Ο Ραφαήλ κατέβηκε από το περβάζι. Η Ιθούριελ τον παρατηρούσε, μέσα από τον καθρέφτη. Τα σκούρα μαλλιά του κάλυπταν το μισό πρόσωπό του και χάιδευαν απαλά τους ώμους του. Ένα φαρδύ, μαύρο μπλουζάκι άφηνε τα μπράτσα του εκτεθειμένα, όπως είχε διπλώσει τα κοντά μανίκια του προς τα πάνω.

Ο Ραφαήλ πρόσεξε το λάγνο βλέμμα με το οποίο τον κατέτρωγε, σηκώνοντας επιδεκτικά την άκρη της μπλούζας του, πάνω από τους κοιλιακούς του. Όπως φόρεσε αμέσως ένα από τα πονηρά χαμόγελά του. Το παντελόνι του εφάρμοζε χαλαρό πάνω στη βουβωνική του χώρα και το λάστιχο από το μποξεράκι του εξείχε προκλητικά πάνω από τη ζώνη του παντελονιού.

«Μη με αναγκάσεις να το βγάλω» είπε εκείνη μέσα από τα δόντια της, μη μπορώντας να συγκρατήσει τις δικές τις ορμές.

«Πάντως, δεν βλέπω κανέναν, να προσπαθεί, να σε αποτρέψει, να το κάνεις» είπε βραχνά εκείνος, όπως πλησίαζε και άπλωνε τα χέρια του, στο μπούστο της, πάνω από τον κορσέ.

«Ραφαήλ» στέναξε εκείνη. «Ο μπαμπάς μου, θα έχει γίνει έξω φρενών. Άσε που όλοι, θα έχουν καταλάβει πλέον, το λόγο, εξ αιτίας του οποίου αργούμε. Ξέρεις πως δεν θέλω να δίνω δικαιώματα» συμπλήρωσε.

«Ε, τι να κάνω; Με ένα σου βλέμμα, η μόνη μου επιθυμία είναι, να σε ρίξω στο κρεβάτι και αυτό μοιάζει με μια επιθυμία που δεν στερεύει ποτέ. Ειδικά όταν είσαι ντυμένη έτσι» απολογήθηκε, χαϊδεύοντας τη μαλακή, δερμάτινη υφή στο μηρό της.

«Α, ευτυχώς είστε ντυμένοι» ακούστηκε η φωνή του Κάι. «Τι θα γίνει; Αυτή τη δουλειά θα κάνω εγώ; Τι είμαι, το αγοράκι για όλες τις δουλείες;» φώναξε εκνευρισμένος.

«Ραφαήλ, πρέπει επιτέλους, να μάθεις τρόπους στον ξάδερφό σου» διαμαρτυρήθηκε η Ιθούριελ, τεντώνοντας το χέρι της προς το μέρος του Κάι, που καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια, ενώ τα φτερά του κρέμονταν πίσω από την πλάτη του, όπως είχε ανακαθίσει πάνω στο περβάζι.

«Ε...» δίστασε ο Ραφαήλ, χτενίζοντας τα μαλλιά του με τα δάχτυλά του αμήχανα.

«Τι;» πέταξε η Ιθούριελ.

«Σου είπα ένα, μικρό ψεματάκι» απάντησε. Η Ιθούριελ με τη σειρά της δίπλωσε τα χέρια της, πάνω στο μπούστο της περιμένοντας εξηγήσεις.

«Ο Κάι, δεν είναι ξάδερφός μου. Είναι δίδυμος αδερφός μου» είπε δειλά, πλησιάζοντας τον Κάι και εγκλωβίζοντάς τον με ένα κεφαλοκλείδωμα.

«Δεν μοιάζουμε;» τη ρώτησε παιχνιδιάρικά.

«Φυσικά, το είπα άλλωστε και την πρώτη μέρα της συνάντησής μας» αποκρίθηκε εκείνη, εξετάζοντας ξανά τις ομοιότητές τους.

Βασικά φαινόταν ίδιοι. Ο Ραφαήλ και το αρνητικό του. Ό,τι είχε ο ένας σε σκούρο χρώμα, ο άλλος το είχε σε ανοιχτό. Όπως τα σκούρα μαλλιά του Ραφαήλ, αντίστοιχα του Κάι ήταν ξανθά. Τα μάτια του Ραφαήλ ήταν σκούρα πράσινα, ενώ του Κάι ανοιχτό γαλάζιο. Κατά τα άλλα, όλα τα χαρακτηριστικά τους ήταν ίδια, χείλη, μάτια, μύτη, το ίδιο αγέρωχο σωματότυπο.

