Lekko przybity wróciłem do domu. Przywitałem się z rodzicami chcąc pójść do swojego pokoju, lecz w pół drogi zatrzymał mnie ojciec.

ㅡ Usiądziesz z nami?

ㅡ Przepraszam, ale... Nie mam nastroju. Chciałbym pomyśleć.

ㅡ Jimin. Jeszcze raz przepraszam cię za tą całą sytuację. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz moje zachowanie. Miałem chyba klapki na oczach, jednakże nadal z tyłu głowy jestem świadomy, że będąc z nim sobie zaszkodzisz, lecz już nie będę się wtrącał. Obiecuje.

ㅡ Wiem, że Guk ma na karku wiele niebezpieczeństw, ale kocham go i chce z nim to przetrwać. Nie ma nikogo na kim mógłby polegać. Ma tylko mnie.

ㅡ Rozumiem. Nie przeszkadzam ci już. A i pamiętaj. To zawsze będzie twój dom. ㅡ Dodał wracając do salonu. Westchnąłem ciężko ponownie krocząc do swojego pokoju. Rzuciłem się na łóżko przytulając do siebie poduszkę. Z jednej strony byłem szczęśliwy, że ojciec w końcu nas akceptuje, lecz z drugiej miałem obawy co do tej kobiety z jednostki Kooka. Ufam mu i chcę ufać, dlatego próbowałem odrzucić od siebie nieprzyjemne myśli.

ㅡ Pilnuj się. ㅡ Szepnąłem przymykając oczy zapadając w sen po kilku minutach.

Przebudziłem się w środku nocy, a raczej obudził mnie dźwięk telefonu. Zaspany sięgnąłem po niego patrząc na wyświetlacz co było błędem, ponieważ oślepiło mnie światło. Kiedy się przyzwyczaiłem dostrzegłem, że dzwonił brunet. Niepewnie odebrałem.

ㅡ Halo?

Cieszę się, że odebrałeś.
Możemy porozmawiać?

ㅡ Wiesz, która jest godzina? Prawie czwarta.

Wiem, Chim. Przepraszam, ale to jedyny moment, kiedy mogę do ciebie zadzwonić

ㅡ Czegoś potrzebujesz?

Skarbie nie bądź taki
Tęskniłem za tobą
Chcę choć na chwilę cię usłyszeć
Nadal się gniewasz o tę sprawę z Suni?

ㅡ A mam? Nie wiem co o tym myśleć.  Brzmiała jakby chciała cię uwieść. Jeszcze specjalnie wbijała szpilkę, gdy powiedziałem, że jesteśmy razem. Najpierw Yoonjin.. teraz ona.

A czy z Yoonjin coś mnie łączyło?
Jest moją przyjaciółką, a Suni tylko koleżanką z jednostki.
Naprawdę znowu mamy przez to przechodzić tak jak było z Yoon?

ㅡ Nie, ale..

Po prostu mi zaufaj, kochanie.
Nie chce by znowu były pomiędzy nami nieporozumienia. Kocham tylko ciebie i będę kochał. Pojutrze mam przepustkę. Spotkajmy się, hm?

ㅡ Dobrze, ale to ja przyjadę do ciebie.

Nie mogę się doczekać
Widzimy się za dwa dni.

ㅡ W porządku.

Chim..
Zaufaj mi.

ㅡ Ufam, Guk. Do zobaczenia. ㅡ Powiedziałem rozłączając się. Odłożyłem urządzenie na komodę patrząc na okno, za którym świecił księżyc. Nie wiem dlaczego, ale rozpłakałem się chowając twarz w poduszkę. Ufałem mu, wierzyłem, że nic go z nią nie łączy, ponieważ ani razu mnie nie zdradził, więc dlaczego mam głupie obawy? Podniosłem się do siadu chowając twarz w dłoniach. ㅡ Weź się w garść. To psuje nasz związek, Jimin. ㅡ Szeptałem do siebie powoli się uspokajając. Wziąłem kilka ostatnich głębokich wdechów, by następnie położyć się z powrotem spać.

