Third Person's Point of View

Hindi mapatahan ang babae dahil sa nabalitaan tungkol sa kaniyang anak dahil posibleng patay na daw ito sa nangyaring insidente.

"Hindi totoo yan. Nagbibiro ka lang diba? Nakikita kitang buo pa din hanggang ngayon, walang galos. Diba magkasama kayo? Alam ko naprotektahan mo siya."

Maluha-luhang sabi nito dahil ayaw niyang isipin na maaari ngang patay na ang anak niya. Hindi nakasagot ang lalaki dahil pakiramdam niya'y hindi ganon kasimple ang tanong.

"Sabihin mo sa akin. Nagbibiro ka lang diba? Ligtas ang anak ko, wala siya sa anumang panganib." Tanong muli ng ginang na pilit kinukumbinsi ang sarili na nasa maayos na kalagayan ang anak niya.

"Pasensya na po." Ang tanging sagot ng binata na siyang nagpatigil sa ginang.

"Paano nangyari yon? Didn't I tell you to watch over my child no matter what? Nanganib ang buhay ng anak ko ko habang ikaw buhay na buhay at wala man lang nagawa. Wala kang kwenta!"

Galit na sigaw nito habang dinuduro ang lalaking binilin niyang magbantay habang ang asawa naman nito ay sinusubukang pigilan ang ginagawang paninisi ng babae.

"Tama na, wala siyang kinalaman sa nangyari." Natigil ang ginang sa pagwawala dahil sa narinig. Humarap ito sa kaniyang asawa dahil hindi nito gusto ang narinig.

"Wala siyang kinalaman? Panong walang kinalaman? Ha? Siya lang ang binilin ko para protektahan ang anak natin pero kahit iyon ay hindi niya nagawa. Wala ka bang pakialam sa anak natin?"

Mahinahon ngunit humihikbing saad ng ginang samantalang ang asawa nito ay hindi na makatingin ng diretso sa kaniya hindi dahil tama ang sinasabi nito kundi ayaw niyang nakikitang nagkakaganito ang asawa niya, ayaw niyang nakikitang nagpapadaig ito sa emosyon kaya hindi na lamang ito nagsalita para hindi na ito makadagdag pa ng tensyon na magdudulot ng lalong pagkagalit ng asawa.

Habang ang bantay na lalaki ay hindi na kayang manood na lang kaya wala na itong ibang maisip na gawin kundi ang lumuhod para humingi ng tawad. Naiipit lang din ito sa nangyari sapagkat kulang ang kakayahan nito para bantayan ang taong ipinapabantay sa kaniya.

"I did watch after your child. It just that things got out of hand —" Hindi na naituloy ng lalaki ang sasabihin dahil sinampal na siya ng ginang. Habang ang lalaki naman ay hindi makapaniwala sa sinapit niya.

Kilala niya kasi bilang isang napakabuting ginang ng babaeng kaharap niya na kahit magawa mo pa ang sa tingin mo'y napakalaking pagkakamali ay nagagawa pa din nitong magpasensya. Hindi din naman niya ito masisisi dahil nabigo naman talaga siyang protektahan ang anak nito.

Gulat man, nangibabaw pa din sa kaniyang isipan ang pag-intindi dahil anak niya ang pinag-uusapan, anak niya ang nakataya kaya naiintindihan niyang ganito na lamang kung magpkita ng emosyon ang ginang.

"Calm down, he didn't like what happened. No one expected this to happen." He tried to calm his wife down while the husband himself is shedding tears in his eyes.

"How am I supposed to calm down when I can't see my daughter anymore? Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari sana hindi ko na lang siya hinayaang umalis. Sana ay noon pa lang nilapitan ko na siya. It's all your fault! You've been holding me back from seeing her, look what happened."

The woman angrily said while trying to push her husband away from her but her husband is so strong that she did not manage to escape from his grasp.

"Blame me all you want, if that's what makes your heart at ease. May pag-asa pa, maniwala na lang tayo na hindi pa siya patay. Maniwala tayo na maliligtas pa siya."

Pangungumbinsi ng ginoo sa kaniyang asawa pero mukhang sarado na talaga ang isip nito para makinig pa. She's too heartbroken that she can't listen to anyone right now.

"Dead or alive she's still harmed. How can I believe something that you just said? We don't hold people's lives, not even our daughter so how can you make me hope for something I can't even control?"

Sabi ng Ginang sa gitna ng kaniyang paghikbi habang pilit pa ring kumakawala sa pagkakayakap ng kaniyang asawa.

The boy that they entrusted their child with remained silent. He keeps on blaming himself inside his head. Not too long, he also started to shed tears.

Meanwhile, Ree is currently in the hospital as she got a heart attack after hearing the news that Samantha got swept away by the waves.

"How's my wife Doc?" Theo worriedly asked as he rub his hands out of nervousness. He's so nervous that he can't think straight as their problem isn't solved yet and now, his wife got a heart attack.

"Your wife got a severe heart attack. After performing angioplasty on her, we still have to monitor her and perform some tests. Don't worry as she is safe now and might wake up later."

