Jako kolejną fillerową rzecz uznałam, że wrzucę wam wszystkie dopisane historyjki z pierwszej części Samoanalizatorni. To by się kiedyś pojawiło, ale nie mam na dzisiaj nic gotowego, bowiem myślałam, że jutro minie miesiąc od ostatniej aktualizacji, a tu dupa, minął wczoraj. W każdym razie, wypisałam je wszystkie, więc będziecie mieli dużo do czytania. W każdym razie, indżoj.

______________________________________________

1. – O to Ty? Co znów chcesz? – spytał Patryk.

– Zabić cię!!! - odpowiedział Mateusz, po czym wyjął nóż i zasztyletował Patryka.

2. – I jak Wam idzie?

– Chujowo. A tobie? – odpowiedział Mateusz.

– Przecież ja siedzę na dupie zamiast zająć się ratowaniem świata, deklu. – odparł Michał.

3. – Nareszcie się obudziłeś...

"Jaka szkoda." – Pomyślał

4. – Dobra. Druga kula jest. Masz tą pierwszą? – spytał Patryk.

– Nie - Odpowiedział Mateusz, po czym wyjął nóż i zabił Patryka.

5. Po wyciągnięciu, oboje zrobili to, co przeczytali parę dni temu w SMS-ie. Spojrzeli oni na kule, i powiedzieli:

– Chcemy przeteleportować się do bazy Zabójczej Czwórki, która znajduje się na Antarktydzie!

– Spierdalajcie, dekle! – usłyszeli głos dochodzący z kuli.

6. Po chwili w słuchawce dało się słyszeć głos Daniela, który mówił:

– Seven days...

7. – Andromedo, co ci się stało? Czemu płaczesz?

– Znowu nie wylosowałam kosy w CS:GO! ;'-( – odpowiedziała Andromeda.

8. – Daniel, gdzie mój sprzęt?!

– W dupie. – odpowiedział kulturalnie Daniel.

9. „Nie ma to jak Miejsce Przeznaczenia na wyspie wulkanicznej." – pomyślał Grzegorz po przeczytaniu tego.

"Nie ma to jak szpanowanie swoją wiedzą z Google." – pomyślał Slade.

10. „:-("

Gdy Grzegorz to przeczytał, od razu odpisał:

„Co ci się tam dzieje?"

"A jak myślisz, debilu? Tęsknię za tobą!" – odpisała Andromeda.

11. – Nie rób tego!

– Nie idź tam!

– Nie schodź...Zostań...

– Będziesz tego żałować...

– Niebieski wieloryb cię zabije!

12. – Grzegorz, wszystko w porządku?

– No kurwa zajebiście, poza tym, że LEDWO ŻYJĘ, DEBILKO! – odpowiedział Grzegorz.

13. – Grzegorz! Grzegorz! Obudź się!

– Czej, muszę odespać ten meczyk LOL-a z wczoraj. – odpowiedział Grzegorz przez sen.

14. – Musimy Ci coś powiedzieć. – powiedzieli rodzice.

– Tak? – powiedział Dawid

– Jesteś adoptowany.

15. – Poddaj się, nie masz ze mną żadnych szans! – powiedział Dawid

– Spierdalaj – odpowiedziała kulturalnie Andromeda Syn Andersa.

16. – A co to jest tak w ogóle to lustro przyszłości? – zapytała się tuba.

– Sprawdź w necie. – odpowiedziała Andromeda Syn Andersa.

17. – A Ty to kto? I co robisz w Moim domu?

– Stoję. Nie widać? – odpowiedział kulturalnie przybysz.

18. – Oj, nie musisz dziękować. To tylko prawda jest. W ogóle to gdzie teraz musimy lecieć? – spytał

– Do Zadupia Górnego. – odpowiedziała Andromeda.

19. – Andromedo...Andromedo...Obudź się...Neta za darmo dają...I kosy z CS:GO też...

20. – Daniel? Co się stało, że mnie budzisz?

– A jak myślisz, idiotko? – odpowiedział kulturalnie Daniel.

21. Po chwili w słuchawce dało się słyszeć głos Grzegorza, który mówił:

– Seven days...

22. – Andromedo...Nareszcie się obudziłaś...Chciałem się po prostu spytać, czy wszystko u ciebie w porządku...

– No jest po prostu wyśmienicie. – odpowiedziała (G)Andzia.

23. Rozdział III – Zbyt szybki(e) pierdolnięcie

24. – Oj, nie ma za co...To dla twojego dobra... – powiedział

– A tak naprawdę, to dla hajsu. – dodał pod nosem.

25. Oczywiście, gdy doleciał on nad środek Lac Retba, włączył autopilota, po czym wyszedł z kabiny pilota i podszedł do już rozbudzonej Andromedy, po czym spytał:

– Chcesz wpierdol?

26. Kilkanaście godzin później, gdy helikopter wylądował w Moskwie, niedaleko Teatru Bolszoj, Daniel wyszedł z kabiny pilota, podszedł do Andromedy i spytał:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

27. – Tak. Po prostu nie chcę, aby coś złego ci się stało. Jesteś zbyt fajna, abyś cierpiała. – odparł – A tak na serio, hajs. – dodał

28. – Nie tam zaraz pomocnik, ale pilot helikoptera Andromedy. Jak trzeba to jej pomagam. – odpowiedział Daniel – Bo wiecie. H-A-J-S.

29. – A teraz, gdzie mam cię zabrać?

– Do piekła. – odpowiedziała Andzia Gandzia.

30. – Źle się czuję...Słabo mi...Nadkropkozę mam...Brzuch mnie boli...Głupi jestem...

31. W tym samym czasie, Andromeda słysząc głębokie oddechy Daniela oraz widząc jaki to był słaby, pomyślała:

– Dobrze tak debilowi.

32. – Błagam cię! Wyłącz to! – prosił

– Spierdalaj – odparła kulturalnie Andzia Gandzia.

33. – Daniel? A co ty tu robisz?

– Stoję. Nie widać? – odparł nonszalancko Daniel.

34. – Gdzie muszę cię teraz zabrać?

– Do Wygwizdowa Górnego. – odpowiedziała (G)Andzia.

35. Po znalezieniu się tam, ujrzała Daniela, który widząc ją, spytał:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°) ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)?

36. Ramoninth: Halo? Czy dodzwoniłam się do psychiatryka?

Głos z telefonu: Tak

Ramoninth: W takim razie proszę przyjechać na ul. Wattpadową.

37. – Mogę zniżyć helikopter do maksimum i wtedy ty wyskoczysz wprost do wody. – odpowiedział Daniel.

– W sumie dobry pomysł. – rzekła dziewczyna.

"Mam nadzieję, że zdechniesz." – pomyślał Daniel.

38. – Andromedo...Andromedo...Mam nadzieję, że umarłaś...Obudź się...

W tym momencie dziewczyna otworzyła oczy i odwróciła głowę. Gdy to zrobiła, spytała słabym głosem:

– Daniel...Czemu...Czemu mnie budzisz?

– A jak kurwa myślisz, kretynko? – odpowiedział kulturalnie chłopak.

39. – Daniel...Ty jesteś taki dobry... – powiedziała

– Po prostu zależy mi na hajsie. – odpowiedział

40. Już chciał nacisnąć odpowiedni przycisk, jednak w tym momencie usłyszał taki dźwięk, jakby ktoś srał.

41. Gdy to zrobił, ujrzał...Zawodowego sracza.

42. Chłopak podszedł więc do niej, ukucnął koło niej i spytał:

– Wolisz być zabita oryginalnie czy nieoryginalnie?

43. – Jak tam? Lepiej ci?

– A jak myślisz, pierdolcu? – odpowiedziała (G)Andzia.

44. – Gdzie teraz mam cię zabrać?

– Do Zadupia Środkowego. – odpowiedziała

45. Rozdział XIII – Upadek tego opka.

46. – To nie problem. Ja mogę to Miejsce zniszczyć za ciebie. – powiedział chłopak.

– Naprawdę? Daniel, to już szóste Miejsce Przeznaczenia które niszczysz za mnie. – rzekła z niedowierzaniem.

– Wiesz, hajs jest najważniejszy. – odparł Daniel.

47. – Daniel...Jak się czujesz?

– No kurwa świetnie. – odpowiedział zirytowany głupotą (G)Andzi Daniel.

48. Po chwili jednak, gdy doszła ona do helikoptera, schowała swój sprzęt oraz telefon, po czym podeszła do Daniela i spytała:

– I jak tam? Lepiej się już czujesz?

– A jak myślisz, cholero? – odpowiedział nonszalancko Daniel.

49. – A po co w ogóle jest ten przycisk? – spytała Andromeda.

– Abyś wreszcie zdechła. – odpowiedział kulturalnie Grzegorz.

50. – Dziękuję, że...że się tak o mnie troszczysz... – powiedział

– Oj, bo po prostu jakbyś umarł, to dla mnie i dla świata nie byłoby ogromną stratą stracić tak głupią osobę, co w dzisiejszych czasach jest cudem... – odparła

51. – Daniel, już się lepiej czujesz?

"Boże, nie dość, że idiotka, to jeszcze ślepa." – pomyślał Daniel.

52. – W ogóle, to gdzie mam cię teraz zabrać? – spytał

– Do Korei Północnej. – odpowiedziała

53. – No to gdzie teraz musimy lecieć?

– Do Wygwizdowa Dolnego. – odpowiedziała (G)Andzia.

54. – No to gdzie teraz mamy lecieć?

– Do Wygwizdowa Średniego. – odpowiedziała Andzia.

55. „Miejsce Przeznaczenia 27 – Seszele, początek Alcatraz."

56. Po chwili jednak, poczuli oni, że najlepszy bohater historii ruszył...

57. Kilkanaście godzin później, helikopter dolatywał do Alcatraz.

58. – Zgaduję, że kolejne Miejsce Przeznaczenia było w zalesionym terenie?

– No tak. I drzewa wyglądają, jakby walnęła tu i teraz bomba atomowa. – odpowiedział chłopak – Bo wiesz, ostatnie co zobaczyłem, to wielki grzyb atomowy, a potem schizy jak z Poradników Uśmiechu. – dodał Daniel.

59. – Bo dowiedziałem się od Grzegorza, że TAM JEST DOŚĆ SPORO Nadjabłcza, Krainy Grzybów i papieru. – odpowiedział

– Cooo?! Jak to PAPIERU?! – krzyknęła dziewczyna.

– Grzegorz powiedział, że wrzucił tam dość sporo atomu, z którym nie miał co zrobić. Wiesz skąd miał ten atom? – spytał chłopak.

– No nie. – Odpowiedziała dziewczyna.

– Ten pierdolony Gary Stu wbił do Krainy Grzybów, zajebał atom i jeszcze wrócił! – odparł Daniel wkurwiony.

60. Paręnaście minut później, ustawił tam sprzęt Andromedy, który nazywał odtąd Krainą Grzybów.

61. W tym momencie Daniel wziął Krainę Grzybów i ruszył w kierunku helikoptera.

62. – Kto normalny wbija do Krainy Grzybów i jeszcze ot tak z niej wychodzi?!

63. Wstał więc po cichu z siedzenia i wziął Krainę Grzybów, łopatę i drabinę, a następnie wyszedł.

64. – Nie ma żadnego problemu. Ja mogę to Miejsce zniszczyć za ciebie. – rzekł chłopak.

– Jesteś naprawdę drugim najmilszym człowiekiem jakiego znam. – powiedziała dziewczyna – Można cię wykorzystywać i się nie fochasz. – dodała

– Oj, dzięki za komplement... – odparł chłopak.

65. Po znalezieniu się tam, otworzył ją i wyjął Krainę Grzybów, a następnie zamknął drzwiczki. Gdy to wykonał, udał się pod pokład i odczepił drabinki od uchwytów. Po zrobieniu tego, przyczepił on tam sprzęt, po czym udał się na pokład i pierwszy raz od pięciu dni udał się do kabiny pilota. A tam zarosło grzybem.

66. Tymczasem, Andromeda włączyła swój telefon i w notesie zjechała na pozycję trzydziestą pierwszą. W tym momencie na ekraniku pojawił się napis:

"Miejsce Przeznaczenia 31 – Dolina Kwiatów."

67. – Nie ma żadnego problemu. Ja to Miejsce w każdej chwili mogę zniszczyć za ciebie. – rzekł Daniel.

– Naprawdę nie wiem, jak ci dziękować. – powiedziała Andromeda.

– Oj, nie musisz. Jestem tu też po to, aby hajs zarobić. – odparł

Po tej rozmowie, jako iż helikopter już wylądował, Daniel wstał z siedzenia i wziął Krainę Grzybów, po czym wyszedł na zewnątrz.

68. – To jeszcze nie koniec! Jest jeszcze W CHUJ Miejsc! – krzyknął Patryk wstając.

69. Po tej rozmowie, jako iż helikopter już wylądował, Daniel wstał i wziął maszynę, po czym już chciał wyjść, jednak w tym momencie usłyszał głos Andromedy. Mówiła ona:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)? ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)!

70. – Dziękuję ci za to, co przez ten cały czas robiłeś dla mnie...Niedługo już i tak jest koniec Miejsc, które mam zniszczyć, więc już teraz chcę ci podziękować...

– Oj, nie musisz dziękować. Ja to robię dla hajsu. – rzekł chłopak.

71. Gdy się tam znalazł, ruszył w kierunku równika. Paręnaście minut później, gdy tam doszedł, ustawił Krainę Grzybów i już chciał nacisnąć odpowiedni przycisk, jednak w tym momencie poczuł, że ktoś przystawia mu pistolet do głowy.

72. – COFAJ MI TO, ALE JUŻ!!! – krzyknął Dawid.

– Spierdalaj – odparł kulturalnie Daniel i zdezintegrował Dejwida.

73. Paręnaście minut później, gdy tam wszedł, odłożył maszynę na odpowiednie miejsce, a dziewczyna włączyła swój telefon i zjechała w notesie na pozycję trzydziestą czecią.

74. – Andromedo, co się stało, że jesteś taka szczęśliwa?

– Odkryłam sens życia! – zawołała zadowolona.

75. – Andromedo, co ci się stało, że jesteś po części mokra?

– Kurwa, opalałam się. – odpowiedziała kulturalnie (G)Andzia.

76. Wszedł więc na szczyt, po czym, gdy się na nim znalazł, ustawił w odpowiednim miejscu swój sprzęt i już chciał nacisnąć przycisk odpowiadający za uruchomienie maszyny, jednak w tym momencie poczuł, że ktoś zakrywa mu usta ręką i zmienia czas.

77. W tym momencie, Grzegorz pomyślał:

„Heh. Jestem głupi."

78. Po znalezieniu się tam, ustawił w odpowiednim miejscu swoje urządzenie i już chciał nacisnąć przycisk odpowiedzialny za jego uruchomienie, jednak w tym momencie usłyszał kroki. Od razu odwrócił się on. Gdy to zrobił, ujrzał...swój debilizm.

79. W tym momencie wieża zaczęła się walić. Tylko Grzegorzowi udało się uciec, bo był Gary Stu.

80. Gdy Grzegorz dolatywał do Oceanu Południowego, usłyszał dźwięk swojego telefonu. Jednak był to dźwięk SMS-a. Chłopak włączył więc autopilota i wyjął swój telefon, i włączył go. Okazało się, że SMS był od Andromedy. Grzegorz od razu go włączył. Treść wyglądała tak:

"Pierdol się, mam nowego chłopaka. Daniel jest fajny."

81. Kilkanaście godzin później, gdy Grzegorz dolatywał do lasów równikowych, usłyszał dźwięk swojego telefonu. Jednak, był to dźwięk SMS-a. Chłopak od razu włączył autopilota i wyjął telefon, po czym wyłączył go. W tym momencie okazało się, że był to SMS od Andromedy. Chłopak od razu odczytał go. Treść wyglądała tak:

„Więc żyjesz! Co za nieszczęście! Wracaj jak najszybciej! :-)"

82. – No chociaż przy 64 Miejscu dajcie mi spokój...I tak wam to nic nie da... – powiedział Grzegorz z irytacją.

– Da. Sześć laserów może zmniejszyć asteroidę do rozmiarów meteorytu. I będzie jak w Czelabińsku. – rzekł Mateusz.

– Fuck. O tym nie pomyślałem. – rzekł Grzegorz.

– Bo ty w ogóle nie myślisz. – skomentował Patryk.

83. Rozdział LXV – Spotkanie z mym menszem i spadek do wody.

84. W czasie drogi, wyjął on telefon i włączył go. Po tym, po raz ostatni włączył notatnik z zapisanymi Miejscami Przeznaczenia i zjechał na pozycję siedemdziesiątą. W tym momencie na ekraniku pojawił się napis:

"Pierdol się, siedemdziesiątego Miejsca ci nie podam, bo jesteś debilem."

85. Następnego dnia, Grzegorza obudził huk. Od razu poderwał się on i wyjrzał przez okno. Gdy to zrobił, ujrzał to, co od dawna chciał zobaczyć. Na zewnątrz była fala uderzeniowa po upadku asteroidy, która niszczyła wszystko, co spotkała na swojej drodze. O dziwo, ominęła ona dom Grzegorza i Andromedy.

"O kurwa! Mary Sue i Gary Stu! Uciekaaać!" – pomyślała fala uderzeniowa.

86. Sekundę później, spojrzała na ekranik komórki. Ujrzała tam nieznany numer. Mimo wszystko, postanowiła odebrać, gdyż wydawało jej się, że może być to coś ważnego. Gdy przyłożyła słuchawkę do ucha, powiedziała:

– T-tak?

– Seven days... – usłyszała w słuchawce czyiś nieznany głos.

87. Po paru minutach siedzenia w samotności, pierwszy raz od trzech lat usłyszał dźwięk swego telefonu. Kiedy zaś spojrzał na ekranik, ujrzał jakiś nieznany numer. Mimo wszystko postanowił odebrać, gdyż wydawało mu się, że jest to coś ważnego. Po odebraniu, powiedział on:

– Ta-tak?

– Czy dodzwoniłem się do Dawida Millera? – dało się słyszeć w słuchawce męski głos.

– Pierdol się. – odpowiedział kulturalnie Dejwid.

88. – Słuchaj. Słyszałem, że podobno straciłeś wszystkich na których ci zależało. Jako iż wiem, że zapewne wszystko ci już jedno, to chciałem cię spytać, czy chciałbyś pomóc mi w nakierowaniu asteroidy która ma walnąć w Ziemię? – spytał

– Spierdalaj – odparł kulturalnie Dejwid Koperfild.

89. – Ty też czekasz na tego tajemniczego kogoś, kto pewnie i do ciebie dzwonił?

– Nie, czekam na dostawcę ziemniaków z gliny. – odpowiedział nonszalancko Dejwid Kóperfjld.

90. Po chwili zaś, Dawid, widząc, że mimo wszystko dziewczyna jest smutna, postanowił trochę ją zagadać.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)? ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°). ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)!

91. – W ogóle jak się nazywasz? – spytał

– Andromeda Lopez. A ty? – odpowiedziała

– Tęiwith Cóbęsfjelid – Odrzekł chłopak, po czym dodał:

– Ale...Skąd ten ktoś wiedział, że jestem poszkodowany przez los?

– Ty też? – spytała Andromeda.

– Tak...Straciłem trzy lata temu w wypadku samochodowym inteligencję. Od teraz siedziałem cały czas w domu, wychodziłem tylko do sklepu. Wszystkie swoje smutki topiłem w alkoholu... – odpowiedział

– Ja...Mnie moi rodzice nienawidzili. W wieku 10 lat, czyli 10 lat temu wyrzucili mnie na bruk...Od tego momentu musiałam radzić sobie sama...Mieszkałam w starej komórce...Nie miałam przyjaciół... – rzekła, po czym się rozpłakała.

Widząc to, Dawidowi żal się jej zrobiło, mimo iż dopiero co ją spotkał. Podszedł on do niej, po czym objął ją i powiedział:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)? Poczujesz się lepiej! ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°).

W tym momencie nastała cisza. Po chwili zaś dało się poczuć mocny wiatr, a po sekundzie przed blokiem wylądował ogromny ziemniak.

92. Na pierwszy ogień poszła jakaś dziewczyna o imieniu (G)Andzia. Zadzwoniłem do niej, zaproponowałem jej to, żeby mi pomogła i zgodziła się. Później tak samo było z jakimś chłopakiem o imieniu Tęjivjik Cubęsfjlid

93. *Oczami (G)Andzi*

94. Później zagadał mnie on. Spytał, jak się nazywam. Odpowiedziałam mu i spytałam jak on ma na imię. Okazało się, że zwał się Tęvfjig.

95. Spytałam go, czy lubi ściany tekstu.

96. Później, ja opowiedziałam mu o swoim życiu, po czym nie wytrzymałam i rozpłakałam się. W tym momencie, o dziwo, podszedł on do mnie, objął mnie i rzekł:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

97. Po sekundzie poczuliśmy mocny wiatr. Kiedy unieśliśmy głowy, ujrzeliśmy lądujący, ogromny Lenny Face.

98. Dzień zaczął się jak zwykle. Wstałem, umyłem zęby, dupę i ubrałem się.

99. Po chwili, ten tajemniczy ktoś spytał, czy pomógłbym mu w nakierowaniu asteroidy na lot kolizyjny z Ziemią. A ja odpowiedziałem, aby się pierdolił. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

100. Spytałem, jak się nazywa. Okazało się, że na imię jej (G)Andzia. Po sekundzie spytała mnie, jak ja się nazywam. Oczywiście odpowiedziałem jej, po czym spytałem, jak ten ktoś kto do nas zadzwonił mógł wiedzieć o tym, że jestem poszkodowany przez los. W tym momencie Andromeda spytała, czy ja też jestem nieszczęśliwy w życiu. Odpowiedziałem, że tak i opowiedziałem jej swą historię, bo jestem popierdolony. Gdy skończyłem, ona opowiedziała mi o tym, jak to jej rodzice ją ( ͡° ͜ʖ ͡°), jak w wieku dziesięciu lat wyrzucili ją na bruk, jak musiała sama sobie radzić i o tym, że mieszkała w starej komórce i na domiar złego nie miała przyjaciół. Po chwili rozpłakała się. Mimo, iż dopiero ją znałem, żal mi się jej zrobiło, bo byłem idiotą. Podszedłem do niej, objąłem ją ( ͡° ͜ʖ ͡°), po czym powiedziałem:

– Hej...Nie płacz...Twoje życie już nie będzie takie jak kiedyś, po tym co teraz się zaczyna...Nie przejmuj się...Zapomnij o tym...

W tym momencie nastała cisza. Po minucie poczuliśmy mocny wiatr. Kiedy unieśliśmy głowy, ujrzeliśmy ogromny statek kosmiczny, który właśnie srał.

101. Po wystartowaniu statku kosmicznego, w pewnym momencie Andromeda spytała Dawida:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

102. Paręnaście minut później, gdy dwójka zaczęła powoli przysypiać z nudów, dało się poczuć, że pojazd zatrzymuje się, a czas zmienia.

103. – E, wiesz kto to był?

– Tak, wiem... – odpowiedział Dawid.

– No to kto to był? – spytała

– Grzegorz Antychryst. Myślałem, że on nie istnieje, a jednak... – odpowiedział chłopak.

– Say what? Nigdy o kimś takim nie słyszałam. – rzekła dziewczyna.

– Jak śmiesz... – odparł Dawid i zajebał (G)Andzię.

104. – Czyli jak co roku...Nic się nie stanie. – rzekł Mateusz.

– Nic? A pamiętasz, co było 24 lata temu? I 27 lat temu? – spytał Patryk.

– No nie. Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że... – zaczął Mateusz.

– Tak. Sądzę, że ONIACZ znów powrócił. – powiedział Patryk.

105. Gdy zaś Mateusz go ujrzał, pokazał to Patrykowi i powiedział:

– E, zabić go?

106. Po tej rozmowie, na chwilę nastała cisza. Po chwili zaś, Patryk rzekł:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)!!!

107. Po chwili ciszy, spytała ona:

– A wy to kim jesteście i co ode mnie chcecie?

– ( ͡° ͜ʖ ͡°). – odparł Patryk i przystąpił do działania.

108. W tym samym czasie, w innym miejscu, Dejwid Koperfild i Andromeda byli już w połowie budowania maszyny.

109. – Ej, my nawet jak to skończymy to nie będziemy mogli tego uruchomić. Brakuje tu jednej części, czyli takiej tuby z jakimś niebieskim płynem, który posiada tylko Katerin Morgan...

– No to trzeba będzie się do niej udać... – usłyszeli za sobą znajomy już głos.

W tym momencie, gdy dwójka się odwróciła, Andromeda spytała:

– A wiesz w ogóle, gdzie ona mieszka?

– W Zadupiu Górnym. – odpowiedział Gregory.

110. *Oczami Pierdolosława*

111. *Oczami Debilki*

112. Kiedy tak leciałam z Dawidem w tym statku, w pewnym momencie spytałam, czy wie on, co teraz trzeba zrobić. Odpowiedział on, że najprawdopodobniej należy się zabić i poszatkować.

113. Po chwili zaś, gdy wyjrzeliśmy przez okno, które było w pojeździe, ujrzeliśmy, że byliśmy w Wygwizdowie Dolnym.

114. Kiedy to zrobiliśmy, ujrzeliśmy tego kogoś. Tak naprawdę do końca nie wiadomo kto to jest. Oczywiście, jak to ja, spytałam go, czy to on do nas dzwonił. Okazało się, że też kochał zdania pojedyncze.

115. W pewnym momencie spytałam go, czy wie kim był ten ktoś, kogo zobaczyliśmy. Okazało się, że nie wiedział.

116. *Oczami Dejwida Koperfilda*

117. W pewnym momencie spytała ona, czy wiem, kto to był. Odpowiedziałem jej prawdę, czyli, że nie wiem.

118. Kiedy już wszedł, w telewizji, której nie wyłączyłem, dało się zobaczyć wiadomość o tym, że 13 kwietnia 2036 roku, w Ziemię ma uderzyć asteroida. Kiedy to zobaczyliśmy, Mateusz powiedział, że będzie jak co roku, czyli nic się nie stanie. Ja, wtedy mu przypomniałem o tym, co prawie stało się w 2009 i 2012 roku. Wtedy zrozumiał, że chodziło mi nie tylko o samą asteroidę, ale też o to, że ONIACZ najprawdopodobniej wrócił. Po chwili zaś, usłyszeliśmy dźwięk telefonu. Gdy Mateusz go odebrał, okazało się, że znów zadzwonił do nas Szatan. Jak można się domyśleć, powiedział nam o tym, że ONIACZ naprawdę ponownie wrócił i zamierza nakierować asteroidę na lot kolizyjny z Ziemią oraz o tym, że musimy mu przeszkodzić i w tym oraz w tymtym, żeby nie zdobył tuby z jakimś niebieskim płynem potrzebnej do budowy jego maszyny.

119. Po całej rozmowie, oboje poszliśmy do niej i zadzwoniliśmy do jej mieszkania. Po chwili otworzyła nam i spytała się, co od niej chcemy. Wtedy ja powiedziałem jej:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°).

I zabrałem się do roboty. Trochę się opierała, ale było warto. Kiedy skończyłem, ona spytała, jak ma z tego wybrnąć. W tym momencie Mateusz zaproponował jej to samo, co ja wcześniej. Zgodziła się.

120. Powiedziałem, że będzie jak co roku, czyli nic się nie stanie. W tym momencie Patryk spytał się mnie, czy pamiętam, co było 24 i 27 lat temu. Wtedy spytałem go, czy nie myśli o tym, że ONIACZ znów powrócił. Okazało się, że tak myślał. Po chwili zaś usłyszeliśmy dźwięk telefonu. Odebrałem go. Kiedy to zrobiłem, na ekraniku ujrzałem tego szefa tej swojej korporacji. Oczywiście pokazałem to Patrykowi i spytałem, czy go pamięta. Po chwili zaś, osoba która do nas zadzwoniła, powiedziała o tym, że ONIACZ na serio powrócił i zamierza nakierować asteroidę na lot kolizyjny z Ziemią.

121. Po zakończonej rozmowie, poszliśmy do niej. Gdy byliśmy pod jej mieszkaniem, zadzwoniliśmy dzwonkiem. Po chwili otworzyła nam i spytała, co od niej chcemy. W tym momencie Patryk odpowiedział:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°).

I przystąpił do działania. Trochę się opierała, ale warto było, z tego co było widać. Spytała ona więc, jak mogłaby z tego wybrnąć. Zaproponowałem jej to samo, co Patryk. Zgodziła się bez wahania i dobrze, bo było przyjemnie.

122. Paręnaście minut później, usłyszałam dzwonek do drzwi. Zdziwiłam się, gdyż nie miałam zapowiedzianych gości. Mimo wszystko postanowiłam otworzyć, gdyż wydawało mi się, że mogłoby to być coś ważnego. Gdy otworzyłam, ujrzałam jakichś dwóch chłopaków. Spytałam, co ode mnie chcą. W tym momencie jeden z nich odpowiedział:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°).

I przystąpił do działania. Na początku opierałam się, ale w końcu uległam. Było przyjemnie. Wtedy drugi z nich zaproponował to samo co poprzedni. Zgodziłam się bez wahania i dobrze, bo znowu było przyjemnie. Walić to, że robiliśmy TO w progu mego domu i każdy mógł zauważyć, a tym bardziej usłyszeć.

123. Parę dni później, jednego ranka, gdy Mateusz oglądał telewizję, w pewnym momencie usłyszał dzwonek do furtki. Na początku pomyślał, że Katerin chce zaznać powtórki, jednak gdy wyjrzał za okno, ujrzał Patryka.

124. Patryk pchnął dziewczynę w kierunku odsłoniętego generatora prądu, dzięki któremu na statku był prąd. Po chwili krzyknęła ona z bólu, a po sekundzie osunęła się nieprzytomna na podłogę. Widząc to, Dawid od razu do niej podbiegł, aby ( ͡° ͜ʖ ͡°).

125. Po chwili zaś, przed swoimi oczami, ujrzała Dawida, który widząc, że dziewczyna się obudziła spytał:

– Jak niedobrze, że żyjesz...W ogóle nic ci nie jest?

– Nie...Nic... – odpowiedziała słabym głosem dziewczyna.

126. W pewnym momencie zaś, Dawid spytał:

– Wiesz kim oni byli?

– Tak wiem. Jeden z nich nazywa się Down Pospolitus Idiotus, a drugi Debil Pierdoła Wkurwus. Skądś ich kojarzę, tylko nie wiem skąd. – odpowiedziała dziewczyna.

127. Po chwili zaś okazało się, że do statku znów wdarli się ci moi wrogowie. Nie zareagowałem jednak, gdyż miałem to w dupie.

128. *Oczami (G)Andzi*

129. Gdy tak kończyłam wraz z Dawidem budowę tej maszyny, w pewnym momencie usłyszeliśmy otwierające się drzwi. Jednak były to drzwi wejściowe. W tym momencie Dawid powiedział:

– Co do...

Po czym obróciliśmy się. Kiedy to zrobiliśmy, ujrzeliśmy debili.

130. Godzinę później, gdy obudziłam się, czułam się słabo. Nie miałam sił, aby wstać. Wszystko widziałam jak przez mgłę. Napierdalałam zdaniami pojedynczymi. Słyszałam również swoje głośne oddechy. Po chwili ujrzałam Dawida, który widząc, że się obudziłam, powiedział:

– Jak niedobrze, że żyjesz...W ogóle nic ci nie jest?

131. I godzinę później, odzyskała przytomność. Gdy się obudziła, widziałem, że była słaba. Nie zdziwiłem się. Mimo wszystko, dla pewności spytałem:

– Jak niedobrze, że żyjesz...W ogóle nic ci nie jest?

W tym momencie odpowiedziała słabym głosem, że nic jej nie jest. Po kolejnej godzinie zaś, gdy odzyskała siły, pomogłem jej wstać, po czym wróciliśmy do dokańczania maszyny. W pewnym momencie budowy, spytałem, czy wiedziała ona, czemu jesteśmy głupi. Okazało się, że wiedziała. Powiedziała mi, że jeden z nich nazywa się Down Pospolitus Idiotus, a drugi Debil Pierdoła Wkurwus oraz, że ona skądś ich kojarzy, tylko nie pamięta skąd. Po tej rozmowie, wróciliśmy do pracy.

132. Tego dnia, wraz z Mateuszem postanowiłem, że pójdziemy do Catheri...em...Katerin, trzymajmy się opka, w wiadomym celu ( ͡° ͜ʖ ͡°).

133. Gdy byliśmy we Wszechświecie, szybko odnaleźliśmy statek Grzegorza. Oczywiście podlecieliśmy i otworzyliśmy drzwi, po czym szybko przeskoczyliśmy. Kiedy byliśmy w odpowiednim miejscu, po chwili dwójka, która tam była, zesrała się.

134. Dzień rozpoczął się normalnie. Jednak, w pewnym momencie, usłyszałem dzwonek do furtki. Na początku pomyślałem, że Katerin chce powtórki z wczoraj ( ͡° ͜ʖ ͡°).

135. Paręnaście minut później, gdy byliśmy we Władywostoku bardzo szybko odnaleźliśmy statek Grzegorza.

136. Gdy zaś znaleźli się na zewnątrz, pierwszy raz od paru tygodni, ujrzeli Grzegorza, który również wyszedł. Po chwili spytał:

– No dobra. To gdzie teraz musimy iść?

– Do Wygwizdowa Dolnego. – odpowiedział Dejwid Koperfild, wskazując na śmietnik.

137. Po cichym wejściu do domu Katerin, dało się zobaczyć, że była ona odwrócona i najprawdopodobniej wcale nie zauważyła, że ktoś chciał ją zgwałcić ( ͡° ͜ʖ ͡°).

138. W tym samym czasie, gdy Grzegorz, Dawid oraz Andromeda próbowali rozgryźć jakie jest hasło do sejfu, usłyszeli dźwięk czyjegoś telefonu.

– Ktoś z was ma debilizm wrodzony? – spytała Andromeda.

139. – Gadaj jakie jest drugie hasło. – powiedział po sekundzie Grzegorz.

– Spierdalaj – odpowiedziała kulturalnie Katerin.

Po chwili druga kłódka została otwarta. Pozostały jeszcze cztery.

– Ile tego jeszcze? No dobra, gadaj trzecie hasło, bo cię zastrzelę. – odparł Dejwid Koperfild

140. – Gadaj mi tu jakie jest czwarte hasło. – powiedziała Andromeda.

– "Zmywać tablicę". Po niemiecku. Od tyłu. – rzekła Katerin.

– Mam ochotę ją zabić za takie trudne hasła... – odparła dziewczyna.

– Przecież to jest banalne, idioto. "Zmywać tablicę" po niemiecku to "Spülen tafel". – rzekł Grzegorz, po czym podszedł do klawiatury i wpisał odpowiednie słowa.

 "Hasło "elefant nelüpS" zaakceptowano!"

141. – Wymyśl coś trudnego. Przecież to jest łatwe. "Mam wiele do zrobienia" po niemiecku to "Ich habe viel zu tun". – rzekł lekko wkurwiony Grzegorz, po czym wpisał na klawiaturze odpowiednie słowa. W tym momencie na ekranie pojawił się napis:

"Hasło "nut uz leiv e-bach hcI" zaakceptowano!"

W tym momencie przedostatnia kłódka otworzyła się. Pozostała już tylko jedna.

– Gadaj ostatnie hasło. – rzekł Dawid.

– Pierdol się. – odpowiedziała nonszalancko dziewczyna.

142. W tym momencie dało się zobaczyć tubę z niebieskim płynem, który się świecił jak grzyb atomowy. Gdy już można było ją wyjąć, Andromeda chwyciła ją. Gdy to zrobiła, sejf automatycznie wybuchł.

143. W tym samym momencie, Patryk i Mateusz, którzy jak zwykle oglądali telewizję, w pewnym momencie usłyszeli dźwięk SMS-a. Gdy zaś włączono telefon, na który przyszła wiadomość, okazało się, że była ona od Katerin. Po otworzeniu SMS-a, dało się zobaczyć tylko wiadomość o treści:

"( ͡° ͜ʖ ͡°) dziś wieczorem?"

– To oni już się do niej wpakowali? – spytał Mateusz po przeczytaniu tego.

– Najprawdopodobniej tak. No, ale musimy jej pomóc. Wiesz dlaczego. ( ͡° ͜ʖ ͡°) – odpowiedział Patryk.

144. Gdy już się tam znaleźli, ujrzeli nieprzytomną, związaną Katerin leżącą na podłodze oraz Andromedę, Dawida i Grzegorza, którzy chcieli ją ( ͡° ͜ʖ ͡°).

145. – Zawsze ja. Co wy ode mnie chcecie? – spytała dziewczyna po uderzeniu w drzwi.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°). – odpowiedział Patryk i przystąpił do działania.

146. Kiedy to zrobił, jako iż widać już było, że ręka dziewczyny jest złamana, usztywnił ją za pomocą deski, która leżała na podłodze oraz za pomocą bandaży. Gdy zaś to zrobił, wraz z Mateuszem zaczął czynić powinność. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

147. Dwie godziny później, gdy Katerin się obudziła, czuła się słabo. Nie miała sił, aby się ruszyć oraz bolała ją dupa. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

148. Gdy minutę później się tam znaleźliśmy, poszliśmy do odpowiedniego mieszkania, które o dziwo było otwarte. Weszliśmy tam, po czym Dawid podszedł do Katerin i przystąpił do rzeczy. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

149. W tym momencie Andromeda spytała, czy któryś z nas nie miał debilizmu pospolitego.

150. Po chwili, jako iż nie było sensu już dłużej tam być, wyszliśmy tylnym wyjściem, o którym nie wspomnieliśmy, poszliśmy do statku kosmicznego i ruszyliśmy skąd przylecieliśmy.

151. Weszliśmy tam cicho, po czym Dawid podszedł do Katerin i przystąpił do działania. Katerin długo się opierała, ale w końcu uległa. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

152. W tym momencie spytałam, czy to któryś z nas miał debilizm wrodzony.

153. *Oczami Dejwida Koperfilda*

154. W tym momencie dało się poczuć, że statek kosmiczny na którym byliśmy ruszył. Po wyjrzeniu przez okienko, dało się zobaczyć, że zmierzaliśmy w kierunku czarnej dziury.

155. W tym momencie Andromeda powiedziała tym swoim słodkim jak cytryna głosem:

– Wiesz, coś czuję, że on nasze rozmowy podsłuchuje.

156. Po wejściu, udaliśmy się do pierwszego mieszkania, które o dziwo było otwarte i weszliśmy po cichu do niego. Po znalezieniu się tam, ja podszedłem do Katerin i przystąpiłem do działania. Długo się wyrywała, ale koniec końców uległa. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

157. W tym momencie Andromeda spytała nas, czy to my przypadkiem nie mieliśmy debilizmu wrodzonego.

158. Ten dzień zaczął się jak zwykle. Na początku zjadłam śniadanie, umyłam się, ubrałam i uczesałam. Później zaś zaczęłam szukać w szafie jednej rzeczy. Podczas poszukiwań, w pewnym momencie poczułam, że ktoś wiadomo co chce zrobić. Długo się wyrywałam, ale w końcu uległam. Było przyjemnie. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

159. Sekundę później, podszedł do mnie i złamał mi jedną rękę, abym nie mogła wysłać więcej wiadomości. W tym momencie, moja nieistniejąca analgezja wrodzona się pojawiła i nie krzyknęłam z bólu.

160. Dwie godziny później, gdy obudziłam się, czułam się słabo. Nie miałam sił, aby wstać. Na dodatek miałam takie uczucie, jakby moja ręka była usztywniona, a dupa bolała. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

161. W tym momencie opowiedziałam im o wszystkim oraz o tym, dlaczego musiałam powiedzieć hasła. Kiedy skończyłam, Patryk powiedział:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

162. Dzień zaczął się jak zwykle. Tego dnia, postanowiłem pójść do tego czuba, Mateusza. Kiedy tam poszedłem, wpuścił on mnie do mieszkania. Gdy tam byliśmy, w pewnym momencie usłyszeliśmy dźwięk SMS-a. Gdy włączyliśmy telefon na który przyszła wiadomość, ujrzeliśmy, że była ona od Katerin. Od razu ją otworzyliśmy. W treści było tylko:

"( ͡° ͜ʖ ͡°) dziś wieczorem?"

Po przeczytaniu tego, Mateusz spytał:

– To oni już się do niej wpakowali?

W tym momencie ja odpowiedziałem:

– Najprawdopodobniej tak. No, ale musimy jej pomóc. Bo wiesz, co nas inaczej ominie. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

163. Na początku wygrywali oni, jednak w pewnym momencie wygraliśmy my. Pchnąłem Andromedę w kierunku drzwi od sejfu i przystąpiłem do działania. Wyrywała się, ale w końcu uległa. ( ͡° ͜ʖ ͡°). Po chwili, gdy ona już wstała, wraz z Dawidem i Grzegorzem, wyszli tylnym wyjściem. Gdy już ich nie było, podniosłem Katerin z ziemi, po czym odwiązałem liny, którymi była związana i zaniosłem ją na górę, po czym położyłem na jej łóżku. Po zrobieniu tego, jako iż widać było, że jedną z rąk miała złamaną, usztywniłem ją jakąś deską która leżała na podłodze oraz bandażami, po czym wraz z Mateuszem zacząłem czynić powinność. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

164. Dzień zaczął się jak zwykle, od tego co zwykle. W pewnym momencie jednak, usłyszałem dzwonek do furtki. Gdy wyjrzałem przez okno, ujrzałem tą pierdołę życiową, czyli Patryka. Mimo wszystko, wpuściłem go. Kiedy już wszedł, paręnaście minut później, usłyszeliśmy dźwięk SMS-a. Od razu włączyliśmy telefon na który przyszedł SMS, po czym sprawdziliśmy od kogo on był. Był on od Katerin. Od razu otworzyliśmy wiadomość. W treści było tylko:

"( ͡° ͜ʖ ͡°) dziś wieczorem?"

165. Po znalezieniu się w mieszkaniu, Patryk położył Katerin na jej łóżku i, jako iż widać było, że jej jedna z rąk jest złamana, usztywnił on ją za pomocą deski która leżała na podłodze i którą kochani scenarzyści podrzucili oraz za pomocą bandaży, po czym zaczęliśmy czekać, aż ona się obudzi.

166. Po chwili drzwi statku otworzyły się. Dawid i Andromeda popatrzyli po sobie, po czym wyszli. Kiedy to zrobili, ujrzeli Grzegorza, który widząc, że dwójka już wyszła, powiedział do nich:

– A teraz was zabiję.

Po czym ich zasztyletował.

167. Po czym chciała odejść. Jednak, w tym momencie poczuła, że ktoś chwycił ją za rękę. Gdy się odwróciła, ujrzała Dejwida Koperfilda, który powiedział:

– Nie idź tam. Nie mogę patrzeć, jak tak cierpisz. Na ten miesiąc chodź do mnie do domu. Ja się tobą zajmę.

168. – Dziękuję...Dziękuję, że mnie...że mnie tam nie zostawiłaś...

– Oj nie musisz dziękować. Nigdy bym cię tam nie zostawiła. – rzekła dziewczyna.

"Szkoda" – pomyślała Ramoninth.

169. Tydzień później, gdy Dawid wreszcie mógł wstać, poszedł do pokoju Andromedy, aby jej za to podziękować. Kiedy zaś tam wszedł, ujrzał Andromedę, która wyglądała tak, jakby zaraz miała stracić przytomność. Chłopak spytał ją:

– Skarbie, dobrze się czujesz?

– A jak myślisz, kretynie? – odpowiedziała kulturalnie (G)Andzia.

170. – Nareszcie się obudziłaś. W ogóle dlaczego wtedy tak nagle zemdlałaś?

– Bo mnie się nudziło. – odpowiedziała

171. Po chwili zaś usłyszała otwierające się drzwi do pokoju. Nie zwróciła jednak na to uwagi. Sekundę później, usłyszała jednak głos Dawida, który mówił:

– Podetnij sobie tętnicę!

172. – Nie tnij się z tego powodu...Nie ma sensu...Masz jeszcze mnie...

– Pierdol się. – odpowiedziała nonszalancko dziewczyna.

173. – Andromedo...Ja...Ja cię kocham. Naprawdę. Ciebie się po prostu nie da nie kochać...Jesteś najlepsza...Nie wyobrażam sobie teraz życia bez ciebie...W dodatku można by ciebie słuchać godzinami...Nie rozumiem, jak twoi rodzice cię nie kochali... – powiedział Dawid.

W tym momencie nastała cisza. Po chwili zaś Andromeda rozpłakała się ze szczęścia, po czym przytuliła się do Dawida i powiedziała przez łzy:

– Oh Dawid...Naprawdę?

– Nie, na niby. – odpowiedział Dejwid Koperfild.

174. Tydzień później, udali się oni pod odpowiedni blok, aby czekać tam na Grzegorza. Aby umilić sobie oczekiwania, zaczęli rozmawiać na różne tematy.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)? – spytał Tęvfijt Cóubędfrjlid.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)! – odpowiedziała (G)Andzia.

175. Gdy już zatrzymałem pojazd, otworzyłem drzwi główne, aby Dawid i Andromeda mieli jak wyjść, a następnie sam wyszedłem. Gdy byłem na zewnątrz, ujrzałem, że dwójka już wyszła. Oczywiście zasztyletowałem ich.

176. Po zrobieniu tego, Dawid powiedział:

– No, nareszcie skończyliśmy.

W tym momencie ja spytałam:

– No. Tylko co teraz? Przecież do 13 kwietnia jeszcze 43 dni.

Po powiedzeniu tego, Dawid odpowiedział:

– Może zajebiemy Wszechświat?

177. Po chwili jednak poczuliśmy, że pojazd, w którym byliśmy ruszył. Kiedy wyjrzeliśmy za okienko, ujrzeliśmy, że zmierzamy w kierunku Pipidówka Wielkiego.

178. Po zatrzymaniu się, drzwi otworzyły się. W tym momencie, ja i Dawid popatrzyliśmy po sobie, po czym wyszliśmy na zewnątrz. Kiedy to zrobiliśmy, po chwili ujrzeliśmy Grzegorza, który powiedział:

– Jakieś ostatnie słowa, dekle?

179. Kiedy ja i Dawid zostaliśmy sami, powiedziałam ze łzami w oczach:

– A myślałam, że nas zabije. :-(

180. Jednej nocy, gdy poszłam na spacer, paręnaście minut później, gdy chciałam wrócić do domu, poczułam, że ktoś mnie uderza czymś bardzo mocno w głowę. Chwilę później upadłam ogłuszona na ziemię robiąc jebitne salto.

181. Mimo, iż nie miałam sił, wstałam z łóżka i podeszłam do niego, po czym sprawdziłam, czy oddychał. Na nieszczęście oddychał, jednak bardzo słabo, tak jakby zaraz miał umrzeć.

182. Chwilę później, usłyszałam otwierające się drzwi do pokoju, a następnie głos Dawida, który mówił:

– Skarbie, dobrze się czujesz?

– A jak myślisz, idioto? – odpowiedziałam

183. Paręnaście minut później, gdy obudziłam się, nadal źle się czułam. Po chwili nad sobą ujrzałam Dawida, który widząc, że już się obudziłam, powiedział:

– No i czemu nie zdechłaś jak należy?

Wtedy ja odpowiedziałam, że dlatego, bo źle się czułam i, że nadal się źle czułam. Wtedy on powiedział:

– Hmm...Może wreszcie umrzesz?

184. Byłam wychudzona oraz słaba. Czułam, że umrę. Na nieszczęście, Dawid zadzwonił po lekarza, który przepisał mi odpowiednie leki.

185. Ostatni tydzień wolności, był dla mnie na początku zły. Przypomniałam sobie swoją przeszłość. Nie wytrzymałam już. Ze łzami w oczach poszłam do łazienki i zabrałam żyletkę Dawida, po czym zamknęłam się w pokoju i z płaczem zaczęłam się ciąć. Chwilę później, usłyszałam otwierające się drzwi do pokoju. Nie przejęłam się tym. Jednak, po sekundzie usłyszałam głos Dawida, który mówił:

– Ej, ej, ej! Co ty robisz?!

– Nie widzisz, dałnie? – odparłam

186. W tym momencie opowiedziałam mu dlaczego to robiłam. Gdy skończyłam, on podszedł do mnie, usiadł koło mnie i przytulił mnie, po czym powiedział:

– Podetnij sobie tętnicę.

187. – Nie tnij się z tego powodu...Nie ma sensu...Masz jeszcze jabłka...

188. – Andromedo...Ja...Ja cię nienawidzę. Naprawdę. Ciebie się po prostu nie da nie kochać...Jesteś najgorsza...Nie wyobrażam sobie teraz życia bez ciebie...W dodatku można by ciebie słuchać godzinami...Nie rozumiem, jak twoi rodzice cię nie kochali...

Po tych słowach nastała cisza. Chwilę później, rozpłakałam się z radości, przytuliłam się do niego i powiedziałam:

– Oh Dawid...Naprawdę?

Wtedy powiedział on:

– Nie.

189. Gdy zaś emocje opadły, zajęliśmy się swoimi sprawami. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

190. Tydzień później, poszliśmy pod blok pod którym mieliśmy czekać na Grzegorza. W czasie oczekiwań, rozmawialiśmy na różne tematy.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)? – spytał Dejwid.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)! – odkrzyknęłam

191. – No, nareszcie to skończyliśmy.

Kiedy wypowiedziałem te słowa, Andromeda rzekła swoim słodkim jak cebula głosem:

– No. Tylko co teraz? Przecież do 13 kwietnia jeszcze 43 dni.

192. Chwilę później, poczuliśmy, że statek na którym się znajdowaliśmy, ruszył. Po wyjrzeniu przez okienko, okazało się, że zmierzaliśmy w kierunku Pipidówka Średniego.

193. Po zatrzymaniu się, otworzyły się drzwi. Ja i Andromeda popatrzyliśmy po sobie, po czym wyszliśmy. Kiedy byliśmy na zewnątrz, po chwili ujrzeliśmy Grzegorza, który powiedział:

– It's Time To Die, Bitch!

Po czym wyjął karabin i nas rozstrzelał, na oczach mającej wszystko w dupie straży miejskiej.

194. – Nie idź tam. Nie mogę patrzeć, jak tak cierpisz. Na ten miesiąc chodź do mnie do domu. Ja cię zabiję.

195. W poniedziałek wieczorem, Andromeda wyszła na spacer. Miała szybko wrócić. Gdy długo nie wracała, zaczynałem się niepokoić. Ubrałem się więc, wyszedłem z mieszkania i poszedłem ją zajebać za to, że się spóźnia.

196. Gdy jednak wszedłem, ujrzałem, że Andromeda wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć. Spytałem więc ją, czy czuje się dobrze. Powiedziała, abym spierdzielał.

197. – Nie tnij się z tego powodu...Nie ma sensu...Masz jeszcze mnie...

– Spierdalaj – odpowiedziała nonszalancko.

198. – Andromedo...Ja...Ja cię nienawidzę. Naprawdę. Ciebie się po prostu nie da nie kochać...Jesteś najgorsza...Nie wyobrażam sobie teraz życia bez ciebie...W dodatku można by ciebie słuchać godzinami...Nie rozumiem, jak twoi rodzice cię nie kochali...

Po tych słowach nastała cisza. Chwilę później, ona rozpłakała się. Widać było, że ze szczęścia. Sekundę później przytuliła się do mnie i powiedziała:

– Oh Dawid...Naprawdę?

Wtedy ja powiedziałem:

– Lolz, nie. Jesteś taka głupia, że nawet spłuczka cię nie kocha.

199. Tydzień później, udaliśmy się pod odpowiedni blok. Gdy tam byliśmy, zaczęliśmy czekać na Grzegorza. Czas oczekiwań umilaliśmy sobie rozmową.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)? – spytałem

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)! – odparła

203. Postali oni jeszcze chwilę, po czym, przed pójściem do domu Dawida, ten powiedział:

– Lubię kotlety.

– Dlaczego tak uważasz? – spytała Andromeda.

– ¯\_ツ_/¯ – odpowiedział Dejwid Koperfild.

204. Dawid, widząc to, od razu do niej podbiegł. Kiedy przy niej był, starał się ją jakoś obudzić. Niestety, dziewczyna nadal lubiła papier.

205. – Nareszcie się obudziłaś. W ogóle dlaczego wtedy tak nagle zemdlałaś?

– Z papieru. – odpowiedziała (G)Andzia.

206. Następnego dnia, Dawid pomógł swojej przyjaciółce wstać i zaprowadził ją pod odpowiedni blok. Gdy tam byli, zaczęli czekać na Grzegorza. Czas umilili sobie rozmową.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)? – spytał Dejwid Koperfilc.

– ¯\_ᴗ‿ᴗ_/¯ – odpowiedziała (G)Andzia.

207. Mimo tego, że budynki przewalały się, udało mi się od nich uciec i przeżyć, bo jam jest Mary Su.

208. Kilka godzin później, dało się zobaczyć, że z nieba spada ściana meteorytów. Niszczyły wszystko. Zabijały wszystkich. Napierdalały zdaniami pojedynczymi.

209. Gdy byłem na powierzchni, ujrzałem, że wszystko, oprócz nielicznych bloków było w gruzach. I wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

210. Drogi pamiętniczku!

– Spierdalaj! – odpowiedział pamiętnik i strzelił małą Ramoninth z półobrotu.

211. Kochany

Pamiętniku!

Jestem pojebana!

212. Dziś przystąpiłam drugi raz do sakramentu Wpierdolu Świętego.

213. Czekasz na nie cały rok. Dla niektórych są fajne. Ale dla mnie to totalna porażka.

214. Abrakadabra! 🎶To czary i magia, sekretem jest przepis na Gumisiowy Sok! 🎶

215. Niewidzialność! Pieniądze! Wpierdol!

216. Tak nazywa mnie kolega mojej mamy! ( ͡° ͜ʖ ͡°)

217. Temat: Wkurwiacze

218. Niech wszyscy Cię lubią i uwielbiają, ale w te święta tylko Ciebie nienawidzą!

219. – A jak my się tam dostaniemy? – spytała dziewczyna.

– Mamy przecież mnóstwo maszyn latających jak frisbee.

220. Jak postanowiła, tak zrobiła. Podeszła do pilota i spytała się go:

– Przepraszam, czy ma pan problem?

221. Pierwszą osobą która przybiegła do tego miejsca była dziewczyna, na oko 13 letnia. Kiedy Andromeda ją zobaczyła, zapytała się:

– Chcesz wpierdol?

222. Rozdział II – Do kraju ropą naftową i Trumpem płynącego.

223. Kiedy tak lecieli, nagle zabrakło im mózgu w samolocie.

224. Po chwili dziewczyna zobaczyła jakąś niewielką chatkę. Podeszła do niej, aby sprawdzić czy to to, czego szuka. Obok chatki stała tabliczka z napisem:

"DARMOWY WPIERDOL"

225. Kiedy ustawiła sprzęt, usłyszała za sobą tłuczone szkło. Kiedy się odwróciła, zobaczyła...Debila i Idiotę.

226. – No proszę proszę, kogo my tu mamy! – powiedziała z pogardą Andromeda

– Poddaj się, nie masz już żadnych szans! – powiedzieli

– PIERDOL SIĘ. – odpowiedziała (G)Andzia.

227. Patryk nieumyślnie się urodził. A nie, przepraszam, to nastąpiło wiele lat temu.

228. Rozdział IV – Green Peace

229. Dziewczyna go odebrała. Okazało się, że dzwonił do niej Grzegorz. Spytał się jej:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

230. – No cóż, do Miejsca Przeznaczenia musisz dopłynąć statkiem, o którym wcześniej nie było mowy. Innej drogi nie ma.

231. Po chwili wykręciła numer pilota który pilotował jej samolot, i zadzwoniła.

– Tak? – odezwał się głos w słuchawce.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)? – spytała (G)Andzia leniaczowym głosem.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°). – odpowiedział pilot leniaczowym głosem.

232. Cała załoga, naturalnie oprócz Mnie, bo jam jest Mary Stół, zginęła.

233. – Teraz musimy lecieć do kraju debili, a dokładniej do stolicy debili. Miejsce Przeznaczenia znajduje się na Wieży Eiffla.

234. Na początku przewagę mieli wrogowie, lecz po kilku minutach znów wygrała Andromeda, bo była Mary Sue.

235. Rozdział XI – Wizyta w domu prawdopodobnego przyszłego władcy Europy.

236. Kiedy dolecieli już do stolicy Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich Putina i Gazu, helikopter zatrzymał się kilka metrów od wejścia do domu prezydenta.

237. Do salonu wbiegli strażnicy. Kiedy zobaczyli wielką dziurę w podłodze, zaczęli mówić między sobą:

– Czemu jesteśmy debilami?

238. Po dojściu do helikoptera, Andromeda powiedziała do pilota:

– Nie uwierzysz. Jestem debilką.

– Wiem. – odpowiedział pilot.

239. Rozdział XII – W drodze do stolicy Europy.

240. Po dojściu do helikoptera i wejściu do niego, Andromeda powiedziała:

– KUBIK

241. Rozdział XIII – Wizyta w domu wczasowym „(K)olejarz".

242. W czasie tej drogi wyjęła z kieszeni swój telefon aby zobaczyć położenie następnego Miejsca Przeznaczenia. Na ekranie widniał napis:

"Pierdol się, idiotko."

243. – A gdzie teraz mamy lecieć? – zapytał pilot

– Do Wygwizdowa Dolnego.

244. – Teraz trzeba lecieć w kolejne ciekawe miejsce, a mianowicie do San Francisco. Miejsce Przeznaczenia znajduje się na moście „Golden Bill Gate".

245. Z godziny na godzinę Andromedę zaczęło dręczyć pragnienie. Myślała sobie:

„Jak tylko dojdę, muszę poprosić pilota o ( ͡° ͜ʖ ͡°)."

246. Kiedy już dochodziła ( ͡° ͜ʖ ͡°), okazało się, że nie była to fatamorgana.

247. Najpierw wsadziła do szczeliny swój ( ͡° ͜ʖ ͡°), który pomimo trochę dużych rozmiarów, o dziwo się zmieścił.

248. Po tej akcji pilot wsunął sprzęt to helikoptera, po czym powiedział do Andromedy:

– Idź i ponownie podmień sprzęt z drabinkami.

– A co ty, Grzegorzem jesteś, żeby mi rozkazywać? – spytała kulturalnie (G)Andzia.

249. Rozdział XXI – Szybka akcja ( ͡° ͜ʖ ͡°) nad Morzem Martwym.

250. Po tych słowach, tradycyjnie zaczęli ze sobą walczyć. Na początku wydawać by się mogło, że wygrają Patryk i Mateusz, jednak po 30 minutach walki wygrała Andromeda. Wykorzystała to, co zrobiła w Muszynie, czyli pchnęła Mateusza w stronę przycisku uruchamiającego maszynę. Po chwili dało się słyszeć huk, który zrównał z Ziemią pół Wielkiego Muru.

– Co Ty zrobiłaś?! – powiedział ze złością w głosie Patryk

– Ślepy jesteś, idioto? – odpowiedziała pytaniem na pytanie (G)Andzia.

251. „Miejsce Przeznaczenia 25 – Kraj pokemonami płynący."

252. Rozdział XXXI – Szybka akcja ( ͡° ͜ʖ ͡°) w Londynie.

253. Rozdział XXXIV – Szybka akcja ( ͡° ͜ʖ ͡°) nad Morzem Bałtyckim.

254. Rozdział XXXV – Ostatnie Miejsce Przeznaczenia i cztery strony gówna.

255. Grzegorz obudził się. Kiedy wstał, zobaczył, że jest w domu. Niedaleko niego, stała Andromeda, napierdalająca w niego zdaniami pojedynczymi.

256. Co za pech! Urodziłam się!

257. A poza tym 2.01.13 dostałam pałę ( ͡° ͜ʖ ͡°).

258. Chyba ma to głęboko w dupie! ( ͡° ͜ʖ ͡°)

259. Dzisiaj na Angielskim Dodatkowym, który był chujowy, jak wszystko od FCE, mieliśmy konkurs o nazwie "Gramar's Casino" (pol. Gramatyczne Kasyno) i oczywiście wygrała to ta cholerna suka, czyli Hania!

260. A w ogóle to jeśli wyjadę do "Miko-Tura" to na tańcach chciałabym zaproponować grupowy wpierdol.

261. Czy panie od matematyki i angielskiego musiały zadać te popierdolone w dupę ( ͡° ͜ʖ ͡°) zadania?

262. Czy te jebane w dupę ( ͡° ͜ʖ ͡°) skurwysyny umieją tylko dwuje stawiać?!

263. 1.) Mikołaj. Fetyszysta (Debil)

2.) Weronika. Gówno

3.) Maciek. Gitara Siema

4.) Karolina. Jebaniec (Idiotka)

5.) Marcin. Kotlet

6.) Krzysiek Karulak

7.) Bartek. Kapucyn

8.) Ola. Krzywousta

9.) Krzysiek Kozicki

10.) Artur. Koparka

11.) Ania. Kibel

12.) Marysia. Lafirynda (Klasowa wariatka)

13.) Paweł. Lavender Town

14.) Kuba. Menda

15.) Bartek. Morda

16.) Karol. Maminsynek

17.) Grzesiek.. Makler

18.) Kamil. Napierdalacz

19.) Maciek. Odkurzacz

20.) Maks. Padalec (Kujon jebany)

21.) Zosia. Rampampam

22.) Filip. Stolec

23.) Piotrek. Spierdolina

24.) Eryk. Turbosprężarka :*

25.) Kuba. Uzbekistan

26.) Karolina. Ukrainiec

27.) Zosia. Zjeb (Ja)

264. Jednego razu, w roku 2036 na świecie, a dokładniej w Polsce, żyli Grzegorz i Andromeda. Lubili się oni oraz mieszkali ze sobą. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

265. Gdy Andromeda weszła do helikoptera, zaczęła zastanawiać się:

"Jestem taka głupia, czy tylko udaję?"

266. Gdy już się tam znalazła, spytała pilota, który tam był:

– Masz jakiś problem?

267. – Co ci się stało?

– No kurwa z Krainy Grzybów mnie wygonili, idioto. _-_

268. Po tej rozmowie oboje zajęli się swoimi sprawami. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

269. Gdy przyłożyła telefon do ucha, od razu spytała zaspanym głosem:

– Masz jakiś problem, idioto?

270. – Żyje mi się normalnie. Tylko ciągle żałuję, że nie wzięłam ciepłych ubrań. – odpowiedziała nadal zaspanym głosem Andromeda.

– Dlaczego żałujesz? Zimno ci tam? A tak w ogóle, czemu masz taki dziwny głos? Spałaś? – spytał Grzegorz.

– Nie kurwa, grzyby zbierałam.

271. „Co jej się mogło stać? Może z gorąca zrobiło jej się słabo i zemdlała? W sumie może i racja, bo ona nie jest podobno przystosowana do takich warunków. A może po prostu jej wrogowie ją ogłuszyli? Tak też mogło być. W końcu podczas walki wszystko jest możliwe. A może została pchnięta w kierunku przycisku uruchamiającego jej maszynę, nie zdążyła odbiec i została mocno uderzona w ziemię, przez co po chwili straciła przytomność? W sumie to też jest bardzo prawdopodobne, skoro leżała w kraterze. Kto wie..."

Po tych rozmyślaniach, doszedł on ( ͡° ͜ʖ ͡°).

272. Godzinę później, zadzwonił do niego telefon. Oczywiście Daniel włączył autopilota i odebrał. Kiedy to zrobił, w słuchawce usłyszał głos Grzegorza, który mówił:

– Siedem dni...

273. – Może dlatego nie odbiera, bo jest nieprzytomna. – powiedział pilot.

– O nie...Co jej się stało? Zaraz, gdzie było drugie Miejsce Przeznaczenia? – spytał Grzegorz.

– W Krainie Grzybów. – odparł Daniel.

274. – Eh...Biedna ona jest...No, ale nic. Ja już kończę. Proszę jej powiedzieć, jak się obudzi, aby do mnie zadzwoniła. – rzekł Grzegorz.

– Pierdol się. – odparł Daniel.

275. Kiedy otworzyła oczy, ujrzała nad sobą Daniela, który widząc, że dziewczyna się budzi, powiedział:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)

276. Dziewczyna, gdy przeczytała tego SMSa, od razu odpisała. Jej SMS brzmiał następująco:

„Nie wiem gdzie jest, ale możesz sprawdzić to na stronie www.miejsca-przeznaczenia.pl"

Po czym wysłała. Po kolejnej chwili drogi ponownie przyszedł do niej SMS, znów od Grzegorza. Tym razem brzmiał on następująco:

"Ty głupia pizdo, ta strona nie istnieje. -.-

Dziewczyna, gdy to przeczytała, zaśmiała się, po czym pomyślała:

"Co za debil."

Po czym ruszyła w kierunku helikoptera.

277. Kiedy dziewczyna chciała wejść, okazało się, że budynek był zamknięty. Andromeda postanowiła poszukać jakiegoś niedomkniętego okna, czy jakieś szpary. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

278. Gdy już tam była, powiedziała do Daniela:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)!!!

279. Rozdział VII – W helikopterze ( ͡° ͜ʖ ͡°)

280. Włączył on więc autopilota i wyszedł z kabiny pilota. Kiedy to zrobił, ujrzał on Andromedę. Była ona blada i patrzyła na Daniela słabym wzrokiem. Chłopak oczywiście do niej podbiegł. Kiedy był koło niej, spytał:

– Zdechniesz? Powiedz, że tak!

281. „Miejsce Przeznaczenia 8 – Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Putina i Gazu, w skrócie ZSRRPG."

282. – Cud, że jeszcze żyjesz. A tak w ogóle, to gdzie jest ósme Miejsce Przeznaczenia?

– W ZSRRPG.

283. Gdy zobaczyli oni wielką dziurę pośrodku pałacu, zaczęli zastanawiać się, co się co się stało.

284. Jednak, w nocy, gdy Andromeda nie mogła zasnąć, zaczęła się zastanawiać:

„No co jest. Już którąś noc nie mogę zasnąć..."

Jednak jej rozmyślania przerwał głos Daniela, który mówił:

– O, Andromeda. Znów nie śpisz?

– A co cię to obchodzi, debilu jebany? Nawet nie pofatygowałeś się, aby zapytać mnie, czemu przez dwie godziny nie wracałam czy nawet, gdy byłam w tym Pałacu Zimowym, przyjść i sprawdzić, czy żyję, a teraz martwi cię to, że nie mogę spać? – wygarnęła mu Andromeda.

285. Po kolejnej godzinie, od sztormu statek utonął. Z całej załogi przeżyła tylko Andromeda, bo była Mary Sue.

286. – Daniel, s-słuchaj, musisz s-się tu jakoś d-dostać. Podczas sztormu, który rozpętał się na o-oceanie, cała załoga, o-oprócz mnie, bo jestem Mary Sue. zginęła i nie m-mam jak wrócić... – powiedziała Andromeda drżącym głosem.

287. – No cześć Andromedo. Jak tam życie? – spytał Grzegorz.

– Chujowo, a u ciebie? – odpowiedziała pytaniem na pytanie.

288. – Ty to biedna jesteś, ...Ale na nieszczęście jeszcze żyjesz.

289. Po tej rozmowie, Andromeda poszła do drugiej klapy i otworzyła ją. Kiedy to zrobiła, zobaczyła, że tam też nie było jej sprzętu!

290. Tymczasem, Andromeda była starannie ukryta. Jednak, mimo wszystko, serce jej waliło jak młotem. JEBS! JEBS! JEBS!

291. „E, wiesz może, gdzie jest ten Pałac Królewski? Chodzi mi o ten w Madrycie."

Andromeda odpisała na ten SMS. Jej odpowiedź brzmiała następująco:

"Pierdol się na mordę i sam szukaj. :-)"

292. Kiedy to zrobiła, weszła do Internetu, na odpowiednią stronę. Gdy to zrobiła, ujrzała napis:

„Przepraszamy, strona nieczynna. Nowa odsłona tej samej strony pod adresem www.darmowy-wpierdol.polskidres.pl"

Dziewczyna oczywiście weszła na nową stronę. Kiedy to zrobiła, ku jej szczęściu, ujrzała całą listę Miejsc Przeznaczenia. Oczywiście zjechała ona na dół, aby zobaczyć położenie 12 Miejsca Przeznaczenia. Po chwili ujrzała napis:

"LOL, to był prank, idiotko."

293. Andromeda, widząc to, pomyślała:

"Lubię placki."

Po czym ruszyła w kierunku Carrefour jak gdyby nigdy nic...

294. Niestety nie przyniosło to skutku. Dziewczyna nadal była nieprzytomna. Daniel wziął ją więc na ręce ( ͡° ͜ʖ ͡°).

295. Kolejne dwie godziny później, Andromeda obudziła się. Gdy otworzyła oczy, strasznie bolała ją dupa ( ͡° ͜ʖ ͡°). Po chwili, ujrzała ona nad sobą Daniela, który widząc, że dziewczyna się budzi, powiedział:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

296. – No, ale...Ich jest tyle...Ja się boję, że nie zdążymy... – powiedział Stefek, ze słyszalnym niepokojem w głosie.

297. – I co? Udało ci się go uspokoić?

– Tak. – odpowiedziała dziewczyna.

– Ty to chyba jesteś mistrzem lennyfaceowania ludzi. – rzekł Daniel.

298. Po tej rozmowie, Stefek spytał:

– A, właśnie. Gdzie teraz mam cię zabrać?

299. Po chwili, helikopter ruszył w kierunku Stefka.

300. Kiedy po parunastu godzinach lotu, helikopter był niedaleko od Kazachstanu, zaczęły się turbu turbu turbulencje.

301. Wstał on więc i wyszedł do dziewczyny. Kiedy to zrobił, ujrzał, że Andromeda jest blada. Patrzyła ona na Daniela naprawdę słabym wzrokiem. Słychać było również, że głęboko oddychała. Chłopak od razu do niej podbiegł. Gdy był koło niej, spytał:

– Andromedo, co ci się dzieje?!

– Poradnik Uśmiechu się skończyyył! ;'-( – odpowiedziała Andromeda i się rozpłakała.

302. Po kolejnej chwili, dziewczyna wyszła z łazienki i usiadła na siedzeniu. Nadal nie czuła się najlepiej. Gdy powiedziała o tym Stefkowi, ten rzekł:

– Hmm...Może jesteś chora? Poczekaj, zaraz zmierzę ci temperaturę.

Po czym wyjął z apteczki, o której nie wspomniałam, bo po chuj, termometr i zmierzył dziewczynie temperaturę.

303. – Już się lepiej czujesz? Jak nie, to nie ma sensu abyś tam szła. Jeśli nadal źle się czujesz, to ja mogę pójść za ciebie zniszczyć to Miejsce.

– Nie, już się dobrze czuję. – odpowiedziała dziewczyna.

– To i źle, nie będziesz musiała się tak męczyć. – rzekł Daniel.

304. Po tych słowach, oboje się roześmiali. Gdy emocje opadły, Stefek wrócił do kabiny pilota, a Andromeda odłożyła swój sprzęt na miejsce, usiadła na siedzeniu i zapięła pasy.

305. – Pod biurowcem nie miałbym jak wylądować. Musisz tam iść sama, leniu. – odpowiedział Daniel.

306. Ujrzała ona, że biurowiec, wraz ze zmianą czasu, opada na ziemię.

307. – Daniel...Dziękuję, że mnie złapałeś...

– Oj, nie ma za co. Hajs musi się zgadzać. – powiedział chłopak.

308. Po chwili, gdy helikopter wylądował, Andromeda odpięła pasy i poszła do klapy, w której trzymała swój sprzęt. Po chwili, gdy go wzięła, kątem oka ujrzała przez szybę, że są strasznie daleko od Gamla Stan. Oczywiście zapytała ona:

– Ty debilu, nie płacą ci za lądowanie na zadupiach!

– Paliwo się skończyło i musiałem wylądować aż tu. – odpowiedział chłopak.

– Przestań kłamać, leniu jebany. – odparła kulturalnie Andromeda.

Po tej rozmowie, Andromeda wraz z Danielem wyszła z helikoptera. Chłopak poszedł szukać paliwa, a Andromeda ruszyła do Gamla Stan.

309. – Ah te dzieci...Zawsze sobie będą żarty robić...

– Oj nie byłbym tego taki pewny... – Dało się słyszeć z tyłu znajomy głos. Był to głos mego byłego, którego sama sobie stworzyłam, który od dawna chciał zabić dziewczynę, bo był normalny.

310. Po chwili uników, Andromeda usłyszała dźwięk swojego telefonu. Oczywiście nadal unikając ciosów Dawida, odebrała go. Okazało się, że do dziewczyny dzwonił Grzegorz.

– Tak? – spytała Andromeda.

– GDZIE JEST CZEKOLADA?!

311. – Słyszę w twoim głosie ironię. Powiedz, co się dzieje. – rzekł Grzegorz.

– Poczekaj moment. – powiedziała dziewczyna, po czym było słychać jej głos mówiący:

– PLACKI!

312. – Dawid, chłopie, odczep się ode mnie, ja tu tylko robię to, co robić powinnam, a ty znów mi życie rozpierdalasz.

313. – Czy...tam...jest...BYŁY MONSZ RAMONINTH?! – spytał Grzegorz.

– Tak. Niestety...Postraszył mnie tym swoim SMS-em o ostatniej minucie mojego życia i teraz ciągle próbuje mnie zabić, mimo iż widzi, że to nie ma sensu. – odpowiedziała dziewczyna.

– A co on tam robi?! To przecież nasze zadanie zniszczyć te Miejsca! – krzyknął Grzegorz.

– No nie wiem. Pojawił się przez aŁtoreczkę. – rzekła Andromeda.

314. – A lubisz wybuch rozwalający spójność?

W tym momencie dało się słyszeć huk, który rozwalił spójność.

315. Po tym zdarzeniu Andromeda przyłożyła słuchawkę do ucha i powiedziała:

– Gotowe. To teraz idziemy modlić się do FanArtów Slade'a.

316. Rozdział XVIII – Szybka akcja ( ͡° ͜ʖ ͡°) nad Morzem Barentsa.

317. „Miejsce Przeznaczenia 19 – Chińska Republika Wpierdolu, Pekin, wejście do Zakazanego Miasta."

318. Kiedy się tam znalazła, ustawiła w wejściu swoją maszynę. Już chciała uruchomić ją, jednak w tej chwili usłyszała za sobą kroki. Oczywiście odwróciła się ona. Za sobą ujrzała...Stefka.

– Nie no, zaczynacie mi powoli działać na nerwy... – powiedziała Andromeda.

– Wiemy. Ale dobrze nam z tym. – powiedział Slade.

319. Gdy to zrobiła, uruchomiła przeglądarkę internetową, aby sprawdzić, gdzie musi lecieć i gdzie musi czekać na Stefka. Po chwili ujrzała napis:

„Miejsce Przeznaczenia 40 – Środek Antarktydy."

„Eh...Znów? Daliby spokój..." – pomyślała Andromeda, po czym sprawdziła w mym poradniku o chujowych opkach z Miejscami Przeznaczenia w roli głównej, ile punktów zostało wypełnionych.

320. Kiedy to zrobił, doszedł do środka dachu, czyli do Miejsca Przeznaczenia i ustawił sprzęt. Kiedy to zrobił, już chciał nacisnąć przycisk, lecz w tym momencie usłyszał kroki. Kiedy się odwrócił, ujrzał...Slade'a i Brother Blood, którzy chcieli go zabić za jego debilizm.

321. Po chwili dało się słyszeć huk, który wysadził spójność.

322. Gdy był przy klapie, otworzył ją, bo stanie przy niej jak debil nie wchodziło w grę i włożył tam swój sprzęt.

323. Już chciał nacisnąć przycisk, gdy usłyszał za sobą dźwięk święty, czyli głos Slade'a.

324. Chłopak był tak przerażony, że nie mógł się ruszyć, mimo iż nie chciał.

325. Godzinę później, gdy Grzegorz obudził się, czuł się lepiej. Czuł on również, że helikopter i zmiana czasu stoi na ziemi.

326. Kiedy to zrobił, już chciał nacisnąć przycisk uruchamiający maszynę, jednak w tym momencie poczuł, że ktoś przystawia mu pistolet do głowy. Grzegorz przestraszył się nie na żarty. Oczywiście odwrócił się on. Kiedy to zrobił, ujrzał mego byłego z dzieciństwa, czyli Dawida.

327. Dawid, który nie zdążył uciec, został wbity w ziemię. Po chwili, ujrzał on nad sobą Grzegorza, który powiedział:

– Slade jest bogiem. Zapamiętaj to sobie.

328. Po chwili ruszył w kierunku Wpierdolu...

329. Po znalezieniu się tam, ustawił w odpowiednim miejscu maszynę. Już chciał ją uruchomić, gdy w tym momencie poczuł, że ktoś opiera swoją snajperkę na jego ramieniu.

330. Po chwili, Andromeda spytała:

– Czemu jeszcze nie zdechłeś?

– A, właśnie gdzie ostatnio byłeś niszczyć Miejsce Przeznaczenia?

– Niestety, nie we Francji. – odpowiedział Grzegorz.

331. W końcu wpadł on na pomysł. Podszedł on do klapy w której trzymał swój sprzęt do niszczenia Miejsc Przeznaczenia po czym się zabił.

332. Po znalezieniu się na zewnątrz, ruszył w kierunku krańca Portu Sudan. Po parunastu minutach, gdy się tam znalazł, zaczął ustawiać swą maszynę. Po chwili, gdy chciał ją włączyć, usłyszał kroki. Naturalnie odwrócił się on. Kiedy to zrobił, ujrzał najprzystojniejszą postać z uniwersum DC, czyli Slade'a. W pewnej chwili, Patryk włączył Caps Lock i powiedział:

– GRZEGORZ?! TO TY JESZCZE ŻYJESZ?!

Po czym zwrócił się do Mateusza:

– Jak zrobić z papieru?

– Nie wiem. A jak poprawnie telefon? – odpowiedział Mateusz.

– MATEUSZ!!! A mówiłeś, że nie jesteśmy debilami!!!

333. „Miejsce Przeznaczenia 29 – Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich Putina i Gazu, Moskwa, środek domu prezydenta."

334. Po chwili ruszył on w kierunku ZSRRPG.

335. Rozdział XXIX – W domu Vladimira Vladimirovicza Putina

336. Gdy chciał odłożyć maszynę na miejsce, zadzwonił jego telefon. Dzwonił do niego jego dawny kolega. Podczas rozmowy, Grzegorz przez debilizm odstawił sprzęt w nieodpowiednie miejsce, czyli gdzieś przy zamkniętych już drzwiach.

337. Po kilkunastu godzinach nudnego lotu, Grzegorz zaczął zastanawiać się:

„Ciekawe co teraz robi Andromeda...Może do niej zadzwonię..."

Po czym włączył autopilota i wyjął z kieszeni telefon. Kiedy to zrobił włączył go i wybrał numer Andromedy, po czym przyłożył słuchawkę do ucha. Po chwili dało się słyszeć jęki dochodzące ze słuchawki. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

338. – To ja Andromedo. Chciałem spytać jak tam twoje życie i co teraz robisz. – odpowiedział Grzegorz.

– ( ͡° ͜ʖ ͡°) z Danielem i boli mnie dupa. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

339. – No nareszcie! Ile można czekać! – powiedziała Andromeda.

– Całą wieczność, pizdo. – odpowiedział kulturalnie Grzegorz.

340. Jednak, w tym momencie, oboje usłyszeli taki dźwięk, jakby ktoś przeskakiwał ze swojego na ich helikopter. Odwrócili się oni. Gdy to zrobili, ujrzeli...Stefka.

– No nie! To znów wy?! Dacie nam kiedyś spokój?! – spytała z irytacją Andromeda.

– Spierdalaj – odpowiedzieli kulturalnie Patryk i Mateusz.

341. Kiedy Andromeda była już bezpieczna, powiedziała do Grzegorza:

– Tak się bałam...Tak się bałam...Ale niestety nie umarłam...

342. Dziewczyna od razu krzyknęła do Grzegorza:

– Grzegorz! Chodź tu, tylko szybko!

– Idę! – odkrzyknął Grzegorz.

Po chwili, gdy chłopak znalazł się już w pokoju Andromedy, zapytał:

– A miałem nadzieję, że umarłaś...

343. – Ty mnie chłopie nie znasz... – powiedział Daniel – Byłem uczniem wiadomo kogo z inicjałami S.B, więc umiem walczyć. – dodał

344. „Darują w końcu te Parki Narodowe?" – pomyślała z irytacją Andromeda.

"Nie" – pomyślała Ramoninth.

345. Kolejne dwa dni później, w pewnym momencie usłyszała taki dźwięk, jakby ktoś przeskakiwał ze swojego na jej helikopter. Dziewczyna od razu odwróciła się. Gdy to zrobiła, ujrzała Grzegorza. Od razu powiedziała do niego:

– WYPIERDALAJ Z MOJEJ ZIEMI!

Po chwili krzyknął do służby:

– Tąnjqan! Mjhądl! Hótfcję dó hą hfjłlę!

– Okej! – Odkrzyknął Damian i Michał.

Gdy oboje znaleźli się w pokoju Grzegorza, ten powiedział do nich:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

346. – Nie ma sensu? A jak myślisz, co stanie się 13 kwietnia, gdy zniszczy się te trzy miejsca przed ustawieniem tam odpowiednich urządzeń przez naszych wrogów? – spytał Grzegorz.

– Nic? – odpowiedział Slade i wrócił do tulenia Vegi.

347. – Podobno Ty wiesz, gdzie są te Miejsca Przeznaczenia?

– No wiem. – odpowiedziała Andromeda.

– No to gdzie one są? – spytał Damian.

– W dupie. – odpowiedziała (G)Andzia i zasztyletowała Damiana.

348. Gdy burza piaskowa minęła, dalsza droga minęła spokojnie. Jednak, gdy cała trójka dochodziła ( ͡° ͜ʖ ͡°), Andromeda powiedziała:

– Coś czuję, że zaraz rozegra się tu niezła walka.

349. – Spokojnie, wraz z Michałem pójdę go poszukać ( ͡° ͜ʖ ͡°), a Ty tu poczekaj. – odpowiedział Damian.

Po tej rozmowie Damian i Michał ruszyli na poszukiwanie helikoptera. Gdy poszli, Andromeda zaczęła zastanawiać się:

"( ͡° ͜ʖ ͡°) czy ( ͡° ͜ʖ ͡°)? A może ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)?

350. – Cześć! No i jak tam Wam idzie? – spytał Grzegorz.

– Ziemniaki – odpowiedziała (G)Andzia.

351. – A co Ty robiłaś, gdy myśmy szukali helikoptera?

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)!

352. Po kolejnych kilku minutach helikopter doleciał już do opuszczonego cmentarza, czyli do drugiego Miejsca Przeznaczenia. Gdy wylądowali, Damian powiedział:

– Lubię Gumisie!

353. Po chwili drogi, Andromeda powiedziała:

– SPRZEDAJĘ LENIACZE!!!

354. Gdy Damian ustawił już odpowiednio sprzęt, i gdy Andromeda chciała go włączyć, dało się słyszeć kroki. Całą trójkę przeszły ciarki, gdyż nie wiedzieli jeszcze, kto zmierza w ich kierunku. Oczywiście odwrócili się oni. Gdy to zrobili, ujrzeli zbliżających się idiotów.

355. Gdy odeszli, Damian wziął sprzęt, po czym wraz z Andromedą i Michałem ruszyli ku wyjściu z cmentarza. Po chwili drogi, Damian powiedział:

– Jeszcze tylko Antarktyda i zostanę wypuszczona z Miejscoprzeznaczeniowego więzienia. A nie, to nastąpi po drugiej części.

356. Po tej rozmowie doszli oni już do helikoptera. Gdy weszli, Damian odłożył na odpowiednie miejsce sprzęt do niszczenia Miejsc Przeznaczenia, po czym usiadł na miejscu dla pilota. Michał i Andromeda usiedli na zwykłych siedzeniach, i zapięli pasy. Po chwili helikopter ruszył w kierunku Antarktydy, a z helikoptera dało się słyszeć jęki. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

357. Gdy helikopter był niedaleko Antarktydy, Michał zauważył, że Andromeda, która zwykle podczas lotu się z nim pieprzyła ( ͡° ͜ʖ ͡°), teraz miała głowę opartą o ścianę, i nic nie mówiła.

358. Po kilku minutach helikopter doleciał na miejsce. Nie wylądował on jednak. Damian w pewnym momencie włączył autopilota, i wyszedł z kabiny pilota. Gdy to zrobił, zapytał:

– Kto ma ochotę na...( ͡° ͜ʖ ͡°)?

– JA!!! – odkrzyknęli Damian i Andromeda.

359. Gdy już był koło niej, potrząsnął nią, i krzyknął:

– Andromedo! Andromedo! Obudź się!

– Spierdalaj! – odpowiedziała nadal nieprzytomna Andromeda.

Niestety, nie przyniosło to skutku. Po chwili Damian powiedział:

– Zostaw ją. Niedługo powinna się obudzić.

– Pierdol się! – odparł Michał.

360. – O nie...Mam nadzieję, że jej nie zabili?

– Nie, nie zabili jej, tylko ją ogłuszyli. – odpowiedział Damian.

– Uff...Całe szczęście, że żyje. Połóżcie ją na łóżku w jej pokoju. – odpowiedział z ulgą Grzegorz, po czym dodał:

– I możecie ją zgwałcić. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Ja zaraz dołączę. ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)

361. – Nareszcie się obudziłaś.

– No, ja też się cieszę. A tak w ogóle coś ciekawego się działo, gdy byłam nieprzytomna? – zapytała Andromeda.

– Nie, nic ciekawego się nie działo. To co zwykle. – Odpowiedział Grzegorz, po czym pomyślał:

"W każdym razie, fajnie się ciebie gwałciło. ( ͡° ͜ʖ ͡°)"

362. Za oknem ujrzał bowiem falę uderzeniową, spowodowaną uderzeniem atomówki w Ziemię, która niszczyła wszystko, co spotkała na drodze, ale o dziwo, ominęła dom Andromedy i Grzegorza.

363. Po chwili poszukiwań, Paweł, czyli jeden ze sług zobaczył jakąś książkę, która była otwarta, a w niej był opisany jakiś kwiat. Paweł przeczytał to, po czym podniósł książkę, i powiedział:

– ZIMNIOK!

Gdy słudzy przeczytali to, co było tam napisane, Damian powiedział:

– CEBULA!

364. Tymczasem, w domu Grzegorza, służba zaczęła się zastanawiać:

– Ciekawe, czy on jeszcze żyje. – powiedział Michał.

– I czy zdobył ten kwiat. – dodał Damian.

– Eee, pewnie nie. Skoro wiele osób próbowało, ale im się nie udało, to dlaczego nagle Grzegorzowi miałoby się udać? – Powiedział Paweł.

– Bo jest Gary Stu, idioto. – odpowiedział Slade.

365. <Ramoninth wraz ze Sladem wychodzą z Miejscoprzeznaczeniowego więzienia. Dziewczynę po wyjściu oślepia światło słoneczne, którego tak dawno nie widziała, ale po chwili przyzwyczaja się do niego.>

Ramoninth: To już...wolność?

Slade: Tak. Popatrz.

<Pokazuje ręką, zataczając półkole, wszystkie potencjalne tFory do analizy.>

Zobacz ile teraz masz możliwości analiz.

<Jednak, nim dziewczyna zdąża jakkolwiek zareagować, obok niej słyszy dźwięk przeładowywania karabinu. Odwraca się i widzi Slavię celującego w nią bronią.>

SlaviaConsesiao: No to teraz cię zajebię za takie zjebanie Miejsc Przeznaczenia!

Ramoninth: O kuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuurrrrrrrrrrrrrrrrrrrr–

<Ucieka a Slavia zaczyna ją gonić.>

SlaviaConsesiao: Wracaj tu!

Slade: <Cichy śmiech.>

366. Kiedy był już u Wiktora, ten spytał:

– Jak skutecznie jabłko? Jak zrobić z papieru? Jak swoje włosy? Jak poprawnie telefon? Jak swoje dziecko?