Dwa dni minęły jak za pstryknięciem palca. Nawet nie zauważyłem, a byłem w drodze do Namwon czytając po raz kolejny adres wysłany przez Guka. Parę godzin później dojechałem na miejsce. Wysiadłem z auta ruszając do kawiarni. Już z daleka zauważyłem znaną mi sylwetkę i oczywiście osobę.

ㅡ Jiminnie! ㅡ Zawołał podbiegając i chowając w swoich silnych ramionach. ㅡ Tęskniłem za tobą. Jak się masz? Dobrze się czujesz?

ㅡ Zmęczyłem się tylko podróżą.

ㅡ Dlaczego nie pojechałeś pociągiem?

ㅡ Bo bym musiał dostosować się do rozkładu jazdy, a tak mogę wrócić kiedy tylko chce. Wchodzimy do środka?

ㅡ Popatrz mi w oczy. ㅡ Poprosił łagodnie. Zrobiłem co kazał, a chłopak westchnął cicho chwytając moją twarz w dłonie. ㅡ Wszystko w porządku?

ㅡ Dlaczego pytasz?

ㅡ Jesteś tu, a czuję jakbyś był nieobecny.

ㅡ Zdaje ci się. Wejdziemy w końcu czy mam zamarznąć? ㅡ Spytałem lekko się odzywając by mnie puścił.

ㅡ Tak, oczywiście. ㅡ Odparł.

Weszliśmy do środka zajmując wolne miejsca. Kelnerka przyniosła nam karty dań informując, że wróci za kilka minut. Podziękowaliśmy przeglądając menu.

ㅡ Co chciałbyś zjeść?

ㅡ Sam nie wiem. Nie jestem zbytnio głodny.

ㅡ Nie wierzę ci. Zjesz to co ci zamówię. ㅡ Stwierdził zabierając mi kartę, a następnie wstając i idąc do kelnerki nim zdążyłem zaprzeczyć.

ㅡ Mówiłem, że nie jestem głodny. Mogłeś tylko kawę mi zamówić.

ㅡ A potem będziesz marudził, że burczy ci w brzuchu. Nie martw się. Najwyżej weźmiesz na wynos.

ㅡ Niech ci będzie. ㅡ Mruknąłem ilustrując pomieszczenie, które było całkiem przytulne. Po piętnastu minutach przyszło nasze zamówienie, gdzie przez ten czas trwaliśmy w ciszy. Nie rozumiałem swojego zachowania. Tak się cieszyłem na spotkanie z Kookiem, a teraz... Chciałbym po prostu wrócić do domu.

ㅡ Smacznego.

ㅡ Dziękuję. Smacznego. ㅡ Odpowiedziałem patrząc na Japche, czyli makaron ryżowy z kurczakiem w grillowej marynacie. Wypuściłem powietrze zmuszając się by zjeść tego choć odrobinę.

*

Po wspólnym obiedzie poszliśmy dla odmiany na spacer po mieście. Szliśmy przed siebie w ciszy nie wiedząc o czym rozmawiać. W pewnej chwili chłopak nas zatrzymał spojrzawszy na moją osobę.

ㅡ Nie chcesz tu być? Czujesz się niekomfortowo? Jeśli tak, nie będę miał problemu, jeżeli chcesz wracać do domu.

ㅡ To nie tak, Guk...

ㅡ Rozumiem, że mi nie ufasz. Masz wątpliwości co do Suni, ale naprawdę jest tylko koleżanką.

ㅡ Ufam ci Jungkook.

ㅡ To dlaczego wyglądasz jakbym cię zmusił do tego spotkania?

ㅡ Mówiłem, że jestem zmęczony. Najchętniej poszedł bym spać, ale nie chciałem stracić tej jednej szansy na spotkanie z tobą. Przepraszam.

ㅡ Na pewno o to chodzi? Nie jest to przekonujące.

ㅡ Tak oczywiście.

ㅡ No niech będzie. ㅡ Westchnął ciężko. ㅡ Idziemy dalej? Czy coś innego?

