Każdego wieczoru wychodził przed dom i patrzył w niebo. W niebo usiane milionami gwiazd. Wzrokiem szukał tej jednej. Tej idealnej. Tej, która b y ł a jego. Tak naprawdę ta gwiazda nie należała do nikogo, ale on lubił myśleć, że jest jego. Już jako mały chłopiec wierzył, że gwiazdy też są żyjącymi bytami. Że też mają ciała, zmysły, uczucia... Wierzył, że gwiazdy też kochają i, że ta, którą on p o k o ch a ł odwzajemnia jego uczucie. Czasem podczas tych nocy namiętnego wpatrywania się w gwiazdy wyobrażał sobie, że jego gwiazda przychodzi do niego. Skrada się cicho za jego plecami i znienacka wtula w jego plecy owijając swoje piękne, wypielęgnowane ręce wokół jego brzucha, a podbródek kładzie na jego ramieniu. Albo, że staje przed nim bosa, w pięknej sukni i z przecudnym uśmiechem wyciąga w jego stronę smukłą dłoń. Pochyla się nad nim łaskocząc go kosmykami rozpuszczonych włosów w kolorze złota. Jej brązowe oczy uśmiechają się do niego.

 - Kocham Cię - szepcze mu do ucha zmysłowym głosem. Jest po prostu idealna. Niesamowicie piękna, cudowna, łagodna, uśmiechnięta... Uwielbia tańczyć, śmieje się z jego żartów, śpiewa dla niego lub słucha z uśmiechem jego piosenek klaszcząc w dłonie, gdy skończy. Nigdy nie płacze i mówi mu o wszystkich swoich zmartwieniach. Dlaczego to nie może się spełnić? Przecież byłby dla niej idealnym towarzyszem życia. Kochałby ją, bronił przed niebezpieczeństwem, nosił na rękach by nie musiała męczyć swoich pięknych nóg i nigdy by jej nie zranił. Starł łzę z policzka i wyciągnął rękę w stronę nieba. Tak, jakby chciał ściągnąć stamtąd s w o j ą gwiazdę. Rzeczywistość była zbyt brutalna dlatego często uciekał w świat marzeń...

 - Kocham Cię, moja gwiazdko - szepnął nieświadomy, że powiedział to na głos. Gdy zaczęło świtać wstał i wrócił do domu. Nie wiedział, że jego idealna ukochana nie istnieje. A nawet jeśli zdawał sobie z tego sprawę to nie chciał dopuścić do siebie tej myśli. Och, jaki był niemądry wierząc w miłość, która nawet nie istniała...