SCENA I

Akcja dzieje się w bazie Slade'a.

Po porzuceniu dotychczasowego zawodu Tristitii, przez jakiś czas życie dziewczyny wygląda jak zwykle. Jednak, po około dwóch miesiącach, dziewczyna przypomina sobie wszystkie złe wydarzenia, jakie dotychczas ją spotkały. Na wspomnienie tego, Tri zaczyna płakać. W pewnym momencie, słyszy otwierające się drzwi do jej pokoju, kroki oraz czuje, że ktoś przytula ją. Czując to, unosi wzrok i patrzy przed siebie. W tym momencie, widzi Slade'a.

Slade

Widząc, że dziewczyna płacze.

Kochanie...Co się stało? Dlaczego płaczesz?

W tym momencie, dziewczyna, nadal zapłakana, rzuca się mu w ramiona.

Tristitia

Och, Slade... Przypomniały mnie się te wszystkie złe wydarzenia z przeszłości, które mnie dotknęły...

Slade

Oj, Tri...Nie płacz z tego powodu. To co już było, nigdy nie wróci. Wiem, że może być ci ciężko, ale postaraj się żyć teraźniejszością.

Tristitia

Ale...Ale ja nie mogę...To wszystko było takie okrutne...

Slade

Ja wiem, ale błagam, postaraj się. Nie mogę patrzeć, jak cierpisz.

Nastaje cisza. Slade siedzi przy niej jeszcze trochę, po czym wstaje i wychodzi. Dziewczyna zaś, próbuje się uspokoić i wrócić do swoich codziennych zajęć. Jednak, od teraz jest coraz gorzej. Przez około dwa miesiące dziewczynie udaje się powstrzymywać emocje i zajmować codziennością, jednak od pewnego momentu zaczyna całe dnie zamykać się w pokoju i po prostu płakać. W pewnym momencie zaczyna również przestawać dbać o siebie. Cały czas siedzi w pokoju i płacze. Aż któregoś dnia, gdy siedzi na łóżku i płacze, słyszy czyjeś kroki. Kiedy odwraca się, widzi idealną ciemność oraz brak innej osoby, która mogłaby wydawać dźwięk kroków. Chwilę później, przed Tri wyskakuje jakaś dziewczyna. Widząc ją, Tri aż odskakuje ze zdziwienia.

Dziewczyna

Widząc, że Tristitia nieco wystraszyła się, śmieje się.

Wybacz, Claire. Nie chciałam cię wystraszyć.

Tristitia

Kim ty jesteś? Skąd znasz moje imię i gdzie JA jestem?

Dziewczyna

Jak to? Nie pamiętasz mnie?

Dziwi się.

Przecież to ja! Irma Harvey, twoja najlepsza, wymyślona przyjaciółka z dzieciństwa!

Tristitia

Ach, faktycznie, to ty. Wybacz, ale miałam w całym swoim życiu tyle zajęć, że o tobie zapomniałam. W każdym razie, gdzie ja jestem?

Za Irmą pojawia się złota, otwarta brama, a za nią wiejska droga.

Irma

Wiem, przez co teraz przechodzisz w prawdziwym świecie, dlatego chciałam zabrać cię do krainy, w której będziesz czuć się znacznie lepiej niż na Ziemi.

Nim Tristitia zdąża jakkolwiek zareagować, Irma chwyta ją za rękę i wciąga za bramę, która zamyka się za nimi.

SCENA II

Akcja dzieje się w tajemniczej krainie.

Po przejściu przez nią, obie znajdują się w bujnym, kolorowym lesie liściastym. Zaczynają iść przed siebie.

Tristitia

W ogóle, to skąd ty możesz wiedzieć, co się obecnie ze mną dzieje? Przecież byłaś zapomniana od tylu lat, że powinnaś po prostu zniknąć.

Irma

Śmieje się.

Oj, Claire, Claire. Jaka ty jesteś głupiutka. My nie znikamy. Możemy być zapomniani, ale nigdy nie przestaniemy istnieć.

Z niewiadomych dla Tristitii powodów, zaczyna czuć niepokój. Jednak, po wyjściu z lasu liściastego, dotarły na polną drogę. Chwilę później, obie ruszają w kierunku wiejskiej chatki, która jest na końcu.

Irma

W tym świecie wiecznie świeci słońce. Nie ma żadnej innej pogody oraz nie istnieje coś takiego jak noc, więc powinnaś tu być szczęśliwa.

Po kilku minutach, dochodzą do chatki, po czym wchodzą do środka. Jej wnętrze wygląda jak charakterystyczny środek starych, wiejskich domów.

Irma

Możesz tu robić co tylko chcesz! Ważne, abyś była szczęśliwa!

