Ένα σπίτι όπως αυτό του αρχικού αγγέλου, Σαχιήλ, θα έπρεπε να παρέχει τα πάντα, σε οποιαδήποτε στιγμή. Μιας και οι άγγελοι, ήταν πάντα ετοιμοπόλεμα πλάσματα, ενώ οι ενδεχόμενες απειλές, μπορούσαν να τους αιφνιδιάσουν κάθε στιγμή.

Κάτω από το οίκημα υπήρχαν κατακόμβες, που υπογείως οδηγούσαν σε μια καλύβα στο δάσος, στην περίπτωση που η παραμονή στο αρχοντικό, θα ήταν αδύνατη. Αλλά υπήρχε και ένα πλήρως υπερσύγχρονο ιατρείο, με όλα τα εφόδια, ώστε να είναι αντιμετωπίσιμη κάθε κατάσταση που αφορά την υγεία των αγγέλων του.

Οι υπηρέτες έσπευσαν, κουβαλώντας ένα φορείο, με το οποίο θα μετέφεραν την Ιθούριελ επειγόντως στο ιατρείο, εφόσον η κατάστασή της ήταν κρίσιμη. Έπρεπε απαραιτήτως, να συνδεθεί με μηχανήματα εντατικής θεραπείας και τεχνητής αναπνοής.

Καθ 'όλη τη διάρκεια της επέμβασης, που διεξήγαγαν ο Ραφαήλ με τον Κάι στη μέση του διαδρόμου, κάτω από εντελώς ακατάλληλες συνθήκες, η Ιθούριελ έχασε πάρα πολύ αίμα. Άλλος ένας λόγος να μεταφερθεί, σε ένα αρμόζων περιβάλλων.

Τα πάντα πλέον γύρω από τον Ραφαήλ κινούνταν σε fast forward κίνηση, δεν έβλεπε παρά σκιές να κινούνται πέρα δώθε απομακρύνοντας το σώμα της αγαπημένης του. Δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Ο άγγελος και ο δαίμονας μέσα του, δεν πάλευαν άλλο πια, ο ένας τον άλλον. Συμφιλιώθηκαν να θρηνούν, αφήνοντας τους υπόλοιπους να αναλάβουν δράση, μιας και ο ίδιος πλέον το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να προσεύχεται, ζητώντας συγχώρεση και παρακαλώντας να σωθεί η μονάκριβή του. Με τα δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα σχηματίζοντας ρυάκια πάνω στα γκρίζα μάγουλά του. Ρουφούσε τη μύτη του και έκλεγε σιωπηλά, με το κεφάλι του να ακουμπά την παγωμένη πέτρα του τοίχου πίσω του.

Ο διάδρομος είχε αδειάσει πια. Από την απέναντι πλευρά του τοίχου η Έλενα απομάκρυνε τα ξανθά μαλλιά του Κάι από το πρόσωπό του, μουσκεύοντας κάθε φορά που ακουμπούσε το μάγουλό της πάνω στο στήθος του, τη μπλούζα του. Εκείνος έμοιαζε να μην αντιλαμβάνεται την παρουσία της δίπλα του για μερικά λεπτά.

Σίγουρα δεν ήθελε, να τον βλέπει να λυγίζει, μα κάτι τέτοιο απλά ήταν αδύνατον, δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος, μετά απ' όσα είχε δει τον αδερφό του να περνάει όλον αυτόν τον καιρό, που προσπαθούσε να μείνει μακριά της. Έπειτα, πόσο χαρούμενος έδειχνε πριν μέρες, που κατάφερε επιτέλους να την προσεγγίσει. Και πόσο συντετριμμένος δείχνει τώρα, ακόμη και με τη μορφή του δαίμονα.

Ο δαίμονας μέσα στον Ραφαήλ, ποτέ δεν λυγίζει, ποτέ δεν μετανοεί, ποτέ δεν σπάει, ποτέ δεν υπολογίζει. Σφάζει, θρυμματίζει, λιώνει και πατάει πάνω στα ήδη ξεψυχισμένα σώματα. Αυτό που τώρα συνέβαινε ήταν ένα θαύμα, τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Ο Κάι επανερχόταν σταδιακά από τις σκέψεις του, κοιτάζοντας με το θολωμένο βλέμμα του, το καστανό κεφάλι πάνω στο στέρνο του σαν υπνωτισμένος. Επέτρεψε δειλά στα χέρια του, να τυλιχθούν γύρω από το σώμα της, με αποτέλεσμα το ξέσπασμά της να γίνει πιο δυνατό.

