Ludzie się cieszą. Ty też się z nimi cieszysz.
Dlaczego miałbyś się nie cieszyć?
Przecież życie jest piękne.
Ty też tak uważasz.
Cieszysz się, widząc tych ludzi dookoła Ciebie.
Kochasz towarzystwo innych.

Ale... dlaczego tego nie czujesz?
Dlaczego... ten wyraz twarzy... tylko jest?

Ktoś Cię uraził?
Masz problemy?
A może... to tak znikąd?
Po prostu nie możesz jej odczuć.

Nikt Cię nie zranił. Nikt Ci nic nie zrobił.
Ale Tobie i tak brakuje czegoś.
Lub... kogoś?

Powiedz... czego Ci potrzeba?

Och, nie chcesz pomocy.
Ale czemu? Pomoc od innych jest potrzebna. Sam nie dasz rady.

Co? Nie chcesz być ciężarem?
Nie chcesz, by zaprzątali sobie Tobą głowę, bo to strata czasu?
Czujesz się wyrzutkiem. Nie pasujesz do reszty.
Nie jesteś wystarczająco ładną osobą, aby się ktoś Tobą zachwycił.
Zbyt nieśmiałą.
Zbyt cichą.
Zbyt skrytą.
Zbyt nachalną wśród bliższych osób.
Zbyt głupią, by zauważyć, że tak nie jest i ty to wiesz.

Przyjacielu... czemu tak mówisz?
Przyjacielu... nie wylewaj łez.
Przyjacielu, nie popadaj w przepaść.
Ja z Tobą jestem!

Co? Już to słyszałeś? A tak naprawdę nikogo nie obchodziły Twoje smutki?
Mówili, że wydziwiasz?

Uważasz, że najlepiej by było to skończyć. Uciec, wyjechać.
Zniknąć... na zawsze...

Przyjacielu, o czym ty mówisz?
Każdemu z nas należy się zrozumienie!
Ty... trafiłeś po prostu na nie właściwe osoby!

No tak...
Ale czemu gdy siedziałeś sam, cicho pod ścianą, nikt do Ciebie nie podszedł?
Czemu żadna "właściwa" osoba nie podeszła?
Czemu oprócz mnie, nikogo nie masz?

Nie umiem na to odpowiedzieć.

Odchodzisz.
Tęsknisz za radosnymi uczuciami.
Ale od kiedy tu przybyłeś, w Twojej głowie siedzi tylko smutek.
Brak akceptacji. Brak rozmowy.
Ale Ciebie nikt nie słucha.
Ani rodzice... ani znajomi... ani specjaliści...
Nikt.

Znów nasuwasz tę fałszywą maskę.
Pokazujesz ją wszystkim.
A oni Ci odpowiadają tą samą.

I tylko Twoje serce zdobią blizny innej maskarady, która niczym z ołowiu, ciężka do ukrycia i chętna do zrzucenia, skrywa papierowa maska szczęścia.