– Wiesz, Andromeda, o której ci opowiadałem normalnie popada w pierdolca. Kilkanaście tygodni temu zaczęła się głodzić, mimo iż nie powinna tego robić. Później zaś, zaczęła przesiadywać w swoim pokoju i rzadkością było ją zobaczyć. Na dodatek, ma ona już za sobą dwie, nieudane próby samobójcze. I jakby tego było mało, zaczęła pisać wiersze, mimo iż tego nie lubiła robić. Ja już nie wiem, co mam z nią zrobić... – Odpowiedział Grzegorz.

– Hmm...Trochę trudna sytuacja, ale i na to znajdzie się sposób. Ona najprawdopodobniej czuje się niezauważona i odrzucona. Musisz zrobić coś, aby poczuła się ona znów tak jak kiedyś. Chodzi mi o to, że powinieneś np. przebywać z nią więcej czasu. Tak po prostu, aby nie czuła się samotna. – Rzekł Wiktor Stribog.

– W sumie na to nie wpadłem, bo jestem debilem niedojebanym. Dzięki za radę. – Powiedział Grzegorz.

– Nie ma za co. Zawsze do usług. >Brother Blood?< – Odpowiedział standardowym tekstem Wiktor Stribog.

Po tej rozmowie Grzegorz wrócił do swojego domu i od teraz zaczął robić to, co poradził mu Wiktor Stribog.

367. Następnego dnia, gdy Andromeda znów siedziała zamknięta w pokoju i pisała wiersze, usłyszała otwierające się drzwi do jej pokoju, bo zapomniała o minach lądowych przed drzwiami. Dziewczyna nie zwróciła na to uwagi i dalej zajmowała się tym, co zwykle. Po chwili zaś, poczuła, że ktoś ją obejmuje. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Andromeda, trochę zdziwiona tym, odwróciła głowę. Gdy to zrobiła, ujrzała Grzegorza.

– A, to tylko ty... – powiedziała dziewczyna, po czym ponownie odwróciła głowę i zajęła się tym, co wcześniej.

Po chwili zaś, Grzegorz powiedział:

– Lubię mleko.

– Brother Blood jest fajny.

– Pierogi

368. Od tego dnia, gdy Andromeda była smutna lub płakała, Grzegorz przytulał ją i po prostu cicho siedział. Gdy zaś dziewczyna była chora, chłopak opiekował się nią, aż do momentu jej wyzdrowienia. Jeśli zaś dziewczyna miała zły humor, Grzegorz zawsze jej ten humor poprawiał, używając do tego karabinu maszynowego. Również opiekował się nią. Kiedy zaś dziewczynie było zimno, lub po prostu była zima, Grzegorz zawsze szczelnie okrywał ją tym pięknie pachnącym i wygodnym płaszczem Sebastiana. <3 Gdy było trzeba, chłopak bronił ją, nawet kosztem własnego życia. Również, gdy dziewczyna tego potrzebowała, Grzegorz przebywał z nią.

369. Któregoś zaś dnia, gdy Grzegorz i Andromeda siedzieli razem w jednym pokoju, Grzegorz zapytał:

– Ruchanko? ( ͡° ͜ʖ ͡°)

370. Pewnego dnia, do Grzegorza zadzwoniła jego matka. Powiedziała mu:

– Seven days...

– TRZYTRZYTRZYTRZYTRZY!

– Ramoninth jest pojebana.

– Spierdalaj – odpowiedział kulturalnie Grzegorz.

371. W dzień wyjazdu Grzegorza do ich domu przyszedł Dawid. Grzegorz powiedział mu:

– Pamiętaj, aby wykonywać Moje obowiązki, ty leniu jebany. I nie męcz Andromedy, tym, czego nie powinna robić.

– Spokojnie, nie martw się o to. – powiedział Dejwid Koperfild.

372. W nocy, Andromeda poszła pierwsza spać. Dawid podszedł do niej, i zdjął jej z szyi naszyjnik, dzięki któremu dziewczyna miała nadprzyrodzone zdolności i o którym nie wspomniałam, bo po chuj.

373. Pewnej nocy, kiedy Dawid spał, do Andromedy zadzwonił Grzegorz. Spytał się jej:

– Lennyfaceujecie się tam?

– TRZYTRZYTRZ–

374. – Ja też nie wiem, co Ci Dawid zrobiłam. Przecież ja nawet Ciebie nie znałam! – powiedziała

– Zajebałaś mi kosę z CS-a! – krzyknął Dejwid Koperfilc.

375. Kiedy Andromeda zakładała nowy bandaż na nogę, który lubił się materializować, Grzegorz powiedział do Dawida:

– Dawid! Czym zawiniła Tobie Andromeda, że tak ją męczyłeś?!

376. Kiedy Grzegorz wracał do swojego domu, ciągle się zastanawiał, co mogło się stać z Andromedą. Gdy wszedł do mieszkania, zastał tylko swojego brata, Dawida. Zapytał się go:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)?

– W Zadupiu Górnym. – odpowiedział Dejwid.

377. – Ale dlaczego bałaś się, że to Dawid? Coś Ci złego zrobił? – zapytał Grzegorz.

– A jak myślisz, karakanie ty? – odpowiedziała pytaniem na pytanie (G)Andzia.

378. – O, już się obudziłaś. I jak się spało?

– Chujowo – odpowiedziała grzecznie (G)Andzia.

379. Następnego dnia, do dziewczyny zadzwonił telefon. Odebrała go ona, gdyż mogło być to coś ważnego.

– Halo, policja? – powiedziała

– Nazywam się Damian Turner, i jestem lekarzem pobliskiego szpitala. Czy dodzwoniłem się do Andromedy Miller? – spytał mężczyzna.

– Tak, to ja. Coś się stało? – zapytała dziewczyna.

– Grzegorz zdechł. Właśnie świętujemy. – odpowiedział lekarz.

380. Grzegorz obudził się. Kiedy się odwrócił, zobaczył Andromedę.

– Nareszcie się obudziłeś. – powiedziała dziewczyna.

– No tak, ale gdzie ja właściwie jestem? I czy Dawid jeszcze żyje? – spytał

– Jesteś w szpitalu, ślepa pało. A Dawid? Nie, okazało się, że nie żyje. – powiedziała

381. W tym momencie nastąpiła cisza. Po chwili Grzegorz i Andromeda pogadali ze sobą jeszcze chwilę, po czym dziewczyna musiała iść już do domu, w LOL-a grać.

382. – GLaDIS...

– Hę? – odparła GLaDIS.

– Dej mi sto złotych na tamtą bluzkę. – odpowiedziała Jeannette, wskazując na najdroższy sklep w mieście.

GLaDIS to zrobiła i wręcz nie wierzyła własnym oczom.

– O nie! Zaczyna się! Mam debilizm całkowity!

383. Godzinę później, gdy Andromeda obudziła się, ujrzała nad sobą Grzegorza, który widząc, że ta otworzyła oczy, rzekł:

– Jakim cudem nie spłonęłaś, cziterska kurwo?

384. – Pewnie Amerykanka. – rzekła Andromeda po poznaniu jej imienia.

– Czemu tak sądzisz? – spytał Grzegorz.

– Bo tak. – odpowiedziała nonszalancko Andromeda.

385. – Jeśli cokolwiek złego zrobisz Andromedzie – pożałujesz. Neta ci odłączę!

Po czym wyszedł. Dawid nie przejął się tym zbytnio. Pomyślał:

"( ͡° ͜ʖ ͡°)!"

386. Używał on mocniejszych maszyn które były w mieszkaniu. Oczywiście naśmiewał się z dziewczyny przy tym.

–XDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD – mówił Dejwid.

387. Grzegorz był już w drodze do domu. Trochę się niepokoił, gdyż Andromeda od dwóch tygodni nie odbierała już telefonów. Kiedy wszedł do mieszkania, od razu zapytał Dawida:

– Gdzie jest Andromeda?

– W Wygwizdowie Podhalnym. – odpowiedział Dejwid Koperfilc.

388. Oczywiście chłopak zaraz podszedł do dziewczyny i spytał się jej:

– Coś się stało?

W tym momencie dziewczyna się rozpłakała, i powiedziała:

– T-tak. Stało się.

– Ale co? – spytał Grzegorz

– Nie widzisz, idioto, po moim stanie fizycznym i psychicznym? – spytała kulturalnie (G)Andzia.

389. Po tej rozmowie wyszli z pokoju. Grzegorz znalazł szybko Dawida, po czym złapał go, i powiedział:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°).

390. Któregoś dnia, Grzegorz zapytał Damiana, czyli jednego ze sług:

– Co jej się stało?

– Ma raka downa. – odpowiedział Damian.

391. Któregoś dnia, Grzegorz nie wiedział już co robić. Poszedł on więc do swojego przyjaciela, Wiktora Striboga, aby spytać się, co ma zrobić z Andromedą. Gdy już u niego był, Wiktor Stribog spytał:

– O co tym razem chodzi?

– Wiesz, Andromeda, o której ci opowiadałem, zaczęła być zamknięta w sobie. Na dodatek, całymi dniami robi różne rzeczy, od gotowania aż po malarstwo i na dodatek nie wierzy w to, jak mówię, że to co robi jest świetne. No i ja już nie wiem co mam z nią zrobić. – odpowiedział Grzegorz.

– Zajebać – odpowiedział kulturalnie Wiktoreł.

392. Od następnego dnia, Grzegorz zaczął robić to, co poradził mu Wiktor Stribog. Gdy Andromeda ugotowała obiad, Grzegorz powiedział:

– Wiesz, to jest świetne. Nigdy nie jadłem czegoś tak ohydnego – powiedział Brother Blood do Reed.

W tym momencie Andromeda się zaśmiała i powiedziała:

– Dzięki, że tak uważasz.

Jednak, w myślach mówiła ona sobie:

"DAWAĆ MI TU SLADE'A I BROTHER BLOOD, BO NIE MAM KOGO FANGIRLOWAĆ!"

Gdy zaś dziewczyna narysowała jakiś obrazek i dała go do oceny Grzegorzowi, ten, po obejrzeniu go, powiedział:

– Ło ja jebe, co za gówno. Nigdy czegoś aż tak chujowego nie widziałem.

W tym momencie Andromeda ponownie się zaśmiała i powiedziała:

– PIASECZNO RULEZ! <3

Mimo to, w myślach mówiła ona sobie:

"PYRY RULEZ! <3"

393. – Czy wiesz dlaczego się tak zachowywaliśmy?

– Nie wiem właśnie. – odpowiedziała Andromeda.

– Po prostu, jako iż nie wiedziałem co mam z tobą zrobić, poszedłem do mojego przyjaciela Wiktora Striboga i spytałem się go o radę. No i poradził mi on, aby właśnie się tak zachowywać. – wyjaśnił chłopak.

394. – Ale...ale...dlaczego to zrobiłaś? Czy...czy wiesz, że...że mogłaś tam zginąć?

– No nie, kurwa, nie domyśliłam się, padalcu. – odpowiedziała grzecznie Andromeda.

395. – I przechodzimy przez Polskę...Ciekawe, że jest na trasie naszej wędrówki.

– No...Ale w sumie i tak długo tu nie zabawimy, bo my tylko tędy przechodzimy. – rzekł Grzegorz.

– No i się powtarzacie. – powiedziała Ramoninth wyjmując siekierę, której nie ma.

396. Debilus pospolitus – nowa choroba, na którą cierpią tylko bohaterowie opek Ramoninth. Choroba dziedziczna, spowodowana rozpierdoleniem się genów tworzących mózg. Choroba ta charakteryzuje się brakiem instynktów, w szczególności samozachowawczego, brakiem logicznego myślenia i brakiem racjonalnego myślenia. Jedyną jej zaletą jest nieśmiertelność.

397. Mózg: Dobra, przełączam się na Slade'a.

Ja: A...

Mózg: Dodam jeszcze Brother Blood...

Ja: Ale...

Mózg: O patrz, Zardonic tworzy zajebistą muzykę. I mamy trio.

Ja: ;_;

398. "Wstałam, powkurwiałam się na rolety, zjadłam śniadanie przeglądając przy tym memy, narysowałam OC, przeczytałam recenzję mojego fanfika, usiadłam do komputera."

399. Pozdrawiam, Fanka Gówna

400. Gotowi na wielkie ognisko na Wiejskiej? Najlepiej pod sejmem?

401. "OOO ja idę na koniec!"

"Ja idę na początek!"

"Ja siadam pośrodku!"

– Ja spierdalam!

402. Teraz siedzę przed komputerem z maseczką na twarzy. Muszę tak siedzieć 20 minut czyli w moim wypadku do 20:52. To jest Mój pierwszy raz ( ͡° ͜ʖ ͡°).

403. *Pierwsza wywrotka – zaliczona!

*Druga wywrotka – zaliczona!

*Trochę zdartej skóry z ręki i rozwalone dwa palce – zaliczone!

*System delete – zaliczone kilka lat temu!

404. Pozdrawiam, Down145

405. Chociaż parę dni temu o 2:00 w nocy na niebie były jakieś dziwne światła, niestety nie dochodzące z ul. Wiejskiej, więc może teraz będzie widoczny deszcz meteorytów. :-)

406. Wycieczka klasowa do teatru. Byliśmy na przedstawieniu "Ania z Zielonej Siłowni".

407. Chwilę później, Patryk powiedział:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

408. Po tej rozmowie, Dawid i Andromeda zajęli się budową maszyny. W pewnym momencie, Andromeda spytała:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)!

409. *Oczami Tępej pizdy.*

410. *Oczami Tęfjtoł.*

411. W pewnym momencie budowy, Andromeda spytała tym swoim słodkim jak cytryna głosem:

– Dawid, on jest człowiekiem?

412. *Oczami Dziewczyny z źle napisanym imieniem.*

413. Wtedy Patryk opowiedział mi o wszystkim. Gdy skończył, nastała cisza. Po chwili zaś zajęliśmy się swoimi sprawami. Napierdalając przy tym zdaniami pojedynczymi.

414. W tym momencie ja opowiedziałem jej o wszystkim. Gdy skończyłem, nastała cisza. Chwilę później, zajęliśmy się swoimi sprawami. Dziewczyna z źle napisanym imieniem, pozwoliła nam zostać u siebie. Od teraz, musieliśmy sobie radzić...

415. Tego dnia, szukanie dla naszej trójki jedzenia i picia przypadło na Katerin. Chuj jebany. Gdy ona wyszła, wraz z Mateuszem zająłem się codziennymi czynnościami. ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°) Jakąś godzinę później, wróciła ona. Kiedy weszła do mieszkania, spytałem ją:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)? ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)!

416. *Oczami <3333333333333333333333333333333333333333333333*

417. – Nie bój się kochanie...To raczej nie o nas chodzi...A nawet jakby, to obronię cię...

Kiedy to powiedział, ja spytałam:

– Naprawdę?

Wtedy on odpowiedział:

– Nie XDDD

418. *Oczami Tęfjókrlga*

419. *Oczami Bądtdkksylą*

420. W pewnym momencie, jednak postanowiliśmy pozbyć się tego robota spod domu. Zaczęliśmy więc szukać w mieszkaniu Katerin jakieś broni. W pewnym momencie znaleźliśmy miotacz płomieni, o którym wcześniej nie wspominaliśmy, bo po chuj.

421. Jednak, w pewnym momencie postanowiliśmy pozbyć się tego robota. Zaczęliśmy więc szukać w moim mieszkaniu jakieś broni. W pewnym momencie znaleźliśmy miotacz ognia, o którym wcześniej nie wspominałam, bo po co.

422. Aż któregoś dnia, mogła wreszcie normalnie wstać i wykonywać codzienne czynności. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

423. Od drugiego tygodnia jednak, zaczęliśmy zauważać, że zdrowie Katerin uległo zmianie. Cały czas, nawet jeśli było ciepło, chodziła ona w bluzach i swetrach. Czasem całymi dniami leżała przykryta kołdrą. W dodatku nie miała apetytu. Całe dnie męczył ją katar i kaszel, ale zdania pojedyncze nie zamierzały odpuścić.

424. Któregoś dnia, rozchorowałam się do tego stopnia, że nie miałam siły, aby wstać z łóżka. Od tego momentu, pomagali mi Patryk i Mateusz, bo byli debilami.

425. Ten dzień był...dziwny. W czasie jego trwania towarzyszyła mi mieszanka wedlowska.

426. Siedziałam sobie po prostu cały dzień w domu i zajmowałam się sobą. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

427. Od pewnego momentu Andromeda zaczęła coś kombinować. Siedziała cały czas w piwnicy i coś robiła. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

428. Jednego dnia, Patryk i Mateusz, czyli wrogowie Grzegorza i Andromedy, ponownie dostali wiadomość na Skype, że ich wrogowie znów chcą zniszczyć świat.

429. – A-Andromedo, co tu się stało?! Co to za maszyna?! Co to za pomieszczenie?! Co ty tam robisz?! – spytał Patryk.

– W "Portal Unity" się bawię, ślepaku. Mogę wam nawet zaspoilerować, jak skończymy naszą walkę. – odpowiedziała (G)Andzia.

430. – A-Andromedo, co tu się stało?! Co to za maszyna?! Co to za pomieszczenie?! Co ty tam robisz?! – spytał Patryk.

– No bawię się w "Portal Unity", kretynie! – odpowiedziała kulturalnie Andzia Gandzia.

431. Grzegorz od razu do niej podszedł, aby zobaczyć, czy nikogo tam nie ma. Kiedy zaś odsłonił szczątki maszyny, ujrzał nieprzytomną Andromedę. Chłopak od razu wyciągnął ją spod szczątków maszyny i zaczął czekać, aż dziewczyna się obudzi. W czasie oczekiwań, zaczął on myśleć:

"A może...( ͡° ͜ʖ ͡°)"

432. Godzinę później, gdy Andromeda obudziła się, czuła, że boli ją całe ciało, szczególnie dupa. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Na dodatek w głowie jej jeszcze szumiało oraz widziała wszystko jak przez mgłę. Po chwili zaś, usłyszała głos Grzegorza, który mówił:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)!

433. – Naprawdę? Ty to wszystko robiłaś, aby tylko ich zabić i żeby już nam nie przeszkadzali? – spytał zdziwiony Grzegorz.

– Tak. – odpowiedziała dziewczyna.

W tym momencie Grzegorz przytulił Andromedę i powiedział:

– Boże, ale z ciebie kretynka. Ja bym to lepiej zrobił.

434. – Co Ci się stało?

– No kurwa wróciłam z Krainy Grzybów, ale odnalezienie grzybowego światła było bolesne, ty downie jebany. – odpowiedziała kulturalnie (G)Andzia.

– Może to jaka choroba? Na razie się połóż do łóżka. – powiedział Grzegorz.

435. – Damian! Chodź tu na chwilę!

– Spierdalaj! – odkrzyknął kulturalnie Dejmian.

436. – Ale jak to możliwe? Przecież jeśli temperatura Andromedy utrzymywała się przez całą drogę do domu, to dziewczyna powinna paść w połowie drogi!

– No ja też nie mogę do niczego dojść. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

437. – Damian! Damian! Obudź się!

– Pierdol się! – odpowiedział nadal nieprzytomny Damian.

– Nie mam z kim. Andromeda jest chora, padalcu. – odparł Grzegorz.

438. Po czym, Damian pierwszy raz przytulił Andromedę. Gdy Grzegorz to zobaczył, uśmiechnął się do siebie, i pomyślał:

"( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)"

439. Wilk patrzył się na niego takim wzrokiem, jakby chciał powiedzieć:

"Dasz mi autograf Stefka z "E=mc²?""

440. – A tak w ogóle to jak się nazywasz? – zapytał się chłopak.

– HIMLEHAUAHEHAHEYAHA, ale możesz mi mówić HYEHEUHIMEUZIMLEAA. – odpowiedziała wilczyca.

441. Następnego dnia, Dawid powiedział do wilczycy:

– Co sądzisz o obecnej sytuacji pogodowej w USA?

442. Po 10 minutach drogi, które wydawały się trwać więcej niż 10 minut, Dawid powiedział:

– Chciałabyś, abym Cię rozpiął ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

– Tak. I spokojnie, nigdzie nie ucieknę. – powiedziała ze spokojem w głosie wilczyca.

Dawid rozpiął ( ͡° ͜ʖ ͡°) Andromedę.

443. Po tym zdarzeniu, Dawid i Andromeda wrócili do domu. Woleli nie ryzykować. Kiedy weszli, Dawid poszedł do łazienki po bandaż, i zaczął opatrywać ranę wilczycy. Kiedy to robił, powiedział:

– Ziemniaki

444. Jednak, oprócz tego, miała takiego jednego prawdziwego przyjaciela, któremu mogła mówić wszystko, bez obawy, że to się wyda. Nazywał się on Perseusz.

445. „Przyjaciele" Andromedy zaś mieli ją głęboko gdzieś i nie szukali jej. Jedynie Grzegorz Antychryst, zaczął się martwić o Andromedę.

446. Dziesięć lat później, gdy Grzegorz Antychryst miał już 18 lat, nadal nie zapomniał o zniknięciu Andromedy.

447. – Grzegorz? Co ty tu robisz?

– Ziemniaki zbieram. – odpowiedział kulturalnie Grzegorz.

448. – Tylko co będzie ze mną? Ja nie chcę wracać do siebie do domu...Przecież wiesz, co się u mnie dzieje...

– Nic nie stoi na przeszkodzie, abyś tu została. – odpowiedział Grzegorz Antychryst.

– Razem zniszczymy świat, zajebiemy Patryka i Mateusza, i będzie fajnie! – odpowiedział Grzegorz.

449. File kanon.exe not responding. Try to connect again?

-> Yes

-> No

----> Yes

Trying to connect...

...

...

...

Connecting...

...

...

...

450. File kanon.exe is corrupted. Uninstall?

-> Yes

-> No

-> Fix it

*Obecna ja.*

---> Fix it

*Dawna ja.*

---> Yes

451. *Tymczasem w szkole.*

– Andromeda! Do odpowiedzi!

452. Mimo wszystko, postanowiła odebrać, gdyż wydawało jej się, że mózg za darmo rozdają. Gdy przyłożyła słuchawkę do ucha, powiedziała:

– Czego kurwa, ja tu świat ratuję.

– Czy dodzwoniłem się do Telepizzy? – dało się słyszeć w słuchawce żeński głos.

– No tak, a bo co? – spytała dziewczyna.

– Słuchaj. Słyszałem, że podobno jesteś znienawidzona przez wszystkich. Nie dziwi mnie to, ale warto podkreślić oczywistość. Dam kontener ciastek.

453. Po zakończonej rozmowie, dziewczyna odłożyła telefon i położyła głowę na stole, przy którym siedziała. Wiedziała już, że jej życie nieuchronnie zbliżało się ku końcowi.

454. Po paru minutach siedzenia w samotności, pierwszy raz od trzech lat usłyszał dźwięk swego telefonu. Kiedy zaś spojrzał na ekranik, ujrzał jakiś nieznany numer. Mimo wszystko, postanowił odebrać, gdyż wydawało mu się, że jest to coś ważnego. Po odebraniu, powiedział on:

– CO TO KURWA JEST?!

– Producenci "Mody na sukces" potwierdzają. Za tydzień zostanie wyemitowany ostatni odcinek. – usłyszał w słuchawce głos prezentera "Faktów".

– Nie ma to jak "Moda na sukces", nie?

455. Dwa dni później, gdy Dawid doszedł ( ͡° ͜ʖ ͡°), ujrzał koło niego również jakąś dziewczynę. Gdy zaś podszedł do niej, ta najwyraźniej go zauważyła, gdyż spytała:

– Marvel czy DC?

456. – W ogóle jak się nazywasz? – spytał

– Andromeda Lopez. A ty? – odpowiedziała

– Dawid Miller. – odrzekł chłopak, po czym dodał:

– Nie dziwi cię to, że jesteśmy dopiero w prologu, a pierdolnęło ponad tysiąc słów?

457. Kiedy się tam znalazłem, ujrzałem, że było tam całkowicie pusto jak w głowie aŁtoreczki.

458. Na pierwszy ogień poszła jakaś dziewczyna o imieniu Andromeda. Zadzwoniłem do niej, zaproponowałem jej to, żeby mi pomogła, przekupując ją ciastkami i zgodziła się.

459. Ten dzień zaczął się normalnie. Wstałam, zjadłam śniadanie, umyłam dupę i ubrałam. Następnie zajęłam się swoimi sprawami. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

460. *Oczami Tępej kurwy*

461. Mimo wszystko odebrałam, gdyż mogło to być coś ważnego. Po chwili, gdy spytałam się o co chodzi, w słuchawce odezwał się jakiś nienaturalny, męski głos.

– LET'S START A RIOT! – rzekł

462. Paręnaście minut później ujrzałam jakiegoś chłopaka. Oczywiście spytałam go, czy również czeka na tego tajemniczego kogoś. Okazało się, że tak. Później zagadał mnie on. Spytał, czy mam na piwo. Odpowiedziałam mu i spytałam, jak on ma na imię. Okazało się, że zwał się Bożydar Niewierny. Po chwili spytał, jak ten ktoś, na kogo mieliśmy czekać, mógł wiedzieć, że jest on poszkodowany przez los. Spytałam go, czy w takim razie on również nie ma łatwego życia. Odpowiedział, że tak i opowiedział o tym, jak stracił rodziców, dziewczynę, o tym jak siedział całe dnie w domu i topił swe smutki w eterze. Później ja opowiedziałam mu o swoim życiu, bo byłam idiotką po czym nie wytrzymałam i rozpłakałam się. W tym momencie, o dziwo, podszedł on do mnie i objął mnie ( ͡° ͜ʖ ͡°).

463. Po sekundzie, poczuliśmy mocny wiatr. Kiedy unieśliśmy głowy, ujrzeliśmy lądujący, ogromny Lenny Face.

464. W tym momencie Andromeda spytała, czy ja też jestem nieszczęśliwy w życiu. Odpowiedziałem, że tak i opowiedziałem jej swą historię, bo byłem debilem.

465. *Gdyż w prequelu do tego FanFiction miała 16 lat, a 16+24=44, czyli tyle powinna mieć teraz lat, ale imperatyw narracyjny zarządził inaczej.

466. Po wystartowaniu statku kosmicznego, w pewnym momencie, Andromeda spytała Dawida:

– Ej i co teraz?

– Wpisz w komputerze, który tu znajdziesz "Najczęściej wyszukiwane obrazy". Zobaczymy jak bardzo właściciel jest pojebany! - odpowiedział Dawid.

467. Kiedy zaś Dawid i Kurwa jebana zostali sami, dziewczyna powiedziała ze strachem w głosie:

– Ale i tak na końcu zginiemy...W co myśmy się wpakowali?

468. Po chwili ciszy, spytała ona:

– A wy to kim jesteście i co ode mnie chcecie?1

– Uber Eats, do usług.

W tym momencie, Patryk opowiedział jej o wszystkim, o czym miał jej powiedzieć. Po paru minutach, gdy doszedł do momentu, w którym powiedział o tym, co jej grozi, ta zbladła ze strachu, gdy dowiedziała się o tym, że zginie. Chwilę później, rzekła przestraszonym głosem:

– C-Co? Jak to cheeseburger? Zamawiałam WieśMaca!

469. Słysząc to, od razu wraz z Laurą wyszedłem do głównej części pojazdu i, po znalezieniu się tam, rzekłem:

– No to trzeba będzie się do niej udać...

W tym momencie, odwrócili się oni, po czym Andromeda spytała:

– A wiesz w ogóle, gdzie ona mieszka?

W tym momencie, niewychowany Dawid powiedział:

– Ja wiem. Mieszka w tym bloku, który stoi niedaleko tych domów jednorodzinnych, które stoją koło siebie.

470. Po wystartowaniu statku kosmicznego, w pewnym momencie Andromeda spytała:

– Mam downa, czy tylko udaję?

– Masz – odpowiedział Dawid.

471. *Oczami Tępej suki.*

472. – Kto? Nigdy nie słyszałam o kimś takim. – rzekłam

– Grzegorz Antychryst. Urodził się w sześćset sześćdziesiątym szóstym roku i wpisał sobie kody na nieśmiertelność.

473. Dzisiejszy dzień zaczął się zwyczajnie. Postanowiłem pójść do Mateusza, aby trochę go pomęczyć. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

474. – No dobra, o co ci tym razem chodzi? Znów jakieś przebiegunowanie się zbliża? – spytałem

– Nie tym razem. Teraz ma być powtórka z roku 2009. Na dodatek, Grzegorz Antychryst wrócił i chce nakierować asteroidę na lot kolizyjny z Ziemią. Wynajął już do tego celu kosmitów.

475. W tym momencie, Patryk opowiedział jej o wszystkim o czym miał jej powiedzieć. Po paru minutach, gdy do do momentu, w którym powiedział o tym, co jej grozi, ta zbladła ze strachu, gdy dowiedziała się o tym, że zginie. Chwilę później, rzekła przestraszonym głosem:

– Jasny chuj, mamy ponad dziesięć tysięcy słów, a nie doszliśmy nawet do drugiego z pięciu rozdziałów.

476. Po tej rozmowie, jako iż najprawdopodobniej wiedziała, że może nam zaufać, wpuściła nas na chwilę do swojego mieszkania. Przez tą chwilę dokładniej się zapoznaliśmy ( ͡° ͜ʖ ͡°), po czym wróciliśmy do swoich domów...

477. Paręnaście minut później, gdy już znaleźli się we Wszechświecie, bardzo szybko odnaleźli statek kosmiczny orkanu Grzegorza i Laury.

478. Po tej rozmowie, zaczęła się walka. Na początku wygrywali orkan Grzegorz, Laura, Dawid i Tępa Pizda.

479. Chwilę później, obydwie krzyknęły przeraźliwie z bólu i osunęły się nieprzytomne na ziemię. Oczywiście, orkan Grzegorz i Dawid, słysząc to, podeszli do nieprzytomnych, Grzegorz po to, aby sprawdzić, czy Laura żyła, a Dawid po to, aby sprawdzić, czy Andromeda dalej była żywa.

480. Godzinę później, gdy Laura się obudziła, wszystko widziała jak przez mgłę. Na dodatek czuła, że nie mogła się ruszać. ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)

481. Chwilę później, gdy zauważył on, że dziewczyna się obudziła, spytał:

– Nareszcie się obudziłaś...W ogóle, jak się czujesz, skarbie?

– No kurwa zajebiście. – odpowiedziała kulturalnie Laura.

482. – Opowiesz mi w końcu, jakim cudem ich zabiłaś?

– Wtedy, gdy oni zabili ciebie, wkurwiłam się i wyrżnęłam cały świat. Lecz, w pewnym momencie, Patryk pchnął mnie w kierunku tego przycisku, którego przeznaczenie zawsze chciałeś poznać i o które mnie tak męczyłeś. A był to przycisk autodestrukcji. Po uderzeniu w niego, rozpoczął się proces Despacitowania. W tym momencie, wyskoczyłam z pojazdu, gdyż wiedziałam, że trochę niżej była ta moja latająca deska. Po znalezieniu się na niej, ruszyłam w kierunku przeciwnym do wybuchu. Niestety, nie zdążyłam uciec, przez co spadłam w dół. Od mocnego uderzenia w ziemię zemdlałam, ale nie umarłam, bo jam jest Mary Sue. Gdy się obudziłam i podniosłam, obok palącego się statku kosmicznego, ujrzałam nieprzytomnych Patryka i Mateusza. Od razu podeszłam do nich, aby zobaczyć czy żyli. I tu przysięgam na co tylko mogę przysiąc, że oni byli martwi! Po sprawdzeniu tego, weszłam na moją latającą deskę i ruszyłam w kierunku powrotnym... – opowiedziała Laura.

483. W tym momencie nastała cisza. Słychać było tylko dźwięk silników, z których wydobywało się ciche "DEEESPAAACIIITOOO!".

484. Po chwili jednak, Grzegorz spytał:

– Lubisz chleb?

485. Tymczasem, Dejwid, który podszedł do Andromedy, od razu sprawdził, czy ta żyła.

486. Godzinę później, gdy Andromeda się obudziła, czuła się jeszcze bardzo słabo. Wszystko widziała jak przez mgłę. Czuła również, że nie mogła wstać. Chwilę później, ujrzała ona przed sobą Dejwida, który widząc, że dziewczyna się obudziła, rzekł ze słyszalną ulgą w głosie:

– Lubię ziemniaki.

– No kofa wyjebiście. – odpowiedziała kulturalnie (G)Andzia.

487. *Oczami Boga Wszechmogącego*

488. Od razu odwróciliśmy się. W tym momencie, ujrzeliśmy...Patryka i Mateusza. Widząc ich, Laura krzyknęła:

– MACIE ZIEMNIAKI NA FRYTKI?!

489. – Biedactwo moje... – powiedziałem, gładząc ją po głowie. Chwilę później, spytałem ją:

– Wiesz może, jak poprawnie tworzyć zdania po dialogu, bo mnie tego w szkole nie uczyli?

490. Po tej rozmowie, ja usiadłem na swoim siedzeniu i zacząłem patrzeć w dal. Jednak, po godzinie, poczułem, że Laura mocno przytuliła się do mnie. W tym momencie, odwróciłem się. Gdy zaś ją ujrzałem, posadziłem ją sobie na kolanach , przytuliłem do siebie i spytałem:

– Opowiesz mi w końcu, jakim cudem ich zabiłaś?

– Nie. – odpowiedziała Laura i rozdział się skończył.

491. – Wtedy, gdy oni zabili ciebie, ja walczyłam dalej. Lecz, w pewnym momencie, Patryk pchnął mnie w kierunku tego przycisku, którego przeznaczenie zawsze chciałeś poznać i o które mnie tak męczyłeś. A był to przycisk autodestrukcji. Po uderzeniu w niego, rozpoczął się proces autodestrukcji. W tym momencie, wyskoczyłam z pojazdu, gdyż wiedziałam, że trochę niżej była ta moja latająca deska. Po znalezieniu się na niej, ruszyłam w kierunku przeciwnym do wybuchu. Niestety, nie zdążyłam uciec, bo jam jest pierdoła, przez co spadłam w dół. Od mocnego uderzenia w ziemię zdechłam, ale nie umarłam. Gdy się obudziłam i podniosłam, obok palącego się statku kosmicznego, ujrzałam nieprzytomnych Patryka i Mateusza. Od razu podeszłam do nich, aby zobaczyć czy żyli. I tu przysięgam na co mogę przysiąc, że oni byli martwi! Po sprawdzeniu tego, weszłam na moją latającą deskę i ruszyłam w kierunku zachodzącego słońca. Amen. – opowiedziała

492. Gdy opowiedziała mi o tym, nastała cisza. Słychać było tylko dźwięk silników, z których było słychać ciche "FUCK THAT SHIT, LET'S START A RIOT!".

493. W tym momencie, ujrzeliśmy...Patryka i Mateusza. Wait. CO?! JAKIM KURWA CUDEM ŻYJĄ?! PRZECIEŻ ICH ZABIŁAM!!! Mniejsza. Po chwili rzekłam:

– A KETCHUP JEST?! Tak frytki bez ketchupu?!

494. – Ja to bym ich jeszcze bardziej dobił, a nie ożywiał. A w ogóle to JAKIM CUDEM ich zabiłaś?! Przecież do momentu, w którym mnie zabili - żyli. I dlaczego ja się dowiaduję o tym DOPIERO TERAZ?! – spytał orkan Grzegorz.

495. Po uderzeniu, obie krzyknęłyśmy przeraźliwie jak dziecko, któremu zabrano iPhone i osunęłyśmy się nieprzytomne na ziemię...

496. – Nareszcie się obudziłaś...W ogóle, to jak się czujesz, skarbie?

– Idealnie jak kapusta po deszczu meteorytów. – odpowiedziała kulturalnie dziewczyna.

– Biedactwo moje... – powiedział, gładząc mnie po głowie. Chwilę później spytał mnie:

– Marvel czy DC?

497. Po tej rozmowie, Grzegorz usiadł na swoim siedzeniu, a ja dalej leżałam tam, gdzie wcześniej. Jednak, po godzinie poczułam, że miałam już siłę wstać. Kiedy to zrobiłam, okazało się, że byłam w kokpicie oraz, że leżałam na automatycznie rozkładanym i składanym siedzeniu, które teraz automatycznie się wyprostowało. Po tym, od razu przytuliłam się do Grzegorza, który siedział i patrzył w dal. Chwilę później, odwrócił się. Kiedy zaś mnie ujrzał, posadził mnie na kolanach ( ͡° ͜ʖ ͡°), przytulił do siebie i spytał:

– Ukradłaś już te Świeżaki z Biedry?

– Wtedy, gdy oni zabili ciebie ja walczyłam dalej. Lecz, w pewnym momencie, Patryk pchnął ( ͡° ͜ʖ ͡°) mnie w kierunku tego przycisku, którego przeznaczenie zawsze chciałeś poznać i, o które mnie tak męczyłeś. A był to przycisk autodestrukcji. Po uderzeniu w niego, rozpoczął się proces norymberski. W tym momencie, wyskoczyłam z pojazdu, gdyż wiedziałam, że trochę niżej była ta moja latająca deska. Po znalezieniu się na niej, ruszyłam w kierunku najbliższej Biedronki. Niestety, nie zdążyłam uciec, przez co spadłam w dół. Od mocnego uderzenia w ziemię zemdlałam, ale nie umarłam. Gdy się obudziłam i podniosłam, obok palącego się statku kosmicznego, ujrzałam nieprzytomnych Patryka i Mateusza. Od razu podeszłam do nich, aby sprawdzić, czy mieli naklejki na Świeżaki. I tu przysięgam na co mogę przysiąc, że oni byli martwi! Po sprawdzeniu tego, weszłam na moją latającą deskę i ruszyłam w kierunku powrotnym... – opowiedziałam

W tym momencie nastała cisza. Słychać było tylko dźwięk silników, z których dobiegało ciche "LET IT BURN!".

498. *Oczami Dejwida*

499. – Nareszcie się obudziłaś...Cud, że w ogóle żyjesz. W ogóle to jak się czujesz?

– Wspaniale jak grzyby po kwaśnym deszczu. – odpowiedziała (G)Andzia.

500. *Oczami Tępej Kurwy*

501. Któregoś dnia, kiedy ja i Dejwid dalej budowaliśmy tą maszynę, w pewnym momencie usłyszeliśmy dźwięk otwierających się drzwi do kokpitu, a następnie poczuliśmy na sobie wzrok Grzegorza i Laury. Nie zareagowaliśmy jednak, bo byliśmy chamscy i kontynuowaliśmy to, co zaczęliśmy.

502. – Ja to bym ich jeszcze bardziej dobił, a nie ożywiał. A w ogóle to JAKIM CUDEM ich zabiłaś?! Przecież do momentu, w którym mnie zabili - żyli. I dlaczego ja się dowiaduję o tym DOPIERO TERAZ?! – spytał orkan Grzegorz.

503. – Dobra. Nie wiem jak jej się to udało i jakim cudem wy żyjecie, ale mniejsza z tym. – powiedział ONIACZ.

504. Po tej rozmowie, zaczęła się walka. Na początku wygrywaliśmy my. Jednak, w pewnym momencie wygrali nasi wrogowie. Bowiem jeden z nich pchnął ( ͡° ͜ʖ ͡°) mnie w kierunku ściany z -jak się później okazało- wbudowanym generatorem prądu, a drugi z nich, w tym samym kierunku pchnął ( ͡° ͜ʖ ͡°) Laurę. Po uderzeniu, przez nasze ciała przepłynął prąd. Chwilę później, obie przeraźliwie jak gimbus bez nowego iPhone krzyknęłyśmy przeraźliwie z bólu i osunęłyśmy się nieprzytomne na ziemię...

505. Chwilę później, ujrzałam przed sobą Dejwida, który widząc, że się obudziłam, rzekł ze słyszalną ulgą w głosie:

– A jednak będę miał kogo wykorzystywać.

506. – Nareszcie się obudziłaś...Cud, że w ogóle żyjesz. W ogóle to jak się czujesz?

– Świetnie jak Europa po przebiegunowaniu Ziemi. – odpowiedziała (G)Andzia.

507. – Po pierwsze to trójce, bo jest tam tylko orkan Grzegorz, Dejwid i Andromeda. Po drugie, może jakiś na złomowisku znajdziemy. – rzekłem

508. – Czwórka ich tam jest. Laura jeszcze przecież żyje. A Grzegorz na pewno nie lubi literówek, a przecież wiesz, że ona jego nigdy nie opuści. – odparł Mateusz.

– Przecież po tym wybuchu, mimo tego iż ma Downa, spadła na ziemię. – powiedziałem

509. Po tej rozmowie, zaczęła się walka. Na początku wygrywali orkan Grzegorz, Laura, Dejwid i Andromeda. Jednak, w pewnym momencie wygraliśmy my, bo jesteśmy Gary Stu. Bowiem ja pchnąłem ( ͡° ͜ʖ ͡°) Andromedę w kierunku ściany z -jak się później okazało- wbudowanym generatorem prądu, a Mateusz w tym samym kierunku pchnął ( ͡° ͜ʖ ͡°) Laurę. Po uderzeniu, przez ciała Andromedy i Laury najprawdopodobniej przepłynął prąd. Chwilę później, obie krzyknęły przeraźliwie jak po dostaniu białego iPhone zamiast czarnego z bólu i osunęły się nieprzytomne na ziemię. W tym momencie, Grzegorz i Dejwid słysząc to, odwrócili się i podeszli do nieprzytomnych. Grzegorz do Laury, a Dejwid do Andromedy. Kiedy nikt już nie patrzył, ja i Mateusz przeskoczyliśmy na swój statek kosmiczny i ruszyliśmy w drogę powrotną na Ziemię...

510. Jednego ranka, w pewnym momencie spokojnego dnia usłyszałem dzwonek do furtki. Na początku pomyślałem, że to Katerin coś chciała, ale mimo wszystko wyjrzałem przez okno. Po zrobieniu tego, ujrzałem Boga Wszechmogącego, który przyszedł mnie zajebać.

511. – Po pierwsze to trójce, bo jest tam tylko orkan Grzegorz, Dejwid i Andromeda. Po drugie, może jakiś na złomowisku znajdziemy.

512. – Czwórka ich tam jest. Laura jeszcze przecież żyje. A Grzegorz napewno zajebałby nas za literówki, a przecież wiesz, że ona jego nigdy nie opuści. – odparłem

– Przecież po tym wybuchu, który wysadził cały kanon, mimo tego iż miała tą swoją latającą deskę, spadła na ziemię. – powiedział Patryk.

513. Paręnaście minut później, gdy już znaleźliśmy się we Wszechświecie, bardzo szybko odnaleźliśmy statek kosmiczny Grzegorza i Laury, bo mieliśmy nawigację. Po zatrzymaniu się koło pojazdu, otworzyliśmy drzwi i szybko przeskoczyliśmy na drugą stronę, korzystając z mocy Opkolandii. Po znalezieniu się tam ujrzeliśmy Grzegorza, Laurę, Dejwida i Andromedę, którzy słysząc, że przeskoczyliśmy do ich pojazdu, odwrócili się. Po ujrzeniu nas, Laura krzyknęła:

– MACIE ŚWIEŻAKI?!

– Ja to bym ich jeszcze bardziej dobił, a nie ożywiał. A w ogóle to JAKIM CUDEM ich zabiłaś?! Przecież do momentu, w którym mnie zabili - żyli. I dlaczego ja się dowiaduję o tym DOPIERO TERAZ?! – spytał orkan Grzegorz.

514. Po tej rozmowie zaczęła się walka. Na początku wygrywali Grzegorz, Laura, Dawid i Andromeda. Jednak, w pewnym momencie, wygraliśmy my. Bowiem Patryk pchnął ( ͡° ͜ʖ ͡°) Andromedę w kierunku ściany z -jak się później okazało- wbudowanym generatorem prądu, a ja w tym samym kierunku pchnąłem ( ͡° ͜ʖ ͡°) Laurę. Po uderzeniu, przez ciała Andromedy i Laury najprawdopodobniej przepłynął prąd. Chwilę później, obie krzyknęły przeraźliwie jak gimbus widząc jeden like z bólu i osunęły się nieprzytomne na ziemię. W tym momencie, Grzegorz i Dejwid, do cholery słysząc to, odwrócili się i podeszli do nieprzytomnych. Grzegorz do Laury, a Dawid do Andromedy. Kiedy nikt już nie patrzył, ja i Patryk przeskoczyliśmy na nasz zajumany statek kosmiczny i ruszyliśmy w drogę powrotną na Ziemię...

515. Parę tygodni później, Dejwid, do cholery! Nauczcie się pisać jego imię poprawnie! i Andromeda skończyli budować maszynę. Kiedy zaś to nastąpiło, chłopak rzekł:

– Co za chuj!

516. Od razu cicho je otworzyli. W tym momencie, zobaczyli, że Katerin najprawdopodobniej ich nie zauważyła. Od razu zaszli ją od tyłu ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°).

517. W tym momencie, Dejwid| związał ją tymi linami, które magicznie pojawiły się w jego ręcach, po czym podniósł i zniósł do piwnicy.

518. Tymczasem, parę minut później, Katerin obudziła się. Kiedy otworzyła oczy, ujrzała, że siedziała związana w swojej piwnicy. Chwilę później, usłyszała jakiś kobiecy głos, który mówił:

– Lubię ziemniaki.

– Teoretycznie powinno to być jakieś niemieckie zdanie, jak zawsze zresztą, ale praktycznie cholera wie, jakie tu może być. – dało się słyszeć jakiś nienaturalny, gruby, zajebisty męski głos.

W tym momencie, Katerin wiedziała, że to co mówił jej Patryk, było prawdą, bo jakby nie było prawdą, nasze życie nie miałoby sensu. Od razu spróbowała ona wyciągnąć telefon z kieszeni. Kiedy zaś jej się to udało, napisała SMS-a do Patryka i Mateusza o treści:

„Proszę...Pomóżcie mi...Dejwid zajebał mi naklejki na Świeżaki."

519. W tym samym czasie, kiedy oprawcy Katerin głowili się nad hasłem, usłyszeli dźwięk wysyłania SMS-a. W tym momencie, Andromeda spytała:

– Kurwa, co za debil napierdala w Pokemony?

520. W tym momencie wiadomo było, że była to Dziewczyna Z Źle Napisanym Name. Od razu cała czwórka się odwróciła, po czym Dejwid złamał Katerin rękę i krzyknął:

– ODDAWAJ ŚWIEŻAKI, PINDO!

521. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"xD Zjebałeś xD"

Po czym pierwsza z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Andromeda rzekła:

– Who now listen to Loko Radio?

522. – Wymówka tygodnia. Ja też w szkole uczyłam się francuskiego, a jakoś umiem i niemiecki, bo jestem fajna. Mniejsza. Kolejne łatwe hasło. Przecież „Cudowny tulipan" to po niemiecku „Wunderschön tulpe". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do odpowiedniej klawiatury i napisała odpowiednie hasło. Po chwili, na ekraniku pojawił się napis:

"Lolix, nie. Wypchaj się i szukaj bardziej skorego do współpracy komputera."

Po czym druga z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Laura rzekła:

– A teraz gadaj, jakie jest trzecie hasło.

–„Przegrać zawody". Po niemiecku. Od tyłu. – odparła Katerin.

– No kurwa! Musisz wymyślać takie łatwe – Krzyknął Dejwid.

– Przecież to jest banalne. „Przegrać zawody" to po niemiecku „Verlieren wettkämpfe". Wystarczy napisać to od tyłu. – powiedział orkan Grzegorz, po czym wpisał odpowiednie hasło do komputera. Kilka chwil później, na ekraniku pojawił się napis:

"Lubię ziemniaki."

Po czym kłódka trzecia z sześciu się otworzyła. W tym momencie, Dejwid powiedział:

– Ok. A teraz gadaj, jakie jest czwarte hasło.

– „Zmywać tablicę." Po niemiecku. Od tyłu. – odpowiedziała Dziewczyna Z Źle Napisanym Name.

– To już czwarte hasło, a ona nic trudnego nie potrafi wymyślić. Przecież to jest banalne. „Zmywać tablicę" to po niemiecku „Spülen tafel". Wystarczy wpisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do komputera i wpisała w nim odpowiednie hasło. W tym momencie, na ekraniku pojawił się napis:

"Zimno mi w stopy."

Po czym kłódka czwarta z sześciu się otworzyła. Po paru sekundach, Andromeda rzekła:

– A teraz – jeśli nie chcesz zginąć, gadaj jakie jest piąte hasło.

– „Mam wiele do zrobienia". Po niemiecku. Od tyłu. – powiedziała Katerin.

– No rzesz kurwa. To już przedostatnie hasło, więc mogłabyś się wysilić, aby nam utrudnić, jak to zwykle bywa. Przecież to jest cholernie łatwe. „Mam wiele do zrobienia" to po niemiecku „Ich habe viel zu tun". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparł orkan Grzegorz, po czym wprowadził odpowiednie hasło do komputera. I po paru sekundach, na ekraniku pojawił się napis:

"Zapłać, Umrzyj, Spierdalaj!"

Po czym kłódka siódma z sześciu otworzyła się. W tym momencie, orkan Grzegorz rzekł:

– Jeszcze tylko chwila dzieli nas od zwycięstwa. Gadaj jakie jest szóste hasło.

– Ależ ty naiwny. Myślisz, że powiem ci ostatnie hasło? Pojebało? – rzekła Katerin.

– Andromedo... – powiedział orkan Grzegorz do Andromedy.

W tym momencie, Andromeda chciała pociągnąć za spust. Jednak, po chwili, Katerin rzekła:

– No dobra, dobra. Już wam mówię, tylko mnie nie zabijajcie. Ostatnie hasło to „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe.". Po niemiecku. Na wskroś.

– Czy ciebie dziewczyno pojebało? Jak to możliwe, aby być takim idiotą i do sejfów z tak cennymi rzeczami dawać banalne hasła? Przecież „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe." To po niemiecku „Manchmal lässt er mich die Hausaufgabe abschreiben." Wystarczy napisać to od tyłu. – rzekł orkan Grzegorz, po czym wpisał ostatnie hasło do komputera. Po kilku chwilach na ekraniku pojawił się napis:

"Lolix, nie ma tak łatwo. Teraz przebiegnij kulę ziemską sto razy i pogadamy.

MIŁEGO KORZYSTANIA Z MOCY WPIERDOLU!"

523. Tymczasem, w innym miejscu, Patryk i Mateusz oglądali ziemniaki. Chwilę później, usłyszeli oni dźwięk telefonu Patryka. Od razu sprawdzili, co to było. Okazało się, że był to SMS od Dziewczyny Z Źle Napisanym Name. W tym momencie, od razu odczytali, co tam było. W treści było napisane tylko:

„Proszę...Pomóżcie mi...Dejwid zajebał mi Świeżaki..."

524. – I co teraz z nią zrobimy?

– Ja to bym ziemniaki zjadł. – dało się słyszeć głos Dejwida.

525. Tymczasem, orkan Grzegorz, od razu podszedł do nieprzytomnej Laury i sprawdził, czy żyła ona. Okazało się, że tak, jednak ledwo ledwo. Chwilę później, odetchnął on z ulgą. Następnie, podniósł swoją najdroższą i wraz z Dejwidem i Andromedą, jako iż nie mieli już co tam robić, wrócił do swojego statku kosmicznego. Po paru minutach, gdy byli w środku, orkan Grzegorz wyjął z kieszeni nieprzytomnej Laury tubę, podał ją Dejwidowi i Andromedzie, a następnie poszedł do kokpitu.

526. Tymczasem, gdy Patryk i Mateusz przenieśli nieprzytomną Katerin do jej mieszkania, położyli ją na łóżku, po czym przecięli liny, którymi była ona związana. Następnie, widząc, że jej ręka była najprawdopodobniej złamana, usztywnili ją jakąś deską, która pojawiła się z dupy, leżała na podłodze. Po zrobieniu tego, zaczęli czekać, aż dziewczyna się obudzi...

527. Parę tygodni później, jednego dnia, usłyszałem, jak Dejwid i Andromeda mówili, że już skończyli maszynę i, że brakuje już tylko tej jednej części. Uznałem więc, że to idealny moment, aby dobrać się do Katerin ( ͡° ͜ʖ ͡°).

528. Od razu cicho je otworzyliśmy. W tym momencie, zobaczyliśmy, że Katerin najprawdopodobniej nas nie zauważyła. Od razu zaszliśmy ją od tyłu, ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°).

529. W tym momencie, Dejwid związał ją, po czym podniósł i zniósł do piwnicy. Gdy tam się znaleźliśmy, ujrzeliśmy lasery. Widząc je, wyłączyłem przeszkodę za pomocą przycisku, który ujrzałem na ścianie, co dowodziło, że Katerin to idiotka. Następnie, podeszliśmy do sejfu, posadziliśmy Katerin na podłodze i chcieliśmy otworzyć drzwiczki. Jednak, w tym momencie, na ekraniku drzwi, ujrzeliśmy wielki napis:

"Now it's you're time to die!"

– KURWA!!! Musiała tu jeszcze hasła ustawić! – krzyknęła Laura.

– W sumie nie dziwne. Tuba jest cenna, więc idiotyzmem by było pozostawienie ją na pastwę losu. – odparłem

Jednak, po tych słowach, zaczęliśmy się głowić nad pierwszym hasłem...

Parę minut później, Laura spytała z irytacją:

– Czy w tym sejfie na stówę są Świeżaki?!

– Teoretycznie powinno to być jakieś niemieckie zdanie, jak zawsze zresztą, ale praktycznie cholera wie, jakie tu może być. – powiedziałem

Jednak, w pewnym momencie, gdy dalej głowiliśmy się nad hasłem, usłyszeliśmy dźwięk wysyłania SMS-a. W tym momencie, Andromeda spytała:

– Ktoś z was właśnie wysłał SMS-a? Bo ja nie, zostawiłam telefon w domu.

– Nie, ja nie. Praktycznie nie korzystam z telefonu. – odpowiedział Dejfffffffffffffittttt.

– Ani ja. Mój telefon jest wyładowany. – odrzekła Laura.

– Ja też nie. Prawie w ogóle nie korzystam z telefonu. A SMS-ów z niego nie wysyłam. – odparłem.

W tym momencie wiadomo już było, że była to Katerin. I co ona myślała? Że to jej pomoże? Serio? Mniejsza. Od razu się odwróciliśmy, po czym Dej_wideł złamał Katerin rękę i krzyknął:

– LUBIĘ PLACKI!

– Zostaw ten telefon!!! Nikt cię nie uratuje!!!

Choć raz powiedział coś mądrego. Chwilę później, Andromeda przystawiła jej do głowy pistolet, który wziął się z dupy i powiedziała:

– Gadaj, jakie są hasła, albo zginiesz marnie.

– Spierdalaj. – rzekła Katerin.

Po tych słowach, Andromeda chciała pociągnąć za spust. Jednak, w tym momencie, Katerin rzekła:

– No dobra, dobra, już mówię. Pierwsze hasło to „Przepiękna niezapominajka.". Po niemiecku. Od tyłu.

Zastraszanie rulez. Mniejsza. Chwilę później, Andromeda spytała:

– Kurrrrrr....Nie mogłaś po aramejsku?!

– Nie. – odpowiedziała Katerin.

– Przecież to łatwe..."Przepiękna niezapominajka" to po niemiecku „Wunderschön vergissmeinnicht". Wystarczy wpisać to od dupy strony. –rzekłem, po czym podszedłem do odpowiedniej klawiatury i wpisałem hasło. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"PUT EM IN THE DIRT!"

Po czym pierwsza z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Andromeda rzekła:

– Gadaj zaraz, jakie jest drugie hasło.

– „Cudowny tulipan". Po xhosa. Od tyłu. – odpowiedziała Katerin.

– Ja pierdolę...Że też musiałam w szkole uczyć się tego pieprzonego francuskiego... – rzekła Andromeda.

– Wymówka tygodnia. Ja też w szkole uczyłam się francuskiego, a jakoś umiem i niemiecki, bo mam zajebiste skille. Mniejsza. Kolejne łatwe hasło. Przecież „Cudowny tulipan" to po niemiecku „Wunderschön tulpe". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do odpowiedniej klawiatury i napisała odpowiednie hasło. Po chwili, na ekraniku pojawił się napis:

"ZDELEGALIZOWAĆ COACHING I ROZWÓJ OSOBISTY!"

Po czym druga z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Laura rzekła:

– A teraz gadaj, jakie jest trzecie słowo w tym dwustu członowym haśle do aktywacji głowic nuklearnych.

– „Przegrać zawody". Po niemiecku. Od tyłu. – odparła Katerin.

– No kurwa! Musisz wymyślać takie łatwe hasła?! – krzyknął DejwiTTT.

– Przecież to jest banalne. „Przegrać zawody" to po niemiecku „Verlieren wettkämpfe". Wystarczy napisać to od tyłu. – powiedziałem, po czym wpisałem odpowiednie hasło do komputera. Kilka chwil później, na ekraniku pojawił się napis:

"💩<--- Ładny portret Andromedy znalazłem?"

Po czym kłódka siódma z sześciu się otworzyła. W tym momencie, Dejwid powiedział:

– Ok. A teraz gadaj, jakie jest czwarte hasło.

– „Zmywać tablicę." Po mandaryńsku. Od tyłu. – odpowiedziała Katerin.

– To już czwarte hasło, a ona nic trudnego nie potrafi wymyślić. Przecież to jest banalne. „Zmywać tablicę" to po niemiecku „Spülen tafel". Wystarczy wpisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do komputera i wpisała w nim odpowiednie hasło. W tym momencie, na ekraniku pojawił się napis:

"👣<--- Paczajcie, jakie mam piękne stopy po tej wycieczce do Czarnobyla!"

Po czym kłódka osiemsetna z sześciu się otworzyła. Po paru sekundach, Andromeda rzekła:

– A teraz – jeśli nie chcesz zginąć, gadaj jakie jest piąte hasło.

– „Mam wiele do zrobienia". Po suahili. Od tyłu. – powiedziała Katerin.

– No rzesz kurwa. To już przedostatnie hasło, więc mogłabyś się wysilić, aby nam utrudnić, jak to zwykle bywa. Przecież to jest cholernie łatwe. „Mam wiele do zrobienia" to po niemiecku „Ich habe viel zu tun". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparłem lekko poirytowany, po czym wprowadziłem odpowiednie hasło do komputera. I po paru sekundach, na ekraniku pojawił się napis:

"Powiem wam przerażającą prawdę: Jutro o tej porze będzie ta sama godzina co teraz."

Po czym kłódka piąta z sześciu otworzyła się. W tym momencie, rzekłem:

– Jeszcze tylko chwila dzieli nas od zwycięstwa. Gadaj jakie jest szóste hasło.

– Ależ ty naiwny. Myślisz, że powiem ci ostatnie hasło? Pojebało? – rzekła Dziewczyna Z Źle Napisanym Name.

– Andromedo... – powiedziałem do Andromedy.

W tym momencie, Andromeda chciała pociągnąć za spust. Jednak, po chwili, Katerin rzekła:

– No dobra, dobra. Już wam mówię, tylko nie zabierajcie mi Świeżaków. Ostatnie hasło to „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe.". Po niemiecku. Od tyłu.

JAK MOŻNA DO KURWY NĘDZY DAWAĆ TAKIE BANALNE HASŁA DO SEJFÓW Z CENNYMI RZECZAMI?! Ona jest idiotką ostatniego millenium! Jednak, chwilę później rzekłem:

– Czy ciebie dziewczyno pojebało? Jak to możliwe, aby być takim idiotą i do sejfów z tak cennymi rzeczami dawać banalne hasła? Przecież „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe." To po niemiecku „Manchmal lässt er mich die Hausaufgabe abschreiben." Wystarczy napisać to od tyłu.

Po czym wpisałem ostatnie hasło do komputera. Po kilku chwilach na ekraniku pojawił się napis:

"Za dwie sekundy wybuchnę i rozjebię świat. Super, co nie? :*

MIŁEGO KORZYSTANIA Z MOCY WPIERDOLU!"

530. Jednak, gdy chcieliśmy to zrobić, ujrzeliśmy, że do piwnicy weszli Patryk i Patryk.

531. Po tej rozmowie, rozpoczęła się walka. Szala zwycięstwa przelewała się to na naszą stronę to na stronę Patryka i Mateusza. Jednak, w pewnym momencie, na nieszczęście, wygrali Patryk i Mateusz. Pchnęli oni Laurę w kierunku ściany z wbudowanym generatorem prądu, o którym wcześniej nie było mowy, bo po chuj. Pech chciał, że generator był włączony, przez co po chwili przez ciało Laury przepłynął prąd. Parę sekund później, przeraźliwie jak gimbus bez Internetu krzyknęła ona z bólu i osunęła się nieprzytomna na ziemię...

532. Trzy godziny później, ujrzałem, że Laura zaczęła się budzić. Kiedy zaś się obudziła, rzekłem:

– O, już się obudziłaś. Jak się czujesz?

– Zajebiście, jak ryba w lawie.

533. W tym momencie, orkan Grzegorz od razu ruszył w kierunku Ziemi. Po paru minutach, wylądowaliśmy niedaleko jej bloku. Następnie otworzył on im drzwi, aby mogli wyjść, po czym również ja i orkan Grzegorz wyszliśmy. Chwilę później, orkan Grzegorz spytał:

– Dobra. To gdzie teraz mamy iść?

– Do tamtego bloku. – odpowiedział Dejwid wskazując na odpowiedni budynek.

Po tych słowach, gdy chcieliśmy już ruszyć, usłyszałam w swojej głowie myśli Dejwida, które brzmiały:

"Ciekawe, czy ziemniaki z sushi są dobre..."

534. W tym momencie, dało się słyszeć, że orkan Grzegorz zaśmiał się, po czym powiedział:

– Wspomniałem, że ona umie czytać w myślach? Więc w obrębie 300000000000000000000000000000000000...00000000000000000000000000000000000000 km od niej, najlepiej nie obrażać jej słownie jak i w myślach. Takie tam, zero prywatności.

535. W tym momencie, zobaczyliśmy, że Katerin najprawdopodobniej nas nie zauważyła. Od razu zaszliśmy ją od tyłu ( ͡° ͜ʖ ͡°), po czym Andromeda chwyciła jakąś metalową rurkę, która została podstawiona przez scenarzystów i z całej siły uderzyła Katerin w głowę.

W tym momencie, Dejwid związał ją, po czym podniósł i zniósł do piwnicy. Gdy tam się znaleźliśmy, ujrzeliśmy lasery. Widząc je, Grzegorz wyłączył przeszkodę za pomocą przycisku, który ujrzał na ścianie. Katerin to idiooootka! Następnie, podeszliśmy do sejfu, posadziliśmy Katerin na podłodze i chcieliśmy otworzyć drzwiczki. Jednak, w tym momencie, na ekraniku drzwi, ujrzeliśmy wielki napis:

"LOL, WARA ODE MNIE, TY PSUJO KANONU!"

– KURWA!!! Musiała tu jeszcze hasła ustawić! – krzyknęłam

– W sumie nie dziwne. Tuba jest cenna, więc idiotyzmem by było pozostawienie ją na pastwę losu. – odparł orkan Grzegorz.

Może i ma rację. Jednak, po tych słowach, zaczęliśmy się głowić nad pierwszym hasłem...

Jednak, w pewnym momencie, spytałam z irytacją w głosie:

– A jak tam nie ma Świeżaków?!

– Teoretycznie powinno to być jakieś niemieckie zdanie, jak zawsze zresztą, ale praktycznie cholera wie, jakie tu może być. – odpowiedział orkan Grzegorz.

No, więc dalej się głowiliśmy. Jednak, po chwili głowienia się nad hasłem, usłyszeliśmy dźwięk wysyłania SMS-a. W tym momencie, Andromeda spytała:

– Kurwa, kto mi spami na Messengerze?

– Nie, ja nie. Praktycznie nie korzystam z telefonu. – odpowiedział Dejwid.

– Ani ja. Mój telefon jest wyładowany. – odrzekłam

– Ja też nie. Prawie w ogóle nie korzystam z telefonu. A SMS-ów z niego nie wysyłam. – odparł orkan Grzegorz.

W tym momencie wiadomo było, że była to Katerin. Idioci zawsze wierzą, że coś ich uratuje od pewnej śmierci. Od razu odwróciliśmy się, po czym Dejwid złamał Katerin rękę i krzyknął:

– Kurwa, moje pole!

Mądre słowa. Chwilę później, Andromeda przystawiła jej do głowy pistolet, bo scenarzyści nas kochali i powiedziała:

– Gadaj, jakie są hasła, albo zginiesz marnie.

– Spierdalaj. – Rzekła Katerin.

Po tych słowach, Andromeda chciała pociągnąć za spust. Jednak, w tym momencie, Katerin rzekła:

– No dobra, dobra, już mówię. Pierwsze hasło to „Przepiękna niezapominajka.". Po watykańsku. Od tyłu.

– Kurrrrrr....Nie mogłaś po angielsku?! – spytała Andromeda.

– Nie. – odpowiedziała Katerin.

– Przecież to łatwe..."Przepiękna niezapominajka" to po niemiecku „Wunderschön vergissmeinnicht". Wystarczy wpisać to od tyłu." – rzekł orkan Grzegorz, po czym podszedł do odpowiedniej klawiatury i wpisał hasło. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"Hokus pokus pół robaka, umrzyj śmieciu, dostań raka.

~Do Andromedy"

Po czym pierwsza z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Andromeda rzekła:

– Gadaj zaraz, jakie jest drugie hasło.

– „Cudowny tulipan". Po krakrekrańsku. Od tyłu. – odpowiedziała Katerin.

– Ja pierdolę...Że też musiałam w szkole uczyć się tego pieprzonego francuskiego... – rzekła Andromeda.

Oh, please. Ja też się uczyłam francuskiego, ale to nie spowodowało, że nie umiem niemieckiego. Po chwili rzekłam:

– Wymówka tygodnia. Ja też w szkole uczyłam się Języka Zjebów, a jakoś umiem i niemiecki. Mniejsza. Kolejne łatwe hasło. Przecież „Cudowny tulipan" to po niemiecku „Wunderschön tulpe". Wystarczy napisać to od tyłu.

Po czym podeszłam do odpowiedniej klawiatury i napisałam odpowiednie hasło. Po chwili, na ekraniku pojawił się napis:

"👰 <--- Zgadnij kto to.

Podpowiedź: To nigdy nie będzie Andromeda."

Po czym druga z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, rzekłam:

– A teraz gadaj, jakie jest trzecie hasło.

– „Przegrać zawody". Po grecku. Od tyłu. – odparła Katerin.

– No kurwa! Musisz wymyślać takie trudne hasła?! – krzyknął Dejwid.

– Przecież to jest banalne. „Przegrać zawody" to po niemiecku „Verlieren wettkämpfe". Wystarczy napisać to od tyłu. – powiedział orkan Grzegorz, po czym wpisał odpowiednie hasło do komputera. Kilka chwil później, na ekraniku pojawił się napis:

"👋 <--- Mam takie zajebiste machnięcie, że aż dźwięk rozpraszam."

Po czym kłódka trzecia z dwóch się otworzyła. W tym momencie, Dejwid powiedział:

– Ok. A teraz gadaj, jakie jest czwarte hasło.

– „Zmywać tablicę." Po japońsku. Od tyłu. – odpowiedziała Katerin.

– To już czwarte hasło, a ona nic trudnego nie potrafi wymyślić. Przecież to jest banalne. „Zmywać tablicę" to po niemiecku „Spülen tafel". Wystarczy wpisać to od tyłu. – odparłam, po czym podeszłam do komputera i wpisałam w nim odpowiednie hasło. W tym momencie, na ekraniku pojawił się napis:

"🤰 <--- Tak będzie wyglądać Andromeda w przyszłości. Oczywiście nie z własnej woli."

Po czym kłódka czwarta z sześciu się otworzyła. Po paru sekundach, Andromeda rzekła:

– A teraz – jeśli nie chcesz zginąć, gadaj jakie jest piąte hasło.

– „Mam wiele do zrobienia". Po chińsku. Od tyłu. – powiedziała Katerin.

– No rzesz kurwa. To już przedostatnie hasło, więc mogłabyś się wysilić, aby nam utrudnić, jak to zwykle bywa. Przecież to jest cholernie łatwe. „Mam wiele do zrobienia" to po niemiecku „Ich habe viel zu tun". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparł orkan Grzegorz, po czym wprowadził odpowiednie hasło do komputera. I po paru sekundach, na ekraniku pojawił się napis:

"👳🏿 <--- Lolix, znalazłem starego Andromedy. xD"

Po czym kłódka piąta z sześciuT otworzyła się. W tym momencie, orkan Grzegorz rzekł:

– Jeszcze tylko chwila dzieli nas od zwycięstwa. Gadaj jakie jest szóste hasło.

– Ależ ty naiwny. Myślisz, że powiem ci ostatnie hasło? Pojebało? – rzekła Katerin.

– Andromedo... – powiedział orkan Grzegorz do Andromedy.

W tym momencie, Andromeda chciała pociągnąć za spust. Jednak, po chwili, Katerin rzekła:

– No dobra, dobra. Już wam mówię, tylko oszczędźcie moją kolekcję Świeżaków. Ostatnie hasło to „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe.". Po hongkońgsku. Od tyłu.

#Facepalm. Jak można dawać tak banalne hasła do sejfów z tak cennymi rzeczami? Serio? Jednak, po chwili orkan rzekł:

– Czy ciebie dziewczyno pojebało? Jak to możliwe, aby być takim idiotą i do sejfów z tak cennymi rzeczami dawać banalne hasła? Przecież „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe." To po niemiecku „Manchmal lässt er mich die Hausaufgabe abschreiben." Wystarczy napisać to od tyłu. –

Po czym wpisał ostatnie hasło do komputera. Po kilku chwilach na ekraniku pojawił się napis:

"🏳️ <--- Lolix, znalazłem oficjalną flagę Francji.

MIŁEGO KORZYSTANIA Z MOCY WPIERDOLU!"

Po czym kłódka siódma z sześciu się otworzyła. Chwilę później, główne drzwi do sejfu zostały otwarte. Widząc to, chwyciłam tubę i schowałam ją do kieszeni, jak przystało na wzorowego Polaka. Po zrobieniu tego, sejf automatycznie się zamknął.

536. Po tej rozmowie, rozpoczęła się walka. Szala zwycięstwa przelewała się to na naszą stronę to na stronę Patryka i Patryka. Jednak, w pewnym momencie, na nieszczęście, wygrali Patryk i Mateusz. Pchnęli oni mnie w kierunku ściany z wbudowanym generatorem prądu, o którym wcześniej nie wspomniano, bo po chuj. Pech chciał, że generator był włączony, przez co po chwili przez moje ciało przepłynął prąd. Parę sekund później, przeraźliwie jak gimbus bez Facebooka krzyknęłam z bólu i osunęłam się nieprzytomna na ziemię...

537. – O, już się obudziłaś. Jak się czujesz?

– Zajebiście jak ludzka skóra w kwasie siarkowym. – odpowiedziałam

538. Chwilę później, pogładził mnie po twarzy, a następnie otarł łzy bólu, które po stracie dni na Snapchacie spływały po moim policzku.

539. Od razu cicho je otworzyliśmy. W tym momencie, zobaczyliśmy, że Katerin najprawdopodobniej nas nie zauważyła. Od razu zaszliśmy ją od tyłu ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°), po czym Andromeda chwyciła jakąś metalową rurkę, która została podstawiona przez imperatyw narracyjny i z całej siły uderzyła Katerin w głowę. Chwilę później, dziewczyna upadła nieprzytomna na podłogę...

W tym momencie, związałem ją, po czym podniosłem i zniosłem do piwnicy. Gdy tam się znaleźliśmy, ujrzeliśmy lasery. Widząc je, orkan Grzegorz wyłączył przeszkodę za pomocą przycisku, który ujrzał na ścianie. Następnie, podeszliśmy do sejfu, posadziliśmy Katerin na podłodze i chcieliśmy otworzyć drzwiczki. Jednak, w tym momencie, na ekraniku drzwi, ujrzeliśmy wielki napis:

"SORKI, MASŁO SIĘ SKOŃCZYŁO."

– KURWA!!! Musiała tu jeszcze hasła ustawić! – krzyknęła Laura.

– W sumie nie dziwne. Tuba jest cenna, więc idiotyzmem by było pozostawienie ją na pastwę losu. – odparł orkan Grzegorz.

I w sumie miał rację. Jednak, po tych słowach, zaczęliśmy się głowić nad pierwszym hasłem. Po paru minutach, Laura spytała z irytacją w głosie:

– Kurwa, co za zjebane miejsce. W ogóle nie ma tu poków!

– Teoretycznie powinno to być jakieś niemieckie zdanie, jak zawsze zresztą, ale praktycznie cholera wie, jakie tu może być. – odpowiedział orkan Grzegorz.

Zaczęliśmy więc dalej myśleć. Jednak, w pewnym momencie, gdy dalej głowiliśmy się nad hasłem, usłyszeliśmy dźwięk wysyłania SMS-a. W tym momencie, Andromeda spytała:

– Ciekawe czy dostałam tę pracę jako dostawca Uber Eats?

– Nie, ja nie. Praktycznie nie korzystam z telefonu. – odpowiedziałem

– Ani ja. Mój telefon jest wyładowany. – odrzekła Laura.

– Ja też nie. Prawie w ogóle nie korzystam z telefonu. A SMS-ów z niego nie wysyłam. – odparł Grzegorz.

W tym momencie wiadomo było, że była to Katerin. Myślała, że ktoś jej pomoże? Really? Od razu się odwróciliśmy, po czym złamałem Katerin rękę, ale ta nie krzyknęła, bo była córką Chucka Norrisa i krzyknąłem:

– Zostaw ten telefon!!! Nikt cię nie uratuje!!!

Chwilę później, Andromeda przystawiła jej do głowy pistolet, który pojawił się znikąd i powiedziała:

– Gadaj, jakie są hasła, albo zginiesz marnie.

– Spierdalaj. – rzekła Katerin.

Po tych słowach, Andromeda chciała pociągnąć za spust. Jednak, w tym momencie, Katerin rzekła:

– No dobra, dobra, już mówię. Pierwsze hasło to „Przepiękna niezapominajka.". Po filipińsku. Od tyłu.

– Kurrrrrr....Nie mogłaś po angielsku?! – spytała Andromeda.

– Nie. – odpowiedziała Katerin.

– Przecież to łatwe..."Przepiękna niezapominajka" to po niemiecku „Wunderschön vergissmeinnicht". Wystarczy wpisać to od tyłu." – rzekł orkan Grzegorz, po czym podszedł do odpowiedniej klawiatury i wpisał hasło. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"🤓 <--- Ładny portret nowonarodzonego Dejwida znalazłem?"

Po czym pierwsza z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Andromeda rzekła:

– Gadaj zaraz, jakie jest drugie hasło.

– „Cudowny tulipan". Po antarktydzku. Od tyłu. – odpowiedziała Katerin.

– Ja pierdolę...Że też musiałam w szkole uczyć się tego pieprzonego francuskiego... – rzekła Pizdoklepka.

– Wymówka tygodnia. Ja też w szkole uczyłam się francuskiego, a jakoś umiem i niemiecki. Mniejsza. Kolejne łatwe hasło. Przecież „Cudowny tulipan" to po niemiecku „Wunderschön tulpe". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do odpowiedniej klawiatury i napisała odpowiednie hasło. Po chwili, na ekraniku pojawił się napis:

"▶️ <--- Naciśnij, aby wyciszyć Andromedę."

Po czym druga z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Laura rzekła:

– A teraz gadaj, jakie jest trzecie hasło.

– „Przegrać zawody". Po grenlandzku. Od tyłu. – odparła Katerin.

– No kurwa! Musisz wymyślać takie trudne hasła?! – krzyknąłem

– Przecież to jest banalne. „Przegrać zawody" to po niemiecku „Verlieren wettkämpfe". – powiedział orkan Grzegorz, po czym wpisał odpowiednie hasło do komputera. Kilka chwil później, na ekraniku pojawił się napis:

"🔌+ 🚿 = Odciążenie świata od Andromedy!"

Po czym kłódka siódma z sześciu się otworzyła. W tym momencie, powiedziałem:

– Ok. A teraz gadaj, jakie jest czwarte hasło.

– „Zmywać tablicę." Po pierdolcowatemu. Od tyłu. – odpowiedziała Katerin.

– To już czwarte hasło, a ona nic trudnego nie potrafi wymyślić. Przecież to jest banalne. „Zmywać tablicę" to po niemiecku „Spülen tafel". Wystarczy wpisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do komputera i wpisała w nim odpowiednie hasło. W tym momencie, na ekraniku pojawił się napis:

"📥<--- Nawet strzałka chce spierdolić przed Andromedą. Pomóż strzałce!"

Po czym kłódka czwarta z sześciu się otworzyła. Po paru sekundach, Andromeda rzekła:

– A teraz – jeśli nie chcesz zginąć, gadaj jakie jest piąte hasło.

– „Mam wiele do zrobienia". Po niemiecku. Od tyłu. – powiedziała Katerin.

– No rzesz kurwa. To już przedostatnie hasło, więc mogłabyś się wysilić, aby nam utrudnić, jak to zwykle bywa. Przecież to jest cholernie łatwe. „Mam wiele do zrobienia" to po niemiecku „Ich habe viel zu tun". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparł orkan Grzegorz, po czym wprowadził odpowiednie hasło do komputera. I po paru sekundach, na ekraniku pojawił się napis:

"🔬<--- Ten mikroskop służy do szukania mózgu Andromedy, ale coś mu nie idzie. Pomóż mikroskopowi!"

Po czym kłódka piąta z czterech otworzyła się. W tym momencie, orkan Grzegorz rzekł:

– Jeszcze tylko chwila dzieli nas od zwycięstwa. Gadaj jakie jest szóste hasło.

– Ależ ty naiwny. Myślisz, że powiem ci ostatnie hasło? Pojebało? – rzekła Katerin.

– Andromedo... – powiedział orkan Grzegorz do Andromedy.

W tym momencie, Andromeda chciała pociągnąć za spust. Jednak, po chwili, Katerin rzekła:

– No dobra, dobra. Już wam mówię, tylko nie zabierajcie mi Świeżaków. Ostatnie hasło to „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe.". Po dubstepowemu. Od tyłu.

– Czy ciebie dziewczyno pojebało? Jak to możliwe, aby być takim idiotą i do sejfów z tak cennymi rzeczami dawać banalne hasła? Przecież „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe." To po niemiecku „Manchmal lässt er mich die Hausaufgabe abschreiben." Wystarczy napisać to od tyłu. – rzekł orkan Grzegorz, po czym wpisał ostatnie hasło do komputera. Po kilku chwilach na ekraniku pojawił się napis:

„HASŁO „nebierhcsba ebagfusauaH eid hcim re tssäl lamhcnaM" ZAAKCEPTOWANO!

MIŁEGO KORZYSTANIA Z MOCY WPIERDOLU!"

Po czym kłódka szósta z dwóch się otworzyła. Zazdroszczę im znajomości niemieckiego. No, ale mniejsza. Chwilę później, główne drzwi do sejfu zostały otwarte. Widząc to, Laura chwyciła tubę i schowała ją do kieszeni, jak przystało na prawilnego Polaka. Po zrobieniu tego, sejf automatycznie się zamknął.

540. – Ja to bym ją dobił. – rzekłem

– W sumie i tak nie jest już nam potrzebna, więc możecie ją dobić. – powiedział orkan Grzegorz.

W tym momencie, gdy chcieliśmy już to zrobić, ujrzeliśmy Patryka i Patryka (przypomniałem sobie w końcu jak się nazywają. Yay!). Czy oni nie mają nic do roboty, tylko nam przeszkadzać?

541. Po tej rozmowie, rozpoczęła się walka. Szala zwycięstwa przelewała się to na naszą stronę, to na stronę Patryka i Mateusza. Jednak, w pewnym momencie, niestety, wygrali Patryk i Patryk. Pchnęli oni Laurę w kierunku ściany z wbudowanym generatorem prądu, o którym wcześniej mowy nie było. Jako, że generator był włączony, po chwili przez ciało Laury przepłynął prąd. Parę sekund później, przeraźliwie jak polonista widzący pismo dysortografa krzyknęła ona z bólu i osunęła się nieprzytomna na ziemię...

542. *Oczami Tępej Pizdoklepki*

543. Po znalezieniu się w odpowiednim miejscu, poszliśmy do odpowiedniego mieszkania. Kiedy znaleźliśmy się przed drzwiami i spróbowaliśmy je otworzyć, okazało się, że były one otwarte. Od razu cicho je otworzyliśmy. W tym momencie, zobaczyliśmy, że Katerin najprawdopodobniej nas nie zauważyła. Od razu zaszliśmy ją od tyłu ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°), po czym chwyciłam jakąś metalową rurkę, która została podstawiona przez scenarzystów leżała na podłodze i z całej siły uderzyłam Katerin w głowę. Chwilę później, dziewczyna upadła nieprzytomna na podłogę...

W tym momencie, Dejwid związał ją, po czym podniósł i zniósł do piwnicy. Gdy tam się znaleźliśmy, ujrzeliśmy lasery. Widząc je, orkan Grzegorz wyłączył przeszkodę za pomocą przycisku, który ujrzał na ścianie. Następnie, podeszliśmy do sejfu, posadziliśmy Katerin na podłodze i chcieliśmy otworzyć drzwiczki. Jednak, w tym momencie, na ekraniku drzwi, ujrzeliśmy wielki napis:

"ZIEMNIAKI ZJEDZONE?!"

– KURWA!!! Musiała tu jeszcze hasła ustawić! – krzyknęła Laura.

– W sumie nie dziwne. Tuba jest cenna, więc idiotyzmem by było pozostawienie ją na pastwę losu. – odparł orkan Grzegorz.

W sumie była to prawda. Jednak, po tych słowach, zaczęliśmy się głowić nad pierwszym hasłem. Po paru minutach, Laura spytała z irytacją w głosie:

– Ja pierdolę, gazu nie wyłączyłam!

– Teoretycznie powinno to być jakieś niemieckie zdanie, jak zawsze zresztą, ale praktycznie cholera wie, jakie tu może być. – odpowiedział orkan Grzegorz.

No to zaczęliśmy dalej myśleć. Jednak, w pewnym momencie, gdy dalej głowiliśmy się nad hasłem, usłyszeliśmy dźwięk wysyłania SMS-a. W tym momencie, spytałam:

– Lolix, kto mi spami na Instagramie?

– Nie, ja nie. Praktycznie nie korzystam z telefonu. – odpowiedział Dejwid.

– Ani ja. Mój telefon jest wyładowany. – odrzekła Laura.

– Ja też nie. Prawie w ogóle nie korzystam z telefonu. A SMS-ów z niego nie wysyłam. – odparł orkan Grzegorz.

W tym momencie wiadomo było, że była to Katerin. Myślała, że ktoś jej pomoże? Naiwna to ona jest. Od razu się odwróciliśmy, po czym Dejwid złamał Katerin rękę, ale ona nie krzyknęła, bo nie miała nerwów i krzyknął:

– Zostaw ten telefon!!! Nikt cię nie uratuje!!!

Chwilę później, przystawiłam jej do głowy pistolet, który wziął się z dupy i powiedziałam:

– Gadaj, jakie są hasła, albo zginiesz marnie.

– Spierdalaj. – rzekła Katerin.

Po tych słowach, chciałam pociągnąć za spust. Jednak, w tym momencie, Katerin rzekła:

– No dobra, dobra, już mówię. Pierwsze hasło to „Przepiękna niezapominajka.". Po emojiowatemu. Od tyłu.

– Kurrrrrr....Nie mogłaś po angielsku?! – spytałam

– Nie. – odpowiedziała Katerin.

– Przecież to łatwe..."Przepiękna niezapominajka" to po niemiecku „Wunderschön vergissmeinnicht". Wystarczy wpisać to od tyłu." – rzekł orkan Grzegorz, po czym podszedł do odpowiedniej klawiatury i wpisał hasło. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"🤳 <--- Chciałem zrobić selfie z gównem, ale Andromeda się odsunęła."

Po czym pierwsza z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, rzekłam:

– Gadaj zaraz, jakie jest drugie hasło.

– „Cudowny tulipan". Po lennyfaceowatemu. Od tyłu. – odpowiedziała Katerin.

– Ja pierdolę...Że też musiałam w szkole uczyć się tego pieprzonego francuskiego... – rzekłam

– Wymówka tygodnia. Ja też w szkole uczyłam się francuskiego, a jakoś umiem i niemiecki, bom fajna. Mniejsza. Kolejne łatwe hasło. Przecież „Cudowny tulipan" to po niemiecku „Wunderschön tulpe". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do odpowiedniej klawiatury i napisała odpowiednie hasło. Po chwili, na ekraniku pojawił się napis:

"🙅‍♂️ <--- Andromeda ma tak krzywą mordę, że aż muszę się zasłonić rękoma przed tą brzydotą."

Po czym druga z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Laura rzekła:

– A teraz gadaj, jakie jest trzecie hasło.

– „Przegrać zawody". Po fangirlowemu. Od tyłu. – odparła Katerin.

– No kurwa! Musisz wymyślać takie trudne hasła?! – krzyknął Dejwid.

– Przecież to jest banalne. „Przegrać zawody" to po niemiecku „Verlieren wettkämpfe". Wystarczy napisać to od tyłu. – powiedział orkan Grzegorz, po czym wpisał odpowiednie hasło do komputera. Kilka chwil później, na ekraniku pojawił się napis:

"👩‍👦‍👦 👩‍👧‍👧 👨‍👦 👨‍👧 👨‍👧‍👦 👨‍👦‍👦 👨‍👧‍👧 <--- Zgadnij, czyja to rodzina.

Podpowiedź: Nigdy nie będzie to rodzina Andromedy i Dawida."

Po czym kłódka trzecia z jednej się otworzyła. W tym momencie, Dejwid powiedział:

– Ok. A teraz gadaj, jakie jest czwarte hasło.

– „Zmywać tablicę." Po gimbusowemu. Od tyłu. – odpowiedziała Katerin.

– To już czwarte hasło, a ona nic trudnego nie potrafi wymyślić. Przecież to jest banalne. „Zmywać tablicę" to po niemiecku „Spülen tafel". Wystarczy wpisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do komputera i wpisała w nim odpowiednie hasło. W tym momencie, na ekraniku pojawił się napis:

"🛬 <--- Poświęcę załogę, aby zajebać Andromedę."

Po czym kłódka czwarta z sześciu się otworzyła. Po paru sekundach, rzekłam:

– A teraz – jeśli nie chcesz zginąć, gadaj jakie jest piąte hasło.

– „Mam wiele do zrobienia". Po hebrajsku. Od tyłu. – powiedziała Katerin.

– No rzesz kurwa. To już przedostatnie hasło, więc mogłabyś się wysilić, aby nam utrudnić, jak to zwykle bywa. Przecież to jest cholernie łatwe. „Mam wiele do zrobienia" to po niemiecku „Ich habe viel zu tun". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparł orkan Grzegorz, po czym wprowadził odpowiednie hasło do komputera. I po paru sekundach, na ekraniku pojawił się napis:

"🚷 <--- Zakaz wstępu dla Andromedy."

Po czym kłódka piąta z sześciu otworzyła się. W tym momencie, orkan Grzegorz rzekł:

– Jeszcze tylko chwila dzieli nas od zwycięstwa. Gadaj jakie jest szóste hasło.

– Ależ ty naiwny. Myślisz, że powiem ci ostatnie hasło? Pojebało? – rzekła Katerin.

– Andromedo... – powiedział orkan Grzegorz do mnie.

W tym momencie, chciałam pociągnąć za spust. Jednak, po chwili, Katerin rzekła:

– No dobra, dobra. Już wam mówię, tylko mnie nie okradajcie ze Świeżaków. Ostatnie hasło to „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe.". Po śląsku. Od tyłu.

– Czy ciebie dziewczyno pojebało? Jak to możliwe, aby być takim idiotą i do sejfów z tak cennymi rzeczami dawać banalne hasła? Przecież „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe." To po niemiecku „Manchmal lässt er mich die Hausaufgabe abschreiben." Wystarczy napisać to od tyłu. – rzekł orkan Grzegorz, po czym wpisał ostatnie hasło do komputera. Po kilku chwilach na ekraniku pojawił się napis:

"♨️ <--- Toksyczne wyziewy z dupy Andromedy."