ㅡ Możemy się jeszcze przejść. ㅡ Posłałem lekki uśmiech.

ㅡ Co robisz teraz po skończeniu służby? ㅡ Zapytał.

ㅡ Wróciłem do rodziców. Tata mnie przeprosił za to, że był przeciwny naszemu związkowi. Teraz poszukam pracy.

ㅡ Rozumiem.

ㅡ Guk?

ㅡ Hm?

ㅡ Kochasz mnie tak?

ㅡ Skąd to pytanie? Oczywiście, że tak.

ㅡ Więc jakbym poprosił zrezygnował byś z....

ㅡ Na razie mi tu dobrze. ㅡ Wciął mi się w zdanie.

ㅡ Tak, ale przez to nie będziemy się często widywać. Prawie wcale, a telefon dostajesz rzadko.

ㅡ Wiem. Zdaje sobie z tego sprawę, ale naprawdę dobrze się czuje w tej jednostce.

ㅡ Kiedyś powiedziałeś, że rzucenie wojska by zająć się mną nie będzie problemu, że w każdej chwili możesz to zrobić. Zmieniło się to? ㅡ Spytałem. Chłopak odwrócił wzrok patrząc w jakiś punkt. ㅡ Jungkook.

ㅡ Na razie nie chce rzucać wojska. Nie zmieniło się to co kiedyś powiedziałem, ale na razie nie jestem na to gotowy.

ㅡ To jak teraz będzie wyglądać nasz związek? Prawie, a wcale nie będziemy się widzieć. W dodatku jesteśmy od siebie za daleko, a ja nie mam zamiaru już wracać do wojska.

ㅡ Jimin naprawdę nie mam pojęcia. ㅡ Westchnął ciężko przecierając twarz dłońmi. ㅡ Coś wymyślimy, Chim.

ㅡ Co niby? Jest jakieś rozwiązanie? Jedyne jakie widzę to takie byś zrezygnował.

ㅡ Dopiero co dostałem miano plutonowego, a chciałbym wznieść się wyżej, Jimin. Dlaczego chcesz mi to zniszczyć? ㅡ Spytał z nutką złości. Spojrzałem na niego zaskoczony.

ㅡ Czyli wojsko jest ważniejsze niż ja, tak?

ㅡ Nie powiedziałem tego. Wojsko to moja praca. Lubię ją.

ㅡ Myślałem, że z pracy wychodzi się po ośmiu godzinach. ㅡ Mruknąłem.

ㅡ Nie denerwuj mnie. Chciałem spędzić z tobą miły czas, ale oczywiście musimy się kłócić. ㅡ Warknął. ㅡ Od samego początku to chciałeś, tak? Dlatego byłeś taki niemrawy? Zawsze idzie po twojej myśli. ㅡ Dodał idąc przed siebie.

ㅡ Jungkook poczekaj. ㅡ Zawołałem podbiegając do chłopaka łapiąc go za ręce, lecz wyrwał się odsuwając. ㅡ Przepraszam. Ja tylko chce mieć z tobą normalny, kochający się związek.

ㅡ To do tej pory był nienormalny? Skończyłeś służbę, więc dlaczego ja też powinienem? Bo ty tak chcesz.

ㅡ Ale to psuje naszą relację!

ㅡ Nie. Nie psuje. Wystarczy to zaakceptować.

ㅡ Zaakceptować? Jak ty jesteś na drugim końcu kraju. Wiesz co? Porozmawiam z wujkiem byś wrócił do starej jednostki. Byśmy mieli bliżej do siebie.

ㅡ Najlepiej nic nie rób. Jak już mówiłem tu mi lepiej i się stąd nie ruszam. Myślę, że tu nasze spotkanie się kończy. Dziękuję za poświęcony czas. ㅡ Mruknął, lekko się kłaniając i odchodząc. Odprowadziłem go wzrokiem aż zniknął za rogiem budynku. Po tym rozpłakałem się wracając do swojego auta, a następnie jadąc do domu.

******************

15.01.25

Hejka

Jak wam się podoba?

Miłego dnia 🥰