Verse of the Day.
"Bless those who curse you. Pray for those who hurt you."
Luke 6:28

Chapter 39
The Other Side
[ Ava Maureen ]

"LET'S TALK," Jane said using her serious voice.

Tinitigan ko siya ng mabuti at napabuntong-hininga. "What —?" I still haven't finished talking when someone from my back pushed myself towards the floor.

Damn!

Napadaing ako sa sakit. Ang pagtulak sa'kin ay parang nilagyan ng napakalakas na pwersa. My hips got really hurt that I almost fainted in pain. Bumigat ang paghinga ko sa sakit at agad akong napahawak sa ulo. Someone's continuously trying to get in... or maybe trying to snatch myself away.

Hindi pa man nawawala ang sakit, namumungay ang mga matang hinarap ko ang nagtulak sa akin. Sofia's raging eyes met mine. She's assisting Mia, holding her arms like a precious stone that needs to be protected. At her back was my comrades' wide opened eyes that is directed on me. Nasa gilid naman nila si Harrison na walang emosyong nakatingin sa pwesto ko at si Jane na napaatras kaagad nang itinulak ako.

"Wh-What the heck is your problem, Sofia?" nanghihinang tanong ko. Nanghihina ako, hindi dahil sa pagtulak niya sa akin, kundi sa katotohanang ang mga kaibigan ko pa ang kakampi sa bagong babae sa harapan ko. Nanghihina ako dahil sa katotohonang si Sofia pa talaga ang nagtulak sa'kin.

And funny how I thought it's Mia who pushed me. That's too forceful, na parang siya talaga ang ginamitan ko ng kapangyarihan kani-kanina lang. But how I wished I have Sofia's ability, to feel the person's emotion. And I want to read her mind, for me to know what's running inside it. Para malaman ko kung bakit ba galit na galit ang mga mata niyang nakatingin sa akin. But I don't want to take the risk...

"Ikaw! Ikaw ang problema ko! Tinanong mo si Mia kung sino siya at bigla-bigla na lang pumasok sa buhay natin?" Suminghal siya. "What the fuck? Ikaw ang dapat kong tanungin n'yan!"

"I-I didn't understand you!" I jerked. Unti-unti akong tumayo at pinagamot ang sarili.

Mapanguyam siyang tumawa. "Malamang! Tagalog 'yon, eh, 'di ba? Pero tanungin mo nga ang sarili mo, kung sino ba talaga ang bigla-bigla na lamang dumating? Ikaw 'yon, hindi ba?"

"Sofia..." Lumapit sa kaniya si James at hinawakan sa may braso. "Tumigil ka na," marahan ang pagkakasabi niya. Nagulat kaming lahat nang humarap si Sofia kung nasaan si James at bigla niya itong sinampal. Napaatras naman ang huli. Ngumisi si Sofia, and for a second, I thought she's not on herself anymore.

"You! You fucking bastard! You said you like me? Love me? Lies! You only like Maureen, the beautiful and the one who's stronger than us! Tingnan mo, nalamangan pa nga niya tayo, eh!"

"Malandi!" In the middle of Sofia's mad remarks, a voice whispered inside my head. Napapikit ako dahil kaboses ko iyon, malamig at nakabibighani.

"Your friend hurt your feelings. If I were you, I would've hurt her, too..."

"Stop..." bulong ko. It repeated twice before the voice faded. Liningon ko silang lahat at sinabing, "If that's what you think of me, please tell me more. I wanna know your real impression about me." Then, I smiled.

Nagulat silang lahat doon. Pagod na akong manumbat, at ayaw ko ring gawin iyon. Dahil sila ang itinuturing kong pamilya matapos kong umalis sa mundo ng mga mortal. I can't lose them... hindi pa sa ngayon. Kailangan ko pa sila dahil hindi ko pa rin nakikita o nakilala man lang ang totoo kong pamilya. Hindi ko pa rin kilala ang sarili ko at kung saan ako nanggaling. So, I still can't answer Sofia.

Tinitigan ko ng mariin si Zoe na nakatingin sa'kin, her face looks horrified, as if there's something she saw that we can't. "Be aware," ani ko sa isipan niya at ngumisi.

Liningon ko naman si Jack na wala pa ring emosyon ang mukha at nginitian siya. "You keep calling me flirt, and I know that's true. Pero ikaw lang ang nilandi ko na minahal na rin. And you're being unfair..." I said inside his head. I'm ashamed to myself right now. I just indirectly confessed at him.

Nakita ko siyang napapikit at bumuntong-hininga. Right. Bakit ko pa kasi hiniling na mamahalin niya rin ako kagaya ng pagmamahahal ko sa kaniya? Ginawa ko na ang lahat para mapasaakin siya pero mukhang taong bato ata siya, hindi nakakaramdam.

I finally looked at my friends who's now staring at me intently. Tumulo ang isang patak ng luha mula sa kaliwang mata ko. They are shocked, of course. Magsasalita na sana ako nang maunahan ako ni Ella.

"Go out, Maureen. Mia can't regain her strength when you are here," she said with conviction.

"Umalis ka na ritong malandi ka! No one needs you!" segunda naman ni Sofia.

Sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko habang umiiling-iling. No one ever said that to me! Oo, ginamit lang ako sa dati kong kasintahan, pero tanggap ko na iyon dahil 'yon ang tingin sa'kin ng mga tao, a person they need because I have money. Tapos ngayon sasabihin niyang walang may kailangan sa akin?

"Huh! Of course, no would need me in this world full of shits like you! I hate you!" Lies. Why whould I hate them? I love them, that's the truth. Pero hindi ko na kaya ang mga salitang lumalabas sa kanilang bibig. Sumusobra na sila at tao rin ako, nasasaktan.

Tao . . . ?

Peke akong tumawa at umiling ulit habang paulit-ulit na binura ang bakas ng luha sa aking pisngi. "Why did I even cry?" bulong ko sa sarili. "A goddess shouldn't cry! I shouldn't cry!"

I looked at them with full of anger in my eyes, and I didn't know where it came from. Ang mga mata at utak ko ay purong galit ang nandoon. But my heart never felt anger towards them...

"You will regret this," the words came out from nowhere. Hindi ako ang nagsalita pero sa bibig ko ito mismong lumabas! Maybe this is the voice who talked inside my head!

Hindi ako lumabas sa mansyon kaya alam kong nagtaka sila nang umakyat ako sa ikalawang palapag. Akala nila ba nila lalabas ako? No! Pupuntahan ko lang ang naging kwarto ko rito sa mansyon at doon ilalabas lahat ng frustrations ko.

Pabagsak kong isinarado ang pintuan ng aking kwarto. To the point that I know they heard it. Sa hindi malamang dahilan, inihagis ko ang lahat ng gamit na nakikita ko, pero hindi ko kailanman man hinawakan ang gitara na nasa likod ko lang. I produced fire and levitate all the things on my room using air magic.

My self was burning with madness but my heart was enveloped with an unknown feelings. And my eyes just can't stop producing tears.

Nang mapagod ako'y isinandal ko ang aking sarili sa paanan ng kama. Pilit kong inalis ang mga salitang bumabagabag sa isipan ko, mga salitang kanilang sinabi. And I don't know what happened next. But the next thing I know, nakaharap na ako sa isang basag na salamin ng kwarto ko, nakangisi habang sinusuklay ang kulay tsokolate kong buhok. I am now wearing an elegant black high slits gown. I also have a dark themed makeup on my face.

Ano'ng nangyari? How did I change myself into this kind of clothes? And why the hell I am smirking?! I look like a beautiful lady that's planning something evil against her haters! Oh, my goddess!

Gumalaw ang katawan ko na hindi naaayon sa sarili kong kagustuhan. I got out of my own room and while smirking, I go down stairs, walking so mighty and elegant. My body moves towards Sofia and I cannot even protest when my hands choked her!

I tried to stop myself but no voice comes out! Nagulat na lang ako nang magsalita ang kumukuntrol sa katawan ko. "Don't you ever say that again, Dear Sofia..."

Then, a voice coming from my inside talked to me. "Don't worry, Ava. I am you..."

"I am your hidden darkest secret... the fruit of your hidden anger and sadness ever since you were born."

"Just let me handle with your body, Myself. Just this day, and I promise that you will have satisfaction of what I'll do..."

"STOP!" I said in between of our consciousness. "Don't hurt them, please... I don't care if you'll break the rules in this academy, just don't hurt them!"

"Oh... bakit ba ang bait-bait mo? Akala ko ba nagbago ka na simula no'ng niloko ka ng dati mong nobyo?" Hindi ko siya sinagot. Or rather say, I cannot answer her question.

Binitawan na niya si Sofia na ngayon ay gulat na gulat pa rin. Ang iba ay ganoon rin ang reaksyon at may plano pa sigurong pigilan siya, but I'm so sure she used my air magic to stop them from moving. Harrison, on the other hand, was staring intently at me. As if he saw me on the pits of the eyes of the woman who is controlling my body.

"Hmm... let the game begin!" my other self excitedly exclaimed.

Namalayan ko na lang na nakalabas na kami ng mansyon at nilibot-libot na na niya ang buong akademya. Gamit ang kapangyarihan hawak ng katawan at kamalayan ko ay sinisira niya ang kaniyang mga nadadaanan. Pinaglalaruan ang mga taong humaharang sa kaniyang daanan habang tumatawa ng malademonyo.

Some authorities were on her way but they are just too scared to come over. Malamang natatakot na baka sila ang puntiryahin. Not until Headmaster Kashmir comes in her/my way. My self stopped and stared athe the headmaster in our front while grinning like a mad woman.

"What are you doing in the school's structures, Miss Shimizuo?!" the headmaster's voice echoed in the whole corridors of the school. Nasa likuran ko ang SUPREMUS habang ang ibang estudyante ay nagtatago sa kahit saan.

"Oh... the headmaster." Tapos ay tumawa siya ng malakas. She composed my self and act like an innocent girl. "Bakit ka po nagagalit? Naglalaro lang naman ako, eh." Then my lips pouted.

Hindi ko na napigilin ang iba kong katauhan nang parang mayroon siyang hinagis na hangin na bomba sa gitna habang siya ay tuwang-tuwa. Sumabog ito at tumalsik ang lahat ng nakapaligid sa'kin.

"What are you doing?!"

@Diligentoryx

Next chapter: Confrontation