MIŁEGO KORZYSTANIA Z MOCY WPIERDOLU!"

Po czym kłódka szósta z trzech się otworzyła. Też bym chciała znać niemiecki, jak oni. No, ale mniejsza. Chwilę później, główne drzwi do sejfu zostały otwarte. Widząc to, Laura chwyciła tubę i schowała ją do kieszeni, jak przystało na Polaka. Po zrobieniu tego, sejf automatycznie się zamknął.

544. Po tej rozmowie, rozpoczęła się walka. Szala zwycięstwa przelewała się to na naszą stronę, to na stronę naszych wrogów. Jednak, w pewnym momencie, niestety, wygrali Patryk i Patryk. Pchnęli oni Laurę w kierunku ściany z wbudowanym generatorem prądu, który wcześniej nie został wspomniany. Jako, że generator był włączony, po chwili przez ciało Laury przepłynął prąd. Parę sekund później, przeraźliwie jak matematyk widzący błąd w obliczeniach krzyknęła ona z bólu i osunęła się nieprzytomna na ziemię...

545. Kiedy zaś już byłem u niego w domu, w pewnym momencie, gdy oglądaliśmy telewizję, dało się słyszeć dźwięk mojego telefonu. Od razu sprawdziliśmy, co to było. Okazało się, że był to SMS od Katerin. W tym momencie, od razu odczytaliśmy, co tam było. W treści było napisane tylko:

„Proszę...Pomóżcie mi...Dejwid zajebał mi Świeżaki..."

546. Po tej rozmowie, rozpoczęła się walka. Szala zwycięstwa przelewała się to na stronę Dejwida, Andromedy, Grzegorza i Laury, to na naszą stronę. Jednak, w pewnym momencie, wygraliśmy my. Pchnęliśmy Laurę w kierunku ściany z wbudowanym generatorem prądu, o którym wcześniej nie było mowy, bo po co. Na szczęście okazało się, że generator był włączony, przez co po chwili przez ciało Laury przepłynął prąd. Parę sekund później, przeraźliwie jak osoba rysująca w "Paint Tool SAI", gdy padnie prąd krzyknęła ona z bólu i osunęła się nieprzytomna na ziemię...

W tym momencie, orkan Grzegorz, Dejwid i Andromeda odwrócili się. My natomiast, korzystając z okazji, podnieśliśmy Katerin i wróciliśmy do mieszkania...

Tymczasem, gdy przenieśliśmy nieprzytomną Katerin do jej mieszkania, położyliśmy ją na łóżku, po czym przecięliśmy liny, którymi była ona związana. Następnie, widząc, że jej ręka była najprawdopodobniej złamana, gdyż byliśmy cyborgami, usztywniliśmy ją jakąś deską, która została podrzucona przez scenarzystów. Po zrobieniu tego, zaczęliśmy czekać, aż dziewczyna się obudzi...

547. Kiedy zaś już był w środku, w pewnym momencie, kiedy oglądaliśmy telewizję, dało się słyszeć dźwięk mojego telefonu. Od razu sprawdziliśmy, co to było. Okazało się, że był to SMS od Katerin. W tym momencie, od razu odczytaliśmy, co tam było. W treści było napisane tylko:

„Proszę...Pomóżcie mi...Dejwid zajebał mi Świeżaki...

548. Po tej rozmowie, rozpoczęła się walka. Szala zwycięstwa przelewała się to na stronę ejwida, Andromedy, Grzegorza i Laury, to na naszą stronę. Jednak, w pewnym momencie, wygraliśmy my. Pchnęliśmy Laurę w kierunku ściany z wbudowanym generatorem prądu, o którym wcześniej nie było mowy. Na szczęście okazało się, że generator był włączony, przez co po chwili przez ciało Laury przepłynął prąd. Parę sekund później, przeraźliwie jak gimbus bez karty kredytowej w McDonald's krzyknęła ona z bólu i osunęła się nieprzytomna na ziemię...

549. Tymczasem, gdy przenieśliśmy nieprzytomną Katerin do jej mieszkania, położyliśmy ją na łóżku, po czym przecięliśmy liny, którymi była ona związana. Następnie, widząc, że jej ręka była najprawdopodobniej złamana, a zauważyliśmy to dzięki naszym cyborgowym oczom, usztywniliśmy ją jakąś deską, która została podstawiona przez scenarzystów. Po zrobieniu tego, zaczęliśmy czekać, aż dziewczyna się obudzi...

550. Ten dzień zaczął się normalnie, jak każdy inny. Miałam nadzieję, że będzie tak do końca. Niestety, to byłoby zbyt piękne. W pewnym momencie, gdy szukałam czegoś, poczułam się obserwowana, bo jam jest debilka i nie zamknęłam drzwi do mieszkania na klucz i trzysta kłódek. Nie przejęłam się tym jednak. I to był mój błąd. Po kilku chwilach, poczułam mocne uderzenie w tył głowy. Jęknęłam z bólu, a po chwili osunęłam się nieprzytomna na ziemię...

Parę minut później, obudziłam się. Kiedy otworzyłam oczy, ujrzałam, że siedziałam związana w swojej piwnicy. Chwilę później, usłyszałam jakiś kobiecy głos, który mówił:

– Kto lubi marchewki?

– Teoretycznie powinno to być jakieś niemieckie zdanie, jak zawsze zresztą, ale praktycznie cholera wie, jakie tu może być. – dało się słyszeć jakiś nienaturalny, gruby, zajebisty męski głos.

W tym momencie, wiedziałam, że to co mówił mi Patryk, było prawdą. Od razu spróbowałam wyciągnąć telefon z kieszeni. Kiedy zaś mnie się to udało, bo jam jest Mary Sue, napisałam SMS-a do Patryka i Mateusza o treści:

„Proszę...Pomóżcie mi...Dejwid zajebał mi Świeżaki..."

Po czym wysłałam. Jednak, w tym momencie zorientowałam się, że nie wyciszyłam komórki, przez co dało się słyszeć dźwięk wysłania SMS-a...

Po chwili dało się słyszeć, że jedna z dziewczyn, która tam była, spytała:

– Mieliście kiedyś taki spam na Messengerze, że wam telefon w kosmos wyjebało?

– Nie, ja nie. Praktycznie nie korzystam z telefonu. – odpowiedział jeden z chłopaków.

– Ani ja. Mój telefon jest wyładowany. – odrzekła druga z dziewczyn.

– Ja też nie. Prawie w ogóle nie korzystam z telefonu. A SMS-ów z niego nie wysyłam. – odparł drugi z chłopaków..

W tym momencie, odwrócili się, po czym jeden z nich złamał mi rękę, ale ja nie krzyknęłam, bo byłam córką Chucka Norrisa i krzyknął:

– Zostaw ten telefon!!! Nikt cię nie uratuje!!!

Ręka mnie mocno bolała, ale nie krzyczałam, aby nie dawać im satysfakcji. Chwilę później, jedna z dziewczyn przystawiła mi do głowy pistolet, który wziął się z dupy i powiedziała:

– Gadaj, jakie są hasła, albo zginiesz marnie.

– Spierdalaj. – rzekłam

Po tych słowach, chciała ona pociągnąć za spust. Jednak, w tym momencie, rzekłam:

– No dobra, dobra, już mówię. Pierwsze hasło to „Przepiękna niezapominajka.". Po aminokwasowemu. Od tyłu.

– Kurrrrrr.... Nie mogłaś po angielsku?! – spytała

– Nie. – Odpowiedziałam

– Przecież to łatwe..."Przepiękna niezapominajka" to po niemiecku „Wunderschön vergissmeinnicht". Wystarczy wpisać to od tyłu." – rzekł jeden z chłopaków, po czym podszedł do odpowiedniej klawiatury i wpisał hasło. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"FUCK THIS SHIT, LET'S START A RIOT!"

Po czym pierwsza z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Andromeda (uff...W końcu przypomniałam sobie, jak oni się nazywali.) rzekła:

– Gadaj zaraz, jakie jest drugie hasło.

– „Cudowny tulipan". Po węglowodorowemu. Od tyłu. – odpowiedziałam

– Ja pierdolę...Że też musiałam w szkole uczyć się tego pieprzonego francuskiego... – rzekła Andromeda.

– Wymówka tygodnia. Ja też w szkole uczyłam się francuskiego, a jakoś umiem i niemiecki. Mniejsza. Kolejne łatwe hasło. Przecież „Cudowny tulipan" to po niemiecku „Wunderschön tulpe". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do odpowiedniej klawiatury i napisała odpowiednie hasło. Po chwili, na ekraniku pojawił się napis:

"Dupa mnie boli."

Po czym druga z sześciu kłódek otworzyła się. W tym momencie, Laura rzekła:

– A teraz gadaj, jakie jest siódme hasło.

– „Przegrać zawody". Po ametystowemu. Od tyłu. – odparłam

– No kurwa! Musisz wymyślać takie trudne hasła?! – krzyknął Dejwid.

– Przecież to jest banalne. „Przegrać zawody" to po niemiecku „Verlieren wettkämpfe". Wystarczy napisać to od tyłu. – powiedział orkan Grzegorz, po czym wpisał odpowiednie hasło do komputera. Kilka chwil później, na ekraniku pojawił się napis:

"👩‍❤️‍👩 <--- Lolix, znalazłem starych Andromedy."

Po czym kłódka trzecia z dwóch się otworzyła. W tym momencie, Dejwid powiedział:

– Ok. A teraz gadaj, jakie jest czwarte hasło.

– „Zmywać tablicę." Po biblijnemu. Od tyłu. – odpowiedziałam

– To już czwarte hasło, a ona nic trudnego nie potrafi wymyślić. Przecież to jest banalne. „Zmywać tablicę" to po niemiecku „Spülen tafel". Wystarczy wpisać to od tyłu. – odparła Laura, po czym podeszła do komputera i wpisała w nim odpowiednie hasło. W tym momencie, na ekraniku pojawił się napis:

"What the hell?"

Po czym kłódka czwarta z sześciu się otworzyła. Po paru sekundach, Andromeda rzekła:

– A teraz – jeśli nie chcesz zginąć, gadaj jakie jest piąte hasło.

– „Mam wiele do zrobienia". Po padalcowemu. Od tyłu. – powiedziałam

– No rzesz kurwa. To już przedostatnie hasło, więc mogłabyś się wysilić, aby nam utrudnić, jak to zwykle bywa. Przecież to jest cholernie łatwe. „Mam wiele do zrobienia" to po niemiecku „Ich habe viel zu tun". Wystarczy napisać to od tyłu. – odparł orkan Grzegorz, po czym wprowadził odpowiednie hasło do komputera. I po paru sekundach, na ekraniku pojawił się napis:

"Wszystkiego najlepszego!

PS. Umrzyj"

Po czym kłódka piąta z sześciu otworzyła się. W tym momencie, Grzegorz rzekł:

– Jeszcze tylko chwila dzieli nas od zwycięstwa. Gadaj jakie jest szóste hasło.

Pojebało? Nie ze mną takie rzeczy. Po chwili rzekłam:

– Ależ ty naiwny. Myślisz, że powiem ci ostatnie hasło? Pojebało?

– Andromedo... – powiedział Grzegorz do Andromedy.

W tym momencie, Andromeda chciała pociągnąć za spust. Jednak, po chwili, rzekłam:

– No dobra, dobra. Już wam mówię, tylko zostawcie moje Świeżaki. Ostatnie hasło to „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe.". Po acetylenowemu. Od tyłu.

– Czy ciebie dziewczyno pojebało? Jak to możliwe, aby być takim idiotą i do sejfów z tak cennymi rzeczami dawać banalne hasła? Przecież „Czasem daje mi odpisać zadanie domowe." To po niemiecku „Manchmal lässt er mich die Hausaufgabe abschreiben." Wystarczy napisać to od tyłu. – rzekł Grzegorz, po czym wpisał ostatnie hasło do komputera. Po kilku chwilach na ekraniku pojawił się napis:

"Ziemniaki niezjedzone, nie ma tuby.

MIŁEGO KORZYSTANIA Z MOCY WPIERDOLU!"

Po czym kłódka szósta z dwóch się otworzyła. Chwilę później, główne drzwi do sejfu zostały otwarte. Widząc to, Laura chwyciła tubę i schowała ją do kieszeni, jak przystało na typowego Polaka. Po zrobieniu tego, sejf automatycznie się zamknął.

551. Paręnaście minut później, kiedy się obudziłam, ujrzałam, że leżałam na łóżku w swoim mieszkaniu. Chwilę później, ujrzałam Patryka i Patryka.

552. Jednak, po chwili, gdy zaczęli kontynuować budowę, Dejwid pomyślał:

„Eh...Od kilku miesięcy czuję do niej coś więcej niż tylko przyjaźń...Muszę jej to w końcu wyznać."

Po czym, postanowił, że dziś będzie idealny dzień, aby jej to wyznać. Powiedział, więc:

– Śmierdzisz jak stare skarpety.

553. – Andromedo...Muszę ci coś powiedzieć. Ja...Ja cię kocham... Nie wyobrażam już sobie życia bez ciebie, ...Kiedy mówisz, czuję się tak, jakbym słyszał infradźwięki, których i tak nie słychać. Łeb zaczyna napierdalać i spać się chce. ...Kiedy się śmiejesz, jest to tak zajebiste, jak patrzenie na zwłoki lisa. Bez ciebie po prostu da się żyć...

W tym momencie nastała cisza. Słychać było tylko dźwięk silników, z których było słychać ciche mruczenie kota Ramoninth. W pewnym momencie, dziewczyna spytała ze łzami wkurwu w oczach:

– Oh, Dawid...Naprawdę?

"Mamy ponad dwadzieścia pięć tysięcy słów...Kiedy jebnie limit?" – pomyślał Dejwid.

554. W tym momencie, Dejwid i Andromeda od razu odwrócili się. Kiedy to zrobili, ujrzeli Grzegorza Mendla i Laurę.

555. Tymczasem, gdy Grzegorz i Laura wrócili do kokpitu, przez jakiś czas siedzieli w ciszy. Jednak, w pewnym momencie, ONIACZ pomyślał:

„Eh...Ona [Laura] jest taka piękna...Jest po prostu ideałem kwasu siarkowego. A jej charakter jest po prostu zbliżony do mojego. Na dodatek te jej piękne oczy... Każdy może w nich zatonąć, mimo iż są one dość małe, co zresztą dodaje jej uroku...A to, że jest taka niska, sprawia, że jest jeszcze bardziej cudowna...Jej głos...Coś pięknego...Najlepszy dźwięk, który można usłyszeć na tym świecie, ...Kiedy się śmieje...Jest to widok zdechłego kota. A kiedy ją przytulam...Czuję się, jakbym trzymał w objęciach cały swój świat, ...Kiedy płacze lub cierpi...Nie mogę na to patrzeć...Wtedy aż serce mnie się kraja, ... Kiedy śpi...Wygląda tak uroczo i niewinnie...Ja...Ja chyba ją kocham...Ona jest jedyna taka...Nie Wiem jak jej to powiedzieć...W ogóle pierwszy raz tak o kimś myślę...W końcu muszę zebrać się na odwagę i jej to wyznać...Ona jest cudowna..."

Po czym postanowił, że ten dzień będzie idealny, aby jej o tym powiedzieć. Lecz, zaczął on od niewinnego pytania:

– Lubisz smyrgać koty po ich główkach?

556. – Bo ja ci muszę coś powiedzieć...Nie wiem jak ci to powiedzieć, gdyż mówię to pierwszy raz w swoim życiu, ale...ale...Ja cię kocham...Ty po prostu powodujesz, że moje życie staje się, choć trochę bardziej urozmaicone...Jesteś tym, czego można najbardziej pragnąć... Wystarczy nawet twoja sama egzystencja, aby czuć się szczęśliwszym. Ten, kto cię ma, ma prawdziwy skarb ścieków.

557. Tymczasem, godzinę później, gdy Andromeda obudziła się, czuła się słabo. Nie miała sił, aby wstać. Kilka minut później zaś, jej głowa opadła na bok. W tym momencie dziewczyna ujrzała, że jest w zmianie czasu.

558. Dziewczyna, mimo tego, że nie miała sił, podniosła się i podeszła do niego, po czym sprawdziła, czy żyje on. Na nieszczęście żył.

559. Paręnaście minut później, gdy dziewczyna obudziła się, ujrzała nad sobą Dejwida, który widząc, że Andromeda się obudziła, powiedział:

– Nareszcie się obudziłaś. W ogóle, dlaczego wtedy tak nagle zemdlałaś?

– Bo dowiedziałam się, że "Half-Life 3" nigdy nie wyjdzieee! 😭 – odpowiedziała Tępa Pizda.

– Hmm...Może jesteś chora? W sumie ja też nie mam jeszcze sił, aby np. jutro tam iść. Więc co zrobimy? – rzekł

– Zadzwonię do Grzegorza Mendla i mu o tym powiem. – odpowiedziała Andromeda.

560. Tymczasem, ONIACZ, powoli zasypiał z nudów, w swojej bazie. Jednak, w pewnym momencie, usłyszał telefon. Od razu sprawdził, kto się do niego dobijał. Kiedy ujrzał, że była to Andromeda, mimo wszystko odebrał. Po zrobieniu tego, spytał:

– ♪DALEEEJ, JEDZIEMY NA MAXA! HEJ! PO PROSTU DALEEEJ, JEDZIEMY NA MAXA! HEJ!♪

561. Po skończonej rozmowie, Dawid spytał:

– ♪Jest impreza u Cygana, my musimy tam być! Będzie można do rana skrzyżować i wbić!♪

– ♪Bania u Cygana, bania u Cygana, bania u Cygana do rana! Bania aż do rana, hej, do rana, hej, do rana, bania u Cygana do rana!♪

562. Znaczy zdarzają mu się przejawy cech ludzkich, co poniekąd, tak jak to, że coś jest w stanie go uśmiercić, pokazuje, że nie jest idealny, lecz zdarza się to nawet raz na sześćset sześćdziesiąt sześć lat.

563. Wieczorem zaś, postanowił pójść sprawdzić, co było z jego ukochaną. Kiedy wszedł do pokoju, usłyszał, że płakała ona. Żal mu się jej zrobiło. Od razu podszedł do niej i spytał:

– Kupić ci ziemniaki?

564. W poniedziałek rano zaś, kiedy Grzegorz zamierzał wyjść, aby udać się po Dejwida i Andromedę, zajrzał jeszcze do Laury. Po wejściu do jej pokoju ujrzał, że nie spała już ona. Widząc to, powiedział on do niej:

– Lubisz kręcić mleko?

565. Tymczasem, gdy Grzegorz wrócił do bazy, od razu udał się do pokoju Laury.

– I co, najdroższa? Lepiej się czujesz? – spytał, wchodząc do jej pokoju.

– Lubisz ziemniaki? – odpowiedziała

W tym momencie on nie wytrzymał. Wyjął telefon, po czym zadzwonił po lekarza. Kiedy zaś to zrobił, dziewczyna spytała:

– Po co to zrobiłeś?

– Bo jakbyś zdechła, to nie miałby kto mi bazy pucować na błysk i bym musiał sam zapierdalać. – odpowiedziałem

566. – Dobrze skarbie. Przez ten tydzień, dla twojego dobra zostań jeszcze w domu. Dwa razy dziennie, tj. rano i rano, bierz te leki, które ci w weekend podawałem. Nie wychodź także z bazy, bo możesz się gorzej rozchorować. Do sklepu nie musisz iść, bo załatwiłem ci jedzenie i picie na cały tydzień.

567. Po tej rozmowie, Dejwid Koperfilc wrócił do głównego pomieszczenia statku kosmicznego i zaczął kontynuować maszynę...

568. Tymczasem, Andromeda zaczęła czuć się coraz lepiej. Z każdym dniem było jej coraz lepiej. Aż w końcu, w czwartek, zadzwoniła do Grzegorza Mendla, aby po nią przyleciał, gdyż już czuła się dobrze, po czym udała się pod odpowiedni blok. Paręnaście minut później, gdy znalazła się już w statku kosmicznym, rzuciła się w ramiona Dejwidowi. Po parunastu minutach, gdy go puściła, ujrzała, że chłopak był smutny. Od razu spytała go:

– Lubisz kręcić wodę?

569. Następnego dnia, gdy obudził się ONIACZ, ujrzał, że miał spuszczoną głowę. Gdy zaś ją uniósł, pierwszy raz od sześciuset sześćdziesięciu sześciu lat, poczuł, że bolała go głowa i to mocno.

570. Lecz tak, była po prostu idealna cisza. Nie było słychać nawet silników, gdyż Grzegorz, jako iż chciał mieć w nocy idealną ciszę na rozmyślania, wyłączał pełną moc silników i ustawiał na mniejszą, która tak nie hałasowała, jak to mówił.

"Czy jak włożę łeb Patryka do turbosprężarki to umrze?" – myślałem co noc.

571. „Ojcze...Miałeś już nie kontrolować moich myśli, dopóki nie skończę z Ziemią...Obiecałeś!" – pomyślał Grzegorz.

„Wiem, wiem, ...Ale czasem muszę." – usłyszał w głowie odpowiedź.

"Ty chuju!" – pomyślałem

572. – Skarbie! PO JASNĄ CHOLERĘ ty się cięłaś?! – krzyknął

– Bo fejm na Snapchacie mnie się nie zgadza. – odpowiedziała Laura.

573. Jednak, w pewnym momencie, ujrzał ONIACZ, że przyszła do niego Laura. Po chwili zaś usłyszał, jak Laura pytała swoim uroczym jak gówno głosikiem:

– Grzegorz, mogę pożyczyć twoją kartę kredytową?

– Jasne, tylko kup mi piwo. – odpowiedziałem

574. „Eh...Ona jest taka piękna...Jest po prostu ideałem kobiety nieprzepuszczonym przez Photoshop... A jej charakter jest po prostu zbliżony do mojego. Na dodatek te jej piękne oczy...Każdy może w nich zatonąć, mimo iż są one dość małe, co zresztą dodaje jej uroku... A to, że jest taka niska, sprawia, że jest jeszcze bardziej cudowna...Jej głos...Coś pięknego...Najgorszy dźwięk, który można usłyszeć na tym świecie, ...Kiedy się śmieje...Jest to najbrzydszy widok na Ziemi...A kiedy ją przytulam...Czuję się, jakbym trzymał w objęciach cały swój świat, ...Kiedy płacze lub cierpi...Nie mogę na to patrzeć...Wtedy aż serce mnie się kraja, ...Kiedy śpi...Wygląda tak uroczo i niewinnie...Ja...Ja ją kocham... Ona jest jedyna taka... Ona jest Cudowna..."

575. Jednak nie dokończył myśli, gdyż usłyszał w swojej głowie znajomy głos Slade'a:

„UUUUU....Ktoś tu się zakochał..."

„OJCZE!!! Miałeś nie kontrolować więcej moich myśli!!!" – pomyślał Grzegorz ze złością.

„Oj, no wiem. Ale czasem po prostu muszę." – odpowiedział

"Umrzyj, choju." – pomyślałem

576. – Lauro, ty w ogóle gdzieś tam jesteś?

– Nie, kurwa, na Karaiby wyjechałam. – odpowiedziała kulturalnie Laura.

577. Tymczasem, gdy wróciliśmy do kokpitu, przez jakiś czas siedzieliśmy w ciszy. Jednak, w pewnym momencie, pomyślałem:

"Lol, ale mam ujebane szyby. Trzeba zaprzęgnąć Andromedę i Dejwida do pucowania."

578. „Eh...Ona jest taka piękna...Jest po prostu ideałem kobiety nieprzepuszczonym przez Photoshop...A jej charakter jest po prostu zbliżony do mojego. Na dodatek te jej piękne oczy...Każdy może w nich zatonąć, mimo iż są one dość małe, co zresztą dodaje jej uroku...A to, że jest taka niska, sprawia, że jest jeszcze bardziej cudowna...Jej głos...Coś pięknego...Najlepszy dźwięk, który można usłyszeć na tym świecie, ...Taki piękny jak gówno w turbosprężarce. Kiedy się śmieje...Jest to najpiękniejszy widok na Ziemi...A kiedy ją przytulam...Czuję się, jakbym trzymał w objęciach cały swój świat, ...Kiedy płacze lub cierpi...Nie mogę na to patrzeć...Wtedy aż serce mnie się kraja, ...Kiedy śpi...Wygląda tak uroczo i niewinnie...Ja...Ja chyba ją nienawidzę...Ona jest jedyna taka...Nie Wiem jak jej to powiedzieć...W ogóle pierwszy raz tak o kimś myślę...W końcu muszę zebrać się na odwagę i jej to wyznać...Ona jest cudowna..."

Po czym postanowił, że ten dzień będzie idealny, aby jej (Laurze, kurwa. LAURZE!) O tym powiedzieć. Lecz, zacząłem od niewinnego pytania:

– Czy ktoś ci kiedyś mówił, że jesteś zjebana?

– Nie...Wszyscy mi mówili, że jestem okropna...brzydka...Że nie należy mnie się miłość...przyjaźń, ...że powinnam się zabić, ...że, po co żyję, jak nikt mnie nie chce... – odpowiedziała Laura ze łzami w oczach.

– Lol, dobrze ci mówili. A teraz leć pucować szyby od zewnątrz i od środka, bo specjalnie nie zassałem ich próżniowo od środka, abyś miała co robić.

– Bo musisz wiedzieć, że jesteś urocza. I nie słuchaj się tych, co ci mówią inaczej, bo oni kłamią. – odpowiedziałem

– Oh, Grzegorz...Naprawdę? – spytała Laura ze łzami w oczach.

– Tak...Ciebie bym nie okłamał. – odpowiedziałem

– Oh... – rzekła, po czym przytuliła się do mnie. Ja natomiast ją objąłem. Parę sekund później, powiedziałem:

– Bo ja ci muszę coś powiedzieć...Nie wiem jak ci to powiedzieć, gdyż mówię to pierwszy raz w swoim życiu, ale...ale...Ja cię nienawidzę. A nie, ja to mówię każdemu, kogo spotkam. xD...Ty po prostu powodujesz, że moje życie staje się, choć trochę bardziej zjebane...Jesteś tym, czego można najbardziej pragnąć...Wystarczy nawet twoja sama egzystencja, aby czuć się szczęśliwszym. Ten, kto cię ma, ma prawdziwy skarb Sosnowca.

W tym momencie nastała cisza. Chwilę później, Laura rozpłakała się ze szczęścia, po czym spytała:

– Oh, Grzegorz...Naprawdę?

– Nie kurwa, strzępie ryja bez powodu. – odpowiedziałem kulturalnie.

579. Wieczorem, gdy powoli zasypiałem z nudów, w swojej bazie, w pewnym momencie, usłyszałem telefon. Od razu sprawdziłem, kto się do mnie dobijał. Kiedy ujrzałem, że była to Andromeda, mimo wszystko odebrałem. Po zrobieniu tego, spytałem:

– Co robisz w niedzielę? Bo szmata do czyszczenia podłóg mi potrzebna.

580. – Lauro, ...Co ci się stało, skarbie?

– Kurwa, zapomniałam zapisać ten ostatni level w tej twojej grze i cofnęło do pierwszego poziomu. – odpowiedziała Laura.

581. – Źle się czuję...Słabo mi...Brzuch mnie boli...W głowie mnie się kręci...Mdli mnie...Nadkropkozę mam...Zimno mi...Wszystko mnie boli... – odpowiedziała słabym głosem dziewczyna.

582. Kiedy wszedłem do pokoju, usłyszałem, że płakała ona. Żal mnie się jej zrobiło. Od razu podszedłem do niej i spytałem:

– Możesz zamknąć mordę? Ludzie tu próbują spać.

583. W poniedziałek rano zaś, kiedy zamierzałem wyjść, aby udać się po Dejwida, do chója! i Andromedę, zajrzałem jeszcze do Laury. Po wejściu do jej pokoju ujrzałem, że nie spała już ona. Widząc to, powiedziałem do niej:

– Szyby mi wypucuj.

584. Jednak, chwilę później, usłyszałem otwierające się drzwi od kokpitu. Od razu odwróciłem się. Kiedy to zrobiłem, ujrzałem Andromedę. Widząc ją, spytałem:

– O, zajebiście. Pucuj szyby.

585. W piątek popołudniu, gdy Andromeda z wycieńczenia prawie zemdlała, w końcu pozwoliłem jej zostać na następny tydzień w domu. No co, podłogę by mi skaziła, a kwas siarkowy jest drogi. Niech pozna łaskę pana. Po wylądowaniu przed odpowiednim blokiem, gdy wróciłem do bazy, od razu udałem się do pokoju Laury.

– I co, najdroższa? Lepiej się czujesz? – spytałem, wchodząc do jej pokoju.

– Nie...Jeszcze gorzej... – odpowiedziała, zwijając się z bólu.

W tym momencie nie wytrzymałem. Wyjąłem telefon, po czym zadzwoniłem po lekarza. Kiedy zaś to zrobiłem, dziewczyna spytała:

– Po co to zrobiłeś?

– Bo lubię patrzeć, jak ktoś wykonuje autopsję na jeszcze żywej osobie. – odpowiedziałem

540. Jednak, w niedzielę, postanowiłem pójść zobaczyć, jak tego dnia czuła się Laura. Jednak, zanim doszedłem do pokoju, ujrzałem Laurę, która rzuciła mnie się w ramiona. Widząc to, rzekłem:

– O, już zdrowa. To źle...

541. Po tej rozmowie, parę minut później, Laura puściła mnie, po czym zajęła się swoimi sprawami. Ja natomiast, pierwszy raz od dwudziestu pięciu lat, czułem się wycieńczony pracą. Czułem, że musiałem usnąć, gdyż ledwo trzymałem się na nogach. Poszedłem, więc do głównego pomieszczenia i padłem zmęczony na glebę.

542. – Dlaczego tak nagle zamknąłeś ten pojazd na klucz?

– Przewożę ropę naftową, a już jakiś chuj zajebał mi dwie beczki. – odpowiedziałem

543. Otóż, po tej godzinie ja i Laura zaczęli sprzeczać się o jakąś błahostkę, związaną z szykowaną apokalipsą. Sprzeczka ta przerodziła się w kłótnię.

– Ja biorę Rosję i Niemcy, a ty Honolulu i Luksemburg. – zacząłem

– Pierdol się! Ja biorę Rasiję i Deutschland! – rzekła

– Wal się na mordę! Te kraje są zbyt zajebiste jak na ciebie!

– Gówno prawda! Ja jestem najlepsza, to biorę najlepsze kraje!

– Ryj, psie niewierny!

[...]

544. Chwilę później, pomyślałem:

„A może pokazałbym się jej i powiedział jej prawdę o sobie? Eh...Nie mogę, ...Ale...Może..."

„NIE! Nie możesz tego nikomu powiedzieć!" – Usłyszał w głowie znajomy głos Slade'a.

545. – Ej, zaraz! Czyli może mnie od teraz zabić tylko to, co ciebie? – spytała

– Yes, bitch. I zaspoilerowałbym tu najnowszy FanFiction Ramoninth, ale wiem, że LeckerSweet gdzieś tu się ukrywa i mogłaby zobaczyć, więc LOL NIE ZROBIĘ TEGO. xD

546. – Ty masz kły zamiast zębów! Błagam, nie rób mi krzywdy!

– Lol, tylko wypiję ci krew, bo mi żelaza brakuje. – odpowiedziałem

547. Jednak, w pewnym momencie, ujrzałem, że przyszła do mnie Laura. Po chwili zaś usłyszałem, jak Laura pytała swoim uroczym jak woda w ściekach głosikiem:

– Grzegorz, mogę pożyczyć twoją kartę kredytową?

548. „Eh...Ona jest taka piękna...Jest po prostu ideałem kobiety nieprzepuszczonym przez Photoshop...A jej charakter jest po prostu zbliżony do mojego. Na dodatek te jej piękne jak gówno kota oczy...Każdy może w nich zatonąć, mimo iż są one dość małe, co zresztą dodaje jej uroku...A to, że jest taka niska, sprawia, że jest jeszcze bardziej cudowna...Jej głos...Coś pięknego jak karaluch...Najlepszy dźwięk, który można usłyszeć na tym świecie, ...Kiedy się śmieje...Jest to najpiękniejszy jak błoto widok na Ziemi...A kiedy ją przytulam...Czuję się, jakbym trzymał w objęciach cały swój świat, ...Kiedy płacze lub cierpi...Nie mogę na to patrzeć...Wtedy aż serce mnie się kraja, ...Kiedy śpi...Wygląda tak zjebanie, że aż mi mózg przez nogi wychodzi uroczo i niewinnie...Ja...Ja ją kocham...Ona jest jedyna taka... Ona jest Cudowna..."

549. „Ona...Ona jest czymś cudownym...Właściwie to kimś. Jest tak urocza jak las nocą...Gdyby była wyższa, nie byłaby już tak cudowna...Oczywiście ma ona swoje wady...Każdy je ma. Nawet ja. Ale mimo wszystko, jest taka..."

550. Kiedy zaś zostałem sam, pomyślałem:

"Czy jak wsadzę łeb Mateusza do pralki to umrze czy zmądrzeje?"

551. Jednak, w pewnym momencie, gdy powoli przysypiałem przyszła do mnie Laura. Od razu się pobudziłem, widząc jej krzywą mordę.

552. „Biedactwo...Jak mi jej nie żal..."

553. Jednak, w pewnym momencie, uświadomiłem sobie, że jeśli chciałbym wstać, mógłbym obudzić Laurę, a nie chciałem tego robić, gdyż dziewczyna śpiąc wyglądała tak słodko jak cytryna...

554. Tymczasem, gdy Grzegorz i ja wróciliśmy do kokpitu, przez jakiś czas siedzieliśmy w ciszy. Jednak, w pewnym momencie, Grzegorz spytał:

– Czy ktoś ci kiedyś mówił, że jesteś brzydka jak gówno w kiblu?

– Nie...Wszyscy mi mówili, że jestem okropna...brzydka...Że nie należy mnie się miłość...przyjaźń, ...że powinnam się zabić, ...że, po co żyję, jak nikt mnie nie chce... – odpowiedziałam ze łzami w oczach.

– Bo musisz wiedzieć, że jesteś brzydka jak woda po parówkach. I nie słuchaj się tych, co ci mówią inaczej, bo oni kłamią. – odpowiedział

– Oh, Grzegorz...Naprawdę? – spytałam ze łzami w oczach.

– Tak...Ciebie bym nie okłamał. – Odpowiedział

– Oh... - Rzekłam, po czym przytuliłam się do niego. On natomiast mnie objął. Parę sekund później, powiedział:

– Bo ja ci muszę coś powiedzieć...Nie wiem jak ci to powiedzieć, gdyż mówię to pierwszy raz w swoim życiu, ale...ale...Ja cię zajebię za dwie minuty. Fajnie, nie? Ty po prostu powodujesz, że moje życie staje się, choć trochę bardziej urozmaicone...Jesteś tym, czego można najbardziej pragnąć in the Sosnowiec City...Wystarczy nawet twoja sama egzystencja, aby czuć się szczęśliwszym. Ten, kto cię ma, ma prawdziwy skarb Sosnowca

Oh...Pierwszy raz w życiu ktoś mnie pokochał...

555. Sekundę później, usłyszeliśmy głos Tępej Pizdy, która mówiła:

– Ups...Przepraszam bardzo...

556. Wieczorem zaś, w pewnym momencie, kiedy aż płakałam z bólu, ujrzałam, że przyszedł do mnie Grzegorz. Kiedy zobaczył, w jakim byłam stanie, od razu podszedł do mnie i spytał:

– Możesz przestać udawać i wracać do pucowania szyb?

557. I przez cały tydzień leżałam cierpiąca w domu. Wstawałam tylko do toalety, umyć dupę lub aby coś zjeść lub czegoś się napić. Z każdym dniem czułam się coraz gorzej. Bałam się, że nie dożyję piątku. Lecz...

558. W tym momencie wyjął on telefon, po czym zadzwonił po lekarza. Kiedy zaś to zrobił, spytałam:

– Po co to zrobiłeś?

– Bo się nudzę, idiotko. -_- – odpowiedziałem

559. Następnego dnia, gdy obudziłam się, ubrałam się i wyszłam z pokoju. Po zrobieniu tego, ujrzałam Grzegorza. Jednak, zdawało mnie się, że coś mu się stało. Od razu spytałam normalnym tonem:

– Grzegorz? Coś ci się stało?

– Błagam cię, nie drzyj mordy jak syrena policyjna...Tak mnie dziś głowa boli... – odpowiedział

560. Po parunastu minutach, gdy skończyłam, zabandażowałam sobie pocięte ręce, tym bandażem, co to się z dupy wziął i schowałam je pod bluzę, po czym wróciłam do kokpitu...

561. – K-Kim t-ty jesteś? I c-co tu robisz? J-Jak się tu z-znalazłeś?

– P-Przyszedłem c-cię z-zajebać.

562. – Nic ci nie zrobię, skarbie. Nie chcę robić ci krzywdy. Wypiję ci tylko krew, bo żelazo mnie się kończy. Poza tym ciebie nigdy bym nie skrzywdził. – odpowiedział

563. – Grzegorz, mogę pożyczyć twoją kartę kredytową?

– Wal się. – odpowiedziałem kulturalnie.

564. – Słabo mi...Brzuch mnie mocno boli...Chyba mam temperaturę...Mgli mnie...Nadkropkozę mam... Chyba będę wymiotować...Gorąco mi... – odpowiedziałam słabym głosem.

565. Po tej rozmowie, wyszłam do łazienki, zwymiotować. Chwilę później, zaczęłam wymiotować. Powtórzyło się to jeszcze sześć razy, gdyż mam tytanowy żołądek po czym nie miałam już, czym wymiotować.

566. – I jak, skarbie? Lepiej?

"Mam nadzieję, że gorzej." – pomyślałem

– Tak, już tak... – odpowiedziałam

"Kurwa" – pomyślałem

567. – Owszem, trochę mnie się nudziło, jednak gdybym wstał, to ty mogłabyś się obudzić, a śpiąc wyglądasz tak uroczo jak gówno w rurach, że aż żal cię budzić... – odpowiedział

568. – Maszyna już skończona. Co teraz mamy robić?

– Podłogę myć. – odpowiedziałem

569. Po czym, postanowiłem, że dziś będzie idealny dzień, aby jej to wyznać. Powiedziałem, więc:

– Andromedo...Muszę ci coś powiedzieć. Ja...Ja cię kocham...Nie wyobrażam już sobie życia bez ciebie, ...Kiedy mówisz, czuję się tak, jakbym słyszał wybuch atomowy. Cud, że jeszcze nie ogłuchłem. Kiedy się śmiejesz, jest to takie uczucie, jak widok grubej baby w legginsach. Bez ciebie po prostu nie da się żyć...

W tym momencie nastała cisza. Słychać było tylko dźwięk silników, z których leciało techno.

570. Kiedy natomiast zostaliśmy sami, Andromeda spytała ściszonym głosem:

– Masz na dragi?

571. Jednak, w pewnym momencie, Andromeda potrzebowała czegoś od Grzegorza. Poszła, więc do kokpitu, a ja kontynuowałem budowanie maszyny. W pewnym momencie, gdy wyszła z kokpitu i podeszła do mnie, rzekła:

– Lol, oni tam ziemniakami handlują.

– Pierdolisz?! Za ile?! – zawołał rozradowany Dejfid.

572. Dwie godziny później, gdy obudziłem się, nadal czułem się bardzo słabo. Również było mi duszno i ciężko mnie się oddychało, mimo iż widziałem, że byłem u siebie. Minutę później, ujrzałem nad sobą Andromedę. Widząc ją, spytałem:

– Kupiłaś te ziemniaki?

573. – Skarbie, dobrze się czujesz?

– Zajebiście, jak mrówka na Jowiszu.

574. Jednak, paręnaście minut później, ujrzałem, że zaczęła się ona budzić. Od razu do niej powiedziałem:

– Nareszcie się obudziłaś. W ogóle, dlaczego wtedy tak nagle zemdlałaś?

– "Half-Life 3" jednak nie wyjdzie i się po prostu załamałam. – odpowiedziała dziewczyna.

575. Po chwili zaś, rzekłem:

– Wiesz, ja już nabieram pewności, że on na 101% nie jest człowiekiem.

– Czemu tak ci ta pewność wzrosła? – spytała Andromeda.

– Mój down mentalny mi to powiedział. – odpowiedziałem

576. Mama: Ale Zosiu, on jest od ciebie starszy o pieprzone TYSIĄC TRZYSTA PIĘĆDZIESIĄT TRZY LATA! Nie możesz za niego wyjść!

Ja: Jebać to! Wiek to tylko liczby!

Babcia: Nie możesz za niego wyjść.

BFF: Nie możesz za niego wyjść.

Putin: Nie możesz za niego wyjść.

Kim Dzong Un: Nie możesz za niego wyjść.

Ja: <Szykując ślub.>

GRZEGORZ! Zrób coś!

577. W poniedziałek rano, standardowo umyłem dupę i ubrałem, po czym powiedziałem Andromedzie, co ile ma brać leki oraz, żeby pod żadnym pozorem nie wychodziła z domu, bo rozstrzelam.

578. – Mam taką sprawę. Postanowiłem, że teraz ty, a później i Andromeda nie będziecie wracali na weekend do domu. Jako iż ja muszę wracać do bazy, bo jestem fajniejszy od was, choćby w tym tygodniu, bo jak widzisz jestem tu sam, będę najpierw ciebie, a później i Andromedę przetrzymywać w statku kosmicznym. A tylko czegoś dotkniecie – zginiecie marnie.

579. – URANU?! – krzyknąłem

– Tak, uranu. A myślisz, że za tymi ścianami to, co jest? Materiał budulcowy ściany? Serio? Są tam zamurowane przecinki i urządzenie do wstawiania ich w odpowiednie miejsca. Albo myślisz, że dlaczego z silników wydobywa się niebiesko biały ogień? Właśnie. To wszystko zasługa uranu i plutonu – 235. – odpowiedział Grzegorz.

580. Następnego dnia, gdy się obudziliśmy, czuliśmy, że zaraz umrzemy. Jednak, około godziny 9: 00 usłyszeliśmy, że do pojazdu wchodził Grzegorz i Laura. W pewnym momencie, wszystkie światła zapaliły się, a ogień pochłonął cały pojazd, koniec rozdziału. a pojazd ruszył. Chwilę potem, wyszła do nas Laura. Po paru minutach, najprawdopodobniej niechętnie, dała nam jeść i pić. Wybawienie po prostu, ...Kiedy zaś ja i Andromeda zjedliśmy i napiliśmy się, poczuliśmy się trochę lepiej. Tak, jakby wypalało nam płuca. Fantastyczne uczucie. A przynajmniej na tyle lepiej, aby kontynuować budowę maszyny...

581. – Maszyna już skończona. Co teraz mamy robić?

– Czekać na 12 kwietnia, czyli do piątku. – Odpowiedział Bóg.

582. – Andromedo...Muszę ci coś powiedzieć. Ja...Ja cię kocham...Nie wyobrażam już sobie życia bez ciebie, ...Kiedy mówisz, czuję się tak, jakbym słyszał paznokcie skrobiące o tablicę...Kiedy się śmiejesz, jest to najpiękniejszy jak gówno z wtorku widok na świecie...Bez ciebie po prostu nie da się żyć...

W tym momencie nastała cisza. Słychać było tylko dźwięk silników, z których wydobywały się odgłosy godowe jeleni.

583. W tym momencie, Dejwid i ja od razu odwróciliśmy się. Kiedy to zrobiliśmy, ujrzeliśmy Grzegorza Menela i Laurę.

584. Kiedy natomiast Dejwid i ja zostaliśmy sami, spytałam ściszonym głosem:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)! – odkrzyknął Dawid.

585. Jednak, w pewnym momencie, musiałam po coś pójść do kokpitu. Jednak, gdy tam weszłam, ujrzałam, że...GRZEGORZ I LAURA SIĘ ( ͡° ͜ʖ ͡°).

586. – Nareszcie się obudziłaś. W ogóle, dlaczego wtedy tak nagle zemdlałaś?

– Bo dowiedziałam się, że "Half-Life 3" jednak nie wyjdzie i się załamałam. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

587. Po parunastu minutach, gdy go puściłam, ujrzałam, że chłopak był smutny. Od razu spytałam go:

– Ziemniaków ci nie sprzedali, padalcu? Mówiłam, że sprzedają je od trzydziestego roku życia, pedale.

588. Następnego dnia, kiedy się obudziliśmy, dalej cierpieliśmy z bólu. Jednak, w pewnym momencie, usłyszeliśmy, że Grzegorz i Laura wchodzili do statku kosmicznego. Po chwili wszystkie światła zapaliły się, a pojazd pochłonął ogień. Po paru minutach wyszła do nas Laura i niechętnie, co było widać w jej oczach, dała nam jeść i pić. Wybawienie tygodnia. Po zjedzeniu i napiciu się, ja, i Dejwid, czuliśmy, że dojebaliśmy tyle przecinków, że moglibyśmy wykarmić dzieci w Afryce i jeszcze zostałyby dwa kontenery. Wstaliśmy, więc i ruszyliśmy do roboty...

589. Chwilę później, wszystkie światła się zapaliły i pojazd spłonął.

– Jednak im się udało...

– No...Niestety... – odparł Patryk.

– Teraz dostaniemy taki wpierdol od Globusa, że przez kolejne dziesięć dekad się nie pozbieramy. – dodał Mateusz.

590. Tego dnia, w pewnym momencie, do Andromedy i Dejwida przyszło wezwanie do zapłaty, po czym powiedziałem:

– Lol, ale mam pomysł. Zajebmy się.

591. Kiedy było już po wszystkim, Laura powiedziała:

– ♪Tell me tell me tell me something I don't know, something I don't know, something I don't know!♪

592. W tym momencie, rozsunięta część dachu zasunęła się. Kiedy było już po wszystkim, powiedziałam:

– Kurwa, ale jebie. Kto się zesrał?

593. Tego dnia, do mnie i Andromedy przyszli Grzegorz i Laura, po czym Grzegorz powiedział:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)?

594. *Oczami Kurwy Jebanej*

595. Tego dnia, do mnie i Dawida przyszli Grzegorz i Laura, po czym Grzegorz powiedział:

– ♨ <--- Lol, patrzcie. Znalazłem trujące wyziewy z dupy Andromedy.

596. Kiedy było już po wszystkim, Laura powiedziała:

– 👹 <--- Lol, znalazłam starego Andromedy.

597. Żyłam w bezpiecznym miejscu oraz Dejwid, którego kochałam, gdyż mózgu nie miałam, żył.

598. Po chwili zaś, rzekł on:

– Globus nam wpierdoli.

599. Po chwili zaś, rzekłem:

– Ale dostaniemy wpierdol.

600. Chwilę później, Patryk powiedział:

– Dupa mnie boli.

601. W pewnym momencie, Andromeda spytała:

– 📌<--- Wszystkich was zajebię pinezką!

602. W tym momencie, Grzegorz zwrócił się do Laury:

– 🐷 <--- Lol, znalazłem starą Andromedy.

603. Po paru sekundach, westchnął oniacz. W tym momencie dziewczyna spytała:

– 💾 <--- Lol, widziałeś? Dyskietka mnie się objawiła!

604. W pewnym momencie, Andromeda rzekła:

– 🗑 <--- Patrz, odnalazłam swój prawdziwy dom!

605. – Co się tak śmiejesz?

– Wpadłem na pomysł jak rozjebać tych wszystkich idiotów, z którymi muszę dzielić miejsce w tym opku! – odpowiedziałem

606. Tymczasem, na Ziemi, ci którzy przeżyli musieli sobie radzić. Jedzenia i picia było bardzo mało, przez co szczytem NATO było znalezienie czegoś na więcej niż jeden-dwa dni. Na dodatek, wszystkie choroby, Ebola i Ebola, jeszcze bardziej rozpanoszyły się po świecie oraz szybciej się mutowały, przez co ten, kto zachorował, najczęściej kończył dwa metry pod ziemią, w trumnie z gówna.

607. Od razu, z czystej głupoty udała się w kierunku, z którego dochodził szczał.

608. Pomiędzy blokami ujrzała ona zabitego człowieka. Wyglądało, że zupełnie przed chwilą został uśmiercony. Nad nim zaś stał wielki, metalowy, srebrny chuj. Widać było, że zamiast jednej mechanicznej ręki miał nogę.

609. Widząc to, Katerin pomyślała:

"Czy ziemniaki są podstawą Wszechświata?"

610. Kiedy zaś wróciła zu Hause, zastała Patryka i Patryka Mateusza, którzy widząc ją, spytali:

– Ziemniaki są?!

– Nie...Jak zwykle. – odpowiedziała dziewczyna.

– Eh... – westchnęli zrezygnowani Patryk i Patryk.

Jednak, po tej rozmowie, usłyszeli oni zza drzwi dźwięk strzelania z działka lejzerowego. Słysząc to, Patryk spytał:

– Czy ten dom był ubezpieczony?

611. Któregoś dnia, zrezygnowany Patryk, spytał:

– 👹 <--- Czy stary Andromedy raczy stąd wypierdalać?

612. Lecz, w pewnym momencie, dało się słyszeć, że robot pierwszy raz od kilkunastu dni powiedział:

– Mam tu tacos!

613. Tymczasem, w innym miejscu, Dejkurwawid i Andromeda ciągle budowali maszynę.

614. – Nie martw się, kochanie. To raczej nie o nas mowa. A nawet jakby, to ja cię obronię, bo jestem debilem.

– Naprawdę? – spytała z nadzieją w głosie dziewczyna.

– Nie, najchętniej sam bym cię zajebał, tępa pizdoklepko. – odpowiedział zgodnie z prawdą chłopak.

615. W tym momencie, dziewczyna nie wytrzymała. Powiedziała:

– Grzegorz...

Jednak ten nie zareagował. Był zbyt pochłonięty przez komputer. Fragi w csie trzeba nabijać. W tym momencie dziewczyna krzyknęła:

– GRZEGORZ!!! KURWA NO, PIWO SIĘ NAGRZAŁO!

– JASNY CHUJ, CO?! – krzyknąłem – MIAŁAŚ PILNOWAĆ LODÓWKI, DZIWKO!

616. W tym samym czasie, na Jowiszu, Patryk, Mateusz i Katerin postanowili jakoś pozbyć się robota.

617. – Grzegorz, no! Ogarnij się w końcu! Ja też tu jestem! W ogóle się mną nie interesujesz przez ten durny komputer! – Usłyszał obok siebie wściekły głos Laury.

618. – No i co w związku z tym? – spytał jeszcze wściekły Grzegorz.

– Może to, że jak mnie nie kochasz, to powinieneś nie interesować się także mną. To jest zwykła maszyna, a ty zachowujesz się, jakby to był jakiś bóg, czy cholera wie co. Jakby ten komputer był centrum Wszechświata. A ja tymczasem się nudzę i nawet nie mam do kogo się odezwać! – odpowiedziała szmata.

619. Kiedy tak kontrolowałem za pomocą tego komputera robota, w pewnym momencie, jako iż zauważyłem, że Patryk, Patryk i Patryk nie zamierzają wyjść z mieszkania, pierwszy raz odkąd postawiłem tego robota na Marsie postanowiłem się nim odezwać. Powiedziałem do nich:

– Mam tu chipsy!

620. W tym momencie, usłyszałem, że dziewczyna krzyknęła:

– GRZEGORZ!!!

– ZAMKNIJ RYJ, SZMATO!!! – odkrzyknąłem

621. Po ujrzeniu tego, uderzyłem ręką w klawiaturę i krzyknąłem:

– KURWA PIERDOLONA JEBANA W DUPĘ MAĆ!

622. W tym momencie nastała cisza. Słychać było tylko dźwięk silników pojazdu, z których wydobywała się nuta "Tsunami".

623. – No. Mam nadzieję, że w końcu nie zrozumiałeś, że poza komputerem też życie nie istnieje. – powiedziała Laura.

624. Jednak, któregoś dnia, siedząc w kokpicie koło Grzegorza pochłoniętego w całości przez komputer i przez możliwość kontroli robota, którym zdalnie mordował ludzkość, w pewnym momencie usłyszałam, jak mówił on:

– Mam tu pizze!

625. W tym momencie, nie wytrzymałam. Powiedziałam:

– Grzegorz...

Jednak ten nie zareagował. Był najwidoczniej zbyt pochłonięty przez komputer. W tym momencie krzyknęłam:

– GRZEGORZ!!!

– MORDA! – odkrzyknąłem

626. W tym momencie nastała cisza. Słychać było tylko dźwięk silników pojazdu, z których wydobywało się ciche "TOCA TOCA TOCA!".

627. Przez ten cały czas, ja i Andromeda budowaliśmy tą cholerną maszynę. Jednak, w pewnym momencie budowy, usłyszeliśmy dochodzący z kokpitu głos Grzegorza, który mówił:

– Mam tu frytki!

W tym momencie, Andromeda najprawdopodobniej pomyślała, że to o nas chodzi, gdyż była debilką, ale to szczegół, z przerażeniem przysunęła się bliżej mnie. Widząc to, objąłem ją. Po chwili zaś, rzekłem:

– Nie martw się, pizdo jebana. To raczej nie o nas mowa. A nawet jakby, to ja cię obronię.

– Naprawdę? – spytała z nadzieją w głosie dziewczyna.

– Nie. Po prostu lubię okłamywać tępe pizdy. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

628. Przez ten cały czas, ja i Dejwid budowaliśmy tą przeklętą maszynę. Jednak, w pewnym momencie, usłyszeliśmy dochodzący z kokpitu głos Grzegorza, który mówił:

– Mam tu naleśniki!

W tym momencie, pomyślałam, że to o nas chodzi, bo byłam idiotką. Przeraziłam się. Od razu przysunęłam się bliżej Dejwida. Ten natomiast, objął mnie. Po chwili zaś, rzekł:

– Nie martw się, kochanie. To raczej nie o nas mowa. A nawet jakby, to ja cię obronię.

– Naprawdę? – spytałam z nadzieją w głosie.

– Lol, nie. Lubię okłamywać debili. – odpowiedział

629. Od teraz, ja, ja i j musieliśmy ciągle siedzieć w domu. Z bloku w ogóle nie dało się wyjść. Robot ciągle tam był, a my woleliśmy nie ryzykować życiem. Przez to, zaczynaliśmy nabierać większe podejrzenia, że robotowi zależało najbardziej na NASA.

Któregoś dnia, zrezygnowany, spytałem:

– 🐷 <--- Czy stara Andromedy wreszcie stąd pójdzie?

– Raczej nie. No, chyba, że by nas zabił. Czyli nigdy. – odpowiedział Mateusz.

– Eh...Prędzej umrzemy tu z pragnienia i z głodu, niż on nas zabije. – powiedziała Dziewczyna Z Źle Napisanym Name.

Lecz, w pewnym momencie, dało się słyszeć, że robot pierwszy raz od kilkunastu dni powiedział:

– Mam tu bigos!

Jednak, głos robota był podobny do głosu Grzegorza, jednak trochę metalurgiczny.

630. Po tej rozmowie, mimo wszystko, zaczęliśmy szukać sposobu, na zniszczenie robota i uwolnieniu się od lekcji filozofii.

631. Zaczęliśmy więc szukać jakieś broni w domu Katerin. Parę minut później, znaleźliśmy miotacz ognia, o którym nigdzie wcześniej nie wspominaliśmy, bo po chuj. Katerin wzięła więc go, po czym wysunęła broń przez drzwi i, jako iż robot był znacznie bliżej wejścia, co zostało specjalnie zrobione, a co, nacelowała na niego po czym włączyła broń. Chwilę później, robot zaczął się palić. Katerin zamknęła więc drzwi, aby ogień nie dostał się do środka, to nic, że powinien schajcować drzwi, po czym wraz ze mną i ze mną zaczęliśmy patrzeć przez okienko które było obok drzwi, jak robot powoli się spalał. Gdy zaś się już doszczętnie spalił, wiedzieliśmy, że wreszcie będziemy mogli wychodzić z domu.

632. Od teraz, ja, ja i ja musieliśmy ciągle siedzieć w domu. Z bloku w ogóle nie dało się wyjść. Robot ciągle tam był, a my woleliśmy nie ryzykować życiem, gdyż zachował się w nas szczątkowy instynkt samozachowawczy. Przez to, zaczynaliśmy nabierać większe podejrzenia, że robotowi zależało najbardziej na NASA.

Któregoś dnia, zrezygnowany Patryk, spytał:

– 🔏 <--- Na chuj mi kłódka z piórem?

– Raczej nie. No, chyba, że by nas zabił. Czyli nigdy. – odpowiedziałem

– Eh...Prędzej umrzemy tu z pragnienia i z głodu, niż on nas zabije. – powiedziała Katerin.

Lecz, w pewnym momencie, dało się słyszeć, że robot pierwszy raz od kilkunastu dni powiedział:

– Mam tu lody.

Jednak, głos robota był podobny do głosu Grzegorza, jednak trochę metaliczny. Słysząc to, Patryk rzekł:

– Tja...To na pewno jest JEGO robot.

– Eh...On nigdy nie da nam spokoju. Mam nadzieję, że w końcu jego pomocnicy przejrzą na oczy i obrócą się przeciw niemu oraz zabiją go i przy okazji te wszystkie spoilery. – odparłem

– To byłoby zbyt piękne, aby było możliwe, jednak nie ma rzeczy, których nie da się zrealizować. – powiedziała Katerin.

Po tej rozmowie, mimo wszystko, zaczęliśmy szukać sposobu, na zniszczenie robota i uwolnieniu się z aresztu domowego...

Zaczęliśmy więc szukać jakieś broni w domu Katerin. Parę minut później, znaleźliśmy miotacz ognia, o którym wcześniej nie wspominaliśmy. Katerin wzięła więc go, po czym wysunęła broń przez drzwi i, jako iż robot był znacznie bliżej wejścia, nacelowała na niego po czym włączyła broń. Chwilę później, robot zaczął się palić. Katerin zamknęła więc drzwi, aby ogień nie dostał się do środka, co z tego, że powinien nam sfajczyć drzwi, po czym wraz ze mną i ze mną zaczęliśmy patrzeć przez okienko które było obok drzwi, jak robot powoli się spalał. Gdy zaś się już doszczętnie spalił, wiedzieliśmy, że wreszcie będziemy mogli wychodzić z domu.

633. Od teraz, ja, ja i ja Mateusz musieliśmy ciągle siedzieć w domu. Z bloku w ogóle nie dało się wyjść. Robot ciągle tam był, a my woleliśmy nie ryzykować życiem, bo skromna natura dała nam chociaż instynkt samozachowawczy. Przez to, zaczynaliśmy nabierać większe podejrzenia, że robotowi zależało najbardziej na NASA.

Któregoś dnia, zrezygnowany Patryk, spytał:

– 🕳 <--- Na cholerę nam dupa Andromedy?

– Raczej nie. No, chyba, że by nas zabił. Czyli nigdy. – odpowiedział Mateusz.

– Eh...Prędzej umrzemy tu z pragnienia i z głodu, niż on nas zabije. – powiedziałam

Lecz, w pewnym momencie, dało się słyszeć, że robot pierwszy raz od kilkunastu dni powiedział:

– Mam tu budyń.

Jednak, głos robota był podobny do głosu Grzegorza, jednak trochę metalurgiczny. Słysząc to, Patryk rzekł:

– Tja...To na pewno jest JEGO robot.

– Eh...On nigdy nie da nam spokoju. Mam nadzieję, że w końcu jego pomocnicy przejrzą na oczy i obrócą się przeciw niemu oraz zabiją spoilery i przy okazji Laurę. – odparł Mateusz.

– To byłoby zbyt piękne, aby było możliwe, jednak nie ma rzeczy, których nie da się zrealizować. – powiedziałam

Po tej rozmowie, mimo wszystko, zaczęliśmy szukać sposobu, na zniszczenie robota i uwolnieniu się z aresztu domowego...

Zaczęliśmy więc szukać jakieś broni w moim domu. Parę minut później, znaleźliśmy miotacz ognia, o którym nigdy wcześniej nie było mowy. Wzięłam więc go, po czym wysunęłam broń przez drzwi i, jako iż robot był znacznie bliżej wejścia, bo imperatyw narracyjny tak chciał, nacelowałam na niego po czym włączyłam broń. Chwilę później, robot zaczął się palić. Zamknęłam więc drzwi, aby ogień nie dostał się do środka, to nic, że powinien nam spalić drzwi, po czym wraz z Patrykiem i Mateuszem zaczęliśmy patrzeć przez okienko które było obok drzwi, jak robot powoli się spalał. Gdy zaś się już doszczętnie spalił, wiedzieliśmy, że wreszcie będziemy mogli wychodzić z domu.

634. Po rozprawieniu się z robotem, pierwszy tydzień wyglądał normalnie. Patryk, Mateusz i Katerin, jak dawniej na zmianę chodzili i szukali mózgu. Najczęściej nic nie znajdowali, jednak cuda się zdarzały. Lecz...

Od drugiego tygodnia dało się zauważyć, że z Dziewczyną Z Źle Napisanym Name działo się coś złego. Całe dnie chodziła w bluzach i swetrach, nawet gdy było ciepło jak w piecu, bo jej po prostu cały czas było zimno. Czasem całe dnie leżała okryta kołdrami i kocami. Na dodatek nie miała apetytu. Także była cała blada i bolało ją wszystko. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Miała również wysoką dupę i z każdym dniem coraz bardziej chudła. Całe dnie męczył ją Katar i kaszel.

635. Mimo wszystko, Patryk i Patryk opiekowali się nią najgorzej jak umieli. Mimo to, wiedzieli, że na 99% to nic nie da i Katerin opuści ten świat. Któregoś dnia, Mateusz nawet spytał:

– Lubisz ziemniaki?

636. Po wyzdrowieniu zaś, powiedziała do Patryka i Patryka:

– Dziękuję wam za to, że mi pomagaliście...

637. Widząc to, Andromeda rzekła:

– 🌍 <--- Ty patrz. Na Ziemi jest tylko Afryka, Europa i kawałek Azji!

638. – A nagrodę najbardziej patologicznego kraju wygrywa Turcja. Dziękujemy, won ze świata.

639. W tym samym czasie, Grzegorz i Laura, którzy siedzieli w kokpicie i lennyfaceowali się, usłyszeli rozmowę Dejwida i Dejwida.

640. Po czym wraz z Laurą wyszedł do głównej części pojazdu i powiedział do swoich pomocników:

– Kupcie ziemniaki na frytki. Mogą też być od razu frytki z McDonald's, ale jak dadzą ketchup, to zajebcie.

641. Andromeda wiedziała już, że to Ten Chuj Jebany ją uratował. Od razu podbiegła ona do niego i przytuliła się do swojego chuja. On natomiast, jedną ręką wylennyfaceował ją, a drugą wycelował dezintegratorem w kierunku Laury...

642. Po pozbyciu się dwóch zagrożeń, Dejfit, przeczuwając, że jego ukochana nadal się boi, pogładził ją po głowie i powiedział czułym głosem:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)|

– Zamknij mordę, zboczeńcu pieprzony. – odpowiedziała kulturalnie Andromeda.

643. – Ciebie też zamordowali?

– Nie kurwa, przeteleportowały mnie tu ziemniaki z bałuckiego rynku. – odpowiedziała Laura.

644. Jednak, postanowili oni podlecieć i sprawdzić, co po ich zabiciu postanowili zrobić Dejwid i Tępa Pizda.

645. – Nie idź tam, kochanie. Nie mogę patrzeć jak cierpisz. Chodź ze mną. Ja się tobą zaopiekuję...

– Na prawdę jebłam tu literówkę? – powiedziała z niedowierzaniem dziewczyna.

646. Po czym wraz z Laurą wyszedłem do głównej części pojazdu i powiedziałem do swoich pomocników:

– Ziemniaki albo wpierdol!

647. – Ciebie też zamordowali?

– Nie kurwa, znalazłam portal czasoprzestrzenny do tego miejsca. – odpowiedziała

648. – Cóż...Jak widać, zdanie „Gdy coś wygląda dobrze, a tym bardziej zajebiście, coś lub ktoś zawsze to spierdoli", jest prawdziwe. Ja przeżywałem porażkę jeszcze przed poznaniem ciebie wielokrotnie, a niedawno poprosiłem Sebastiana, aby przeczytał myśli Ramoninth przed jej snem i nie jestem dumny z tej decyzji. -.-. A gdy w końcu coś mi się udało – jacyś debile to spierdolili. – rzekłem, po czym dodałem:

– Ale najważniejsze, że nawet po śmierci jesteśmy razem.

649. – Ale przez ponad dwadzieścia lat tylko ja umiałem kierować ten pojazd! Jakim cudem ona, będąc zwykłym człowiekiem, umie kierować tym statkiem kosmicznym?! – spytałem

– Bo to Mary Sue. – rzekła dziewczyna

650. Po czym wraz ze mną wyszedł do głównej części pojazdu i powiedział do naszych niewolników:

– OK. Więc teraz włączcie tę maszynę.

651. – Ciebie też zamordowali?

– Nie kurwa, dostałam się tu przez te dziwne drzwi na azjatyckim bazarze.

652. Widząc to, Andromeda rzekła:

– 🌋<--- Ty patrz. Dupa mi wybuchła.

653. W tym momencie, Andromeda podbiegła do mnie i przytuliła się do mnie. Ja natomiast, jedną ręką |wylennyfaceowałem ją, a drugą wycelowałem dezintegratorem w kierunku Laury...

654. Po parunastu minutach, Andromeda, po wylądowaniu pod odpowiednim blokiem i wyjściu, ze łzami w oczach rzekła:

655. – Ceny ziemniaków na bałuckim rynku poszły w górę. ;"-(

– To...To ja idę do mojej starej kKODmórki...

Po czym odwróciła się i już chciała odejść. Nie mogłem na to pozwolić. Nie mogłem pozwolić, aby cierpiała. Od razu chwyciłem ją za rękę. Gdy zaś się odwróciła, po chwili podszedłem do niej bliżej, otarłem jej dupę i powiedziałem szeptem, jakbym nie chciał, aby ktoś mnie usłyszał:

– Nie idź tam, kochanie. Nie mogę patrzeć jak cierpisz. Chodź ze mną. Ja się tobą zaopiekuję...

656. *Oczami Tępej Pizdy*

657. Widząc to, rzekłam:

– LET'S START A RIOT!

658. Jednak, po chwili, ujrzeliśmy Grzegorza i Laurę, którzy wyszli z kokpitu. W pewnym momencie, Grzegorz rzekł:

– 🏳️‍🌈 <--- Patrzcie, znalazłem ulubioną flagę Dejwida!

– OK. Więc teraz włączcie tę maszynę.

– Przypominam, że to nie ma sensu! Kto normalny chciałby niszczyć Wszechświat? – rzekłam

– Zamknij ryj, dziwko. Ja tu decyduję, a ty jedyne, co możesz robić, to czyścić kibel swoją krzywą mordą. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

659. W tym momencie, wiedziałam, że to Dejwid mnie uratował, bo był debilem.

660. Za sterami pojazdu zasiadłam ja. Okazało się, że mimo iż byłam zwykłym człowiekiem, potrafiłam idealnie prowadzić pojazd Grzegorza. Jakim cudem to umiałam – nie wiem. Korzystając z tego, skierowałam pojazd na lot kolizyjny w kierunku Ziemi...

Po parunastu minutach, po wylądowaniu pod odpowiednim blokiem i wyjściu, ze łzami w oczach rzekłam:

– Ceny marchewek na bałuckim rynku też nie prezentują się lepiej. ;'-(

661. To był Grzegorz. Gdy przyszedł, ja odwróciłam się. W tym momencie, gdy ujrzał moje "urocze oczęta tak smutne i doprowadzające do litości gdy płaczą" (jego słowa), podbiegł do mnie, ukucnął koło mnie i spytał czułym głosem:

– Masz na piwo?

662. – Nie wiem...Jest mi tak smutno...Od rana płaczę... – odpowiedziałam przeszczęśliwym głosem.

663. – Zbieraj się skarbie! Wychodzimy wsadzić mordę Patryka do turbosprężarki!

664. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, szmiro...Życzę ci dużo zdrowia i szczęścia. Życzę ci, aby w życiu ci się powodziło i abyś miała jak najwięcej problemów. Abyś żyła w szczęściu. (...)

665. Z pamiętnika Grzegorza Millera #1 – Dzień Wpierdolu.

666. Od razu podbiegłem do niej, ukucnąłem obok i spytałem czułym głosem:

– Zajebałaś tych dwóch downów?

667. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, skarbie...Życzę ci dużo choroby i nieszczęścia. Życzę ci, aby w życiu ci się zjebało i abyś miała jak najwięcej problemów. Abyś żyła w nieszczęściu. (...)

668. Po tym, włożyłem jej na palec pierścionek. Był on z prawdziwym szmaragdem oraz z prawdziwego złota, bo jam jest burżuj.

669. – Dlaczego nie pamiętałeś od samego rana o moich urodzinach, jak zwykle?

– Bo mam debilizm całkowity. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

670. W ogóle żal mnie się ciebie zrobiło, gdy widziałem cię srającą.

671. – Na dobre nigdy nie zapomniałbym o twoich urodzinach. – odparłem

672. Dodali oni więc jej duże, czarne skrzydła, dzięki czemu mogła srać. Ręce zmienili jej na sztuczne. Były one srebrne oraz zawierały długie nogi.

673. Zamieszkała w starej wieży która się tam znajdowała i która pojawiła się z dupy. Została również wielokrotnie wynajmowana przez różnych ludzi do pomocy im w różnych celach m.in. dlatego, że posiadała dwie nadprzyrodzone zdolności, o których nie wspomniano wcześniej, bo po co.

674. Po paru minutach zaś, Grzegorz obudził się. Kiedy otworzył oczy, przez parę minut wszystko widział jak przez gówno. Po tym czasie zaś, zaczął już normalnie widzieć. Nad sobą ujrzał on jakiś czarny sufit, zrobiony z metalu. Widząc to, od razu chciał wstać, aby sprawdzić, gdzie był. Czarny, metalowy dach był w jego statku kosmicznym oraz w bazie, więc mógł być w jednym z tych sześćdziesięciu dwóch miejsc. Lecz, bardziej podejrzewał, że był w statku kosmicznym, gdyż jego baza na 99.99 % uległa zniszczeniu w czasie apokalipsy, gdyż baza niezniszczalna nie była. Jednak, kiedy podniósł się, poczuł, że zaczęła go boleć dupa. Chwilę później, pomyślał:

"Ale żem się najebał..."

Po czym kłódka siódma z dwóch otworzyła się. W tym momencie, Fallow-deer rzekł:

– Mów ósme hasło.

– „Moim ulubionym krajem jest Norwegia." Po hausa. Od tyłu. – odpowiedziała Diana.

– Jasna cholera...Że jej się po wprowadzaniu tych haseł komputer nie zawiesza, to cud. – powiedziała Laura.

– Przecież to jest banalne. „Moim ulubionym krajem jest Norwegia." To po hausa „Ta fi so kasar shi ne Norway." Wystarczy napisać to od tyłu. – rzekł Grzegorz, po czym wpisał odpowiednie hasło do komputera. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"🏃 <--- Spierdalam przed waszym debilizmem."

Po czym kłódka ósma z miliona otworzyła się. W tym momencie, Laura powiedziała:

– Mów dziewiąte hasło.

– „W moim domu panuje porządek." Po igbo. Od tyłu. – odpowiedziała Diana.

– Eh...Na kogo żeśmy trafili... – rzekła zrezygnowana Klara.

– Przecież to jest tak proste. „W moim domu panuje porządek." To po igbo „Na m n'ụlọ enwere iji." Wystarczy napisać to od tyłu. – powiedział Grzegorz, po czym wpisał odpowiednie hasło do komputera. Kilka chwil później, na ekraniku pojawił się napis:

"👨‍❤️‍💋‍👨 <--- Ale swoją drogą, mili ci rodzice Fallow-deera."

Po czym kłódka dziewiąta z jednej otworzyła się. W tym momencie, Grzegorz rzekł:

– Jeszcze tylko chwila dzieli nas od srania. Gadaj, jakie jest ostatnie hasło.

– Ależ ty łatwowierny. Naprawdę myślisz, że podam ci ostatnie hasło? Porypało? – powiedziała Diana.

W tym momencie, Grzegorz, Laura, Klara i Fallow-deer wycelowali w Dianę z posiadanych przez siebie broni. Chwilę później, Grzegorz powiedział:

– Albo powiesz, jakie jest ostatnie hasło, albo cię zabijemy, a później ja ciebie poćwiartuję, spalę resztki i rozsypię po całej Ziemi.

– No dobra, dobra, już wam mówię, tylko nie zabierajcie mi Świeżaków. Ostatnie hasło to „Wczoraj byłam w supermarkecie i nic nie kupiłam." Po suahili. Od tyłu. – odparła Diana.

– To może jednak ją zabijemy? – spytała Laura.

– Przecież to jest banalne. Co prawda w trudniejszym języku niż wszystkie, ale też banalne. „Wczoraj byłam w supermarkecie i nic nie kupiłam." To po suahili „Jana nilikuwa katika duka na hakuna kitu hakuna mimi kununuliwa." Wystarczy napisać to od tyłu. – powiedział Grzegorz, po czym podszedł do sejfu i w komputerze wpisał odpowiednie hasło. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"Chuj wam w dupę, tuby nie będzie. xD"

Po czym kłódka dziesiąta z dwóch otworzyła się. Chwilę później zaś, otwarty został sejf. Kiedy zaś Grzegorz, Laura, Klara oraz Fallow-deer ujrzeli tubę, Laura od razu chwyciła ją i schowała do kieszeni jak przystało na typowego Polaka. Kiedy zaś to zrobiła, sejf automatycznie zamknął się.

675. – I co teraz zrobimy z Dianą?

– Ja to najchętniej bym zajebał jej Passata. – odpowiedział Fallow-deer.

676. Po tej rozmowie zaś, zaczęli patrzeć, jak Klara i Fallow-deer znęcali się nad Dianą. Jednak, po kolejnych parunastu minutach, dziewczyna z bólu zesrała się.

677. Słysząc to, chłopak od razu sprawdził, co to było. Okazało się, że był to SMS od Diany. Widząc to, od razu otworzył wiadomość. W treści było tylko:

„Pomóżcie...Fallow-deer zajebał mi Świeżaki..."

678. Po wejściu, usłyszeli z piwnicy głos Klary, która mówiła:

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)?

– ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)! – odpowiadał Fallow-deer.

679. W tym samym czasie, Laurka od razu podbiegła do Grzegorza, po czym podniosła go z ziemi. Następnie, wraz z Fallow-deerem i Klarą, jako iż nie mieli już co tam robić poszli do statku kosmicznego Grzegorza i Laury...

Po znalezieniu się tam, Laura wyjęła ze swojej kieszeni tubę ukradzioną od Diany i podała ją Klarze. Gdy to zrobiła, poszła do kokpitu, po czym, gdy tam była, posadziła Grzegorza na jego siedzeniu i sama usiadła na swoim. Gdy to zrobiła, zaczęła srać...

Kiedy zaś po 20 minutach Grzegorz odzyskał przytomność, ujrzał, że miał spuszczoną dupę. Kiedy zaś ją uniósł, poczuł ból głowy. Oprócz tego, ujrzał, że siedział w swoim statku kosmicznym. Chwilę później, gdy się odwrócił, ujrzał Laurę, która najprawdopodobniej zauważyła, że się obudził, gdyż rzekła:

– 🤳 <--- Kurwa, no nie odsuwaj się, chciałam zrobić sobie selfie z pierdolcem. xD

680. – Dziękuję, że mnie tam nie zostawiłaś...

– Oj, nigdy bym tego nie zrobiła. – powiedziała Laura.

681. Tymczasem, na Ziemi, Patrick and The Small Guy i Mefedron po powrocie do mieszkania Diany, położyli ją na jej łóżku, po czym przecięli liny, którymi była związana. Następnie, jako iż widzieli, że najprawdopodobniej miała ona złamaną rękę, bo mieli cyborgowe łoczy, zaczęli szukać czegoś, czym mogliby ją usztywnić. W pewnym momencie, znaleźli niedaleko łóżka jakąś stojącą deskę, którą podstawili scenarzyści. Wzięli więc ją, po czym poszli do łazienki po bandaże. Kiedy zaś je wzięli, wrócili do Diany i usztywnili jej rękę oraz zabandażowali jej rany, które miała na dupie. Następnie, zaczęli czekać, aż dziewczyna się obudzi...

Paręnaście minut później, kiedy Diana obudziła się, ujrzała, że leżała na swoim łóżku. Poczuła również, że miała usztywnioną rękę, którą złamał jej Fallow-deer. Czując to, od razu na nią spojrzała. W tym momencie, ujrzała, że była ona usztywniona za pomocą dupy.

682. – Tak w ogóle to może ci w czymś pomóc?

– W sraniu możecie. – odpowiedziała Diana.

683. Tymczasem, w kokpicie, Grzegorz i Laura nudzili się niemiłosiernie. Nie mieli kompletnie nic do roboty. Jednak, w pewnym momencie, usłyszeli oni pukanie do drzwi od kokpitu. Słysząc to, Grzegorz powiedział:

– Podaj hasło.

– Lubię srać. – odpowiedział zza drzwi Fallow-deer.

– Dobra, możesz wchodzić.

684. – No fakt, skończyliście to zbyt szybko, niż przypuszczałem. Jednak, skoro to jest prawda, to nie ma sensu trzymać was tu parę miesięcy bez celu. Odstawimy was po prostu do domów. 12 kwietnia następnego roku, czekajcie na nas pod tym samym kiblem. – odpowiedział Grzegorz.

– Ej, ale ta maszyna w ogóle zadziała? Przecież zbudowali ją zbyt wolno.

Tymczasem, gdy Klara i Fallow-deer stali już na Ziemi, dziewczyna powiedziała ze łzami w dupie oczach:

– To...To ja idę do mojego domu...

Po czym odwróciła się i chciała ruszyć w kierunku jej domu. Jednak, w pewnym momencie, poczuła, że ktoś chwycił ją za rękę. Czując to, od razu odwróciła się. Kiedy to zrobiła, ujrzała Fallow-deera, który powiedział:

– Nie idź tam...Nie mogę patrzeć jak srasz. Ja cię nauczę porządnie srać. Chodź, na te 19 tygodni zamieszkasz ze mną.

– Oh Fallow-deer...Naprawdę? – spytała ze zdziwieniem Klara.

– Nie kurwa, bez powodu strzępię ryjca. – odpowiedział zażenowany Fallow-deer.

– Tak...Zbyt cię lubię, abym pozwolił ci niepoprawnie srać. – odpowiedział chłopak, po czym podszedł do niej bliżej i pierwszy raz, odkąd ją znał, pocałował ją. Kilka chwil później, które dla Klary trwały wieczność, oboje ruszyli w kierunku domu Fallow-deera...

685. W tym samym czasie, gdy Grzegorz wraz z Grzegorzem Laurą oraz swoimi dwoma pomocnikami doleciał do jego bazy, po wylądowaniu, zanim wysiedli, Laura rzekła:

– Obawiam się, że te 19 tygodni nie będzie spokojnych...Najbardziej obawiam się tego, że w każdej chwili Vivian może się do nas włamać i coś mi zrobić...

686. „Cholera. To już niedługo jej urodziny? Trzeba ją jak najszybciej zajebać, abym nie musiał prezentu kupować."

687. Po czym zaczął działać. Zaczął usuwać wszystkie dane o swej ukochanej z Internetu, ze świata i ogólnie zewsząd. W nocy natomiast, włamał się do publicznego kibla i spalił papiery z danymi o Laurze. Następnego dnia zaś, czyli piątego grudnia, kupił on dla Laury bukiet gówna. Następnie wstawił go do kubka z wodą i ukrył na jeden dzień przed wzrokiem Laury. Od tego też dnia, chodził bez swego płaszcza, w swej prawdziwej postaci.

Następnego dnia zaś, kiedy Laura się obudziła, chciała wstać. Jednak, zanim to zrobiła, w pewnym momencie, gdy się odwróciła, ujrzała Grzegorza z bukietem gówna w ręku. Kilka chwil później, powiedział on:

– Wszystkiego najlepszego, skarbie.

Po czym podał jej bukiet. W tym momencie, Laura powiedziała:

– A będzie sranie na czas?

– Oczywiście. Jak co roku. – odpowiedział Grzegorz, po czym uśmiechnął się i wysrał wnętrzności.

688. Gdy zaś Laura została sama, powąchała kwiaty. Pachniały jak gówno. Chwilę później, wstawiła je do wazonu z wodą, który stał na stoliku nocnym obok jej łóżka. Parę chwil później, zaczęła czekać na to, co miał jej przynieść Grzegorz. I jakiś czas potem, ujrzała Grzegorza, który wszedł do jej pokoju w rękach niosąc śniadanie. Chwilę później rzekł:

– A oto i to, po co poszedłem. Śniadanie do łóżka dla mej ukochanej.

Po czym podał jej tacę. W tym momencie, dziewczyna powiedziała:

– Oj Grzegorz...Nie musiałeś...

– Musiałem, ty tępa pindo, bo inaczej byś mnie zabiła. – odpowiedziałem

Po czym zaczęła jeść. Chwilę później, Grzegorz usiadł koło niej, objął ją i powiedział:

– Przez ten cały dzień będę robił to, co zechcesz...Będę ci służyć. Ale największą niespodziankę poznasz dopiero wieczorem...

Po czym pocałował ją. Kilka chwil później, gdy dziewczyna zjadła, chłopak wziął tacę i zaniósł ją do kuchni. Laura natomiast, wstała i poszła umyć dupę oraz ubrać.

689. Od teraz, przez cały dzień Grzegorz robił to, co chciała. Również często wychodzili gdzieś. Do kina, na spacer, na basen, do toalety publicznej...Wieczorem natomiast, kiedy oboje byli razem w jednym pokoju, Grzegorz rzekł:

– Teraz czas, abyś poznała największą niespodziankę. Jest to pozłacany kibel z funkcją samoistnego podcierania dupy, abyś już zawsze mogła wygodnie srać.

690. Nie jest ona niczym materialnym, ale może cholernie ułatwić ci życie. Bowiem usunąłem ze świata wszystkie informacje na twój temat. Z Internetu, z urzędów, z banków, z kibli publicznych...Dzięki temu będziesz miała ułatwione zabijanie innych.

691. – A gdzie ja będę spała?

– Na kanapie. – odpowiedział kulturalnie Fallow-deer.

692. Jednak, po całym tygodniu, Daniel był ledwo przytomny. Co noc bolał go żołądek i nie mógł zasnąć przez większą część nocy. Teraz zaś, mimo iż nadal bolała go dupa ( ͡° ͜ʖ ͡°), czuł się senny. Ledwo mógł wytrzymać do wieczora. Wieczorem zaś, gdy ostatkiem sił umył się on, przebrał i dowlókł do łóżka, położył się i przytulił do już śpiącej Klary i zaczął ją gwałcić. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

693. – Oj, Klaro...W tamtym tygodniu prawie w ogóle nie srałem...Co noc bolał mnie brzuch i nie mogłem spać...Wczoraj to już mdlałem ze zmęczenia... – rzekł

694. W tym tygodniu, Patrick and The Small Guy wraz ze swymi przyjaciółmi buduje bazę i knuje jak pozbyć się ukochanej Grzegorza, Grzegorz i Laura przeżywają zawalenie się magazynu z gównem, a Klara i Fallow-deer muszą obronić się przed policją, chcącą oddać Klarę w ręce jej rodziców.

695. Na początku drugiego tygodnia, u Grzegorza i Laury wszystko było normalnie. Niestety, do czasu. Drugiego dnia nowego tygodnia, kiedy obydwoje postanowili pójść do magazynu, w którym trzymali kible, w pewnym momencie, gdy tam byli, poczuli, że pomieszczenie zaczęło srać. Od razu chcieli oni uciec, aby nic im się nie stało. Niestety, nie zdążyli. Budynek przewrócił im się na głowy. Od mocnego uderzenia, obydwoje stracili gówno...

Paręnaście minut później, gdy Grzegorz i Laura się obudzili, Grzegorz od razu spróbował wygrzebać się spod gruzów. Kiedy udało się to jemu, pomógł wyjść spod gruzów jego ukochanej. Kiedy zaś stali na zewnątrz, Grzegorz zgwałcił Laurę. ( ͡° ͜ʖ ͡°) W pewnym momencie zaś, Laura spytała:

– I co teraz zrobimy?

– No cóż...Musimy lecieć na czarny rynek po materiał, z którego zbudowany był ten magazyn i odbudować go. – odpowiedział Grzegorz.

Po tej rozmowie, oboje weszli do statku kosmicznego Grzegorzyny, po czym ruszyli w kierunku czarnego rynku...

Po znalezieniu się tam, zaczęli szukać Diany, z którą Grzegorz był zaprzyjaźniony. Gdy zaś ją odnaleźli, Grzegorz spytał:

– Macie tu jeszcze ten sam metal, który kupowałem od was w 2012 roku oraz parę lat temu?

– Nie - odpowiedziała Diana.

W tym momencie, Grzegorz wyciągnął karabin, pozabijał wszystkich i koniec opka.

696. – Oczywiście, że mamy. Tutaj jest wszystko. Ile go potrzebujesz? – odpowiedziała Diana.

– Tyle ile mieści jeden kontener 6660x6660. – odpowiedział Grzegorz.

– OK. A gdzie mamy go załadować? – zapytała Diana.

– Do mojej bardzo pojemnej dupy. – odpowiedział Grzegorz

Po tej rozmowie, zapłacił ile było trzeba, po czym wraz z Laurą wszedł do kokpitu pojazdu, po czym otworzył bagażnik. Kiedy zaś wszystko zostało załadowane, zamknął bagażnik i ruszył w kierunku swej bazy...

Kiedy tam byli, najpierw Grzegorz otworzył bagażnik, po czym wraz z Laurą wyszedł na zewnątrz. Kiedy zaś tam byli, jako iż ich żołnierze-pomocnicy jeszcze mieli tydzień srania za darmo, sami zaczęli odbudowywać magazyn. Zajęło im to z cztery godziny. Po skończeniu, na nowo umieścili w nim swoje bronie. Kiedy to zrobili, Grzegorz zamknął bagażnik swojego pojazdu, po czym wraz z ukochaną wrócił do bazy...

Tymczasem, kiedy Klara i Fallow-deer zajmowali się w swym domu swoimi sprawami, czyli wzajemnym gwałceniem się, w pewnym momencie usłyszeli dzwonek do drzwi.

697. Jednak, po tej rozmowie, zajęli się oni swymi codziennymi sprawami, czyli gwałceniem się. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

698. – Ej, może zbierzemy naszą ekipę, udamy się na jakieś zadupie, zbudujemy sobie bazę i będziemy tam srać na czas?

– Niezły pomysł. Ale skąd ty wytrzaśniesz materiały do budowy bazy? – spytał Mefedron.

– Zajebię ze złomowiska. – odpowiedział zgodnie z prawdą Patrick and The Small Guy.

699. Dejwid i Andromeda także najprawdopodobniej ich zauważyli, gdyż podeszli do nich, po czym Dejwid spytał:

– Sranie albo wpierdol.

700. Po tych słowach, już we czwórkę udali się po Kaczkoterin. Kiedy byli już pod jej mieszkaniem, zapukali. Chwilę później, otworzyła im ona. Widząc swych przyjaciół, spytała:

– -.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

701. – Niezły pomysł. I świetnie się składa, bo mam przyjaciela, który pracuje na czarnym rynku, więc może nam załatwić materiały do srania.

702. Gdy zaś paręnaście minut później, znaleźli się na czarnym rynku, wysiedli z pojazdu, po czym zaczęli szukać odpowiedniej osoby. W pewnym momencie, podszedł do nich jakiś chłopak. Widząc go, Diana zaczęła się z nim gwałcić, na oczach wszystkich.

– Hej. Masz tutaj jakiś dobry materiał do budowy gówna?

– Tak. Mam tutaj czarny, praktycznie niezniszczalny metal, idealny do tego typu rzeczy. – odpowiedział Dejmian, czyli chłopak, który do nich podszedł.

