Πετούσαν σε χαμηλό ύψος, όμως με μια ασφαλή απόσταση να τους χωρίζει από τα αδιάκριτα βλέμματα των κοινών θνητών.

Το πρόσωπο της Ιθούριελ ήταν στραμμένο με τρόπο να βλέπει πίσω από την πλάτη του Μιχαήλ. Παρατηρούσε τα φτερά του να ανοίγουν και να κλείνουν απαλά... αβίαστα. Η αντίσταση του αέρα έκανε κάθε τους πούπουλο, να τρεμοπαίζει. Τα χέρια της ήταν σφιχτά δεμένα γύρω από το λαιμό του.

Άκουγε τον οικείο χτύπο των φτερών του Ραφαήλ, πίσω από την πλάτη της και ξαφνικά ένιωσε άβολα στην αγκαλιά του Μιχαήλ. Είχε περάσει πια καιρός από τότε, που βρισκόταν σε τόσο κοντινή απόσταση από τον άντρα, που είχε κάποτε παντρευτεί. Πάντα τον αγαπούσε και πάντα θα τον αγαπούσε, μα η απουσία του Ραφαήλ της προκαλούσε μεγαλύτερο πόνο.

Αισθάνθηκε απαίσια συνάμα βρόμικη, επιτρέποντας τα συναισθήματά της να πληγώσουν τους πολύτιμους για αυτήν άντρες.

Θα περίμενε κανείς να δυσκολευτεί, να αποδεχτεί, όλον αυτόν τον χαμό με τους αγγέλους γύρω της. Κατά έναν περίεργο τρόπο παρόλα αυτά, έδειχνε ανεξάντλητη υπομονή απέναντι σε όλα τα καινούρια που ήταν υποχρεωμένη να συνηθίσει και μάλιστα γρήγορα. Γιατί τα χτυπήματα, που δεχόταν από τη μοίρα της, ήταν απανωτά. Καλούνταν να αντιμετωπίσει το ένα, μα πριν προλάβει να το χωνέψει, να το επεξεργαστεί, ερχόταν το επόμενο. Με αποτέλεσμα, να μην έχει την πολυτέλεια, να τα επεξεργαστεί. Και όταν το μυαλό της γυρνούσε για λίγο πίσω οι συγκύριες την επανέφεραν, στην αντιμετώπιση μιας νέας πληροφορίας.

Αυτή τη στιγμή πάντως οι συγκυρίες, παρέπεμπαν στο γεγονός ότι, δεν ήταν καιρός για αποφάσεις.

«Ω, θεέ μου» άκουσε τον Μιχαήλ να λέει.

Γύρισε το κεφάλι της αργά μπροστά της. Η όρασή της θόλωσε, από τον συμπαγή μαύρο καπνό, που κάλυπτε τον ουρανό. Αδυνατούσε να εισπνεύσει, καθώς το μονοξείδιο του άνθρακα της έγδερνε τα πνευμόνια. «Τι συμβαίνει;» είπε με τη φρίκη να χρωματίζει τη φωνή της.

Ο Μιχαήλ δεν της απάντησε. Την κράτησε γερά πάνω του και κατευθύνθηκε προς τα κάτω, με μια απότομη βουτιά.

Ο Ραφαήλ πετούσε πλάι τους, με τα φρύδια του να σμίγουν μεταξύ τους, στην προσπάθεια να επικεντρωθεί στην πηγή του καπνού. Μόνο με την οξύτατη όραση που ήταν προικισμένος θα μπορούσε να δει, τί συμβαίνει από κάτω τους.

«Κασσιήλ» φώναξε, με τη φωνή του να μοιάζει βροντή.

Δεν πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα και ο Κάι εμφανίστηκε από το πουθενά. «Τι έγινε αδερφέ μου; Τι συμβαίνει; Με διακόπτεις από κάτι πολύ σημαντικό. Ελπίζω, να αξίζει τον κόπο» φώναξε ταραγμένος ο Κάι, που ήταν ντυμένος μόνο από τη μέση και κάτω. «Ω, γαμώτο!» αναφώνησε αμέσως, ανακατεύοντας τη μαυρίλα γύρω του με τα χέρια του.

Ο Ραφαήλ στράφηκε στην Ιθούριελ με ύφος σοβαρό. «Αυτή τη φορά, δεν θα είναι τόσο εύκολο, όσο την προηγούμενη. Να έχεις τα μάτια σου, και τις αισθήσεις σου σε πλήρη ετοιμότητα. Αυτό δεν είναι παιχνίδι ανάμεσα σε μερικούς ανόητους δαίμονες. Αυτοί εκεί κάτω είναι ισχυροί» την πληροφόρησε.

Η Ιθούριελ ένιωσε ξαφνικά μια ζωηράδα να την πλημυρίζει. Η δίψα της για μάχη, να μεγαλώνει και μια ανυπομονησία να γεννιέται. Τον κοίταξε με τα χείλη της να σχηματίζουν ένα σαρδόνιο, απειλητικό χαμόγελο. Τα μάτια της πετούσαν σπίθες φωτιάς, κάνοντάς τον κι εκείνον να χαμογελάσει θερμά.

Ξέχασε προς στιγμήν όλα τα ερωτικά της ερωτήματα. Τις απαντήσεις θα τις έβρισκε μετά. Έστρεψε το βλέμμα της κάτω, αναζητώντας πιθανούς στόχους.

Η κατάβαση ήταν γρήγορη και απότομη. Λίγα μέτρα πριν προσγειωθούν, απελευθερώθηκε από τα δεσμά του Μιχαήλ και στάθηκε στα πόδια της. Έτοιμη για μάχη, με τους τρεις άντρες να την περιτριγυρίζουν σαν προστατευτικές ασπίδες.