Sen powoli otulał jej ciało obietnicą odpoczynku. Senne wizje wkradły się pod ciężkie powieki. Puls stawał się coraz wolniejszy, a oddech znacznie spokojniejszy. Ten błogi stan trwał zaledwie kilka sekund, dopóki ktoś nie postanowił go brutalnie przerwać. Nagły dźwięk wdarł się do na wpół śpiącego umysłu. Rozbrzmiał w uszach, wyrywając ją ze stanu zawieszenia.

Widząc snujące się wskazówki na tarczy zegara, Natalia jęknęła żałośnie, chowając głowę pod poduszkę.

— Dziewiąta...

Pukanie, gdyż to ono było przyczyną jej pobudki, z ledwie słyszalnego i delikatnego stawało się coraz bardziej natarczywe, a osoba za nie odpowiedzialna wyraźnie zniecierpliwiona.

Natalia zamarła w połowie drogi do drzwi. Ze strachem zdała sobie sprawę, co się działo i z tego co się stanie, gdy tylko odkręci zamek i naciśnie klamkę. Do ledwo przytomnego umysłu wdarła się panika. Uczucie strachu obezwładniło dziewczynę na kilka długich sekund. Serce niemal podeszło do gardła, gdy z trudem przełknęła ślinę. Chaotyczny potok myśli przerwała ta jedna, wybijając się na powierzchnię spośród chmary bezsensownych wynurzeń.

Przecież... Mnie nikt nie odwiedza.

Piwne oczy tępo wpatrywały się w proste, kremowe drzwi. Pierwsze krople potu zagościły na suchej skórze. Chude dłonie drżały, gdy melodia dzwonka zmieniła się w natrętny i nieprzerwany jazgot.

Jesteś dorosłą kobietą, do jasnej cholery! — zrugała się w myślach. — A to tylko drzwi — niemrawo pocieszyła samą siebie. — Łatwo ci mówić. — Ta o wiele mniej odważna część jej osobowości znowu dała o sobie znać.

Zrobiła krok w tył, aby następnie niepewnie ruszyć naprzód, po czym powtórzyła ten ruch jeszcze raz, tworząc dziwaczną imitację cza-czy.

Wizjer — przypomniała sobie.

Owładnięty lękiem umysł nie chciał zrobić nawet najdrobniejszego gestu. Jednak ciało okazało się o wiele bardziej posłuszne niż rozdygotane od strachu serce i głowa.

Kurier?

Zdziwienie Natalii było tak wielkie, że na sekundę bądź dwie zapomniała o bogatej gamie emocji, jaka na nią spadła w zaledwie ułamku setnych. Ta krótka chwila wystarczyła, aby przekręcić zamek i nacisnąć metalową klamkę.

Podmuch wiatru sprawił, że zamrugała gwałtownie. Rozmaite bodźce zaatakowały dziewczynę ze wszystkich stron. Gwałtownie cofnęła się, jakby unoszący się w powietrzu smród nikotyny ją popchnął. Rozwarła szeroko oczy, a piwne tęczówki niemal przykryła czerń źrenic. Wargi rozchyliły się lekko. Widok mężczyzny na żywo wprawił ją w jeszcze większe osłupienie niż ten za szkłem.

— Paczka.

Ciche burknięcie sprawiło, że Natalia wypuściła z ust wstrzymywane powietrze. Płuca zapiekły ją boleśnie. Oczy zaszkliły się, a ona sama nie wiedziała, czy to z chęci rozpłakania się — na dodatek w obecności nieznajomego — czy też dymu, jaki gościł w kątach starej kamienicy.

— Co? — wydukała, a niski głos o barwie nałogowego palacza przerodził się w wysoko decybelową piszczałkę. — Znaczy się, słucham?! Ale przecież — zaczęła spanikowana — to nie moje — dokończyła zrezygnowana, orientując się, że została sama z niechcianym podarkiem.

Skołowanie i dezorientacja tylko powiększyło się, gdy jej oczy spoczęły na niewielkiej nalepce przyklejonej na pudełko.

— Konrad Sierwiecki?

Nazwisko, a tym bardziej imię, nic Natalii nie mówiło, za to wprowadzało coraz większy mętlik. Zapomniała o wcześniejszych słowach skierowanych do samej siebie. Już nie czuła się jak dwudziestopięcioletnia kobieta — którą to w rzeczywistości była — a jak pięciolatka zgubiona w hipermarkecie. Wciągnęła z sykiem powietrze. Drzwi trzasnęły za nią głośno. Coś zaklekotało, ale ten drobny szczegół nie zwrócił jej uwagi.

Tylko spokojnie. — Odłożyła paczkę na komodę z gorliwą ostrożnością. — Przecież to nie bomba. — Mimo własnych przekonań z lękiem spojrzała na karton. — Zaraz to wyjaśnisz i pójdziesz spać.

Ruszyła w stronę kuchni, najbardziej słonecznej części jej mieszkania. Wychodziła ona na parking, a właśnie tam liczyła na spotkanie kuriera. Plac, jak zawsze o tej porze, był prawie pusty z pojedynczymi wyjątkami. I nie była nim furgonetka opatrzona logiem firmy przewoźniczej. Biały Ford właśnie dołączył do sznura samochodów, znikając za horyzontem.

Świetnie, po prostu świetnie.

Powtarzając w kółko formułkę o byciu dorosłym, walczyła z przemożną ochotą, by się nie rozpłakać. Westchnęła ciężko, wciąż nie odrywając piwnych oczu od obrazu za szybą. Ludzie szli lub biegli tylko w sobie znane miejsce. Ciche westchnięcie — tym razem bardziej tęskne niż zrozpaczone — ponownie wydostało się z jej ust. Patrząc na szerokie uśmiechy nieznajomych, zazdrość ścisnęła ją za serce. Słońce świeciło promiennie, tylko dopełniając radosny widok, jaki rozpościerał przed nią krajobraz rodzimego miasta.