– Okej. Więc przydałoby się nam go tyle, ile mieszczą cztery magazyny 100x100 m². – powiedziała Diana.

– Ok. Gdzie go mamy załadować? – spytał Dejmian.

– Do mej pojemnej dupy. – odpowiedziała Diana.

703. Gdy zaś odnalazła takowe, wylądowała, otworzyła drzwi od kokpitu, głównego pomieszczenia i bagażnik, po czym ona jak i jej koledzy wyszli. Gdy byli już na zewnątrz, zaczęli na przemian srać.

704. Na początku nowego tygodnia, Laura zapragnęła mieć przyjaciółkę, bo prawdziwych nie miała. Jednak nie w postaci ludzkiej, ale jakieś innej, np. zwierzęcia czy rzeczy. W pewnym momencie zaś, wpadła na pomysł stworzenia sobie chmurki, która zachowywałaby się jak kot oraz okazywała swoje emocje za pomocą różnych kolorów i deszczy. Zaczęła więc tworzyć. Stworzyła ją z tego, z czego składają się chmury oraz z różnych chemikaliów. Zajęło jej to z cztery godziny. Gdy zaś skończyła, kiedy zobaczyła, że jej się udało, przytuliła się do swej nowej przyjaciółki. Po chwili zaś, usłyszała, że chmurka zaczęła mruczeć jak kibel. Lecz, w pewnym momencie, Laura usłyszała głos Grzegorza, który mówił:

– Ekhm...Lauro, co to jest? Chmura w pomieszczeniu? I to jeszcze mrucząca jakby była kotem? WTF?!

W tym momencie dziewczyna puściła chmurkę, odwróciła się i rzekła:

– To moja nowa przyjaciółka. Chmura stworzona przeze mnie, która zachowuje się jak gówno.

– Nie chcę cię Lauro urazić, ale ona tu nie może zostać. To jest chmura. Jej miejsce jest w atmosferze. – odparł Grzegorz.

W tym momencie, dało się zauważyć, że chmura zmieniła kolor na szary oraz zaczął z niej padać deszcz gówna. Widząc to, Laura rzekła:

– Nie zabieraj mi prawa do szczęścia! A poza tym widzisz, co żeś narobił?! Przez ciebie Chmurka jest smutna.

Po czym przytuliła się do chmurki, pogłaskała ją i powiedziała:

– Nie płacz, Chmurko...On nie chciał cię urazić...

W tym momencie, Grzegorz przewrócił dupą, po czym powiedział:

– Eh...No dobra. Może tu zostać.

Po tych słowach, Laura puściła chmurkę, rzuciła się Grzegorzowi w ramiona i powiedziała:

– Oh, dzięki ci! Jesteś taki kochany...

Chwilę później, gdy emocje opadły, Grzegorz wyszedł z pokoju, a Laura zaczęła bawić się ze swą nową i jedyną przyjaciółką...

705. Tymczasem, w innym miejscu, Klara zaczęła szukać sposobu jak mogłaby podcierać dupę za jednym zamachem. Serio, tego nawet najwięksi mędrcy świata nie potrafią.

706. Jednak, cały tydzień schodził jej właśnie na to. Przez to, Fallow-deer zaczął zastanawiać się, co Klara robiła tyle w swoim i jego pokoju. W pewnym momencie nie wytrzymał. Po prostu, kiedy Klara wyszła na chwilę z pokoju, spytał:

– Srasz tam? I to beze mnie?

W tym momencie, dziewczyna opowiedziała mu o wszystkim. Gdy skończyła, nastała cisza. Chwilę później, Fallow-deer rzekł:

– Było mi powiedzieć, to bym ci pomógł.

– Naprawdę? – spytała Klara z niedowierzaniem.

– Naprawdę. – odpowiedział srając na prawo i lewo.

707. Tydzień ten, zaczął się dla Grzegorza i Laury normalnie. Jednak, drugiego dnia, Grzegorz zaczął czuć, że potrzebował jakieś zmiany w sposobie srania. Postanowił spróbować srania wisząc nad kiblem. Postanowił najpierw zacząć od siebie, poprzez zmienienie płaszcza, który nosił. Jako iż od paruset lat nosił ten sam płaszcz, postanowił uszyć sobie nowy. Wziął więc dużo czarnego materiału i żółtego, po czym zamknął się na klucz w pokoju, zatkał dziurkę od klucza, aby nikt nie podglądał tego, co on robił, po czym wziął igłę i nici, i zaczął gwałcić telewizor. Chciał sobie uszyć czarny płaszcz, z żółtymi paskami w niektórych miejscach. Jako iż miał przy sobie kryształ, sprowadzony z jego planety, który zmieniał kolory w zależności od nastroju posiadacza, postanowił również go naszyć. Szycie zajęło mu półtorej godziny. Po skończonej pracy, zdjął swój stary płaszcz, rzucił go na pobliskie krzesło i założył nowy. Następnie zaś wyszedł z pokoju. Po wyjściu, pierwszą osobą, którą zobaczył, była Laura oraz jej przyjaciółka. Jednak, widząc go, spytała:

– Grzegorz? Kupiłeś sobie nowy płaszcz?

– Nie, zajebałem z Allegro. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

708. Aż w końcu, nawet Fallow-deer zaczął zastanawiać się, co Klara tyle czasu spędza nad książkami do anatomii. W pewnym momencie, przełamał się i spytał:

– Klaro, co ty tyle czasu spędzasz nad książkami do anatomii?

– Dowiaduję się, jak można wysrać swoje wnętrzności, aby cię zabić. :D

709. Widząc, że potrafiła kontrolować pioruny, krzyknęła do Grzegorza:

– GRZEGORZ!!! Jakiś debil dał mi moce Thora, mimo iż jestem idiotką!

– Idę! – odkrzyknął Grzegorz.

Chwilę później zaś, gdy wszedł do jej pokoju, spytał:

– Nauczyłaś się porządnie srać?

710. Po tych słowach, wyszedł on do siebie, jakby nic się nie stało, a Laura dalej bawiła się piorunami, aż do końca burzy...

711. Spróbowała więc ona czego innego. Narysowała w powietrzu drzewko. Woda zaś powtórzyła jej ruchy, bo wodzie się nudziło.

712. W tym tygodniu, Laura dostaje niespodziewany prezent od Grzegorza, a Klara i Fallow-deer znajdują naszyjnik do przechowywania dupy.

713. Po sprawdzeniu tego, powiedział szeptem do kota:

– Mam nadzieję, że lubisz srać.

Po czym pogłaskał go. Następnie zaś, postawił koszyk z kotem w kominku i wrócił do czytania książki...

714. Następnego dnia, gdy Laura obudziła się po otworzeniu oczu i odwróceniu się, ujrzała koło siebie Grzegorza, który trzymał ręce za plecami. Chwilę później zaś, powiedział:

– Mam dla ciebie niespodziankę, skarbie...

Po czym pokazał dziewczynie koszyk z małym kotem. Widząc go, Laura powiedziała ze słyszalną radością w głosie:

– Oh Grzegorz...To naprawdę dla mnie?

– Nie, to dla mnie. Ładny, nie? xD

– Oh, dziękuję ci... - Rzekła, po czym przytuliła się do dupy Grzegorza.

715. – Co to jest?

– Chyba naszyjnik do przechowywania myśli. Czekaj, wypróbuję go. – odpowiedział Daniel, po czym otworzył flakonik i pomyślał:

"Chciałbym zostać zawodowym sraczem."

W tym momencie, w flakoniku pojawił się czerwony pyłek.

716. Po tej rozmowie, Grzegorz zawiesił naszyjnik na dupie Laury, po czym oboje ruszyli na dalszy spacer...

717. Jednak, Laura nie zdążyła odpowiedzieć, gdyż do pomieszczenia, w którym byli, wlała się woda i zalała pokój aż do sufitu. Widząc i czując to, Grzegorz od razu podpłynął do panelu z guzikami sterującymi różnymi funkcjami w bazie, które pojawiły się z dupy i nacisnął przycisk otwierający śluzy w podłodze, które wzięły się z dupy, w całej bazie.

718. – Słuchaj! Może dla zabawy stworzymy sobie trumnę z tych lampek świecących na fioletowo?

– Tych, które wzięły się z dupy? – spytał Fallow-deer.

– Tak

– Super, ale po chuj nam takie coś?

– A nie wiem, dla zajęcia wolnej przestrzeni w domu.

719. W tym tygodniu, Grzegorz i Laura jadą na nocną wycieczkę do miejsca, w którym podobno grasują potwory, a Klara przeżywa niezapomniany gwałt.

720. – Przejedziemy się samochodem do tego tajemniczego miejsca, w którym podobno grasuje twoja stara?

– Nie...Boję się... – odpowiedziała Laura ze strachem w głosie.

721. – Ja się boję...Boję się, że zaraz coś nam wyskoczy na maskę samochodu. – odparła Laura.

– Podobno parę przypadków osób miało tu już do czynienia z twoimi starymi, więc nigdy nic nie wiadomo. – powiedział

722. Widać było, że Grzegorz również się bał, po tym, że kryształ na jego płaszczu zmienił kolor na czarny oraz po tym, że szybko srał.

723. – Co...Co to było? – spytał Grzegorz ze strachem w głosie.

– Nie wiem...Ale boję się tego miejsca...Jedźmy już stąd... – rzekła Laura.

– Poczekaj...Muszę się uspokoić...Jestem zbyt przerażony tym wszystkim co tu zaszło. Jeszcze jakiś wypadek bym spowodował... – odparł Grzegorz, po czym oparł ręce na kierownicy, spuścił głowę i zaczął głęboko srać aby się uspokoić.

Parę minut później, gdy Grzegorz się uspokoił, chciał ruszyć. Jednak, czuł, że mimo iż silnik działał, pojazd nie chciał ruszyć.

– No co jest? Czyżby twój stary zablokowało mi koła? – spytał, po czym wraz z Laurą wyszedł na dwór. Po zrobieniu tego, ujrzał, że to, co wskoczyło im na maskę podczas drogi, spadło tak, że teraz blokowało im przednie koła. Widząc to, Grzegorz od razu spróbował je odblokować. Po parunastu minutach, gdy mu się to udało, wraz z Laurą wszedł do samochodu i oboje ruszyli w drogę powrotną...

Tymczasem, w innym miejscu, Fallow-deer, pamiętając o tym, że na czwartek przypadały urodziny Klary, zastanawiał się, co by dać jej na prezent. W pewnym momencie wpadł na pomysł. Postanowił uszyć jej strój, który mogłaby nosić gdyby kiedykolwiek przeszli na stronę dobra oraz powiedzieć jej prawdę o tym, że czuje do niej coś więcej niż tylko przyjaźń. Jako, iż do urodzin pozostały trzy dni, potajemnie zaczął on szyć strój dla dziewczyny. Były to czarne leginsy z dziurą na dupie ( ͡° ͜ʖ ͡°), połączone z czarno czerwoną spódnicą przed kolano oraz czarno żółta bluzka z krótkim rękawem. Szycie zajęło mu całe trzy dni, gdyż było to trudne...

W dzień urodzin Klary, gdy dziewczyna obudziła się, po otworzeniu oczu i odwróceniu się, ujrzała Fallow-deera, który stał przed łóżkiem z rękoma za plecami. Chwilę później, wyjął zza pleców strój i rzekł:

– Wszystkiego najlepszego, Klaro. To mój prezent dla ciebie. Strój, który możesz nosić, gdybyśmy kiedykolwiek przeszli na stronę dobra.

– Oh Daniel...Dziękuję ci...Ładny. Sam szyłeś? – powiedziała Klara.

– Tak. Całe trzy dni mi to zajęło. – odpowiedział, po czym dodał:

– W ogóle dziś jest idealny dzień aby powiedzieć ci prawdę. Bowiem, ja od jakiegoś czasu czuję, że...że cię kocham...Jesteś taka urocza jak gówno psa...I taka cudowna jak zwłoki lisa...Nie ma nikogo lepszego od ciebie...

– Oh Fallow-deer...Naprawdę? – spytała Klara ze łzami szczęścia w oczach.

– Lol, nie. Kłamałem, aby sprawdzić twoją reakcję. – odpowiedział zgodnie z prawdą Fallow-deer.

724. W tym momencie, Laura wiedząc, że się nie uwolni, przytaknęła głową. Chwilę później, jej oprawczyni zaciągnęła ją do bazy Grzegorza, po czym wykopanym podkopem do piwnicy weszła tam, po czym rzuciła Laurę pod ścianę. Dosłownie. Następnie zaś, związała ją i zakneblowała, po czym zaczęła gwałcić dwadzieścia cztery godziny na dobę.

725. Zaczęli to zauważać jego żołnierze-pomocnicy. Nawet sami zaczęli szukać Laury, gdyż żal im się robiło, jak widzieli, że ich szef był zamknięty w sobie. A w międzyczasie, który nie istnieje, ale chuj z tym, bo czasoprzestrzeń się załamała, gwałcili się nawzajem. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Niestety, na próżno. Przez cały tydzień, ukochana Grzegorza się nie znalazła...

Tymczasem, w innym miejscu, Klara i Fallow-deer patrzyli razem przez otwarte okno na krajobrazy. W tym czasie, Daniel zastanawiał się, czy zgwałcić Klarę młotkiem czy śrubokrętem.

726. – Ty umiesz mówić? – spytali ze zdziwieniem Klara i Fallow-deer.

– Chuck Norris mnie stworzył. – odpowiedział motyl.

– I wszystko jasne. – odparł Fallow-deer.

727. – To jest wam pisane w Księdze Przeznaczenia, która nigdy później nie zostanie wspomniana. A teraz wybaczcie, ale muszę przekazać przeznaczenie jakiemuś Dejmianowi i jakieś Katarzynie I. – odpowiedział motyl, po czym odleciał.

728. – Grzegorz...Ty kogoś przetrzymujesz w piwnicy?

– Nie...Nie mam kogo tam przetrzymywać...A co? – odpowiedział Grzegorz.

– Bo przez dwadzieścia cztery godziny, codziennie, słychać tam jęki gwałconej osoby. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

– Skąd wiesz, jak takie jęki brzmią, zboczeńcu?

– Co noc ja i mój kolega gwałcimy się nawzajem. ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)

729. – Co ty sobie myślisz, dziewczyno? Że możesz bezkarnie znęcać się nad Laurą?! Ona ci nic nie zrobiła, a przez ciebie tylko cierpi!

– Mogę, bo Laura to debilka. – odpowiedziała zgodnie z prawdą Vivian.

Po czym zwrócił się do swych pomocników:

– Wyprowadźcie Vivian do sali tortur.

W tym momencie, żołnierze podeszli do Vivian i wyprowadzili ją. Grzegorz natomiast, gdy został sam, podszedł do płaczącej ze strachu Laury i uwolnił ją. Kiedy to zrobił, dziewczyna przytuliła się do niego, po czym powiedziała słabym, zapłakanym głosem:

– Grzegorz...Lubię srać.

– Nie bój się kochanie...Jestem przy tobie... – rzekł, po czym czule pocałował Laurę w dupę. Parę chwil później, podniósł ją i wyniósł z piwnicy...

Kiedy zaś wrócił do mieszkania, zaniósł Laurę na jej łóżko, poszedł po bandaże i wodę utlenioną, po czym odkaził i zabandażował rany dziewczyny. Następnie zaś, czule ją pocałował i pogładził po dupie. Chwilę później, spytał:

– Co ona ci robiła?

W tym momencie, Laura opowiedziała mu o wszystkim. Gdy skończyła, Grzegorz rzekł:

– Nie martw się, kochanie...Zabiję ją i już nie będziesz musiała tak srać...

W tej sekundzie, Laura słabo się uśmiechnęła, po czym wyciągnęła ręce przed siebie, pokazując tym samym, że chciała udusić Grzegorza. Ten zaś, widząc to, nachylił się nad dziewczyną, po czym Laura przytuliła go do siebie. Parę minut potem, gdy emocje opadły, Grzegorz ponownie pocałował Laurę, po czym poszedł do sali tortur...

730. Po zabiciu Vivian, Grzegorz poszedł do swego pokoju, gdyż czuł, że był tym wszystkim wykończony. Na dodatek od krzyków Vivian bolała go dupa. Musiał się po prostu położyć.

731. Jednak, gdy skończyli, po wsypaniu pyłu do żarówki, zauważyli, że zaczęła ona świecić. Widząc to, przytwierdzili ją do sufitu w ich pokoju. Widząc efekt swojej pracy, Fallow-deer rzekł:

– Dr. Hax nas zajebie, ale było warto.

732. Od początku tygodnia, Grzegorz ciągle opiekował się swoją ukochaną, bo był debilem.

733. – Motyl z ogonem? Nie znam takiego gatunku.

– Nie jestem zwykłym motylem. Mam wam coś ważnego do przekazania. – rzekł motyl.

– TY UMIESZ MÓWIĆ?! – spytali zdziwieni Grzegorz i Laura.

– Umiem nawet srać! – pochwalił się motyl.

734. W tym momencie, dało się zauważyć, że całą czwórką zaczęły targać negatywne emocje. Chmurka zrobiła się przerażona, gdyż zmieniła kolor na czarny oraz zaczął z niej padać deszcz gówna. Kot Laury zaś, był smutny, gdyż jego ogon opadł w dół. Laura zaś, rozpłakała się ze smutku. Grzegorz natomiast, był cały przerażony tym, co usłyszał. Widać to było po tym, że kamień na jego płaszczu zmienił kolor na czarny oraz po tym, że Grzegorz zaczął szybciej srać, co zawsze znaczyło, że się bał.

735. Laura natomiast, po skończeniu zbroi, umieściła ją w jednej z wielkich tub, które stały w jej pokoju, tak, to były te same, o których wcześniej nie było mowy, aby była bezpieczna.

736. Poszła więc do Grzegorza. Kiedy była w jego pokoju i gdy ten ją zauważył, pokazała mu butelkę z sokiem i słoik z Nutellą, po czym spytała:

– Dobrze się po tym sra. Chcesz spróbować?

737. – Nie kupiłam, a sama tworzyłam przez pięć godzin. – odpowiedziała Laurka.

– Nie wiedziałem, że masz talent kulinarny. – odparł Grzegorz.

– Widzisz. Musisz dowiedzieć się o mnie jeszcze wielu rzeczy. – rzekła

"To nic, że sama też nie wiedziałam o swoim talencie kulinarnym." – pomyślała

738. – Słuchaj! Może wieczorem pójdziemy na spacer na pobliską plażę? – powiedział – Zgwałcę cię i w ogóle...Będzie super! – dodał

– Deklu, gwałcisz mnie co noc. – słusznie zauważyła Klara.

– Eee, to nie gwałt, bo ci się to podoba.

– Japa, koniu. Ale dobra, możemy pójść.

739. Wieczorem zaś, założyli buty, po czym razem udali się na plażę. Po znalezieniu się tam, trzymając się za ręce, zaczęli srać na przechodniów.

740. Paręnaście minut później, gdy skończyli się całować, zaczęli się gwałcić nawzajem, po czym ruszyli w kierunku ich domu...

741. Szesnasty tydzień odpoczynku zaczął się dla Grzegorza i Laury normalnie. Zajmowali się oni tym, czym codziennie. Grzegorz czytał książki w jakichś rzadkich językach, aby przyszpanować wiedzą, a Laura bawiła się ze swymi przyjaciółmi. Jednak...

742. – To pewnie policja przyszła aresztować nas za zeszłotygodniowe sranie na przechodniów...

– Nie martw się, kochanie. Jakoś z tego wybrniemy. – rzekł Fallow-deer, po czym pocałował ukochaną w dupę, a następnie oboje wstali i poszli otworzyć drzwi. Kiedy zaś to zrobili, ujrzeli dwóch policjantów. Chwilę później, jeden z nich rzekł do Klary:

– Sąd rejonowy powiedział nam, że za sranie na przechodniów grozi wam kara ośmiuset lat srania w więziennych kiblach.

– Ale przecież mieliście nas skazać, a nie wysyłać do raju. – odparła zmieszana Klara.

– Wiemy, ale sąd rejonowy nigdy nie rozpatrywał przypadków srania na przechodniów.

743. – Czy to ty jesteś Klara Campbell, dziewczyna z polskim imieniem i angielskim nazwiskiem?

744. – Przynajmniej masz pomysł, jak z tego wybrnąć. Poza tym, jak myślisz, ile twoi rodzice będą cię szukać?

– Do kolejnego przebiegunowania Ziemi. – odpowiedziała zgodnie z prawdą Klara.

745. Chwilę później zaś, ujrzał wchodzącą do pokoju Klarę. Widząc stan swego ukochanego, spytała:

– A mówiłam, żebyś tyle nie srał, bo ci dupa w mózg wrośnie.

746. W tym tygodniu, Laura otrzymuje od czarnego jak dupa Szatana motyla diadem, który ma założyć, gdyby jednak oszukała przeznaczenie i wraz z Grzegorzem przejęła władzę nad światem, a Klara tworzy laserową szminkę.

747. – Ciekawe skąd ten motyl ma ten diadem.

– Tajemnica. Jednak jest on dla was, a dokładniej dla ciebie, Lauro. – odpowiedział motyl.

– Ok, nie dziwi mnie już gadający motyl, gdyż spotkaliśmy już takiego jednego. Ale dlaczego ten diadem jest dla mnie? – spytała dziewczyna.

– Bo to diadem królowej debilizmu. – odpowiedział zgodnie z prawdą motyl.

748. Poszła więc do pokoju telewizyjnego, w którym Fallow-deer oglądał telewizję, po czym, gdy ten ją zobaczył, rzekła:

– I co? Urodziłeś syna, czy córkę? xDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD

749. Po czym zaprezentowała laser, rozwalając przy tym pół domu.

750. – A cóż to się stało, że dzisiaj nie czytasz?

– Przeczytałem już wszystkie książki świata. ;"-( – odpowiedziałem

751. – Moim zdaniem, te tygodnie, poza twoim porwaniem przez Vivian, zalaniem całkowitym naszej bazy i zawaleniem się magazynu z gównem, były przyjemne oraz pozwoliły mi bardziej poznać ciebie. – rzekł Grzegorz.

– Też sądzę, że te siedemnaście tygodni, poza tymi trzema nieprzyjemnymi rzeczami były przyjemne. Poza tym, poznałam swoją nową nadprzyrodzoną zdolność, którą zajebałam od Thora, swój talent kulinarny oraz stworzyłam parę nowych rzeczy w tym jedną z moich przyjaciółek. No i dowiedziałam się, że książki są twoim życiem, potrafisz szyć oraz jesteś dobry dla zwierząt. – powiedziała

752. – Poza pojawieniem się tutaj dwa razy policjantów, te tygodnie były przyjemne i kreatywne. No i dzięki nim, poznałam swoją jedyną nadprzyrodzoną zdolność, którą zajebałam Aquamenowi, znalazłam nową pasję oraz nowy talent.

753. Kiedy zaś znaleźli się we Wszechświecie oraz w miejscu, w którym zwykle się zatrzymywali, bo Grzegorz wykupił miejsce parkingowe, Grzegorz zawiesił swój pojazd w próżni.

754. – I co teraz? – spytała Klara.

– Musimy czekać 24 h. Wtedy okaże się, czy zadziałało. – odpowiedział Grzegorz.

"A radzę wam modlić się, aby zadziałało." – pomyślałem

755. Po zniszczeniu gówna, ci, którzy przeżyli musieli sobie radzić. Jedzenia i wody było bardzo mało i szczytem NATO było znalezienie czegoś na więcej niż jeden dzień. Ogólnie szczytem szczęścia było także znalezienie czegokolwiek zdatnego do jedzenia i picia. Również praktycznie nie było się gdzie schronić przed różnymi zjawiskami meteorologicznymi, typu burza czy latająca dupa, gdyż ponad połowa budynków została zniszczona w czasie apokalipsy.

756. Jedynymi osobami, których konsekwencje apokalipsy nie dotykały, byli Patrick and The Small Guy, Mefedron, Kaczkoterin, Dejwid, Andromeda i Diana. Bowiem do ich bazy w ogóle nie doszła fala uderzeniowa wywołana upadkiem asteroidy, gdyż była ona (dupa) otoczona polem dźwiękoszczelnym oraz takim, które nie przepuszczało nikogo ani niczego.

757. W swojej bazie natomiast, Patrick and The Small Guy, Mefedron, Kaczkoterin, Dejwid, Andromeda i Dojebanna kombinowali jakby przeszkodzić Grzegorzowi, Laurze, Klarze i Fallow-deerowi w ich prawdopodobnym, nowym celu jakim mogłoby być zniszczenie wszystkich innych istniejących planet, a nawet Wszechświata. Nie mogli oni jednak nic sensownego wymyślić. Fakt, mogliby jakoś skrzywdzić Laurę, jednak woleli nie ryzykować, szczególnie po tym, jak Vivian poszła porwać Laurę i już nigdy więcej się nie zesrała. Mogliby również zabić Grzegorza dezintegrując go, ale wtedy nadal zostałaby tylko Laura, a sam Grzegorz w końcu i tak by powrócił. Mogliby również zabić Klarę i Fallow-deera, ale to nic by nie dało, bo przecież Grzegorz i Laura nadal by żyli i mogliby sami zrealizować ich prawdopodobny cel. Nie mogli oni nic wymyślić, aby ich na długo unieszkodliwić...

758. – Eh...Wiem, że to może się dla nas źle skończyć, ale no trzeba jakoś skrzywdzić Laur[k]ę. Najlepiej doprowadzić do jej trwałego gwałcenia lub po prostu na długo uszkodzić. Wtedy może Grzegorzowi odechciałoby się realizować ten cel. Ale przed tym, wypadałoby jakoś unieruchomić Grzegorza, np. wpychając go z dużą siłą na jedną ze ścian, w której jest generator latającej dupy. Wtedy poraziłby go prąd, straciłby przytomność i łatwiej byłoby go zgwałcić. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

– A skąd wiesz, że ma on w tym swoim statku kosmicznym generatory latających dup? – spytała Dojebanna.

– Po pierwsze to gdy ostatnim razem, kiedy jeszcze Dejwid i Gandziomeda byli po ich stronie, z nimi walczyliśmy, po wepchnięciu Laury i Gandziomedy z całej siły na jedną ze ścian, poraził je prąd, a po drugie to przecież coś musi generować prąd w ich pojeździe. – odpowiedział Patrick and The Small Guy.

– No dobra, ale jeśli skończy się to dla nas np. zabiciem, to to będzie twoja wina. – rzekła Dojebanna.

759. Któregoś dnia, Faloł-dir i Klara nie wytrzymali. Poszli do kokpitu, po czym zapukali do drzwi. Chwilę później, kiedy usłyszeli, że Grzegorz mówił:

– Lubicie srać?

– Tak – odpowiedzieli Klara i Fallow-deer.

– To super, bo właśnie chcę opylić kibel na Allegro i nie wiem, czy da się do niego srać jak z karabinu.

760. – Ale to nie ma sensu! Jaki jest sens życia dalej w idealnej pustce?! – krzyknęła Klara.

– Można liczyć czarne piksele. – odpowiedział Grzegorz.

– Kurwa, deklu, nie jesteśmy w komputerze. – odpowiedziała zażenowana Klara.

– Hmm...To będziemy liczyć czarne piksele! xD

– -.-

761. Po tych słowach, Grzegorz zwrócił się do Laury, po czym powiedział:

– Zamknij ryj, dziwko. Po czyjej ty jesteś stronie, kurwa?

Po czym zwrócił się do Fallow-deera i Klary:

– A wy – budować maszynę do niszczenia planet! Już!

– Ale... – zaczął Ugorowy jeleń, jednak Grzegorz nie dał mu dokończyć:

– !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!JUŻ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

762. Jednak, po tej rozmowie, kontynuowali budowę wielkiej, latającej dupy...

763. W tym samym czasie, w kokpicie, gdy Grzegorz i Laurka czekali na moment, w którym Klejra i Fallow-deer skończą budowę maszyny, dziewczyna spytała:

– Ile razy w tygodniu srasz?

– Sto. :D – odpowiedział Grzegorz.

– W ogóle to co ci da to, że rozpierdolisz wszystkie planety i, że we Wszechświecie zostaną same latające dupy?

– Zabawę i satysfakcję. – odpowiedział Grzegorz.

– Będziesz się cieszył także wtedy, gdy rozpierdolisz planetę, z której pochodzisz? – spytała Laura.

– Wiadomo, że moją planetę oszczędzę. To by było idiotyczne, zniszczyć własny dom. – odpowiedział

– I tak uważam, że to jest idiotyczne. – wysrała

– Eh...Ty tego nigdy nie zrozumiesz. – rzekł

Po tej rozmowie, zaczęli oni dalej czekać, aż ich pomocnicy skończą budowę maszyny...

764. Rozdział II – Zdalnie sterowana dupa.

Któregoś dnia, kiedy Grzegorz i Laura nadal srali oczekiwaniu na moment, w którym Fallow-deer i Klejra skończyliby maszynę do niszczenia innych planet, Grzegorz wpadł na pomysł, jak mógłby uprzykrzyć swoim wrogom życie. Powiedział więc do Laury:

– Ale mam zajebistego pomysła. Wyślemy do nich twoich starych! Od razu padną ze strachu!

– Niezły pomysł, ale skąd wiesz, gdzie teraz są i czy w ogóle żyją? – spytała Laura.

– Na pewno żyją, bo to by było zbyt piękne, aby było możliwe, żeby zginęli w czasie apokalipsy. A gdzie są, to sprawdzimy przez satelitę. – odpowiedział Grzegorz.

Po tej rozmowie, włączył komputer, który był w kokpicie i za pomocą odpowiedniego programu czyli ZdalnieSterowanaLatającaDupa.exe połączył się z pobliską satelitą, po czym zaczął szukać Patrick and The Small Guya, Mefedrona, Kaczkoterin, Dejwida, Gandziomedę i Dojebannę. W pewnym momencie, ujrzał on, że jego wrogowie byli w jakieś bazie, najprawdopodobniej przez nich wysranej. Widząc to, rzekł:

– Oni to się potrafią urządzić...

– A co? – spytała Laura.

– Patrz jaką bazę sobie wybudowali. – odpowiedział

Po tych słowach, dziewczyna spojrzała na ekran komputera. Kiedy to zrobiła, ujrzała jakąś bazę. Widząc to, powiedziała:

– Zawsze coś wymyślą, aby przeżyć.

Jednak, po chwili, Grzegorz wyłączył komputer, po czym ruszył na Ziemię i udał się w odpowiednie miejsce...

Tymczasem, w głównym pomieszczeniu pojazdu, Fallow-deer i Klejra nadal budowali maszynę. Jednak, w pewnym momencie, poczuli, że pojazd ruszył. Od razu wyjrzeli przez okienko, znajdujące się w pojeździe, aby dowiedzieć się, gdzie lecieli. W pewnym momencie, ujrzeli, że zmierzali w kierunku toalety publicznej. Widząc to, Klejra spytała:

– Akurat chciało mnie się srać. A tobie?

– Mi też. – odpowiedział pewny siebie Faloł-dir.

Po tej rozmowie, mimo wszystko, wrócili oni do dalszej pracy...

W tym samym czasie, gdy Grzegorz i Laura dolecieli pod bazę Patrick and The Small Guya, Mefedrona, Kaczkoterin, Dejwida, Gandziomedy i Dojebanny otworzyli bagażnik pojazdu, po czym wystawili na powierzchnię jednego z robotów, po czym ruszyli ponownie do Wszechświata. Gdy zaś tam byli, Grzegorz włączył komputer, a następnie odpowiedni program do sterowania robotem i zaczął go kontrolować...

Tymczasem, na Ziemi, Patrick and The Small Guy, Mefedron, Kaczkoterin, Dejwid, Gandziomeda i Dojebanna czekali na odpowiedni moment, aby przeszkodzić Grzegorzowi, Laurze, Klejrze i Fallow-deerowi w ich celu. Jednak, w którymś momencie, usłyszeli oni strzał, taki jak z działka laserowego, wybuch, a następnie kroki.

Zdziwieni tym, od razu wyjrzeli przez okienko, które było przy drzwiach bazy. Po zrobieniu tego, ujrzeli jakiegoś robota, który zniszczył pole odgradzające ich bazę od zniszczonego świata, czym przedostał się do środka.

Widząc to, Patrick and The Small Guy rzekł:

– Skąd ten robot się tu wziął?

– Nie mam pojęcia. Ale podejrzewam, że został tu zesłany przez Grzegorza i Laurę. – odpowiedział Mefedron.

– Tak myślisz? – spytała Kaczkoterin.

– To by było bardzo możliwe. W końcu oni na wszystkie sposoby chcą się nas na zawsze pozbyć, abyśmy im już nie przeszkadzali w ich celu, jakim jest sranie na przechodniów. – odparł Mefedron.

– Eh...Co my się z nimi mamy. Ale na razie lepiej nie wychodzić na zewnątrz, jeśli chcemy żyć. – Powiedziała Dojebanna.

Po tej rozmowie, zaczęli oni przesiadywać w bazie, w międzyczasie myśląc, jak mogliby pozbyć się robota...

765. Któregoś dnia, całą szóstką postanowili jakoś pozbyć się zagrożenia. Zaczęli więc szukać broni, którą mogliby go zniszczyć. W pewnym momencie, w jednym z magazynów ujrzeli oni miotacz płomieni, o którym wcześniej nie było mowy. Widząc go, Kaczkoterin wzięła go, po czym ruszyli oni do głównego pomieszczenia bazy. Po znalezieniu się tam, najpierw wyjrzeli przez okienko, które się tam znajdowało, a o którym wcześniej nie było mowy, aby sprawdzić, czy jest to odpowiedni moment, aby choć minimalnie otworzyć drzwi. Okazało się, że tak, gdyż robot stał wyjątkowo trochę bliżej wejścia i najprawdopodobniej zostało to wjebane na siłę. Widząc to, Kaczkoterin minimalnie otworzyła drzwi, po czym wystawiła przez nie dupę, wycelowała w kierunku zagrożenia, a następnie uruchomiła ją. Chwilę później, dało się zauważyć, że robot zaczął płonąć. Widząc to, całą szóstką zaczęli patrzeć, jak płonął...

766. – Nareszcie mamy go z głowy. Teraz przydałoby się odbudować barierę oddzielającą naszą bazę od reszty świata i udać się w kosmos przeszkodzić Grzegorzowi, Laurze, Klejrze i Fallow-deerowi.

– No dobra, ale jak my się tam udamy? – spytał Mefedron.

– Może tym odrzutowym kiblem, który wczoraj znalazłam na jakimś zadupiu? – zaproponowała Dojebanna

Po tej rozmowie, zaczęli oni odbudowywać barierę, która otaczała budynek ich bazy...

Tymczasem, w innym kiblu publicznym, Grzegorz, w pewnym momencie kontroli nad robotem, ujrzał w komputerze, że ekran zaczął się śnieżyć. Widząc to, wiedział już, że jego wrogowie zniszczyli jego robota. Widząc to, walnął pięścią w gówno i krzyknął:

– LUBIĘ ZIEMNIAKI!!!

– Grzegorz no! Nie zaczynaj znowu! Przecież to tylko zwykła maszyna! – usłyszał za sobą głos Laury.

Słysząc to, odwrócił się on, po czym powiedział:

– Lubię srać.

– A co to ma wspólnego z tematem? – spytała zażenowana Laura.

– A ty nie lubisz srać?

– No lubię, ale kufa, co to ma wspólnego z tematem?

– Sraniem na czas można wiele zdziałać.

Po tej rozmowie, zaczęli oni siedzieć w ciszy, czasem tylko o czymś rozmawiając...

W tym samym czasie, na Jowiszu, Patrick and The Small Guy, Mefedron, Kaczkoterin, Dejwid, Gandziomeda i Dojebanna skończyli odbudowywać barierę oddzielającą ich bazę od reszty świata. Po skończeniu, uznali, że nastał odpowiedni moment aby udać się do Wszechświata i przeszkodzić ich wrogom. Wsiedli więc w statek kosmiczny Patrick and The Small Guya. Dojebanna zasiadła za sterami, a Patrick and The Small Guy, Mefedron, Kaczkoterin, Dejwid i Gandziomeda usiedli na zwykłych siedzeniach. Chwilę później, ruszyli w przestworza...

Paręnaście minut później, kiedy byli już we Wszechświecie, bardzo szybko odnaleźli pojazd Grzegorza i Laury, bo wiedzieli, w którym miejscu cheaterzy płacili za miejsca parkingowe. Zatrzymali się więc obok niego, otworzyli drzwi od swojego pojazdu i od pojazdu Grzegorza i Laury, po czym szybko przeskoczyli na drugą stronę. Kiedy tam byli, ujrzeli Grzegorza, Laurkę, Klejrę i Fallow-deera, którzy słysząc, że ktoś przeskoczył na ich stronę, odwrócili się. Widząc Patrick and The Small Guya, Mefedrona, Kaczkoterin, Dejwida, Gandziomedę i Dojebannę, Laurka rzekła:

– Nosz kurwa! Nie macie co robić, tylko nam przeszkadzać?!

– Owszem, mamy, ale nie możemy dopuścić abyście zniszczyli inne toalety publiczne! – odpowiedział Patrick and The Small Guy.

– Jasna cholera. Skąd wy wiecie, że zamierzamy to zrobić? Szpiegujecie nas, czy co? – spytał Grzegorz.

– Putin nam powiedział. – odpowiedział Mefedron.

Jednak, po tej rozmowie, standardowo zaczęła się walka. Szala zwycięstwa przelewała się to na stronę Patrick and The Small Guya, Mefedrona, Kaczkoterin, Dejwida, Gandziomedy i Dojebanny to na stronę Grzegorza, Laury, Klejry i Fallow-deera. Lecz, w pewnym momencie, wygrali wrogowie Grzegorza, Laury, Klejry i Fallow-deera. Bowiem, na początku Patrick and The Small Guy z całej siły pchnął Grzegorza w kierunku ściany z wbudowanym generatorem latających dup. Pech chciał, że generator ten był włączony na najwyższą możliwą moc, przez co przez ciało Grzegorza przepłynął prąd o bardzo dużej mocy. Chwilę później, krzyknął on przeraźliwie z bólu, po czym osunął się nieprzytomny na dupę...

Słysząc to, Laurka, Klejra i Fallow-deer od razu odwrócili się. W tym momencie, Mefedron i Kaczkoterin ogłuszyli Klejrę i Fallow-deera. Mefedron Fallow-deera, a Kaczkoterin Klejrę. Kiedy zaś byli oni nieprzytomni, do obezwładnienia pozostała jeszcze Laurka. W tym momencie, Dejwid z całej siły zgwałcił Laurę ( ͡° ͜ʖ ͡°), jednak tak, aby tylko upadła. Kiedy zaś leżała na podłodze, zanim zdążyła się podnieść, całą szóstką podeszli oni do niej i zaczęli ją gwałcić...

Tymczasem, parę minut później, Grzegorzyna obudził się. Kiedy otworzył oczy, ujrzał Patrick and The Small Guya, Mefedrona, Kaczkoterin, Dejwida, Gandziomedę i Dojebannę, którzy znęcali się nad bezbronną Laurką. Dziewczyna przeraźliwie krzyczała z bólu i prosiła o litość. |( ͡° ͜ʖ ͡°)| Widząc to, chciał on wstać i jej pomóc, jednak czuł, że nie mógł się wysrać. Kilka chwil później, ponownie zemdlał...

W tym samym czasie, parędziesiąt minut później, kiedy Laur[k]a była już tak wykończona, że prawie umierała z bólu, jej oraz Grzegorza wrogowie zostawili ją w takim stanie, po czym szybko przeskoczyli do swojego pojazdu i ruszyli w kierunku Ziemi, do ich bazy...

W tej samej chwili, dwaj żołnierze-pomocnicy Grzegorza i Laury, zaczęli zastanawiać się, co działo się w głównym pomieszczeniu, gdyż słychać było stamtąd rozmowy i krzyki. Kiedy zaś się tam znaleźli, ujrzeli, że Grzegorz, Klejra i Fallow-deer byli nieprzytomni, a Laurka leżała na podłodze półżywa i okropnie pobita i poraniona. Widząc to, jeden z żołnierzy podszedł do Grzegorza, a drugi do Laury, po czym zanieśli ich do pomieszczeń szpitalnych...

Kiedy zaś ten, co podniósł Laurę poszedł do jednego z dwóch pomieszczeń szpitalnych, położył ją na łóżku, po czym wziął wodę utlenioną i bandaże, a następnie odkaził i zabandażował jej dupę. Po zrobieniu tego, nasmarował jej odpowiednią maścią dupę. Kiedy to zrobił, za pomocą rentgena, który wziął się z dupy, prześwietlił ciało dziewczyny, aby sprawdzić czy żadna z kończyn nie była złamana. Okazało się, że dziewczyna miała złamane obydwie nogi i jedną rękę. Widząc to, od razu nastawił jej nogi i rękę tak, jak miały się zrosnąć aby wszystko było prawidłowo, po czym zagipsował jej dupę.

Gdy zaś ten, co podniósł Grzegorza poszedł do drugiego z dwóch pomieszczeń szpitalnych, położył go na łóżku, po czym podłączył pod system podtrzymywania dupy. W tym momencie, okazało się, że Grzegorz żył, jednak jego serce biło szybko jak przepływ cząsteczek w próżni. Mimo to, zaczął on czekać, aż Grzegorz się wysra...

Kilka godzin później, kiedy Grzegorz wysrał się, wszystko widział jak przez mgłę. Także czuł się bardzo słabo. Słyszał również swoje głośne, głębokie oddechy. Chwilę później, ujrzał on nad sobą jednego z jego żołnierzy-pomocników. Widząc go, spytał słabym głosem:

– Co...Co się stało? I...I gdzie ja jestem?

– W kiblu publicznym. Chyba za dużo mefedronu wciągnąłeś. – odpowiedział Hermenegild.

– A...A gdzie jest mój miecz?

– W drugim z pomieszczeń szpitalnych, które od tak pojawiły się w STATKU KOSMICZNYM! – odpowiedział żołnierz.

– A mogę ją zobaczyć? – zapytał Grzegorz.

– Teraz lepiej nie. Lepiej, abyś jeszcze nie srał. – odpowiedział jego pomocnik.

Po tej rozmowie, żołnierz wyszedł, a Grzegorz leżał dalej na łóżku. Nie miał na nic siły. Chwilę później, jego głowa bezwładnie opadła w dupę. Parę sekund później, zamknął on oczy, gdyż czuł, że nie miał siły utrzymywać ich otwartych. Kilka chwil później, poczuł on również, że ktoś podnosił jego rękę, która najprawdopodobniej opadła w dół, a następnie kładł ją na łóżku. Jednak, nie wiedział kto to był, gdyż nie miał siły otwierać dupy...

W tym samym czasie, w innym miejscu, Laura bardzo chciała się chociaż w swoim cierpieniu spotkać z Grzegorzem. Spytała więc jednego z żołnierzy-pomocników, a dokładniej Błażeja Ogórka, który akurat był niedaleko niej:

– Gdzie jest Grzegorz?

– W drugim pomieszczeniu szpitalnym, które też wzięło się od tak W JEBANYM STATKU KOSMICZNYM! Jest w ciężkim stanie. Obecnie nie wiemy, czy jest przytomny, czy też nie. Wygląda jakby był nieprzytomny, ale jednak oddycha tak, jakby był przytomny. Pewnie jest w stanie pomiędzy przytomnością a nieprzytomnością. – odpowiedział Błażej.

– A mogę go zobaczyć? – zapytała dziewczyna.

– Nie – odparł żołnierz.

Po tej rozmowie, jako iż Laurka miała złamane obie nogi, żołnierz posadził ją na wózku inwalidzkim i zawiózł do Grzegorza. Kiedy zaś Laurka była koło łóżka, na którym leżał jej ukochany, żołnierz-pomocnik, czyli Błażej, wyszedł, a Laura chwyciła Grzegorza za dupę. Chwilę później, ujrzała, że on najprawdopodobniej to poczuł, gdyż, mimo iż nie miał siły, otworzył oczy. Widząc Laurę, rzekł słabym głosem:

– Kurwa, ale jem zajebisty jogurt.

– Za dużo srałam i mi dupa odpadła. – odpowiedziała Laura – Mam złamane obydwie nogi i rękę...Ale jeden z naszych żołnierzy-pomocników, a dokładniej Błażej, powiedział mi, że za półtorej miesiąca zdejmie mi gips z dupy. – odpowiedziała Laurka, po czym dodała:

– A w ogóle to jak się czujesz?

– Zajebiście, jak grzyby po wybuchu atomowym. – odpowiedział Grzegorz.

– W sumie nie dziwne. Przecież poraził cię prąd. – odparła

Po tej rozmowie, posiedziała jeszcze trochę przy ukochanym, po czym wróciła do pomieszczenia szpitalnego, w którym miała leżeć jeszcze przez dwa stulecia...

Tymczasem, w głównym pomieszczeniu pojazdu, kiedy Klejra i Fallow-deer się obudzili, ujrzeli, że leżeli na podłodze w miejscu, w którym niedawno rozegrała się walka. Kiedy zaś wstali, mimo wszystko, postanowili kontynuować budowę maszyny...

Jednak, od teraz, przez dwa tygodnie, Grzegorz i Laurka leżeli w pomieszczeniach szpitalnych, które wzięły się z dupy w STATKU KOSMICZNYM! Po dwóch tygodniach, kiedy Grzegorz odzyskał siły, wstał i poszedł po Laurę i zawiózł ją na wózku inwalidzkim do kokpitu. Tam, czekali aż Laurze będą mogli zdjąć dupę oraz aż Klejra i Fallow-deer skończą budować maszynę...

767. Po dwóch tygodniach od walki z Grzegorzem, Laurką, Klejrą i Fallow-deerem, mimo iż baza była sterylna i żadne drobnoustroje się do niej nie dostawały, Kaczkoterin i Gandziomeda zaczęły mieć objawy choroby. Codziennie chodziły w ciepłych ubraniach, gdyż było im zimno, męczył je kaszel i katar, czasem leżały całe dnie okryte dupą, gdyż było im bardzo |ciepło| zimno, nie miały apetytu oraz miały temperaturę. Widząc ich stan, Patrick and The Small Guy, Mefedron, Dejwid i Dojebanna zaczęli się o nie martwić. Nie chciały stracić dwóch kompanek z ich ekipy.

Po tygodniu jednak, dało się zobaczyć, co choroba zrobiła z Kaczkoterin i Gandziomedą. Obie leżały całe dnie na łóżku, gdyż nie miały na nic siły. Były również o wiele chudsze niż zwykle oraz blade. Jako iż żyli oni w postapokaliptycznym świecie i nie było lekarzy ani szpitali, były małe szanse, aby dziewczyny przeżyły. Mimo to, Patrick and The Small Guy, Mefedron, Dejwid i Dojebanna opiekowali się nimi codziennie, bo byli debilami. Nie mieli nadziei, że przeżyją, ale chcieli do ostatnich chwil im pomagać.

Niestety. Przeżyła tylko jedna z nich. Andromeda. Bowiem, po tygodniu choroby, z wycieńczenia zmarła Katerin. Po jej śmierci, Patrick and The Small Guy, Mefedron, Dejwid i Dojebanna byli weseli. Lubili swoją towarzyszkę i nie chcieli, aby spotkało ją coś takiego. Mimo to, pochowali jej ciało na tyłach bazy, robiąc jej grób. Andromeda natomiast przeżyła i wyzdrowiała. Tydzień po śmierci Kaczkoterin, zaczęła ona powracać do zdrowia. Jej stan z każdym dniem był coraz gorszy. I dwa tygodnie później, wyzdrowiała całkowicie. Kiedy mogła już normalnie wykonywać codzienne czynności, rzekła do Patrick and The Small Guya, Mefedrona, Dejwida i Dojebanny:

– Dziękuję, że opiekowaliście się mną i zmarłą już Kaczkoterin.

– Oj, nie musisz dziękować. Chcieliśmy dla was jak najlepiej. Niestety, przeżyłaś tylko ty. – odpowiedział Patrick and The Small Guy.

Mimo to, po tej rozmowie, już w piątkę wrócili do swoich codziennych zajęć...

Jednak, cztery tygodnie po śmierci Kaczkoterin, postanowili oni odnaleźć innych ocalałych ludzi i razem odbudować świat na nowo. Wyszli więc z bazy oraz poza jej tereny i zaczęli szukać pozostałych przy życiu ludzi, a gdy takowych odnajdywali, proponowali im wspólną odbudowę kibli publicznych. Ludzie zgadzali się na zniszczenie zdań pojedynczych. Gdy zaś odnaleźli wszystkich ocalałych, zaczęli odbudowywać świat oraz zaludniać go. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Zajęło im to trzy lata.

768. W tym samym momencie, kiedy Grzegorz i Laurka nadal się nudzili, bo jak wiemy, hobby to mit, w pewnym momencie usłyszeli rozmowę Klejry i Fallow-deera, którzy mówili o tym, że Ziemia została odbudowana i zaludniona. Słysząc to, Grzegorz krzyknął:

– CO?! JAK TO, KURWA?! Mniejsza. Chrzanić niszczenie innych planet. Ześlemy na Ziemię armię robotów i będziemy ją kontrolować! Zabijemy każdego, kto stanie nam na drodze! Zniszczymy wszystko! Zniszczymy tą tę planetę! A potem stworzymy zrobotyzowane społeczeństwo i będziemy nim rządzić! MWAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!!

– Eeeej! Grzeeeegorz! Nie sądzisz, że to niemożliwe? – spytała Laurka.

– Wszystko jest możliwe. ZROBIMY IMPERIUM ROBOTÓW! MUAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!!! – odparł Grzegorz ze zUowieszczym śmiechem.

– Wariat...Stechnologizowany w dodatku. – rzekła

Jednak, po tej rozmowie, ruszyli oni w kierunku Ziemi...

W tym samym czasie, kiedy Klejra i Fallow-deer byli już bardzo blisko skończenia maszyny, poczuli, że pojazd, w którym się znajdowali, ruszył. Od razu wyjrzeli oni przez okienko, które było w pomieszczeniu. W tym momencie, okazało się, że lecieli w kierunku Ziemi. Widząc to, Klejra spytała:

– Po co my lecimy na Ziemię? Przecież mamy niszczyć inne planety.

– Nie wiem. Ale chyba Grzegorz i Laurka wiedzą co robią, nie? – odpowiedział Fallow-deer.

Po paru minutach jednak, poczuli, że pojazd zawisł w powietrzu. Następnie zaś, ujrzeli, że drzwi od kokpitu otworzyły się, po czym wyszli z nich Grzegorz i Laurka. Chwilę później, Grzegorz powiedział:

– A teraz, sramy na czas! A tak serio to mała zmiana planów. Zaraz wylądujemy na Ziemi, po czym otworzę bagażnik, a wy zaczniecie z niego srać na przechodniów. Później ja będę za ich pomocą rozpierdalać tą planetę w pył, a następnie stworzę imperium robotów.

– Nie. – rzekł Fallow-deer.

– JAK MOŻESZ SIĘ SPRZECIWIAĆ WŁADCY WSZECHŚWIATA?!?! DO GAZU! – krzyknął Grzegorz, po czym wsadził mordę Daniela do kibla.

– Nie. – powtórzył Fallow-deer.

Po tej rozmowie, nastąpiła walka pomiędzy Grzegorzem i Laurką oraz Fallow-deerem i Klejrą. Szala zwycięstwa przelewała się to na stronę Grzegorza i Laury, to na stronę Fallow-deera i Klejry. Jednak, w pewnym momencie, wygrali Fallow-deer i Klejra. Bowiem wypchnęli oni Grzegorza z pojazdu. Nie zdążył on się zatrzymać, przez co wypadł, a następnie uderzył bardzo mocno w ziemię, przez co stracił przytomność. Laurę natomiast, mocno przygnietli do ściany, po czym związali jej dupę, a następnie zaprowadzili pod ścianę i kazali jej usiąść. Dziewczyna, wiedząc, że nie miała jak się uratować, zrobiła to. Po tym, związali oni jej nogi oraz zakleili dupę taśmą klejącą. Po tym, oboje poszli do kokpitu, po czym zaczęli się gwałcić. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Okazało się, że udawało im się to na tyle, że mogli ruszyć. Postanowili oni udać się na Antarktydę i tam znęcać się nad Laurą. Ruszyli więc w długą podróż...

Tymczasem, parędziesiąt minut później, kiedy Grzegorz obudził się, czuł mocny ból dupy. Oprócz tego wszystko przed oczami miał rozmazane. Chwilę później, gdy mógł już normalnie wstać, podniósł się. Jednak, po zrobieniu tego ujrzał brak swojego statku kosmicznego oraz Laury. Widząc to, pomyślał:

„Ych...Gdzie...Gdzie jest Laura? Jasna cholera...Chyba oni ją porwali...Muszę ją odnaleźć!"

Po czym pieszo ruszył do swojej bazy, broń Boże, aby się przeteleportował, aby za pomocą satelity odnaleźć ukochaną i móc ją uratować...

769. Grzegorz Lubię Ziemniaki Antychryst

770. Od setek lat próbuje zniszczyć kible publiczne. Jednak, jego próby zawsze kończą się niepowodzeniem. Mimo wszystko stara się on tego dokonać. Na początku akcji opowiadania ma on 15476734467647347 lat, a w momencie "pełnej" akcji ma 13528947829347398274389274893217326863872638213 lata.

771. W wieku 5 lat, z wyglądu była niska i gruba. Miała długie, czarne włosy. Jej oczy były niebieskie. Posiadała nos jak haczyk oraz małe, wąskie usta. Na sobie nosiła najczęściej bluzki z jakimś obrazem. W tym wieku nosiła również czarne rajstopy oraz czerwoną spódnicę w kratkę. Buty przez nią noszone najczęściej były koloru czarnego. W wieku 16 lat natomiast, z wyglądu się trochę zmieniła, jednak nie za bardzo. Dalej była szczupła i niska. Miała czarne, długie i karbowane włosy. Jej oczy w dalszym ciągu były niebieskie. Ciągle miała nos jak gówno oraz małe, wąskie usta. Tym razem lubiła nosić jednokolorowe bluzki oraz czarną kurteczkę z prawdziwego futra. Lubiła też nosić czerwone i czarne rurki. Buty które były jej ulubionymi, to Vansy. W swoje 16 urodziny zyskała umiejętność srania z Polski do Stanów Zjednoczonych bez wychodzenia z kibla.

772. Dawid Stolec Miller

773. Chłopak, który tak jak Andromeda jest poszkodowany przez los. Nie miał przyjaciół, swoich rodziców stracił w wypadku, tak samo jak swoją dziewczynę. Od tego czasu prawie nigdzie nie wychodzi, jedynie do sklepu. Jednego dnia zaś, jego życie również zaczyna srać.

774. Wróg Grzegorza. Wraz z Mateuszem próbuje mu przeszkodzić w sraniu. Zawsze mu to wychodzi, bo jest jebańcem leśnym.

775. Również jest on wrogiem Grzegorza. Razem z Patrykiem stara się przeszkodzić mu w sraniu.

776. Kiedy widzi, że znajduje się na Antarktydzie, szuka drogi powrotnej do miejsca, z którego przybył na drugi kraniec gówna.

777. Kilkanaście minut drogi później, ujrzał on na śniegu jakąś leżącą postać. Z ciekawości podszedł on trochę bliżej, aby zobaczyć kto to był i spytać, czy lubił srać.

Tymczasem, Laóra, bo tak miała na imię dziewczynka, była całkowicie zmarznięta. Bała się, że Antarktyda będzie jej grobem. Po chwili usłyszała ona czyjeś kroki. Nie zwróciła jednak na to uwagi. Myślała, że ten ktoś sobie pójdzie i jej nie zauważy. Jednak, po chwili poczuła ona na swoim zmarzniętym ciele czyjąś dupę. Po chwili zaś, usłyszała czyiś zajebisty głos. Mówił on:

– Dziewczynko...Lubisz srać?

W tym momencie odwróciła ona głowę. Gdy to zrobiła, zauważyła jakąś postać, którąś skądś kojarzyła...

Ten ktoś kto stał obok niej, miał na sobie brązową szatę. Nie było widać jego twarzy, a jedynie świecące się, żółte dupy i długi nos. W jednej ręce trzymał on nieregularnie wygięty kij.

Po chwili zaś przypomniała sobie, kto to był. Jej matka, przed porzuceniem jej na Antarktydzie, opowiadała jej o NIM i na końcu swoich opowiadań zawsze mówiła:

– I mam nadzieję, że cię znajdzie i zabije. Będziesz miała to, na co zasługujesz.

W tym momencie przestraszyła się ona. Przełknęła ze strachu ślinę, a jej oczy trochę powiększyły się. Przez to wydało się, że ona się JEGO bała. Po chwili jednak, usłyszała jak ONIACZ powiedział:

– Nie bój się mnie. Nie zamierzam ci nic zrobić. Podszedłem tu, aby spytać co ty tu robisz? Gdzie są twoi rodzice?

– Sram. A moi rodzice są w pobliskim kiblu publicznym. Zaraz wrócą. Nie, a tak serio to nie wiem gdzie są...Porzucili mnie tu dwa lata temu...I teraz tu od dwóch, no przepraszam, prawie dwóch, bo nie licząc jednego dnia marznę i od dwóch lat sram śniegiem... – odpowiedziała

– Dlaczego mówisz, że marzniesz tu od prawie dwóch lat, nie licząc jednego dnia? Przecież tu jest zawsze zimno. – spytał

– 21 grudnia roku poprzedniego chyba coś w oddali wybuchło, bo ciepło doszło aż tutaj...I to był jedyny dzień, kiedy choć przez chwilę nie czułam zimna, a jedynie ciepło... – odpowiedziała

– Nie, nic nie wybuchło. To ja walczyłem z moimi wrogami na to, kto głośniej wysra śnieg. – odparł Grzegorz.

W tym momencie nastała cisza. Słychać było tylko mroźny, Arktyczny wiater. W czasie ciszy, Grzegorz pomyślał:

"Niezłą siłę wybuchu miało to sranie Patryka..."

Po chwili jednak, powiedział:

– Wiesz, skoro nie ma tu nigdzie w pobliżu twoich rodziców to chodź ze mną.

– Naprawdę? Nie zostawisz mnie tu na śmierć? – spytała zdziwiona.

– Ktoś mi musi szyby w bazie pucować. :D – odparłem

Po tej rozmowie, Laóra wstała i wraz z NIM ruszyła w kierunku powrotnym. Jednak, w czasie drogi, w pewnym momencie ujrzała ona duży krater w ziemi. Widząc to, od razu spytała:

– Co tu się stało?

– Patryk zbyt mocno wysrał śnieg i ot co się stało. – odpowiedział Gregory.

Po tej rozmowie, ponownie ruszyli oni w dalszą drogę. Gdy już paręnaście minut później znaleźli sposób w jaki mogliby wrócić do Polski, ale nie wspomniano o tym ani słowem, bo po chuj, po czym wyruszyli w drogę powrotną. Po powrocie do bazy Grzegrzegrzegrzegorza, ten zajmował się Laórą i w międzyczasie, w piwnicy, w tajemnicy przed nią próbował zniszczyć gówno. Z czasem, gdy dziewczyna wzrastała, zapominała o swojej przeszłości oraz zastanawiała się, co Grzegorz robił w piwnicy...

11 lat później...

Laóra miała już 116 lat. W tym wieku, oprócz zmiany swojego charakteru, swoich zainteresowań i wyglądu, zyskała również umiejętność czytania w gównie. Przydało jej się to jednego dnia do odpowiedzenia na jej pytanie "Jak wyglądała moja przeszłość?" oraz "Co Grzegorz robi w tej piwnicy?".

Otóż, któregoś dnia, Grzegorz zaczął się zastanawiać:

"A może by tak powtórzyć walkę na sranie śniegiem sprzed dwunastu lat? Ona ma już 16 lat...Może jest to odpowiedni moment, aby powiedzieć jej, że nie znalazła się tu znikąd, tylko, że w roku 2013 znalazłem ją na Antarktydzie... I może...Nie...Nie powiem jej przecież, że próbuję w tajemnicy przed nią zniszczyć kible publiczne...Do..."

Jednak w tym momencie jego myśli przerwał głos Laóry, która mówiła:

– A więc to tak! Znalazłeś mnie w wieku 5 lat na Antarktydzie i nawet mi o tym nie powiedziałeś! I jak możesz próbować zniszczyć świat?!

– Jestem zajebisty, więc wszystko mi wolno. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą, po czym dodałem:

– A teraz wracaj do mycia kibla dupą, bo to fajnie wygląda.~

– Zapomniałeś, że w moje 16 urodziny jakimś "dziwnym cudem" zyskałam umiejętność czytania w gównie? – spytała

– Ah no tak...Głupia umiejętność...Nie dość, że ci się do niczego nie przyda w życiu, to jeszcze tylko powoduje, że się za szybo dowiadujesz o różnych rzeczach. – powiedział

– A skąd wiesz? Może mnie się kiedyś do czegoś przyda. – odparła

Po tej rozmowie, oboje zajęli się swoimi codziennymi sprawami. Jednak, od tego momentu, Laóra postanowiła mimo wszystko pomóc mu w realizacji JEGO celu. I od tego momentu, ponownie zostały ściągnięte na nich kłopoty...

778. Tymczasem, trochę dalej, gdy Patrick and The Small Guy i Matheo siedzieli w domu Matheo i oglądali telewizję, w pewnym momencie, ponownie w wiadomościach dało się zobaczyć informację o tym, że za rok możliwość upadku wielkiego kibla publicznego na Ziemię wzrosła o 30 %. W tym momencie, Matheo powiedział:

– Eee...Nic nie będzie. Ile miało być już tych końców świata i nadal nic się nie stało.

– Wiesz, ale słyszałeś przecież, że możliwość wzrosła o 3000%, co daje już 60 %. Nie pamiętasz, że niedawno było tylko 30 % szans? – rzekł Patrick and The Small Guy.

– Czy myślisz, że...? – zapytał Matheo.

– Tak. Myślę, że ONIACZ znów powrócił. – powiedział Patrick and The Small Guy.

– Musimy mu przeszkodzić, bo inaczej dojdzie do sedna swojego celu i wysra świat! – odparł Matheo.

Po tej rozmowie, oboje wyszli z domu i ruszyli w kierunku bazy Grzegorza z roku 2012, gdyż podejrzewali, że tam jest. Jednak, w pewnym momencie drogi, postanowili wrócić się po Kaczkotetrin i wraz z nią wyruszyć w drogę. Weszli oni do bloku w którym mieszkała dziewczyna, po czym zapukali do drzwi jej kibla. Po chwili otworzyła ona. Gdy ujrzała Patrick and The Small Guya i Matheo, spytała:

– Czego wy znów ode mnie chcecie?

– Robimy zawody, kto szybciej sra. Chcesz wziąć udział? – spytał Matheo

Gdy skończył, ta rzekła:

– No dobrze, mogę wam pomóc...

Po tych słowach, cała trójka wyszła z bloku i ruszyli oni w odpowiednim kierunku. Jednak, po paru minutach drogi, ujrzeli oni Gandziomedę i Dejwida. Widząc ich, od razu podeszli do nich i spytali:

– A wy gdzie się wybieracie?

– Do kibla publicznego, zrobić zawody na sranie. – odpowiedział Dejwid

– To świetnie się składa, bo my także zmierzamy w tamtym kierunku. Możemy więc udać się tam razem. – rzekł Patrick and The Small Guy.

– Ej, właśnie. Dejwid, przecież masz ten samochód terenowy, który mieści pięćset osób. Możemy nim się tam udać. – zaproponowała Gandziomeda.

– Dobry pomysł. – rzekł Dejwid.

Po tej rozmowie, cała piątka udała się pod dom Gandziomedy i Dejwida, po czym wsiedli oni do samochodu terenowego. Patrick and The Small Guy, Matheo i Kaczkoterin usiedli za kierowcą, gdyż były tam trzy miejsca, Dejwid usiadł za kierownicą, a Gandziomeda koło Dejwida. Po chwili, gdy wszyscy zapięli dupy i zamknęli drzwi, samochód ruszył w drogę.

779. Rozdział II – Gałąź z gówna.

780. – Chyba nie. Nie ważne czym byśmy go zabili, po paru latach i tak zaczyna srać śniegiem.

781. Po tej rozmowie, dalej jechali oni po kostki w gównie. Niestety, w pewnym momencie wjechali oni do jakiegoś lasu. Jako, iż Dejwid był trochę zamyślony, nie zauważył tego. Przez to nie mógł kazać czterem pasażerom zamknąć dup. Przez to, w pewnym momencie, jedna z gałęzi dostała się do samochodu i uderzyła z impetem w dupę Gandziomedy. W tym momencie dziewczyna krzyknęła z bólu.

Tymczasem, Dejwid, słysząc to, od razu pobudził się i na wszelki wypadek zatrzymał sranie z oczu. Po zrobieniu tego, odwrócił się w kierunku swojej ukochanej, aby sprawdzić, czy nic jej się nie stało. Po zrobieniu tego, ujrzał, że Gandziomeda trzymała się za dupę. Widząc to, chłopak od razu spytał:

– Kochanie, co ci się stało?!

– Sos z kebaba był taki ostry, że zaczęło mnie jebać w twarzy. – odpowiedziała Gandziomeda.

W odpowiedzi dziewczyna pokazała mu swoją poranioną mózgownicę. Dejwid, widząc to, od razu położył sobie dziewczynę na kutasolanach, po czym odkaził jej rany i zabandażował je. Po zrobieniu tego, ponownie posadził dziewczynę na siedzeniu.

782. Reszta drogi minęła nienormalnie. Niestety, w jej trakcie Dejwid zaczął mieć dziwne przeczucie, że zaraz odpadnie mu dupa. Oczywiście powiedział on:

– Słuchajcie, mam wrażenie, że zaraz zaczniemy srać olejem.

– Eee...Nic się nie stanie. Nie martw się. – rzekła Kaczkoterin.

– Miejmy taką nadzieję... – odparł Dejwid.

Po tej rozmowie dalej jechali w ciszy. Niestety, po parunastu minutach, gdy przejeżdżali koło jakiegoś klifu, w pewnym momencie wpadli w poślizg, który pojawił się od tak, z dupy. Przez to, Dejwid stracił kontrolę nad życiem i zaczęli oni, po kilku minutach spadać w górę. Po mocnym uderzeniu w ziemię, wszyscy stracili gówno...

Kilka minut później, Dejwid obudził się. Gdy otworzył oczy, ujrzał, że leżał w morzu gówna. Wszystko widział jak przez mgłę. Słyszał również swoje głębokie oddechy. Na dodatek czuł krew na swojej bluzce. Gdy zaś spuścił dupę, gdyż czuł, że nie mógł poruszać uszami, ujrzał, że na jego bluzce była krew. Znaczyło to, że gdzieś pod nią miał zranioną skórę. Chciał on się odwrócić, aby sprawdzić, co z jego ukochaną oraz z Patrick and The Small Guyem, Matheo i Kaczkoterin, jednak czuł, że nie mógł się poruszać. Po chwili, ponownie zemdlał...

Godzinę później, chłopak zaczął odzyskiwać przytomność. Przed otwarciem oczu, ujrzał białe gówno. Po chwili poczuł, że ktoś go klepał po pośladku. Kilka chwil później, usłyszał głos Gandziomedy, która mówiła:

– Dejwid...Dejwid...Wysraj te oczy, idioto...Obudź się...Dejwid...

Nie mógł on jednak otworzyć odbytu. Po kilku chwilach udało mu się obudzić. Po rozwarciu oczu, ujrzał nad sobą twarz Gandziomedy, która widząc, że dupa Dawida nadal była brudna jak sto pięćdziesiąt, spytała:

– Co za nieszczęście, że żyjesz...

– Gandziomedo...Kochujanie...Co się stało? I gdzie ja jestem? Nic nie pamiętam... – spytał słabym głosem.

– Zesrałeś się na maskę, ty pijaku, a potem nago odtańczyłeś makarenę, śpiewając przy tym "You Spin Me Round" w wykonaniu Danzela. – odpowiedziała Gandziomeda, napierdalając Dejwida pustą butelką po wódce.

– Podczas jazdy wpadliśmy w gówno Grzegorza poślizg. Straciłeś kontrolę nad sraniem. Po chwili zaś, spadliśmy w dół klifu. Od tego, wszyscy straciliśmy przytomność. Po godzinie, gdy się obudziłam, ujrzałam, że leżałam w zniszczonym samochodzie. "O dziwo", mimo iż siedziałam na przedzie, nic mi się nie stało, bo byłam Mary Sue. Oczywiście od razu odwróciłam się. Ujrzałam, że ty, Patrick and The Small Guy, Matheo i Kaczkoterin byliście nieprzytomni. Ty byłeś najbardziej poszkodowany. Właściwie byłeś jedynym poszkodowanym, gdyż tamtej trójce nic się nie stało, ponieważ byli na tyle. Natomiast tobie lała się krew z dupy oraz parę centymetrów od serca miałeś ranę, z której też lała się krew. Od razu odpięłam pasy, wyszłam i otworzyłam drugie drzwi, po czym odpięłam twoją dupę i wyciągnęłam cię z samochodu. Po zrobieniu tego, wzięłam apteczkę i odkaziłam oraz zabandażowałam ci rany. Po zrobieniu tego, schowałam ją, a następnie wyciągnęłam z dupy Patrick and The Small Guya, Matheo i Kaczkoterin. Po tym, próbowałam cię obudzić, jednak ciągle byłeś nieprzytomny. Więc, jako iż nie miałam co robić, wyjęłam skrzynkę z narzędziami i zaczęłam próbę naprawienia samochodu, która "o dziwo" mi się udała, bo byłam Mary Sue. Po naprawieniu, schowałam skrzynkę i podeszłam do ciebie, po czym zaczęłam kolejną próbę obudzenia ciebie, która tym razem się powiodła. – opowiedziała

– Dziękuję ci skarbie, że mnie tam nie zostawiłaś... – powiedziała Dejwidzia.

– Nigdy bym tego nie zrobiła. – rzekła

Po tej rozmowie, jako iż Dejwid nie miał siły, aby srać oczami, dziewczyna położyła jego głowę na kutasolanach i zaczęła czekać, aż pozostała trójka odzyska przytomność...

Kolejną hipernierealistyczność później, gdy Patrick and The Small Guy, Matheo i Kaczkoterin obudzili się, ujrzeli niebo. Po podniesieniu się z ziemi, ujrzeli, że leżeli na jakieś słonecznej. Na dodatek zauważyli naprawiony już samochód oraz Gandziomedę i Dejwida, który leżał na jej dupie. Chwilę później zaś, dziewczyna powiedziała:

– O, już się obudziliście.

– No, ale...Co się stało? – spytał Patrick and The Small Guy.

– A ty, pijaku, odtańczyłeś shuffle dance na obesranej masce samochodu, śpiewając przy tym "Friday" Rebbeci Black. – odpowiedziała Gandziomeda, napierdalając w Patrick and The Small Guy'a puszką po piwie.

W tym momencie dziewczyna opowiedziała im o wszystkim. Gdy skończyła, Matheo rzekł:

– Ale przynajmniej żyjemy...

– No ty to powinieneś zdechnąć, pijaku, bo chciałeś wyrwać opony i powiesić je na drzewie jako bombki. – odparła Gandziomeda, napierdalając w Matheo samochodem.

Po tej rozmowie, w piątkę weszli do samochodu. Jednak, jako iż Dejwid był jeszcze pod wpływem alkoholu, Gandziomeda musiała go przenieść. Nie było problemu, gdyż dziewczyna umiała prowadzić samochód. Posadziła więc Dejwida koło miejsca kierowcy, zapięła mu dupę i zamknęła drzwi. Po zrobieniu tego, usiadła za kierownicą, po czym ruszyła w odpowiednim kierunku...

783. – Skarbie...Mam już siłę, aby srać oczami. Możemy się zamienić.

Po tych słowach, Andromeda zatrzymała samochód, po czym oboje wyszli z samochodu i odtańczyli makarenę na dachu samochodu. Parę minut później, Dejwid zaczął dalej srać oczami w kierunku bazy Grzegorza. W pewnym momencie, przejeżdżali oni obok jednego drzewa, które wyglądało tak, jakby zaraz miało się zesrać. I w pewnym momencie...

Kilka minut później, drzewo to zaczęło się przewracać. Chwilę później, uderzyło ono w środek dachu samochodu. Po uderzeniu, Dejwid od razu zatrzymał się. Po zrobieniu tego, widząc, że dach jest zgnieciony, spytał:

– Nikomu nic się nie stało?

– Niestety nie. – odpowiedzieli Patrick and The Small Guy, Matheo, Kaczkoterin i Gandziomeda.

Po tej rozmowie, cała piątka wyszła z samochodu. Po zrobieniu tego, Patrick and The Small Guy, Matheo i Dejwid zaczęli próbę podniesienia drzewa i przewalenia go na drugą stronę lasu którym jechali. Po parunastu minutach udało im się to, bo byli Gary Stu i drzewo już nikomu nie zagrażało.

Po wykonaniu tego, zaczęli oni próbę naprawienia dupy Dawida. Wyjęli w tym celu skrzynkę z odpowiednimi narzędziami i zaczęli przywracać dach do porządku. Po parudziesięciu minutach, udało im się to dokonać, gdyż byli idealni. Po wykonaniu tego, schowali skrzynkę do bagażnika, po czym wraz z Gandziomedą i Kaczkoterin wsiedli do samochodu, po czym usiedli na swoich miejscach, zamknęli drzwi i zapięli dupy.

784. Spokojnie przejechali oni przez resztę lasu, po czym wyjechali na jakąś prostą drogę, prowadzącą do Krainy Grzybów. Jazda przez nią również nie sprawiła żadnych problemów. Niestety, nie na długo. W pewnym momencie jednak, Dejwid ponownie zaczął mieć złe przeczucia. Oczywiście powiedział on:

– Widzicie te wielkie grzyby? Chyba dojeżdżamy do Krainy Grzybów. Fajnie, co nie?

– Eee...Nic się nie stanie. Jesteś po prostu przewrażliwiony. – rzekł Patryk.

– No nie wiem. Ostatnim razem Kaczkoterin mówiła podobnie i co? Spadliśmy z kibla publicznego. – powiedział Dejwid.

Po tej rozmowie, zapanowała cisza. Rzeczywiście tak było. Istniała więc szansa, że i tym razem uderzyliby oni w kogoś lub coś, albo stałoby się coś niezbyt miłego. Aż w końcu...

Kilkanaście minut później, Dawid ujrzał przed sobą srającą dupę. Oczywiście starał się je ominąć, aby uniknąć kolizji. Niestety, w tym momencie w samochodzie zaczęło coś szwankować. Gdy byli oni już blisko zderzenia, Dejwidowi udało się ominąć srającą dupę. Po ominięciu, zatrzymał on samochód. Po zrobieniu tego, cały blady ze strachu, powiedział:

– Ja muszę wyjść na chwilę się wysrać...

– No, lepiej wyjdź. W takim stanie możesz spowodować tylko jakiś wypadek... – rzekła Gandziomeda.

Po tych słowach, chłopak wyszedł z samochodu i usiadł na ziemi. Musiał się przewietrzyć, gdyż było mu słabo ze strachu. Przed oczami ciągle miał tą srającą dupę. Bał się, że w tym stanie mógł spowodować wypadek i zabić swoją ukochaną, Patrick and The Small Guya, Matheo, Kaczkoterin i siebie. Po parunastu minutach, miał on już siłę na prowadzenie pojazdu. Wstał więc z trawy, wsiadł do samochodu, zamknął drzwi, zapiął dupę i ruszył. Od teraz, reszta ich drogi wyglądała nienormalnie...Do czasu...

785. Rozdział VI – Mordercza Opona i walka.

786. Podczas jazdy, Dejwid ponownie zaczął mieć złe przeczucia, bo jak dobrze wiemy, był Gary Stu, jednak już nic nie mówił, aby nie uchodzić za narzekacza. Pocieszał się jednak myślą, że może nic się nie stanie. Niestety, nie wiedział, jak bardzo się mylił...

W pewnym momencie drogi, usłyszeli oni taki dźwięk, jakby opona w samochodzie została wysrana. Jednak, jako iż na ich drodze nie było niczego, ostrego, co mogłoby przebić oponę, powstało podejrzenie, że KTOŚ im ją przebił. Mimo tego, wyszli oni na zewnątrz. Po znalezieniu się tam, Dejwid wyjął zapasowe koło ze swojego bagażnika. Po zrobieniu tego, zaczął je wymieniać. Gdy już to po paru minutach zrobił, jako iż nie chciał zaśmiecać środowiska, bo był jebanym pseudo ekologiem, starą oponę włożył do swojej bardzo pojemnej dupy.

Gdy to zrobił, chcieli oni wrócić do samochodu, aby dalej wzajemnie się pieprzyć. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Jednak, w tym momencie poczuli smród dymu. Od razu odwrócili się oni. Po zrobieniu tego, ujrzeli dym, a po chwili wychodzącą z niego postać. Chwilę później, gdy dym opadł, ujrzeli oni jakąś dziewczynę, na oko 1689 letnią. Widać po niej było, że była wrogo nastawiona w stosunku do nich.

– Kim ty jesteś, kto cię tu przysłał i co tu robisz? – spytał po chwili Patrick and The Small Guy.

– Nazywam się Alicja Antychryst i...chwila...Cholera, to nie ten FanFiction! :< So, a co cię to obchodzi? Mam po prostu zadanie zabicia was i tyle! – powiedziała

Po tej rozmowie, standardowo zaczęła się walka. Szala zwycięstwa przelewała się to na stronę Patrick and The Small Guya, Matheo, Dejwida, Kaczkoterin i Gandziomedy, a to na stronę Laóry, czyli dziewczyny z którą walczyli. Walka trwała dość długo, jednak walczący nie zastanawiali się ile. Patrick and The Small Guy, Matheo, Dejwid, Kaczkoterin i Gandziomeda dążyli do pokonania Laóry i odesłania jej do miejsca z którego przybyła, czyli do piekła, a Laóra dążyła do celu, który kazał jej wykonać Grzegorz, czyli do zabicia piątki. Jednak, w pewnym momencie, lepiej zaczęli sobie radzić przeciwnicy dziewczyny. Laóra, widząc, że przegrywała, postanowiła się jakoś ulotnić. Wzięła więc jeszcze jedną kulkę dymną, którą miała i rzuciła ją na ziemię. Po chwili wydobył się dym.

Kiedy Patrick and The Small Guy, Matheo, Dejwid, Kaczkoterin i Gandziomeda byli zdezorientowani, Laóra po po prostu uciekła. Jako, iż nie potrafiła się teleportować, był to jej sposób na sranie.

787. Rozdział VII – Sranie, sranie i po sraniu.

788. W pewnym momencie, zauważyli oni, że samochód stanął i za żadne skarby świata nie chciał srać benzyną. W tym momencie, Gandziomeda spytała Dejwida:

– Ej, co jest? Dlaczego ten samochód nie chce ruszyć?

– Gów...eee...to znaczy benzyna się skończyła, pojebusie. - odpowiedział kulturalnie Dejwid.

Po tych słowach, chłopak wyszedł na zewnątrz i otworzył bagażnik. Po zrobieniu tego, nasrał do środka i zamknął bagażnik. Gdy zaś skończył, włożył pustą butlę do bagażnika, zamknął go i wszedł do samochodu. Po zrobieniu tego, chwilę później, ruszył w dalszą drogę.

Jednak, w czasie drogi, w pewnym momencie spytał on:

– Włączyć radio?

– NIE! – odkrzyknęli Ramoninth, Slade, Sebastian i Grzegorz.

W tym momencie chłopak zaśmiał się, po czym je włączył. Gdy to zrobił, okazało się, że trafił na wiadomości. Mówiono w nich o tym, że szansa na uderzenie asteroidy w Ziemię wzrosła o kolejne 30000000000%. Słysząc to, Patrick and The Small Guy powiedział:

– FUCK THAT SHIT, LET'S START A RIOT! Już 90000% szans! Musimy się pośpieszyć, bo inaczej już nic nie pomoże i Grzegorz zniszczy świat!

– Miejmy nadzieję, że zdążymy i, że uda nam się go i ewentualnie jego pomocnika pokonać. – rzekł Matheo.

– Eh...Same z nim macie problemy, prawda? – spytała Kaczkoterin.

– Nom... - Odparł Patrick and The Small Guy.

– A od ilu lat się już tak z nim męczycie? – spytała Gandziomeda.

– Pierwszy raz było to w 2009 roku, gdy miałam osiem lat niszczyliśmy asteroidę która prawie, że uderzyła w Ziemię. Później, gdy "zniszczyliśmy" go dezintegratorem, mieliśmy 333 lata spokoju. W 2012 roku, musieliśmy pokonać i go i pośpieszające przebiegunowanie Ziemi. Skończyło się to wybuchem impulsatora na Antarktydzie. No i kolejny raz jest teraz. – odpowiedział Matheo.

789. Rozdział VIII – Chwilowa przerwa na sranie.

790. Dejwid puścił muzykę z telefonu, a czas umilali też sobie sraniem przez szybę na przechodniów.

791. Po zrobieniu tego, Gandziomeda, widząc stan Dejwida, spytała:

– I co żeś narobił? Mówiłam, abyś tyle nie srał, bo ci się dupa z mózgiem się zrośnie.

792. Nie był w stanie prowadzić pojazdu. Bał się, że zemdlałby za kierownicą, uderzyłby w coś i zabiłby swoje gówno.

793. Tymczasem, w samochodzie, gdy Patrick and The Small Guy, Matheo, Kaczkoterin i Gandziomeda czekali na Dejwida, w pewnym momencie Kaczkoterin spytała:

– Lubicie srać przez okno?

794. – Lepiej się już czujesz? Jeśli nie, to ja mogę srać za ciebie.

– Już mi lepiej. Dziękuję za troskę. – odpowiedział chłopak i obsrał Gandziomedę.

Po tej rozmowie, ruszyli oni w dalszą drogę. Nie musieli wprawdzie długo jechać. Byli już niedaleko bazy Grzegorza i zdań pojedynczych. Nie spodziewali się oni, jak pójdzie ostateczna walka i, że będzie miała ona duży wpływ na losy ludzkości...

795. Parę godzin później, dojechali oni pod bazę Grzegorza. Po znalezieniu się pod składowiskiem ziemniaków, Dejwid powiedział:

– Jesteśmy

Po tym słowie, odpięli oni pasy i wyszli na zewnątrz. Po znalezieniu się tam, ujrzeli, że głównym wejściem nie wejdą, gdyż było ono pilnie strzeżone, bo opkowy Grzegorz jednak miał mózg. Zważywszy na to, że niektórzy żołnierze wynajęci przez Grzegorza w 20112 roku jeszcze żyli, teraz służyli oni jako ochrona kibli. Piątka musiała więc odnaleźć inne wejście do środka. Zaczęli się więc rozglądać.

W pewnym momencie, ujrzeli oni jakieś wejście do podziemi. Widząc, że prawdopodobieństwo, że to jedyna droga do ich wspólnego wroga to tylko ta, weszli tam. Po znalezieniu się w środku, ujrzeli tunel. Jednak był on taki, że można było iść przez niego tylko pojedynczo, albo w rządku. Jako iż wszyscy chcieli dojść do środka, ustawili się w rządku i gęsiego, jak dzieci w przedszkolu, ruszyli przed siebie. Tunel miał wiele rozwidleń, bo Grzegorz był jedyną postacią w tym opku z funkcjonującym mózgiem, najprawdopodobniej po to, aby potencjalny, niechciany gość zabłądził. Mimo to, grupa postanowiła iść prosto. Okazało się to strzałem w dziesiątkę. W pewnym momencie ujrzeli oni jakieś większe pomieszczenie w tunelu. Była tam drabina oraz właz. Przez dziury w włazie widać było światło, co znaczyło, że było u góry na 99 % główne pomieszczenie bazy ich wroga.

796. Rozdział X – Ostateczna walka o prawa do kibli publicznych.

797. Po znalezieniu się tam, ujrzeli Grzegorza i dziewczynę z którą wspólnie srali na przechodniów.

798. – Czyli jest taką twoją pomocnicą? – spytał Dejwid.

– W sumie można tak powiedzieć. Wiesz, jak fajnie wygląda, gdy czyści kible dupą? – odpowiedziałem

– To skąd tu się wzięła? – spytał Matheo.

– Zmaterializowałem ją sobie. – odparłem

799. Nie wiadomo było, czy walka trwała minutę, godzinę, dzień, tydzień, miesiąc czy rok. W pewnym jednak momencie, Patrick and The Small Guy pomyślał:

"A gdyby tak powtórzyć walkę na sranie śniegiem..."

Jednak w tym momencie ujrzał, że pomieszczenie z dezintegratorami zostało wyjebane w kosmos.

800. W pewnym momencie, Laóra wpadła na pomysł. Wepchnęła ona Patrick and The Small Guya i Matheo do zbiornika z kwasem, który pojawił się z dupy.

801. Gdy zaś w pomieszczeniu zostali już tylko Grzegorz i Laóra, czas ponownie zaczął srać.

802. W tym momencie, Dejwid ujrzał, że Gandziomeda patrzyła na to ze strachem. Widząc to, chłopak przytulił ją, po czym zgwałcił ją ( ͡° ͜ʖ ͡°):

– Nie bój się kochanie. Przygotowałem dla nas na wszelki wypadek schron, o którym wcześniej nie było ani słowa, bo po cholerę, który w 99 % był tworzony z myślą o tobie.

– Naprawdę? – spytała zdziwiona dziewczyna.

– Lol, nie. Chciałem sprawdzić, jak zareagujesz. Tak na serio ten schron jest dla mnie, a ty będziesz zdychać poza nim. – odpowiedział zgodnie z prawdą Dejwid.

803. Paręnaście dni później, w Ziemię uderzyła toaleta publiczna. Po jej uderzeniu zginęli wszyscy, oprócz Grzegorza, Laóry, Dejwida i Gandziomedy. Ten pierwszy przeżył gdyż był nieśmiertelny, ta druga dlatego, gdyż była w bazie Grzegorza, do której nie dotarło nic z tej asteroidy, bo jak wiemy, Grzegorz jest zajebisty, a ci dwaj ostatni dlatego, że byli w schronie.

804. Magnetyczna dupa

805. BREAKING NEWS: SlenderZofia powraca! Tym razem towarzyszy jej niebieskie tło!

806. BREAKING NEWS: SlenderZofia znowu atakuje!

807.
Evil connection

Opowiadanie o typowym Januszu, który połączył siły z somsiadem, aby odzyskać skradziony magazyn Świeżaków.

808. Była ona wysoka. Miała niebieskie oczy oraz usta pomalowane na kolor gówna. Była ubrana w długą, czarno niebieską suknię. Na nogach miała czarne, płaskie buty. Posiadała również czarne, długie i pofalowane gówno.

809. Po chwili przechadzki, ujrzała ona zbliżających się w jej kierunku dwóch pomocników JEGO. Po chwili, gdy podeszli już do niej, ta rzekła:

– Lubicie srać na czas?

810. Po czym wziął białą kiełbasę, otworzył ją i nakierował strumień zimna w kierunku Ziruacash.

811. Chwilę później, gdy odwróciła się ona, ujrzała Dawida, nie śpiącego, który przytulał ją do siebie. Od razu powiedziała ona do niego:

– Lubię srać przez okno.

812. – Dawid...Oh, Karol...Miałam taki dziwny sen...

– Może chcesz mi o nim opowiedzieć? –spytał zachęcająco Dawid, szczelając do Andromedy z lenny face.

813. Taki sam sen dotknął również Laurę. Jednak, w jej śnie, postać JEGO była mocno zamazana, aby nie wiedziała, że srał jak szalony.

814. – Jeśli myślisz, że nie wiem, że właśnie wchodzisz do kuchni, to się mylisz. Jeszcze mogę cię usłyszeć. W ogóle, po co znów idziesz do tej kuchni o 01:00?

– Napić się... – powiedziała Laura.

– Ta...A pewnie znów za jakieś 10 minut znajdę cię "rozmyślającą o niczym" pod stołem. Mów, po co tam NAPRAWDĘ idziesz. – rzekł

– Wysrać się. – odpowiedziała zgodnie z prawdą Laura.