Της Ιθούριελ ο εγκέφαλος όμως, έτρεχε και αναρωτήθηκε, πως ήταν δυνατών. «Ναι αλλά, εσύ δεν είπες πως οι άγγελοι δημιουργούνται-γεννιούνται μέσα από μια σφαίρα. Πως γίνεται να είστε αδέρφια;» ξεφούρνισε δυνατά.

Τα αδέρφια αντάλλαξαν ένα συνωμοτικό βλέμμα.

«Η δική μας σφαίρα...» ξεκίνησε ο Κάι.

«Ήταν λίγο μεγαλύτερη» συμπλήρωσε ο Ραφαήλ. «Δύο άγγελοι γεννήθηκαν, προς έκπληξη όλων» συνέχισε ο Ραφαήλ.

«Μάλιστα οι δυνατότεροι και πιο ισχυροί» πετάχτηκε ο Κάι αυτάρεσκα, κοιτάζοντας με καμάρι τον αδερφό του.

«Και όταν συνεργάζονται... δεν υπάρχει αντίπαλος με ίσες δυνάμεις» ολοκλήρωσε ο Ραφαήλ.

Η καημένη Ιθούριελ φάνηκε μπερδεμένη με την αρμονική εξιστόρηση τους.

«Δεν μπορεί... βλέπω εφιάλτη!» αναφώνησε με μάτια ορθάνοιχτα. «Σταματήστε, είναι ανατριχιαστικό αυτό που κάνετε» πέταξε ταραγμένη. Χωρίς να ξέρει το λόγο της ταραχής της. Ίσως επειδή η ίδια δεν είχε αδέρφια και πάντα ήθελε, να έχει μεγαλύτερο αδερφό. Ίσως και να ζήλευε κατά βάθος.

Αυτή τη φορά, ο Κάι μπήκε στο πειρασμό, να σκαλίσει τις σκέψεις της. Την κοίταξε κάπως λοξά. Έσπρωξε άτσαλα στην άκρη τον αδερφό του και την πλησίασε. Ακούμπησε τα χέρια του στους ώμους της και έσκυψε στο ύψος της.

Το βλέμμα της ήταν στραμμένο κάπου στο πλάι, απόμακρο.

«Hey, ομορφούλα, μην κατσουφιάζεις. Η γυναίκα που αγαπάει ο αδερφός μου, είναι αδερφή μου» της είπε, γυρίζοντας το πρόσωπό της με την παλάμη του, ώστε να τον αντικρίζει. «Θα προσπαθήσω, να παίξω αυτόν τον ρόλο σαν αληθινός αδερφός» συμπλήρωσε και την έκλεισε στην αγκαλιά του ασυναίσθητα.

Μια μελωδία ξεχύθηκε από κάπου η Ιθούριελ αναγνώρισε το κομμάτι, που έμοιαζε να ταιριάζει άψογα στον άταχτο χαρακτήρα του Κάι. (Ego-Willy William)

Εκείνος αποτραβήχτηκε χώνοντας το χέρι του βαθιά στην τσέπη του.

«Ορίστε» γκρίνιαξε. «Ο Σαχιήλ είναι... Ναι... ναι... εντάξει» έκανε μια παύση και στράφηκε αποπροσανατολισμένος στην Ιθούριελ. «Τι απεικονίζει ο πίνακας;» διατύπωσε την ερώτηση παραξενευμένος με τα ξανθά φρύδια να σμίγουν πάνω από τα μάτια του.

Η Ιθούριελ μιμήθηκε την κίνησή του για μια στιγμή, μα την αμέσως επόμενη, στράφηκε να αντικρύσει το είδωλό της, πάνω από το τζάκι. Προσέχοντας εκτός από το χαζοχαρούμενο ύφος, που κοσμούσε το πρόσωπό της στον πίνακα και το ελαφρύ κοκκίνισμα, πως ο πίνακας έμοιαζε διαφορετικός.

Πίσω από την πλάτη της εκεί, εξείχε κάτι που έμοιαζε με μικροσκοπικά φτερά.

Χεχεχεχε!!!