Od teraz, przez około miesiąc, Tri albo rozwija swoje hobby, albo zwiedza okolicę, albo spędza czas z Irmą. Tęskni za prawdziwym światem, Sladem i Sebastianem, ale nie jest jej tu źle. Jednak, po miesiącu, kiedy chodzi po lesie liściastym, przez który wędrowała z Irmą pierwszego dnia ich znajomości, nagle widzi przed sobą jakiegoś chłopaka. Jest to Edward, kolejny z wymyślonych przyjaciół Tri.

Edward

Po chwili.

Nadal jej ufasz?

Tristitia

Co? O co ci chodzi?

Edward

O Irmę. Nie pamiętasz, kim ona od pewnego czasu była?

Tristitia kręci przecząco głową.

Edward

Wzdycha

Nie pamiętasz, że ona od pewnego momentu uzyskała częściową świadomość, jeszcze wtedy, gdy ty o nas pamiętałaś i zaczęła być zła za to, że nie jest prawdziwa oraz, że nie jest twoją pierwszą, wymyśloną przyjaciółką?

Nagle las spowija mrok. Kiedy to następuje, Tristitia i Edward odwracają się i, po zrobieniu tego, mimo ciemności widzą Irmę, która psychopatycznie uśmiecha się.

Irma

Dziwnym, nienaturalnym głosem.

Więc już wiesz...A, jako iż wiesz za dużo, musisz zginąć.

Tri jest przerażona, jednak po chwili Edward chwyta ją za nadgarstek i zaczynają uciekać w przeciwną stronę. Słyszą, że Irma zaczyna biec za nimi. W pewnym momencie długiego biegu, zauważają złotą bramę, którą Tristitia dostała się do tego przeklętego miejsca. Od razu i oni, i Irma przyspieszają bieg. W ostatniej chwili, Tri i Edward wybiegają z krainy, a brama zatrzaskuje się Irmie przed nosem. Nim Tristitia zdąża się odwrócić i podziękować Edwardowi za pomoc, wszystko znika.

SCENA III

Akcja dzieje się w szpitalu psychiatrycznym.

Przed sobą dziewczyna widzi białą ścianę. Kiedy się obraca, widzi że całe pomieszczenie, w którym jest, jest białe i puste. Na ścianie obok niej, widzi duże lustro weneckie, a za nim jakieś pomieszczenie z lekarzami, którzy dziwią się, gdy widzą, że się poruszyła. Tri wstaje.

Lekarz

Po chwili.

Widzimy Claire, że już wróciłaś do rzeczywistości. Jeżeli mnie słyszysz oraz rozumiesz, proszę abyś usiadła. Tak będzie lepiej.

Dziewczyna siada, zaczynając podejrzewać, że jest w szpitalu psychiatrycznym. Mija dwadzieścia minut. Tri słyszy, że drzwi do pomieszczenia, w którym jest, otwierają się. Od razu, odruchowo, wstaje i, chwilę później, widzi wchodzących Slade'a i Sebastiana. Parę sekund potem, Slade, widząc ją, podbiega i mocno ją przytula.

Slade

Woła

Tri, Tri, Tri, Triii!

Po chwili, słychać cichy śmiech Sebastiana.

Slade

Słysząc to.

No co chcesz. Nie powiesz, że nie tęskniłeś za nią przez ten rok.

Tristitia

Krzyczy

CO KURWA? ROK?!

Sebastian

Dokładnie, skarbie. Byłaś w tym dziwnym stanie równo rok.

Tristitia

Ale jakim cudem?! Miałam wrażenie, że minął ledwo miesiąc!

Slade puszcza ją.

Slade

Ja to w ogóle bałem się, że już nigdy nie wrócisz do normalności. Lekarze mówili, że to byłoby mało prawdopodobne.

Tristitia

Weź mnie nawet nie dobijaj...

Slade

Szeroko uśmiecha się.

Sorki

Rozmawiają jeszcze o wszystkim i o niczym. Po około godzinie, muszą wyjść. W szpitalu psychiatrycznym dziewczyna musi być jeszcze przez dwa tygodnie. W tym czasie, Slade i Sebastian codziennie ją odwiedzają. Po dwóch tygodniach, przychodzą po nią i Sebastian teleportuje ich do bazy Slade'a.

SCENA IV

Akcja dzieje się w bazie Slade'a.

Tristitia

Po znalezieniu się w bazie.

Dzięki, że w ogóle do mnie przychodziliście.

Slade

Oj, nie musisz dziękować. Jesteś dla nas ważna, więc bez względu na wszystko byśmy cię nie zostawili.

Po tym, rozmawiają we trójkę o wszystkim i o niczym. Również dziewczyna opowiada im o tym, co w czasie roku się z nią działo. Po około godzinie, Sebastian musi wracać do bazy. Kiedy się teleportuje, Slade wraca do obserwacji świata za pomocą wielkich ekranów, a Tri idzie do jej pokoju.

KONIEC AKTU LVI.