KINNEY

Time runs so fast at kabuwanan ko na ngayon. Anytime from now manganganak na ako. Nasa kwarto ako ngayon.

Umupo ako sa kama, I look at the picture na nasa side table. It was me and Alter. Nasa likod ko si Alter and naka yakap sa tyan ko.

Napangiti ako. After that day, he became extra sweet, not the Alter before na halos hindi ako pinapansin. But then, he is always reminding me na we're just friends pero hindi pa rin ako nawawalan ng pag-asa.

I was about to grab the picture frame nang sumakit ng sobra ang tyan. The pain is a lot more than sa menstrual cramps.

"Alteeeer!" I shouted nang makita ang tubig na tumutulo sa hita ko. Nasa kitchen kasi siya. He's cooking something for our lunch.

In just a snap, nasa pintuan na agad niya na tumatakbo. He hurriedly ran towards me maybe to know kung ano nangyayari.

"What happened?" Natatarantang tanong niya na parang hindi pa alam ang gagawin.

"Tanga ka ba? Manganganak na ako!" I can help but to shout dahil sobrang sakit na ng tyan ko. I pressed my eyes tightly at duon inilalagay ang pressure.

Wag ka namang mag madali, baby.

"Damn! Damn! Damn!" Sunod sunod na mura niya habang natatarantang hinahanap ang susi ng sasakyan.

Nang maharap niya binuhat niya agad ako.

"Manang, open the gate!" He shouted while running towards the car. Napapikit ako dahil naprepressure ako dahil sobrang na prepressure din siya.

"Bakit hijo an-- Manganganak ka na?!" Gulat na tanong ni manang sa akin. I can't answer her dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ko.

"Manang just open the gate!" Alter's raising his voice again. Inilagay niya ako sa passenger's seat and then tumakbo agad sa Driver's seat at pinatakbo agad ang sasakyan.

"Tanginang traffic to!" He again shouted. Tapos ay beep beep ng beep beep.

My eyes widened ng ibinaba niya ang window and then sumigaw, "Manganganak na ang asawa ko kaya tumabi kayo, fckers!"

This is not the time for this pero natatawa ako sa kaniya.

...

At last, nakarating na kami sa Hospital. Inilagay nila agad ako sa emergency room kasi paano ba naman? Alter is shouting. Halos lahat na ata ngmga nurse nasigawan na niya.

"Fck it! Ang tagal!" Pabalik balik siyang nag lalakad at parang sobrang natataranta.

"Sir, please calm down." The doctor said maybe dahil pati siya natataranta na rin.

Lumapit siya sa tabi ko and then upuan. He then, grabbed my hand at hinawakan niya rin yun nang mahigpit.

"At a count of three, push okay?" Tumango na lang ako kasi sobrang sakit na talaga. The pain is not bearable. Pakiramdam ko hinihigop ang energy ko.

"One... Two... Three!"

"Ahhhh!" I can my baby na gustong lumabas. Closed my eyes even harder and inisip na matatapos din to. I shouted and shouted and shouted para maibsan man lang ang sakit.

"You can do it, Kinney. Onti na lang." Alter's soft whispers are giving strength. Buti na lang andito siya.

"One last push. Give your hardest push." With that, inilagay ko na ang lahat ng energy ko.

The last thing I know is narinig ko ang iyak ng baby ko before I closed my eyes dahil sa sobrang pagod na nararamdaman.

......

I am slowly opening my eyes. I need to adjust my eyes pa dahil sa lightning kaya kinusot ko ang mga mata ko. Then I touch my tummy ay duon ko lang narealize na nanganak na pala ko!

I roam my eyes aroud at ngayon ko lang napansin na nasa loob pala sila mommy and daddy with Alter. I look at dad and he's smiling at me.

"I'm sorry for everything, princess." He's calling me princess again, with that yinakap ko agad si daddy. Punong puno ako ng emotion ngayon.

"D-daddy." I sobbed.

"I was blinded with anger dahil sa nangyari pero now I realized na it was my fault in the first place. Hindi mamatay ang kuya niyo kung hindi ako naging pabaya." He whispered. My dad's words made my cry even more.

"I-Im sorry d-daddy." I sobbed even more.

My dad combed my hair, "Hush now, princess."

"Hon, our grandchild is waiting for her mommy." And then lumapit sa akin si Alter habang buhat ang baby namin. I wiped my tears before I held my son.

"He looks like you." I smiled at Alter. Our baby's eyes, nose and lips ay nakuha kay Alter. Yung hair lang sa akin which is brown.

"Kaya naman pala cute ang baby natin eh." Sununtok ko siya ng mahina dahil sa kayabangan niya.

"Ang kapal." I rolled my eyes pero ginulo lang niya ang buhok ko.

"Ang kapal daw samantalang patay na patay ka nga sa akin eh." Tawa niya pa. My face reddened dahil sa sinabi niya.

Hindi naman niya siguro alam ang tungkol sa feelings ko diba?

"Baka ikaw ang patay patay sa akin." Binelatan ko siya then tumingin sa baby namin na buhay buhat ko. Nakatingin siya sa amin then medyo tumatawa tawa na parang nagegets niya kami

"No thanks, may Leigh na ako." My heart ache dahil sa sinabi niya. Buti na lang mukhang hindi narinig nila mommy yung sinabi ni Alter dahil nag uusap sila.

I was about to answer him nang biglang umiyak ang baby namin na parang hindi nagustugan ang sinabi ni Alter.

"Hey son, why are you crying?" Mas lumapit si Alter at nilaro laro ang baby namin.

"Bleh." Nag mamake face pa siya at halos gusut gusutin na niya yung mukha niya kaya tawang tawa ako sa kaniya. I even forgot yung sinabi niya kanina.

Tumatawa rin ang baby namin ng sobra. Mukhang napansin yun nila mommy dahil lumapit sila sa amin.

"Parang ang saya ata ng apo ko huh?" My mom joked then nilaro rin si baby Thorn.

"Both of you looks so good together." My mom commented na nag pamula ng buong mukha ko. It even made my heart pound faster.

"Basta wag lang niyang lolokohin ang anak natin." My dad commented too. Tumingin ako kay Alter na parang natense sa sinabi ni daddy.

"O-Of course not, dad." Alter looked away after saying those lines.

"Good." Napabuntog hininga nalang ako sa usapan nila.

Kung alam mo lang, dad.

•••

CONTINUE READING...