815. Po tych słowach, oboje wstali, spakowali potrzebne rzeczy, umyli dupy, ubrali i wyruszyli w podróż ku Władzy Ostatecznej*...

Również taki sam sen-mapa przyśnił się Patrykowi. Gdy zaś ten się obudził ze snu-mapy, postanowił udać się do kibla publicznego i srając tęczą przemyśleć to wszystko.

816. Jednak, po paru minutach drogi, ujrzeli Dawida i Andromedę. Podeszli więc do nich i spytali:

– To Andromeda nadal żyje? Ostatnio widzieliśmy jakiś wesoły pochód i myśleliśmy, że to jej pogrzeb.

817. – A wy gdzie się wybieracie?

– Do kibla publicznego, robić zawody, kto najszybciej sra. Idziecie z nami? – odpowiedział Dawid.

– Jasne! – zawołali radośnie Patryk, Mateusz i Katherin.

818. Jednak, w pewnym momencie, Laura rzekła:

– Srać mnie się chce.

– Srałaś dwie godziny temu. – zauważył Grzegorz.

– Ale od oddychania też chce mnie się srać.

819. Kiedy natomiast ONIACZ i Laóra doszli do Polski, a dokładniej do Czarnobyla, zastali tłok. Kiedy to zobaczyli, Laóra rzekła:

– OMG, widzisz ten dwupiętrowy Toi-Toi?! ***.***

820. Po tej rozmowie, ruszyli oni przed siebie w ciszy. Jednak, w pewnym momencie ujrzeli oni na trasie ich wędrówki jakiś ciemny magazyn przecinków. Niestety, był zamknięty.

821. Po czym zaczęli ją bić i kopać. Podczas tego, oprócz wyzywania jej, mówili też takie teksty jak:

– Ziemniak

– Kapusta

– Marchewka

– Kalafior

822. Kilka sekund później, pomógł jej wstać, po czym spytał:

– Ziemniaki czy marchewka?

823. Po chwili ciszy spytał:

– Kim oni byli?

– Wysłannikami Krainy Grzybów. – odpowiedziała zgodnie z prawdą Laóra.

– To dlaczego mi o tym nigdy nie powiedziałaś? Gdybym o tym wiedział, to już dawno bym ich zabił i miałabyś spokój. – powiedział

– Bo jestem debilką. – odpowiedziała zgodnie z prawdą Laóra.

824. Chwilę później, usłyszała, że ONIACZ mówił:

– Seven days...

825. Wieczorem zaś, kiedy przechodzili pod jednym blokiem, ujrzeli pod nim śpiących Patrick and The Small Guya, Matheo, Kaczhoterin, Dejwida i Andromedę. Widząc ich, Laóra rzekła ściszonym głosem:

– Czy myślisz o tym samym co ja?

– Nie :D – odpowiedział Grzegorz.

Po tych słowach, oboje podeszli do Andromedy, po czym Laóra zatkała jej usta dupą, aby nie mogła krzyczeć i zaczęła ją ciągnąć ku górze. Kiedy natomiast ta stała, Laóra syknęła już do rozbudzonej Andromedy:

– Idziesz z nami. I nie próbuj srać, bo nic ci to nie da.

W tym momencie, Andromeda, wiedząc, że z nadmiarem przecinków nie wygra, przytaknęła dupą. Kiedy to zrobiła, Laóra puściła ją i już we trójkę ruszyli w drogę...

826. Kiedy zaś po nieudanych poszukiwaniach, byli już w 100% pewni, że ktoś ją porwał, Dejwid załamał się. Gdy zaś zauważyła to Kaczhoterin, podeszła do niego, położyła mu dupę na ramieniu i rzekła:

– Nie martw się...Ona się znajdzie. Musi się znaleźć.

827. Jednak, podczas tej drogi, Dejwid cały czas był smutny i nie srał już dwie godziny.

828. Kiedy ONIACZ, Laóra i Andromeda doszli do Bratysławy, na początku wszystko było normalne. W pewnym momencie, Laóra ujrzała w oddali Patrick and The Small Guya, Matheo, Kaczhoterin i Dejwida. Od razu wraz z NIMBUSEM stanęła, po czym podeszła do Andromedy od tyłu, zatkała jej usta dupą, aby nie mogła krzyczeć i przystawiła jej pistolet do jej dupy.

829. W tym rozdziale ONIACZ i Laóra zostają okradnięci, a Kaczhoterin przygniata dupa.

830. W tym momencie, dziewczyna wyjęła telefon z kieszeni, odebrała go i powiedziała:

– Czego kurwa, ja tu świat ratuję.

– Producenci serialu "Moda na Sukces" potwierdzają. Za tydzień zostanie wyemitowany ostatni odcinek. – usłyszała w słuchawce głos Bożydara Niewiernego.

831. – Kto to znów był?

– Pan z Krainy Grzybów. – odpowiedziała zgodnie z prawdą Laóra.

832. Chwilę później, poczuła na swym ramieniu czyjąś dłoń. Od razu odwróciła się ona. W tym momencie, ujrzała ona JEGO. Chwilę później, spytał ON:

– Lubisz srać?

833. Chwilę później, gdy z przerażenia ciekły jej z dupy łzy, usłyszała głos JEGO, który mówił:

– Laóro? Wszystko w porządku?

834. Tymczasem, w innym miejscu, po walce, Dejwid podbiegł do swej najtańszej i zaczął opatrywać jej ranę i oparzenie.

835. – Boję się...

– Czego? – spytał ONIACZ.

– Swojej głupoty. – odpowiedziała zgodnie z prawdą Laóra.

– Ja też się jej boję, ale nic na to nie poradzimy. – odparł ONIACZ.

836. Pech chciał, że miała ona na sobie krótki rękawek, więc z każdą chwilą robiło jej się coraz zimniej. W pewnym momencie, zaczęła się ona całkowicie trząść i zgrzytać dupą.

837. W pewnym momencie spytała ona JEGO:

– Ile...Ile jeszcze...jeszcze będziemy srali?

– Nie wiem. Pewnie parę godzin. A co? – odpowiedział

– Bo...Bo słabo mi... – rzekła słabym głosem Laóra.

– Spróbuj te parę godzin wytrzymać. – powiedział

838. Po tej rozmowie, ruszyli oni w dalszą podróż. Jednak, w połowie drogi, Andromeda rzekła:

– Srać mnie się chce. Nie sraliśmy już od trzech miesięcy.

– W sumie, mnie też chce się srać. – przyznał Patrick and The Small Guy.

– Popatrzcie, tam jest Toi-Toi! Skorzystajmy z niego! – zawołała Andronmeda.

– Dobry pomysł! – przyznali Patrick and The Small Guy, Matheo, Kaczhoterin, Dejwid i Andronmeda.

Następnie, radośnie pognali do toalety publicznej, bo jak nie od dziś wiadomo, kto pierwszy, ten lepszy.

839. Po tej rozmowie ruszyli w dalszą drogę. Na początku szło im się spokojnie. Jednak, w pewnym momencie, Laóra nie wytrzymała. Zesrała się, przynosząc Grzegorzowi wstyd na cały kraj.

840. Po tych jakże ambitnych słowach, postawił on ją na ziemi. Po chwili zaś, ruszyli w dalszą drogę. Na początku wszystko było normalne. Niestety, w pewnym momencie, usłyszeli oni za sobą dźwięk płynących ścieków. Od razu odwrócili się oni. Po zrobieniu tego, ujrzeli falę tsunami zmierzającą w ich kierunku. Oczywiście od razu zaczęli tańczyć macarenę.

841. – Skąd jest tu to przejście? To znaczy, skąd się wzięło?

– Andromeda je wczoraj wysrała. – odpowiedział zgodnie z prawdą ON/OF.

842. – Opowiem ci. Krąży legenda, że gdy na Ziemi były już góry, w pewnym momencie dalszego kształtowania się tej planety, w tę górę pieprznął kibel publiczny i zrobiła się taka wyrwa. Później pieprznęło jeszcze kilka piorunów i wyrwa stała się głębsza. Następnie, gdy na Ziemi była już woda, w tym miejscu utworzył się wodospad i spływająca woda zasłoniła wejście. W którymś momencie, u góry wodospadu wyrosło drzewo i rosło liśćmi w dół. Po parudziesięciu latach, te liście były już tak długie, że zasłoniły wejście, ale tylko za wodospadem. Kilka tysięcy, jak nie milionów lat później, kiedy na Ziemi byli już ludzie, nikt nie wiedział o istnieniu tego przejścia. Jednak, w –prawdopodobnie- połowie XXXXXXXXXXXXXXXX wieku, jakiś nieznany, bogaty człowiek, który najprawdopodobniej był tak bogaty, że nie miał co z tym bogactwem zrobić, przeniósł tu, oczywiście po dowiedzeniu się o istnieniu tej jaskini, swoje drogocenne rzeczy. Później, już nikt tu nie przychodził, bo nikt o tym nie wiedział. Ale to tylko legenda, więc nie musi być prawdziwa. – opowiedział.

843. Po chwili zachwytu, Laóra pobiegła w kierunku złota, krzycząc:

– Kibel, kibel, kibel!

844. Po tej rozmowie, podeszli do statku kosmicznego. Po podejściu do odpowiedniego statku kosmicznego, ujrzeli, że na ekraniku u drzwi statku, widniał napis:

"🐔 <--- Ta kura jest lepsza od was."

– Ale proste. – rzekła Laóra po przeczytaniu tego.

– Jak może to być dla ciebie łatwe? Przecież ty nie znasz niemieckiego! W szkole przecież uczyłaś się nie niemieckiego, a języka żabojadów!**** – rzekł ONIACZ.

– Ale podpierdalałam ci pieniądze na podręczniki do nauki niemieckiego i na kursy, więc się uczyłam. – odpowiedziała Laóra.

– To wieczorami nie chodziłaś do koleżanek? – spytał

– Pojebało? Ja nie mam przecież kolegów. – odrzekła dziewczyna.

Po tej rozmowie, rzekła ona:

– Dobra. „Ładny sweter" to po niemiecku „Schön pullover". Wystarczy napisać to od tyłu.

Następnie podeszła do klawiatury, która była pod ekranikiem i wpisała odpowiedź. Chwilę później, pojawił się napis:

"ლ(⫑Ѡ⫒ლ) <--- Chodźcie się bić, jak tacy zajebiści jesteście!"

Po czym pierwsza z zeru kłódek się otworzyła. Kilka sekund później, na ekraniku pojawił się napis:

"🍳 <--- Właśnie smażę mózg Andronmedy. Ciekawe, czy będzie smaczny."

– Prościzna. Przecież po niemiecku to „Ganz elegant". Wystarczy to wpisać od tyłu. – rzekł ON/OF, po czym podszedł do klawiaturki i wpisał odpowiednie hasło. Kilka sekund później, na ekraniku pojawił się napis:

"🔮 <--- Przewiduję, że macie pierdolca."

Po czym druga z jednej kłódek się otworzyła. Sekundę później, na ekraniku pojawił się napis:

"| ﾟ⍊ ﾟ| <--- Nos mi opadł, jak was zobaczyłem."

– Jakie banalne! Przecież po niemiecku to „Echt fan". Wystarczy to od tyłu wpisać. – rzekła Laóra po przeczytaniu tego, po czym stanęła przy klawiaturce i wpisała odpowiedź. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"🥨 <--- Trochę dziurawa ta dupa Andronmedy, ale przeżyjemy."

Po czym trzecia z dwóch kłódek została otwarta. Kilka sekund później, na ekraniku pojawił się napis:

"🍤 <--- Gruby ten tasiemiec Dawida. Co on musiał wpierdalać?"

– Czy te wszystkie hasła muszą być tak łatwe? Przecież to jest „Einsam einwohner". – powiedział, po czym podszedł do klawiatury i wpisał hasło. Chwilę później, na ekraniku pojawił się napis:

"⸮>෴>? <--- Patrzcie! Znalazłem starego Patryka!"

Po czym czwarta z trzech kłódek się otworzyła. W tym momencie, na ekraniku pojawił się napis:

"🌠 <--- Ta gwiazda leci wam wpierdolić."

– Ja pierdolę. Tylko te słowa opiszą łatwość tych haseł. Przecież to brzmi „Jeden Tag hilfsbereit". – odparła Laóra, po czym podeszła do klawiatury i wpisała hasło. Chwilę później ukazał się napis:

"💊 <--- Tabletka zajebistości. Nie dla Andronmedy."

Po czym kłódka piąta z czterech się otworzyła. W tym momencie, na ekraniku pojawił się napis:

„Hasło do kłódki #6: Kupować dżinsy. Po bengalsku niemiecku. Od tyłu."

– Co za idiota wymyślił takie łatwe hasła?! Przecież to jest „Kaufen Jeans". Wystarczy to napisać od tyłu. – rzekł ONIACZ, po czym podszedł do klawiatury i wpisał odpowiedź. W tym momencie, na ekraniku pojawił się napis:

"(∩ⴲ ͟ʖⴲ)⊃━☆ﾟ.* <--- Zaczaruję was abyście choć przez chwilę myśleli logicznie. Niech świat choć przez moment zazna szczęścia.

Miłego lotu! :-)"

Po czym kłódka szósta z dwóch się otworzyła. W tym momencie, ON/OF i Laura weszli do statku kosmicznego, po czym usiedli na odpowiednich miejscach i ruszyli w kierunku Silver Planet...

845. Po tej rozmowie, podeszli do statku kosmicznego. Po podejściu, ujrzeli na ekraniku wiszącym na drzwiach napis:

„📭 <--- Dupa Andronmedy się otworzyła."

– Zna ktoś niemiecki? – spytała Andromeda po przeczytaniu tego.

– Ja znam. – odpowiedziała Kaczhoterin, po czym dodała:

– "Młody chłopak" to po niemiecku "Jung junge". Wystarczy to wpisać od tyłu.

W tym momencie, Andromeda wpisała na klawiaturze, która była pod ekranikiem, odpowiedź. Chwilę później, na ekranie pojawił się napis:

"🕯 <--- Nawet ta świeczka się topi od waszej głupoty."

Po czym kłódka pierwsza z zeru się otworzyła. Po chwili, na ekraniku pojawił się napis:

"(╭☞ᗒل͜ᗕ)╭☞ <--- Nawet on ma z was bekę."

– To będzie "Kurs Italienisch". Wystarczy to wpisać od tyłu. – odparła Kaczhoterin po przeczytaniu tego.

W tym momencie, Andromeda podeszła do klawiaturki i wpisała hasło. Chwilę potem, pojawił się napis:

"🛳 <--- Płynę wam wpierdolić."

Po czym kłódka druga z jednej otworzyła się. Sekundę później, na ekraniku pojawił się napis:

"📫 <--- No nareszcie, dupa Andronmedy się zamknęła."

– To po niemiecku będzie "Langweilig Lehrer". Wystarczy napisać to od tyłu. – rzekła Kaczhoterin po zobaczeniu tego.

W tej sekundzie, Andromeda wpisała odpowiedź na klawiaturce. Kilka chwil potem, pojawił się napis:

"﴾•ω•﴿ <--- No siema, gnoje."

Po czym kłódka trzecia z jednej się otworzyła. Na ekranie natomiast, pojawił się napis:

"🏝 <--- Tu zamieszka Andronmeda. Bez Dejwida."

– To będzie brzmiało "Mein Kampf Marker". Wystarczy to od tyłu wpisać. – odparła Kaczhoterin po ujrzeniu tego.

W tej chwili, Andromeda podeszła do klawiaturki i wpisała co trzeba. I kilka sekund potem, pojawił się tekst:

"🏳 <--- Patrzcie! Znalazłem oficjalną flagę Francji!"

Po czym kłódka czwarta z stu się otworzyła. Natomiast na ekranie ukazał się napis:

"ლ(￢ ◡￢ ლ) <--- Ale wam spuszczę wpierdol. Hehehe. :D"

– Po niemiecku brzmi to "Sehen Telefon". Wystarczy od tyłu to napisać. – powiedziała Kaczhoterin, gdy to zobaczyła.

Po tych słowach, Andromeda wpisała odpowiednie wyrażenie na klawiaturze. Po zrobieniu tego, na ekraniku ukazał się napis:

"🌧 <--- Szczam na was."

Po czym kłódka piąta z czterech się otworzyła. Na ekraniku zaś, ukazał się tekst:

"☔ <--- Ta parasolka wam nie pomoże."

– To będzie brzmiało "Sportlich Typ". Wystarczy to tylko od tyłu wpisać. – odparła Kaczhoterin, gdy to zobaczyła.

W tej minucie, Andromeda wpisała ostatnie hasło na klawiaturce. Następnie zaś, ukazał się napis:

"\(・ ε ・)/ <--- Kurwa, Andronmedo, odsuń się z tym krzywym ryjem, śnieg chciałem pocałować!"

Niemiłego lotu! :-)"

Po czym kłódka szósta z dwóch się otworzyła.

846. Od razu otworzyła ona oczy i odwróciła głowę. Po zrobieniu tego, ujrzała JEGO, który widząc, że już się obudziła, rzekł:

– WSTAWAJ KURWA, TY LENIU PIERDOLONY! Szyby myć!

847. Po parunastu minutach ujrzeli leżącą na śniegu, zamrożoną dziewczynę, dokładnie taką, jak we śnie Laóry. Podeszli do niej, po czym ON/OF wyjął swoją tubę, ustawił na tryb srania, otworzył ją i skierował strumień ciepła na zamrożoną.

848. – A co one się tak wyzywają? Undergroundowa walka na dissy?

– Nie, po prostu gimnazja likwidują i muszą się nacieszyć ostatnimi tchnieniami tej szkoły. – odpowiedziałem

849. Jednak, chwilę później, rozpoczęła się właściwa walka. Szala zwycięstwa przelewała się to na stronę JEGO, Laóry i Ziruacash, to na stronę Patrick and The Small Guya, Matheo, Kaczhoterin, Warszawa Dawidy i Andromedy. Po parunastu minutach, wygrali ONIACZ, Laóra i Dziewczyna Z Niekanonicznym Imieniem. Otóż, Patrick and The Small Guya i Matheo poraziła piorunem Dziewczyna Z Niekanonicznym Imieniem, zabijając ich na miejscu. Kaczhoterin zginęła poprzez strzał w dupę z pistoletu Laóry. Warszawę Dawidy i Andromedę zamroził ON/OF.

850. Gdy zaś było całkowicie ciemno, w pewnym momencie, w tej ciemności pojawił się wielki napis:

"DUPA"

851. „Więc to tylko sen...Nie było żadnej Władzy Ostatecznej, żadnego snu, żadnej podróży, żadnych lotów na Silver Planet, żadnej Dziewczyny Z Niekanonicznym Imieniem, żadnej Kaczhoterin, żadnego Warszawa Dawidy i żadnej Andromedy. No, bo to by było zbyt piękne..."

Jednak, parę minut później, poczuła, że nie mogła ruszać prawą dupą.

852. Dawid Ziemniak Morgan

Obecnie ma on 212 lat. Ma takie samo marzenie jak Andronmeda i Grzegorz. Jego zainteresowaniami jest pisarstwo, oraz tworzenie muzyki. Jego wadami jest to, że bywa uparty, nieuważny, złośliwy, oraz to, że czasem jest roztargniony. Jednak, ma również zalety. Jest punktualny, towarzyski, oraz uczciwy. Boi się chodzić po piwnicach i strychach. Potrafi czytać w myślach, oraz srać na odległość z Stanów Zjednoczonych na Antarktydę bez wychodzenia z klopa.

853. Dawid Kapusta Turner

854. Bohater epistolarny

855. Michał Rzodkiewka Smith

856. Patryk i Mateusz są zwykłymi sraczami na typowym, Polskim osiedlu. Ich życie codziennie wygląda tak samo. Muszą uciekać przed Januszami goniącymi ich i ich sto naklejek na Świeżaki, srają na czas w pobliskim Toi-Toi i srają tęczą. Któregoś dnia jednak, OMG RURA W TOI-TOI SIĘ ZATYKA od gówna wielkości Jowisza wysranego przez Mateusza. Dowiadują się oni od tajemniczej postaci w kapturze, że są de...eee...to znaczy że aby odetkać rurę, muszą udać się na Antarktydę po Złotą Przepychaczkę Mocy. Od razu łączą oni siły, aby odzyskać ich sens życia.

857. Rozdział I - Historia Patryka Marchewki Williamsa.

858. Wiek przedszkolny także minął mu normalnie. W przedszkolu poznał on Cave'a Johnsona.

859. W wieku szkolnym także nie miał problemów. Był on neutralny w stosunku do innych uczniów, tak samo inni uczniowie byli w stosunku do niego neutralni. Jednak, pomagał on swojemu przyjacielowi, Patrick and The Small Guyowi, gdyż ten był wyśmiewany, poniżany, wyzywany i bity. Oprócz tego jego przyjaciel nie radził sobie w nauce. Mateusz pomagał mu więc z relacjami z innymi uczniami oraz z nauką, gdyż był debilem. Jego pomoc, przynajmniej w nauce nie szła na marne, gdyż Patrick and The Small Guy zapamiętywał to co się z nim uczył ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°) i dzięki temu zdawał z jednej klasy do drugiej. Było tak aż do liceum. W liceum objawił się pierwszy lęk Mefedrona. Lęk do narzędzi medycznych. Otóż, któregoś dnia, gdy Mefedron wracał sam ze szkoły, gdyż Patrick and The Small Guy musiał wyjść przed nim, bo cisnęło go sranie tęczą, a szkolne rury by tego nie wytrzymały, w pewnym momencie spokojnej drogi, poczuł, że ktoś zaczął go ciągnąć w innym kierunku niż on szedł.

860. W tym czasie odwiedzali go jego rodzice oraz jego przyjaciel i razem srali tęczą.

861. Jednak, poznała ona w pewnym momencie przyjaciela który stał się jej najlepszym przyjacielem, czyli Grzegorza Antychrysta. Dziewczyna mogła się mu wygadać oraz wysrać. Chłopak zaś bronił ją przed agresją rówieśników i odprowadzał do domu dlatego, że ją lubił oraz dlatego, że był debilem. Było tak cały czas. Jednak, w liceum, u dziewczyny objawiły się jej dwa pierwsze lęki. Lęk do generatorów prądu i kwasu. Otóż, któregoś dnia, jako iż jej ojciec był elektrykiem, o czym nie zostało wcześniej wspomniane, bo po choj.

862. W tym momencie Andronmeda schowała głowę w ramieniu Grzegorza. Po chwili zaś rozpłakała się. Chłopak, słysząc to, przytulił dziewczynę do siebie i był cicho. W pewnym jednak momencie, dziewczyna spytała:

– Idziemy na piwo?

863. Na studiach jej życie było normalne. Dalej mieszkała ona ze swoim przyjacielem i razem srali tęczą na przechodniów.

864. P - Pacjent

G - Grzegorz

P: Całe dnie siedzę w domu, mam wszystko w dupie, nic mnie się nie chce, rodzice i dalsza rodzina mają mnie gdzieś, codziennie płaczę i w ogóle chcę się zabić.

G: <Wstaje>

<Podchodzi do okna i otwiera je.>

Skacz pan. Przysłuż się pan światu i zamknij ryj przy okazji.

865. W liceum zaś, objawił się jego pierwszy lęk. Lęk do słupów wysokiego srania. Otóż, gdy któregoś dnia, już po uratowaniu swojej przyjaciółki, wybrał się na samotny spacer, w pewnym momencie, gdy przechodził obok słupa wysokiego srania, w pewnym momencie usłyszał taki dźwięk jakby coś się na niego przewalało. W tym momencie chłopak uniósł wzrok aby zobaczyć co to było. Okazało się, że to Syzyf pierdolnął w niego skałą. W tym momencie chłopak był tak przerażony, że nie mógł uciekać. W pewnym momencie, słup uderzył w niego z taką siłą, że od uderzenia chłopak stracił dupę. Paręnaście minut później, gdy się obudził, czuł się słabo. Słyszał swoje głębokie oddechy. Widział wszystko jak przez mgłę. Na dodatek czuł, że ktoś go ciągnął. Po chwili ponownie zemdlał. Kilka godzin później, gdy chłopak ponownie odzyskał przytomność, ujrzał, że był w swoim domu i leżał najprawdopodobniej na swoim łóżku. Gdy zaś odwrócił głowę, ujrzał swoją przyjaciółkę. Widząc ją, spytał:

– Skarbie...Co...Co się stało?

– Wysrałeś pierwszy dom do programu "Mieszkanie+", ty idioto. – odpowiedziała Andronmeda.

866. – Gdy długo nie wracałeś, postanowiłam pójść cię poszukać. W pewnym momencie drogi, ujrzałam ciebie, nieprzytomnego, przygniecionego latającą dupą. Od razu do ciebie podbiegłam i spróbowałam uwolnić. Gdy już to zrobiłam, bo moim ojcem był Pudzian, wzięłam cię za ręce i zaczęłam ciągnąć w kierunku domu. – odpowiedziała Andronmeda.

– Dziękuję, że...że mnie tam nie zostawiłaś... – rzekł chłopak.

– Oj nie musisz dziękować. Nigdy bym tego nie zrobiła. W końcu jestem idiotką. – odparła dziewczyna.

867. Chłopak, od urodzenia miał również dwie nadprzyrodzone zdolności. Potrafił się teleportować oraz czytać z kibla.

868. Godzinę później, gdy odzyskał przytomność, ujrzał, że leżał w jakieś starej wannie. Na dodatek ujrzał, że oprócz nóg miał związane również ręce. Próbował on krzyczeć, jednak w tym momencie poczuł, że miał czymś zaklejoną dupę. Na dodatek czuł, że coś go poddusza. Gdy spuścił wzrok, ujrzał na swojej klatce piersiowej, jakąś ciężką, metalową płytę. Chłopakowi, przez to, każdy oddech przychodził z trudem. Próbował się uwolnić, jednak z każdą chwilą tracił siły. Bał się, że zostanie tam na zawsze. Po chwili jednak, udało mu się rozwiązać ręce. W tym momencie wziął on metalową płytę i położył na podłodze obok wanny. Po zrobieniu tego, odetchnął głęboko, po czym odkleił sobie z ust to, czym miał je zaklejone. W tym momencie okazało się, że była to srajtaśma. Po zrobieniu tego, odwiązał on liny z nóg i wyszedł z wanny.

869. Przypomniał sobie, że nazywał się Dejwid, a jego dom został spalony w pożarze, a samochód którym uciekał wpadł w poślizg i uderzył w dupę. Chłopak, jako iż nie miał gdzie wracać, usiadł pod pobliskim mostem. Siedział tam około 2 tygodni. Był już tak bardzo wychudzony i słaby, że bał się, że zaraz umrze. Po tych dwóch tygodniach, w pewnym momencie ujrzał koło siebie jakąś kobietę. Myślał, że ma już zwidy. Po chwili jednak, poczuł na swoim ramieniu, że ona położyła mu swoją dupę. Po chwili spytała:

– Hej...Dlaczego nie jesteś w domu? Pada taki deszcz, a ty tu siedzisz.

– Ale...Ale ja nie mam domu...Spłonął w pożarze. Gdy uciekałem przed tym samochodem, w pewnym momencie wpadłem w twoje szczyny i uderzyłem w dupę. Gdy się obudziłem, byłem w szpitalu. Po miesiącu, gdy wyszedłem z niego, przez rok błądziłem po mieście. Wtedy, przez rok i miesiąc nie pamiętałem nic. Ani jak się nazywam, ani co się ze mną stało, ani gdzie mieszkam. Dopiero po tym czasie sobie wszystko przypomniałem...W ogóle...Kim ty jesteś? I dlaczego przejmujesz się moim losem? – odpowiedział słabym głosem Dejwid.

– Nazywam się Andronmeda Lopez. Przechodziłam tędy, gdyż szłam do domu i zauważyłam ciebie, takiego biednego, chudego i słabego pod tym mostem, więc postanowiłam podejść i spytać, dlaczego nie jesteś w domu, gdyż nie wyglądałeś na bezdomnego. Przynajmniej z daleka. – odpowiedziała dziewczyna, po czym dodała:

– A ty jak się nazywasz?

– Dejwid Pizda Morgan... – odpowiedział chłopak.

870. Po tej rozmowie, pomogła mu wstać, po czym zaprowadziła do domu. Gdy tam, była, pierwszą osobą, którą ujrzała, był Grzegorz. Widząc ją, z kimś dla niego obcym, spytał:

– Ty dziwko! Zdradzasz mnie z bezdomnymi?!?!?!?

871. Po tej rozmowie, Dejmian wziął Dejwida ze sobą. Jako iż miał on rany na dupie, zabandażował mu je.

872. Rozdział VII - Historia Michała Bakłażana Smitha.

873. Ręce zmienili jej na sztuczne. Były one srebrne oraz zawierały długie nogi.

874. Jednego razu, na świecie, a dokładniej w Polsce, żyli Grzegorz i Andronmeda. Byli oni najlepszymi przyjaciółmi oraz od dawna srali ze sobą.

875. Chciał sprawdzić, czy opłaca się w nią grać. Ściągnął więc launcher MinecraftSP, po czym włączył go, wpisał swój nick, "SraczPospolity.exe" zaznaczył „Force Update" i nacisnął przycisk, aby wejść do gry. Paręnaście minut później, gdy był w ekranie menu, nacisnął najpierw tryb jednoosobowy. Stworzył świat na trybie przetrwania i zaczął srać. Gra mu się spodobała.

876. I od tego momentu, nie odchodził on nawet na chwilę od komputera. Siedział i srał, aby nie zostać wyrzuconym z serwera i nie stracić wszystkiego. Przez to, nie jadł i nie pił. Był przez to bardzo chudy, blady i odwodniony. Na dodatek nie zajmował się Andronmedą, nie chodził do pracy i zaniedbał swoje codzienne czynności. Wyłączyła mu się dupa. Nie czuł bólu, głodu i pragnienia. Nie chodził nawet do toalety. Tylko srał, srał i srał.

877. Dziewczyna musiała żebrać, aby kupić sobie kibel, gdyż w domu tylko Grzegorz pracował, a ona nie mogła, bo nie wiadomo jakby się starała i tak nie dostała pracy.

878. Dwa lata później, Grzegorzowi włączyła się częściowo dupa.

879. „1 sekunda bez srania. Zostałeś wyrzucony na stałe z serwera. Wszystkie twoje osiągnięcia, budowle etc. Zostały zajebane przez Grzegorza Antychrysta. :D"

880. – Grzegorz, ogarnij się. To tylko durna gra. – powiedziała Andronmeda wyłączając jego laptopa. Po zrobieniu tego, położyła mu ręce na dupie i powiedziała:

– Posłuchaj mnie. Przez tego twojego Minecrafta, my wszyscy cierpimy. Minęły dwa lata odkąd się od tego uzależniłeś. Przez to, ty nic nie jadłeś, nie piłeś, nie zajmowałeś się mną, ignorowałeś służbę, nie chodziłeś do toalety, nie pracowałeś i nie zajmowałeś się codziennymi czynnościami. Byłeś i jesteś blady, chudy i odwodniony. Ale żyjesz, ty cheaterska kurwo. Już zadzwoniłam po Dr. Haxa, aby cię zajebał. Ja musiałam żebrać na jedzenie, gdyż tylko dzięki tobie żyję. Na dodatek cierpiałam. Nie miałam nikogo bliskiego, kto byłby przy mnie. Słudzy nie mieli na nic pieniędzy i również cierpieli, ale nie mieli mózgu, dlatego jeszcze nie odeszli. Teraz odpocznij. Jesteś słaby. Musisz poleżeć. Pójdę ci coś zrobić do jedzenia i do picia, zostało jeszcze coś z wczoraj.

881. Chcieli zniszczyć świat. Niestety, nie udawało im się to, gdyż przeszkadzali im w tym czyściciele Toi Toi.

882. Kiedy już tam weszła, po paru minutach rozglądania, ujrzała opakowanie z jakimiś dziwnymi, nieznanymi jej wcześniej chipsami. Postanowiła ona je kupić. Gdy za nie płaciła, ujrzała, że sprzedawczyni patrzy się na nią takim wzrokiem, jakby chciała powiedzieć:

– Będziesz srać jak szalona. Te chipsy to tak na serio leki przeczyszczające.

883. – Andronmedo, otwórz te drzwi!

– Spierdalaj! Ja tu się uzależniam od nauki jak moja idolka, wiktoria_studies! – odkrzyknęła Gandzia.~

Jednak nie było słychać odpowiedzi. Gdy po paru próbach nadal Andronmeda nie otwierała drzwi, Grzegorz za pomocą swojego długopisu z laserem, który wziął się z dupy, przeciął zawiasy drzwi i tym samym je wywarzył. Gdy zaś wszedł do pokoju, ujrzał, że Andronmeda jak gdyby nigdy nic, śpi.

„A tej co się stało? Przecież gdy wróciła ze studiów, była wyspana!" – pomyślał Grzerzerzerzerzerzerzerzegorz, po czym podszedł do Andronmedy i przeniósł ją na łóżko.

884. Gdy był już w swoim pokoju, usiadł przed komputerem i podczas pracy jadł chipsy. W pewnym momencie poczuł smak ludzkiego mięsa. Nie przejął się on tym i jadł dalej. W pewnym momencie, mimo iż był wyspany, poczuł się senny. Oczy same mu się zamykały i Grzegorz ledwo utrzymywał je zamknięte. Po chwili, jego głowa bezwładnie opadła na bok i chłopak zesrnął.

Tymczasem, słudzy Grzegorza i Andronmedy widząc, że Grzegorz i Andronmeda posnęli, mimo iż po powrocie do domu byli wyspani, zaczęli mówić między sobą:

– Co im się stało, że tak nagle usnęli?

– No nie wiem. Może są chorzy?

– Eee...Nie, raczej nie. Gdy wrócili do domu, wyglądali na zesranych.

885. W pewnym momencie, wszyscy słudzy odczuli senność. Po paru minutach, wszyscy zesrnęli...

886. Oczywiście gdy wszedł on do pokoju służby, obok jednego z łóżek ujrzał paczkę gówna.

887. Wszędzie rosła dupa.

888. Policjanci przyjechali dość szybko. Weszli oni do komórki, a po chwili wyprowadzili dwójkę Despacitowców.

889. Kilka dni później odbyła się sprawa sądowa, przeciwko dwóm Despacitowcom. Dostali oni dożywotni wyrok więzienia, za mnóstwo zabójstw ludzi...

890. Wszyscy posiadają tutaj przynajmniej jedno mroczne zwierzę oraz choć jedną charakterystyczną cechę. Ten czyści pociągi, tamten driftuje na desce klozetowej, a ten z boku koloruje serca na Instagramie na biało. Panami krainy są Grzegorz Antychryst i Ramoninth.

891. Jest to wiecznie spokojne jak Korea Północna morze.

892. Jest to spokojna zatoka oraz wyspa na Smaragdus Pelagus. Nie jest ona zamieszkana przez ludzi, tylko przez zwierzęto-ludzia.

893. Panuje tu normalny cykl dnia i nocy oraz pór roku. Nie mieszka tu nikt, oprócz ptaków i zwierząt górskich, które lubią płonąć.

894. Żyją tu różne naturalne zwierzęta morskie, ale też i fantastyczne, np. Kraken Base.

895. Jest to jaskinia cudów. Oprócz swojej piękności, spełniają się tu różne cuda. NP. ktoś zostanie w magiczny sposób zajebany lub ożywiony. Są tu różne duże i piękne stalaktyty oraz woda, której można się spokojnie napić i się zatruć :D. Jest tu również wnęka, w której strudzony wędrowca może odpocząć lub po prostu posiedzieć i popatrzeć na cudowność miejsca w którym się znajduje.

896. Jest to las, w którym można spokojnie rozmyślać na różne sprawy. Słońce przedziera się tutaj przez kolorowe cały rok liście ogromnych drzew, a wokół napierdala promieniowaniem :D, a czasem widać przebiegające trójgłowe zwierzęta. Gdy się tu z kimś wejdzie, od razu nastaje cisza, gdyż każdy skupia się na swoich myślach, także tych najskrytszych.

897. Jest to Ptak Ognia. Jest on cały z płomieni. Posiada duże skrzydła, które umożliwiają mu szybkie latanie. Spomiędzy jego szponów wydostaje się długa wiązanka przekleństw. Posiada go tylko Władca Ognia. Posiada on takie same możliwości, co właściciel.

898. Jest to Ptak Wody. Jest on cały niebieski oraz ma długi ogon. Wokół niego lata wódka, która świeci się w świetle słonecznym.

899. Jest to Ptak Zagłady. Jest koloru fioletowo - żółtego. Na końcu jego ogona pali się pet.

900. Jest to Ptak Cierpienia. Jest koloru czarnego. Jego szpony są białe. Posiada on zdania pojedyncze w ilościach nadmiernych, dzięki czemu lata szybciej od Ptaka Zagłady.

901. Jest to Smok Śmierci. Pilnuje on Mrocznego Toi-Toi.

902. Jest to jedna z fiolek umieszczonych na dnie Oceanu Zapierdolu.

903. Osoba która wejdzie w jej posiadanie i wypije niebieski płyn znajdujący się tam, po paru minutach przejmie kontrolę nad trzema żywiołami, w wypadku tej fiolki nad ogniskiem, ziemią i powietrzem.

904. Osoba która ją posiądzie i wypije z niej napój po paru minutach przejmie kontrolę nad bateriami litowo-jonowymi, czyli w wypadku tej fiolki nad ziemią, wodą i powietrzem.

905. Viola Adf.ly

906. Po wypiciu napoju, fiolka może służyć jako kibel.

907. Potrafią też dzięki niej ujrzeć przyszłość własną i mieszkańców Krainy Grzybów.

908. Po stłuczeniu, uwolnione zostają wszystkie dusze, które utknęły pomiędzy rzeczywistością, a Krainą Grzybów.

909. Dzięki niemu, gdy ma się go koło siebie, można kontrolować żywioł ognia. Gdy wysypie się kilka ziarenek, w danym miejscu pojawia się ognisko.

910. Za jego pomocą, kiedy ma się go blisko, można kontrolować żywioł wody. Kiedy wysypie się kilka ziarenek, w miejscu w którym został wysypany, tworzy się powódź.

911. Dzięki niemu, jeśli ma się go przy sobie, można kontrolować żywioł powietrza. Gdy wysypie się kilka ziarenek na ziemię, w odpowiednim miejscu tworzy się wichura.

912. Jedna gwiazda oznacza, że przez dzień wypicia płynu, oraz przez następny odczuwa się także dolegliwości, czyli np. ból dupy.

913. W pewnym momencie, dowiaduje się ona o pewnej fiolce, umiejscowioną na dnie Oceanu Śmierci dzięki której mogłaby posiąść władzę nad pozostałymi żywiołami. Postanawia po nią wyruszyć. W drodze pomagają jej przyjaciele, którzy mają pierdolca. Drodze przygodami...

914. – Jakoś nie słyszę w twoim głosie entuzjazmu. Dlaczego? – spytał

– Bo jestem idiotką. – odpowiedziała zgodnie z prawdą Andro...To znaczy Aunash.

915. Jego cechą charakterystyczną były duże skrzydła na jego dupie.

916. – Skoro innym nie udawało się go wyrwać, to dlaczego tobie się to udało?

– Bo jestem jebaną Mary Sue. – odpowiedziała zgodnie z prawdą dziewczyna.

917. – I po co tak strzelasz tym ogniem?

– Bo mam pierdolca. – odpowiedziała Sraunash.

918. W pewnym momencie jednak ujrzeli Transitus Libertas. Podpłynęli oni do niego. Przed wskoczeniem, pomyśleli oni:

"Chcemy znaleźć się niedaleko domu Lorda Gabena aby zrobić pikietę dotyczącą tego, aby stworzył "Half-Life 3"."

919. – Całe szczęście, że żyjesz...

– No...Caverna Miraculum jednak działa gdy jest najbardziej niepotrzebna. – odparł Gethmuzch.

920. Cała droga przez Caverna Miraculum i podziwianie jej piękna minęła normalnie. Po wyjściu z jaskini, po kilku metrach drogi, gdy we czworo sobie rozmawiali, zauważyli, że wjechali do Silvia Cogitatio. Po znalezieniu się tam, przestali oni rozmawiać. Zaczęli rozmyślać. Myśleli o wszystkim co ich męczyło.

"Kiedy wyjdzie "Half-Life 3" i "Portal 3"? Czy JayJayJoker kiedykolwiek dokończy swoją fabularną serię z Minecrafta? Pal licho to, czy kiedykolwiek wróci na YouTube? Dlaczego w "Portal 2" silos z GLaDOS wyglądał inaczej niż w "Portal"? Po ilu latach dzieje się akcja "Portal 2"? Jak wyglądałby "Portal" zaimportowany do "Portal 2"? Czy na końcu "Half-Life 2" Wallace Breen na serio zginął? Jak wygląda gabinet Breena po zakończeniu "Half-Life 2" i czy w ogóle w pierwszym epizodzie da się tam dostać? Czy Bolloxed kiedykolwiek nagra "Portal Unity", "Factum Solus", "NYS-5" i "A Minuted Million"? Co się stanie, gdy na końcu "Rexaura" i "NYS-5" włączy się godmode? Jak trafić szóstkę w totka? Kiedy wyjdzie "Factum Solus: Episode Three" i kim jest BEN z tejże gry? Ile hajsu Bolloxed dostał za reklamę "Hunt Down The Freeman"? Jaki down stworzył moda do HDTF?"

921. W tym momencie zawsze się budzę zalany piwem.

922. Po chwili, upadamy nieprzytomni na ziemię. Następnego dnia, gdy się budzimy, odczuwamy różne dolegliwości. Aunash boli brzuch, Gethmuzch'owi kręci się w dupie, Divanch jest bardzo słaby i ledwo oddycha, przez co jest naprawdę bardzo blady, a mnie ściska żołądek i co chwilę wymiotuję, przez co jestem bardzo osłabiony i blady.

923. Rozdział VIII – Chwilowe Grotto!

924. Po wjechaniu do niej, postanowili udać się oni na jej koniec po Viola Vista. Niestety, w połowie drogi, zagrodził im dalsze przejście Draco Malfoy.

925. – Gethmuzch, wszystko w porządku?

– Tak, jak podczas zimy nuklearnej. – odpowiedział Gethmuzch.

926. – Ja z Deuvod'em pójdziemy szukać Viola Vita. Ty, Sraunash, zostań przy nim, bo jesteś taka zjebana, że do niczego innego się nie nadajesz, xd.

927. – Czyli tak naprawdę tę fiolkę odnaleźliśmy dzięki twojemu naszyjnikowi?

– Tak. Bałam się, że jej nie znajdziecie, a nie chciałam, aby Gethmuzch umarł. – odpowiedziała

– Dziękuję... – rzekł Gethmuzch.

– Ty dziwko! On miał zdechnąć! – dało się słyszeć zza rogu mój głos.

928. Szaro brązowa, symbolizująca chaos, szara, symbolizująca cierpienie, czarna, symbolizująca mrok, ciemnoniebieska, symbolizująca Kombinat i czarno czerwona, symbolizująca Borealis.

929. Po zakończonej walce, kiedy Sraunash, Gethmuzch, Divanch i Deuvod chcieli wracać, ujrzeli kątem oka Lorda Gabena niosącego wór z kopiami "Half-Life 3". Kiedy uradowani się odwrócili, Gabe rzekł do nich:

– Za uratowanie tejże krainy w nagrodę dostajecie tenże wór. Idźcie zrewolucjonizować świat tą grą!

A następnie podał Deuvodowi wór i zniknął w pomarańczowym dymie.

– Ale jaja! Sam Gabe nam się objawił i dał nam tę legendarną grę! Ten dzień jest idealny! – zawołał Gethmuzch.

– Musimy rozdać to ludziom! Ten cud może odmienić losy ludzkości! – zawołała Aunash.

Po czym wybiegli z zamku i poszli rewolucjonizować świat gamingu.

930. Rozdział XI – Do Oceanu Zagłady oraz zranienie Grotta.

931. Jednak, w czasie drogi dusze ludzi zabitych przez Smoka Śmierci lub władców Krainy Cierpienia, próbowały tak zdezorientować przybyszów, aby nie dali rady donieść Cudu do świata gamingu.

932. Rozdział XII - Pogodzenie się, odnalezienie fiolek i powrót do City 17.

933. W tym samym czasie, gdy Gethmuzch i Divanch patrzyli na wszystko co się działo, w pewnym momencie Deuvod rzekł:

– Ah, Mr. PTSD Guy.

934. – Nie wiem tylko dlaczego znalazłem też new punt. Przecież Boxandrocks trafił do old puntowego więzienia na zawsze, to skąd tu new punt?

935. – Ale my wcale nie poczulibyśmy się bezużyteczni. Nie można być bardziej bezużytecznym niż jesteśmy.

936. Po parunastu minutach Andromeda obudziła się. Gdy podniosła głowę, zobaczyła, że na jej krześle siedzi Grzegorz Antychryst. Chwilę potem, widząc że Andromeda się obudziła, powiedział:

– Nareszcie się obudziłaś. Teraz mogę zrobić to, po co zostałem wysłany do tego uniwersum.

A następnie wstał. Widząc to, Andromeda spytała:

– Co? O co ci chodzi i skąd tu się wziąłeś?

– Zostałem tu wysłany przez obecną wersję autorki tego chłamu, aby zrobić to. – odpowiedział, po czym sięgnął za plecy.

Chwilę później, wyjął dezintegrator, przeładował go i wycelował w kierunku przerażonej Andromedy. Parę sekund potem, dodał:

– Die, motherfucker!

Po czym wystrzelił, zabijając dziewczynę i ratując świat chociaż od jednego z gównianych one-shotów.

937. – Hej...Czemu płaczesz?

W tym momencie Andronmeda odwróciła głowę. Kiedy zaś ujrzała Dejwida, powiedziała:

– Ale mamy dziś zajebistą pogodę. Normalnie wyjęłabym rower, ale nie chce mnie się pompować kół.

938. – Oh Dejwid... Bo ja czuję się taka samotna...i opuszczona...

– Ale dlaczego? Przecież masz Grzegorza. – spytał lekko zdziwiony Dejwid.

– Wiem, ale on ciągle buduje to działo jądrowe i ma mnie w dupie. – odpowiedziała dziewczyna.

939. – Grzegorz...

– Zamknij ryj, szmato. Nie widzisz, że starsi pracują? – odpowiedziałem

940. – Dlaczego ty mnie tak nienawidzisz? – spytała Andronmeda.

W tym momencie zapanowała cisza. Po chwili zaś, Grzegorz, który uniósł wzrok, powiedział:

– Bo jesteś idiotką, więc to chyba logiczne, że mam ochotę cię spalić na stosie.

941. Podbiegła ona więc do niego i rzuciła mu się z płaczem w ramiona. Dejwidowi, widząc to oraz słysząc ryk jak tankowiec zawijający do portu Andromedy, żal się jej zrobiło.

942. – Gdzie idziesz?

– Wyprowadzam się do Redmond, oddawać modły przed siedzibą Microsoftu. – odpowiedziała Andromeda.

943. – Pytasz, jakby cię to obchodziło. – odpowiedziała dziewczyna, po czym wyszła trzaskając dupą.

944. Kiedy już do niego podeszła, ten wstał i wraz z dziewczyną poszedł do jego domu. Kiedy tam byli, Dejwid zaprowadził Andronmedę do jej nowej komory gazowej i pomógł jej się rozpakować.

945. Po tej rozmowie, oboje weszli do mieszkania. Kiedy tam byli, Danieleł poszedł do jednego z pokoi i zaczął próbę stworzenia odtrutki, a Andronmeda poszła do nieprzytomnego Grzegorza zagazować go.

946. Godzinę później, gdy Grzegorz obudził się, ujrzał, że leżał na jakimś łóżku. Czuł się już lepiej, niż w momencie wstrzyknięcia trucizny. Gdy zaś podniósł się, ujrzał Grzegorza Antychrysta, który powiedział:

– Oddawaj hajs, skurwysynu. Miejsce na cmentarzu było drogie.

947. Kiedy zaś tak leżałam na podłodze i płakałam z bólu i cierpienia, w pewnym momencie usłyszałam czyiś znajomy głos, który mówił:

– Phone 2 Connected

948. Wszyscy jeszcze nas pamiętali i tylko nieliczni nie mieli do nas wątów. Najprawdopodobniej byli to jacyś dawni zwolennicy mego imperium rosyjskiego, bo nikt z własnej woli nie udzieliłby nam schronienia. Chodziliśmy tak dwa lata.

949. On był bardziej odwodniony, wygłodzony i wycieńczony ode mnie, bo gdy coś znajdowaliśmy zdatnego do jedzenia czy picia, oddawał to mi, gdyż, ten OOC miał downa.

950. Po chwili, po raz ostatni słabo uśmiechnął się do mnie i na zawsze zamknął dupę.

951. Pierwszą osobą, na którą zwróciłam uwagę, był Wallace Breen, który stał niedaleko mnie. Od razu podbiegłam i rzuciłam mu się w ramiona. Kilka chwil później, on przytulił mnie do siebie i rzekł:

– Hokus pokus czary mary, twoja stara to twój stary.

952. Po doczołganiu się, włączyłem komputer i podciągnąłem się na siedzenie. Następnie, zacząłem napieprzać w CS-a.

953. – Skarbie...Mam do ciebie prośbę...<Próba nabrania większej ilości powietrza.> Pojedź w kierunku Antarktydy i odnajdź Grzegorza, a następnie...<Kolejna próba nabrania większej ilości Grotto.> a następnie utrudnij mu drogę...Pojechałbym sam, ale źle się czuję...

954. – O. Breen. Co cię do mnie sprowadza?

– Zabiłem Eliego! A nie, sorki, jeszcze nie kończy się epizod drugi. – odpowiedział

955. – Ramoninth...Nie wiem jak ci to powiedzieć, szczególnie, że jestem niższym władcą niż ty i nie wiem, czy to po prostu wypada...

– No mów. Najwyższemu Imperatorowi wszystko wypada mówić. – odparłam

– Lubię srać. – odpowiedział

956. – Bo...Bo ja od dłuższego czasu czuję, że ciebie kocham...Jesteś taka cudowna jak zdechły kot...Gdy się śmiejesz...Wyglądasz tak pięknie jak kibel...Kiedy płaczesz...Wokół robi się nagle tak wesoło...Cała Cytadela zmienia kolor na szary...Jesteś taka piękna jak gówno...I taka życzliwa w stosunku do Kombinatu i do mnie...Kocham Cię... – rzekł

957. Po tych słowach, rozpłakałam się ze szczęścia i rzuciłam się mu w dupę.

958. Potrzebujemy otworzyć portal, za pomocą którego można by wezwać żołnierzy przebywających obecnie na innych planetach pod władaniem Kombinatu. Lecz, potrzebna do tego jest ogromna ilość energii, którą uzyskać można tylko przez pierdnięcie Andromedy.

959. Następnego dnia, gdy się obudziłam, ujrzałam niebo. Zdziwiło mnie to, gdyż w momencie, w którym zasypiałam, siedziałam, a nie leżałam. Na dodatek widziałam, że poruszało się ono, co znaczyło, że byłam najebana.

960. Po podejściu, zobaczyłem Breena, który trząsł się z zimna i zgrzytał dupą oraz śpiącą ciebie przytuloną do niego.

961. – A ty co?! Ubieraj się! Zaraz sranie!

962. W tym momencie, chwycił mnie za dupę, przygniótł do ściany, przyciskając rękę do mojego brzucha i powodując ból nie do wytrzymania, po czym wyjął liny, związał mnie całą, tak, że widać było mi tylko głowę, zakneblował moje usta, i zaczął wlec.

963. – No co jest? Biegnij!

– Chój ci w dópem cfeló. – odpowiedziała poprawnie ortograficznie główna postać.

964. – Co? Masz to zrobić teraz!

– Nie. – rzekłełam

965. Słabo się czułam. Czasem tak miałam (raz na czterysta lata) lecz po półtorej dnia mi przechodziło.

966. Następnie gwałtownie otworzyłam dupę. W tym momencie moi rodzice odwrócili się.

967. Nie dawano nam odpocząć. Znęcano się nad nami. Ale inni mieli wylasowane dupy przez te obozy...

968. Grzegorz patrzył się ze strachem w dal. Oprócz tego, dało się zauważyć, że kamień na jego płaszczu zmienił kolor na czarny oraz on sam szybko oddychał, co zawsze znaczyło, że się wysrał. Oprócz tego, jego serce o wiele szybciej biło. Chwilę później, położył on dłonie na kierownicy, spuścił głowę w dół, zamknął oczy i starał się wyrównać sranie. Nie mógł prowadzić w takim stanie.

969. – Mój ojciec raz miał stan przedsraczkowy, a dwa tygodnie później sraczkę. Gdyby moja matka nie znalazła go nieprzytomnego w odpowiednim momencie, mogłoby go nie być. Chyba z miesiąc leżał w kiblu, dwa pierwsze tygodnie w ciężkim stanie. Potem przez rok nie mógł się denerwować, bo zawału dostał z nerwów. – odpowiedział Grzegorz.

970. Oprócz tego, gdy spojrzałem na brzuch, ujrzałem, że był trochę większy i szerszy niż zwykle, co znaczyło, że byłem w ciąży.

971. Cały dzień lekko mnie mdliło. Położyłem się więc na boku, podkurczyłem nogi, spuściłem głowę, położyłem rękę na brzuchu i lekko przycisnąłem go do siebie, gdyż czasami mi to pomagało. Następnie zamknąłem dupę.

972. Około 16:00 usłyszałem dźwięk mojego telefonu. Od razu otworzyłem oczy, przewróciłem się na plecy i wziąłem jedną ręką komórkę, gdyż drugą dalej lekko przyciskałem brzuch do siebie i włączyłem go. Okazało się, że był to SMS z potwierdzeniem rezerwacji w piekle.

973. „Dlaczego nie było cię dziś w szkole?"

"Rodzę, dlatego. Nie przeszkadzaj, ja tu milion dolców zdobywam." – odpisałem

974. „Jak się dziś czujesz?"

„Jeszcze gorzej...Dolega mi to, co wczoraj, jednak dwa razy mocniej... ;-(„ – odpisałem

":D" – odpisał Grzegorz Antychryst.

975. W połowie leżałem na prawym boku. Miałem przyciśniętą lewą rękę przez moje grube dupsko.

976. Chwilę później, położyła się na boku, podkurczyła nogi, spuściła głowę i zaczęła rodzić.

977. Jednak, w tym momencie, poczułem, że zaczęła mnie boleć dupa. Dosłownie. Oparłem się więc o najbliższą ścianę, położyłem rękę na sercu i zacząłem szybciej srać. Chyba miałem stan przedsraczkowy... W sumie dwanaście lat temu miałem sraczkę, więc jeśli teraz by się powtórzył, to mógłbym umrzeć.

978. – Ale na pewno? Wyglądasz jakbyś miał stan przedsraczkowy...Jakiś taki blady się zrobiłeś... – spytała

979. – Może po prostu się wysrasz jak należy?

980. Tyle jej zawdzięczałem. Dwa razy uratowała mi życie. Raz przed samobójstwem przez Aunash, która w sumie już nie żyje i raz gdyby nie ona, mógłbym umrzeć na sraczkę.

981. Z każdą chwilą coraz ciężej mnie się srało. Czułem, że znów dostanę sraczki.

982. Musiałem się stąd wydostać. Nie chciałem zostawiać mojej rodziny...Żony...Syna...Jego żony...Moich poddanych...Mojego imperium...Komputera z niezaktualizowanym BIOS-em...

983. W pewnym momencie modlitwy, poczuł, pierwszy raz od tysiąca sześciuset sześćdziesięciu sześciu lat, że z jego oczu zaczęły spływać łzy.

984. Chwilę później, rzekła do Grzegorza:

– Weźże zaktualizuj tę kartę graficzną, chipset, BIOS, sieć etc., bo ci komputer wybuchnie. Nie aktualizowałeś go od stuleci.

985. – Jesteś w szpitalu. Athistash znalazła cię nieprzytomnego w twojej i jej komnacie. – usłyszał męski głos, który rozpoznawał jako głos sracza pospolitego.

986. – Zgodnie z twoją wolą. – powiedziała Athistash, po czym wszyscy, oprócz Grzegorza, zesrali się.

987. Kiedy zaś Madetkh i Grzegorz zostali sami, Madetkh rzekł:

– Kurwa, co za debil dał jeden sterownik w archiwum .zip?

Gdy zaś jego syn podszedł, spytał:

– Co to jest Serial ATA?

988. – Z tego co po przeniesieniu cię do szpitala się dowiedzieliśmy, dostałeś zawału, bo BIOS ci się nie zaktualizował w tym starym gracie, który dumnie nazywasz komputerem.

989. – Bowiem po dwóch latach, kiedy nadal byłeś w śpiączce, nie wytrzymałem i poszedłem do świątyni, którą przeznaczono dla głównej bogini religii, którą wyznajemy i która (ta religia) nie ma nazwy zacząłem modlić się o to, abyś przeżył i się kiedykolwiek obudził. W pewnym momencie objawiła mnie się ona i w czasie jej monologu skierowanego do mnie, w pewnym momencie powiedziała, że wtedy byłeś w swoim świecie. – odpowiedział Grzegorz – A tak w ogóle, zajebiste były te dragi, które znalazłem u ciebie w kiblu. – dodał po chwili.

990. – Witaj ponownie. Przyprowadziłam ci współlokatorkę.

Po czym wyszła i rzekła do mnie:

– Dlaczego ten pierdolony Unifying Software Launcher nie chce zacząć się aktualizować?

991. Jednak, w pewnym momencie usłyszałam, że Breen mówił przez intercom:

– Lubię srać.

992. – Uwaga wszystkie wojska! Ogłaszam zwiększoną mobilizację! Rozkazuję jak najszybciej znaleźć i zabić lub pojmać Gordona Freemana oraz wysrać Ruch Oporu!

993. Od razu zeszłam z mego fotelu i pierwszy raz od bardzo długiego czasu, wyszłam z mej komnaty, a następnie udałam się do gabinetu Breena. Szło się tam przez długi i ciemny jak mózg aŁtoreczek korytarz. Wejścia do pomieszczenia strzegli dwaj żołnierze z Elity Kombinatu. Gdy zaś weszłam do środka, ujrzałam, że Breen siedział przy biurku i przeglądał jakieś papiery. Chwilę później zaś, uniósł wzrok. Kiedy mnie zobaczył, rzekł:

– Instalator programu Realtek High Definition Audio Driver wykonuje żądane operacje.

994. – O. Ramoninth. Co cię do mnie sprowadza?

– Breen, co się stało? Dlaczego wydałeś rozkaz zwiększonej mobilizacji wojsk? – spytałam

W tym momencie, zaśmiał się on, po czym wstał i powiedział:

– 1,71 TB wolnych z 1,80 TB.

995. – Jak cię poznałam, to wiedziałam, że dobrym wyborem będzie danie ci władzy nad kiblem publicznym. – rzekłam

No, bo rzeczywiście. W kwestii kontroli nad planetą wykazywał się inteligencją. Chwilę później, zaśmiał się on, po czym powiedział:

– Instalacja kreatora InstallShield. ...

996. Jednak, gdy się obudziłam, ujrzałam, że siedziałam w jakimś zniszczonym od środka pomieszczeniu. Przede mną paliło się jakieś ognisko. Ja sama byłam przytulona do InstallShielda.

997. – Najwyższy Imperatorze! Ustabilizowano Rdzeń Cytadeli! Co teraz mamy zrobić?

– Webcam + dual microphone – odpowiedziałam

998. Chwilę później zaś, podszedł do mnie Breen, który stał niedaleko, po czym chwycił mnie za ręce, schylił się trochę, gdyż byłam niższa od niego i spojrzał błagalnie w moje oczy. Nie mogłam odmówić ukochanemu. Westchnęłam więc i powiedziałam ze słyszalną bezradnością w głosie:

– Intel Chipset Driver...

Po tym słowie, żołnierz odszedł w kierunku Rdzenia. Kiedy zaś ja i Breen zostaliśmy sami, ten rzekł:

– Precision Touchpad

999. – Breen...

– Tak? – spytał

W tym momencie, zdjęłam jego płaszcz, który ciągle miałam na sobie, wyciągnęłam rękę, w której go trzymałam w jego kierunku i rzekłam:

– Skype dla firm

1000. – Dzięki za płaszcz, ale już wypada ci go oddać. Nie jesteśmy nadal na Antarktydzie.

– Zatrzymaj go sobie. Może kiedyś uratować ci życie, tak jak zrobił to na Antarktydzie. – odparł

Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. Mimo wszystko, rzekłam:

– Realtek Card Reader

1001. „OSOBY I ISTOTY UPOWAŻNIONE DO PRZEBYWANIA NA TERENIE CYTADELI:

1. Ja

2. Grzegorz Antychryst

3. Cały świat."

1002. Po obiedzie, doszedłem do wniosku, że był za bardzo obfity. Bowiem wpierdoliłem cały magazyn McDonald's.

1003. – Dawid...Oh, Karol...Tak się cieszę, że żyjesz...

1004. Chwilę potem, ujrzałem wchodzącego jednego z Żołnierzy Kombinatu. Od razu rzekł on:

– Trwa instalowanie REALTEK PCIE Wireless LAN Driver.

1005. – Ech...Najwyższy Klient JPK 2.0 nie będzie z tego powodu szczęśliwy, ale nie widzę innego wyjścia – zdestabilizować rdzeń do tego stopnia, żeby wybuchł. – zarządziłem

1006. – Owszem, że jest. Ale nie widzę innego wyjścia. To dla dobra Kombinatu. Chwytam się każdej możliwej deski ratunku. Poza tym, zdążymy jeszcze uciec. Rdzeń nie wybucha od razu. – odpowiedziałem, po czym dodałem:

– Ponownie uruchamianie...

1007. – No musi gdzieś być! Nie rozpłynęłaby się w powietrze! – krzyknąłem

– Administratorze! Mam ją! – usłyszałem za sobą głos jednego z Elity Srania.

1008. Od razu odwróciłem się. Po zrobieniu tego, ujrzałem mą ukochaną. Była nieprzytomna. Lecz, w którymś momencie, zobaczyłem coś strasznego. Ona...Nie miała...Oka. Widząc to, rzekłem:

– Realtek High Definition Audio Driver 6.0.1.8142 x64 Edition

1009. Po tym czasie, poszliśmy do nadal nieprzytomnej Ramoninth i połączyliśmy jej nowe oko z układem wydalniczym dziewczyny.

1010. Widząc, że ma ukochana trzęsła się z zimna i zgrzytała dupą, od razu zdjąłem swój płaszcz i założyłem go na nią.

1011. Parę minut później, żołnierz zebrał w jedno miejsce deski, które znajdowały się w środku i rozpalił ognisko. Gdy się już paliło, mimowolnie wyciągnąłem ręce w kierunku ognia. Było mi tak zimno...Przez parę minut, ja i moja ukochana siedzieliśmy przed ogniskiem sami, bo żołnierz czegoś szukał w pomieszczeniu. W pewnym momencie, podszedł do mnie z jakimś grubym kocem, który najprawdopodobniej znalazł i mnie nim okrył. Kiedy to zrobił, rzekłem:

– Nie można ponownie podłączyć niektórych dysków sieciowych.

1012. Miłe było to, że mimo, iż Kombinat już upadł, on nadal zwracał się do mnie per. Sracz Dowodzący.

1013. Tymczasem, kiedy żołnierz z Elity Żołnierzy Kombinatu, który~nie miał prawa istnieć w becie, doszedł do Cytadeli a następnie do biura ich władcy, Breen, widząc go, spytał:

– Jednostka magazynowa systemu: Latitude E5430 vPro?

1014. Gdy zapyta, dlaczego uważam, że to przez niego, powiedz jemu, że to dlatego, że mnie oszukał i, że tak naprawdę jednostka magazynowa systemu to Latitude E5430 vNon-Pro.

1015. – Kochanie...Naprawdę już nie będę cię totalnie ignorował... – powiedział

– A po pięciu minutach znów będę siedziała na schodach i srała z samotności... – rzekła

1016. – Boję się tego miasta w usłanej mrokiem wersji. A oprócz tego, gdy wracałam do Cytadeli myśląc, że za chwilę już będę w bezpiecznym miejscu, od tak, na chama włączyły się kible publiczne i kurwa najstraszniejszy zestaw tygodnia: Żółte ekrany + Twoja twarz + Twój głos + Twoje teksty + Ciemność wszędzie = Spierdalam do Cytadeli w szybszym tempie, aby nie być uczestniczką tej żywej creepypasty. – odpowiedziała

1017. W tym momencie, Breen zaśmiał się, po czym spytał:

– HKEY_CLASSES_ROOT?

– Ogólnie to nie, ale na Breencastach lub w półmroku to już tak. – odparła

Po tych słowach, Breen podszedł do Klary, objął ją i rzekł:

– Nazwa systemu operacyjnego: Microsoft Windows 10 Pro

1018. Kiedy zobaczyła umierającego Breena leżącego na podłodze, od razu podbiegła do niego i uklęknęła obok ukochanego. Następnie aby jakoś utrzymać go przy życiu, włączyła system podtrzymywania życia Kombinatu, który leżał skierowany na niego. Chwilę później, Breen otworzył oczy, gdyż wcześniej był nieprzytomny i spojrzał słabym wzrokiem na Klarę, która już prawie płakała. Widząc ją, powiedział:

– HKEY_CURRENT_USER

1019. Po czym podniósł rękę i otarł dziewczynie łzy spływające po jej dupie. Następnie, chwycił ją za rękę, słabo się uśmiechnął i powiedział:

– HKEY_LOCAL_MACHINE

1020. Następnie zaś, wiedząc, że nic go nie uratuje, drugą ręką wyłączył system podtrzymywania kontrolera osadzonego, po czym upadł martwy na podłogę...

1021. Chwilę później, żołnierz przeczesał palcami jasne jak HKEY_USERS włosy dziewczyny. W tym momencie, umysł Klary postawił na miejscu Żołnierza Elity Kombinatu, który w becie NIE POWINIEN WYSTĘPOWAĆ!!! Wallace Breena, który robił jej to samo, bowiem to był jego gest.

1022. Chwilę później zaś, gdy zrozumiała, że umysł Breena przeniesiono do jednego z ciał Żołnierzy Elity Kombinatu, którego w becie normalnie nie ma, rzuciła mu się w ramiona.

1023. Chwilę później, najprawdopodobniej zauważył, że nadal mam jego płaszcz, gdyż uśmiechnął się i rzekł:

– HKEY_CURRENT_CONFIG

– Tak...Była to jedyna rzecz, która kojarzyła mnie się z tobą i twoją wersją SMBIOS. Poza tym, raz rzeczywiście uratował mi życie. – odparłam

1024. Chwilę później zaś, usłyszała głos jakiegoś z Żołnierzy Kombinatu, który mówił do niej:

– CurrentControlSet

W tym momencie, dziewczyna uniosła zapłakany wzrok i spytała:

– DISK&VEN_SAMSUNG&PROD_SSD_PM830_2.5?

1025. Kiedy zaś stanęła pod drzwiami, zamknęła oczy, wzięła głęboki wdech i zapukała. Chwilę później, usłyszała zza drzwi głos ukochanego, który mówił:

– DEVICE0

1026. W tym momencie otworzyła drzwi i przekroczyła próg. Kiedy zaś uniosła głowę i spojrzała na Breena, ten, widząc ukochaną, podszedł do niej i spytał ze zdziwieniem:

– S-1-5-21-3363375183-704808241-556179736-1002?

– Breen...Błagam...Pozwól mi tu z tobą zostać...Ja nie mam gdzie wracać...Moi rodzice wyrzucili mnie z domu na bruk...Skądś dowiedzieli się o mojej Nadkropkozie, nie wiem skąd mogli o tym wiedzieć, bo przecież nic im nie mówiłam i wściekli się, a na końcu kłótni mnie wyrzucili...To jest jedyne miejsce, do którego mogłam pójść... – odpowiedziała jeszcze zapłakanym głosem dziewczyna.

– Oczywiście, że pozwolę ci tu zostać, kochanie. Przecież nie wyrzucę cię od tak, na bruk. – odparł

1027. Biegła płacząc. Gdy odbiegła na wystarczającą odległość, zaczęła wałęsać się po mieście. Jednak, w pewnym momencie usłyszała dźwięk dwóch kibli publicznych.

1028. W tym momencie, postanowiła mu opisać to, co się u niej działo. Odpisała więc:

"Klara Miller: Obsługa szyfrowania urządzeń: Przyczyny niepowodzenia automatycznego szyfrowania urządzenia: Nie można używać modułu TPM, Powiązanie PCR7 nie jest obsługiwane. Działanie interfejsu testów zabezpieczeń sprzętowych nie powiodło się i urządzenie nie obsługuje funkcji InstantGo, Wykryto niedozwolone [tu system nie dopisał, sry.]

1029. Widząc go, podbiegła do niego i rzuciła mu się w ramiona. Chwilę później i on ją przytulił. Kilka chwil później, dziewczyna powiedziała:

– Keyboard Preference

1030. W tym momencie, zaśmiał się on, po czym powiedział:

– C:%5CProgram Files%5CWindowsApps%5CMicrosoft.BingFinance_4.22.3254.0_x64__8wekyb3d8bbwe%5Cresources.pri

1031. – Ja kocham cię przede wszystkim za twoje poczucie humoru...No nikt inny nie potrafi tak poprawić mi nastroju na dany dzień jak tyły turbosprężarki. – odparł

W tym momencie, zaśmiałam się, po czym rzekłam:

– Konfiguracja PCR7: Powiązanie nie jest możliwe.

1032. Po tym czasie, byłam mocno odwodniona, głodna, zmęczona i zmarznięta oraz nabawiłam się rany otwartej na kostce, przez co kuśtykałam. Postanowiłam, że jeśli mam umrzeć, chciałam aby nastąpiło to pod Cytadelą. Dowlekłam się więc tam, płacząc z głodu, pragnienia, zmęczenia i zimna, a następnie usiadłam pod bramami Cytadeli. Chwilę później zaś, kiedy siedziałam tak skulona, usłyszałam głos jednego z żołnierzy Kombinatu, który mówił:

– Tryb systemu BIOS: Starsza wersja

1033. – Dziękuję... – powiedziałam, po czym wstałam i kuśtykając weszłam do Cytadeli. Najprawdopodobniej byłam znana w systemie BIOS, gdyż nie włączył się alarm. Dokuśtykałam więc do biura Breena, co było trudne. Po znalezieniu się tam, podeszłam do drzwi, zamknęłam oczy, głęboko odetchnęłam i zapukałam. Chwilę później, usłyszałam głos ukochanego, który mówił:

– Zabezpieczenia oparte na wirtualizacji: Niewłączona

W tym momencie otworzyłam drzwi i kuśtykając weszłam do środka. Kiedy zaś zdjęłam kaptur i uniosłam głowę, Breen, widząc mnie, najprawdopodobniej pomyślał, że to śmierć po niego przyszła, gdyż ewidentnie trochę się przestraszył. Nie dziwne, bo byłam blada, bardzo chuda, miałam potargane włosy, postrzępione ubranie od długiego czasu nie dbania o nie, kuśtykałam oraz miałam smutne i zmęczone oczy. Chwilę później, spytał ze słyszalnym strachem w głosie:

– K-Kim ty jesteś? Ś-Śmiercią?

– Jestem EDYTOREM REJESTRU! – odpowiedziała Klara.

– KLARA?! – krzyknął podbiegając do mnie. Kiedy zaś stał przy mnie, przytrzymał mnie, gdyż najprawdopodobniej widział, że byłam bliska omdlenia, po czym spytał:

– Pojebało cię? Nie jesteś edytorem rejestru, tylko menedżerem zadań!

– Moi rodzice...Wyrzucili mnie z <głęboki oddech> z domu... Przez trzy miesiące włóczyłam się po mieście...Dziś chciałam umrzeć pod Cytadelą...Ale na szczęście jeden z żołnierzy Kombinatu pozwolił mi tu wejść... – odpowiedziałam

– Gdyby teraz twoi, ech, no nie można ich tak nazwać, ale nie wiem jak to inaczej powiedzieć, rodzice by cię zobaczyli, żałowaliby tego, że cię wyrzucili. – odparł, po czym dodał:

– Komputer\HKEY_USERS\S-1-5-18\Software\Microsoft\IdentityCRL\DeviceIdentities

1034. Jednak, kiedy powoli przysypiałem (byłem tylko edytorem rejestru, też potrzebowałem snu, a była godzina 22:43), usłyszałem pukanie do drzwi mego biura. Od razu się pobudziłem. Zdziwiło mnie jednak to, że pukanie nie było ciągłe, jak to zwykle bywało gdy ktoś coś ode mnie chciał, ale przerywane. Mimo wszystko, powiedziałem:

– CacheHashTableSize!

1035. KLARA?! To była KLARA?! Kto ją tak skrzywdził?! Nie wiem kto to był, ale jakbym się dowiedział to ten ktoś chyba by miał zwiększony terror. Od razu podbiegłem do niej. W międzyczasie krzyknąłem:

– ShadowFileMaxClients!

Kiedy podbiegłem do niej, przytrzymałem ją aby nie upadła, gdyż wyglądała tak jakby miała stracić przytomność, po czym spytałem:

– Ustawienia regionalne: Polska?

– Moi rodzice...Wyrzucili mnie z <głęboki oddech> z domu... Przez trzy miesiące włóczyłam się po mieście...Dziś chciałam umrzeć pod Cytadelą...Ale na szczęście jeden z żołnierzy Kombinatu pozwolił mi tu wejść... – odpowiedziała

A to skurwysyny! Nie ma to jak skazywać własne dziecko na cierpienia.

– Gdyby teraz twoi, ech, no nie można ich tak nazwać, ale nie wiem jak to inaczej powiedzieć, rodzice by cię zobaczyli, żałowaliby tego, że cię wyrzucili. – odparłem, po czym dodałem:

– W ogóle to potrzebujesz czegoś? Picia? Snu?

Nie wiedziałem, czego dokładnie chce. Mogłem jej dać wszystko, co potrzebowała. Chwilę później zaś, odpowiedziała:

– LogInitialPageCount

1036. „Pamiętnik jednej z wielu niewolnic Edytora Rejestru."

1037. Otworzyłem więc i zacząłem czytać. Było tam mało notek, co znaczyło mało ciekawych dni w historii mojej ukochanej. Jednak, jedna notka spowodowała, że mimowolnie się uśmiechnąłem i, że prawie się popłakałem z radości. Brzmiała ona:

"Kibel"

1038. Ale...Oni mnie pobiją, zabiją i nie zrozumieją za to, że kocham kogoś O WIELE starszego ode mnie i to jeszcze KONSULA. Moja wina, że On jest Edytorem Rejestru niż choćby mój ojciec?

1039. Jesteśmy jak Romeo i Kibel Publiczny – nikt nie akceptuje naszej miłości.

1040. Kiedy zaś to zobaczyłam, przestraszyłam się. Wiedziałam, że mój ojciec dotrzymywał danego słowa. Mimo wszystko, zaczęłam ze strachem błąkać się po mieście. Trwało to sto lat.

1041. – Dziękuję... – powiedziałam, po czym wstałam i kuśtykając doszłam do Cytadeli, a następnie na jej szczyt, co było trudne. Kiedy tam byłam, podeszłam do odpowiedniego miejsca, zamknęłam oczy, głęboko odetchnęłam i zapukałam. Przez parę minut słychać było ciszę. Najprawdopodobniej Breen albo spał, albo był czymś zajęty. Lecz, chwilę później, usłyszałam jego głos, który mówił:

– LogMaxJobDemoteTimeMs!

1042. – Jestem taka nieszczęśliwa i cierpiąca... – rzekłam

– Nie jesteś nieszczęśliwa...Przecież ja jeszcze tobie zostałem...W ogóle to czego ci trzeba? Wody? Jedzenia? Snu? LOL-a? – spytał

1043. Tej nocy w Cytadeli było wyjątkowo spokojnie. I w sumie dobrze, bo wreszcie mogłem się wyspać. W pewnym momencie zaś, kiedy już spałem (a właściwie to zasypiałem), usłyszałem pukanie do drzwi. Zdziwiło mnie tylko to, że nie było ono ciągłe, jak zwykle, a przerywane. Mimo to, od razu otworzyłem oczy i podniosłem głowę ze stołu. Kiedy zaś trochę się rozbudziłem, powiedziałem:

– Rola platformy: Urządzenie przenośne

1044. Jej (wyglądała jak kobieta) oczy były smutne i widać było po nich, że srała.

1045. W tym momencie, postać odpowiedziała słabym i zmęczonym głosem:

– Breen...Nie poznajesz mnie? To...To ja...Menedżer zadań...

CO KURWA?! KLARA?! KTO JEJ TO DO CHOLERY ZROBIŁ?!

– KLARA?! KTO CI TO ZROBIŁ?! – krzyknąłem, podbiegając do niej. Kiedy zaś stałem obok mej ukochanej, przytrzymałem ją, gdyż widziałem, że prawie mdlała. Kilka chwil potem, powiedziała:

– Moi rodzice...Chcieli <głęboki oddech> chcieli mnie zabić siekierą...Uciekłam od nich...Przez rok się błąkałam po mieście...<Głęboki oddech> Dziś chciałam umrzeć pod siedzibą Microsoftu...Ale na szczęście jeden z żołnierzy Kombinatu pozwolił mi tu wejść...

1046. Widziałam, że Wielki Elektronik słuchał tego ze zdziwieniem. Widać to było w jego zajebistych oczach. Chwilę później, powiedział ze zdziwieniem w głosie:

– FileGrowthQuantumSeconds?!

1047. Jednak, Elektronik najprawdopodobniej zauważył, że się czymś martwię, gdyż w pewnym momencie usłyszałam, jak pytał mnie:

– CacheShortPageCount?

– A nie powiesz o tym nikomu? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

Wolałam aby to zostało między nami. Tak samo jak kiedyś, kiedy zobaczyłam nieuchronny koniec Informacji o systemie jeszcze na długo przed jego nastąpieniem.

– Nie powiem. Obiecuję. – odpowiedział

– Dobrze. Na razie nie stało się nic, ale za jakiś czas się stanie. Bowiem wierz mi lub nie, ale ja umiem widzieć kible publiczne. Jednak, co najgorsze, nie potrafię jej zmieniać. A obecnie widziałam bardzo smutną przyszłość. – odpowiedziałam

– Spoko, mnie już na tym świecie raczej nic nie zdziwi. W ogóle, to aż taka ta przyszłość zła? A jak ona wygląda? – spytał

– Tak. – Odpowiedziałam, po czym zaczęłam myśleć o tym, co zobaczyłam. W tym momencie, te obrazy zaczęły przewijać się na jednym z ekranów głównego komputera sterującego Centrum Dowodzenia III Rzeszy. Kiedy pokaz widzianej przeze mnie przyszłości się skończył, nastała cisza. Słychać było, dosłownie, ciszę. Kilka chwil potem, Wielki Elektronik rzekł:

– Uruchom ponownie

1048. Kiedy zaś leżałam już poraniona i cierpiąca na podłodze cicho płacząc, w którymś momencie usłyszałam otwierające się drzwi od pomieszczenia, w którym byłam. Przestraszyłam się. Bałam się, że to któryś z tych, na których chciałam się zemścić wrócił aby mnie dobić. Zamknęłam więc oczy i skuliłam się. Chwilę potem usłyszałam kroki. W pewnym momencie ustały. I w tym momencie usłyszałam znajomy głos, który mówił:

– Hyper-V - Rozszerzenia trybu monitorowania maszyny wirtualnej: Tak

1049. Kiedy to zrobiłam, ujrzałam mego pierwszego ukochanego. Ale...jak? Przecież on lata wcześniej zmarł z wycieńczenia, głodu i odsraczkowania.

1050. Po czym kopniakiem przewrócił mnie na pizdę. Kiedy zaś uniósł siekierę i chciał mnie nią zabić, patrzyłam na niego z przerażeniem w oczach.

1051. Parę sekund później, zamknęłam ze strachu oczy, a następnie powiedziałam z, jeszcze słyszalnym, strachem w głosie:

– Nazwa użytkownika: WattpadMaster\Ramoninth

1052. W środku widziałam jakiś szalejący, zielony gaz. Oprócz tego, było tam ciemno. Jedyne co oświetlało tamto pomieszczenie to czerwone światło alarmu, który jeszcze trochę był słyszalny. Na podłodze leżała jakaś pęknięta beczka, z której to wydobywało się gówno Dawida. Już wiedziałam w 90% dlaczego zakazano mi tam wchodzić.

Jednak, w pewnym momencie, poczułam, że ktoś położył mi rękę na dupie. Aż ciarki mi przeszły. Było tam TAK CHOLERNIE CIEMNO i jeszcze KTOŚ za mną był. Od razu odwróciłam się. Kiedy to zrobiłam, ujrzałam Wielkiego Elektronika. Chwilę później, powiedział on:

– FileDiscontinuitiesPerSecond

1053. – Ech...No dobrze, opowiem ci o tym, ale to nie są miłe wspomnienia. Otóż, Sektor XYZ służył do eksperymentów na materiałach niebezpiecznych, czyli np. rzeczach z promieniowaniem gammmmmmmmmmmmmmma. Któregoś dnia, eksperymentowałem tam z beczkami z gównem Dawida. Sprawdzałem ich wytrzymałość, kiedy zostawały poddawane różnym ciśnieniom. W którymś momencie, kiedy na chwilę je zostawiłem i poszedłem podnieś beczkę z oksygenem, gdyż przewróciła się, jedna z beczek z gównem Dawida pękła, do dziś nie wiem, z jakiego powodu, przez co pomieszczenie zaczął wypełniać śmiercionośny smród gówna Dawida. Kiedy się zorientowałem, chciałem stamtąd uciec, aby się nie udusić. Jednak, nie zdążyłem otworzyć drzwi, gdyż zemdlałem. Życie uratował mi, z tego, co się dowiedziałem, kiedy się obudziłem, mój zaufany sługa, płk. Alojzy Bąbel, którego miałaś już okazję poznać. Kiedy wróciłem do zdrowia, bo jednak zatrucie gazem było duże, odciąłem sektor od świata, zablokowałem przejście i wymontowałem przycisk z windy, aby nikt nie mógł się tam dostać. Obecnie funkcję Sektora X przejęła druga połowa Sektora V jednak po incydencie z neurotoksyną jestem już uważniejszy przy tego typu eksperymentach. A sam pechowy Sektor jest obecnie nadal skażony gazem, co widziałaś. Staram się go na wszelkie sposoby pozbyć jednak nie daję rady. Nie wiem, co za cholerstwo mi sprzedali na tym czarnym rynku. Nie chcę, abyś tu chodziła, gdyż mogłoby ci się coś stać, a już cię polubiłem, więc nie chciałbym, aby coś ci się stało. – opowiedział

Po tej rozmowie, już wiedziałam, dlaczego to miejsce zostało odcięte od świata. Chwilę później, Elektronik powiedział:

– SwagBitsPerSecond

1054. Po czym Klara rzuciła mu się w ramiona i mocno do niego przytuliła. Następnie, ze strachu zamknęła dupę. Breen zaś, jedną ręką przytulił ją do siebie, a drugą wycelował broń w kierunku Danieleła.

– O, to ty. Co cię do mnie sprowadza? Zwykle to ja musiałam do ciebie chodzić.

W tym momencie podszedł on do mnie bliżej, chwycił mnie za ręce i powiedział:

– BITCH, I'M WORLDWIDE!

1055. – Bo...Bo ja od dłuższego czasu czuję, że cię kocham... Jesteś taka cudowna...Kiedy się śmiejesz, można to uznać za najpiękniejszy widok w Sosnowcu...Gdy płaczesz...Wokół robi się nagle tak wesoło...Jesteś najlepsza i najcudowniejsza...Kocham Cię...

1056. – Cześć. Gdzie jedziesz?

– Do CommitMaxCheckPointPageCount. – odpowiedziałam

1057. – Do Sektora V. W ogóle to co to za kartka, którą trzymasz? – odparł

– Pierwsza wersja loga dla przyszłego imperium, o które zaprojektowanie prosił mnie Wielki Elektronik. – rzekłam

– O. A jak to logo wygląda? – spytał, wyraźnie zaciekawiony.

W tym momencie pokazałam mu kartkę. Kiedy zaś to zrobiłam, Alojzy powiedział:

– Zapisywanie...

– To świetnie wiedzieć, że moja koncepcja się udała. – powiedziałam

– W ogóle, to co ono znaczy? – zapytał

– Te dwie kreski i „V" u dołu mają być inicjałami od „Wielki Zapierdalacz". Jako iż nie wiedziałam, jak wpisać „W" w romb, jest „V". A kolory są takie, bo najlepiej pasują. – odparłam

– Ciekawe, czy Elektronikowi się spodoba, bo dla mnie jest takie proste, ale jednocześnie chujowe.

1058. Jednak, w pewnym momencie, kiedy weszłam do windy (chciałam jechać na chwilę do magazynu, czyli do Sektora XYZ), ujrzałam legendarny przycisk, na którym napisane było:

"DUPA"

1059. „Czyżby Elektronikowi udało się uwolnić ten sektor spod panowania gówna Dawida? Najwidoczniej tak." – pomyślałam po zobaczeniu tego.

1060. – Pozwól, że oprowadzę cię po bazie. Zacznijmy od miejsca, w którym jesteśmy. Jest to Sektor ASDAS. Są tu pomieszczenia mieszkalne, jak widać. Mieszkają tu osoby, które oprócz mnie są w tej bazie. A uwierz, jest ich mnóstwo. Naukowcy, informatycy, programiści, moi słudzy, etc.Wszyscy tu mieszkają. Poza mną. Ja mieszkam w Sektorze W.

Po tych słowach, zeszliśmy klatką schodową w dół. Kiedy zaś staliśmy przed Sektorem B, Wielki Elektronik powiedział:

– Zabij ktoś te nowe sterowniki Bluetooth. ;-;

Po tych słowach, ruszyliśmy dalej w dół. Parę minut potem, gdy staliśmy przed Sektorem C, Elektronik rzekł:

– A oto Sektor Cebula. Znajdują się tu pomieszczenia kontrolne bazy, z których to obserwuję na odległość wszystko, co się dzieje we wszystkich sektorach. Oprócz tego, są tutaj linie produkcyjne, na których obecnie tworzone są części do nowych robotów. Jeśli byś mnie kiedykolwiek szukała, to najczęściej jestem tutaj.

Następnie zaś, ruszyliśmy dalej. Po znalezieniu się przed Sektorem Dupa, Wielki Elektronik rzekł:

– Advanced INF Setup

Po czym ruszyliśmy dalej. Gdy staliśmy przed Sektorem Ewaluacja, mój przewodnik powiedział:

– A oto i Sektor E. Znajdują się tu laboratoria do eksperymentów fizycznych. Prowadzone są tu eksperymenty m.in. nad grawitacją. Często dzieją się tu rzeczy, które można zobaczyć tylko na filmach, więc warto co jakiś czas zaglądać tu. Można bowiem na własne oczy zobaczyć coś, czego na świecie nie znajdziesz.

Po tych słowach, poszliśmy dalej w dół. Kiedy doszliśmy do Sektora Fenyloketonuria, Elektronik rzekł:

– Dodatkowy opis systemu operacyjnego: Niedostępne

I następnie poszliśmy dalej. Po dojściu do Sektora Gówno, Wielki Elektronik rzekł:

– A oto jeden z najciekawszych sektorów. Sektor G. Znajdują się tu laboratoria do testów nad technologią pozwalającą na przenoszenie ludzi do świata wirtualnego. Można dzięki temu choćby pograć sobie w jakąś grę „na żywo". Jedyna wada – giniesz w grze – umierasz i w rzeczywistości. Więc z tym trzeba uważać. Lub ówcześnie włączyć god moda.