«Πρέπει να σκεφτόμαστε θετικά, όλα θα πάνε καλά» μουρμούρισε μέσα στα μαλλιά της, με φωνή βραχνή, σπασμένη. Κατάπιε, απαλύνοντας τον πόνο στο λαιμό του, συνεχίζοντας. «Η Ιθούριελ είναι δυνατή θα τα καταφέρει» κοίταζε τώρα τον αδερφό του.

Ο Ραφαήλ άκουγε τον Κάι. Έκλεισε τα μάτια του και τα δάκρυά του έπεσαν σε σχηματισμένες σταγόνες στο πάτωμα. Ο πόνος μέσα στο στήθος του ήταν ανυπόφορος. Το στομάχι του είχε γίνει μια γροθιά από το σφίξιμο. Δεν θα έκανε τίποτα να διώξει τον πόνο, τον υποδεχόταν, του επέτρεπε να τον κατασπαράζει αλύπητα.

Σηκώθηκε όρθιος. Μάζεψε τα λιπόσαρκα τεράστια φτερά του. Τίναξε την πλάτη του, σα να έδιωχνε το δαίμονα στην κρυψώνα του. Το χρώμα του δέρματός του έγινε λίγο πιο ανοιχτό. Οι κοπτήρες του υποχώρησαν, επιτρέποντας στα φυσιολογικά του δόντια να κάνουν την εμφάνιση τους. Τα αφτιά του απέκτησαν το φυσιολογικό τους μέγεθος. Τα νύχια του μαζεύτηκαν κάτω από το δέρμα του.

Ο δαίμονας δεν έφυγε εντελώς, μα ο Ραφαήλ έμοιαζε πιο φυσιολογικός τώρα. Και όλα αυτά μπροστά στα έντρομα μάτια του Κάι και της Έλενας, που κάτι τέτοιο ακόμη και για τον αδερφό του, συνέβαινε και πάλι για πρώτη φορά. Όλες τις προηγούμενες καταλήψεις του πλάσματος που είχε φέρει ο Ραφαήλ μέσα του, από την κόλαση, κάθε μια από αυτές τις ενέργειες έπαιρνε πάρα πολύν καιρό.

Ο Κάι κουνούσε το κεφάλι του πέρα δώθε αποσβολωμένος, με την επίδραση που έχουν τα συναισθήματά του Ραφαήλ απέναντι στην Ιθούριελ. Πόσο τον άλλαζε κάθε φορά.

Με αποφασιστικά, μεγάλα βήματα ο Ραφαήλ εγκατέλειψε τον διάδρομο, κατευθυνόμενος προς το μέρος όπου φύλαγαν το σώμα της αγαπημένης του. Κάθε δευτερόλεπτο που περνά, τον κρατούσε μακριά της. Υποσχόταν ξανά στον εαυτό του, να μην την αφήσει από τα μάτια του ποτέ ξανά.

Το ποτέ όμως είναι μια μεγάλη κουβέντα, και ποτέ μα ποτέ κανείς δεν καταφέρνει να κρατήσει πραγματικά το λόγο του, χρησιμοποιώντας αυτή τη λέξη, όπως φυσικά και τη λέξη πάντα.

Πάντα και ποτέ λοιπόν, είναι το ίδιο πράγμα... μια ψεύτικη υπόσχεση, μια αυταπάτη.

Πέρα από τον πόνο.... Ρεκόρ για μένα, στο διάστημα περίπου 2 μηνών 391 σελίδες κανονικού βιβλίου(Α5) και 62.417 λέξεις δεν έχει επαναληφθεί ποτέ κάτι τέτοιο. Φυσικά χωρίς τη δική σας συμβολή δεν θα τα είχα καταφέρει!!! Σας ευχαριστώ λοιπόν πάρα πολύ αγαπητοί μου αναγνώστες!!!! Σας αγαπώ όλους τρελά να το ξέρετε!!!