TIWALA.

Ito iyong pinakamahirap nang ibalik kapag nasira na. Well, I met him during my painful days. Ang araw kung saan tuluyan na akong nawalan ng tiwala sa mga lalaki... even with my own family and friends.

But then that guy... made me realized that it's not wrong to trust again. To give a try. Dahil iba-iba nga naman ang mga tao. Yes, maybe someone broke my trust but it doesn't mean that I will generalize it.

Because of him, I see now those people who truly loves and supports me despite the situation that I have. Kung ano at sino ako. Pero kahit ganoon, may mga taong hindi pa rin maintindihan kung anong kalagayan ko.

Though, I understand them. I will trust it to Him, our God, that someday... those people will enlighten up their minds about my situation. Dahil hindi lang ako ang nakakaranas nito. Na someone out there, locking their selves in their rooms, miserable and fearful to show up their faces to the society because of this gender confusion.

And that's my advocacy now, to teach them about the sex identity and be a voice for those people who suffering until now what I had experienced, ten years ago.

"Saan nagpunta?" a man asked angrily.

"Doon yata!"

"Sige! Hala! Hulihin ang salut na iyon!"

Tanda ko pa ang panginginig ni mama noong gabing iyon habang karga-karga ako ni papa. Ang walang muwang na si Kuya Chris ay hawak ni mama habang pilit kaming itinatago sa lumang bahay na napasukan.

"Hindi pa iyon nakakawala! Hanapin niyo sa bawat gilid ng kagubatan!"

Dahil bata pa, hindi ko alam kung bakit kami hinahabol. Ang tanging alam ko lang, nagkagulo matapos mahubaran ako mismo sa birthday party ko.

Iyon ang unang pagkakataon na nag-imbita sina mama at papa ng mga kapit-bahay. Unang pagkakataon na mapuno ang aming bahay ng mga bisita. Unang pagkakataon na ipasalamuha ako sa kapwa bata ko. Pero naging sanhi lang iyon ng gulo nang biglang umiyak ang batang lalaking nakakita sa kung anong tinatago ko.

Tanda ko pa kung paano nagalit ang mommy ng batang iyon at kung ano-anong pinagsasabi na tungkol sa akin. At hanggang sa habulin na nila kami na may dalang itak at mga sulo.

"Paano na tayo ngayon, Azur?" tanong ni mama, problemadong-problemado. "Saan na tayo pupunta ngayon?"

Papa hushed her. "Don't worry, Wendy. I will do anything to protect all of you."

"Pero paano?"

I saw how my mama's tears glittered on her cheeks.

"May bahay kami sa Bicol. Maaaring doon na lang tayo."

Iyon ang gabing hinding-hindi ko makakalimutan. At sa kabila ng lahat nang panghuhusga, kailangan mo pa ring magpatawad para naman matahimik ka. Iyon ang natutunan ko sa kanya, kahit pa iniwan niya ako sa ere nang mag-isa.

"Miss Katherine, the show will starts after five minutes. Be prepared po," the gay director informed me.

I smiled. "Okay po."

My makeup artist checked my face and my hair. For the last touch, he brushed the tip of my nose. "You look so pretty talaga. Diyosang-Diyosa."

"Salamat, Kuya Abet," sabay titig ko sa repleksyon ko sa salamin.

"Are you ready, Miss Katherine?" Agad nakabalik si Madam Trish matapos i-check ang stage.

"Ah, o-opo," sabay tayo ko at pasalamat kay Kuya Abet.

He patted my shoulders and smiled. "Good luck, Kath. I am so very, very proud of you."

"Good luck, Ate Kath."

Ang saya na kahit ang mga ka co-candidates ko ay sinusuportahan ako. They not see me as their rival, but as an inspiration. Sa loob ng ilang buwan na pagkakasama, marami raw silang natutunan sa akin. And they will not surprise if I bring home the bacon. Because they says, I deserve it.

Pero hindi ko hinahangad iyon. To be part of Miss Teen Queen is such a big honor and opportunity for me to use my voice for those voiceless and helpless Hermaphrodite. Iyon lang ay malaking karangalan na.

The crowds got wilder as I sashayed on the stage, cheering my name. Wala pa man ay unti-unti nang nagsilaglagan ang mga luha ko sa pisngi. Well, the MQT organizer picked me as their special candidate to raised awareness about gender equality. Yes, maybe I am not straight but still, I have the right to be respected. Because like them, I also a human.

I waved at them as the music sang by Pink was being played as my sound background.

Everyone of us, sometimes, choice a wrong way for us. Iyon bang akala mo, tama na iyon para sa iyon. Na akala mo, iyon na ang pinaka-dabest na desisyon na ginawa mo. But you're wrong. Minsan, iyong inakala mong mali... iyon din pala ang makakapagpabuti sa iyo.

