POV Gabriel.
Ik pak m'n laatste spullen in wat tassen. Ik blijf hier geen minuut langer bij Russel wonen. Kéziah heeft me de sleutel van zijn huis gegeven en hij had gezegd dat ik er op mag passen. Of... wonen als hij nooit meer terug komt.

"Gabriel luister alsjeblieft even." Zegt Russel die in de deuropening van de woonkamer staat. "Ga weg... ik wil je niet meer zien." Antwoord ik en hij zucht.

"Dus... Kéziah is weg he? En nu? Ga je helemaal alleen wonen?" Vraagt hij en ik gooi de tas boos neer.

"Ik woon nog liever met Marcel in een bezemkast dan dat ik met jou in dit huis moet wonen!" Roep ik en ik zie hem breken. Ik moet nu gewoon even streng zijn. Als ik het hem te snel vergeef doet hij het misschien wel een tweede keer.

"Ik moet even iets regelen." Mompelt hij met tranen in z'n ogen en hij verlaat snel het huis.

POV Russel.
Ik heb Gabriel gebroken! Ik verdien het niet eens meer om te leven! Ik heb alles verknald!

Ik val op mijn knieën in het natte gras in het park. "Marcel!!" Schreeuw ik met groene ogen. Ik wist altijd al dat hij ons in de gaten hield.

Dan hoor ik wind achter me en komt er iemand voor me staan. "Je riep me." Zegt Marcel en ik sta op. "Vermoord me..." mompel ik en hij kijkt me verbaast aan.

"Wat? Ik vermoord je niet zomaar." Antwoord hij en ik zucht. "En wanneer ben jij goed geworden?" Vraag ik jammerend en hij trekt een wenkbrauw omhoog.

"Ik zie het al... je hebt je leven naar de klote gebracht en nu wel je er een einde aan maken. Zo makkelijk gaat dat niet. Zo makkelijk kom je niet van mij af." Antwoord hij en ik grom.

Ik grijp z'n zwaard uit z'n riem en ik zet meteen een paar stappen achteruit. "Geef dat aan mij!" Roept hij en ik dreig met het zwaard door het vooruit te steken.

"Russel... geef dat zwaard of je sterft na twee minuten." Zegt Marcel en ik schut met m'n hoofd.

Vervolgens zie ik paars licht verschijnen en hij schiet als een schok in me. Het zwaard valt uit m'n handen en Marcel pakt het op. "Ik zij het toch." Mompelt hij en dan verdwijnt hij en kijk ik naar de andere kant. Ik zie Anne staan.

POV Anne.
"Russel!!" Schreeuw ik en ik ren snel naar hem toe. Ik kniel naast hem neer en ik leg m'n hand op z'n borstkast.

Hij is lijkbleek en z'n oogkassen zijn zwart. Hij krijgt amper adem. "Ik heb twee... minuten..." fluistert hij met moeite en ik schut met m'n hoofd.

"Nee... je bent al sinds het begin bij me! Marcel mag je niet vermoorden!" Roep ik en hij schut glimlachend met z'n hoofd.

"Het was Marcel niet. Ik greep het zwaard... ik pleeg zelfmoord. Ik wil niemand meer verdrietig maken." Mompelt hij met een soort rokers stem.

"Begraaf mijn lichaam buiten de stad.... vertel het aan niemand. Zeg dat ik de stad verlaten heb en dat ik niet meer terug kom." Fluistert hij en ik knik.

"Als dat is wat je wilt doe ik dat voor je." Antwoord ik en hij knikt langzaam.

Hij valt langzaam weg en ik schut net m'n hoofd en ik trek hem tegen me aan. "Nee... alsjeblieft..." zeg ik huilend.

Dan valt hij weg.

- Oeh! Is dit het einde van Russel? Hmmmmm... -