Cloe.
De regen klettert tegen de ramen aan. Ik ben thuis. Ik wilde niet naar school. Niet nadat ik met Rick had gepraat. Ik ben meteen weg gelopen. Ik hoorde zijn stem maar ik negeerde het.

Buiten is het rustig. Er rijden geen auto's op de weg. Alles is glad en de weg weerspiegelt het licht dat uit alle huizen komt. Bij Rick thuis is alles donker. Alles is open. Het is slecht weer. Ik wist het. Het is net alsof ik in een live verzie van Twilight zit. Rick kan geen vampier zijn. Als Roy had geweten over onze vriendschap ging het vast de hele school door. Ik heb Anne al een tijdje niet meer gesproken.

Achter me hoor ik een deur open gaan. 'Mam, ik wil niet praten.' Zeg ik en ik hoor de deur dichtgaan. Maar ik hoor voetstappen. 'Mam.' Zeg ik en ik draai me om. 'Je moeder liet me binnen.'

Het is Rick die met zijn handen in zijn zakken naar me staat te staren. 'Wat doe je hier Rick?' Vraag ik met een kalme stem.

'Ik wilde zeggen dat het me spijt. Ik zij alles misschien een beetje snel.' Zegt hij en hij komt tegenover me staan. Ik hou mijn armen over elkaar heen en ik ril van de kou buiten. Ik draai me om naar het raam. 'Heb je het koud?' Vraagt Rick en ik voel zijn hete adem in mijn nek waar ik kippenvel van krijg.

'Een beetje.' Antwoord ik en hij slaat zijn armen om me heen. Ik schrik omdat hij het niet veel beter maakt. Hij is ijskoud. Zijn handen voelen als Alaska. Hij kan geen bovennatuurlijke krachten hebben of een vampier zijn. Die bestaan niet en bovendien voel ik zijn adem in mijn nek. Vampiers ademen niet. Behalve in die ene vampieren film die ik laatst heb gezien waarvan ik de naam vergeten ben.

'Ik kan je verzekeren dat er helemaal niks met me aan de hand is. Ik moet je wel iets anders vertellen.' Fluistert hij en ik wil niet dat hij me langer vast houd alleen zijn grip is zo sterk dat ik niet ga proberen mezelf los te worstelen.

'Wat is er?' Vraag ik en ik hoor hem zuchten waardoor er een warme windvlaag over mijn nek heen glijd. Ik krijg het een stuk warmer. 'Ik kom niet uit Arizona. Zou je alsjeblieft geen vragen willen stellen? Ik mag niks zeggen over ons vorige leven van mijn ouders. Ik ben hier naartoe gekomen om een nieuwe start te maken en ik praat met niemand over onze vorige verblijfplaats.' Zegt hij.

'Ik snap het. Ik wil wel èèn ding eerlijk van je weten.'

'En dat is?'

'Was jij op mijn kamer toen ik die nachtmerrie had?' Vraag ik en hij is even stil. De hete adem word in eens ijskoud en ik begin weer te rillen. 'Ja. Ja ik was op je kamer. Je riep om hulp in je droom. Ik zat naast je en uit stres greep je me vast.' Fluister Rick.

'Had je pijn?' Vraag ik en ik hoor hem weer opnieuw zuchten. 'Nee. Daar dacht ik niet eens aan.'