Yes, I remembered now that he didn't choose me. Pero kung anong rason bakit hindi niya ako pinili... maybe it was for the best. Hindi naman kapag sinabi mong mahal mo ang isang tao... makakabuting maging kayo. Sometimes, it's better for the both of you to choice different paths. For you to understand the true meaning of love.

Sa loob ng ilang buwan nang pagkawala ng mga alaala, na-realize ko na mas mahalaga na dapat tanggapin mo kung anong ibinibigay Niya. Kung sino ang mga taong nanatili sa tabi mo... despite what you were facing of. And I am still blessed that I have friends and family who always there. Kahit pa nakalimutan ko sila ng panandalian, literally.

Nagsimula ang pageant. Kung noong unang tapak ko sa entablado noon sa gymnasium ay malakas ang kabog sa aking dibdib... ngayon, kahit hibla man ng kaba sa akin ay wala akong maramdaman.

Dahil siguro sa kaisipan na tanggap ako ng mga taong naririto, nakapapanood sa bawat pagrampa na tanggap ko na ang aking buong pagkatao. It felt surreal that every one cheered for you, chanting your name in a good way. Hindi na gaya noong bata ako na halos kitilin nila ang buhay ko sa bawat pagsigaw nilang salot ako.

"And to complete the final five, please step forward candidate..."

A drumrolls played. Gaya ng malalakas na hiyawan ng audience, hindi rin mapawi ang matamis kong ngiti sa aking labi. Kung hindi man ako makapasok, it's okay. Malayo na rin ang mapabilang sa Top Ten. At hindi ko iyon inasahan.

"It's no other than... it's you, candidate number ten! Miss Katherine Azuretha Garcia!"

My eyes widened as my co-candidates hugged me. Natutop ko ang bibig ko dahil hindi ako makapaniwala na ako ang isinigaw ng host.

"Please step forward, candidate number ten. And joined the other finalist," the woman host said.

Marahang itinulak ako ng mga kasamahan. Wala ako sa sarili habang naglalakad pa-unahan ng stage, kung saan naroroon ang apat pang pasok sa Top Five. Nang marating ang unahan, agad akong sinalubong ng yakap ng apat.

They congratulated me even if the pageant is not yet over. Gusto ko mang komontra, hindi na nagawa pa nang magsalita nang muli ang mha host.

"And now, where going to the toughest fight for this evening."

"Yes, partner. Because we are in the final question and answer."

"And I know that this beautiful ladies in our front... were not only beautiful, but also witty. So, I am so excited to hear thier answers." She giggled.

"I agree, partner. So, let's start the game with... candidate number 14... Miss Alexis Dela Cruz."

Maayos na nasagot ni Alexis ang tanong sa kanya, maging ang mga sumunod sa kanya. At ng ako na ang tinatawag ng host... kaagad na umingay ang buong Sports Center. Malapad ang ngiti kong lumapit sa dalawa.

"How are you, Candidate Number Ten?" the lady host asked.

I smiled, the sweetest and confident smile I had ever did. "I fine. Very fine. And I will get this opportunity to say thank you to all who supported me in this journey. Maraming salamat."

The male host chuckled. "Well, halata namang ang dami mong supporter ngayon. Halos lahat ay pangalan mo ang ch-in-a-chant."

I chuckled, too.

"So are you ready?" he asked.

I nodded.

"So here's the question for you," he said while opening the envelope. "Bakit ikaw ang deserving para makoronahan bilang Miss Teen Queen?"

I smiled. "Well, definitely, all of us here on the stage deserves to be crowned as the Miss Teen Queen. If you all know what we have sacrificed for this pageant... it's not that easy. Pero ang tadhana ang pipili kung nararapat bang manalo ka. Yes, everyone of us has a destination for our journey. And me? Kahit may dalawa akong kasarian? I think, I deserve to be crowned tonight." I heaved a sigh as I felt the hot tears on my eyes. "Because someone who's still experiencing what I had experienced before... needs a voice for them to understand. Hindi po namin kasalanan na may ganito kaming problema... kung bakit nasa ganito kaming sitwasyon."

I looked at the crowds. "Pero hindi namin deserve na laitin at husgahan. We all need to understand. To be loved. And I am thankful that I have my family and friends that continue loving and understanding me despite what bad I have done to them."

My tears fell as I looked at parents and mouthed, 'I love you.' "So, Ma... Pa... sorry for everthing what I have done."

The crowds applauded me. Iginala ko ang mga mata ko sa kanila. And there... Natigilan ako nang maaninaw ko ang isang pamilyar na mukha. Tila tumigil ang paligid at oras ko. My tears continued falling on my cheeks. Paanong naririto siya?

"And the winner is... Miss Katherine Azuretha Garcia," the hosts screamed.

Nabalik ako sa sarili kong wisyo ng ipotong nila ang korona sa akin at isuot ang sash. Someone gave me a bouquet. Pero wala sa sarili kong tinanggap iyon at muling ibinalik ang mga mata ko kung saan parte ko siya nakita.

He was not there anymore.

The end.