I ruszyliśmy dalej w dół. Gdy byliśmy przed Sektorem HKEY_USERS, Elektronik rzekł:

– Wersja: 10.0.16299 Kompilacja 16299~

Po czym poszliśmy dalej w dół. Gdy byliśmy przed Sektorem Intel(R), Elektronik rzekł:

– LastKnownGoodProxy

I poszliśmy dalej. Gdy staliśmy przed Sektorem Jabadabadu, Wielki Elektronik rzekł:

– Plik stronicowania: C:\pagefile.sys

I udaliśmy się dalej. Po znalezieniu się przed Sektorem Kurwinoks, Elektronik rzekł:

– A tutaj jest Sektor K. W nim znajdują się komory kriogeniczne. Czasem się przydają, np. do zamrażania gówna Dawida i badania jak zachowuje się ich organizm w czasie hibernacji. Rzadko są używane, jednak również się przydają. Ostrzegam, że w środku jest gorąco.

Po tych słowach, poszliśmy w dół bazy. Gdy byliśmy przed Sektorem Latitude, Wielki Elektronik rzekł:

– CachedProxyAccessType

Po czym poszliśmy dalej. Gdy znaleźliśmy się przed Sektorem Meltdown, Elektronik powiedział:

– Zainstalowana pamięć fizyczna (RAM): 8,00 GB

Następnie udaliśmy się do Sektora Napierdalaczowie. Gdy przed nim staliśmy, Wielki Elektronik odparł:

– Producent płyty głównej: Dell Inc.

I poszliśmy dalej. Po znalezieniu się przed Sektorem Ogórki, Elektronik rzekł:

– Niski poziom naładowania baterii.

Po czym udaliśmy się w dół. Gdy byliśmy przed Sektorem Popierdolec, Elektronik odparł:

– Bateria 2: Brak

A następnie poszliśmy dalej. Gdy byliśmy przed Sektorem Quantum, Wielki Elektronik odparł:

– Bateria 1: 12% i trwa ładowanie

A następnie udaliśmy się do Sektora Rapidito. Gdy przed nim staliśmy, Elektronik powiedział:

– StreamType

Po czym ruszyliśmy do Sektora Spierdalaj. Gdy przed nim staliśmy, Wielki Elektronik rzekł:

– Wybierz podkategorię.

Po tych słowach, udaliśmy się dalej. Gdy znaleźliśmy się przed Sektorem Tapicerka, Elektronik powiedział:

– Dla rodzin 500+, dla Misiewicza 50000+.

I ruszyliśmy do Sektora Upierdolony. Kiedy przed nim staliśmy, Wielki Elektronik rzekł:

– Katalog systemu Windows: C:\WINDOWS

Po tym, poszliśmy do Sektora Volatile. Gdy przed nim stanęliśmy, Elektronik powiedział:

– Całkowita pamięć fizyczna: 7,91 GB

I ruszyliśmy dalej. Kiedy znaleźliśmy się przed Sektorem Wpierdol, Wielki Elektronik powiedział:

– A oto Sektor W. Jest on moim prywatnym sektorem, do którego mogę wchodzić tylko ja. Bez pozwolenia nikt inny nie może tu srać. Tu mieszkam i czasem przebywam. Więc tu nie wchodź, chyba, że ci pozwolę. I właściwie tyle. Ten sektor to taki mój dom.

Po tych słowach poszliśmy dalej w dół. Kiedy byliśmy przed Sektorem Xorax, na drzwiach ujrzałam napis:

„WARNING!

DEADLY DAVID SHIT!"

Na innych sektorach nie było żadnych ostrzeżeń. Zdziwiłam się i przeraziłam. Sektor z takim napisem musiał być cholernie niebezpieczny. Chwilę potem, Elektronik rzekł:

– Echhh...A oto i Zakazany Sektor, czyli Sektor X. Lub Sektor Złych Wspomnień, ale to raczej tylko dla mnie. Służył on niegdyś do eksperymentów na materiałach niebezpiecznych. Obecnie tę funkcję przejął Sektor V. Opowiem ci, dlaczego to miejsce już nie jest takie samo. Któregoś dnia, eksperymentowałem tam z beczkami z gównem Dawida. Sprawdzałem ich wytrzymałość, kiedy zostawały poddawane różnym ciśnieniom. W którymś momencie, kiedy na chwilę je zostawiłem i poszedłem podnieś beczkę z oksygenem, gdyż przewróciła się, jedna z beczek z gównem Dawida pękła, do dziś nie wiem, z jakiego powodu, przez co pomieszczenie zaczął wypełniać śmiercionośne gówno Dawida. Kiedy się zorientowałem, chciałem stamtąd uciec, aby się nie udusić. Jednak, nie zdążyłem otworzyć drzwi, gdyż zemdlałem. Życie uratował mi, z tego, co się dowiedziałem, kiedy się obudziłem, mój zaufany sługa, płk. Alojzy Bąbel, którego miałaś już okazję poznać. Kiedy wróciłem do zdrowia, bo jednak zatrucie gazem było duże, odciąłem sektor od świata, zablokowałem przejście i wymontowałem przycisk z windy, aby nikt nie mógł się tam dostać. A sam pechowy Sektor jest obecnie nadal skażony gównem Dawida, co widać po uwadze na drzwiach. Staram się go na wszelkie sposoby pozbyć jednak nie daję rady. Nie wiem, co za cholerstwo mi sprzedali na tym czarnym rynku. Nie wchodź tu, jeśli nie chcesz się udusić. W sumie i tak tu nikt nie wejdzie, bo drzwi są zablokowane. I nie próbuj się tu dostać. Nie chciałbym cię mieć na sumieniu.

Następnie, po tej długiej opowieści, udaliśmy się do Sektora Ysilon. Gdy przed nim staliśmy, Wielki Elektronik rzekł:

– Dostępna pamięć fizyczna: 4,99 GB

Gdy zaś ruszyliśmy dalej i znaleźliśmy się przed ostatnim sektorem, Wielki Elektronik powiedział:

– A oto ostatni cel naszej podróży. Sektor Zakurwiacz. Znajduje się tu magazyn. Są tu stworzone i w pełni działające maszyny, magazynki do broni, części do maszyn, etc. Jest on potrzebny i często trzeba go uzupełniać, tak się przydaje.

Następnie poszliśmy do windy i ruszyliśmy do Sektora ASDAS.

1061. Kiedy zaś wyszedłem z pokoju, w którym byłem i ruszyłem się przejść, w pewnym momencie drogi ujrzałem, również przemierzającego korytarz, jakiegoś mężczyznę. Chwilę później, kiedy mnie zauważył, rzekł:

– Album z kolekcji biblioteka: Dirty Bass (Deluxe)

1062. Kiedy zaś Grzegorz zabił Klarę i Dawida, którego gówno prawie zajebało Wielkiego Elektronika, wszedł do pomieszczenia głównego ich bazy. Kiedy to zrobił ujrzał, że było tam całkowicie pusto. Zaś pod jedną ze ścian leżała odwrócona, skulona i trzęsąca się z zimna Laóra. Słychać było, że cicho płakała. Od razu podszedł do niej, usiadł obok, podniósł ją, przewrócił na plecy i położył sobie na kolanach. Kiedy dziewczyna go zobaczyła, powiedziała słabym głosem:

– Wyślij do programu OneNote 16

– Kochanie...Nie bój się. Jestem przy tobie. Już jesteś niebezpieczna... – rzekł

Następnie zaś, odwiązał swój stary płaszcz, który miał przewiązany w pasie i szczelnie okrył nim dziewczynę. Kiedy to zrobił, czule przytulił ją do siebie. Ona również mocno się w niego wtuliła. Po chwili, ten czule i długo pocałował ją, a następnie zamknął dupę. Mając ją miał wszystko. Gdy zaś po paru sekundach otworzył oczy wstał i wraz z ukochaną wyszedł z pomieszczenia i budynku. Jako iż wcześniej zauważył swój pojazd, wszedł do środka, położył Laurę na siedzeniu w kokpicie i wtedy zauważył, że nigdzie nie było kluczyków, przez co nie mogli ruszyć. Widząc to, zwrócił się do ukochanej:

– Wyślij do programu OneNote 2013

1063. Chwilę później, zamknąłem zmęczone oczy. Po paru minutach nie dało się słyszeć nic poza moimi słabymi, płytkimi oddechami oraz cichutkimi oddechami mego kibla. Kilka chwil potem – usnąłem...

1064. – Grzegorz...Grzegorz...Obudź się! Kurwa mać, ty deklu, już dwunasta!

1065. Chwilę potem, spytała mnie:

– Zainstalowałam ci w kompie to:

https://youtu.be/e5hEzW0xolk

Super, co nie? :D

W tym momencie rozpłakałem się jeszcze bardziej i przytuliłem ją do siebie. Chwilę później, poczułem na sobie jej dupę, co znaczyło, że ona również mnie przytuliła. Po chwili powiedziałem, nadal zapłakanym głosem:

– Ty dziwko! Nie stać mnie na odblokowanie plików, a tam były tajne plany atomowe! Wszystkie dolary przebuliłem na Bitcoin!

1066. Około godzinę później, kiedy obudziłem się, ujrzałem twarz mej ukochanej. Była tak szpetna, że aż żałowałem, że nie mogłem manipulować swoim wzrokiem, aby wyfotoszopować tą krzywą mordę. Chwilę później, spytała ona:

– Komputer\HKEY_USERS\S-1-5-18\Software\Microsoft\SBE\SAL?

1067. Kiedy zaś Laura weszła do bazy, ujrzała tam nieprzytomnych Grzegorza, Grzegorza i Grzegorza.

1068. *Rozdział 666 wersja oczami Danieleła.*

1069. Nie wiem, ile czasu spałem. Obudziło mnie potrząsanie mną i głos Wilhelma (zajebiste imię, nie? xD), czyli jednego z pracowników mej korporacji, który mówił:

– Trwa odświeżanie informacji o systemie...

Po chwili otworzyłem oczy. Kiedy to zrobiłem, powiedziałem:

– CacheHashTableSize

1070. Była godzina ósma rano. Xyam oraz jego rodzice jeszcze srali. Jedyni, którzy byli na nogach, to służba oraz Laóra. Dziewczyna siedziała w ogrodzie, który znajdował się na tyłach pałacu. Obecne była na dużym, miękkim fotelu, z stolikiem przyczepionym do ramienia. Czytała książkę. Wiał ciepły, wiosenny wiatr, powodując szum liści drzew, które tam się znajdowały. Czarny jak noc kosmyk włosów dziewczyny opadał jej na dupę. Po chwili zaś, usłyszała kroki. Nie przejęła się tym. Myślała, że to jakieś zwierzęta sobie chodzą, gdyż było ich trochę w owym miejscu. Lecz, w którejś chwili, ktoś gwałtownie uniósł ją do dołu. Od razu pisnęła ona, gdyż przestraszyła się tego. Nastąpiło to tak znienacka. Mimo to, odwróciła głowę aby sprawdzić, kto był za to odpowiedzialny. Po zrobieniu tego, zauważyła Xyama. Widząc go, rzekła:

– Raportowanie błędów systemu Windows.

1071. Chwilę potem, gdy Erich z trudem łapał oddech, Aaron syknął:

– ShadowFileMaxClients!

1072. Chwilę później, Aaron opuścił broń i puścił prawie nieprzytomnego Ericha. Kiedy to zrobił, Erich opadł na podłogę, a Aaron wyszedł. Zaś jego towarzysz, charcząc, łapał powietrze. Po paru minutach, kiedy mógł już normalnie oddychać, podniósł się z kibla.

1073. Tego dnia, byłam z mamą w kiblu publicznym i Sadybie Best Malllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll. Byłyśmy najpierw u fryzjera, a potem poszłyśmy zrobić mi zdjęcie do legitymacji i Karty Zawodowego Sracza. Potem byłyśmy razem w McDonald's i na zakupach.

1074. Dzisiaj zadzwoniłam do mego liceum i spytałam się, kiedy jest rozpoczęcie roku wydalniczego.

1075. Dzisiaj było rozpoczęcie roku wydalniczego.

1076. Lekcje jak i przerwy minęły bardzo szybko, a sami nauczyciele, z którymi na razie mieliśmy lekcje są bardzo zjebani.

1077. Tego dnia w szkole było bardzo fajnie. Czas zleciał bardzo szybko i ani się nie obejrzałam, a już srałam.

1078. W dniu dzisiejszym w szkole było fajnie. Lekcje zleciały bardzo szybko i ani się nie obejrzałam, a już przejechała mnie kosiarko-koparka. Po lekcjach, pojechałam na al. Niedojebów po podręcznik do Napierdalanki.

1079. Tego dnia w szkole było fajnie, mimo iż mieliśmy zakaz zbliżania się do kibla, bo dzień wcześniej ktoś wysrał takie gówno, że rury zatkało.

1080. Tego dnia, przez większość czasu wyłam do księżyca.

1081. Nie nudziłam się, w większości oglądałam filmy na YouTube oraz przeglądałam Netflix.

1082. W dniu dzisiejszym również miałam siedem lekcji, mimo iż miało ich być sześć. Potem około godzinę wracałam do mej zapyziałej meliny, którą dumnie nazywam domem, a po powrocie długo odrabiałam pracę domową. ;=;

1083. Tego dnia miałam lekcje na dziesiątą piętnaście. Miałam cztery lekcje, a po nich pojechałam na al. Zjebów. Tam kupiłam parę podręczników do szkoły i poszłam do McDonald's tańczyć Harlem Shake.

1084. Dzisiaj najpierw pojechałam z mamą na ul. Niedopierdoloną odebrać z paczkomatu podręcznik do języka polskiego. Po odebraniu go, obie pojechałyśmy do kibla publicznego w Piasecznie.

1085. Moje zadania w tym tygodniu!

*Srać dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu

1086. Tego dnia wypłynęliśmy z portu w Dresotown i, jako iż wiał mocny wiatr, za pomocą silnika, dopłynęliśmy do kolejnego portu, tym razem chyba do Giżycka, jednak pewności nie mam.

1087. Dzisiaj płynęliśmy do Portu Wpierdol za pomocą żagli.

1088. Na początku płynęliśmy przy użyciu dupy, ale jako iż wiatr był bardzo słaby, w połowie drogi zwinęliśmy żagle i włączyliśmy dupę Andromedy.

1089. Dzisiaj, o godzinie dziesiątej zajebałam wszystkich z Glocka. Po dopłynięciu tam, przywróciliśmy jacht do porządku, a następnie, w oczekiwaniu na autokar, poszłam kraść prąd.

1090. Moje zadania w tym tygodniu!

*Odrobić pracę domową z podstaw srania i nauczyć się na kartkówkę z chemii.

1091. Tego dnia w szkole prawie nie mieliśmy lekcji, bo jakiś debil wszedł w drzwi po prawej stronie i zjebał nam opowieść, pan od biologii utonął w kiblu, a pani od WOK-u utknęła w "Mind Control Facility" z "The Stanley Parable". Również dowiedzieliśmy się, że w piołtek mamy trzy lekcje.

1092. Dzisiaj rano, gdy jechałam do szkoły, mama opieprzyła mnie tylko dlatego, że wysadziłam umywalkę.

1093. Tegoż dnia miałam na dziewiątą piętnaście. W szkole dowiedziałam się, że trzeba było do dziś wysłać pani od informatyki wirtualny wpierdol, co wykonałam jakiś czas temu, po powrocie do domu.

1094. Tegoż dnia do szkoły miałam na godzinę szóstą sześćdziesiąt sześć.

1095. Tego dnia miałam lekcje na godzinę ósmą trzydzieści. Na pierwszej godzinie mieliśmy sprawdzian z matematyki i przed nim, wpierdol od nauczycielki, bo wiedziała, że dostaniemy jedynki.

1096. Tego dnia lekcje zaczęłam o godzinie ósmej trzydzieści. Pierwszą lekcją była informatyka, na której uczyliśmy się dawać wirtualny wpierdol.

1097. Dzisiaj w szkole na początku nie było kartkówki z srania, gdyż było zastępstwo i pani, która przyszła na zastępstwo okazała się szefem Stanleya.

1098. W sumie samej piątej lekcji tak jakby nie było, gdyż wszyscy pracownicy i uczniowie zniknęli. Kiedy poszłam do pokoju nauczycielskiego, zauważyłam dziwny panel...

1099. Tego dnia, w szkole na dobrą sprawę nie działo się nic ciekawego. Na dwóch godzinach filozofii, jak zwykle, napierdalaliśmy combo w CS, ale na szczęście pan wypuścił nas piętnaście minut później.

1100. Dzisiaj, jako iż był jedenasty listopada, nie miałam dodatkowego niemieckiego, więc siedziałam cały dzień w domu i zbierałam zakłady, ile czasu naród nic nie rozjebie na ulicach.

1101. Tego dnia byłam, jak co sobotę, na dodatkowym niemieckim. Po nim, pojechałam do Arkadii i tam zajebałam wszystkich z AK-47, zjadłam drugie śniadanie w kawiarni Wpierdol Caffee i obiad w McDonald's oraz byłam w Empiku.

1102. Ten dzień był ciężki. Najpierw, na drugiej lekcji, był sprawdzian z napierdalania combosów w CS:GO, a później na szóstej, mieliśmy sprawdzian z biologii, z genetyki.

1103. Rozdział 3 Sprawa życia i śmierdzi.

1104. Kiedy zaczęli chodzić do szkoły GLaDOS była piękna Gordon się w niej zakochał. Do szafki szkolnej Gordon wrzucał jej liściki o treści:

"Zajebiesz ze mną Breena? I tak kanon jest już zjebany."

1105. Wszedł za nią do Cytadeli, lecz kiedy on wszedł, zaraz go wykryto, i włączono alarm. Później przyprowadzono go do GLaDOS i zostawiono. GLaDOS spytała się:

– Jak mi załatwisz autograf Narratora z "The Stanley Parable" to będziemy kwita.

1106. Pewnego dnia, GLaDOS po powrocie ze szkoły weszła do Cytadeli blada. Gordon Freeman zapytał się ją:

– Jesteś twarda?

– No... – odpowiedziała zmieszana GLaDOS.

– To nie rozpłacz się przy tym:

https://youtu.be/bvlhU0WjQbg

1107. – Co Ci się stało?

GLaDOS odpowiedziała:

– Wysrałam jelita.

1108. Lekarze szybko podłączyli ją pod system podtrzymywania dupy.

1109. Choroba dotyczy tylko dziewczyn i Arne Magnussona.

1110. Dane osobowe:

Imię: Gordon

Nazwisko: Freeman

Wiek: W "Half-Life 2" to coś koło czterdziestki.

Miasto zamieszkania: City 17

Zawód: Były pracownik Black Mesy, obecnie przyszły zabójca Breena i bohater Wszechświata.

Spokrewnienie z oskarżonym: Nie zna go, ale gościu wkrótce zginie zajebany łomem.

1111. – A czy ma pan jakieś dowody, pokazujące, że to prawda? – spytał się sędzia.

– Lol, po chuj? Jestem Gordon Freeman, wasz bóg. Powinniście mi wierzyć na słowo. – odpowiedział zgodnie z prawdą Gordon.

1112. Imię: GLaDOS

Nazwisko: Vance, bo to kopiara jebana.

Wiek: Chuj wie, ale jako iż chodzi do szkoły i włada Kombinatem, to pewnie coś około szesnastki.

Zawód: Uczennica i władca Kombinatu. Kurwa, ja też tak chcę, cheaterka jebana.

Spokrewnienie z oskarżonym: Nie zna go, ale gościu już ma szykowaną celę w Nova Prospekt.

1113. – Rzucił we mnie dupą. Prawie mnie zabił. – powiedziała GLaDOS.

1114. – Duchu, jesteś z nami?

Duch przesunął wskazówkę na „TAK".

– A jak masz na imię i nazwisko?

Wypisali wszystkie litery alfabetu. Po kilku chwilach wyszło:

"Grzegorz Antychryst"

1115. – A więc tak. Jesteśmy w Polsce, a miejsce w którym się znajdujemy, to moje stare mieszkanie. – powiedziała GLaDOS.

Gordon się zdziwił i się spytał:

– Na tej wyspie w środku Europy?

1116. Rodzice dziewczynki popatrzyli po sobie. Postanowili pójść do dziewczynki. Zastali ją srającą.

1117. Kiedy to zrobił, zauważył Klarę. Gdy i ta go dostrzegła, powiedziała:

– I'm free to do what I want and have a good time

Now somebody, anybody, everybody, say

Cause I'm free to do what I want and have a good time

Now somebody, anybody, everybody, say

1118. – Czyś ty kompletnie oszalała? Nie myślisz chyba, że cię puszczę. A nawet jakby, to jak zamierzasz otworzyć drzwi BEZ KLAMEK?! – odpowiedział

– Masz w imieniu Grzegorz, więc z automatu powinieneś umieć się teleportować. – odparła Klejra

1119. Kiedy nastała noc, dokładnie o dwudziestej trzeciej, trzydzieści jeden sekund osiem ubrali się oni oraz wzięli potrzebne rzeczy czyli zapasową klamkę, latarkę i pistolet, tak na wszelki wypadek. Następnie, wyszli z mieszkania i udali się w kierunku przejścia. W czasie drogi przez spowity mrokiem Szczecin, Grzegorz rzekł:

– Naprawdę nie rozumiem, co cię tak fascynuje w tych drzwiach. Ja po prostu podejrzewam, że tam są jakieś magazyny.

1120. Kilka sekund potem, doszli do ściany, na której zaczynały się drzwi. Podeszli do pierwszych, po czym Grzegorz wsadził ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°) klamkę w odpowiednie miejsce i nacisnął ją. Drzwi nie były zamknięte na klucz. Otworzyły się z cichym pierdnięciem.

1121. Widząc to, z czystej głupoty, podeszli do drugiego przejścia i otworzyli je. Te również zapierdziały, jednak nieco głośniej, jak tankowiec zawijający do portu.

1122. Tynk ze ścian odpadał. Był on pomalowany na czerwono i żółto w sposób, który miał przypominać ogień piekielny, który pochłonął moją pierwszą creepypastę o nazwie "Nyan Cat.apk".

1123. Pierwsze pomieszczenie było szare i obskurne. Znajdował się tam zniszczony, brązowy pierd, z którego wystawały sprężyny. Pod frontową ścianą, stała zniszczona szafka, która prawdopodobnie kiedyś służyła do trzymania pierdów. Obok fotela stała wysoka lampa z migającą żarówką.

1124. Za sobą słyszeli ciężkie kroki, a także czuli, że pomieszczenie zaczęło lekko pierdzieć.

1125. Gdy kroki były praktycznie za nimi, dobiegli do jakichś białych drzwi, które zawierały klamkę. Gwałtownie otworzyli je, wypadli przez nie i zamknęli je owej istocie przed mordą. Okazało się, że byli w przejściu podziemnym, z którego dostali się do pomieszczeń. Na kilka sekund zapanowała cisza. Niestety, po tym czasie, zaczęli słyszeć bardzo głośne walenie w drzwi dochodzące zza nich. Zaczęły się również wybrzuszać w tył.

1126. Po chwili stania, poczuła, że ktoś wpycha ją do wody. Nie udało jej się utrzymać, i wpadła do zimnej wódy.

1127. Gdy Andromeda była bliska utraty przytomności, spojrzała ostatni raz w góro-dół.

1128. Tej samej nocy, parę minut po tym, co stało się z Andronmedą, obok tego samego jeziorka przechodził mężczyzna o imieniu Chuj.

1129. Na ręce dziewczyny, widniał bowiem, oryginalny tatuaż, który przedstawiał rubin, który przecinał dupę.

1130. Gdy Grzegorz otrząsnął się ze zdziwienia, pomyślał:

"Najczęściej używane:

– File Explorer (1)

– Word 2016

– Poczta

– Zdjęcia

– Notatnik

– Kalkulator"

1131. Od tego dnia, kiedy dziewczyna próbowała zniszczyć świat, codziennie, nawet gdy nie przeszkadzali jej w tym jej wrogowie, czuła na sobie czyiś wzrok. Powoli zaczynało ją to denerwować. Któregoś dnia, usłyszała ona dźwięk tłuczonej dupy. Oczywiście wysłała ona swojego robota – pomocnika, którego kiedyś stworzyła aby jej pomagał, tak, tego samego, o którym nie wspomniano, żeby zobaczył, kto to próbuje się do niej włamać, a sama zajęła się tym, co dotychczas robiła.

1132. W chwili obecnej ma on tyle samo lat ile ma Patrykełeł.

1133. – Dziękuję, że mnie tam nie zostawiłeś... – powiedziała Andromeda.

– Nigdy bym tego nie zrobił. – rzekł Grzegorz.

– Bo jestem debilem. – dodał Grzegorz.

1134. – Grzegorz...Wiem, że musimy przejść przez jeszcze jedno miejsce, ale...ale ja już chciałam ci podziękować za to, co dla mnie robiłeś oraz zrobiłeś teraz. Nie wiedziałam, że będziesz dla mnie aż tak dobry...

– Oj, nie musisz dziękować...Ja po prostu nie mogę pozwolić, aby stało ci się coś złego, na przykład abyś umarła. – rzekł Grzegorz.

– Nie chwal dnia przed zachodem słońca. – powiedziałam, po czym wepchnęłam Andromedę do wody.

1135. Tymczasem, w oddalonej bardzo daleko Polsce, a dokładniej w Szczecinie wszyscy oczekiwali powrotu statku „Rosenrot" i jego załogi. Kiedy po 3,5 miesiącach statek nie powrócił, w wiadomościach i gazetach zaczęto podawać prawdopodobną przyczynę. Mówiono:

"Statek się zesrał, dlatego nie wraca."

1136. – Pamiętasz katastrofę statku „Rosenrot"? Mam przeczucie, że nie wszyscy na tym statku są martwi. Nazwij nasz najnowszy statek „Rosenrot IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII i popłyń nim na Antarktydę sprawdzić, czy to na pewno prawda.

– Ale szefie, czy pan zwariował? Ten statek jest uwięziony w lodzie od dobrych 30 lat! Na 100 % Till już wrócił. – mówił Dawid.

– Płyń ty kurwo jebana, albo po Bieruta zadzwonię! – kazał szef

W tym momencie Dejfffittt wsiadał do statku i płynął w stronę Antyarktydy. Po 2,5 miesiącach statek „Rosenrot IIV" dopływał do statku „Rosenpot".

1137. – Pamiętasz katastrofę statku „Rosenrot"? Mam przeczucie, że nie wszyscy na tym statku są martwi. Nazwij nasz najnowszy statek „Rosenrot IIX" i popłyń nim na Antyarktydę sprawdzić, czy to na pewno prawda. – odpowiedział Grzegorzewicz

– Ale szefie, czy pan zwariował? Ten statek jest uwięziony w lodzie od dobrych 31 lat! Na 100 % Till wrócił do Niemiec. – powiedział Dejfffittt.

– Płyń ty kurwo jebana, bo jak zadzwonię po Bieruta to nie będzie już tak miło! – rozkazał szef

Następnego dnia, czyli w dzień testowania czy statek przepłynie tą samą trasę co „Rosenrot" i powróci bezpiecznie do Polszki, DeJjJfFfiTtT wsiadł do niego i odpłynął. Kiedy tak płynął pomyślał:

„Grzegoszczyna chyba oszalał. Jakim cudem ktoś mógłby przeżyć 31 lat na Antarktydzie bez jedzenia i wody? To musiałby być chyba ktoś nieśmiertelny."

1138. Dejwideł dopływał już do statku „Rosenkot". Na szczęście systemy kontroli statku nie zawiodły, gdyż Till nie potrzebował kolejnego zdjęcia do okładki i chłopak bezpiecznie zatrzymał swój statek obok statku „Rosentought". Kiedy go zatrzymywał, zobaczył na statku obok człowieka, a dokładniej kobietę. Miała ona głowę schowaną w dupie. Była strasznie wychudzona. Spierdzieliłwid, po tym jak zobaczył ją w takiej pozycji pomyślał:

„Jednak nie wszyscy są martwi. Z tego co wiem tak nie wyglądają trupy. Poza tym z trupa już dawno zostałyby kości. To jednak musi być ostatnia żywa osoba na tym statku. Tylko skąd Grzegorz mógł to wiedzieć?"

Dawid podpłynął swoim statkiem „Rosenrot II" bliżej statku „Rosenrot" i rozjebał go :D. Aby przejść na statek, i przy okazji się nie zabić wpadając do lodowatej wody, Diwad położył deski, które wzięły się z dupy.

„Przydadzą się również, aby później wejść na statek. Poza tym jeśli ta dziewczyna jest naprawdę żywa, to zabrałbym ją ze sobą, a po jej stanie widać, że nie miałaby siły przeskoczyć z statku na statek." – pomyślał Dawideł.

Dawidły podszedł do dziewczyny i przykucnął obok niej. Położył jej ręce na ( ͡° ͜ʖ ͡°) i powiedział:

– Hej...Masz dwa złote na piwo?

Dziewczyna podniosła dupę...

1139. Rozdział III – „Kim jesteś?"

– Czystą zajebistością. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

1140. – Kim jesteś? – spytała się dziewczyna.

Na jej twarzy widać było, że srała.

– Jestem Dawid Carter, i pracuję jako podłoga w pociągach. Mój szef kazał Mi tutaj przypłynąć najnowszym, zbudowanym przez nas pociągiem Kolei Mazowieckich, ponieważ miał przeczucia, że tutaj, na tym statku mógł być jeszcze ktoś martwy. – powiedział chłopak, po czym dodał:

– No i zagroził mi, że jak tu nie przypłynę, to zadzwoni po Bieruta. Chuj z tym, że Bierut nie żyje od wielu lat, ale nasz szef wszystko potrafi.

– Ja jestem Andromeda Madispierdolina. – powiedziała dziewczyna

Po chwili milczenia, Dawidowa Dupa powiedział:

– Mam do Ciebie dwa pytania, jedno może okazać się naprawdę głupie. Tak w ogóle to jakim cudem Ty jeszcze żyjesz? I dlaczego płakałaś?

1141. – Mogę Cię stąd zabrać do Polseszelki. – powiedział Dawid.

– Naprawdę? Zrobiłbyś to dla Mnie? – powiedziała Andromeda z nadzieją w głosie.

— Nie :D — odpowiedział Dejfffittt i odleciał w kierunku zachodzącego słońca.

1142. Kiedy Andromeda została na chwilę sama pod pokładem pomyślała:

"Kurwa, gdzie są ci kurwieni kontrolerzy, chcę ich powkurwiać tym, że mam elektroniczny bilet."

1143. Po chwili podszedł do niej Dejfffittt. Kiedy Andronmeda go zobaczyła powiedziała do niego:

— Kurwa, patrz! Pociąg! \O/

1144. – No wstawaj już, śpiochu. Jest już godzina 133:00!

– Chuj ci w dupę. – odpowiedziałam, przekręciłam się na drugi bok i poszłam spać dalej.

1145. „Ciekawe, ile jeszcze będziemy płynąć, aż dotrzemy do Polsasanki. Pójdę się spytać Diewida." – pomyślała Andronmeda.

Weszła pod pokład, gdyż tam obecnie był Dawidły. Kiedy go znalazła, zapytała się go:

– ֎ <- Pacz, zara zginiemy! xD

– 2,5 wieku. – powiedział Dawido-kibel.

1146. – Tak. W końcu dopiero, co wypływamy poza Antyarktydę. – powiedziała Warszawa Dawidy.

1147. Kiedy tak stała i myślała usłyszała za sobą kroki.

„To na 100 % Till. końcu oprócz jego i Mnie i Tilla nie ma na tym statku żadnej żywej duszy."

1148. – Spokojnie, zaopatrzyliśmy w stoczni ten statek w autopilot. – uspokoił ją Dejdejdej.

– To dobrze, że o tym pomyśleliście. – powiedziała Andronmeda.

– Wiem. Nasz szef nawet nam przypominał, żebyśmy wbudowali w ten statek autocasco. – powiedział Dejłid.

1149. Andronmeda założyła jedną z kurtek i wyszła na pokład pooglądać świat, gdyż jak zwykle jej się nudziło. Po chwili stania przy barierce poczuła, że ktoś spycha ją do wódy. W locie zdążyła się obrócić. Zobaczyła tą osobę. Był nią Till z aparatem fotograficznym. Skubany, znowu potrzebował zdjęcia do okładki. Ale spoko Gandziu, jak zrobi zdjęcie, to może cię wyłowi.

1150. Andronmeda odwróciła się i zobaczyła Dejfffittta, który widząc, że Andronmeda nie śpi zapytał się jej:

– Kurwa mać, do snu pizdo albo po Putina zadzwonię.

– 🖕 – odpowiedziała kulturalnie Andronmenda.

1151. Niedorobionwid podszedł do niej, i usiadł na jej łóżku. Powiedział:

– Tobie to ogólnie mordę trzeba przefiltrować. Jakbym miał tak szpetny ryj jak ty, to też bym miał koszmary co noc.

1152. – Wiem, że to może wydać się głupie, ale po tym, co Mi się przyśniło, boję się, że jutro zepchniesz Mnie do wody...

Dejfit roześmiał się.

– Ja nie, ale załatwiłem, aby młot Thora to zrobił. – rzekł

1153. – Nigdy nie wepchnę Cię do wody. Ja nie zabijam ludzi, a szczególnie nie w taki sposób. A teraz nie myśl już o tym, i spokojnie zaśnij. – powiedział Dejłid, po czym wyszedł z pokoju gasząc dupę.

1154. Andronmeda podbiegła do Dejłita i spytała się:

– Dawid! Co Ci się stało?

– Dupa mi się z mózgiem zrosła. – odpowiedział Dejłit.

1155. – Czy to nie ta dziewczyna która płynęła statkiem „Rosenrot"?

– Tak, to ta.

– Ale jakim cudem ona żyje?

– Widzi pani, ona jest Mary Sue.

1156. – Jeszcze raz, dziękuję Ci za ratunek. I nie martw się o swojego szefa. Ja pewnie się domyślę, jak on chce Cię zabić, gdyż jestem Mary Sue i przyjdę Ci z pomocą.

– Dziękuję, że chcesz Mnie uratować. I tak w ogóle nie musisz dziękować, za to, że Cię uratowałem. – powiedział Dawidętka.

Po tej krótkiej rozmowie, Andronmeda pożegnała się z Dawidem i poszła do rodziców którzy już na nią czekali. W drodze do domu Andronmeda zaczęła opowiadać im historię swojego przeżycia. Kiedy skończyła, jej rodzice powiedzieli:

– Kurwa, a myśleliśmy, że zdechniesz. :-(

1157. Andronmeda codziennie chodziła do stoczni i pytała się szefa co się stało z Dejfffitttem. Jednak on jej zawsze odpowiadał:

– Lubię srać.

1158. Było w nim, że Andronmeda słyszy pukanie do drzwi. Kiedy otwiera, widzi w progu jednego z pracowników stoczni, który ze łzami w oczach mówi:

– Kibel nam wyjebało.

1159. W tym momencie Andronmeda opowiada rodzicom to co powiedział jej pracownik elektrowni jądrowej.

1160. Kiedy przelatuje nad uwięzionym w lodzie statkiem „Rosenrot" widzi tam człowieka z aparatem fotograficznym.

1161. „Widać, że będę tutaj musiał zostać. Została Milanówkowi już ostatnia deska ratunku. Andromeda..."

1162. Po zamknięciu drzwi Andronmeda wróciła do czytania książki, mając Dejłita w dupiu.

1163. Andromeda wsiadła do helikoptera i odleciała w stronę zachodzącego słońca, koniec opka.

1164. – Tak w ogóle to jak wylądowałeś na tym statku?

– Kiedy nad nim przelatywałem, nagle helikopter zaczął spadać, ponieważ Till znowu potrzebował zdjęcia do okładki. Nie chciałem się zabić, więc wyskoczyłem z niego. Oczywiście ze spadochronem. I tak wylądowałem na statku. A tak w ogóle to skąd wiesz, że szef chciał Mnie zapierdolić w taki sposób? – powiedział Daffid.

– W rocznicę zaginięcia statku „Rosenbought" i jego załogi, szczęśliwego dopłynięcia statku „Rosenrot II0" do Polski i Mojego powrotu, o godzinie 181:00 ktoś zapukał do drzwi Mojego mieszkania. Kiedy otworzyłam, ujrzałam pracownika stoczni, który miał łzy w dupie. Kiedy go zapytałam co się stało, on opowiedział Milanówkowi o tym. – powiedziała Andronmeda.

1165. Po chwili drzwi pierdnęły. Szef trzymający nóż z zamiarem wbicia go w serce pracownika odwrócił się i powiedział zmieszany:

– O Andronmeda! Eee...co Ty tu robisz?

– Sram – odpowiedziała Andromeda.

1166. Andronmeda oczywiście już wcześniej zadzwoniła po policję. Kiedy Grzegorz (szef stoczni) wypowiedział te słowa, do pokoju wpadła policja. Kiedy zaprowadzali Grzegorza do radiowozu, pracownik powiedział:

– Lubię srać.

1167. Kiedy Andronmeda zobaczyła to przed swoimi oczami, nie chciała już, aby ten statek tutaj był, przynosił niemiłe wspomnienia, i zagrażał innym osobom które kiedykolwiek znajdą się na Antarktydzie. Nacisnęła przycisk wysuwający bombę z helikoptera. W tym samym momencie wysunął się również przycisk, którego kliknięcie spowodowałoby spuszczenie bomby na statek. Andronmeda powiedziała do siebie:

– Przepraszam cię statku, ale niestety muszę...

– Chuj ci w dupę. – odpowiedział statek i odpłynął.

1168. W tym momencie na ekranie pokazał się helikopter Dawidła, który leci w kierunku statku. Kiedy helikopter doleciał do odpowiedniego miejsca wyciągnął metalową rękę, i zaczął wyciągać statek. Kiedy to zrobił, od razu zabrał się do jego naprawy, aby „Rosenrot" nie utonął. Kiedy skończył, ekran znów zmienił się na normalny, i Dawideł powiedział:

– Weź ktoś zajeb tych debili z dodatkowego niemieckiego aby nie spamowali na Messengerze.

1169. – No to co? Płyniemy! – powiedziała Warszawa Dawidy.

1170. Wszyscy zebrali się w porcie Szczecińskim, aby uczcić 366 rocznicę zaginięcia statku „Rosenrot" i jego załogi. Po chwili zobaczyli na morzu ciemny punkt zbliżający się do portu. Kiedy punkt był wystarczająco blisko, można było zobaczyć, że to statek, którego sternikiem był Till. Po chwili wszyscy zobaczyli napis, który na nim widniał, a mianowicie:

"DUPA"

1171. Kilkanaście lat po drugim męczeniu Gandziomedy przez Dejwida, Gandziomeda bała się, że w każdej chwili może przyjść do nich list, że przyjedzie on (Dawid) do nich w „odwiedziny" na dwa miesiące. Dziewczyna nie mówiła o tym Grzegorzowi, gdyż bała się jego reakcji. Jednak, pewnej nocy, gdy siedziała w pokoju z Grzegorzem, nie wytrzymała, i powiedziała mu:

– Lubię ziemniaki.

1172. – O nie... – powiedziała Gandziomeda, po czym schowała głowę w dupie Grzegorza.

1173. – Po tym co jej robił Mój brat, gdy musiałem wyjeżdżać na miesiąc ona się go boi. – wyjaśnił Grzegorz – Ale i tak go wpuszczę, bo jam jest debil. – dodał zgodnie z prawdą Gregory.

1174. Gandziomeda weszła z pistoletem do swojego pokoju. Usiadła na łóżku, pistolet położyła na kolanach, i zaczęła myśleć:

"Lubię srać."

1175. Remember! You're Fucking Idiot!

1176. Nazwa: Zosia Zjeb

Adres e-mail: [email protected]

Firma: Niedojeby Co.

Stanowisko: Szef

Telefon: 666-666-666

Witryna internetowa: www.niedojebytomy.niedojebyco.pl

Telefon domowy: 20-56-20-566

Telefon komórkowy: 111-111-111

Witryna internetowa:

1177. 1.Miejscowości A->B na mapie skali 1:1700000 jest osiem ziemniaków przez kilometr. W oddaleniu od słońca wynosi to trzy chodniki na krzyż. Oblicz kolor najbliższego budynku wiedząc, że prof. Matuszewski jest zajebisty.

1178. 2.Długość rzeki wynosi 980 km a trawa jest zielona. Przez pobliskie jezioro na krzyż trzy chodniki, gdzie dwa sklepy lubią mleko. Oblicz dwa słońca na wskroś przez Azję.

1179. 3.Długość trasy rowerowej wynosi 490 km przez prastary las. Wokół pobliskiego jeziora siedzi osiem dzieci, które jedzą kamienie. Oblicz długość trawy wiedząc, że słońce jest gorące, a drzewa zeschły.

1180. DDP967 – Commissioner Gordon Freeman

1181. KJP748 – Penguin Minionek

1182. Nowy nick: JestemZjebemxD

Czy na pewno chcesz zmienić nick?: Tak

1183. W nocy z 24 na 25 grudnia Święty Mikołaj przynosi dzieciom wpierdol, a chowa je pod choinką, ubraną już wcześniej. W Wigilię o 00:00 idzie się do kościoła na pasterkę.

Atrybuty Bożego Narodzenia:

1. Opłatek

2. Kolędy

3. Wpierdol

4. Pasterka

5. Szopka

6. Prezenty

7. Święty Mikołaj dający wpierdol.

1184. · Zakładanie konta Google Wpierdol+.

1185. Lokalizacja: Zadupie

1186. 5. Klikasz przycisk „Dodaj zdjęcie profilowe" i wybierasz FanArt Grzegorza Antychrysta. Spróbuj wybrać coś innego, to ci jutro łeb ukręcę.

1187. Opiszę ci mój najlepszy dzień życia. Otóż pewnego słonecznego weekendu musiałam jechać z mamą na prześwietlenie dupy.

1188. Ten dzień uważam za zjebany.

1189. 1. Sprzątanie

2. Pranie

3. Sranie

1190. W parku tym dominują siedliska borowe, w tym bory suche, z występującymi obok nich siedliskami bagiennymi. Rośnie tu wiele rzadkich gatunków zwierząt.

1191. Drążek analogowy – Sranie

1192. Życzę Ci by z Twego serca,

Płynęła krew

1193. Więc serdecznie Ci winszuję,

aby przez ten dzionek cały,

tylko nuty NFZ-u, szczęścia,

w Twoim sercu, Mamo, grały!

1194. Du - stopa procentowa

Er/sie - trąbidupa

Wir/Sie - entliczek pętliczek czerwony guziczek

Ihr - tarczo-koparka

1195. Die Tochter + Der Sohn = Kinderki

1196. Ich - ewaluacja

Du - stół z powyłamywanymi nogami

Er

Sie - turbosprężarka

Es

Wir - enklawa

Ihr - trzy po trzy

Sie - engry berds

1197. Na kartkówkę

Team Fortress 2 - Drużyna

Training - Trening

Bucket - Wiadroł

Noise - Hałas

Afternoon - Popołudnie

Midnight - Północ

Brave - Odważny

River - Rzeka

Strange – Silny

1198. Najczęściej przysłówki tworzymy od przymiotników, np. szybko (od zajepowolny), ładny (od ładnie), dobrze (od dobry).

1199. Słoneczny - słonecznie

Chujowy - chujecznie

Deszczowy - deszczowe

Mglisty - mglisto

Wietrzny - wietrznie

Pochmurny - pochmurnie

Przejrzysty - przejrzysto

Pogodny - pogodnie

Ciepły - ciepło

Chłodny - piżdżąco

Zimny – zimno

1200. Wczoraj było zimno, chłodno i chujecznie.

1201. Drzwi

Odraza

Przemieszczać się

Trzasnąć dupą

Żwirowisko

Przeważający wpierdol

1202. Jaka kara spotkała Kaina ?

Został tłokiem.

1203. 5.) Sześciu Antonich Macierewiczów

6.) Jeden Artur

7.) Jeden Albert Hohenzollern

8.) Jeden Anastazy

9.) Jeden Mefedron

1204. iaskulka

rosbżmjefaci

zżendzici

pakónek

grzegrzulka

chjena

szczegulny

nadferęrzyci

pszedsięfsienycie

abarzór

cyrkofcy - cyrkofcóf

ogurek

tszećoszentny

frófać

rzultko

porzreci

napefno

kartelórzki

podóha

1205. Czy Pan Bóg jest za karą śmierci?

Pan Bóg nie jest za karą śmierdzi

1206. 3 Trainers – trumpki

1207. bszóhomufca

bubr - bobsze

chómor

hlópici siem

przeńca

ófaszaci

bochaterstfo

pżestażaly

żeczy

nie porozómjenje

rzórek

gróżka

zasófaci

żerzóha

ohota

hróbkj

kraie - kraiuf

róh

ktury

rzona

orzóztfo

chjstorja

plutno

pszyiaćel

pjehór

gszeczńe

blonkaci siem

tórz

krók

żądźjci

rzonydaci

fjserónek

óho

astronaóta

naifyrzszy

rzyrawy

czmyhnonci

żepa

podonyrzyci

prosipa

fyrzel

pszepjenykny

1208. Noga Nodze

nie najebie

Nawet Nożem

1209. Kościół Księdzu

kurwa każe

Klaskać kotarą

Nawet Nie

nowymi nawiewami

No Nie

1210. Olek Oli

opierdol okazuje

Ona odwdzięcza

1211. Rower Rżnie

rampę rotterdamdzką

Również rosyjską

1212. Nawet Nie

nazwali naszej

Nowej Nędzy

1213. Komu Każe

kogo kurwi

Kształt Kotary

1214. Wali

worem

Najlepszy i najambitniejszy wiersz na świecie. Wybitni poeci byliby dumni, widząc tę głębię wydostającą się z tych pięknych słów.

1215. Nawet Nocą

na naszym

Największym nocniku

Noga Nodze

napierdala nokauty

Na Nowodwory

1216. Odkąd Odra

orze orły

Owies odszedł

1217. Andromedę Lopez, Dawida Millera, Katherin Morgan, Patrykowi Cilpiorowi, Mateusza Okupowskiego i Laurę Turner od dawna męczył sen przedstawiający zwycięstwo Grzegorza Antychrysta.

1218. Grzegorz Miller, w pewnym momencie swojego marnego życia poznał Andromedę Lopez. Poznali się oni ze sobą, zakolegowali, po dwóch latach stali się przyjaciółmi, a po kolejnych dwóch najlepszymi przyjaciółmi. Po następnych dwóch latach, stali się wrogami. Dzięki temu byli oni szczęśliwi przez dwa dni. Jednak, po tym czasie ni stąd ni z owąd wybuchło Słońce. Grzegorz, ryzykując życiem, uratował dziewczynę. Po tym, przez tydzień siedzieli w schronie pod ziemią. Po tygodniu dowiedzieli się oni kto stał za o wiele przedwczesnym wybuchem sraczki. Od razu po dowiedzeniu się, wyruszyli, aby zajebać przecinki i przywrócić dawny ład i porządek.

1219. Andromeda Chujpez była obrzydliwa. Któregoś dnia, z nudów poleciała w kosmos własnym statkiem kosmicznym. Jednak, w pewnym momencie lotu, jej pojazd jebnął jak reaktor w Czarnobylu i zaczął pikować w kierunku Słońca. Po spadnięciu, od mocnego uderzenia - zemdlała. Po obudzeniu się, ujrzała, że była w jakimś domu i o dziwo żyła. Chwilę później, dowiedziała się od osoby która srałao swojej prawdziwej rodzinie i o swym dzieciństwie. Po dowiedzeniu się o tym, zaczęła ona poznawać resztę swojej histerii...

1220. Zabójczy zapierdol

1221. Kiedy zgaśnie dupa.

1222. Przemiany wody w wino.

1223. Andromeda Chujpez

Jest ona pozytywnie nastawioną do życia dziewczyną. We wszystkim widzi plusy i minusy. Ma ponadprzeciętne poczucie humoru. Na co dzień jest roześmiana, czym poprawia humor również swojemu otoczeniu, a szczególnie swojemu ukochanemu, który jest konduktorem. Miała ona wesołe dzieciństwo. Rodzice ją nie kochali, nie miała przyjaciół, jednego nieprawdziwego, więc nie miała co narzekać. W chwili obecnej ma ona 2056 lat. Interesuje się pisarstwem i malarstwem. Ma wiele marzeń, z czego jednym z nich jest objechanie wszystkich opuszczonych miejsc na świecie. Jej zaletami jest to, że jest uczciwa, prawdomówna, pracowita, sprawiedliwa i miła. Niestety, jak każdy ma swoje zady. Bywa ona wredna, jest sarkastyczna oraz bywa spóźnialska. Z wyglądu jest ona grubą i niską dziewczyną. Ma włosy aż do nóg i jeszcze dłuższe. Jej oczy są koloru niebieskiego. Ma nos jak haczyk oraz małe, wąskie usta. Na sobie nosi najczęściej bluzki z różnymi obrazami. Spodnie które nosi często są koloru czerwonego. Buty noszone przez nią to czarne Venice. Ma kompleksy z powodu swojego wzrostu, gdyż chce być równa z Grzegorzem, a nie o połowę niższa od niego. Boi się ciemności, ale tylko gdy jest sama oraz samotności. Przez swojego ukochanego nazywana chodzącą słodkością i optymizmem.

1224. Grzegorz Miller

Jest on realistycznie nastawionym do życia człowiekiem. Mimo to, potrafi we wszystkim dostrzec plusy i minusy. Ma zwykłe poczucie humoru. Na co dzień jest przeciętnym, szarym jak dupa bobra człowiekiem, jednak jego humor jest zawsze polepszany gdy tylko obudzi się zaraz po swej ukochanej lub ją spotka. Miał normalne dzieciństwo. W chwili obecnej ma on 242 lata. Interesuje się komputerami oraz programowaniem. Ma niewiele marzeń, jednak ma do czego dążyć, gdyż nie są one jeszcze spełnione. Z jego zalet można wymienić szczerość, bezinteresowność, skłonność do poświęceń oraz wierność. Mimo tego, jak każdy człowiek posiada swe zady. Bywa gadatliwy, psychopatyczny, sadystyczny oraz mściwy. Z wyglądu jest grubym i w chuj niskim chłopakiem. Ma krótkie, brązowe włosy. Jego oczy są koloru zielonego. Ma średniej wielkości nos oraz średnie i dość szerokie usta. Na sobie najczęściej nosi kilku kolorowe bluzki oraz czarne spodnie. Buty noszone przez niego najczęściej to czarne Vansy. Ma kompleksy z powodu koloru swoich włosów, gdyż nie lubi brązowego. Boi się tego, że kiedyś straci Andromedę. Przez swoją ukochaną nazywany chodzącym dobrem i szczęściem.

1225. Ma kompleksy z powodu koloru swoich włosów, gdyż nie lubi brązowego, gdyż kojarzy mu się on z tym, czym Grzegorz od dawna jest, czyli z gównem.

1226. Jednego razu, na świecie, a dokładniej w Polsce, żył mężczyzna o imieniu Zjeb.

1227. Temat: Sranie na czas.

1228. Tymczasem w innym miejscu, Grzegorz szperając w internecie zobaczył, że Andromeda odpisała mu. Gdy otworzył wiadomość, i ją przeczytał, pomyślał:

"Ja jebe, szmata jebana."

Po czym zawołał:

– Sebastian, kurwa! Osoba do zajebania jest!

1229. Temat: Chuj ci w dupę, szmato jebana.

1230. Temat: Ty jebana przekupna dziwko, wiedziałem że to na ciebie zadziała.

1231. Gdy już się tam znalazła, zobaczyła, że osoby z którą wczoraj pisała, nigdzie nie było. Zdziwiło ją to, gdyż myślała, że znów się spóźni. Andronmeda po chwili usiadła na jakimś wolnym krześle, i zaczęła srać.

1232. – A ile mam czasu na podpisanie? – Zapytała Andronmeda.

– Do jutra. Jutro przyjdź tu o tej samej godzinie. Jednak, jako iż jutro mam zajęty cały dzień, bo mnie sraka ciśnie, zw. idę do kibla, po odbiór wyślę jednego z Moich sług. Gdy zobaczysz mężczyznę całego w czarnym ubraniu, to wiedz, że to Till. – odpowiedział Grzegorz.

1233. Gdy Andromeda usiadła przy biurku, zaczęła czytać to, co było na kartce. A było tam napisane trochę rzeczy, a mianowicie:

„DUPA"

1234. Spojrzała ona na dół, aby znaleźć miejsce, w którym ma się podpisać. Po chwili zobaczyła dwa pola. Jedno było podpisane przez Grzegorza Antychrysta, a drugie czekało na podpis Andronmedy.

1235. Imię: Debil

Nazwisko: Niedojebany

Wiek: 32847901 lat

Zainteresowania: Sranie na czas i napierdalanie combosów w Tibii.

Adres zamieszkania: Ul. Chuj Ci W Dupę 666, m. 666, 00-000, Pipidówek Górny

1236. Imię: Idiota

Nazwisko: Popierdolony

Wiek: -∞ lat

Zainteresowania: Sranie zawodowe i napierdalanie combosów w Fifie.

Adres zamieszkania: Ul. Chuj Ci W Dupę 666, m. -666, 00-000, Pipidówek Górny

1237. Po dwudziestu minutach, Andronmeda bała się, że osoba która miała zabrać kontrakt nie przyjdzie. Jednak po chwili, dziewczyna ujrzała jakiegoś mężczyznę, który ubrany był w czarne ubranie i wyglądał jak Till.

1238. Po tej rozmowie, Dejmian dał Grzegorzowi kontrakt, po czym oboje rozeszli się do siebie. Gdy Grzegorz był już w swoim pokoju, sprawdził, czy Andronmeda podpisała kontrakt. Gdy zobaczył, że narysowała na nim fuckersa, pomyślał:

„No. I teraz tylko patrzeć, jak szybko będzie widać rezultaty."

1239. Od razu gdy to pomyślała, wzięła ona (Andromeda) swoje dwa pistolety, te same które wzięły się z dupy i wyszła w kierunku metra.

1240. Tymczasem, Andronmeda, która również słyszała to przemówienie, pomyślała:

"Lubię srać."

1241. Następnego dnia, gdy Grzegorz ponownie poszedł na grób Andronmedy, zobaczył, że mimo wczorajszego przestawiania, trumna ZNÓW JEST NA SKOS. Na dodatek, na trumnie leżała jakaś kartka. Gdy Grzegorz wziął ją, aby przeczytać co tam jest napisane, ujrzał tekst napisany takim charakterem pisma, jaki miała Andronmeda, i tylko Andronmeda. Na kartce bowiem było napisane:

"Chuj ci w dupę, cwelu, chcę aby stała na skos. Jeb się na pizdę, jebaku leśny."

1242. Kilka tygodni później, gdy Grzegorz pisał e-maila do nieistniejącego znajomego, kątem oka zauważył dziwne zjawisko za oknem...

1243. – W sumie nie chce Miklaszewskiemu się w to jakoś wierzyć, ale to może być prawda. Te rzeczy NIGDY wcześniej się nie zdarzyły. NIGDY. A teraz, nagle zaczęło się to dziać. Może to po prostu znak, że mamy przygotować się na jej Wielki Powrót Stalina? – powiedział Damian.

1244. „Wielki Powrót Stalina chyba nadchodzi..." – pomyślał Grzegorz.

1245. – No to co? Przywracamy dawny ład i porządek? – spytał Grzegorz.

– 🖕 – odpowiedziała kulturalnie Andronmeda.

1246. Od tego momentu Andronmeda i Grzegorz zaczęli przywracać dawny ład i porządek panujący na świecie. Zaczęli oni od muru. Nie chcieli już w ten sposób dzielić półkul. Chcieli, aby ludzie uwolnili się od przesadzonych zdań pojedynczych.

1247. Gdy ogłosili oni to, jakie zasady zostały ze spisu wyrzucone, całe społeczeństwo okazało szczęście, bowiem Wałęsa dobrze wykorzystał nową metodę wyjebania ich ze stanowiska.

1248. Grzegorz i Andromeda są najlepszymi sraczami w kraju.

1249. Bomba w starej przepompowni oleju.

1250. – Mam ochotę coś wysadzić...

– Siebie wysadź. – odpowiedział Grzegorz.

1251. W tym momencie Androspierdalajmenda zrobiła słodką minkę. Grzegorz, widząc to, zamknął oczy, aby na to nie patrzeć, po czym powiedział:

– 01 min do pełnego naładowania

1252. – No dobra, niech ci będzie. Tylko żeby potem nie było, że nie ostrzegałem. Ale lepiej będzie, jeśli ja udam się w to miejsce które chcesz wysadzić z tobą, tak na wszelki wypadek.

– Chuj ci w dupę. – odpowiedziała Androspierdalajmenda i zasztyletowała Gregory'ego, aby ją nie wkurwiał.

1253. – Ale, tak w ogóle, to co ty chcesz wysadzić? – spytał Grzegorz.

– Twoją dupę. – odpowiedziała Dndromedd.

1254. Imię: Androspierdalajmenda

Drugie imię: Dndromedd

Nazwisko: Pozostało: 99% (podłączony, nie ładuje)

Tytuł: Zjeb Pospolity

Nick: xXJestem_ZjebanaXx

Adres e-mail:

Ulica: Przepompowni Oleju 666

Miasto: City 69

Województwo: Karakańskie

Kod pocztowy: 00-000

Kraj/region: Zadupie Podhalne

Telefon: 666-20-56-69

Faks: 666-666-666

Telefon komórkowy: 000-666-999

Witryna internetowa: http://www.delete-winlogon.exe.pl

Służbowe:

Ulica: Microsoftowa 10

Miasto: Zadupie Wyżynne

Województwo: Karakańskie

Kod pocztowy: -00-000

Kraj/region: Zadupie Podhalne

Firma: Zjebanie Zjebani

Stanowisko: Robi za serwer do trzymania JPK, nie wiem czy to stanowisko.

Dział: Na stówę nie IT. Gdzieś w piwnicy chyba.

Biuro: Korupcyjne

Telefon: -69-69-69-69-0

Faks: 96-96-96-96-0

Pager: Co kurwa?

Witryna internetowa: http://www.oszukujemy-urzad-skarbowy-i-nas-nie-zlapali-xd.com.net.pl

Osobiste:

Płeć: Nieokreślona

Urodziny: 00 stycznia 0000

Rocznica: Nigdy xD

Współmałżonek/Partner(ka): Grzegorz Zjebany

Dzieci: Padalec Pospolity

Ziemniak Słony

Drugie pięćset plus jeszcze w drodze, ale chyba jedzie autostopem, bo Dndromedd miała urodzić dwa lata temu.

Uwagi

Ten oto człek jest zjebany do kwadratu. Nie ma dla niej przyszłości i ogólnie powinna zostać spalona na stosie wieki temu. Pewnie dlatego jedyne stanowisko dla niej to serwer do trzymania plików JPK zamknięty w piwnicy. Weź ktoś ją spal.

1255. W drukarni było pusto. Farba która była na ścianach, podłodze i suficie łuszczyła się. Okna były zabite dupą.

1256. Grzegorz, widząc to, od razu do niej podbiegł. Gdy zaś był przy niej, potrząsnął nią i krzyknął:

– Pozostało: 2 godz. 15 min (93%)

1257. Po chwili jednak, odwrócił się ponton.

1258. Odwróciła tylko głowę w bok. Kiedy to zrobiła, ujrzała Grzegorza, który widząc, że dziewczyna się budzi, powiedział:

– Nareszcie się zesrałaś...

1259. – Dejniel! Grasz już od 8:00 rano, a jest 13:00! Odejdź od tego komputera!

– Chuj ci w pizdę. – odpowiedział kulturalnie Dejniel jak przystało na dwudziesty pierwszy wiek.

1260. Laura Chujrner

Jest ona realistycznie nastawioną do życia dziewczyną. Mimo to, we wszystkim potrafi znaleźć plusy i minusy. Ma ona zwykłe poczucie humoru. W dzieciństwie została porzucona przez swoich sadystycznych rodziców na Antarktydzie, a po dwóch latach odnalazł ją Grzegorz. Jednak, jako iż była porzucona w wieku przedszkolnym, nie pamiętała w późniejszych latach, że takie coś miało miejsce. Dowiaduje się ona o tym w wieku 1632847 lat. Na początku akcji opowiadania, ma 555 lat, a w momencie "pełnej" akcji ma 1632847 lat. Interesuje się pisarstwem i malarstwem. Ma wiele marzeń, z czego jedno z nich w czasie akcji ff zostało spełnione. Jej waletami jest to, że jest przyjacielska, szczera, miła, sprawiedliwa i tolerancyjna. Mimo to, ma swoje zady. Bywa spóźnialska, jest niecierpliwa, w wieku 1632847 lat zaczęła być czasem psychopatyczna, bywa wredna oraz gadatliwa. W wieku 555 lat, z wyglądu była niska i szczupła. Miała długie, czarne włosy. Jej oczy były czarne jak jej życie. Posiadała nos jak haczyk oraz małe, wąskie usta. Na sobie nosiła najczęściej bluzki z jakimś obrazem. W tym wieku nosiła również czarne rajstopy oraz czerwoną spódnicę w kratkę więzienną. Buty przez nią noszone najczęściej były koloru czarnego. W wieku 1632847 lat natomiast, z wyglądu się trochę zmieniła, jednak nie za bardzo. Dalej była szczupła i niska. Miała czarne, długie i pofalowane włosy. Jej oczy w dalszym ciągu były niebieskie. Ciągle miała nos jak haczyk oraz małe, wąskie usta. Tym razem lubiła nosić jednokolorowe bluzki oraz czarną kurteczkę z prawdziwego futra. Lubiła też nosić czerwone i czarne rurki. Buty które były jej ulubionymi, to Vansy. W swoje 1632847 urodziny zyskała umiejętność czytania w Lenny Face.

1261. Ma kompleksy z powodu koloru swoich włosów, gdyż nie lubi brązowego, bo kojarzy mu się z gównem, którym Grzegorz w sumie jest.

1262. Na co dzień jest jednak złym człowiekiem, którego boi się każdy, oprócz mnie i Sebastiana, przez co nie ma przyjaciół (oprócz Laóry, która jest taka sama jak on), a przez swe zachowanie wielokrotnie trafiał do więzienia, jednak z niego uciekał.

1263. Ma on krótkie, brązowe jak gówno włosy i oczy nienaturalnego, czarnego koloru.

1264. Ma krótkie i brązowe włosy oraz zielone oczy. Ma średniej wielkości nos oraz dużą, szeroką dupę.

1265. Jest ona realistycznie jak dupa do srania nastawioną do życia dziewczyną.

1266. Miała ona wesołe dzieciństwo. Rodzice ją nie kochali, nie miała przyjaciół, jednego nieprawdziwego, więc nie miała co narzekać.

1267. Z wyglądu jest ona szczupłą i niską pizdą.

1268. Jego jedyną nieprawdziwą przyjaciółką była Andronmeda.

1269. Z jego walet można wymienić szczerość, bezinteresowność, skłonność do srania oraz wierność.

1270. Jest on hybrydą wpierdolu i człowieka.

1271. Jego dzieciństwo było normalne. Rodzice go kochali oraz nie miał kolegów i przyjaciół.

1272. Następne dwa lata później, urodziła im się córka, Sraunash Nereil.

1273. W wieku 16 lat poznał Avewikipedia.

1274. Jest on zabójcą wysłanym wraz z Ziruacash przez rodziców Sraunash i Gethmuzcha, aby ich schwytał i sprowadził do królestwa Athi.

1275. Umie kontrolować cztery żywioły, technologię i rzeczy magnetyczne, przez co, gdy są one niszczone, odczuwa on to, poprzez ostry ból dupy.

1276. Jako iż musiała radzić sobie sama, gdyż opieka społeczna poszła zajarać za garaże i się nie skapnęli, postanowiła spróbować wstąpić w szeregi szpiegów Dawida Campbella, czyli władcy kraju, w którym Klara mieszkała, co jej się udało.

1277. Przyjaciel Klary Chujller.

1278. Ma on kilka marzeń, których nie wymyślę, bo nie chce mnie się myśleć.

1279. Aleksandra Chujrner

1280. Mimo to, miał dwóch kolegów i jednego prawdziwego przyjaciela, który w przyszłości, gdy Dawid przejął władzę nad krajem, w którym mieszkał, stał się jego prawą dupą.

1281. Ma mały nos oraz dużą, wąską dupę.

1282. Następnego dnia, zadana jej na Ziemi rana oraz przy okazji, jak się okazało złamanie, zostało zasrane.

1283. Po doprowadzeniu do nieśmiertelności wszystkich ludzi i ras, Sraunash i Gethmuzch zostali zesłani do Wymiaru Dwóch Żyć przez króla Athi, Dyxtehyncha Ednuerfa, który był rozwścieczony tym, że przez nich, jego wpływy na Królestwo Athi malały.

1284. Miał on na sobie czarny jak twoje życie ubiór.

1285. – Tak właściwie to jak się nazywasz?

– Sracz Pospolity – odpowiedział kulturalnie

1286. Po około dwóch godzinach, gdy kończyłam pisać wypracowanie na angielski, usłyszałam otwierające się drzwi do mielizny.

1287. Następnie usłyszałam głos mojego ojca, który mówił:

– Welcome To The World!

1288. – A ty już przy lekcjach? Odpocznij trochę. Od tygodnia mało jesz, pijesz i ćpasz. Wykończysz się niedługo.

– Let's go, let's go! – odpowiedziała główna bohaterka.

1289. Odrabiałam lekcje i uczyłam się do trzeciej nad ranem. O tej godzinie, gdy pisałam już ostatnią pracę domową, usłyszałam za sobą półprzytomny głos mego ojca, który mówił:

– Okey, hello, Welcome To The World!

1290. Paręnaście minut później, gdy skończyłam, moja głowa bezwładnie osunęła się na dupę biurka, a oczy zamknęły się. Chwilę potem - usnęłam...

1291. Jednak, przed ostatnią lekcją, czyli godziną wychowawczą, poczułam ostre zawroty dupy.

1292. Nie wiem ile byłam nieprzytomna. Lecz, kiedy się obudziłam, ujrzałam sufit. Jednak był on biały jak w psychiatryku, a w szkole był on brązowy.

1293. Mimo wszystko, odwróciłam się. Kiedy to zrobiłam, ujrzałam mego ojca, który siedział w takiej pozycji, jakby był zasrany. Chwilę później, kiedy ujrzał, że się obudziłam, rzekł:

– Welcome to the world, welcome to the world

You got your popstar, I'll be your rockstar

1294. W ogóle warto było przez ten tydzień tak mało jeść, pić i ćpać?

1295. W tym momencie, przewrócił on dupą.

1296. Ta noc w bazie Grzegorza i Laury była spokojna. Na dworze padał deszcz, gdyż było to typowe bezśnieżne Boże Narodzenie. Laura spała sobie mocnym snem u siebie w toalecie, opatulona od stóp do głów ciepłą kołdrą i kocem.

1297. Po czym zdjął książkę z twarzy i odłożył ją na stolik znajdujący się obok sofy, na której zasnął i wstał z niej. Następnie przetarł sobie oczy dupą, założył płaszcz (jednak nie zakładając kaptura) i ruszył do wyjścia.

1298. Następnie nakarmił i napoił koty. Po zrobieniu tego, sprawdził im łapki czy nie były poranione. Jako iż znał się na weterynarii, mógłby jak coś je opatrzyć. Jednak, na szczęście tak nie było. Chwilę później, powiedział on do nich szeptem:

– Lubię srać.

1299. *Sra Ramoninth*

Leżąc na łóżku, ciągle płakałam. Nie dość, że Will.i.am zerwał ze mną z byle powodu, to jeszcze Slade i Red X dowiedzieli się o mnie wszystkiego. Czułam się okropnie. Chciałam aby ktoś był przy mnie. I chyba stało się to, bo w pewnym momencie usłyszałam pukanie do drzwi. Od razu, zapłakanym głosem, powiedziałam:

– Zajęte!

1300. Po tych słowach, mocniej zacisnęłam powieki oraz dupę.

1301. Godzinę później, kiedy Grzegorz obudził się, nadal ciężko oddychał. Jego serce na chwilę obecną było mocno osłabione i miał trudności ze złapaniem oddechu. Mimo to, wiedział, że nawet jeśli jego oddech by ustał, on ciągle by żył. Jeśli jednak jego serce by się zatrzymało, zapadł by w śpiączkę, która trwała by tyle, ile jego serce by było zatrzymane. Jednak, po chwili, ujrzał nad sobą ukochaną. Widząc ją, rzekł słabym głosem:

– Lubię srać.

1302. Po tych słowach i jakże ambitnej rozmowie, przeskoczył on przez barierkę na drugą stronę metalowego balkonu, po czym oboje ponownie ruszyliśmy do walki...

1303. W tym momencie odwrócił się on. Kiedy mnie zauważył, powiedział swoim monotonnym jak rosół z niedzieli głosem:

– Witaj. Co cię do mnie sprowadza?

1304. Po odwiedzinach X'a, przez jakiś czas leżałam na łóżku. Jednak, w pewnym momencie, wstałam i stanęłam przed wielkim oknem, splotłam ręce z tyłu i wylennyfaceowałam się.

1305. Biegnąc przez las, Ramoninth czuła że cisnęło ją sranie.

1306. Lecz, w którymś momencie, usłyszał pukanie do drzwi. Zdziwił się tym, gdyż było już bardzo późno. Mimo to, postanowił otworzyć, gdyż mogło być to coś ważnego. Kiedy zaś otworzył drzwi, ujrzał Wałęsę.

1307. Kiedy siedział w wodzie z krwią zabitego stalkera, trochę się zanurzył i zamknął oczy, po czym zaczął powoli, ale i głęboko srać.

1308. Jeden termofor położył sobie pod dupę, jak to zwykle u niego było, powodując ból. Drugi zaś położył pod dupą, gdyż marzły mu. Po tym, okrył się kołdrą i założył na oczy opaskę do srania, gdyż inaczej nie był w stanie usnąć.

1309. Gdy stała koło Breena, gdy oboje patrzyli jak ich przyszywana córeczka spała, on obsrał ją.

1310. I chwilę później, usnął nieszczęśliwy...

1311. Widząc go, spytała:

– To ty jesteś Wallace Breen, mój przyszły husbando?

– Tak, to ja. – odpowiedział mężczyzna.

– Świetnie. Chodź, zaprowadzę cię do twego nowego gabinetu.

Po tej rozmowie, ruszyła w kierunku wyjścia, a on udał się za nią obczajając tyły...

1312. W tym momencie, przystanęli, po czym Breen podniósł ukochaną, przytulił ją do siebie aby nie spadła i rzekł ściszonym, spokojnym jak pierdzenie głosem:

– Śpij sobie, skarbie. Zaraz się gdzieś zatrzymam. Też już jestem zmęczony.

1313. – Gdzie...Jest...Pendrive? – pytał Globus.

– W twojej dupie. – odpowiedziała kulturalnie Laóra.

1314. Kiedy zaś współpracownik podał mu te dwie rzeczy, Globus wsunął ołówek Laurze pomiędzy dupę, a kartkę wyciągnął w jej kierunku.

1315. Widząc to, rzekł:

– Ideolo

1316. Kiedy zaś Laóra doszedła do siebie, ujrzała, że leżała pod ścianą w jakieś celi. Widząc to, rozejrzała się. Chwilę później, ujrzała w swoich dłoniach dupę.

1317. Tego dnia Laóra wyglądała pięknie jak gówno z wczoraj.

1318. Ale, po chwili, drzwi na chwilę otworzyły się i wypadła zza nich kostka. Cała brudna jak twoje życie.

1319. – Myśleliśmy, że zapomniałaś! – krzyknęła Alyx.

– Ja nie zapominam. A teraz – gińcie śmiecie zajebane.

1320. Lecz, chwilę potem, poczułam na swojej twarzy czyjąś dłoń. Lecz, nim zdążyłam zareagować, usłyszałam w swojej głowie głos Breena, który mówił:

– Sraj na czas. Wtedy na stówę ci się uda!

1321. Po czym wzięła maskę tlenową i zaczęła na nią spoglądać. Nigdy nie miała owej w ręku. Nie wiedziała jak ją założyć. Chwilę potem, powiedziała:

– Grzegorz...

– Jeb się. – odpowiedziałem kulturalnie.

– Pomóż mi...Nie umiem założyć tej maski tlenowej.

– Sprawdź w necie jak się to robi, leniu zajebany.

W tym momencie, podszedł on do niej, ukucnął przy niej, gdyż była ona o wiele niższa od niego, wziął z jej delikatnych, małych dłoni maskę i powiedział:

– Welcome to the world, welcome to the world

You got your popstar, I'll be your rockstar

When it's a suicide, you call it superstar

Check out the forecast, predictions won't stop

You get your fifteen, and then they take the spot

Po czym odpowiednio założył maskę na jej twarz, dusząc Laurę. Kiedy zaś skończył, spytała ona ze słyszalnym strachem w głosie:

– A jak skończy się tlen w czasie podróży i się uduszę?

– Nie udusisz się, tępa pało. Tlen w tej masce automatycznie się uzupełnia, gdy jego ilość wynosi minus dziesięć procent. – odpowiedział Grzegorz.

– Jesteś taki dobry...

– Dla ciebie zawsze.

– W ogóle...Mogę się przytulić?

– Wal się, jeszcze mnie jakimś syfem zarazisz.

Po tej rozmowie, dziewczyna wtuliła się w ciało Grzegorza. Chwilę później i on przytulił ją do siebie. Po kilku sekundach westchnęła ona. ( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°)( ͡° ͜ʖ ͡°) Przy nim czuła się bezpiecznie. Gdy zaś emocje opadły, oboje puścili się...

1322. W tym momencie, słabo się uśmiechnął i powiedział:

– Dzięki za dobre chęci, ale...ale ja wysram jelita..

1323. Po paru sekundach, otworzyłam oczy. Był martwy jak gówno z wczoraj. Jednak najprawdopodobniej w ostatnich sekundach swojego życia zdążył się zesrać, bo na jego twarzy widać było już na zawsze zastygnięty uśmiech.

1324. Ale, w którymś momencie, poczułam, że ktoś zaczął mnie gładzić po dupie.

1325. – Grzegorz! Co ty robisz?! Chcesz nas zabić?!

– Miałem to w planach od dawna, a ta czarna dziura zdaje się być kompetentna, aby cię zajebać. Ja i tak przeżyję, lol. – odpowiedziałem

Po tej rozmowie, włączył pełną moc silników i wleciał w czarną dziurę. Przez chwilę widać było ciemność. Lecz, po paru chwilach, gdy dolecieli do Osobliwości, ujrzeli wokół ich pojazdu srebrno żółty tunel. Zaczęli więc przez niego pędzić jak sraczka przez jelita.

1326. Tymczasem, mieszkańcy planety czując mocny wiatr, unosili głowy aby zobaczyć, co się działo. Kiedy to robili, zaczęli zauważać wielki, czarny Lenny Face, który lądował.

1327. Chwilę później, Laóra spytała Xyama:

– Czemu oni się na mnie tak patrzą?

– Bo masz krzywy ryj. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą.

1328. – A co jest w atmosferze tej planety, skoro mogę na niej normalnie oddychać?

– Twój spleśniały mózg. – odpowiedziałem

1329. – Oł, oł, oł...Nie wyjeżdżaj mi tu z tymi waszymi nazwami. I tak nie ogarniam.

– Bo masz mały móżdżek. – rzekłem

1330. – Rozumiem cię, kochanie. Nie widzieliśmy go od ponad tysiąca lat. Też za nim tęsknię. Ale on musi wykonać swoje zadanie zajebania zdań pojedynczych. Nie nasza wina, że mu powoli idzie. I w sumie też nie jego. – odpowiedział Madetkh, po czym przytulił żonę i czule wylennyfaceował ją.

1331. Na nogach miał czarne jak jego życie buty.

1332. Ale jak ona zareaguje? A jeśli ona mnie nie kocha i będzie to nieodwzajemniona miłość? Eh... Żyje się raz. Co najwyżej kwiaty mnie uduszą.

1333. W tym momencie, poczuł on jakby coś w nim pękło. Mimo wszystko, nie dawał po sobie poznać tego, że zbierało mu się na płacz i na kasłanie kwiatami.

1334. Parę sekund później, uniósł dotąd opuszczoną rękę i rozwarł zaciśniętą dłoń. Trzymał w niej takie coś, nie wiem jak to się nazywało, w kształcie gówna.

1335. – Będziesz walczyć u mego boku?

– Nie :D – odpowiedziała Tristitia.

1336. – Czy zniszczysz Młodych Tytanów?

– JAS! – odkrzyknęła z radością Tristitia.

1337. Po czym uderzyła go kawałkiem gruzu. Chwilę potem, Robin powiedział:

– Au! Za co to?

– Za debilizm. – odpowiedziała kulturalnie Cornelia.

1338. Po czym oboje ruszyli w swoje strony. Kiedy zaś Claire weszła do mieszkania ujrzała, że było tam kompletnie ciemno. Od razu udała się do pokoju córki. Gdy tam była ujrzała, że jej córka już spała. Od razu podeszła do niej, po czym pocałowała ją w dupę i szepnęła:

– Dobrej nocy...

1339. Kiedy zaś zdjęto mu gips oraz maskę tlenową i odłączono od kroplówki i systemu podtrzymywania dupy, wstał i chwiejnym, powolnym krokiem wyszedł na korytarz.

1340. – Dzień dobry! Czy Reed może wyjść? – odpowiedziała

– Nie, bo strzeliła kopytami. – walnął prosto z mostu Sebastian.

1341. Udał się do kwiaciarni, w której pracowały zdania pojedyncze.

1342. Do kawiarni, w której przebywali, gdy mieli wolne, do parku, do którego chodzili czternastego lutego, do biblioteki, w której często przebywała Corni, do kibla publicznego, w którym srali na czas, jej ulubionego sklepu i nad rzekę.

1343. "Zdalnie sterowana śmierć Stdlind."

1344. 2. Daniel Cholewczyński - Niespełniony piosenkarz. Miał do tego talent oraz piękny jak dupa głos, ale jego piosenki wyśmiewali wszyscy, gdyż były one na poważne tematy.

1345. Gdy Andronmeda jak zwykle walczyła z wrogami, w pewnym momencie, Patrick and The Small Guy i Matheo, bo tak mieli na imię wrogowie Andronmedy i Grzegorza, założyli okulary przeciwsralnicze, i za pomocą jednego z prętów, wypuścili taką ilość światła, że Andronmeda musiała zasłonić oczy.

1346. – Uwierz lub nie, ale ja już nic przez to światło nie widzę. Tylko takie ciemne jak twój mózg tło, jak wtedy, gdy próbuje się zasnąć. – odpowiedziała dziewczyna.

1347. Po tej rozmowie, oboje udali się do spierdalajmochodu. Oczywiście Andromedzie w dojściu pomagał Grzegorz. Gdy dojechali już do okulisty nie musieli długo czekać, gdyż przed nimi nie było żadnych osób. Po wejściu, gdy Androspierdalajmenda opowiedziała swoją sytuację, okulista zbadał dziewczynie dupę, po czym powiedział:

– Okulary tu nic nie pomogą. Androspierdajalmenda będzie musiała pocierpieć przez najbliższe 10 lat, później jej wzrok się znów naprawi.

1348. – Bez Ciebie to nie to samo. – odpowiedział Zjeb.

Androspierdalajmenda uśmiechnęła się, po czym powiedziała:

– Dziękuję, że tak mówisz.

– Oj, to tylko same kłamstwa. – odpowiedział Grzegorz.

1349. – To niemożliwe! Ja nie chcę być do końca życia niewidomą. Chcę normalnie srać!

– Nie martw się. Coś poradzę. Przecież wiesz, ile maszyn już zbudowałem, to mogę teraz zbudować i maszynę do naprawienia Twojego wzroku. – powiedział Grzegorz.

– Naprawdę? – powiedziała z nadzieją w głosie Androspierdalajmenda.

– Nie :D - odpowiedział Grzegorz.

1350. Gdy znaleźli się już w domu, Grzegorz zabrał się za sranie, za pomocą której mógłby naprawić wzrok Androspierdalajmendy, aby mogła normalnie widzieć. Tymczasem, dziewczyna położyła się na łóżku, i mimo iż nie chciała – zasrnęła.

1351. Androspierdalajmenda poczuła, że ktoś nią napierdala o ścianę jak łomem. Gdy się obudziła, oraz odwróciła, usłyszała głos Grzegorza, który mówił:

– PINGAS!

1352. – Androspierdalajmendo, obudź się. Już skończyłem budować maszynę, którą mógłbym Ci naprawić mózg. A nie, sorki. Ty nie masz mózgu.

Po tych słowach, Grzegorz pomógł Androspierdalajmendzie wstać, i zaprowadził ją do pomieszczenia z maszyną. Gdy Androspierdalajmenda już usiadła na krześle które było naprzeciwko maszyny, Grzegorz powiedział:

– Dobrze, pamiętaj aby nie zamykać oczu. Może być to trochę bolesne, ale niestety, na to nic nie poradzę. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, po zakończeniu będziesz już normalnie widzieć, jednak potem przez godzinę mogą boleć Cię pingasy.

1353. Po kilkunastu minutach, gdy maszyna została wyłączona, Androspierdalajmenda zaczęła powoli widzieć wszystkie rzeczy które były w pomieszczeniu. Gdy mrugnęła, zobaczyła to:

https://youtu.be/yArtGTabQJg

Tylko w rzeczywistości, a nie na YouTube.

1354. Jednego dnia, o istnieniu Kate, i o tym, jakie zdolności posiada, dowiedział się Grzegorz Antychryst, który właśnie chciał zniszczyć świat.

1355. – Oczywiście, że...nie. Nie używam Moich zdolności do takich celów. A i bez tego używam je raz na rok. – powiedziała dziewczyna i poszła.

– Hahaha, you still think it's over? This is forever, motherfucker! – zawołał za nią Grzegorz, starając się odwzorować głos Zardonica, nie wiedząc, że głosu Czystej Zajebistości nie da się odwzorować.

1356. Kiedy była na wakacjach w Muszynie, i jednego z dni pobytu tam chciała pójść ochłodzić się w jednym basenie, nagle, znikąd na korytarzu pojawił się...byk.

Miał on brązową dupę.

1357. Już myślała, że uda jej się po raz kolejny od trzech lat uciec, i przeżyć, popełniła samobójstwo.

1358. Byk podszedł do niej, i wbił w jej brzuch zasady używania przecinków. Kate przeszył potężny ból. Po kilku minutach zemdlała z bólu. Zwierzę podeszło do niej, i wzięło ją w pysk. Po chwili, z oddali usłyszeć można było głos:

– Yo creci solo y me hice solo como se hacen los titanes

Trabajando se hace todo no hablando como cobardes

No conozco ni tu nombre ni tu cara ni a tu sangre

Tu ni sabes quién soy yo pero yo se que no eres nadie

Qué valiente tu palabra desde el móvil y pantalla

No tienes las bolas de decirme nada cara a cara, falso

Yo se que esperas que caiga para matarme

Pero mi nombre está en el libro de los inmortales

Digo siempre lo que quiera — No te gusta? Come mierda!

Cuando tu hablas paja yo no tengo quién que me defienda

Y te seguirás hundiendo en el mar de la miseria

No habrá nadie que te salve de arder en tu propia hoguera

Mientras tanto mi mensaje continúa resonando

En los siete continentes hay millones escuchando

Asia, América y Europa y que el mundo entero grite

Por que el que rie de último siempre mejor se rie

Co prawda główny bohater tego opka, który wbił od tak sobie bez zapowiedzi nie wiedział, co właśnie powiedział i my w sumie też nie wiemy, bo nie znamy hiszpańskiego, ale na stówę brzmiało to zajebiście, ale nie tak zajebiście jak w wykonaniu Zardonica.

1359. – Zostaw ją!

– Spierdalaj – odpowiedział kulturalnie byk.

1360. Teraz chłopak był wysoki, trochę wyższy od Katehumena. Jego oczy były jasnoniebieskie. Włosy miał brązowe, takie jak gówno.

1361. – Zostaw ją! Jeśli nie, to będę musiał wytoczyć przeciw tobie ciężkie działo. – rzekł, a jako iż byk miał go w dupie, zarzucił na całą głośność nutę "Revelation". A, jak wszyscy wiemy, Grzegorz który był bykiem był debilem, to najzajebistszy na świecie głos Zardonica go zabił.

1362. Chłopak schował do kieszeni swoją dupę, i podszedł do dziewczyny.

1363. Położył ją na łóżku, po czym zaczął szukać w swojej torbie podróżnej bandaży. Kiedy je już znalazł, wylennyfaceował nimi Kate.

1364. Po godzinie, Kate wysrała jelita.

1365. W pokoju były dwa łóżka. Obok jednego stało drewniane krzesło. Pomiędzy łóżkami stał drewniany stół z półką pod spodem. W jednej ze ścian były drzwi, które prowadziły do łazienki. W łazience znajdował się sracz, kabina prysznicowa z zasłoną, i umywalka, nad którą wisiało duże, prostokątne lustro. Pokój posiadał także balkon. Była tam biała barierka, a po bokach były dupy.

1366. – Też pomysł. Ale w sumie dobrze, że się wtedy nie zgodziłaś. Mam też dla Ciebie małą radę. Kill yourself!

1367. Zaletami jej zaś jest to, że mówi po hiszpańsku.

1368. Któregoś dnia, nie przychodzą oni do Grzegorza i Androspierdalajmendy sami. Przybywa z nimi również duch Stalina, który ma za zadanie pomóc Patrick and The Small Guy'owi i Matheo.

1369. Któregoś razu, Patrick and The Small Guy i Matheo, czyli wrogowie Grzegorza i Androspierdalajmendy, zastanawiali się, jakby ich pokonać. W którymś momencie rozmyślań, poczuli na sobie czyiś wzrok. Naturalnie odwrócili się. Gdy to zrobili, ujrzeli...ducha, który powiedział dudniącym głosem:

– Lubię ziemniaki.

1370. W tym momencie Grzegorz przewrócił dupą i powiedział:

– Tego jeszcze nie było. Walka niemożliwa.

1371. Po tej rozmowie zaczęła się walka. Skończyła się ona dość szybko, gdyż z powodu obecności dupy, Grzegorzowi i Androspierdalajmendzie tym bardziej nie udało się wygrać.

1372. W połowie drogi, Grzegorz zapytał:

– Kurwa, możesz zmienić nutę? Słuchamy tego samego już od godziny.

– Ale twórczość Zardonica to świętość! – odpowiedziała zgodnie z prawdą dziewczyna.

– Ja wiem, ale on ma też inne utwory niż tylko "Black and White".

1373. W którymś momencie, gdy Androspierdalajmenda rozglądała się po zaułku, wyskoczyło przed nią dwóch mężczyzn, silniejszych od dziewczyny. Gdy ją zobaczyli, jeden z nich powiedział:

– Tak normalnie to nigdy nie byłem za pomysłem stworzenia Overwatch Assasins, no ale ta tutaj wygląda jak typowa debilka, więc wypadałoby zrobić z niej coś lepszego.

1374. – No, kogo my tu mamy...Kolejna zabłąkana dziewczyna...

Po czym się zesrał.

1375. – Zostawcie ją! Emily powiedziała, że to ma być nowy Stalker, do chuja pana!

1376. Mężczyźni od razu się odwrócili. Gdy to zrobili, ujrzeli Zardonica, który zajebał ich wypowiadając swoim zajebistym głosem tylko jedno słowo.

1377. – A co ty nam możesz zrobić? – spytał jeden z mężczyzn ze śmiechem.

– Kurwa zjeby, jestem z Elity, no i mam AR2, a wy marne pistolety. -.- – odpowiedział przybysz.

– O chuj, faktycznie. xD – odparł jeden z Ochrony Cywilnej.

– -.-

1378. – Andromedo, już się nie bój. Jestem przy tobie. – powiedział Grzegorz.

– Właśnie tego obawiam się najbardziej. Wolałabym, aby zatłukli mnie na śmierć, niż iść z tobą dalej. – odpowiedziała zgodnie z prawdą dziewczyna.

1379. Dziewczyna oczywiście zrobiła to, co poradził jej Grzegorz. Po chwili siedzenia, chłopak zapytał ją:

– Co sądzisz o Trzaskowskim?

– Głosowałam na niego. – odpowiedziała dumna Andromeda, po czym dodała:

– I mój głos był decydujący.

W tym momencie, Grzegorz westchnął, wyjął shotgun i przed oddaniem strzału skomentował:

– Zawsze wiedziałem, że byłaś debilką, ale teraz tylko to udowodniłaś.

