POV Gabriel.
De spreuk is klaar en Cloe hoeft nu alleen nog maar wakker te worden. Kéziah heeft inmiddels het huis verlaten met de mededeling dat hij naar de sportschool ging om na te denken.

Het is raar om er over na te denken maar sinds Kéziah terug is denk ik steeds aan hem. Ik droom over hem en over hoe we van elkaar hielden. Waarom word dit mij getoond? Waarom nu?

"Ik zal je altijd beschermen... ik zal huilen wanneer je sterft van ouderdom en je liefde tonen op de juiste momenten." Fluistert Kéziah tegen mijn lippen. "Was er maar een manier waarop ik mijn leven voor eeuwig met je kon delen." Antwoord ik en hij glimlacht. "Ik kan je leeftijd voor èèn keer laten bevriezen maar zo lang duurt dat niet."

"Ga uit mijn hoofd!" Roep ik naar mezelf. Gelukkig hoorde niemand dat. Zo is het genoeg... ik ga naar Kéziah toe. Ik moet met hem praten over dit en kijken of hij hier een oplossing voor heeft. En misschien weet ik al een beetje waarom me dit word getoond.

                      ***

Ik duw de deur van de sportschool open en ik loop naar binnen met m'n handen in m'n jaszakken. Er staan overal apparaten en er is èèn kamer met extra apparaten.

Kéziah is nergens te zien dus ik loop naar de kamer toe. De deur gaat automatisch open en ik loop verder.

Ik hoor geluiden van een stuk verder de ruimte in. Wanneer ik daar ben zie ik Kéziah die zich met èèn mega gespierde arm optrekt aan een ijzeren stang die zeker vier meter boven de grond bevind.

Als een normaal mens daar vanaf valt breekt diegene waarschijnlijk z'n voeten. Kéziah is enorm bezweet en gespierd en alles wat hij draagt is een zwarte spijkerbroek met een zwarte riem.

Z'n buikspieren zijn zichtbaar en wanneer hij me doorheeft hangt hij voor een seconde stil.

Vervolgens laat hij zichzelf vallen en komt hij met een knal geluid in een soort Spider-Man houding op de grond terecht. Opschepper.

"Is het leuk wat je ziet?" Vraagt hij met een amuserende stem en ik trek een wenkbrauw omhoog. "Ik wil mijn shirt best wel aantrekken maar ik denk dat dat niet handig is aangezien jij het waarschijnlijk weer van mijn lichaam afscheurt. Dat zou zonde zijn wand het is mijn lievelings shirt uit de 18e eeuw." Zegt hij en ik zucht geïrriteerd.

"Jij kan echt irritant zijn weet je dat?" Vraag ik en hij grinnikt. Ik weet dat hij me probeert te versieren als we alleen zijn. Waarom is hij überhaupt in zo'n afgelegen kamer.

"Waarom ben je zo alleen hier in deze afgelegen kamer?" Vraag ik en Kéziah komt dichterbij. "Je mag er wel bij komen als je wilt... maar dan moet je wel je shirt uit trekken." Antwoord hij terwijl hij nog dichterbij komt.

Ik zet een flinke stap achteruit waardoor hij stopt en glimlacht. "Ik moet met je praten." Zeg ik met een serieuze stem en een serieus gezicht.

Wanneer hij wat water pakt en z'n ogen sluit wanneer hij een paar slokken neemt.. staar ik even naar z'n sixpack en wanneer hij z'n ogen open doet ziet hij me staren.

"Wat zeggen ze ook alweer als je een vriendje hebt? Kijken mag maar aanraken niet? Geen zorgen hoor, je mag mij best aanraken aangezien je nog net niet staat te kwijlen." Antwoord hij en ik word nu een beetje licht geïrriteerd.

Bepaalde herinneringen en spreuken schieten door mijn hoofd. Deze keer zijn het kwade herinneringen maar Kéziah blijkt het niet door te hebben. Hij draait zichzelf zelfs om. De pijn komt door mijn hoofd en ik weet even niet wat er gebeurt. Komt dit door mijn humeur?

"Kijk me aan!!" Schreeuw ik maar dat wilde ik helemaal niet. Waarom deed ik dat? Kéziah draait zich om met een bezorgd gezicht en hij zet z'n water neer.

"Wat gebeurt er met me?" Vraag ik met enkele snikken door m'n keel heen en een prikkende traan in m'n ogen.

"Gabriel." Mompelt Kéziah en hij trekt in vampier snelheid z'n shirt aan. Binnen twee seconde staat hij tegenover me met z'n handen op mijn armen en nog steeds de bezorgde blik.

"Het gebeurde ook al bij Cloe's huis. Ik kon het zien in je ogen. Ben je bang voor iets?" Vraagt hij en ik ben zo geschokt dat ik niet antwoord kan geven en zwaar adem. Ik hijg bijna.

Na een paar seconde staren in z'n ogen en rustig worden geef ik antwoord. "Sinds je terug bent denk ik aan je. Ik denk aan ons en de liefde die we voor elkaar voelde." Zeg ik en Kéziah kijkt me onbegrijpend aan.

"Ik denk dat ik weet waarom. Niet waarom het gebeurt na je terug komst maar wel waarom in het algemeen. Ik denk dat jij met je spreuken in mijn hoofd probeert te kruipen." Snauw ik en Kéziah kijkt me met een bangig gezicht aan.

"Gabriel je weet dat ik je nooit pijn zou doen. Ik zou je niet beheersen wand ik wil iemand die echt van me houd. Ik wil best toegeven dat ik je een beetje probeer te versieren en terug te winnen maar ik zou je nooit...." zegt hij gestrest achter elkaar door maar ik stop hem.

Ik hou twee vingers tegen z'n lippen aan en hij kijkt me even diep in m'n ogen aan. "Ergens weet ik dat ook wel.... maar ik weet niet waarom het anders is. Wat moet ik zeggen waardoor het stopt? Moet ik zeggen dat ik van je hielt? Want dat was zo." Fluister ik en ik krijg een raar gevoel in mijn keel.

Ineens word m'n keel dicht geknepen maar het komt niet door Kéziah. Ik maak een kokhals geluid en ik zet een paar stappen achteruit. Ik probeer lucht te krijgen maar er komt geen resultaat.

"Gabriel? Wat gebeurt er?" Vraagt hij en ik schut met m'n hoofd. Binnen een paar seconde lig ik op de grond met m'n handen op m'n keel en Kéziah naast me.

"Kéziah.... ik denk dat ik... dood ga." Zeg ik in stappen en Kéziah schut snel met z'n hoofd. "Hou vol Gabriel! Wat gebeurt er toch?" Vraagt hij en ineens zie ik een paarse flits voor me.

"Ik vind jullie terug.... allemaal, en ik neem wraak. Ik begin met jou kleine zwarte magiër. Ik pak je op de plek die het meeste pijn doet."

"Marcel... hij zit in m'n hoofd." Mompel ik stotterend met pijn in m'n keel. Dan word alles zwart.