Even if Theo got good news he still has the worried look in his eyes refusing to go anywhere but to stay by his wife's side. He slowly clenched his fist as he hold back his anger.

Nakakaramdam man siya ng galit, alam niyang hindi makakatulong ito sa sitwasyon lalo na sa kaniyang asawa. Ang nasa isip niya ngayon ay kung paano niya mahahanap ang kaniyang tagapagmana.

Alam nito na ito ang dahilan kung bakit nagkaganoon si Ree kaya nais niya itong makita sa lalong madaling panahon dahil umaasa siya na ito din ang magbibigay lakas sa kaniyang asawa.

Not all students survived the storm. Some of the students were injured while the others died from drowning. The parents of those students who died are now mourning as they all saw their children's bodies.

"Who organized this activity? I need to know who!" Bigla na lamang sigaw ng isang magulang dahil sa hindi nito matanggap ang pagkawala ng anak.

Sinubukan ng mga professors na naroon na mapigilan ang magulang na nagsisisigaw pero mas lalo lamang itong nagwala.

"Kayo? Kayo ba ang nag-organize nito?" Turo niya sa mga professor na umaawat sa kaniya. Hindi agad nakapagsalita ang mga ito dahil natatakot sila sa maaaring gawin ng magulang.

"Bakit hindi kayo makasagot? Pinayagan ko ang anak ko sa island hopping na yan dahil required pero bakit ganito? Bakit pinabayaan niyo siya?"

Halos mapaluhod na ang babae dahil sa pagod nito sa kakaiyak. Karamihan sa mga naroon ay nahawa na din sa paghagulgol niya na kahit gustuhin man nilang magwala, alam nilang wala na din naman nang saysay.

"Siyam na buwan siyang nasa sinapupunan ko. Pinalaki ko siya nang may pagmamahal pero sa isang iglap wala na siya."

Saad muli ng magulang, alam nilang lahat na nalunod ang mga anak nila dahil sa malalakas na alon dulot ng sumalantang bagyo sa gitna ng dagat.

Sa ngayon ay naghahanap na lamang sila ng masisisi dahil mahirap para sa kanila na tanggapin na wala na ang mga anak nila.

Gustuhin man nilang makasama pa ng matagal ang mga anak nila, alam nilang hinding hindi na mangyayari. Pakiramdam nila ay nasayang lang ang hirap na dinanas nila, pakiramdam nila'y parang walang dinaanan ang mga effort nila bilang mga magulang.

Ang dapat na handaan para sa birthday ng kanilang mga anak ay hindi na nila muling magagawa. Ang pag-aalaga at paggabay sa mga ito. Pakiramdam nila ay kinuha sa kanila ang pagiging mga magulang nila.

Napuno ng iyakan ang lugar, napuno ng pagdadalamhati. Kaakibat ng bawat patak ng luha ng mga magulang ang pagmamahal nila sa kanilang namayapang mga anak.

Bawat pagpatak ng luha nila ay kaakibat ng pagtanggap na tapos na ang kanilang pagiging mga magulang.

While all of this is happening, one delighted person is celebrating as she doesn't even have to move a finger to execute her plans.

She's originally planning on how she'll get rid of the heiresses so she can rule Las Decas on her own in the future, she's even planning to change its name. Since it turned out this way, she's delighted as she won't have to take the risk of doing anything rash to get rid of the major heiresses.

"I didn't think that I'll get my revenge so soon. It's like I hit two birds with one stone." She said as she laughed maniacally.

"Nabalitaan kong naospital ang ilan sa mga estudyanteng pupunta sana sa Isla ng Talitha habang karamihan sa kanila ay namatay dahil sa isang matinding bagyo.  Natutuwa akong nasa charity section ka sa lahat ng oras na ito."

Sinamaan nito ng tingin ang madaldal na katulong na siya namang ikinatahimik nito.

"Ipapaalala ko lang sa'yo kung bakit ako napunta sa charity section na yon, nandon ako dahil kay Dorothy at baka kasi nakakalimutan mo kung ano ang lugar mo dito, ipapaalala ko lang din na katulong ka dito."

Napalunok na lamang ang katulong dahil sa isinagot ng kaniyang alaga. Hindi kasi nito inasahan na mamasamain nito ang kaniyang sinabi na sa totoo lang naman ay wala siyang masamang intensyon.

"Wala naman akong masamang ibig sabihin Señorita, natutuwa lang akong ligtas ka. Hindi ko nakakalimutan ang pinagdaanan mo at mas lalong hindi ko nakakalimutan kung ano ang lugar ko dito sa pamamahay na ito."

Agad niyang pagpapaliwanag dahil ayaw nitong mapasama sa anak ng ikatatlong ranggo ng Las Decas na walang iba kundi si Crissa Fitz.

Sa kabilang banda kung saan naroon ang hindi kilalang isla, nakahandusay ang dalawang kaawa-awang mga dalaga. Hinang hina ang mga ito at wala nang kakayahan pang bumangon. Dahil din doon ay agad din silang nawalan ng malay.