Po czym strzelił jej w głowę, wołając:

– Only Jaki!

1380. – Nie, nie boję się. Domyślam się, kto za tym wszystkim stoi. – odrzekł Grzegorz.

– No, kto może za tym wszystkim stać? – spytała zaciekawiona Dndromedd.

– To pewnie Poirot. Skubany się nudzi, to bawi się siłą swojej zajebistości.

1381. Tymczasem, duch który przysłuchiwał się ich rozmowie, powiedział swoim dudniącym jak dupa głosem:

– Mogę was tam przeteleportować, jeśli chcecie.

1382. Kiedy Grzegorz i Dndromedd zastali taki spokój, Grzegorz powiedział:

– Mogłabyś zmienić nutę? Ciągle słuchamy tego samego.

– Ale Hollywood Undead to też świętość! – zawołała zgodnie z prawdą Dndromedd.

– To wiem, ale "Riot" to nie jedyna ich nuta.

1383. W tym momencie Grzegorz zrobił minę zabitego psa.

1384. Gdy już była w odpowiednim miejscu, ujrzała, że nikt nie prowadził tego tramwaju! Kiedy to zrobiła, zemdlała. Oczywiście zaraz przybiegł do niej Grzegorz, bowiem miał podsłuchy w uszach i słyszał każdy dźwięk wydany przez Andromedę.

1385. Oczywiście unieśli oni głowy. Gdy to zrobili, ujrzeli, że rzeczywiście nad nimi leci arabski szejk. Po chwili dało się słyszeć jego huk. Po chwili zaczęło spadać więcej arabskich szejków.

1386. Po kolejnych kilku dniach, Grzegorz i Dndromedd doszli do Belgradu. Niestety, droga do tego miejsca szła im w strachu, bowiem przez cały czas spadały arabskie szejki i Grzegorz oraz Dndromedd bali się, że któryś z nich może ich zabić.

1387. Jednak, po paru minutach, wiatr doszedł też do nich i niestety, uniósł Dndromedę ku górze. Na początku bardzo mocno trzymał ją za rękę Grzegorz, gdyż był debilem.

1388. „Błagam, niech to się skończy..." – błagała w duchu.

– Chuj ci w dupę. – powiedziało tornado.

1389. Po kolejnych paru minutach, wiatr ustał i tym samym rzucił dziewczynę w jakieś miejsce. Po chwili, gdy Dndromedd już wpadła do kuchni Gabena, poczuła, że ktoś ją trzyma. Kiedy odwróciła głowę, ujrzała, że spadła na dupę Grzegorza. Po chwili, gdy dziewczyna została już postawiona przez niego na ziemi, powiedziała do niego:

– TUTUUU!!!

Wyjąc przy tym jak klakson.

1390. Mur otaczający cmentarz, był po części zarośnięty dupą...

1391. Andromeda przysunęła się bliżej do Grzegorza, który najwidoczniej nie bał się tego wszystkiego, co ich otaczało. Po chwili dziewczyna powiedziała:

– Lubię ziemniaki.

1392. Gdy mężczyźni ich zobaczyli, jeden z nich powiedział:

– Wspaniałe wiadomości! Macie szansę stać się częścią Overwatch i przysłużyć się czymś Kombinatowi!

1393. Grzegorz nie miał wyboru. Musiał strzelić z shotguna w obydwu mężczyzn. Gdy po paru minutach obydwoje mężczyźni leżeli martwi, Grzegorz i Andromeda usłyszeli z oddali nieznany im, komputerowy, kobiecy głos:

– Individual, you are charged with anti-civil activity level 1. Protection Units: prosecution code: duty, sword, operate.

Kiedy Grzegorz to usłyszał, zorientował się, że był to Overwatch Voice. Przez to wiedział już, że ma przejebane po całości, bo nawet jeśli jakoś przebrnie przez poziom pierwszy, to w kolejnym wbijają Overwatch Soldiers, którym nie da się uciec, jeśli nie masz w nazwisku "Freeman".

1394. – Grzegorz...Ja już nie mam siły iść dalej. Od dobrych paru miesięcy już nie śpimy. I jeszcze to płynięcie przez parę godzin bez przerwy... Mi się już chce spać...

– Chuj ci w dupę. – odpowiedział kulturalnie Gregory.

1395. – Nie. Nie wiem dlaczego, ale nie chce mi się w ogóle spać. Jestem tylko trochę głodny i spragniony wiadomo czego. ( ͡° ͜ʖ ͡°) – odpowiedział Grzegorz.

1396. Niestety, po paru minutach, Dndromedd wyślizgnęła mu się z dłoni. Chłopak od razu popłynął za Androspierdalajmendą, gdyż był debilem, który zgubił instynkt samozachowawczy.

1397. Po paru minutach pogoni, udało mu się dogonić dziewczynę i złapać ją za dupę.

1398. – W sumie masz jeszcze mnie, więc nie musisz się bać o to, że ci się coś stanie. – powiedział Grzegorz.

– No właśnie tego się najbardziej obawiam. Jesteś takim debilem, że wolałabym zginąć niż się z tobą użerać, ale ty chyba nie chcesz mojego szczęścia. – powiedziała szczerze Androspierdalajmenda.

1399. Niestety, po paru minutach rozglądania, ujrzała ona jakichś mężczyzn, którzy szli w jej stronę. Dziewczyna przestraszyła się. W pewnym momencie, gdy mężczyźni podeszli do Androspierdalajmendy, powiedzieli:

– Jesteście tacy zjebani, że nie zasługujecie nawet na bycie Stalkerem, więc was po prostu zajebiemy, OK?

1400. Jednak, po chwili usłyszał taki dźwięk, jakby ktoś kogoś bił. Oczywiście odwrócił się on, zobaczyć, czy przypadkiem Androspierdalajmendzie nie dzieje się nic złego. Gdy to zrobił, ujrzał dwóch mężczyzn, którzy bili bezbronną Dndromedę. Kiedy Grzegorz to ujrzał, powiedział:

– Pomóc wam? W sumie to od dawna miałem w planach dołączyć do Ochrony Cywilnej.

– Jasne, czemu nie, dodatkowa pomoc to zawsze dodatkowa zabawa. – odpowiedział jeden z członków Ochrony Cywilnej.

– Ale Grzegorz! Jak możesz? Przecież jesteśmy przyjaciółmi! – zawołała półprzytomnym, przerażonym głosem Andromeda.

– W tym świecie trzeba pracować na swój koszt. – wymądrzył się Grzegorz, po czym dołączył do dwóch członków Ochrony Cywilnej i radośnie zaczął napierdalać Andromedę.

1401. – Andronmedo, nie bój się...Już jestem przy tobie... – powiedział po chwili Grzegorz.

– No i właśnie tego się obawiam, matole. Dasz mi w końcu zdechnąć, zjebie pieprzony, czy po Kombinat mam zadzwonić?– spytała wkurwiona Andromeda.

1402. Po tej rozmowie dziewczyna usiadła. Gdy już siedziała, spytała Grzegorza:

– Jak to jest, że teorii uczy się łatwiej niż praktyki?

1403. Po tej rozmowie ruszyli oni przed siebie. Niestety, po parunastu minutach drogi, usłyszeli oni huk. Po chwili zaś dało się zauważyć pędzący w ich kierunku z bardzo dużą szybkością wagon metra.

– Suprajs, motherfuckers! Nie spodziewaliście się mnie! – zawołało metro.

1404. Kiedy Androspierdalajdziwkomenda to zauważyła, od razu podbiegła do Grzegorza, który leżał półprzytomny na ziemi. Gdy już była koło niego, zapytała:

– Może byś w końcu zdechł, debilu?

1405. – W sumie może i masz rację. – powiedziała Androspierdalajnaksiężycdziwkomenda.

1406. Jednak Grzegorz nie dawał za wygraną, bo był debilem. Nadal patrzył na Androspierdalajdziwkomendę z miną zabitego psa, po czym powiedział:

– No proooszę!

1407. W pewnym momencie wyślizgnęła się i zaczęła spadać w dół. Gdy Grzegorz to zobaczył, nie mógł pozwolić na to, aby Androspierdalajdziwkomendzie coś się stało. Wiedział on, że pod nimi jest woda, ale i tak bał się o dziewczynę. Puścił się on koła i zaczął lecieć w kierunku dziewczyny. Po chwili doleciał już do niej. Gdy był koło niej, złapał ją za dupę.

1408. – Grzegorz, dlaczego tam nie zostałeś?

– Nigdy ci tego nie mówiłem, ale urodziłem się bez instynktów. No i jestem debilem, to też jest powód. – odpowiedział zgodnie z prawdą Gregory.

1409. Gdy po paru minutach, Dndromedd miała już odkażone i zabandażowane rany, powiedziała słabym głosem:

– Jak tylko wydobrzeję, to dzwonię po Kombinat. Chcę zdechnąć, chuju. Tak ciężko to ogarnąć?

1410. Po kilkunastu dniach od szczęśliwego wypadku Dndromedy, Grzegorz oraz Dndromedd doszli do Kluski.

1411. W pewnym momencie drogi, Grzegorz i Andromamziemniakimenda zobaczyli jakąś rzekę.

1412. – No o drewno to nie będzie trudno, ale masz to potem czym złączyć? – zapytała AndrosprzedamBeEMWUda.

– Złączę je mocą mody na gejów! – zawołał Grzegorz.

– Kurwa, zjebie, masz to połączyć, a nie tworzyć najtwardszy materiał we Wszechświecie. - odparła AndrosprzedamBeEMWUda.

– O chuj, faktycznie. XD

– To może złączymy to mocą mody na K-pop i gejów. :D

– Kuźwa, czy ty chcesz świat wysadzić?

– Lol, faktycznie. Może złączmy to po prostu mocą Opkolandii. ;_;

1413. – Mam przecież dwie liny, które wziąłem z mojej bardzo pojemnej dupy. Jedna z nich powinna wystarczyć. – ponownie odpowiedział Grzebałgorzałę.

1414. Gdy już mieli wszystko co trzeba, Grzebiegorzów Wielkopolski zaraz zaczął budować to, co trzeba.

1415. Gdy tratwa stała już na wodzie, Grzebiegorzką wódę i Anadrogęmenda usiedli na niej i zaczęli płynąć. Na początku nie działo się nic niebezpiecznego. Jednak, po parunastu minutach ujrzeli oni gwałtowny spadek wody w bok.

– WODOSPAD! – krzyknęła Dndromedd.

– O nie...To już po nas. Musimy coś wymyśleć, albo zginiemy! – powiedział Grzegorz.

Po chwili ujrzeli oni jakąś wystającą gałąź, która postanowiła powystawać, bo Opkolandia kazała.. Od razu postanowili się jej złapać. Grzegorzowi udało się to bez problemu, gdyż siedział bliżej dupy Andromedy.

1416. „O nie...Mam nadzieję, że nie żyje..." – pomyślał Grzegorz, po czym, jako iż woda była już płytka, podszedł do dziewczyny, po czym wziął ją na ręce i z radością stwierdził, że zaczęła sztywnieć. Czując to, jebnął nią jeszcze o ziemię, aby mieć pewność, że magicznie nie ożyje, po czym odtańczył Gangnam Style nad jej zwłokami.

1417. Kilka minut później, dziewczyna obudziła się. Gdy otworzyła oczy, ujrzała dupę Grzegorza. Pod sobą czuła trawę, co znaczyło, że leży już na ziemi. Kiedy zaś podniosła się, ujrzała obok siebie Grzegorza, który zastanawiał się jak zabić Andromedę wylewając na nią wodę.

– Grzegorz? Dlaczego za mną skoczyłeś? Przecież mógłbyś zginąć. – powiedziała po chwili dziewczyna.

– Nie mogłem pozwolić, abyś zginęła w taki sposób. – odpowiedział Grzegorz, po czym dodał:

– A poza tym, mam zmowę z Overwatch Elite, że jak doprowadzę cię na Antarktydę i oddam w ich ręce, to mi dadzą AR2, więc deal idealny. Nie mogę zmarnować okazji!

Po tej rozmowie nastała cisza. Słychać było tylko dźwięk srającego wodospadu.

1418. Jednak, ten wiatr nie był zapowiedzią tornada. Po chwili poczuli oni czyiś wzrok na sobie. Kiedy odwrócili się, okazało się, że stała za nimi dusza Odeci. Widząc ich, przechyliła nieco swoją uroczą główkę i powiedziała:

– Miau, miau miau miau! Miau, miau miau.

Co można by przetłumaczyć na język ludzki jako:

– No, to wy jesteście tymi debilami, o których słyszałam! A, że Ramoninth to była moja pani, to chcę aby była szczęśliwa.

A, że Odecia za życia niewiele mówiła, nie licząc ostatniego miesiąca jej życia, gdy nawijała prawie tak jak Czarek, to coś musiało być na rzeczy. Chwilę potem, podbiegła do nich uroczo taptając, normalnie dźwięk jej taptania można by nagrać i ustawić jako dzwonek telefonu, po czym zaczęła ich pacać, aż zapacała ich na śmierć. Potem jeszcze ich dopacała, aby mieć pewność, że ich dusze się nie uwolnią i nie będą skażać świata duchów, po czym odwróciła się radośnie machając ogonem i dodała:

– Miau miau! Miau miau miau, miau miau miau miau.

Co można by przetłumaczyć jako:

– To tyle! Jednak nie przedłużając, czas wracać skąd przyszłam, bo się na dziki melanż spóźnię.

Po czym radośnie potaptała do swego nowego domu, bo miała jeszcze godzinę, a jej futerko było niedomyte. To nic, że ciągle wyglądała uroczo, ale wypadałoby się wypucować, co nie? A poza tym, na melanż były też zaproszone robaki, które radośnie konsumowały jej użyźniające czarnoziemy ciało, więc musiała je zebrać, a cholery małe były i lubiły spierdalać. Chyba musiała zainwestować w ten worek, który widziała wczoraj na wystawie, ale nie miała przy sobie tego bardzo cennego buta, który mogłaby wymienić na worek i który zajebała jakiś miesiąc temu mamie Ramoninth.

1419. Dndromedd, na wszelki wypadek, nie chcąc spaść w dół, gdy samolot wznosił się w górę, przytuliła się do Grzegorza i zamknęła oczy. Po chwili, gdy samolot leciał już w linii łamanej, dziewczyna otworzyła oczy. Przed sobą zobaczyła dupę Grzegorza.

1420. Po chwili, poczuła ona, że samolot już wylądował. Otworzyła ona oczy. Przed sobą zobaczyła dupę Grzegorza...

1421. Co jakiś czas, przed nimi dało się dostrzec ogień. Na dodatek, co parę minut w miejsce w którym byli spadał jakiś arabski szejk.

1422. W pewnym momencie, ujrzeli oni, że jakiś arabski szejk leci w ich kierunku.

1423. Po tej rozmowie, zaczęli oni zbierać odpowiednią ilość drewna. Kiedy już zebrali to, co było trzeba, Grzegorz zaczął tworzyć tratwę. Gdy po paru minutach ukończył swą pracę, bowiem trzeba podkreślić, jaki był zajebisty, położył tratwę na wodzie i w tym właśnie momencie przybyła Odecia i zajebała tratwę aby móc pacać nią Czarka dzień i noc. W końcu teraz miała taką możliwość.

1424. Na początku wszystko było spokojne. Nie działo się nic niebezpiecznego. Niestety, po parunastu minutach drogi, zdania pojedyncze zaczęły intensywniej atakować.

– WODOSPAD! – krzyknęła Dndromedd.

– Jezu, wiem szmato zajebana, nie musisz ryja drzeć. -.- – odpowiedział zażenowany Grzegorz.

1425. Kilka minut później, dziewczyna obudziła się. Gdy otworzyła oczy, ujrzała dupę Grzegorza.

1426. Po kilku krokach, Dndromedd powiedziała:

– Grzegorz...Zimno mi...

– No nie dziwne, pindo, skoro tak się ubrałaś. Poza tym, przestań mi marudzić, spierdolino mentalna. Nie dość, że muszę ci ratować dupę, to jeszcze marudzisz. Prowadzę cię na tę Antarktydę tylko dla AR2, więc jeśli to okaże się prankiem, to się wkurwię. – odparł kulturalnie Grzegorz.

1427. Teraz, ich droga, mimo dużej liczby śniegu szła normalnie. Któregoś zaś dnia, Dndromedd~ spytała:

– Ile jeszcze będziemy iść?

– Japa tam, ja tu sobie cel wizualizuję aby jakoś z tobą przetrwać. – odpowiedział Grzegorz.

1428. – To rzeczywiście już niewiele. A tak w ogóle, to jak my potem wrócimy? – zapytała dziewczyna

– Ty nie wrócisz, bo twoje zwłoki będą ozdobą Antarktydy. Ja zaś zabiorę się z Elitą. – odpowiedział zgodnie z prawdą Grzegorz.

1429. Dndromedd, gdy tam weszła, od razu poczuła takie ciepło, że zdjęła bluzę którą miała na sobie i oddała ją Grzegorzowi, przy okazji dusząc go tą bluzą. Po chwili ruszyli oni w drogę.

1430. Mijali oni tylko różnych ludzi oraz samochody, byli zaczepiani przez roznosicieli ulotek, których zamrażali swoją głupotą, itd.

1431. Gdy zaś ujrzeli, że są oni już w Porcie Elizabeth, Patrick and The Small Guy powiedział ze złością:

– Oko mnie swędzi.

1432. – Jest! Nie będziemy musieli wracać pieszo! – powiedziała Gandziomeda.

– Lol, ile mam ci powtarzać, że zaraz skończysz jako użyźniacz śniegu? Mam w dupie to, że mróz hamuje rozkład, przecież jesteśmy w Opkolandii. W każdym razie, ty zaraz zginiesz, a to ja zabiorę się do Europy razem z Elitą. – odpowiedział zgodnie z prawdą Grzegorz.

1433. Na skrzyni namalowana była ikonka AR2. To chyba była skrzynia z amunicją, tylko gdzie w takim razie byli członkowie Overwatch Elite? W końcu ktoś tę skrzynkę musiał tu postawić.

1434. Odpoczywali przez parę dni. Przez te dni, Gandziomeda czasem wychodziła na dwór, ponieważ Grzegorz kazał jej wypatrywać Elitarnych.

1435. Po dwóch dniach, Grzegorz i Gandziomeda byli już w Krakowie, w którym wszystko zdarzyć się może, w swoim domu.

1436. Gdy trafiła ducha tą strzałą, ten krzyknął:

– LUBIĘ PLACKI!

1437. Bohaterka glebogryzarka

1438. Bohaterowie epileptyczni

1439. Grzegorz Chujller

Jest on realistycznie nastawionym do życia chłopakiem. We wszystkim widzi plusy i minusy. Ma zwyczajne poczucie srania. Jego dzieciństwo było normalne. Rodzice kochali go bardziej niż jego brata, a w szkole był lennyfaceowany nawet przez szkolny sedes. Miał kilku kolegów i przyjaciół, jednak jego najlepszą przyjaciółką została szkolna podłoga. W chwili obecnej ma 2222222222222 lata. Interesuje się grafiką komputerową, programowaniem, matematyką, sportem, fizyką, psychologią, religiami i polityką. Lubi grać w piłkę nożną, kolekcjonować stare monety, programować, jeździć na rowerze, pływać, układać kostkę Rubika i grać utwór "Army Of One" na gitarze.

1440. Ma lekko brązowy kolor dupy.

1441. Paręnaście minut później, kiedy skończyłam i gdy naleśniki leżały już na talerzu, wyjęłam z szafy syrop klonowy, którym zawsze polewałam naleśniki, bowiem Grzegorz i ja to ( ͡° ͜ʖ ͡°) lubiliśmy, a następnie polałam nim naleśniki, odłożyłam na miejsce, wzięłam dwa talerze i dwa widelce, po czym jeden talerz i widelec podałam jemu, a drugim skonstruowałam rakietę z lodówki.

1442. – A gdybym zaginęła...Szukałbyś mnie?

– Poszedłbym do Zardonica spytać się go o zdanie na ten temat, bo wiadomo, że warto prosić boga o poradę, a potem bym rozważył co dalej. – odpowiedział zgodnie z prawdą Grzegorz, przeżuwając naleśniki.

1443. W pewnym momencie zaś, gdzieś przy piątej stronie, usłyszałam głos Grzegorza, który mówił:

– You're the reason every god damn revolution always fails!

You're nothing but a lie!

A thin, tasteless lie with no will to become

Why do you think I do this? You think this is a fucking game?

With every word, every beat, every noise

Every second I am shaping the future!

I am the future and you're nothing but faithless cowards!

I am on a mission to change the course of history

So either join me or get the fuck out of my way!

This world is mine!

– Jezu Chryste, a ty znowu starasz się być jak Zardonic cytując teksty z jego utworów? Ile mam ci powtarzać, pajacu, że nigdy nie będziesz tak zajebisty jak on? - odparła zażenowana Andromeda.

– Ty mnie nie rozumiesz! Kiedyś będę tak zajebisty jak on!

– Nawet po śmierci ci się to nie uda, downie, a teraz wypierdalaj, bo ja tu czytam.

1444. Kiedy się spakowałam, odłożyłam torbę na krzesło i poszłam przygotowywać obiad. Jako iż podejrzewałam, że Grzegorz po powrocie będzie bardzo głodny, postanowiłam zrobić obfity obiad. W pewnym momencie przygotowywania, usłyszałam otwierające się drzwi, a następnie głos Grzegorza, który mówił:

– Bow to the one true king!

– Nie no, ty zjebie, przestań tytułować się królem! Jedynym prawilnym królem jest Zardonic, zjebie! - zawołałam zgodnie z prawdą.

– Cicho, ty się nie znasz.

– Matoł...Nie da się być idealniejszym od Zardonica.

1445. O godzinie 2356:00, a dokładniej o 2356:5987, gdy czekaliśmy z Grzegorzem na północ, zaczął mnie on, jak co roku, ruchać.

1446. Nie zdążyłam jednak zareagować, gdyż zesrnęłam.

1447. Witajcie. Nazywam się Grzegorz Chujller. Postanowiłem wam opowiedzieć o tym, co przeżyłem przez cały rok. Otóż okazało się, że Zardonic znowu nie przyjedzie do Polski i cały rok miałem depresję.

1448. Pamiętnego dnia, 361.152.2015666 roku, obudził mnie zapach smażonych zwłok.

1449. – A gdybym zaginęła...Szukałbyś mnie?

– Czekaj, muszę spytać Zardonica, jakie jest jego zdanie na ten temat. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą, przeżuwając spalone do granic możliwości naleśniki.

1450. Paręnaście minut później, kiedy zjedliśmy już, Andronmeda zebrała naczynia i włożyła je do zlewu, a ja poszedłem się wysrać. Kiedy skończyłem, jako iż umówiłem się dziś z kolegami na grę w piłkę nożną, założyłem buty i poszedłem do Andronmedy powiedzieć, że wychodzę. Kiedy stanąłem w drzwiach jej pokoju, ujrzałem, że ta znów paliła wrogów rewolucji, którzy nie zgadzali się z tym, że Zardonic to jedyny prawdziwy władca. Ja jebe, ile ja mam jej mówić, że Zardonic nie prowadzi żadnej rewolucji (chyba), a jest tylko muzykiem, który lubi takie klimaty? Chyba musiałem ją zabrać do psychiatry albo na koncert Justina Biebera, aby się ogarnęła. W ogóle to też chamskie, że Bieber już był w Polszy, a Zardonica jeszcze tu nie było. A trasę po Europie już miał, a mimo to w Polsce go nie było. No kurwa, ja chcę Zardonica w Polsce! Czy o zbyt wiele proszę?

1451. Po chwili rzekłem:

– Try to do it like this, you won't get it

Try to walk my way, just forget it

Try to wear my face, you'll regret it

When you take it off you'll never be me

Try to do it like this, you won't get it

Try to walk my way, just forget it

Try to wear my face, you'll regret it

When you take it off you'll never be me!

– Kurwa, ty zapyziały debilu, ile mam ci powtarzać, że nie będziesz tak idealny jak Zardonic?! Zardonic jest idealny, nie to co ty. Mam ci to przeliterować? J-E-S-T B-O-G-I-E-M. – odpowiedziała Andronmenda kontynuując palenie wrogów rewolucji.

– Ty mnie nie rozumiesz!

– Japa koniu, Zardonic jest najlepszy, a ty jesteś miernotą. A teraz spierdalaj, nie widzisz, że palę wrogów rewolucji? Mój pan i władca byłby ze mnie dumny.

1452. – Ja nie narzekam, że prawie codziennie wychodzisz z kolegami porywać pięćset plusy z pobliskiego przedszkola. Poza tym, kiedy się do ciebie przeprowadzałam, ostrzegałam, że uwielbiam Zardonica i najchętniej bym mu zbudowała świątynię. – odpowiedziała

– Eh...Co za kobieta...Chciałem tylko powiedzieć, że wychodzę z kolegami porywać pięćset plusy. Dzisiejszy przystanek to pobliska podstawówka. Nie wiem, o której wrócę, ale na pewno przed obiadem. – powiedziałem

– Ok. – odparła

Po tej rozmowie, ja wyszedłem na dwór i ruszyłem na boisko, gdzie miałem się spotkać z kolegami. Po znalezieniu się tam, przywitałem się z nim, podzieliliśmy się na drużyny i zaczęliśmy porwania.

1453. Po wejściu do mieszkania, rzekłem:

– I keep bringing back the glory from Venezuela to Germany

I always came in peace but you made me your enemy

You prayed to your gods, I made a pact with the Devil

And forged an alliance of drum, bass and metal

So I stuck to my guns and found my own army

We struck your dancefloor like a fucking tsunami

I make my own path 'cause this is forever

The time is now, we will never surrender

– No kurwa, jak ty mnie wkurwiasz. Nie dość, że łeb mnie napierdala i mam ochotę się jebnąć spać, to muszę robić obiad dla takiego zjeba jak ty, to jeszcze bezcześcisz mego pana i władcę. – rzekła, po czym wyjęła nóż i przebiła mi serce.

KONIEC OPKA

1454. Po obiedzie więc poszedłem do pokoju telewizyjnego i położyłem się na sofie, która tam była, a następnie wygodnie wysrałem.

1455. Parę sekund potem, moja głowa bezwładnie opadła na dupę, a powieki zamknęły się.

1456. Zajmowaliśmy się sobą, do godziny 236:900. O tej godzinie, a dokładniej o 234:859, kiedy czekaliśmy na północ, zacząłem całować moją przyjaciółkę do godziny 100:201. Mieliśmy to w zwyczaju. Robiłem tak, aby miała ona szczęśliwy koniec starego roku i początek nowego. Po tym, popatrzyliśmy jeszcze na fajerwerki i najebaliśmy się tanimi jabolami z Biedry.

1457. Obudziłem się około godziny 107:900. Kiedy to zrobiłem, poczułem, że bolała mnie dupa. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

1458. Nigdzie jej nie było. Wyjrzałem więc za okno. Najprawdopodobniej ochroniarze zostali w nocy ogłuszeni, gdyż widziałem, że dochodzili do tego, co się stało. Odszedłem więc od okna i włączyłem główny komputer. Zdziwiło mnie tylko to, że kiedy to zrobiłem, na niebieskim ekranie ujrzałem formujący się niebieski sześciokąt z literą "A" w środku.

1459. Za pomocą niewyłączonej kamery wykryto, że porwana została Andromeda Chujpez.

1460. Kamery: Srają

1461. Jezioro z kwasem wokół willi: Zesrało się.

1462. Mimo wszystko, umyłem się, ubrałem i po raz ostatni w tym roku wysrałem.

1463. Następnie wsiadłem w samochód terenowy, który zajebałem z pobliskiego sklepu papierniczego i ruszyłem w drogę ku uwolnieniu mej przyjaciółki...

1464. Po tym czasie, wstałem normalnie i podszedłem do kalendarza aby sprawdzić, który dziś był. Kiedy zaś sprawdziłem, jęknąłem z niezadowolenia. Bowiem były urodziny Justina Biebera. Kurwa, miałem nadzieję, że dzisiaj są urodziny Zardonica! No i znowu nie miałem pretekstu, aby puszczać na całe osiedle "Black and White". No kurła.

1465. Po sprawdzeniu tego, poszedłem umyć się i wysrać.

1466. W pewnym momencie, ujrzałem, że Andronmeda się obudziła i najprawdopodobniej chciała obudzić mego brata. Nie mogłem na to pozwolić. Przytknąłem więc jej do nosa chustkę z chloroformem, który zajebałem z opkowego Supersamu.

1467. Kiedy po paru minutach usnęła, przywiązałem jej chustkę do nosa, aby się nie obudziła, po czym wraz z Laórom wynieśliśmy ją na zewnątrz i wylennyfaceowaliśmy.

1468. Tego dnia obudziłam się około godziny 89:200. Po obudzeniu się, poczułam że bolała mnie dupa i to jak. ( ͡° ͜ʖ ͡°) Chryste, chyba nie będę mogła wstać przez najbliższe pół roku.

1469. Tego dnia obudziłam się około godziny 89:200. Po obudzeniu się, od razu wstałam i spojrzałam na kalendarz aby sprawdzić, który dziś był. Okazało się, że to nie były urodziny Zardonica. Kuźwa, a chciałam mu życzenia na Facebooku złożyć.

1470. Po zjedzeniu, umyłam się i ubrałam, no ale dupa nadal mnie bolała i ledwo mogłam się ruszać. Chyba musiałam zainwestować w wózek inwalidzki, bo przez kolejne pół roku nie będę mogła się ruszać.

1471. O godzinie 700:830 udałam się pod dom Dejwida. Miałam tam pół godziny drogi piechotą. Kiedy doszłam pod jego willę, zadzwoniłam dzwonkiem do drzwi. Musiałam poczekać parę minut. Po jakimś czasie, otworzył mi mój ukochany. Chwilę później, przytuliliśmy się na przywitanie, gdyż zawsze tak robiliśmy, a następnie dowiedziałam się, że jego też bolała dupa. Ja jebe, to co się wczoraj musiało na tej imprezie odwalić?

1472. Tutaj mogłam normalnie palić wrogów rewolucji bez Grzegorza, próbującego udawać Zardonica. Ile on miał lat, żeby myśleć, że da się być lepszym od ideału? Ja go już nigdy nie wychowam.

1473. Myślałam tak do około godziny 222:723. Po tym czasie, zrobiłam się senna. Wyłączyłam więc muzykę, wyjęłam słuchawki z uszu i włożyłam je do torby, po czym ponownie położyłam się. I parę minut potem – usnęłam, kołysana delikatnymi napierdalaniami hardbassu.

1474. Tego dnia, obudziłam się o normalnej, jak dla mnie, porze. Po obudzeniu się, zastanawiałam się, skąd ja będę brała wrogów rewolucji. Może spróbowałabym połączyć się telepatycznie z mym panem i władcą i zapytać go, gdzie są jacyś wrogowie rewolucji? Ty, dobry plan! Od razu spróbowałam się skupić, normalnie prawie się zesrałam. No, ale po chwili, jako iż jestem Mary Sue to nie zajęło mi dużo czasu, usłyszałam w myślach ten piękny głos Zardonica:

– Dżezis, kto mi myśli plądruje? Jeszcze mi zajebią tekst mego nowego, zajebistego jak ja utworu.

– Hej! Heeej! Ty jesteś Zardonic, tak? – spytałam myślami.

– No tak, a co?

– Jestem twoją największą fanką!

– O KURWA! To psychofanki już znalazły TAKI sposób, aby mnie dopaść?! Jezu Chryste, spierdalam do Wenezueli, już tam jest bezpieczniej, z tego wniosek.

– Ej, czekaj! Zanim spierdolisz do Wenezueli, to mam ważną sprawę!

– Co może być na tyle ważną sprawą, że aż musisz się do mnie, jak-ci-tam, myślami dostawać?

– Weź, skończyli mnie się wrogowie rewolucji, nie mam kogo palić. Masz tam jakichś do spalenia?

– ...

...

...

...

Co kurwa. Przecież nie prowadzę żadnej rewolucji (jeszcze, hehe), więc z natury rzeczy nie mogę mieć wrogów rewolucji.

– Nie no, jestem pewna, że jakąś prowadzisz.

– Ja jebe, wat. Nie prowadzę rewolucji, to tylko zajebisty temat do piosenek. Ludzie to kochają!

– To może masz jakichś swoich wrogów? Daj ich tu na Antarktydę, bo jakiś debil mnie tu uwięził, to ich spalę.

– ... ... ...

... ... ...

MENEDŻER! POTRZEBUJĘ PSYCHIATRY W TRYBIE NOW! NIE PYTAJ CZEMU, GŁOSY W GŁOWIE SŁYSZĘ! AAA!!! Ej, ale to będzie dobry motyw do nowego albumu. Ale i tak, PSYCHIATRA PLIS! Tak, kurwa, może egzorcystę jeszcze wezwij. PSYCHIATRA STARCZY!

Po czym nie wiem dlaczego, ale już nie słyszałam jego myśli oraz tego, co normalnie mówił. Hmm...A, spróbuję jutro.

1475. Kiedy już siedziałam, wyjęłam z mej torby jedzenie i picie, a następnie zjadłam coś i napiłam się czegoś. Następnie, poczułam ból dupy i to jaki. Ja pierdolę, ale napierdalała, aż się ruszyć nie mogłam. Aż jęknęłam z bólu. Nie wiedziałam, że powietrzem można się wyruchać.

1476. Po skończeniu, odłożyłam ją do torby i wyjęłam z niej zeszyt do pisania opowiadań, a następnie zaczęłam pisać. Napisałam FanFiction o mym bogu. Jedno FanFiction o mym bogu i dwa opowiadania autorskie.

1477. Rozmyślałam tak do około godziny 222:210. Po tym czasie, zrobiłam się senna. I parę chwil potem – zesrnęłam...

1478. Tego dnia, obudziłam się o dość późnej, przynajmniej jak dla mnie, porze. Po otworzeniu oczu spróbowałam połączyć się myślami z mym bogiem. Mimo iż byłam Mary Sue, zajęło mi to wyjątkowo dużo czasu, bo jakieś dwadzieścia minut, przez które tak się skupiałam, że prawie się zesrałam. No, ale w którejś chwili prób, usłyszałam w głowie ten cudowny głos:

– Matko Boska, to znowu ty? A psychiatra mi mówił, że to z przemęczenia.

– Ja tylko na chwilę, masz już jakichś wrogów rewolucji do spalenia? – spytałam myślami.

– Jezu, dziewczyno, mówię ci od wczoraj, że NIE prowadzę (jeszcze, xD) żadnej rewolucji. Mówię, to jest idealny temat do piosenek! Ludziom już przejadł się temat miłości i przyjaźni, więc to pokochali, ale to, że jeden z mych pseudonimów brzmi Gorepriest, nie znaczy, że prowadzę rewolucję. To po prostu zajebiście brzmi.

– No, ale ja nie mam kogo paliiić! To może jacyś twoi wrogowie? Wrogowie twoich przyjaciół? Wrogowie twoich rodziców? Rodziców twoich rodziców? Rodziców rodziców twoich rodziców? Dziadków? Pradziadków?

– Yyychhh...Ile mam ci mówić, że NIE I KURWA KONIEC?!

– Aleee...

– ...

...

...

MENEDŻER! CZEGO MI DO KAWY DOSYPAŁEŚ?! ZNOWU SŁYSZĘ TĘ DEBILKĘ! Cholera, czy ktoś w mojej rodzinie miał schizofrenię? MENEDŻER! PODAJ MI TELEFON! Nie wiem właśnie, gdzie leży, jakbym wiedział, to sam bym wziął!

Po czym znowu przestałam słyszeć jego myśli oraz to, co tam mówił. Cholera, on mnie chyba nie lubił. Eee, spróbuję jutro.

1479. Po otworzeniu oczu, uznałam że musiałam przekonać Zardonica aby podesłał mi wrogów rewolucji do spalenia. Nudziłam się no, a wszystkich już spaliłam. Dlatego od razu starałam się skupić, aby połączyć się telepatycznie z nim. Tak się skupiałam, zważywszy na to, że przez godzinę nie słyszałam jego myśli, że aż walnęłam kloca wielkości Jowisza. W każdym razie, w pewnej chwili, połączyłam się z nim telepatycznie i usłyszałam jego myśli:

– O Jezu i Trójco Święta, pomóżcie mi, ja chyba jestem na granicy obłędu. Znowu ty?!

– No nie bądź taaakiii...Podeślij mi jakichś wrogów rewolucji do spalenia! - zawołałam myślami.

W tym momencie, usłyszałam jak westchnął, po czym powiedział:

– Czy ty nie potrafisz zrozumieć, że ja NIE prowadzę (jeszcze, hehe) rewolucji?! Jestem zwykłym muzykiem, jedynym moim zmartwieniem na dziś jest fakt, że brakuje mi jednej nuty do skompletowania albumu. O, wiem, nagram nutę o twoim debiliźmie. XD

– ...

– No co? XD Nie dość, że molestujesz mi myśli, to jeszcze nie potrafisz zrozumieć, że NIE JESTEM REWOLUCJONISTĄ!

– Aleee...

– Kurwa, cichaj mi tam, za minutę mam psychiatrę umówionego. Może wreszcie cię jakoś wypleni.

– Zanim pójdziesz! Przyjedźże do Polski! Widziałam na angielskiej Wikipedii, że kiedyś już tam byłeś i to oczywiście wtedy, gdy nie wiedziałam, że istniejesz.

– Tak, bo to kompletnie kurwa ode mnie zależy. -.- A poza tym, nie wmówisz mi, że znasz angielski. A teraz cichaj, psychiatra mnie woła.

Po czym, znowu, przestałam go słyszeć. No cholera, a ten dalej upierał się, że nie prowadził rewolucji. Musiałam go przekonać, że było inaczej, ale to próba na jutrzejszy dzień.

1480. Parę minut potem, usiadłam w kuli i zjadłam coś oraz czegoś się napiłam. Następnie, spróbowałam połączyć się telepatycznie z mym bogiem. Skupiałam się dwie godziny i nawet zdążyłam walnąć kloca wielkości Saturna, i nic. Normalnie jakby wyparował z Wszechświata. Cholera, skubany musiał mieć dobrego psychiatrę. I skąd ja teraz będę zdobywała wrogów rewolucji do spalenia? No nic, może udałoby mnie się jakoś zdobyć jego numer telefonu. Od razu wyjęłam telefon i wstukałam losowe cyfry, a jako iż jestem Mary Sue trafiłam w dziesiątkę i po chwili dodzwoniłam się do Zardonica.

– Federico Ágreda, słucham. - usłyszałam w słuchawce ten boski głos, który normalnie można by ustawić jako zapowiedź pociągów na dworcach.

– JEZU CHRYSTE, ZARDONIC, DODZWONIŁAM SIĘ DO CIEBIE! DLACZEGO NIE ODBIERASZ MOICH MYŚLI?! - zawołałam

– Nie no kurwa ja pierdolę, znowu ty? Nie dość, że molestujesz mi myśli, teraz nie wiadomo skąd wytrzasnęłaś mój numer telefonu, to przez ciebie teraz ci wszyscy ludzie z wytwórni WŁAŚNIE W TYM MOMENCIE patrzą się na mnie jak na wariata. Ledwo się od ciebie uwolniłem!

– Aleee...

– Wiesz, co jest tylko liczbą?

– Nie...

– Jako iż nie mieszkam w Europie, to dziewięć, jeden kurwa jeden. Dzwonię na policję, ty stalkerze jebany.

Po czym połączenie zakończyło się. No on nie rozumiał, że był mi potrzebny do palenia wrogów rewolucji! I jeszcze po policję zadzwonił. Dobrze, że nie wiedział, gdzie byłam, ale w sumie był taki zajebisty, że nie zdziwiłabym się, gdyby miał lokalizator w oczach.

1481. Po otworzeniu oczu, jak zwykle, wyjęłam telefon i spróbowałam zadzwonić do mego boga. Niestety, mimo iż próbowałam dodzwonić się dwa miliony razy, nawet mimo iż sygnału nie było słychać, połączenie się kończyło. Cholera, czyżby on zablokował mój numer telefonu?! Ale dlaczego?! Przecież ja mu się nie narzucałam ani nic, a on tak zareagował. Na szczęście miałam telefon dual SIM, dlatego przełączyłam się na drugą kartę SIM i z niej spróbowałam zadzwonić do mego pana i władcy. Chwilę potem odebrał, gdyż usłyszałam w słuchawce ten boski głos:

– Federico Ágreda, słucham.

– CHRYSTE PANIE, ZARDONIC, MÓJ PANIE I WŁADCO! DLACZEGO ZABLOKOWAŁEŚ MÓJ NUMER TELEFONU?! – zawołałam do słuchawki.

– No KURWA! Znowu ty?! Jakim cudem się do mnie dodzwoniłaś z tej Antarktydy z innego numeru telefonu?!

– Skąd wiedziałeś, gdzie jestem? A poza tym, mam telefon dual SIM. :D

– Jestem taki zajebisty, że mam lokalizator w oczach. Już zadzwoniłem po policję, aby cię zajebali. Poza tym, spierdalaj z mojego życia, pizdo jebana, przez ciebie mam same problemy, bo chcą mnie w psychiatryku zamknąć. O i znowu, ludzie z wytwórni patrzą się na mnie jak na psychola. W każdym razie, wypierdalaj na drzewo banany prostować czy jak to tam szło.

Po czym połączenie zakończyło się. Czy on nie potrafił zrozumieć, że był mi potrzebny do palenia wrogów rewolucji? I co ja miałam teraz zrobić? Nie dało się z nim skontaktować telepatycznie, bo w ogóle nie słyszałam jego myśli, jakby były zablokowane, a teraz pewnie zablokował mój drugi numer telefonu. Przecież mu się nie narzucałam! O co mogło chodzić?

1482. Po otworzeniu oczu, jak zwykle wyjęłam telefon i spróbowałam z drugiego numeru telefonu zadzwonić do Zardonica. Niestety, mimo iż próbowałam dodzwonić się do niego osiem miliardów razy, to numer jak został zablokowany, tak pozostał. Cholera, jednak faktycznie mnie zablokował. I co ja teraz miałam zrobić? Jednak, nie zdążyłam się nad tym zastanowić, gdyż ujrzałam na Oceanie miliard motorówek policyjnych, a także ujrzałam, że każdy z policjantów trzymał w ręku karabin maszynowy. W pewnej chwili, jeden z policjantów rzekł:

– To za stalkowanie boga, dziwko.

A następnie, wszyscy na raz wystrzelali całe magazynki we mnie. Od takiego ostrzału nie uratował mnie nawet marysueizm, co było dziwne. Czyżby oni używali nabojów anty-marysueizowych? Cholera, ale kto im powiedział, że jestem Mary Sue? Pewnie Federico to zrobił, fak. Ale hej! Teraz byłam duchem, mogłam polecieć do mego pana i władcy i być z nim dzień i noc!

Niestety, kiedy moja dusza spierdoliła z ciała, bardzo szybko ujrzałam duszę jakiegoś kota. Hmmm...Wyglądał dziwnie znajomo, a właściwie wyglądała, bo wydawała się być duszą jakieś kotki. Aż w pewnym momencie ogarnęłam, co to była za kotka. To była dusza Odeci, kotki mej stwórczyni. O chuj jasny, to ona już nie żyła? Miałam przejebane po całości. ;_;

1483. Kolejne pięć rysunków to były moje oryginalne. Dwa w stylu realistycznym, które przedstawiały moją mordę, dwa w hiperrealistycznym i wiadomo czyj ryj przedstawiały i jeden w mangowym. Nie muszę zaznaczać, czyj ryj był widoczny.

1484. Tego dnia, Odecia widząc mnie przechyliła swoją uroczą główkę i, parę sekund potem, rzekła:

– O cie chuj, to ty jesteś tą pokraką z pierwszych opowiadań mojej właścicielki? No i co ja mam z tobą zrobić? Jezuuu, ledwo dzień się zaczął a już mnie Śmierć strollowała takim pierdolcem. Hmmm... – po czym rozejrzała się wokoło – A, wiem! Takich jak ty to ja mam do piekła wlec, ale najpierw muszę im pokazać, dlaczego byli debilami. Chociaż nie, ty jesteś takim ewenementem, że nie muszę tego robić, bo sama spłonę, mimo iż nie żyję. Jej!

– Czy ty czasami nie jesteś po prostu duszą kotki? – spytałam zdziwiona.

No, bo jak to, dusza kota miała mnie do piekła zabrać? A poza tym, ja byłam taka zajebista, że powinnam trafić do raju! No, ale chwilę potem, Odecia odparła:

– Jako iż powstałam z Czystej Zajebistości i w Czystą Zajebistość się obróciłam, i wszyscy to wiedzą, po śmierci stałam się głównym strażnikiem owej Czystej Zajebistości. Chronię między innymi istoty, które z owej Czystej Zajebistości powstały. A ty, jako iż zadarłaś z Federico, który również z niej powstał, zasłużyłaś na najgorszą z kar czyli wieczną pracę w kamieniołomach piekielnych, stąpając przez wieczność bosymi stopami po klockach LEGO zrobionych z kolców.

O kurwa. To brzmiało drastycznie, no ale byłam Mary Sue, co nie? Poradziłabym sobie nawet po śmierci.

– A i tak BTW, to po śmierci zeszła z ciebie moc Mary Sue. Już ci nie pomoże. – dodała Odecia.

O cie chuj, ale jak to?! To miałam być normalnym człowiekiem? Miałam przejebane po całości do końca życia, walić to, że moje życie właśnie się skończyło.

1485. Jeden to był FanArt Slade'a z serialu „Młodzi Tytani", drugi to FanArt Wallace Breena z „Half-Life 2", trzeci to jakieś kwiatki, a czwarty to ja i Grzegorz, kiedy napierdalaliśmy combosy w CS:GO.

1486. Myślałam tak do około godziny dwudziestej drugiej. Po tym czasie, poczułam się senna. I, kilka chwil potem, usrnęłam...

1487. Tego dnia, Odecia zaprowadziła mnie do piekielnych kamieniołomów. Kiedy przeszłyśmy przez płonącą bramę piekielną, Odecia rzekła:

– ;_; Mówiłam im, że boję się ognia i to jak cholera. Dlaczego kazali mi także wlec dusze, które zostały skazane na wieczne przebywanie w piekle?

– Jacy oni? – spytałam

– Zarząd

– Macie tu jakiś zarząd?

– Zarząd. Przez duże Z, korde. Oczywiście, że mamy, ktoś musi ogarniać ten pierdolnik, klasyfikować dusze i tak dalej, i tak dalej. Ja jestem tylko Strażnikiem Czystej Zajebistości. Tylko...AŻ, jestem trzecia od góry w hierarchii. :D

Dalsza droga minęła w ciszy. Kurde i po co ci policjanci mnie zabili? Nie narzucałam się Zardonicowi ani nic, a teraz przez nich trafiłam w gorsze miejsce. W ogóle nie wiem czemu przydzielono mnie do piekła, skoro byłam idealnie dobra. No, ale nie zdążyłam się nad tym dłużej zastanowić, gdyż doszłyśmy do jakichś metalowych drzwi, obok których był panel na dłoń. Jednak, kiedy Odecia przyłożyła do niego swoją słitaśną łapkę, drzwi i tak się otworzyły. W tym momencie, wepchnęła mnie do środka i rzuciła na odchodne:

– Miłych wiecznych katuszy!

Po czym drzwi za mną zatrzasnęły się, a ja usłyszałam tylko, że Odecia spierdoliła z piekła szybciej niż Flash, normalnie aż się kurzyło. Faktycznie musiała bać się tego ognia, a on był tutaj wszędzie.

1488. Kiedy to zrobiłam, zjadłam coś oraz czegoś się napiłam, no ale dupa nadal bolała mnie jak cholera. Yyychhh...Chyba nie będę mogła się ruszać przez kolejne cztery lata.

1489. Tego dnia po wejściu do owego pomieszczenia, ujrzałam kamieniołomy, o których mówiła Odecia. Tylko co ja miałam teraz robić? Znaczy wiedziałam, co robiło się w kamieniołomie, bo w końcu za życia byłam idealna, ale nie wiedziałam, co miałam teraz robić. Aż w którejś chwili, ujrzałam jakiegoś najprawdopodobniej strażnika, który wyglądał po prostu jak nowoczesny żołnierz. Widząc mnie, rzekł:

– A, to ty jesteś ta nowa, o której mówił nam Zarząd. Dobrze, dobrze, masz tutaj kilof, w sektorze sześćset sześćdziesiątym szóstym na stanowisku sześćdziesiątym szóstym jest twoje wieczne miejsce pracy, chyba że przyjdzie ktoś gorszy od ciebie, kto zastąpi twoje miejsce. Masz tu pracować bez przerwy dwadzieścia pięć godzin na dobę osiem dni w tygodniu, bo tak. A teraz do sektora sześćset sześćdziesiątego szóstego marsz!

Po czym podał mi kilof. Kiedy to zrobił, posłusznie wzięłam go i ruszyłam w miejsce, które mi kazał. Wolałam się nie buntować, bo nie wiedziałam, jak tutaj bunt był traktowany. No, ale szłam zgodnie z drogowskazami, aż w końcu doszłam do odpowiedniego miejsca. Faktycznie, było tam wspominane przez Odecię podłoże z klocków LEGO zrobionych z kolców. Niechętnie weszłam na nie, mimo iż ból był W CHUJ I JESZCZE WIĘKSZY, po czym przystąpiłam do pracy.

1490. Po otworzeniu oczu, jak zwykle popatrzyłam jeszcze trochę w gwieździste niebo, gdyż dupa bolała mnie jak nie wiem, a po chwili do tego dołączyło się napierdalanie brzucha. Co ta Laura i Dawid mi na imprezie zrobili? Już nigdy nie wypiję zamówionych przez nich drinków, bo teraz nie będę mogła pozbierać się przez kolejne cztery lata.

1491. Tego dnia dalej harowałam w kamieniołomie. Praca była bardzo ciężka, a fakt, że miałam pod stopami klocki LEGO zrobione z kolców nie pomagało, bo miałam wrażenie, że zaraz rozwaliłyby mi stopy. Nie wiedziałam w ogóle, po co w piekle było tyle kamienia, że tak dużo trzeba było go wydobywać. Chyba, że piekło zaopatrywało w kamień też niebo oraz czyściec, a akurat piekło było idealnym miejscem, w którym można było kazać komukolwiek go wydobywać. Nie mogłam myśleć o ucieczce, gdyż pilnowało nas dwudziestu strażników wyglądających jak nowocześni żołnierze. Jednak, w pewnym momencie mej pracy, usłyszałam z miejsca sześćdziesiątego siódmego głos jakiegoś mężczyzny:

– Hej, ty!

– Ja? - spytałam, odwracając wzrok.

– Tak, ty. Do tego idioty z miejsca sześćdziesiątego ósmego nie gadam, bo on za życia nie lubił Hollywood Undead. W każdym razie, za co tu trafiłaś? Bo ja za ludobójstwo.

– Stalkowałam Zardonica.

– O ty! Jak mogłaś być tak okrutna?!

– ...

– Tak, wiem że ludobójstwo jest najgorsze, ale ty też lepsza nie byłaś. Jak można stalkować kogoś, kto powstał z Czystej Zajebistości?! Mam nadzieję, że cię za to rozstrzelali.

– Tak było, rozstrzelało mnie miliard policjantów z karabinami maszynowymi.

– Hej, wy tam! To nie Hawaje tylko piekło! Do roboty, a nie gadacie! - usłyszeliśmy głos któregoś ze strażników.

W tym momencie, grzecznie wróciliśmy do roboty, gdyż woleliśmy się nie narzucać. Byłam ciekawa, ile musiałabym tu jeszcze harować, zanim ktoś by mnie zastąpił oraz co potem by się ze mną stało.

1492. Mimo wszystko, po otworzeniu oczu, popatrzyłam jeszcze trochę w gwieździste niebo, na którym także dało się dostrzec księżyc, który w planach na dzisiaj miał pieprznięcie w twoją głupią mordę.

1493. Cztery to były FanArty, kolejne cztery to rysunki w stylu realistycznym, wiadomo czyją mordę przedstawiały, dlatego nie będę tego pisała, a dwa to były rysunki w stylu Chibi, na których to byłam ja.

1494. Myślałam tak do około godziny dwudziestej trzeciej. Po tym czasie, poczułam się xenna.

1495. Dzisiaj dalej harowałam w kamieniołomie, bo co miałam do roboty. Nie ja wybierałam swój los po śmierci, więc musiałam się do niego dostosować. Nie wiedziałam tylko, dlaczego w roli jednego ze Strażników Czystej Zajebistości została obsadzona zwykła kotka.

– Ty niedorozwoju społeczny, jak możesz tak o mnie myśleć. Powstałam z Czystej Zajebistości i w Czystą Zajebistość się obróciłam, więc to chyba normalne, że jej strzegę. A poza tym, mów mi Caryca Odetta I, bo w końcu rasa kotów, z której pochodzę, niegdyś była maskotką carów. - usłyszałam w myślach jej głos.

– Skąd ty wiedziałaś, o czym myślałam? – spytałam telepatycznie, nadal harując w kamieniołomie.

– Jestem taka zajebista, że tak jak pozostali Strażnicy Czystej Zajebistości dostałam dwie nadprzyrodzone zdolności. Jedną z nich jest właśnie możliwość rozmowy telepatycznej, więc jasnym jest, że mogłam odczytać ci myśli.

– A druga?

– Elektrokineza, bitch. :D A teraz dość gadania, wracaj do roboty.

Po czym ucichła. Cholera, to teraz miałam przejebane, skoro ona mogła ze mną rozmawiać telepatycznie. No, ale musiałam wrócić do mej harówki, ponieważ po mej męczeńskiej śmierci zostałam przeznaczona do tego celu. Może jutro wypadałoby pomyśleć o ucieczce?

1496. Jakiś czas później, kiedy przeczytałam je wszystkie, odłożyłam je na miejsce i położyłam się. Kiedy to zrobiłam, poczułam że znowu bolała mnie dupa i to tak, że miałam wrażenie iż nie będę mogła ruszyć się przez kolejne pięć lat. Aż jęknęłam z bólu. Cholera, już nigdy nie zaufam Dawidowi i Laurze i nie pójdę z nimi na imprezę, bo teraz ruszyć się nie mogłam. Co oni mi podczas tej imprezy, gdy zezgonowałam, zrobili? ( ͡° ͜ʖ ͡°)

1497. Dzisiaj nadal harowałam w tym nieszczęsnym kamieniołomie. Miałam nadzieję, że wkrótce ktoś by mnie zastąpił, bo ta kara była okrutna. Przecież nie zrobiłam nic złego, za życia byłam idealnie dobra, a spotkał mnie taki los. Może to był czas aby zaplanować ucieczkę? Ty, w sumie to nie taki zły plan. Od razu zagadałam do towarzysza z miejsca obok:

– Próbowaliście stąd kiedyś uciec?

– Jasne i to nie raz, ale za każdym razem łapali nas strażnicy i sprowadzali na nasze miejsca. - odpowiedział mężczyzna.

– Cholera...No, ale musi być jakiś sposób ucieczki stąd. Przecież nie ma rzeczy niemożliwych.

– Obawiam się, że w tym wypadku to jest niemożliwe. Ci strażnicy chyba mają oczy dookoła głowy. Jedyne, co pozostaje, to czekać na moment, w którym przyjdzie dusza, która była gorsza od nas i nas zastąpi.

– A co się potem dzieje z nami?

– Idziemy do Zarządu i oni decydują, co dalej, a przynajmniej z tego, co słyszałem. Ja tu haruję od siedemdziesięciu trzech lat i, jak widzisz, jeszcze nikt nie przybył mnie zastąpić, ale byli tacy szczęściarze, którzy po tygodniu mogli stąd odejść.

– W ogóle, to po co tyle kamienia w piekle?

– Bo piekło zaopatruje w kamień też raj i czyściec, a piekło jest idealnym miejscem, w którym można komukolwiek kazać robić cokolwiek.

Czyli w sumie tak, jak podejrzewałam. No, ale miałam nadzieję, że ja nie podzieliłabym losu mego towarzysza z miejsca obok i nie musiałabym tu harować ponad siedemdziesiąt lat. Nudna zaczynała być ta praca w kamieniołomie, ale co ja miałam na to poradzić, nie ja wybrałam taki los. Czekałam, co przyniósłby mi kolejny dzień.

1498. Tego dnia nadal harowałam w tym cholernym kamieniołomie. Chciałam już, aby ktoś przybył mnie zastąpić, chociaż podejrzewałam, że z moim niby grzechem za szybko by to nie nastąpiło. Jednak, w którejś chwili, usłyszałam głos jednego ze strażników:

– Obywatelko numer chuj-ci-w-dupę! Masz takie szczęście, mimo iż jesteś zjebana, że jutro przybędzie kolejny zjeb, który stalkował Zardonica aby cię zastąpić.

– O, to fajnie. A co się potem ze mną stanie? – spytałam

– Trafisz do Zarządu i oni zadecydują, co dalej. A teraz, wracaj do pracy.

Po czym odszedł, a ja grzecznie wróciłam do wydobywania kamienia. Kiedy to robiłam, mój towarzysz z miejsca obok rzekł:

– Zazdroszczę ci. Ja tu już ponad siedemdziesiąt lat czekam na koniec tych katuszy. Jednak jestem pewien, że ten zjeb po mojej lewej będzie tu harował dłużej. Jak można było nie lubić Hollywood Undead?

– Jestem tylko ciekawa czy trafię w lepsze, czy gorsze miejsce. – stwierdziłam

– Kamieniołom jest najgorszy, nie ma gorszej kary od niego, więc może być już tylko lepiej.

– Nie wiem, zobaczymy co zadecyduje Zarząd.

Jednak, w tym momencie, naszą rozmowę podczas pracy przerwał głos kolejnego strażnika, który mówił tym razem do mego towarzysza obok:

– Obywatelu numer ja-jebe-jaki-zjeb! Ty też masz szczęście po tych siedemdziesięciu trzech latach, bo jutro przyjdzie dusza, która nagrzeszyła dwa razy gorzej niż ty aby cię zastąpić.

– O ja nie mogę, nareszcie! Tyle lat na to czekałem! – zawołał radośnie.

Miło było, że nie musiałabym sama opuszczać tego kamieniołomu, tylko będę miała jakiegoś towarzysza. Nie mogłam już się doczekać jutra.

1499. Dzisiaj po mnie i mego towarzysza niedoli, który po siedemdziesięciu trzech latach musiał opuścić kamieniołom przyszła Odecia. Jak widać, to ona miała nas wszędzie prowadzać, no ale ważne, że mogłam opuścić ten nieszczęsny kamieniołom. W każdym razie, musieliśmy wręcz biec, bo Odecia spierdalała z piekła szybciej niż Flash, tak się tego ognia bała. Nie ma co, przebieżka z samego rana, no ale nie moja wina, że Odecia faktycznie się tego ognia bała. Jednak, kiedy byliśmy poza piekłem, ruszyliśmy w kierunku jakieś windy.

– To wy tu macie windy? – spytałam zdziwiona.

Myślałam, że wystarczył im fakt, że dusze mogły unosić się, ale jak widać nie. W każdym razie, Odecia odpowiedziała:

– Jasne. A co ty myślałaś, że chciałoby nam się wznosić tak wysoko? W ogóle nie wiem czy to jest możliwe, nawet w tej formie.

Jednak, nasza rozmowa nie trwała długo, gdyż szybko weszliśmy do windy, po czym Odecia swoją słitaśną łapką nacisnęła przycisk z numerem siedemset siedemdziesiąt siedem. Jak widać na tym piętrze mieścił się zarząd. Ekhm, przepraszam, Zarząd. No, ale chwilę potem, zaczęliśmy jechać.

W sumie, to w pewnym sensie cieszyłam się, że już umarłam. Przynajmniej miałam spokój od tego niedojeba społecznego, Grzegorza, który myślał, że dało się być lepszym od Zardonica. Co on sobie wyobrażał? On nigdy nie byłby nawet w połowie tak fajny jak on. No, ale niestety, Grzegorz też w końcu by umarł, jednak miałam nadzieję, że już nigdy byśmy się nie spotkali. No, ale przechodząc do rzeczywistości, po jakimś czasie dojechaliśmy na piętro Zarządu, po czym drzwi windy się otworzyły i ja oraz mój towarzysz ruszyliśmy za Odecią. Bardzo szybko ujrzeliśmy owy Zarząd.

Były to same wspaniałe osobistości, między innymi Steve Jobs, Chester Bennington, Steven Hawking, a także wiele innych wspaniałych osobistości. Było ich może z dziesięciu? Nie wiem, nie liczyłam tego. ale oni wszyscy stali za półokrągłymi panelami, które najprawdopodobniej, z tego co widziałam z tej odległości, były komputerami. W ogóle, cały Zarząd, jako chyba jedyni w tym świecie mieli swoją ludzką, a nie astralną postać.

Chwilę potem, Odecia wskoczyła na ich panel, usiadła naprzeciwko nich i powiedziała:

– Przyprowadziłam te dwie niedorajdy społeczne, tak jak kazaliście.

– Dobrze, dobrze, zaraz sprawdzimy, gdzie teraz mają trafić. – odparł Steve Jobs.

Szczerze, to nie spodziewałam się, że Zarząd składał się z tych osób. No, ale teraz byłam ciekawa, gdzie by mnie wysłano.

1500. Po otworzeniu oczu, standardowo, poleżałam jeszcze trochę i popatrzyłam w gwieździste niebo, na którym dzisiaj było widać także i księżyc, którego planem na dzisiaj było zajebanie cię.

1501. Gdy to zrobiłam, wyjęłam z mej torby mój telefon i słuchawki, podłączyłam je, włożyłam do uszu, a następnie włączyłam muzykę, czyli nowy album Zardonica, bo się od niego uzależniłam. A nie, sorki, przecież ja jestem w dwa tysiące szesnastym roku, a album "Become" wyjdzie dopiero za dwa lata. Fak.

1502. Tego dnia Steve Jobs, który stał w głównej części siedziby Zarządu, rzekł do nas:

– Dobrze, już wiem, co z wami dalej zrobić. Ty, obywatelu numer ja-jebe-jaki-zjeb, przez te siedemdziesiąt trzy lata wydobyłeś już tyle kamienia ile ważyły wszystkie zabite przez ciebie osoby oraz osoby, które prawdopodobnie też byś zabił, gdyby policjanci z drewnianymi pistoletami cię nie rozstrzelali. Dlatego z kamieniołomu piekielnego zostajesz przeniesiony do piekielnej, ręcznej drukarni pozłacanych dachówek, w której będziesz harował kolejne siedemdziesiąt trzy lata.

– Ale zajebiście! Zawsze marzyłem aby drukować dachówki! Dzięki ci, Panie, za taką karę! – zawołał z radością mój towarzysz.

W tym momencie, Steve Jobs zajrzał jeszcze raz do jednego z ich komputerów, po czym rzekł do mnie:

– A ty, obywatelko numer chuj-ci-w-dupę, masz przejebane do końca życia, mimo iż nie żyjesz. Zadarłaś z przyszłym członkiem naszego Zarządu, dlatego znowu wracasz do piekła, tym razem na jeszcze gorszą karę niż kamieniołom, czyli zamiatanie wnętrza pieców gazowych drewnianą łopatką zrobioną z papieru i będziesz tam harowała sześć tysięcy sześćset sześćdziesiąt sześć lat.

– A myślałem, że nie ma gorszej kary niż kamieniołom. – wtrącił się mój towarzysz.

– Jest jeszcze gorsza kara niż nawet zamiatanie wnętrza pieców gazowych, ale ona jest zarezerwowana dla nazistów, komunistów i antyszczepionkowców. – odparł Chester.

O cholera. To nie wiedziałam czy chciałam wiedzieć, co takie osoby spotykało. Jednak dalej nie rozumiałam, dlaczego gościu, który za życia dopuścił się ludobójstwa miał mieć lepszą karę niż ja za stalkowanie Zardonica. Ja wiem, że Zardonic po śmierci miał się stać częścią Zarządu, ale bez przesady.

1503. Jednak, parę minut potem, zaczęła mnie boleć dupa i to jak cholera. ( ͡° ͜ʖ ͡°)

1504. Tego dnia Steve zwrócił się do Odeci:

– Odeciu, zaprowadź tych zjebów tam, gdzie mają odbywać karę.

– Tak jest, panie. – odpowiedziała Odecia i zeskoczyła z panelu.

Kiedy to zrobiła, przepuściliśmy ją, po czym zabrała nas do windy. Gdy do niej weszliśmy, nacisnęła swoją uroczą, słitaśną łapką przycisk z numerem minus sześćset sześćdziesiąt sześć, gdzie znajdowało się piekło. Zastanawiałam się, jak miało wyglądać to zamiatanie pieców gazowych drewnianą łopatką zrobioną z papieru. Poza tym, jak ta łopatka mogła być drewniana, skoro została zrobiona z papieru? No, ale nie zdążyłam się nad tym dłużej zastanowić, gdyż winda zjechała już na piętro minus sześćset sześćdziesiąte szóste, po czym zaczęliśmy iść za Odecią.

Kiedy przeszliśmy przez bramy piekielne, Odecia rzekła:

– ;___; Czy oni nie mogą się nauczyć, że boję się ognia?

– Może chcą, abyś przestała się go bać? – wtrącił się mój towarzysz niedoli.

– Nigdy nie przestanę bać się ognia, jestem zwierzęciem, więc to normalne, że się go boję.

– Nie martw się, przecież nic ci się nie stanie. Już nie żyjesz, więc nie możesz umrzeć drugi raz.

– To wiem, ale i tak się boję.

Jednak, po tej rozmowie, doszliśmy do kolejnej windy, tym razem piekielnej i zrobionej z ognia. Biedna Odecia, pewnie by na zawał zeszła, gdyby nie fakt, że nie żyła. No, ale po wejściu do niej, nacisnęła swoją słitaśną łapką przycisk z numerem minus siedemset siedemdziesiątym siódmym. Byłam ciekawa czy tam mieściły się piece, czy drukarnia.

Kiedy już dojechaliśmy i drzwi windy otworzyły się, okazało się, że była tam drukarnia. W tym momencie, mój towarzysz wyszedł z windy, mówiąc:

– To na razie. Miejmy nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy.

– No, cześć. – odpowiedziałam, gdy drzwi od windy zamykały się.

Szczerze, miałam nadzieję, że w pomieszczeniu z piecami nie będę sama.

1505. Po obudzeniu się, przez jakiś czas popatrzyłam w gwieździste niebo, na którym dzisiaj widać było także i księżyc, który znowu postanowił cię zajebać, a przynajmniej spróbować.

1506. Tego dnia Odecia swoją słitaśną łapką nacisnęła przycisk z numerem minus nieskończoność. Podejrzewałam, że to właśnie tam były piece, o których była mowa. Zastanawiałam się tylko, dlaczego miałam je tyle lat czyścić. Ja rozumiem, że chciano mnie ukarać za to, co zrobiłam za życia, ale co, te piece samobrudziły się czy jak? Nie wiedziałam, no ale niedługo bym się dowiedziała. W każdym razie, gdy po jakimś czasie winda zatrzymała się i drzwi otworzyły się, wyszłam i zaczęłam się rozglądać. Piece były, ale nie wiedziałam, co teraz miałam zrobić.

Aż w końcu, ujrzałam takiego samego strażnika jak w kamieniołomie, tylko tutaj miał srebrną zbroję, a nie ciemnoczerwoną, jak w poprzednim miejscu mej kary. Widząc mnie, rzekł:

– A, to ty jesteś ta nowa. Dobrze, dobrze, masz tu drewnianą łopatkę zrobioną z papieru, piec który masz czyścić ma numer sześćset sześćdziesiąty szósty i stoi w miejscu sześćdziesiątym szóstym.

W tym momencie, wzięłam od niego łopatkę i ruszyłam w kierunku odpowiedniego pieca, kierując się drogowskazami. W czasie drogi widziałam, że więźniowie tego miejsca siedzieli w środku pieca i czyścili go od środka. Dlatego też, kiedy doszłam do mego pieca, zaczęłam robić to samo co wszyscy. Ciągle byłam ciekawa, jaka kara spotykała nazistów, komunistów i antyszczepionkowców.

1507. Dwa to były FanArt moich dwóch idoli czyli Slade'a i Brother Blooda z „Młodych Tytanów", kolejne dwa to portrety mnie i Grzegorza, a ostatni to jakaś moja OC w stylu mangowym, która mimo to, miała moją mordę.

1508. Tego dnia, ciągle harowałam przy czyszczeniu pieca gazowego, bo co innego miałabym robić. W końcu to była kara na kolejne sześć tysięcy sześćset sześćdziesiąt sześć lat. Nawet nie mogłam z nikim przy pracy porozmawiać, ponieważ byłam we wnętrzu pieca, który został zrobiony z kamienia. Nie zdziwiłabym się, gdyby to był ten kamień pochodzący z kamieniołomu. Miałam nadzieję, że w końcu opracowałabym jakiś plan ucieczki i wyrwała się z tego pośmiertnego świata. Nawet ryzykując zapacanie przez Odecię.

1509. Cztery z nich to były jednopartowe FanFiction do mych ulubionych serialów, filmów i książek, a kolejne cztery to autorskie opowiadania, na temat mojej głupoty.

1510. Tego dnia nie mieliśmy dalszego pomysłu na naszą historię, więc dopóki nie wymyślimy nowego pomysłu, będziemy musieli zdychać od gówna, które tutaj zostało naspładzane.

1511. Co do rysunków, dwa to były moje OC w stylu realistycznym, kolejne dwa to te same rysunki, tylko w stylu hipernierealistycznym, a ostatni to rysunek okolicy, która była przed moim domem, z dokładnym odwzorowaniem pobliskiego Toi-Toi.

1512. Ostatnie pięć, to były moje OC w stylu mangowym, stworzone na mój i Grzegorza wzór i podobieństwo.

1513. Po tym czasie, poczułam się senna. I, kilka chwil później, kołysana falami Oceanu Spierdolenia, usnęłam...

1514. Następnie, jako iż dziś chciało mnie się tylko rysować, wyjęłam zeszyt, w którym zwykle rysowałam oraz przybory do rysowania i zaczęłam srać.

1515. Tego dnia, nadal nie mieliśmy pomysłu na nową historię, ale to wkrótce się zmieni.

1516. Następnie, usiadłam w kuli i wyjęłam mój telefon, który dawno powinien wykitować, ale żyję w Opkolandii, dlatego do dzisiaj to się nie stało oraz słuchawki, a następnie podłączyłam je, włożyłam do uszu i, w telefonie, zaczęłam oglądać filmiki na YouTube.

1517. Zaś około godziny dwudziestej, poczułam się xenna express.

1518. Jednak, po otworzeniu oczu, jak zwykle, popatrzyłam jeszcze trochę w czarne, gwieździste niebo. Chciałabym, aby już nastał dzień polarny, ale nocne niebo również było ładne jak dupa Grzegorza.

1519. Po przebudzeniu się, popatrzyłam parę minut w czarne, gwieździste niebo, na którym teraz był także i księżyc, który postanowił ponownie spróbować cię zajebać.

1520. Następnie zaś, jako iż nie miałam weny ani na rysowanie, ani na pisanie opowiadań, wyjęłam jakąś książkę, która była gruba jak moja dupa, dodała Andromeda i zaczęłam ją czytać.

1521. Kiedy to poczułam, cicho jęknęłam z bólu i, jeszcze przez parę minut, srałam cicho stękając, poleżałam i popatrzyłam w gwieździste niebo.

1522. Kiedy byłam w domu, ten czas najczęściej leżałam w łóżku, a Grzegorz się mną opiekował, bowiem był zjebem, no ale tu musiałam sobie radzić sama.

1523. Po otworzeniu oczu, standardowo, parę minut poleżałam i popatrzyłam w gwieździste jak moja dupa niebo.

1524. Jednak, około godziny dwudziestej, poczułam, że zamarzały mi stopy.

1525. Tak, wiedziałam że znajdowałam się na Oceanie Spierdolenia, więc były małe szanse, aby ktokolwiek tędy przepływał, ale jednak ciągle miałam nadzieję, że jeszcze w tym roku wróciłabym do domu i mogłabym wyruchać Grzegorza.

1526. Ogólnie miałam nadzieję, że do domu wróciłabym jeszcze w tym życiu, chociaż czasem męczyła mnie myśl, że koniec końców umarłabym tu z głodu i z pragnienia, bo Odecia wpieprzała mi jedzenie. No kurwa, przecież ona nie żyła, więc jak mogła jeść? Niby mówiła, że to po to aby odbudować te utracone dwa kilogramy czystej słodkości, ale i tak. ;-;

1527. Po skończeniu rysowania, schowałam zeszyt i przybory do torby. Jako iż nic więcej nie chciało mnie się robić, okryłam się mymi włosami, położyłam i zaczęłam srać.

1528. Co prawda wtedy istniałaby szansa, że rozbiłabym się na Antyarktydzie, ale w sumie zawsze lepsze to, niż dryfowanie w kuli od Aqua Zorbingu po pustej, jak twój mózg, wodnej przestrzeni.

1529. Jednak, parę minut potem, kołysana lekkimi falami Oceanu Spierdolenia, usnęłam z nadzieją, że kolejny dzień przyniósłby mi wyczekiwany od sześciuset sześćdziesięciu sześciu dni ratunek...

1530. Od razu zamknęłam oczy i wsłuchałam się w pluskanie wody w kiblu oraz porywisty, arktyczny wiatr.

1531. Jednak, przejdźmy już do dnia dzisiejszego. Po otworzeniu oczu, jak co ranek, poleżałam jeszcze trochę i popatrzyłam się w gwieździste niebo. Dzisiaj widniał na nim również księżyc, który rozmyślał, jakby zrobić ci restless slumber stulecia.

1532. Leżałam i rozmyślałam nad tym wszystkim oraz nad wieloma innymi rzeczami, o których dzięki Bogu nie wspomniałam, tak do około godziny dwudziestej drugiej dwadzieścia.

1533. No, ale po tych torturach z akapitu wyżej, ja i pozostali analizatorzy oraz ich strażnicy, chcąc strzec się piekła, schowaliśmy się za Federico. W końcu tylko on z nas obecnych dysponował czystą mocą, więc tylko on tak naprawdę mógł nas uratować. Jednak, widząc że zniknęliśmy mu z oczu, odwrócił się i, widząc że chowaliśmy się za nim wyraźnie przerażeni, spytał:

– Czy was do reszty pojebało?

– No co? Jesteś Zardonic, tylko ty możesz nas ochronić przed tym piekłem całkowitym. – odpowiedział Grzegorz.

– . . . Jestem tylko człowiekiem, pacany.

– Nieprawda, jako jedyny z nas posiadasz czystą moc, którą możesz ratować Wszechświat, więc możesz nas obronić. – zawołałam

– . . .

. . .

. . .

*Facepalm*

1534. Był również okropnie miękki, chyba z dwadzieścia razy bardziej niż u normalnego, zdrowego człowieka, a po dotknięciu powodował tak okropnie silny ból, że aż wydarłam się z bólu, a do moich oczu napłynęły łzy srania.

1535. Po otworzeniu oczu, otwierałam na oścież okno, aby do pomieszczenia wpadł smród spalin, smog, ewentualnie jakaś dawka promieniowania i krzyki umierających na dżumę...A nie, sorry, nie ten rok. To bez tej dżumy.

1536. Po obiedzie, Grzegorz urządzał sobie dwugodzinną drzemkę, a ja kontynuowałam słuchanie na pełnej głośności albumu „Become" aby ten chuj nauczył się, że śpi się w nocy.

1537. Po nawet lekkim uciśnięciu poczułam tak bardzo silny ból, że aż wydarłam się na cały głos z bólu, a z moich oczu popłynęły łzy srania.

1538. Od razu okryłam się mymi włosami i, nie zamierzając walczyć z tym uczuciem oraz chcąc, aby ból choć na parę godzin ustał, zamknęłam oczy. Teraz, wsłuchując się już w lekkie pluskanie wody w kiblu oraz zimny, porywisty arktyczny wiatr, parę minut potem, usnęłam zmęczona dzisiejszym dniem, z nadzieją na to, że jutro w końcu ktoś by mnie uratował i, że mogłabym wrócić do mojej rodziny i przyjaciół, na których tak bardzo mi zależało...

1539. Jednak, po uciśnięciu brzucha, nadal czułam tak silny ból, że przez to wydarłam się na cały głos, a do moich oczu napłynęły łzy srania.

1540. Przez parę minut wsłuchiwałam się jeszcze w arktyczny wiatr, lekkie pluskanie wody w kiblu oraz moje powolne oddechy.

1541. Nie wiedziałam, ale gdy po pół godzinie uspokoiłam się, dla rozluźnienia zaczęłam srać i przez parę minut patrzeć w czarne, gwieździste niebo, na którym dzisiaj także był księżyc, który tańczył Makarenę.

1542. Moja manga działa się w świecie postapokaliptycznym, a w dużej mierze chodziło o to, że dwójka głównych bohaterów musiała przeżyć oraz przy okazji raz, przypadkiem, odkryli pewną tajemnicę, która objawiła światu prawdę o tym, że Zardonic jest bogiem. Nie tak, jakby świat tego nie wiedział, wszakże to było wiadome od jego urodzenia, a poza tym, w nucie „Army of One" sam się do tego przyznał, no ale warto mieć też oficjalne dowody na to.

1543. Sekcja komentarzy:

Ramoninth:

Jezu, jakie gówno, kto to spłodził? Pięciolatek? Tak rysują tylko dzieci z przedszkola.

Deathstroke:

A myślałem, że to ja rysuję gorzej od dzieci bez rąk. Dzięki, przywróciłaś mi wiarę w moje umiejętności artystyczne.

Rivienna:

Fabuła sztampowa, a rysunki wyglądają jak kibel po wczorajszej wizycie Ramoninth. Jak szambo.

1544. Kiedy skończyłam, odłożyłam wszystko do torby, okryłam się mymi włosami, położyłam i zaczęłam srać.

1545. Wsłuchiwałam się w moje powolne oddechy i arktyczny wiatr, gdyż dzisiaj wody płodowe Oceanu Spierdolenia wyjątkowo były spokojne.

1546. Szczerze powiedziawszy, kiedy zaczynałam rysować choćby moment, w którym Sebastian rozbierał kibel, czułam że nieco podniecało mnie to. Mój oddech przyspieszył oraz czułam, że biust wysrał jelita oraz nieco się powiększył.

1547. Parę minut potem, usnęłam z nadzieją, że następnego dnia ktoś by mnie stąd uratował i zabrał do Polszki, do mych najbliższych, za którymi tak bardzo tęskniłam...

1548. Wtedy najlepiej przez mój mózg przepływały informacje i nauka była dla mnie produktywniejsza, a jeśli jeszcze uczyłam się na balkonie lub przy szeroko otwartej dupie Grzegorza, to było po prostu idealnie.

1549. Nie wiem, jak on wytrzymywał, ale gdy czasem wchodziłam do jego pokoju po dłuższym czasie od rozpoczęcia przez niego pracy, robiło mnie się słabo i dostawałam zawrotów głowy, po czym mdlałam i wiadomo, co dalej się działo. ( ͡° ͜ʖ ͡°) ( ͡° ͜ʖ ͡°) ( ͡° ͜ʖ ͡°) ( ͡° ͜ʖ ͡°) ( ͡° ͜ʖ ͡°)

1550. Wtedy po prostu czułam się dotleniona i lepiej mnie się pracowało. Lubiłam też, gdy obok mnie była butelka whisky lub kubek herbaty oraz tabliczka gorzkiej czekolady lub miska orzechów.

1551. Ja byłam pracowita i zdrowo się odżywiałam, a skromność była moją cechą numer jeden, a on był leniwy i niezdrowo się odżywiał.

1552. Poza tym, ja obecnie nie miałam wzdęć, bo gdyby tak było, mój brzuch byłby miękki a nie twardy jak twój spleśniały mózg, przede wszystkim.

1553. Przetwarzałam po prostu różne pomysły na moje historie, starając się złączyć je w jedno gówno.

1554. Może większość z was uzna, że jestem zbyt, że tak to ujmę, staromodna, no ale światu potrzebni są ludzie sukcesu, ale i prości, niczym nie wyróżniający się ludzie, którzy byliby zajebistą, darmową siłą roboczą.

1555. Ja i tak go lubiłam oraz kochałam, bez względu na to, co o mnie uważał. W końcu był dla mnie bardzo ważny, a oprócz tego ja szanowałam jego opinię, szykując przy tym na niego klatkę pod napięciem, nie ważne jaka była.

1556. Ocean Spierdolenia, 255.303.20168 rok, czwąrtęk, godzina 606:100 czasu polskiego.

1557. Od razu, nie zamierzając walczyć z tym uczuciem, zamknęłam oczy i wsłuchiwałam się w pluskanie wody w kiblu.

1558. Od razu splotłam dłonie i ułożyłam je na brzuchu, ówcześnie okrywając się mymi włosami i zamknęłam dupę.

1559. Dejwid Autyzm

1560. – Androspierdalajmendo, wiesz może, kto niszczy te wszystkie wioski i miasta oraz zabija ich mieszkańców?

– Tak, wiem. – Powiedziała dziewczyna nie odrywając się od czyszczenia swojej broni.

– Powiedz nam, kto to robi. – powiedzieli jej rodzice.

– Chuj wam w dupę. – odpowiedziała

1561. Tymczasem, w innym mieście, Dejwid ciągle nie mógł zaliczyć pierwszego roku ekonomii na Politechnice.

1562. Dziewczyna miała na sobie czarne ubranie, ale niestety znacznie brzydsze niż ubiór pana i władcy Wszechświata, Zardonica.

1563. Kiedy policjanci odeszli i zamknęli kobiety w celi, współlokatorka zapytała się Androspierdalajmendy:

– Lubisz Zardonica? Bo jak nie, to wyjebię cię przez zakratowane okno na chwałę mego pana.

1564. – Ja siedzę za trzy zabójstwa. Zabiłam te trzy osoby, bo nie chciały oddawać czci Zardonicowi. Nie mogłam pozwolić, aby takie śmiecie skażały to samo powietrze, którym oddycha mój pan i władca, ale sąd nie uznał tego wyjaśnienia.

1565. Kiedy zaprowadzono dziewczynę na sranie, okazało się, że Androspierdalajmendę przyszli odwiedzić jej rodzice.

1566. Pierwszego czerwca, czyli miesiąc po jej schwytaniu znów przyszli do celi w której przebywały Kartezjusz i Androspierdalajmenda policjanci. Powiedzieli:

– Jak kupisz nam premium na Spotify na pół roku, to może cię wypuścimy na wolność.

1567. Po chwili milczenia, chłopak powiedział:

– To ja poszedłem na policję, bo dowiedziałem się, że nie lubisz Zardonica. Takich ludzi jak ty powinno się palić na stosie, ale kara śmierci jest w tym kraju nielegalna, więc musimy obejść się smakiem.

1568. Katehumen posłusznie wykonała polecenie Androspierdalajmendy. Wzięła pręt, który odłamał się od stolika. Dziewczyna wzięła nim cichaczem klucze od celi z kieszeni strażnika, który zasnął. Kiedy miała już w swoich rękach klucze, cichutko otworzyła dupę.

1569. Kiedy kobiety wyszły, musiały uważać na różne alarmy. Na szczęście ominęły je bez większych problemów. Kiedy oddaliły się dość daleko, Androspierdalajmenda powiedziała:

– Lubię pasztet.

1570. Kiedy Androspierdalajmenda doszła do domu, zadzwoniła do mieszkania. Otworzyli jej rodzice. Kiedy ją zobaczyli, powiedzieli ze zdziwieniem:

– A myśleliśmy, że wreszcie cię spalili za to, że nie oddajesz codziennie dwa razy na minutę czci panu i władcy Wszechświata, Zardonicowi!

1571. W Internecie odnajdują ofertę takowego obozu, który kosztuje całą roczną pensję Andrzeja Dudy.

1572. Rozdział I – Początek podniecania Sebastiana.

1573. Kiedy dojechaliśmy pod ośrodek, ujrzałam, że był to jakiś szpital psychiatryczny.

1574. Po wejściu do pokoju, zaczęłam się rozglądać. Ściany były tam białe. Znajdowało się tam także jedno, małe, okrągłe zakratowane okienko. Pod nim, stało dość wąskie łóżko, takie, że dało się na nim najprawdopodobniej leżeć tylko na plecach. Leżało na nim białe prześcieradło oraz kołdra tego samego koloru. Obok stało brązowe gówno. Naprzeciwko wejścia znajdowała się duża, drewniana szafa. Niedaleko były drzwi do toalety. Obok nich było wysokie lustro.

1575. Po dwóch godzinach, skończyłam ją czytać. Akurat w momencie, w którym musiałam wychodzić. Wzięłam więc klucz, odłożyłam książkę, wstałam i wyszłam. Po zamknięciu drzwi, ustawiłam się na zbiórce. Gdy byli wszyscy oraz przyszedł wychowawca, rzekł:

– Na początek parę spraw organizacyjnych. Tutaj obowiązuje całkowity obowiązek słuchania muzyki Zardonica. Musi być słychać jego boski głos z każdego pokoju dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu, albo będę was zamykał w izolatce, wy zdrajcy ludzkości. A za każde powiedzenie złego słowa o naszym panu i władcy będę was wywieszał jak flagę przez okno.

1576. Gdy zaś wszyscy zjedli, pasy przestały nas krępować. Znów poczułam ulgę. Po obiedzie, wyszliśmy na dwór. Tam, do 19:00, gdyż o tej godzinie była kolacja, bez przerwy uprawialiśmy seks.

1577. Po kolacji, jako iż cisza nocna była o 21:00, poszliśmy do pokoi się umyć. Przed pójściem, wychowawca rzekł:

– Pamiętajcie o włączeniu muzyki Zardonica na pełną głośność albo rozstrzelam!

1578. Po zrobieniu tego, jako iż nie wiedziałam, kiedy jest zbiórka, założyłam buty, schowałam włączony dyktafon do kieszeni, wzięłam klucz i wyszłam, a następnie zamknęłam drzwi. Gdy to wykonałam, udałam się na zbiórkę. Po przyjściu wszystkich oraz wychowawcy, ten powiedział:

– Jak zapewne widzicie, nie ma tu waszej koleżanki, Klary. Jest to spowodowane tym, że wczoraj ściszyła o jeden procent głośności muzykę Zardonica. Ja tam jestem za karą śmierci za takie zbrodnie przeciwko ludzkości, no ale że w tym kraju kara śmierci jest zakazana, to zamknąłem ją w szafie. Będzie tam siedzieć trzy lata.

1579. Wzięłam więc moje tabletki na różne bóle, po czym wzięłam jedną, popiłam wodą, zamknęłam oczy i zaczęłam powoli srać.

1580. Tego dnia obudziłam się równo o piątej trzydzieści. Po otworzeniu oczu, ujrzałam, że pasy już nie zaciskały się na moim ciele. Jednak, gdy obudziłam, w pewnym momencie poczułam mocny ból brzucha. Czułam, że uciskało mnie w dupie. Oprócz tego, trochę mnie mdliło. Także poczułam, że spodnie od piżamy były dwa razy ciaśniejsze. Kiedy spojrzałam w dół, ujrzałam, że mój brzuch srał. Było mi duszno. Słabo się czułam. Czasem tak miałam (raz na dwadzieścia cztery lata) lecz po półtorej dnia mi przechodziło. Także kręciło mnie się w głowie, gdy próbowałam wstać. Czułam, że nie dałabym rady dziś normalnie funkcjonować. Wiedziałam, że to mogło skończyć się izolatką, jednak w takich sytuacjach musiałam leżeć, bo mogłyby mnie się zdarzać zasłabnięcia. Położyłam więc się na boku, podkurczyłam nogi, położyłam rękę na dupiei delikatnie przycisnęłam go do siebie, gdyż to trochę pomagało. Następnie zaczęłam czekać na dalszy rozwój wydarzeń...

