ που έκανε τις παρακολουθήσεις, επιβεβαιώνοντας την αρνητική γνώμη που σχημάτισε για αυτόν.

            [...]

Όμως ο Φαίδων είχε δίκιο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Η Κρυσταλλία θα εξακολουθούσε να πιστεύει τυφλά στην ηθική εντιμότητα, την ανιδιοτέλεια και την ευαίσθητη αγάπη του Ρεμίγιου αν δεν την προλάβαιναν τα γεγονότα των αποκαλύψεων κάποιο διάστημα μετά...

«Ο λόγος που με επιθυμούσες ήταν μόνο τα χρήματα στα οποία αποσκοπούσες;» τον ρώτησε σαστισμένη. Ο  Ρεμίγιος με όλη την πικρία να ζωγραφίζεται στο βλέμμα του, προτίμησε να μείνει σιωπηλός και να δείξει ένα θετικό νεύμα, απλώς με το ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού του.

Τρομερή η απογοήτευση που βίωσε η Κρυσταλλία εκείνη την στιγμή που μακάρι να μην ερχόταν. Έκλεισε τα μάτια της και πάλευε με δύναμη να εμποδίσει τα δάκρυα της να απελευθερωθούν. Κανονικά θα είχε αφήσει τον εαυτό της ελεύθερο να κλάψει με σπαραγμό. Αντιθέτως έγινε το ακριβώς ανάποδο: κατάφερε να δείξει αυτοσυγκράτηση, δυναμισμό και παγερό, αδιάλλακτο ύφος καθώς κοιτούσε τον Ρεμίγιο. Τον αναμετρούσε με το βλέμμα της για μια τελευταία φορά, προτού αποχωρήσει από την αίθουσα και  τη ζωή του για πάντα....

[...]

Κάποιους μήνες μετά τα γεγονότα,

Η νεαρή είχε διαλέξει να κρατήσει αρμονικές σχέσεις με τον Φαίδων, αφού της πήρε πρώτα αρκετό καιρό να τον συγχωρέσει. Τον Ρεμίγιο όμως δεν θα τον συγχωρούσε ποτέ. Την έτρωγε η απογοήτευση της για εκείνον  που την έκανε να πιστέψει στη γαλήνη του παραμυθιού του έρωτα κάποτε, αλλά επέλεξε να την προδώσει με τον πιο ανήθικο τρόπο. Εκείνο το φθινόπωρο, επισκέφθηκε με τον μικρό της γιο τον πατέρα του. Ο Φαίδων στεκόταν όρθιος και απλώς δάκρυζε βουβά με φανερό πικρό βλέμμα. Τους είχε επιθυμήσει...