Obudziłam się cala rozpalona, a na dodatek boli mnie gardło i dostałam kataru! Super. Mogłam się wczoraj cofnąć po tę bluzę, ale chociaż nie muszę iść do szkoły!

Moja mama mimo próśb, nigdy nie pozwala mi zostać w domu. Dzisiaj był wyjątek. Dostałam także kazanie, że powinnam się ubierać.

Zrezygnowana wypiłam do końca herbatkę, którą przygotowała mi mama. Położyłam się do łóżka, a także postanowiłam napisać do Kookiego.

Bixnka: No cześć~ 👌

Koxkie97: No witaj. :3 A ty nie w szkole?😳

Bixnka: A rozchorowałam się~

Koxkie97: No to szybkiego powrotu do zdrowia! 😄

Bixnka: Oszalałeś? Nie chcę wyzdrowieć, ponieważ będę musiała wrócić do szkoły. A jednym słowem mam tam piekło. :)) ✊

Koxkie97: Ou... Nie wiedziałem, że jest tak źle. Co się stało, że czujesz się jak w piekle?😒

Bixnka: Nie chcę o tym rozmawiać, może kiedyś. Poza tym nie idziesz do pracy, szkoły czy coś?

Koxkie97: Dzisiaj mamy przerwę ^^ Mam pytanie, dasz mi twoje zdjęcie?

Bixnka: Pff, musisz zasłużyć :P Poza tym, skąd mam wiedzieć, czy przypadkiem nie jesteś jakimś pedofilem? 😝

Koxkie97: No dzięki wiesz. :(

Bixnka: Oj, nie obrażaj się ;p Mogę wiedzieć, gdzie pracujesz czy coś?

Koxkie97: Tańczę i śpiewam. ;-))

Bixnka: Uuu... Ciekawie masz. 😍

~*~

Minął tydzień, odkąd się rozchorowałam. Z Kookiem pisałam ciągle, dotrzymywał mi towarzystwa, chociaż ciągle prosił o zdjęcie, więc musiałam go ciągle spławiać.

Dzisiaj mam iść do szkoły, obawiam się tego, co może się stać.

Siedząc na ławeczce, obserwowałam dziewczyny z naprzeciwka. Oglądały coś na telefonie, śliniąc się do ekranu. Skrzyżował mi się wzrok z jedną dziewczyną. Ta zaczęła szturchać swoje koleżanki i wszystkie we trzy zaczęły się na mnie patrzeć. Szybko wstały i uciekły. Dostrzegłam, że jedna rozmawia z Minhao. Tego mi brakowało.  

Gdy dziewczyna odeszła, zaczął kierować się w moją stronę.  Na szczęście zadzwonił dzwonek, więc szybko wstałam i udałam się do klasy.

Obawiam się tego, co może zrobić. Wiem, że się nie odczepi. Będzie mi powtarzał, że mam się odczepić, od nich i takie tam.

Gdy lekcja się skończyła, szybko opuściłam salę. Może uda mi się, obejść bez problemów. Jednak, Minhao z kolegą czekali na mnie. Starałam się ich niezauważalnie wyminąć, ale złapał mnie za nadgarstek.

Mimo, moich prób wyrwania się, nie udało się. Szliśmy w stronę parku, w mojej głowie tworzą się czarne scenariusze, tego co może się wydarzyć.

– Ile razy mam Ci powtarzać, żebyś się od niego odwaliła?! – wrzasnął.

Nie odpowiedziałam.

– Daj im w końcu spokój! – krzyknął po raz kolejny.

– Jak ja nic im nie robię! – odpowiedziałam podniesionym głosem.

Od razu tego pożałowałam, ponieważ mnie uderzył. Pierw on, a następnie jego kolega.

– Będziecie mnie tak bić, żebym przestała robić czegoś, czego nie robię? – zapytałam.

Minhao się zdenerwował i mnie popchnął, następnie zaczął mnie kopać. Nie rozumiałam, tego całego zajścia.

Gdy chciał mnie ponownie kopnąć w brzuch, jakiś chłopak go odciągnął. Uderzył go, a Minhao wraz ze swoim znajomym uciekli. Stchórzył?

– Nic Ci nie jest? – zapytał.

– Dziękuję! – odpowiedziała.

Mimo bólu wstałam i uciekłam. 

W domu położyłam się na łóżku, zaczęłam płakać, ponieważ wszystko mnie boli. Nie chcę pojawiać się jutro w szkole, nie dam rady.

Do pokoju weszła mama.

– Bianka! Co Ci się stało? – zapytała przerażona, a ja ją przytuliłam.

– Mogę jutro nie iść do szkoły? – zapytałam szeptem, a ona przytaknęła.