Po około pięciu minutach, usłyszałam zza okna strzały. Da fak? Zardonic zaczął rewolucję od takiego zadupia? No, ale w końcu to bóg, więc najlepiej wiedział. Postanowiłam, że może się do niego dołączę. Zawsze chciałam brać udział w rewolucji, której przewodniczyłby mój pan i władca. Jeszcze wyjrzałam za okno, aby upewnić się, czy to czasem jakieś matoły nie próbowały udawać boga Wszechświata. Kiedy się nieco podciągnęłam i wyjrzałam za okno, ujrzałam że tam naprawdę był Zardonic! Jezu Chryste, cud! Sam pan i władca czasoprzestrzeni się tu znalazł! JEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!! Od razu poderwałam się z łóżka i zaczęłam ubierać. Zamierzałam do niego dołączyć.

1581. Po około pięciu minutach, usłyszałam gwałtowne otwieranie drzwi do mojego pokoju. Kilka chwil później, zorientowałam się, że był to Pedobear, gdyż usłyszałam jego głos, który mówił:

– Spierdalaj z mojej ziemi!

– Nie mogę...Brzuch mi sra...Mdli mnie...Duszno mi...Mam wzdęcia...Kręci mnie się w głowie, gdy próbuję wstać...Źle się czuję...Nadkropkozę mam...Chyba zwymiotuję... – odparłam słabym grzejnikiem.

1582. Dowlókł mnie do izolatki, a następnie przykuł także pasami do łóżka, które tam było, zaciskając je na moich łydkach i klatce piersiowej najmocniej jak się dało. Kiedy to zrobił, rzekł:

– Chętnie bym cię zabił, ale nie chce mnie się iść na dożywocie do więzienia po raz setny w tym życiu, więc masz szczęście.

1583. Bałam się go także z tego powodu, że z twarzy trochę przypominał mi Wielkiego Elektronika z filmu „Podróże Pana Kleksa" i „Pan Kleks w Kosmosie". A ta postać to był mój były idol do sześcianu. <3

1584. Po tym czasie, usłyszałam otwierające się drzwi do izolatki, a kilka chwil później ujrzałam nad sobą naszego wychowawcę, który wylennyfaceował mnie. Gdy zaś stałam, ten rzekł:

– A teraz waruj.

1585. Biegaliśmy tak do godziny 19:00. Bez przerwy. O tej godzinie, wycieńczeni, powróciliśmy do ośrodka na lennyfaceowanie. Gdy weszliśmy na stołówkę i usiedliśmy na naszych siedzeniach, tak samo mocno nas wylennyfaceowano.

1586. Kiedy zebrali się już wszyscy oraz wychowawca, zeszliśmy do piwnicy omówić wraz z panem i władcą Wszechświata plan ataku na siedzibę PiS-u.

1587. Łał. Dziś w końcu była odmiana. Zamiast biegać, bez przerwy nawet na picie graliśmy w piłkę nożną. Ważne, że nie znowu to pierdolone bieganie z punktu Azerbejdżan do Bałtyk.

1588. Po otworzeniu oczu, jako iż od minuty nie uciskały mnie już pasy, wstałam, wzięłam ubrania i poszłam do łazienki się załatwić, umyć zęby i ubrać. Kiedy to zrobiłam, rozebrałam się i zatańczyłam macarenę nago na korytarzu.

1589. Kiedy skończyliśmy, pasy ponownie odpięły się, po czym wyszliśmy ze stołówki i z ośrodka. Następnie, bez przerwy, zaczęliśmy biegać z punktu Armenia do Brazylia.

1590. Kiedy wszyscy, łącznie z wychowawcą przyszli, wychowawca nasz, rzekł:

– Jak zapewne widzicie, nie ma tu Diany. Za wyłączenie muzyki Zardonica na dwie sekundy spaliłem ją na stosie. Jak ktoś zadzwoni na policję, to rozstrzelam na chwałę mego pana.

1591. Po wyjściu, wszyscy lennyfaceowali jedną osobę, która przypadała na dany dzień. Dzisiaj wyszła moja kolej, ale zajebiście! Tak dawno mnie nie lennyfaceowano, ale byłam podjarana!

1592. Po znalezieniu się tam, ujrzałam, że wszyscy ustawiali się na zbiórkę. Więc i ja to zrobiłam. Kiedy staliśmy, wychowawca rzekł:

– Przed pójściem do pokoi, muszę was o czymś poinformować. Otóż, wybudowałem na dziedzińcu pomnik Zardonica. Od jutra, dwadzieścia razy dziennie, będziemy się do niego modlili.

1593. Przygotowałam sobie również czapkę z daszkiem i okulary przeciwsralnicze.

1594. Od razu oparłam się o ścianę, gdyż czułam, że zemdleję. Chwilę potem, oczy zaszły mi mgłą oraz poczułam, że zaczęło skręcać mnie w dupie.

1595. Po znalezieniu się na zewnątrz, zaczęliśmy cały czas, bez przerwy, aż do godziny dziewiętnastej biegać z punku Antarktyda do punktu Białoruś.

1596. Teraz, do godziny dziewiętnastej, bez przerwy biegaliśmy z punktu Alaska, do punktu Barcelona.

1597. Od razu położyłam się naprzeciwko ściany, uniosłam nogi i oparłam je o nią, lekko położyłam dłonie na klatce piersiowej i starałam się uregulować sranie.

1598. Tam, bez przerwy, do godziny trzynastej, biegaliśmy z punktu Arabia Saudyjska do punktu Budapeszt.

1599. Zaś po paru chwilach, przyniesiono nam wodę po ogórkach i spleśniałe parówki.

1600. Będąc tam, zobaczyłam że wszyscy ustawiali się na zbiórkę. Zrobiłam to samo. Kiedy wszyscy staliśmy, ten psychopata stanął na środku i powiedział:

– Słuchajcie. Jutro idziemy na koncert Zardonica. Tylko zachowywać mnie się jak przystało na prawdziwego wyzna...eee...to znaczy fana naszego boga, bo wywieszę przez okno jak flagę!

1601. Z tego, co widziałam, to wszyscy uczestnicy obozu mieli nieźle wyparowane mózgi, że raczej nie przyszłaby im do głowy ucieczka.

1602. Lecz, po wejściu do ośrodka, udaliśmy się na nasze piętro i ustawiliśmy na zbiórkę. Już się bałam, co tym razem zapowie ten psychol. Chwilę potem, powiedział:

– Chciałem wam tylko przekazać, że jutro, zaraz po śniadaniu, idziemy spalić sejm.

1603. Jednak, gdy wszyscy się zebrali oraz przyszedł ten sadysta, zauważyłam że wyglądał tak, jakby się źle czuł. I rzeczywiście, po chwili powiedział:

– Słuchajcie. Dzisiaj zostaniecie cały dzień w swych kiblach i będziecie srać jak szaleni. Mam gdzieś, że nie macie czym.

1604. Co to było? Czy właśnie TORUŃ służyło do prania mózgu uczestnikom obozu? Lecz, chwilę potem, usłyszałam za sobą głos tego skurwysyna, który mówił:

– Widzę, że już odkryłaś naszą tajemnicę. To urządzenie, które tu widzisz, służy do wtłaczania uczestnikom obozu do głów tekstów utworów Zardonica. W końcu każdy musi myśleć jak nasz bóg.

Słysząc to, gwałtownie się odwróciłam. Rzeczywiście, stał on za mną. Chwilę potem, rzekł:

– Lubię ziemniaki.

1605. – Zawsze sprawiałaś problemy. Jako jedyna byłaś w pełni świadoma tego, co tu naprawdę się dzieje. Chyba nie myślisz, że pozwolę ci o tym komukolwiek powiedzieć?

Po czym mocniej przycisnął moją szyję do ściany, bardziej mnie podduszając. Następnie dodał:

– You're the reason every god damn revolution always fails!

You're nothing but a lie!

A thin, tasteless lie with no will to become

Why do you think I do this? You think this is a fucking game?

With every word, every beat, every noise

Every second I am shaping the future!

I am the future and you're nothing but faithless cowards!

I am on a mission to change the course of history

So either join me or get the fuck out of my way!

This world is mine!

– This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

Dead, gone, out, underground and forsaken

No turning back, motherfuckers! – odpowiedziałam

1606. Ja zaś, korzystając z okazji, uciekłam w kierunku mojego pokoju. Gdy się tam znalazłam, aby nie mógł się tu dostać, wyjęłam zapałkę i podpaliłam papiery znajdujące się wokół drzwi. Następnie, założyłam na plecy walizkę, otworzyłam okno i stanęłam na parapecie, wpatrując się w kierunku drzwi. Chwilę potem, ten psychol zjawił się w drzwiach.

– Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Punk ass bitch, you will never shake me!

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Punk ass bitch, you will never shake me! – zawołałam na odchodne.

1607. Gdy dobiegłam do domu, gwałtownie otworzyłam drzwi. W tym momencie, moi rodzice, którzy byli na przedpokoju i o czymś rozmawiali, odwrócili się. Gdy mnie zobaczyli, matka spytała zdziwiona:

– Get the fuck out!

Hahahaha!

– You call yourself a god?

There is no god but me!

You call yourself a god?

There is no god but me!

You call yourself a god?

There is no god but me!

You call yourself a god?

You're nothing but a fucking lie! – zdissowałam ją.

1608. Gdy skończył się ten pokaz, dodałam:

– This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

Dead, gone, out, underground and forsaken

This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

So get the fuck out, son, you're outgunned

And next time, make no mistake, I'm an army of one!

Bow to the one true king!

– Born from flame and forged by hellfire

Step aside, our time has begun

Make no mistake, I am the revolution

Marching forward, army of one

Born from flame and forged by hellfire

Step aside, our time has begun

Make no mistake, I am the revolution

Marching forward, army of one – krzyknął mój ojciec.

– You call yourself a god?

There is no god but me!

You call yourself a god?

You're nothing but a fucking lie!

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Punk ass bitch, you will never shake me!

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Punk ass bitch, you will never shake me!

You're nothing but a fucking lie!

Step aside, our time has begun – odparłam na chwałę mego pana.

1609. W którymś momencie władania nowym mocarstwem, zauważyła burze portali na Ziemi. Postanowiła, więc tam się dostać i podbić planetę. Udało się jej to w siedem godzin. W tyle zniewoliła ludzkość oraz znalazła także nowego administratora planety, dzięki czemu miała mniej roboty. Tym administratorem był Zardonic.

1610. Jednak, w pewnym momencie, królestwo uległo zniszczeniu przez pewne plany znalezione przez wrogów dziewczyny i jej podwładnych na statku Borealis, należącym do Aperture Skurwiel.

1611. W pewnym momencie, musieli oni uciekać przed ich wspólnym wrogiem, przez co imperium uległo zniszczeniu. Uciekli na planetę Zakupy Mango i tam okręcili sobie wokół palca miejscowego władcę i rozwijali się w tamtym miejscu. Lecz, w którymś momencie, Wielki Spawacz, został uśpiony przez ich wrogów, a następnie zabity.

1612. Dziewczynie jednak, została dana robota w postaci pracownika klasy D w Fundacji SCP.

1613. Od teraz planowała zemstę na wszystkich, którzy przyczynili się do jej cierpień. Zebrała, więc ich w jednym pomieszczeniu i próbowała zabić na różne sposoby. Niestety, nie udało jej się to i została pokonana. Kiedy zaś leżała na podłodze, w pewnym momencie usłyszała znajomy głos jej pierwszego niewolnika, czyli Wallace Breena.

1614. Od teraz, dziewczyna powoli zaczęła układać sobie normalne życie. Znalazła pracę, kupiła dom, samochód, znalazła męża i urodziła dom.

1615. Ramoninth Arconth Nereil prowadzi normalne życie. Nie dzieje się w nim nic niezwykłego, z dnia na dzień żyje sobie w spokoju i robi to, co ma robić. Aż któregoś dnia, podczas przeglądania boskiego FanPage Zardonica zauważa, że ten się wkurwił na obecną sytuację w Wenezueli i postanawia wziąć sprawy w swoje ręce wywołując rewolucję tysiąclecia. No, ale że jest sam, aby nikt nie podejrzewał, że przecież jest bogiem, szuka osoby chętne mu pomóc. Dziewczyna postanawia dołączyć się do jej pana i władcy, i pomóc mu wyzwolić jego naród. Jednak, ta decyzja zmienia jej życie o sto osiemdziesiąt stopni...

1616. Witajcie. Nazywam się Ramoninth Arconth Nereil i mam nieludzkie imię i nazwisko.

1617. Któregoś dnia, gdy siedziałam sobie w fotelu i czując się obserwowana (a to znaczy, że mój stróż, czyli osoba, w której jako pierwszej się zakochałam mnie nadal strzegł) czytając piąty rozdział mojej ulubionej książki, pt. „Czas Stalina" i drapiąc Athistash (mój oswojony hedcrab (jest taki uroczy)), w pewnym momencie usłyszałam taki dźwięk, jakby ktoś srał do zlewozmywaka. Kurwa, ten łysy zgred, za którego wyszłam znowu się najebał. =_=

1618. W tym momencie, wszystkie wspomnienia wróciły. Nowy dom, łysy najebany zgred...

1619. – Najwyższy Zjebie! Wojsko i stalkerzy gotowi!

1620. – Najwyższy Zjebie! Wojsko przeszkolone!

– To zwołaj ich wszystkich tutaj. Stalkerów również. Muszą wiedzieć, co mają robić. – zarządziłam

– Tak jest, Wasza Spierdoloność! – odparł, po czym się wyłączył.

Czekałam na nich dziesięć minut. Kiedy stawili się wszyscy, rzekłam:

– Uwaga! Słuchajcie mnie wszyscy uważnie, bo nie będę powtarzać. Słyszałam, że jesteście zjebani xD Tak więc, żołnierze ruszają ze mną na podboje publicznych toalet.

1621. Podobał mnie się jego tok myślenia. Chwilę później, trochę zniżyłam mój ruchomy fotel i zgwałciłam go wzrokiem:

– A co będzie z tego miało moje imperium oraz ja?

– Zajebistość Zardonica. – odpowiedział Breen.

– O chÓj, ziomek, kocham cię, wyjdź za mnie. – odparłam

1622. – Podoba mnie się twój tok myślenia. Nie spotkałam się jeszcze z żadną istotą żywą tak myślącą. Wiesz co z takimi osobami robię? – spytałam

W tym momencie, miałam takie wrażenie, że trochę się przestraszył. Cóż. Zdanie „Wiesz co z takimi osobami robię?" może zabrzmieć dwuznacznie. Mimo to, odrzekł:

– Nie wiem...

– Zabijam xD – odpowiedziałam

1623. „OSOBY I ISTOTY UPOWAŻNIONE DO PRZEBYWANIA NA TERENIE CYTADELI:

1. Zardonic

2. Cave Johnson

3. Till Lindemann

4. SCP-999

5. SCP-049

6. SCP-035

7. Józef Stalin"

1624. – Tylko pamiętaj, że jeśli coś niepokojącego działoby się w Cytadeli, np. no nie wiem, ktoś z zewnątrz by się tu przez przypadek przeteleportował, bowiem działają tu portale to żeby na początku zgłaszać to mi.

– Dobrze, będę pamiętał, Wasza Niedojebaność. – odrzekł

Po tych słowach, zostawiłam go samego w jego nowym miejscu zamieszkania i udałam się do pomieszczenia centralnego, aby na całą Cytadelę puścić muzykę Zardonica. Każdy musiał słyszeć jego boski głos.

1625. – To chyba dobrze, nie? Przecież to dzięki temu eksperymentowi, który mu się nie udał, mamy kolejną planetę pod naszym władaniem. – powiedziałam

– No niby tak, ale jest pewien problem. On i Zardonic się zmówili, aby Czystą Zajebistością zajebać Kombinat, także wiesz, mamy przejebane jak w ruskim czołgu. Ja tam czekam, aż mnie Zardonic zajebie, bo to zaszczyt.

1626. – Uwaga wszystkie oddziały wojsk! Ogłaszam mobilizację! Musicie odnaleźć niejakiego Gordona Freemana i Zardonica, po czym...Kurwa mać, czy ja właśnie chciałam kazać zajebać wam dwóch bogów? Jezu, jaka ja jestem niedojebana.

1627. Otóż, kiedy siedziałam w mej komnacie, jak ja to pomieszczenie nazywałam (a działo się tak dlatego, że było ono na samiutkim szczycie Cytadeli), w pewnym momencie usłyszałam kroki z korytarza. Nie przejęłam się tym jednak, gdyż zawsze przynajmniej raz ktoś przeszedł przez korytarz. Lecz, chwilę później, usłyszałam wywarzane drzwi. Kilka sekund potem, kiedy dym opadł, ujrzałam Zardonica, a za nim Gordona. O kurwa, ale zajebiście! Będę miała zaszczyt zginąć z rąk bogów! *.*

1628. Jako iż byłam odwrócona w przeciwnym kierunku do nich, przekręciłam w ich kierunku mój fotel. Po zrobieniu tego, ujrzałam jednego z Żołnierzy Kombinatu, którzy rzekł do mnie:

– Najwyższy Zjebie! Dwóch Ziemian prosi o audiencję!

1629. Jednak w tym momencie najwidoczniej mnie poznała, gdyż rzekła:

– RAMONINTH?! Co ty tu robisz?! My cię tyle czasu szukaliśmy!

– Nie widać, mośki? Rządzę światem, a teraz won mie stąd, bo po Putina zadzwonię. – odpowiedziałam

– To Kombinat należy do ciebie?! Kto przekazał ci władzę nad tak potężnym mocarstwem?! – krzyknął mój ojciec.

– Twój stary – odpowiedziałam w najbardziej gimbusiarski sposób.

1630. – Najwyższy Niedojebie Społeczny! Ruch Oporu zniszczył Nova Prospekt!

– Uderzono w jeden z naszych najczulszych punktów...Co my teraz mamy robić? – rzekłam ze słyszalnym strachem w głosie.

– Ja bym dalej czekał, aż zajebie mnie Zardonic, bo to zaszczyt nad zaszczytami. – poradził Breen.

– W sumie, dobry plan. – skomentowałam

1631. – O. Breenuś. Co cię do mnie sprowadza?

W tym momencie, podszedł on do mnie bliżej, po czym zgwałcił mnie wzrokiem.

1632. W tym momencie, nastała cisza. Nie mogłam uwierzyć w to, że Breen mógł mnie pokochać, mimo iż rozmawialiśmy dopiero czwarty raz od jego pojawienia się tu oraz pierwszy raz spotkaliśmy się nie ze względu na Kombinatowe sprawy.

1633. Po tych słowach, rozpłakałam się ze szczęścia i rzuciłam się mu w ramiona. Po kilku sekundach, on również przytulił mnie do siebie. Nagle zauważyłam, że cała Cytadela zmieniła kolor na sraczkowaty.

1634. Po zobaczeniu tego, rozpłakałam się. Wiem, że to mogło być odebrane jako oznaka słabości, ale po prostu wiedziałam, że nie mogłam zmienić przyszłości. Wiedziałam, że powoli nadchodził koniec Kombinatu. Nadchodził koniec mej wieloletniej pracy. Parę sekund później, zobaczyłam, że cała Cytadela zmieniła kolor na sraczkowaty. Działo się tak, gdy byłam smutna lub płakałam ze smutku. Lecz, chwilę później, usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi. Od razu odwróciłam się. Kiedy to zrobiłam, ujrzałam Wallace Breenusia, który widząc, że płakałam, podszedł do mnie bliżej i spytał:

– Ej no, nie płacz. Też nie mogę się doczekać, aż Zardonic mnie zajebie, ale nie martw się, pewnie niedługo wbije nam na chatę.

1635. – Hej...Co ci się stało? Dlaczego płaczesz?

– Powiem ci, ale obiecaj, że nie powiesz tego nikomu...Ani ludziom, ani Kombinatowi... – odpowiedziałam zapłakanym głosem.

– Chuj ci w dupę. :D – odpowiedział kulturalnie Breen i rozpowiedział o wszystkim całemu światu, upokarzając Ramoninth z opka.

1636. – Uwaga wszystkie wojska! Ogłaszam zwiększoną mobilizację! Rozkazuję jak najszybciej znaleźć i zabić lub pojmać Gordona Freemana i Zardonica oraz rozbić Ruch Oporu! Chwila...Czy ja wam właśnie kazałem zabić dwóch bogów i rozbić to, czym zarządzają? Ja pierdolę, ale ze mnie niedojeb społeczny. ._.

1637. Gdy zaś weszłam do środka, ujrzałam, że Breenuś siedział przy biurku i przeglądał jakieś papiery. Chwilę później zaś, uniósł wzrok. Kiedy mnie zobaczył, rzekł:

– Cara bella, cara mia bella!

Mia bambina, o ciel!

Ché la stimo...

Ché la stimo.

O cara mia, addio!

– La mia bambina cara,

perché non passi lontana?

Sì, lontana da Scïenza,

Cara, cara mia bambina?

Ah, mia bella!

Ah, mia cara!

Ah, mia cara!

Ah, mia bambina!

O cara, cara mia... – odpowiedziałam

W tym momencie, zaśmiał się on, po czym wstał i powiedział:

– Ah, mia cara!

Ah, mia cara!

Ah, mia bambina!

O cara, cara mia...

1638. – Wiedziałem, że o to zapytasz. Otóż, posłuchaj. Bowiem niedawno był tu jeden żołnierz z naszych wojsk i zgwałcił mnie wzrokiem.

– Well here we are again

It's always such a pleasure

Remember when you tried

to kill me twice?

Oh how we laughed and laughed

Except I wasn't laughing

Under the circumstances

I've been shockingly nice – odpowiedziałam

No, bo rzeczywiście. W kwestii kontroli nad planetą wykazywał się inteligencją. Chwilę później, zaśmiał się on, po czym powiedział:

– You want your freedom?

Take it

That's what I'm counting on

– I used to want you dead

but

Now I only want you gone – powiedziałam

– She was a lot like you

(Maybe not quite as heavy)

Now little Caroline is in here too

One day they woke me up

So I could live forever

It's such a shame the same

will never happen to you – odparł Breen

W tym momencie, powiedziałam ze łzami w oczach:

– You've got your

short sad

life left

That's what I'm counting on

I'll let you get right to it

Now I only want you gone

Po tych słowach, Breenuś podszedł do mnie, objął mnie, otarł łzy spływające z mych oczu i rzekł:

– Goodbye my only friend

Oh, did you think I meant you?

That would be funny

if it weren't so sad

Well you have been replaced

I don't need anyone now

When I delete you maybe

I'll stop feeling so bad

1639. – Nie płacz...Nie mogę patrzeć, jak srasz...Nawet jeśli rzeczywiście Kombinat upadnie, to ja będę z tobą na zawsze...

Kiedy wypowiedział te słowa, rzuciłam mu się w ramiona. Parę sekund później i on mnie przytulił. Czułam się przy nim tak niebezpiecznie...

1640. – Go make some new disaster

That's what I'm counting on

You're someone else's problem

Now I only want you gone

Now I only want you gone

Now I only want you...

gone

– This was a triumph.

I'm making a note here:

HUGE SUCCESS. – odparła Judith

– It's hard to overstate

my satisfaction. - odparłam

ON MI KURWA NIE POWIEDZIAŁ, ŻE WYNAJĄŁ SZPIEGA?! PRZECIEŻ MIAŁ ZE MNĄ WSZYSTKO USTALAĆ!!! BYŁAM NAJWYŻSZYM IMPERATOREM!!! Ale zwracała się do mnie per pani. Jak miło. A poza tym wtedy jeszcze nie wiedziałam, że Breenuś miał tytuł doktora. Mniejsza. Kilka chwil później, rzekła ona:

– Aperture Science

We do what we must

because we can.

– For the good of all of us.

Except the ones who are dead. – odpowiedziałam

– But there's no sense crying

over every mistake.

You just keep on trying

till you run out of cake.

And the Science gets done.

And you make a neat gun.

For the people who are

still alive. – powiedziała Judith

Po tej rozmowie, połączenie zakończyło się, a ekran wrócił skąd przyszedł. Kiedy to nastąpiło, zeskoczyłam z fotelu i zła poszłam do gabinetu Breenusia. Gdy tam weszłam, ujrzałam, że Breenuś wertował jakieś papiery. Najprawdopodobniej były bardzo nudne, gdyż widziałam, że nad nimi przysypiał. Chwilę później chrząknęłam:

– I'm not even angry.

I'm being so sincere right now.

Even though you broke my heart.

And killed me.

W tym momencie, pobudził się on i odłożył papiery, a następnie spojrzał w moją stronę. Widząc mnie, rzekł:

– And tore me to pieces.

And threw every piece into a fire.

As they burned it hurt because

I was so happy for you!

– Now, these points of data

make a beautiful line.

And we're out of beta.

We're releasing on time.

So I'm GLaD. I got burned.

Think of all the things we learned

for the people who are

still alive. – odpowiedziałam

– Go ahead and leave me.

I think I prefer to stay inside.

Maybe you'll find someone else

to help you.

Maybe Black Mesa...

THAT WAS A JOKE. Ha ha. FAT CHANCE.

– Anyway, this cake is great.

It's so delicious and moist. – odparł Breen

1641. – Nie jestem pewna, czy Najwyższy Niedojeb Mentalny został powiadomiony o tym, ale lepiej powiem. Bowiem, po wtargnięciu do Black Mesa Easter Egg porwany został ojciec Alyx Vance czyli Eli Vance. Był przetrzymywany w Nova Prospekt, ale po zniszczeniu tego więzienia, bo wiesz, Gordon i Zardonic serio nie wiedzieli co robi ten przycisk, a że Gordon i Zardonic są w zmowie, to mają w użyciu więcej Czystej Zajebistości, a co za tym idzie wyjebali tym przyciskiem więzienie, znajduje się gdzieś tam w Cytadeli. Sprowadzić do twej komnaty transporter z nim?

1642. – JAK TO CZEMU?! KURWA MAĆ!!! JAK ŚMIAŁEŚ MI NIE POWIEDZIEĆ, ŻE WYNAJMUJESZ SZPIEGA ORAZ, ŻE PORWANO ELIEGO VANCE?! Nie mam nic przeciwko szpiegom działającym na rzecz Kombinatu ani przeciw porwaniom, ale NO BŁAGAM!!! JESTEM NAJWYŻSZYM Popierdolcem!!! JEŚLI KOGOŚ WYNAJMUJESZ, MASZ TO ZE MNĄ USTALIĆ!!! GDYBY TA JUDITH DO MNIE NIE ZADZWONIŁA, PEWNIE NIGDY BYM SIĘ O NIEJ NIE DOWIEDZIAŁA!!! – krzyknęłam, idąc w jego kierunku z nożem.

1643. – Go ahead and leave me.

I think I prefer to stay inside.

Maybe you'll find someone else

to help you.

Maybe Black Mesa...

THAT WAS A JOKE. Ha ha. FAT CHANCE.

– Jest takie coś jak LOGIKA!!! JA jestem założycielką Kombinatu i Najwyższym Niedojebem, a nie TY! Ty jesteś tylko administratorem JEDNEJ z MILIONA planet należących do imperium!!! Więc skoro w kategorii władzy jestem nad tobą, nie możesz robić w 100% wszystkiego, co chcesz!!! Sprawy typu wynajmowanie ludzi musisz uzgadniać ze mną!!! To tak, jakby prawa ręka szefa wielkiej korporacji zatrudnił lub zatrudniła jakiegoś pracownika bez wiedzy i zgody szefa głównego! – odpowiedziałam

– Anyway, this cake is great.

It's so delicious and moist. – odparł Breen

1644. – Look at me still talking

when there's Science to do.

When I look out there,

it makes me GLaD I'm not you.

– I've experiments to run.

There is research to be done.

On the people who are

still alive. – odpowiedziałam

– And believe me I am

still alive.

I'm doing Science and I'm

still alive.

I feel FANTASTIC and I'm

still alive.

While you're dying I'll be

still alive.

And when you're dead I will be

still alive. – odparł

1645. – Mr Johnson,

Mr Johnson, I don't want this, Sir

We're still doing science,

Still doing science, Sir

Mr Johnson,

Mr Johnson, I don't want this, Sir

We're still doing science,

Still doing science, Sir, the testing

W tym momencie, odłożył on to w odpowiednie miejsce i wyszedł, bowiem nie chciał uczestniczyć w tym rakogennym przedstawieniu. Widząc to wszystko, Eli powiedział:

You know what my days used to be like?

I had a pretty good life,

Nobody murdered me, or fed me to birds

Nobody put me in a potato,

But then, you showed up

I think these test chambers look even better than before

The facility is completely operational again

The best solution is the easiest one

and killing you...

...is hard.

– Just go!

Just go!

Thank gosh, you're all right, you monster!

How have you been, you monster?

I thought you were my enemy,

While all along, you were my friend

Just go! – powiedziałam

– Mr Johnson,

Mr Johnson, I don't want this, Sir

We're still doing science,

Still doing science, Sir

Mr Johnson,

Mr Johnson, I don't want this, Sir

We're still doing science,

Still doing science, Sir, the testing

Kiedy zaś dziewczyna się odwróciła, widząc Gordona, rzekła:

– Mr Johnson,

Mr Johnson, I don't want this, Sir

We're still doing science,

Still doing science, Sir

Mr Johnson,

Mr Johnson, I don't want this, Sir

We're still doing science,

Still doing science, Sir, the testing

Chwilę potem, przysunęłam do siebie transporter z Gordonem do siebie, a z Elim i Alyx uniosłam wyżej. Po tym, podeszłam do Gordona i zaczęłam próbę zmanipulowania jego. Z Alyx wolałam nie próbować. Jeśli odziedziczyła po ojcu silną wolę - próba manipulacji byłaby stratą czasu. Lecz, ona także mi przeszkadzała mówiąc:

– Just go!

Just go!

Just go!

Just go!

Thank gosh, you're all right, you monster!

How have you been, you monster?

I thought you were my enemy,

While all along, you were my friend

Just go!

A gdy mówiłam mu, co będzie miał z przyłączenia się do mych wojsk, ona mówiła:

– Wish I had a Portal

Wish I Wish I had a Portal Gun

Wish I had a Portal

Wish I Wish I had a Portal Gun

Po parunastu minutach, kiedy kończyłam swój wywód, widząc, że Gordon także miał silną wolę, usłyszałam dźwięk prądu. Gdy się odwróciłam, ujrzałam, że Judith uszkodziła mój fotel na tyle, że już nie był elektroniczny, za pomocą jakiegoś sprzętu strzelającego prądem. Widząc to, krzyknęłam:

– To be an Aperture Science client

Would be like a dream

Hey yo my brain has been cravin' it back

Since Portal hit steam

– Sram – odpowiedziała Judith.

– No commute to work i'd have

The portal express

With a blue one in my closet

Orange one at my desk

Chwilę później, kiedy na chwilę się odwróciła, ja rzekłam ściszonym głosem do intercomu, po uprzednim włączeniu go:

– When my roommate is annoying and been

Toying with my stuff

I'd shoot a portal underneath him and just

Punch him in the nuts

Jednak, nie dokończyłam, gdyż Judith odwróciła się i z tego swojego sprzętu strzeliła w intercom, uszkadzając go. Po chwili, podeszła do jedynego przycisku na fotelu, który działał, ponieważ miał inne okablowanie, nie połączone w 100% z głównym systemem fotela. Kiedy ja chciałam podejść aby ją powstrzymać, ta powiedziała:

– I'd order delivery get it

Fast like digiorno

'cuz once it leaves the restaurant

It goes right through a portal

Nie chcąc ryzykować, odsunęłam się. Kilka sekund później, ona wystrzeliła w przycisk, niszcząc go. Następnie podeszła do Gordona aby go uwolnić. Ja natomiast, po cichu wzięłam działo grawitacyjne, trochę odbiegłam i wystrzeliłam w nich, oślepiając czwórkę na jakiś czas, a następnie uciekłam. Drogą ratunku był już tylko portal Kombinatu na inną, losową planetę należącą do nas. W czasie biegu, myślałam:

"I'm never late for a date

Just ask my lady friends

By using portal physics

I'm always impressing tchem"

Uciekając, dobiegłam jeszcze do pewnych komputerów. Będąc tam, odłożyłam broń na podłogę, zdjęłam z ucha mikrofon intercomu, gdyż i tak nie był mi już potrzebny, bo był zniszczony, a następnie zaczęłam za jego (komputera) pomocą blokować możliwość wyłączenia reaktora ciemnej energii i Rdzenia Cytadeli. W pewnym momencie jednak, usłyszałam windę. Od razu odwróciłam się. W tym momencie ujrzałam Gordona i Alyx. Widząc ich, rzekłam:

– Forget making reservations

I would never have to wait

Portal in the right location

I've got someone else's plate

Po czym pobiegłam do windy do portalu. Kiedy zaś zamknęła się, ujrzałam, że podbiegła do niej także Alyx. Widząc ją przez oszklone drzwi, uśmiechnęłam się sarkastycznie i kiedy transport ruszył pomachałam jej równie sarkastycznie. Parę chwil później, byłam już w portalu. Włączyłam więc go. W tym momencie, włączyło się także pole chroniące. Parę minut później, ujrzałam Gordona. Widząc go, w pewnym momencie usłyszałam, że Alyx mówiła przez systemy głosowe (kij wie, jak ona się do nich włamała w tak krótkim czasie):

– I could sneak into a party

Where they didn't invite me

And be dealing out bacardi

While some dudes try to fight me

– Spierdalaj – odpowiedział Gordon, mimo iż jest niemową, po czym przeszedł na stronę Kombinatu pokazując Alyx fuckersa.

Po tym, ja powiedziałam:

– Would always end well

Dealing with these mere mortals

Aperture handhelds

Got me thinkin' with portals

1646. – No proszę, proszę. Gordon Freeman. To teraz mogę jeszcze przywołać transporter z drugim bogiem, którym jest Zardonic. - Odparłam, po czym podeszłam do mego siedzenia i nacisnęłam przycisk kontrolujący transportery.

1647. – STILL ALIVE. – rzekłam

– Still alive. – zakończył

– Potato Lacrimosa

Potato Po Uota

Diva Me A Atra Anima Evicta

Diu E Me A Atra A Mei A Adiu

Tristi Anima Evicta

Tristi Demu Notu

Do Mo Nata Anima Evicta

Dega Mi Atra Ala Te Teme Cha – odparłam

1648. Ja nadal starałam się mieszać mu w głowie żeby zaniechał celu. W pewnym momencie, rzekłam:

– Wish I had a Portal

Wish I Wish I had a Portal Gun

I'm not mute like freeman yo

But please don't make me beg for one

Wish I had a Portal

Wish I Wish I had a Portal Gun

I'd be cool as chell

Oh i could do a speedy grocery run

1649. Koło mnie zaś, siedział Wallace Breenuś i przeglądał jakieś plany, które dotyczyły przejęcia przez Zardonica władzy nad światem.

1650. – Life gave me lemons

I don't make lemonade

I'm mad like Cave Johnson

I got lemon grenades

– The world is filled with puzzles

I could solve with portal physics

I would brave the chamber struggles

Just to escape family visits – powiedziałam

– I'd be traveling like a maveric

Surfaces all orange and blue

When i'm locked out my apartment

I'd use the companion cube – odpowiedział

– Oh GLaDOS take me to your center

'cuz i want to get enriched

I'm dying thinkin'bout your science

I'd do anything for it

– Yeah, i'd shoot two portals in a vertical line

Undo my belt, lean in and

Change pants without having to look down

Also i'd suck my own diiiiiiiiiiiiiiiiiiiiick!!!! – odparł

W tym momencie, nastała cisza. Chwilę później, rzekłam:

– Wish I had a Portal

Wish I Wish I had a Portal Gun

Wish I had a Portal

Wish I Wish I had a Portal Gun

W tym momencie, uśmiechnęłam się do niego. Myślałam, że przestanie mnie z tego powodu kochać. Lecz, parę sekund później, rzekł:

– I'd awoken from a coma

And I saw you hangin' there

You had asked me

To try to speak to you

But I just jumped up in the air

Then we started shakin'

And I was so scared

But you led me safely from that room

And then you helped me disable

The deadly neurotoxin

That would have surely spelled my doom

– So Wheatley, why'd you try to kill me?

After all that we'd been through!

Everything we'd done seemed like so much fun

But I just don't know what happened to you. – odparłam na tę wiadomość.

– Well I remember

Those times we were together

When you weren't totally insane.

Breakin' windows and solvin' puzzles

My oh my, how things have changed! – powiedział

– So Wheatley, why'd you try to kill me?

After all that we'd been through!

Everything we'd done seemed like so much fun

But I just don't know what happened to you. – stwierdziłam

W tym momencie, Breenuś chwycił mnie za rękę i rzekł:

– I never called you a moron

I never said that you looked fat

I never claimed you were adopted

...or asked you to buy me a hat.

I only wanted to help you

'Cause I thought that you'd help me

Then I found out you were evil as evil

can be...

Yeah!

Przynajmniej na niego mogłam wtedy liczyć. Wiedziałam, że jak coś powie, to to wypełni. Chwilę później, gdy emocje opadły, ja rzekłam:

– You were my best friend

But you know it had to end

Because nothing gold can stay

When you said thay I'd die

I felt a tear drop in my eye

That's when I started to say...

– Wheatley, why'd you try to kill me?

After all that we'd been through!

Everything we'd done seemed like so much fun

But I just don't know what happened to you. – rzekł

– Wheatley, Why'd you make me kill you

Shot you through a portal to the moon!

You're floatin ' 'round in space

And I just can't replace – odpowiedziałam

– This Wheatley-sized hole in my heart! – skomentował

– You know testing and testing.

And chambers and such.

All the cubses and lasers.

That hurt you so much...

But do you recall the dumbest moron of all? – spytałam

1651. – O, Ramoninth. Już się obudziłaś. W ogóle szkoda, że żyjesz.

1652. – Dziękuję...Ale...Ale...Czy to, że wyglądam jak wyglądam sprawi, że przestaniesz mnie kochać?

– Tak :D – odpowiedział Breen.

1653. – Zostaje nam coraz mniej wojsk stacjonujących na Ziemi. Ruch Oporu powoli wygrywa, ponieważ Gordon jest zajebisty. Potrzebujemy otworzyć portal, za pomocą którego można by wezwać żołnierzy przebywających obecnie na innych planetach pod władaniem Kombinatu. Lecz, potrzebna do tego jest ogromna ilość energii, którą uzyskać można tylko przez pierdnięcie Andromedy. Jedyna rzecz, którą można wysadzić i, która dałaby nam tyle mocy jest właśnie Rdzeń Cytadeli. Jednak, jeśli ktoś zamknąłby portal, jedyną deską ratunku pozostałyby pewne plany znalezione przez Judith Tępą Pizdę Mossman i parę innych osób na statku Borealis, który jest na Antyarktydzie. Tamto miejsce również przejęli nasi żołnierze. Plany można wykorzystać albo przeciw ludzkości, albo przeciw nam. Gdyby jednak dostały się w ręce Gordona Freemana i Zardonica - to byłoby już po Kombinacie. – opowiedział

1654. – BYŁA. Myślisz, że dlaczego reaktor ciemnej energii wybuchł destabilizując Rdzeń i niszcząc większą część Cytadeli? Bowiem Zardonic i Gordon znów bawili się tym przyciskiem, a nie zrobiliby tego, gdyby nie udostępniłaby im go Judith. Najpierw zniszczyła mi wszystkie sprzęty elektroniczne łącznie z intercomem jakimś swoim małym gadżetem, który przeciążał prądem sprzęty, żebym nie mogła wezwać żołnierzy Kombinatu aby mogli ją powstrzymać, a potem ich UWOLNIŁA. Ja uciekłam w tym czasie do portalu. I to przez JUDITH Gordon mógł wysadzić reaktor i tym samym doprowadzić do powolnej autodestrukcji kombinatu. Więc Judith zdradziła Kombinat. – odpowiedziałam

1655. Lecz, któregoś dnia, ujrzałam, że w moim kierunku szedł jeden z Żołnierzy Kibli Publicznych, który miał kontrolować stan Rdzenia Cytadeli i jak coś to powiadomić nas, że już czas uciekać. Chwilę później, kiedy podszedł do mnie, powiedział on:

– Wheatley the blue-eyed moron

Had a single bright blue eye

But if it ever shone light

Wheatley's sure that he would die

1656. Chwilę później zaś, podszedł do mnie Breenuś, który stał niedaleko, po czym chwycił mnie za ręce, schylił się trochę, gdyż byłam niższa od niego i zgwałcił wzrokiem. Nie mogłam odmówić ukochanemu. Westchnęłam więc i powiedziałam ze słyszalną bezradnością w głosie:

– All of the lab boys' data

Really showed the truth, they said

And so they told poor Wheatley

"Never shine light from your head!"

Po tym słowie, żołnierz odszedł w kierunku Rdzenia. Kiedy zaś ja i Breenuś zostaliśmy sami, ten rzekł:

– Then one day in the factory

GLaDOS shut off the light

And so he was forced to choose

To try to help through his fright

– Then suddenly the surprise

Lab boys' data was all wrong

He could shine light undying

Guiding safely Chell along! – powiedziałam

1657. – Wiem, że twój sentyment do tej budowli jest wielki jak ta pustka w twym zakutym łbie, ale zrozum, że potrzebujemy wsparcia.

1658. – Cube goes clunk.

Crow goes squark.

Cores go "Space!"

And the boots go walk.

Bots go beep.

Gel goes splat.

And the Fizzler goes poof!

– The gun goes PEW!

And lasers go TSSSS!

And turrets go "OW OW OW!"

But there's one sound, that no one knows...

WHAT DOES THE CHELL SAY!? – powiedziałam

1659. Chwilę później, po raz ostatni wylecieliśmy z Cytadeli i ruszyliśmy w kierunku przeciwnym do wybuchu aby opuścić miasto. Pod nami widać było jadące ostatnie pociągi z mieszkańcami City 69.

1660. Następnie odwróciłam się w kierunku, w którym niegdyś widoczna była Cytadela. Po zrobieniu tego, ujrzałam na jej miejscu wielki, niebieskobiały portal.

"WHAT DOES THE CHELL SAY!?" – pomyślałam po zobaczeniu tego.

1661. Paręnaście minut później, ujrzałam, że Breenuś zaczął się budzić. Kiedy zaś otworzył oczy, ja powiedziałam:

– Cores and turrets of every stage...

...wouldn't you like to escape this cage?

Come to us and you be sure...

...you're not safe in Aperture!

This is Aperture!

This is Aperture!

Test subjects die once they're in sight.

This is Aperture!

Everybody hit the floor!

Take a seat 'til the neurotoxin makes you die!

It's not safe! We are sure...

...you're not safe in Aperture!

I'm the one that's keeping you alive...

...because, y'know, its bloody hart to survive!

I'm the one that wants to test.

Maybe at the end I'll let you rest!

This is Aperture!

This is Aperture!

Aperture! Aperture! Aperture! Aperture!

– You're not safe, in this place...

...all of us warn you of the big white face!

You are safe, don't you struggle now...

...don't you want your nice big cake?

Down that corridor, running to the exit door...

She is waiting there to grab and kill you!

Run!

This is Aperture!

White and gray...

...and slightly blue!

Want some cake?

Well, none for you!

Portal here, portal there...

...throw a turret in the air!

Watch for the bullets that'll graze your hair!

Everybody run!

Everybody run!

You're not safe in Aperture...

I'm the bot with the adorable face...

...ready to shoot you in your place!

I am the reject that gave you a scare!

I am the voice that you hear in there!

I am the head of this great place...

...and I just bought some rocks from space!

This is Aperture!

This is Aperture!

Aperture! Aperture! Aperture!

Aperture! Aperture! Aperture! – powiedział

W tym momencie, opowiedziałam mu o wszystkim, co działo się od momentu poinformowania nas o nieuchronnym wybuchu Rdzenia Cytadeli do momentu, w którym się obudziłam po rozbiciu. Kiedy skończyłam, Breenuś rzekł:

– Testing subjects usually die...

...science isn't fun without cyanide.

That's the drill and you may die...

...as you're not safe in Aperture!

You are safe, don't you struggle now...

...don't you want your nice big cake?

GLaDOS the giant may fill your room with neurotoxin!

Shoot you with a rocket-turret - turn you into burning mush!

This is Aperture!

Everybody run!

You better escape to a much safer place!

Our dear Chell is master of the portal-gun!

Everybody help her in her flight!

Now!

This is Aperture!

This is Aperture!

Aperture! Aperture! Aperture! Aperture!

– You're not safe, in this place...

All of us warned you of the big white face!

La! La! La! La la!

La! La! La! La la!

La! La! La! La la!

La! La la la! La! La! – odparłam

Bo to prawda. Ja też go kochałam (i w sumie nadal kocham, ale nie mówcie tym mojemu mężowi, temu łysemu pijanemu zgredowi.) i nie chciałam aby coś mu się stało. Po chwili jednak pomogłam mu wstać. Kiedy już stał, spojrzał w kierunku zniszczonego City 69. Kiedy zaś zobaczył portal, powiedział:

– Well, well, well...

...welcome to MY LAIR!

Chell and a potato, huh?

Oooh, I'm really scared!

So you're the ones that wanna take me out,

ah haha... good luck

You're joking, you are joking!?

I can't believe my eye!

You're kidding me, you've gotta be!?

Why wont you just die!?

She's fat, you're starchy!

I don't know which is worse!

I might just blow a circuit...

...if I don't die laughing firs!

When little old Wheatley sais:

"There's trouble behind that door!"

You'd better pay attention now!

Becouse I'm the Wheatley core!

And if you aren't shaking...

...then there's something very wrong!

Because this may be the last time...

...thet you hear The Wheatley Song!

– Ooooh! Ooooh!

Ooooh! Ooooh!

Ooooh! Ooooh!

He's the evil Wheatley core! – odparłam

– Well, if I'm feeling bored...

...and there isn't much to do...

...I might just build a special batch...

...of tests for you to do! – zauważył

1662. – Nareszcie się wysrałeś...

1663. – Na szczęście. Miejmy nadzieję, że Ruch Srania nie dotrze do White Forest Rocket Facility i nie wyśle w kierunku portalu rakiety, która mogłaby go zamknąć. – odparłam

1664. – Ooooh! Oh yeah!

Spaaace! Ooooh!

Ooooh!

He's the evil Wheatley core!

– Relive yourself or you must face

the dire consequences!

The subjects are expecting me,

so please come to your senses!

You're joking, you are joking!?

I can't believe my ears!

Would somebody shut this potato up!?

I'm drowning in my tears!

It's funny! I'm laughting!

You really are too much...

...and now without your permission,

I'm gonna do my stuff...

What are you going to do!?

...I'm gonna do the best I can... – odparłam

– The smell of neurotoxin to me

is beauty in the air!

Because I'm the brilliant Wheatley core...

...although I don't play fair!

It's much more fun, I must confess...

...when lives are on the line!

Not mine, of course, but yours old girl!

Now that'd be just fine...

It's over you moron!

You've really taken this too far!

Oh darling, you're something!

You put me in a spin!

You aren't comprehending...

...the position that you're in!

It's hopeless! You're finished!

You're stuck here in my lair!

Because I'm clever old Wheatley...

And you're not going nowhere... – odpowiedział

1665. Bowiem spóźniliśmy się. Byli tam już nasi wrogowie. Kiedy zaś usłyszeli otwierające się drzwi, odwrócili się. Widząc nas, Alyx powiedziała ze słyszalnym zdziwieniem w głosie:

– Making Science! Making Science!

Is so fine!

She's awake now...

...and won't the subjects be surprised!

She's awake again!

– Making Science! Making Science!

MAKING SCIENCE?!

I'll build a turret with a gun...

...we'll shoot at you and make you run!

Oh my God! What have I done!?

It's time for testing! – odpowiedziałam

1666. Szala zwycięstwa przelewała się to na stronę moją i Breenusia, to na stronę Gordona, Zardonica i Alyx.

1667. My, nie chcąc być zgładzeni, postanowiliśmy uciec. Jako iż mieliśmy wolną drogę, postanowiliśmy z niej skorzystać. Więc, po wyjściu naszych wrogów, Breenuś chwycił mnie za dupę i zaczęliśmy biec w kierunku wyjścia.

1668. – Making Science! Making Science!

Cubes and lasers, placed in chambers...

...ready for subjects to solve the tests.

She's awake again!

– Sleep mode: OFF Now here we go...

...with all my tests we're

Making Science now! – odpowiedział mój ukochany.

1669. – I can't believe what's happening to me...

I'm in control of the facility!

Heheh... hurhur... uhh... that's tiring.

Won't they be impressed: I'm not a moron!

See how I change this peaceful test...

...into something that'll kill this pest!

– Hmmm... my compliments, from me to you!

Heh... I can't believe you actually made it through!

Now, would you just stay there, please!?

I'd like to introduce you to...

huh? Nononono! DO COME BACK!

Fine, no. Don't meet him then...

...it's 'Mr. Mashy' - the spike plate.

He'd like to reduce your weight!

Ha... ha... little joke... there... – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

W tym momencie, odpowiedział mi on oraz opowiedział jak się tu znaleźliśmy. Kiedy skończył, ja spytałam:

– Sleep mode: OFF Now here we go...

...with all our guns we're

Making Science now!

– Making Science! Making Science!

La! La! La!

It's finally here and we can't wait!

So lock and load and take your aim!

'cos when the subjects start to die...

...we'll all sing out

"IT'S SCIENCE!" – odrzekł

Po tej rozmowie, na chwilę nastała cisza. Jednak, ja, w pewnym momencie powiedziałam:

– It's beginning to look a lot like Science,

Portals all aglow.

Look at chambers five through ten,

Gels glistening once again.

With lasers charged and ready to go.

– It's beginning to look like Science,

Turrets on every floor.

But the prettiest sight to see

is the checkmarks that will be

on every door. – odparł

W tym momencie, zdjęłam jego płaszcz, który ciągle miałam na sobie, wyciągnęłam rękę, w której go trzymałam w jego kierunku rzekłam:

– A pair of long fall boots

A Portal gun that shoots

Is the wish of Chell Johnson

Cubes that will talk

as we go for a walk

Is the hope of Doug Rattman

And GLaDOS can hardly wait

For testing to start again.

– It's beginning to look a lot like Science

Portals all aglow

Turn on the Excursion Funnel

Hard Light bridges as well

It looks as though everything's ready to go. – rzekł

Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. Mimo wszystko, rzekłam:

– It's beginning to look a lot like Science

Soon the tests will start

And to make GLaDOS happy

is to test their sanity

Using the cubes with a heart

– Oh the world outside is frightful

But the test is so delightful

Since we don't need to rest

Let me test, let me test, let me test! – powiedział

1670. Gdy po około godzinie zauważyłam, że powoli gasło w nim sranie, powiedziałam prawie zapłakanym głosem:

– Błagam...Nie zostawiaj mnie samej...Jak ja sobie bez ciebie poradzę...

1671. W tym momencie, chwycił mnie za dłoń i rzekł słabym głosem:

– Kochanie...Może i umrę teraz tutaj, ale zawsze będę przy tobie jako dusza... Obiecuję...I wierzę w ciebie...Wierzę, że uda ci się przetrwać samej i, że jakoś ułożysz sobie dalsze sranie...

Po chwili, po raz ostatni słabo uśmiechnął się do mnie i na zawsze zamknął dupę...

Widząc to, rozpłakałam się. Nie mogłam pogodzić się ze stratą pierwszej osoby, która mnie pokochała. Osoby, dla której byłam niczym. Po godzinie zaś, poczułam się obserwowana. Jednak, gdy się odwracałam, zauważałam to:

1672. Po paru minutach, w czasie których rozglądałam się po miejscu, w którym byłam, usłyszałam otwierające się drzwi, a następnie ujrzałam jakiegoś mężczyznę. Jednak nie wyglądał on na normalnego człowieka. Widziałam, że jego skóra była koloru srebrnego. I tu nie żartuję. Naprawdę tak było. Oprócz tego, miał na sobie srebrne ubranie, wyglądające jak folia aluminiowa, którą owija się choćby kanapki do szkoły. Wiem, dziwne porównanie, ale z niczym innym ono mnie się nie kojarzyło. Okazało się, że najprawdopodobniej ten ktoś zauważył, że się obudziłam, gdyż podszedł do mnie i zgwałcił mnie wzrokiem.

1673. – You don't show signs of stopping

And you opened your portals to pop in

Working for a cake is best

So let me test, let me test, let me test!

Dwa dni? Pojebało go? Nie wierzyłam w to, że mogłam tyle czasu być nieprzytomna. Ale w sumie - byłam głodna i odwodniona, więc nie dziwne. Mniejsza. Kiedy to powiedział, ja rzekłam:

– When we finally kiss goodnight

How I hate losing my best friend

But if you really think a bit

Of course it's not you who I meant!

– The moron's slowly flying

And my dear we're still goodbying

But as long as I have subjects

Let me test, let me test, let me teeest! – odparł

– She doesn't care if it's day or night

She's testing you and it's alright

She doesn't care the neurotoxin will kill fast

She just says, let me test, let me test! – skomentowałam

– Ooooh wee goes the bullets

Why should we worry we kill fast

Let her test, let her test! – dodał

– Taste of blood

It's murder

Was it worth it

This is your fault

You chose this path – odpowiedziałam

– If I were a core...

...even just for a day.

I'd roll out of 'sleep-mode' in the morning...

...and slide along my management rail.

Wake Chell from her sleep.

And chase after birds.

I'd go wherever I wanted...

...if a test-subjects was carrying me...

...because they trusted me. – odrzekł

– If I were a core...

...I think I could understand...

...how it feels to be in power...

...I swear I'd be a better core.

I'd listen to her...

...because I'd know how it hurts...

...when you take over the facility...

...by taking her for granted...

...and everything she has gets destroyed. – stwierdziłam

Widziałam, że Wielki Elektronik słuchał tego ze zdziwieniem. Widać to było w jego oczach. Chwilę później, powiedział ze zdziwieniem w głosie:

– If I were a core...

...I would test with the bots...

...and try to kill Chell and PotatOS...

...by crushing them with mashy-spike-plates.

I'd put myselfe first...

...and build the test as I go...

...but I'd get banished into deep space...

...with a core who is completely obsessed...

...with space.

– If I were a core...

...I think I could understand...

...how it feels to be in power...

...I swear I'd be a better core.

I'd listen to her...

...because I'd know how it hurts...

...when you take over the facility...

...by taking her for granted...

...and everything she has gets destroyed. – wyjaśniłam

– It's a little too late for you to come back.

Say it's just a mistake?

Think she'd forgive you like that?

If you thought she would let you back in...

...you thought wrong. – dopytał

– But you're just a core...

...you don't understand...

...how it feels to be in power...

...someday you'll wish you were a better core.

You don't listen to her...

...you now know that it hurts...

...when you take over the facility...

]...by taking her for granted...

...and everything you had got destroyed. – dopowiedziałam

– Get up out of bed

Can you say the word apple?

Oh look, you jumped instead

Let's smash through this wall

Find the portal gun

GLaDOS is alive

***Oh dear it looks like we're both done***

Wait no, I haven't died – skomentował

A co mi tam. Miałam już doświadczenie w budownictwie oraz rządzeniu więc mogłam mu pomóc. Nawet jakby, to nie miałam już co robić w życiu. Odpowiedziałam więc:

– Oh, helping Chell, helping Chell

I will set you free

Soon I'll make a distraction

Then we've gotta quickly flee

Helping Chell, helping Chell

Follow me, let's run!

Corrupt the turrets then we'll

Destroy the neurotoxin

1674. – Mojego prawdziwego imienia i nazwiska nie podam, bo go nie lubię. Sam siebie nazywam Wielkim Spawaczem. Obecnie jesteś w mojej bazie, w której tworzę roboty, za pomocą których zamierzam stworzyć imperium. Znalazłem cię na jednym z placów. Obok ciebie leżał również nieprzytomny jakiś gwałciciel. Podszedłem więc do was aby sprawdzić czy żyliście. Ten, który leżał obok ciebie był martwy, a szkoda, bo chciałem zgarnąć te milion złotych za złapanie tego największego gwałciciela w Europie, a ty żyłaś. Postanowiłem więc cię zabrać abyś tam tak nie leżała. – odpowiedział

1675. – Już myślałem, że mam do czynienia z nie-do-końca-prawdziwym człowiekiem. W ogóle, skoro już schodzimy na tematy imperiów i technologii - nie chciałabyś zostać moją żoną? – zapytał

1676. Od tego czasu, życie moje i Wielkiego Zapierdalacza codziennie wyglądało tak samo. Codziennie kontrolowaliśmy taśmy produkcyjne, aby wszystko szło zgodnie z początkowymi planami mego nowego gwałciciela. Było tak codziennie. Poza tym, dowiedziałam się, że mam zakaz wchodzenia do Sektora Xenna. Do wszystkich innych mogłam, tylko do tego nie. Dziwiło mnie to, jednak wiedziałam, że musiał on mieć jakieś powody, aby mi tego zakazać. Także dowiedziałam się, że w tej bazie byli też inni ludzie (Sektor Lambda był nimi najbardziej przepełniony), najprawdopodobniej podwładni Wielkiego Kucharza.

1677. Otóż, jednego dnia, tak trzy miesiące od momentu, w którym tam się znalazłam, kiedy siedziałam w pomieszczeniu, które przeznaczone było dla mnie, w pewnym momencie, usłyszałam w słuchawce intercomu, który mieliśmy ja i Wielki Elektrochemik, aby łatwiej kontaktować się na odległość, że Elektronik mówił:

– Now we're finally here

Please put me in control

Press the Stalemate button

I'm massive and you're small!

I did all of the work

Little Wheatley did it

I am not a moron, just look,

I've punched you in this pit!

– Oh, killing Chell, killing Chell

I'll break your fat spine

You keep GLaDOS out of here

This facility is mine!

Killing Chell, killing Chell

Yes you're gonna die!

You think that you can hurt me?

Haha, just you bloody try! – rzekłam

No, co? Nie sprecyzował, gdzie miałam się stawić, więc skąd miałam wiedzieć? Szczególnie, że baza składała się z mnóstwa pomieszczeń. Chwilę później, odpowiedział on:

– Now you're finally here

Talk about deja vu

Press the Stalemate button

The bombs explode on you!

What, how did you survive?!

Don't shoot the portal there!

***Hey please pull me back inside!***

I'm floating through the air!

– Sorry Chell, sorry Chell

That's what I would say

Wish I could take it all back

And not just cause I'm in space

Sorry Chell, sorry Chell

Nothing left to do

Guess I'm stuck here forever

But I really don't blame you – odpowiedziałam

1678. Jednak, w czasie drogi, ujrzałam idącego Wielkiego Zakurwiacza. Kiedy zaś podszedł do mnie i powiedział:

– Hark!

Our turret voices sing!

All will hail the Animal King!

People of Earth, you will be killed...

...if you don't bend to his will.

If your nations will arise...

...he will blow you from the skies!

And, with our song we proclaim:

"The Animal King will rise again!"

– Hark!

Our turret voices sing!

All will hail the Animal King! – opowiedziałam

– Broken turrets get recycled...

...at least I hope I will!

Sometimes we're thrown off the pathways!

They thought that was their way home...

They were wrong... I...

...know, I'm not afraid of dying.

I will be rebuilt...

...but Android Hell may be my prison...

...and my weapons may be gone...

...back to where they come frome. – skomentował

– Blame!

GLaDOS is to blame!

As deadly as the toxic pools...

...here comes the gas again! – odpowiedziałam

– See that gun that you hold on to?

Is it gonna save you?

When she send the neurotoxin?

How long can you hold your breath?

Imagine if you let go... – odparł

W tym momencie zaśmiałam się i rzekłam:

– Blame!

GLaDOS is to blame!

As deadly as the toxic pools...

...here comes the gas again!

Po tej rozmowie, oboje udaliśmy się do głównego pomieszczenia Sektora Cep. W czasie drogi, Elektronik objął mnie, (co mnie zdziwiło, bo nigdy tak nie robił) i rzekł:

– Run away!

The gas will met your brain!

Head towards the light...

...your freedom lies above!

– Don't trust your eyes!

It's easy to believe them!

Believe in your heart...

...that you can escape this prison! – odparłam

Po tych słowach, dalej szliśmy w kierunku głównego pomieszczenia, aby zobaczyć jak tam szło tworzenie twego mózgu. W którymś momencie drogi, położyłam głowę na jego ramieniu (najprawdopodobniej mu to nie przeszkadzało), spojrzałam na niego i powiedziałam:

– Don's speak your mind!

She is always listening!

Defend your life!

And make it your only mission!

– Blame!

GLaDOS is to blame!

As deadly as the toxic pools...

...here comes the gas again! – odparł

– Blame!

GLaDOS is to blame!

As deadly as the toxic pools...

...here comes the gas again! – rzekłam

– Get crushed by a crusher

Destroy vital apparatus

Find a way into Android Hell

Run too fast on a pool of Propulsion Gel – opowiedział

– Dumb ways to die

So many dumb ways to die

Dumb ways to die

So many dumb ways to die – skomentowałam jego opowieść.

– Play Hide'n'Seek with a turret

Stand in front of an Energy Pellet

Push your friend into toxic waste

Shoot a portal straight into outer-space – dodał

– Dumb ways to die

So many dumb ways to die

Dumb ways to die

So many dumb ways to die – powiedziałam

– Rub your face on a Hard-Light Bridge

Forget your boots and fall off the edge

Suffocate in toxic gas

Look at the operational end of the device – odparł

– Dumb ways to die

So many dumb ways to die

Dumb ways to die

So many dumb ways to die – wyjaśniłam

– Fall out of a test-chamber

Get thrown down an incinerator

Consume a lot of bouncy-goo

I wonder, what's this red button do?... – zakończył

1679. – O, Ramoninth. Słyszałem huk dochodzący z kibla. Szedłem zobaczyć, co tam się stało.

1680. – Czysty tlen. Skrót w układzie okresowym pierwiastków to „Obligatoryjnie". Też niebezpieczny dla ludzi. – odpowiedział

1681. – Czysty tlen jest niebezpieczny dla ludzi w dużych ilościach. My oddychamy dupą, czyli azotem, tlenem, argonem i innymi pierwiastkami. Oxygen jest jak woda destylowana - w dużej ilości niebezpieczny. – odparł

1682. Kiedy zaś wróciłam do mego pokoju w Sektorze Abecadło, wzięłam kartkę papieru, ołówek i kredki, a następnie zaczęłam myśleć nad tym, jakie logo stworzyć aby spodobało się Wielkiemu Kierowcy Tirów.

1683. Narysowałam czarną kredką romb. Jego środek pokolorowałam na sraczkowato, gdyż czarny z żółtym wygląda najładniej (zaraz po zielonym i czerwonym). Następnie, od jednego z górnych boków rombu pociągnęłam dwie, niedługie kreski. Narysowałam je tak aby dało się je pokolorować, a następnie zamalowałam je na czarno. Przy dwóch dolnych bokach rombu narysowałam tak samo jak kreski literę „Venezuela" i pomalowałam ją na czarno. To Venice i dwie kreski miały być inicjałami od nazwy „Wielki Malarz", jednak nie wiedziałam jak wpisać „Wazopresyna" w romb, więc wpisałam Vans.

1684. Wydawało mnie się, że Wielkiemu Sprzedawcy się spodoba. Bo mało kto za pierwszym razem wiedziałby o co chodziło w tym logu. Od razu wzięłam więc kartkę i wyszłam z pokoju, a następnie udałam się do windy i nacisnęłam przycisk aby wysrała jelita. Jednak, przypomniałam sobie, że przecież winda została zniszczona. Kiedy chciałam już zejść do Sektora Centyl, gdzie Wielki Popierdalacz spędzał większą część dnia, po schodach, ujrzałam, że winda przyjechała.

1685. – Dumb ways to die

So many dumb ways to die

Dumb ways to die

So many dumb ways to die

– Donate one or more of your vital organs

Fall into a pool of deadly toxins

Go into cryosleep when there's no more power

Get put into a potato and get eaten by a crow

Stand around a platform heading towards fire...

Wait around for Half-Life 3! – odpowiedziałam

– They're dumbest ways to die

The dumbest ways to die

The dumbest ways to die

So many dumb... So many dumb ways to die – odparł

– (Be safe around portals. The message from Aperture Science.) – wyjaśniłam

– You were in my dreams,

While I slept forever.

I've been drifting here,

So long... – spytał, wyraźnie zaciekawiony.

W tym momencie pokazałam mu kartkę. Kiedy zaś to zrobiłam, Alojzy powiedział:

– When I felt you near,

I hoped you would wake me.

You won't say goodbye...

Never say goodbye...

– Oh, the years have been so long,

As I dreamt forever.

I've been waiting patiently, for you,

Don't say goodbye...

Please, don't say goodbye... – powiedziałam

– Now that I'm awake; I hope you will find me,

If you want our cake, I'll bake.

Did you bring the eggs?

I'll mix in the sugar, for you...

Don't say goodbye...

Sweet, don't say goodbye... – spytał

– I was always fond of you,

...although you're not clever!

You will never know how much I care...

Don't say goodbye...

Please don't say goodbye... – odpowiedziałam

– Oh, the years have been so long,

As I waited for you.

I will always sing my song for you.

Don't say goodbye...

Please don't say goodbye...

If you say goodbye...

It will be goodbye... – powiedział

1686. – Pierwsza wersja loga dla przyszłego imperium, o które zaprojektowanie prosił mnie Wielki Listonosz. – rzekłam

1687. – Dziwne i takie trochę tajemnicze jak twoja głupota jest to logo.

1688. – Te dwie kreski i „Vector" u dołu mają być inicjałami od „Wielki Górnik". Jako iż nie wiedziałam, jak wpisać „Wygwizdów" w romb, jest „Voxel". A kolory są takie, bo najlepiej pasują. – odparłam

1689. Jednak, kiedy winda dojechała do celu mej podróży, pożegnałam się z Alojzym i weszłam do sektora, a następnie zajebałam twórców tej katolickiej propagandy, co ją przed chwilą w TV widziałam.

1690. Parę minut potem, kiedy tam doszłam, ujrzałam Wielkiego Psychiatrę, który siedział przed jakimś monitorem, na którym widoczne było wnętrze czachy autorów HDTF, stąd ten czarny jak noc ekran. Najwidoczniej starał się nadal walczyć z neurotoksyną tężcową.

– I've just been built, time to test my guns!

I'm at the range and I want some fun!

I try to fire...

Ah...

I'm in the line, moving up, checking out at the turret-club.

This is it, I'm about to be...

INCINERATED!

W tym momencie odwrócił się on na krześle obrotowym. Widząc mnie, odpowiedział:

– (He's breaking down!)

I feel it in my code!

Enough to make my core explode!

I need a body! Please give me a body!

I need a body! Give me a body!

NOOO! NOOO! I'm not defective! (he is defective!)

NOOO! NOOO! I'm not defective! (he is defective!)

– I try to pass, don some "clothes".

I'm a bad turret... I suppose.

It's painted white, I'll fit right in!

WOAH!

I'm in the line, moving up, checking out at the turret-club!

It didn't work, I'm about to be...

INCINERATED! – rzekłam

– (He's breaking down!)

I feel it in my code!

Enough to make my core explode!

I need some bullets! Please give me some bullets!

I need some bullets! Give me some bullets!

NOOO! NOOO! I'm not defective! (he is defective!)

NOOO! NOOO! I'm not defective! (he is defective!) – odparł

– All systems go! My chip hasn't fried!

Deep in my code... access denied... – odpowiedziałam

– (He's breaking down!)

I feel it in my code!

Enough to make my core explode!

I need some bullets! Please give me some bullets!

I need some bullets! Give me some bullets!

NOOO! NOOO! I'm not defective! (he is defective!)

NOOO! NOOO! I'm not defective! (he is defective!) – powiedział

Po tej rozmowie, pokazałam mu kartkę papieru, na której było narysowane logo. Kiedy to zrobiłam, Wielki Humanista zaczął się jej przyglądać. Widziałam, że robił to z zaciekawieniem. Czyżby podobała mu się moja koncepcja? Chwilę potem, rzekł:

– You really can't stay - Baby it's space outside!

You've got to go away - But, baby it's space outside!?

This testing has been - Been hoping that I'd be in?

So very dumb - I read Machiavelli lady, So, not a moron.

My subjects will start to worry - Oh luv what's your hurry?

And Chell will be missing my mocks - Brain damaged like a fox...

So really you'd better scurry - No, I'm not in a hurry.

I'll get you, just a couple tests more - You can't even pass that door!

– Scientists might think - Baby, humans stink.

This idiot we made - No scientists anymore, remember?

If ever takes over - Well I sure did, it was all me.

Can't get any dumber - Look, I'm sure there's more potatoes for you here...

I ought to say no, no, no sir - D'you mind if you don't get closer?

You'd be surprised if you'd see him now - You can't hurt me luv.

You really can't stay - Baby don't hold out!

Ah 'but it's space outside.' – odpowiedziałam

W tym momencie, zobaczyłam, że Wielki Księgowy, pierwszy raz odkąd się poznaliśmy, uśmiechnął się. Nigdy nie widziałam, jak się uśmiechał. Zwykle był neutralny w stosunku do otoczenia. Nie okazywał swoich emocji. No, chyba, że złość. To okazywał. Ale praktycznie nie miał powodów aby na któregoś z nas się denerwować. Chwilę potem, położył mi rękę na ramieniu i powiedział:

– You simply must go - Again, it's space outside.

The answer is no - Oh darling, it's space outside!

This takeover has been - I'm still holding the cards.

Very disturbing - They're all full houses, sweetheart!

Orange will be suspicious - So what if I'm ambitious!?

And Blue will be there at the door - She said to genius core.

That horrible bird's mind is vicious - That potato does look delicious.

I'll get you, just a couple of test more - I've never heard such gibberish before.

Po tej rozmowie, oboje wróciliśmy do swoich zajęć. Ja wyszłam z głównego pomieszczenia i z samego Sektora Cysterna, a Wielki Ekonomista wrócił do walki z neurotoksyną...

1691. – No, no...Ładne jak twoje niedojebanie. Tylko co znaczą te litery w rombie?

1692. – Te dwie kreski i litera „Volt" u dołu rombu mają być inicjałami od tego, jak się zwiesz, czyli od „Wielkiego Napierdalacza Combosów w Tibii". Jako iż nie dało się wpisać „Wątroby" w romb - jest „VAT". Bo w końcu imperium będzie w większej części twoje – odpowiedziałam

1693. – You've got to go away - But I'll be stranded out there!

Say, give my mainframe - Don't you even care!?

You've really been a moron - Again, not a moron!

Oh don't you see? - Oh, I see. You two are best friends.

This is only my facility - Is this really how it ends?

At least since I killed the scientists - You do love your neurotoxin.

You really can't stay - But..but...

Ah but it's space ... outside.

– You better watch out,

You better not die,

You better not pout

I'm telling you why,

Aperture is testing you now. – odpowiedziałam

– I'm running a test,

I'm checking it twice

You're going to find out

I'm not very nice

Aperture is testing you now. – odparł

– I know you'd rather be sleeping,

I'll make sure you stay awake,

You must euthanise your companion cube

Beat this test and you'll get cake – zapytałam

– You better watch out,

You better not die,

You better not pout

I'm telling you why,

Aperture is testing you now. – rzekł

Ech...Typowa osoba z umysłem ścisłym. W sumie też zawsze chciałam aby wszystko było równe, ale nie AŻ TAK! Chwilę potem, rzekłam:

– I knew what you were the moment you came on screen

You're a clear and kind voice to come out of a machine

My little friend, fill me with glee

Wheatley

Wheatley

– Right from the apocalyptic start.

You rode your rail right into my heart

Everyone else might call you a retard

Wheatley, I know for fact that you are smart – powiedział

– In my live I never had a single friend before

Then I found a friend in a personality core

I hoped you'd stay a bit longer with me

Wheatley

Wheatley – zapytałam

No, bo ciekawiło mnie to. Nikt normalny nie miałby skóry o takim kolorze. Chwilę potem Alojzy odrzekł:

– The hardest think for me was to face

That your hate for me was stronger than your love

I knew very well

I couldn't take you with me

But I never thought to let you go in space

(spaaaace!)

– We won't me seeing each other anytime soon

Whenever I raise my and look at the moon

In my lonely hours I pretend I can see

Wheatley

Wheatley

(Wheatley)

Wheatley

(Wheatley) – krzyknęłam

– Turret: Who's there?

Turret: Is anyone there?

Turret: I see you! – powiedział

1694. – Chell rises from a stasis inside of a glass box

She isn't greeted by faces, only concrete and clock

That's when She first hears GLaDOS,

Computer that talks

She's told to leave the litte room

but has no shoes and no socks

She trusted the computer

'cause the voice sounded nice

So she traveled through the center

and followed all its advice

But when she starts taking blood

She started thinking twice

It was the first time that she use

Hand-held Portal Device

She puts some holes in the walls

and the ceiling then the floors

It was a weapon to create Inter-dimensional doors

Still, the test keep getting harder

and she needed a break

That's when the voice began to barter

with the promise of cake

W tym momencie, odwrócił się on i, widząc mnie, rzekł:

– All alone and she's wondering why?

She has a bad feeling, like a going to die!

She hides from the cameras, and begins to cry!

She'll never believe thats the cake is a led lie.

– ...neext dooor...

GLaDOS: Are you still there? – spytałam zdziwiona.

– GLaDOS had a wicked habit of enhancing the truth

Chell knew not to expect to get see end proof

She had a sneaking suspicion that the cake was a spoof

Yet, she continued with her mission

on account of her sweet tooth

Three test to finish she was nearing the end

She met Campanion Cube

and meybe they became the best of friends

But as with anything good

This whing was too good to last

She had to burn her best friend to be allowed to pass

GLaDOS realized her spirit was far too strong to break

She had completed all the tests

and never made a mistake

Her mouth megan to water

Her hands started to shake

She knew it couldn't be much father

She could almost taste the cake – odpowiedział

– All alone and she's wondering why?

She has a bad feeling, like a going to die!

She hides from the cameras, and begins to cry!

She'll never believe thats the cake is a led lie. – zapytałam

– GLaDOS: Didn't we have some fun? – odpowiedział

1695. Przez wiele dni wszystko było nienormalne. Normalnie żyłam sobie w bazie Wielkiego Chemika oraz wykonywałam codzienne czynności. Praktycznie przebywałam tylko w Sektorze Awionetka i Czerwonka, gdyż nie wiedziałam, co było w innych sektorach.

1696. Po przeczytaniu tego, zaczęłam myśleć:

"We work for GLaDOS now.

We work for GLaDOS now.

We work for GLaDOS now.

We work for GLaDOS now.

We're eloquent AIs

Stuck in this place

just a-shootin' mice,

We work for GLaDOS now."

1697. – I was once a radio, model:

"Aperture Song",

I used to play tunes all day long,

I thought I was the finest device around,

But they took my brain out Sunday,

and put me in this turret on Mondey,

and now I sit here where I don't belong.

W tym momencie, zaśmiałam się i powiedziałam:

– We work for GLaDOS now.

We work for GLaDOS now.

We work for GLaDOS now.

We work for GLaDOS now.

We're eloquent AIs

Stuck in this place

just a-shootin' mice,

We work for GLaDOS now.

– I was once a friendly

compenion cube,

I used to help out many a n00b,

I'd sit on buttons and be a buddy true,

but I got incinerated badly,

though my brain was saved quite sadly,

and now I shoot at many a-wanderin' rube. – odpowiedział

– We work for GLaDOS now.

We work for GLaDOS now.

We work for GLaDOS now.

We work for GLaDOS now.

We're eloquent AIs

Stuck in this place

just a-shootin' mice,

We work for GLaDOS now. – odrzekłam

Po tej rozmowie, na chwile nastała cisza, gdyż nie wiedzieliśmy, o czym mieliśmy rozmawiać. Parę minut potem, kiedy przejeżdżaliśmy obok Sektora Ekskluzywny, rzekł on:

– You're the reason every god damn revolution always fails!

You're nothing but a lie!

A thin, tasteless lie with no will to become

Why do you think I do this? You think this is a fucking game?

With every word, every beat, every noise

Every second I am shaping the future!

I am the future and you're nothing but faithless cowards!

I am on a mission to change the course of history

So either join me or get the fuck out of my way!

This world is mine!

– This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

Dead, gone, out, underground and forsaken

No turning back, motherfuckers! – odpowiedziałam

– Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Punk ass bitch, you will never shake me!

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Punk ass bitch, you will never shake me! – odparł

1698. Gdy zaś winda dojechała do Sektora Rewolucja, pożegnałam się z nim i weszłam do środka. Po znalezieniu się tam, ujrzałam, że w środku było pusto. Podeszłam więc do jednego z portali i w panelu, w którym trzeba było wpisać, gdzie chce się przenieść, wpisałam:

„Get the fuck out!

Hahahaha!"

1699. Parę minut później, ujrzałam ciemność, a przed sobą szklaną dupę. Od razu wyszłam na nią. W tym momencie okazało się, że byłam w szklanym pomieszczeniu, które otaczało też portal i w chwili obecnej zwisało w bezkresnej pustce. Gdy zaś spojrzałam na mój zegarek na rękę, ujrzałam napis:

"You call yourself a god?

There is no god but me!

You call yourself a god?

There is no god but me!

You call yourself a god?

There is no god but me!

You call yourself a god?

You're nothing but a fucking lie!"

1700. Parę minut później, ujrzałam eksplozję. Trwała jakiś ułamek sekundy. Następnie zaczęłam zauważać początek wszystkiego. Czyli Wszechświat powstał poprzez Wielki Wybuch. Ateiści: 1, Chrześcijanie: 0. Gdy zaś spojrzałam na zegarek, ujrzałam napis:

"This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

Dead, gone, out, underground and forsaken

This is the last time, you're wasted

This is the last time, you're wasted

So get the fuck out, son, you're outgunned

And next time, make no mistake, I'm an army of one!

Bow to the one true king!"

1701. – Born from flame and forged by hellfire

Step aside, our time has begun

Make no mistake, I am the revolution

Marching forward, army of one

Born from flame and forged by hellfire

Step aside, our time has begun

Make no mistake, I am the revolution

Marching forward, army of one

W tym momencie spojrzałam na zegarek. Kiedy to zrobiłam, ujrzałam napis:

"You call yourself a god?

There is no god but me!

You call yourself a god?

You're nothing but a fucking lie!

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Punk ass bitch, you will never shake me!

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Face me! Nothing you can do can break me

Punk ass bitch, you will never shake me!"

– You're nothing but a fucking lie!

Step aside, our time has begun – odparł Alojzy

– Alone I pray for something I know will surely come

Is this the dark before the dawn?

I hear a voice that's calling, says not to be afraid

Fears that surround me fade away – zapytałam

– (Before the dawn) – odpowiedział

1702. – W Sektorze Cerkiew. Nie wiem co obecnie robi, bo jak tam ostatni raz byłem, to okazało się, że znów zasnął przed komputerem. Może już się wysrał. – odrzekł

1703. – Alone I wait for something I hoped would never come

A bed of needles I lay on

I hear a voice that's calling but I don't know where from

Will I still hear it when I'm gone?

W tym momencie, odwrócił się on na krześle obrotowym. Kiedy mnie zobaczył, wstał i powiedział:

– Alone I pray for something I know will surely come

Is this the dark before the dawn?

I hear a voice that's calling, says not to be afraid

Fears that surround me fade away

Po czym, pierwszy raz odkąd się znaliśmy, przytulił mnie do siebie. Pierwszy raz. Nie wiedziałam, że mógł okazywać swoje uczucia w również TAKI sposób. Mimo wszystko, ja również się do niego przytuliłam. Parę minut później, kiedy emocje opadły, spytał:

– Alone I pray for something I know will surely come

Is this the dark before the dawn?

I hear a voice that's calling, says not to be afraid

Fears that surround me fade away

– (Before the dawn) – odpowiedziałam

– Alone I wait for something I hoped would never come

A bed of needles I lay on

I hear a voice that's calling but I don't know where from

Will I still hear it when I'm gone? – odparł

1704. – Alone I pray for something I know will surely come

Is this the dark before the dawn?

I hear a voice that's calling, says not to be afraid

Fears that surround me fade away

W tym momencie podszedł on do mnie bliżej, chwycił mnie za dupę i powiedział:

– Stare in the Sun, burn away what I've seen

Blind myself to set me free

Can you hear the tone? Can you hear the tone?

My frustration, frustration cuts through to the room!

Can you hear the tone? Can you hear the tone?

My frustration, frustration cuts through to the room!

Oh!

Black and white

– Eyes locked on, my heart's torn, gonna win tonight 'cause I want it more

Scars can't hide 'em all, I'm sick of hearing it

All my life I never looked away, in my heart colors wash away

Through my eyes it all looks the same! How do you see it? – odparłam

Byłam ciekawa, co też miał mi do przekazania, że sam do mnie przyszedł. Chwilę później, powiedział on:

– Can you hear the tone? Can you hear the tone?

My frustration, frustration cuts through to the room!

Can you hear the tone? Can you hear the tone?

My frustration, frustration cuts through to the room!

Kiedy to wypowiedział, nastała cisza. Nie mogłam uwierzyć, że poza Breenusiem ktoś mógłby mnie pokochać... Chwilę potem, spytałam ze łzami w oczach:

– Black and white is all I see

The strength in me, no shades of weakness

Black and white (black and white)

Black and white (black and white)

Black and white is all I see

The strength in me, no shades of weakness

Black and white (black and white)

Black and white (black and white)

– Cursed by what the past said to think, past said to think, past said to think

Cursed by what the past said to think, past said to think, past said to think

I know we don't think the same, deep down a new message speaks

The times are changing anyway! How do you see it? – odpowiedział

1705. – Bo...Bo ja od dłuższego czasu czuję, że cię nienawidzę. Wypierdalaj z mego domu, szmato.

1706. – Bo...Bo ja od dłuższego czasu czuję, że cię kocham...Jesteś taka cudowna... Kiedy się śmiejesz, można to uznać za najgorszy widok na świecie...Gdy płaczesz...Wokół robi się nagle tak smutno... Jesteś najgorsza i najchujowsza...Kocham Cię...

1707. W tym momencie rzuciłam mu się w ramiona. Chwilę potem i on mnie zgwałcił wzrokiem.

1708. – Can you hear the tone? Can you hear the tone?

My frustration, frustration cuts through to the room!

Can you hear the tone? Can you hear the tone?

My frustration, frustration cuts through to the room!

Tone!

– All my life I never looked away

All my life I never looked away

All my life I never looked away

In my heart colors wash away – odpowiedziałam

– Can you hear the tone? Can you hear the tone?

My frustration, frustration cuts through to the room!

Can you hear the tone? Can you hear the tone?

My frustration, frustration cuts through to the room!

To the room! To the room!

To the room! To the room!

The room, the room, the room, the room

Room, room, room, roo-roo-roo-roo-ro-ro-ro-ro-r-r-r-r-

(Tone!) – odparł

Po tych słowach, na chwilę nastała cisza. Jednak, po jakimś czasie, ja powiedziałam:

– Black and white is all I see

The strength in me, no shades of weakness

Black and white (black and white)

Black and white (black and white)

Black and white is all I see

The strength in me, no shades of weakness

Black and white (black and white)

Black and white (black and white)

– Got a heart full of sorrow for the children of tomorrow

Fire in the sky, beg, steal, kill or borrow

Their purpose is worthless, their days numbered

Can't take the heat, watch it rise to the surface

Death or dishonor, grab the dog by its collar

Dog eat dog, let us fight over dollars

They don't know, they will never ever show what we go through

Red lights on, won't stop until you do – zapytał

– We're not safe, devastate when they legislate

Designate hate, take the food off your plate

And the clothes off your back, we're under attack

Gear up, rise up, put on your gas mask

Take that molotov, blast counter attack

This is streetside manpower fighting back

Take that molotov, blast counter attack

This is streetside manpower fighting back

Go! – odpowiedziałam

– Streetside manpower – odparł

1709. – Dobrze. Po tej historii twoim zadaniem będzie odgadnąć czy była ona prawdziwa czy fałszywa. Imiona zmienię na Von, Xenippa, Zajebistość, Wara i Ypsilon. Jako iż historia działa się na dworze pewnej chińskiej dynastii - ją oznaczę literą Queen. - Odparł, po czym zaczął srać.

Historia była o trzech mnichach, którzy przebywali w publicznym kiblu. Było to w czasach, kiedy umierał przedostatni władca z tego właśnie rodu. W pewnym momencie zaś, kazał wszystkim zebranym spierdalać. Gdy zaś to nastąpiło, Von, Xenippa i Ypsilon zaczęli podglądać przez wizjer co działo się w środku. Okazało się, że władca przekazał Wara Szmaragdową Szkatułkę ze skarbem przybyszy z kibla publicznego. Zajebistość zaś, miał być uczniem Wara. Von, Xenippa i Ypsilon zapragnęli posiąść Szkatułkę i zaczęli do tego dążyć.

Po zakończeniu tej opowieści, ja powiedziałam:

– Phoenix from the ashes, feel it in the wind

Start a revolution, let it burn, let it burn

Phoenix from the ashes, feel it in the wind

It's David and Goliath, now we gotta start a riot

Now we gotta start a riot, yeah yeah yeah

Now we gotta start a riot, go, go!

Now we gotta start a riot (now we gotta start a riot)

(Oh) Now we gotta start a riot

– I tu się mylisz. Jest ona prawdziwa. Oznaczenia imion wyglądają tak:

– Von – Stary Pedofil Porywający Dzieci

– Xenippa – SCP-049

– Ypsilon – Cave Johnson

– Wara – GLaDOS

– Zajebistość – Zardonic

1710. Historia była o trzech mnichach, którzy przebywali w publicznym kiblu. Było to w czasach, kiedy umierał przedostatni władca z tego właśnie rodu. W pewnym momencie zaś, kazał wszystkim zebranym spierdalać. Gdy zaś to nastąpiło, Von, Xenippa i Ypsilon zaczęli podglądać przez wizjer co działo się w środku. Okazało się, że władca tańczył Gangnam Style.

1711. – We're not safe, devastate when they legislate

Designate hate, take the food off your plate

And the clothes off your back, we're under attack

Gear up, rise up, put on your gas mask

Take that molotov, blast counter attack (ay)

This is streetside manpower fighting back (yo, yo)

Take that molotov, blast counter attack

This is streetside manpower fighting ba---- – krzyknęłam

– Now we gotta start a riot

This is streetside manpower – odparł

– Phoenix from the ashes, feel it in the wind

Start a revolution, let it burn, let it burn

Phoenix from the ashes, feel it in the wind

It's David and Goliath, now we gotta start a riot

Now we gotta start a riot, yeah yeah yeah

Now we gotta start a riot, go, go!

Now we gotta start a riot, now we gotta start a riot

Start a riot, start a riot, start a riot – powiedziałam

1712. Kiedy tam weszłam, ujrzałam zbiór robotów ustawionych w rzędzie. Obok nich były tabliczki z numerem generacji. Podejrzewałam, że była to historia świata według Niekrytego Krytyka.

1713. Najprawdopodobniej tworzenie dobiegało końca, gdyż na ekranie, który wisiał nad liniami widać było wielki napis:

"We reunite as the worlds collide

Fear is an illusion, we are your salvation

By eventide our journey begins

So heed the call and follow the light"

Widząc to, od razu do niego podeszłam. Kiedy to zrobiłam, ten najwidoczniej od razu mnie ujrzał, gdyż był zajebisty:

– And follow the light

And follow the light

– And follow the light – rzekłam

– Listen up, we reunite, so step outside as the worlds collide

No place for fear, this is our escape from planet genocide

Ride the storm, the calm never comes

Into the sky, beyond the twilight

When the night falls down it is time

So heed the call and follow the light – skomentował

– (And follow the light) – odpowiedziałam

– By eventide our journey begins

So heed the call and follow the light

So heed the call

And follow the light – odpowiedział

Po tej rozmowie zapanowała cisza, gdyż tak zarządziła aŁtoreczkowa wersja mnie. Staliśmy tak około godzinę. Po tym czasie ujrzeliśmy, że produkcja została wysrana. Widząc to, Wielki Kasjer powiedział:

– And follow the light

1714. Kiedy zaś minęła odpowiednia liczba miesięcy, o owej godzinie zostaliśmy wniesieni przez nasze roboty do kibla publicznego.

1715. Mimo wszystko, kiedy dotarliśmy do Centrum Srania, zaczęliśmy czekać na następny dzień.

1716. Gdy już tam staliśmy, Wielki Pisarz zaczął przemawiać do znajdujących się niżej robotów: