"Sige po, Ma'am..sige po," rinig kong saad ni Yaya Joan, ang bagong yaya na pumalit kay Yaya Minda. Sino  kaya ang tumawag sa telepono? Probably si Mommy.

Hindi pa kasi siya umuuwi since sinugod sa ospital si Tito Rommel, it's been three days, minsan nag-aalala ako but I know that she wants her baby to be safe kaya nawawala ang worries ko.

Mabilis akong bumaba at hinarap agad si Yaya Joan. I smiled at her and she shyly beam back. "Ya, si Mommy po ba yung tumawag? Bakit daw siya napatawag?  May problema ba sa ospital?"

Yaya Joan nods and purse her lips together. "Oo, Miss Aryl, nagpapadala lang si Ma'am ng ilang mga damit niya at mukhang matatagalan pa siya sa ospital. Ipapasok daw kasi si Sir Rommel sa ICU dahil masyado na raw delikado ang lagay."

My heart clenched in pain, just imagine how mom handle this alone? With the baby inside her tummy.  I'm just sure na napakahirap.

Mabilis akong tumungonsa may hagdan. "Ya, call me pag aalis ka na, sasama po ako. Magbibihis lang po ako," sigaw ko para marinig niya.

Ilang minuto lang ang tinagal ko sa cr at pag-aayos sa sarili dahil sa pagmamadali kaya maaga rin kaming nakarating sa ospital ni Yaya.

Malayo pa lang sa ICU ay tanaw ko na ang pamilyar na tayo ni Mommy sa tapat nito. Doon ako dumiretso at lumapit sa kanya.

I want her to know that I am here, that she can rely on me. Na hindi ako salot at panira sa buhay niya dahila anak niya ako. Lahat gagawin ko para sa kasiyahan niya.

Her swollen eyes tells that she cried all day, may tumulo pang luha sa pisngi niya nang mapansin ang paninitig ko ay mabilis niya iyong pinunasan at tumingin sa akin. Hindi makaligtas sa akin ang pagdaan ng gulat sa mata niya ng ilang segundo.

She probably don't see me as a future visitor kaya ganoon ang gulat niya. Well, probably because I am not welcome.

Syempre naman Aryl, siguro takot siya dahil bak magawa ko kay Tito ang nagawa ko kay Daddy.

"What are you doing here? "malamig ang boses na tanong niya.

I gulp and smile a bit. " I heard about what happen to Tito kaya po ako bumisita kasi nag-aalala ako para po sa inyo."

Dumaan ang konting emosyon sa mata niya pero mabilis na rin niyang naitago. "I don't need your pity."

Siguro nga ay masokista ako at gusto pang masaktan sa mga salita na ibabato niya pero nanatili ako sa tabi niya. Maybe, she doesn't want me here but it can ease her nervousness kapag naramdaman niya na may naka-guide sa kanya, na may kasama siya.

"Kumusta na po siya?" mahina kong tanong habang nakadungaw lang din sa harapan ng pinto ng ICU.

Ang hina ni Tito sa loob. May nakakabit na kung anong tube sa bibig niya, tapos may mga nakadikit pa sa katawan.

She chuckle sarcastically. "As you can see buhay pa siya. Nilalaban yung buhay niya pero mahina kung anong gagawin mo sa kanya sa ngayon ay hindi siya makakapalag."

I licked my lowerlip as I read her anwers between the line. Alam ko na iniisip niya na kung gugustuhin kong saktan si Tito at patayin ay magagawa ko dahil hindi siya makakalaban but I knew better Mom. Hindi na ako gagaw ng bagay na ikakawala ng taong mahal mo at pinahahalagahan.

I smile at her. "Wala akong bagay na gagawin na ikakasakit mo, My. But I promise, Tito will be save. Hindi po siya kukunin sa yo." kahit na kapalit man yon ng buhay ko ay gagawin ko ang lahat para masecure si tito Rommel.

"Everything will be alright, mom," I tried to put a convincing tone in my voice and I succeeded because she beamed.

"Thank you," she said with the tear that falls from her eyes.

Muntik-muntikan na akong mabuwal sa kinatatayuan pero mabuti na lang at malakas ang binti ko para kumuha ng suporta roon.

"You're always welcome, mom," I answered as I enveloped my arms on her. She put around her arms too on me that made me crept a sincere smile.

Sa yakap na yon ay naramdaman kong buo ako, sa saglit na yakap na yon ay parang nawala ang lahat na ng natanggap kong pasa, galos at luha na sanhi ng galit niya. Nawala ang sakit sa dibdib sa simple at mahigpit na yakap na yon. Yung pakiramdam na binigyan ako ng lakas at lakas ng loob para gawin at ibigay ang isang bagay na alam kong makakapagpasaya sa kanya.

How I wish na lagi na lang ganito. Ito lang naman talaga ang ginusto ko, ang kahit na galit siya ay maramdaman niya na may kasama siya sa lahat, na may anak pa siya na aasahan niya. Pero alam kong imposibleng mangyari ang hinihingi ko dahil sa oras na magising at maging okay si Tito ay sila na naman ang palaging mgkasama.

Habang nakaluhod at magkadaop ang mga kamay na nakatingin kay God ay marahan kong ipinikit ang mga mata, habang nararamdaman ko ang bilis at bigat ng dibdib ko.

Sabi nila, lahat daw ng hinihingi mo ng mataimtim sa kanya ay ibinibigay, kung walang halong kasamaan ay kusa niya iyong ibibigay. And now,I am at te hospital's chapter, kneeling in front of him, asking for my mom's happiness, asking for the chance. Asking for tito Rommel.

I clasped my hands as I stared at him not bugging my knees that started to feel the pain. Wala pa ito sa lahat ng sakit natanggap ko at matatanggap ko sa dibdib ko sa oras na makita ko ulit kung gaano siya kawasak.

Sana lang ay matanggap niya ako, sana lang sa kasalanang gagawin ko ay matanggap niya ko

"Lord, alam ko po na hindi ako perpekto, hindi ako mabait. I am not the perfect daughter for her. Pinatay ko yung asawa  niya na tumanggap sa bunga ng pagdurusa niya. I may not be the best daughter that she may have. . Pero mahal na mahal ko po siya dahil siya pa rin pa rin yung mommy ko. Please, I am begging. Nagmamakaawa po ako...Save her happiness. Save Uncle Rommel. Please," I pleased as my tears started to water the floor.

Nakaramdam ako ng mainit na braso na biglang kumulong sa akin. I looked up, and seeing him is like a trigger on my hidden emotions. Sunod-sunod na tumulo ang luha sa mga mata ko. Ang utak ko ay nagtuloy-tuloy sa posibleng what ifs na mangyayari kapag nawala si Tito Rommel.

Si Tristan lang naman ang kaisa-isang tao na hinayaan kong makita ang totoong emosyon na mayroon ako. Ang emosyon na punong-puno ng bigat at sakit.

"You don't need to stand up all of this pain. I am always here, best friend."Pinagpatuloy niya ang paghagod sa likod ko kaya napahinga na lang ako ng malalim para kumalma.

He is always on my side when I am I trouble.

"Nasaan si April? " Sanay na kasi akong makita na palagi silang magkasama kaya wala na sa akin ang sakit at kirot sa dibdib ko.

"Hinatid ko sa bahay nila and then I recieve a message from Yaya Minda, pinapacheck ka kaya pumunta ako sa bahay ninyo para kumustahin ka kasi hindi na kita nakausap kanina kasi kasama natin si Timothy. Pagkatapos nga non nalaman ko sa maids ninyo na nandito ka raw."

"Yaya Minda is always like that," I chuckle to ease.

"You know her. Para ka na niyang anak," he smiled. "Ano sabi ng doctor? Kumusta si Tito?"

Bumalik sa ala-ala ko ang kalagayan ng tito Rommel, sa ganoong isipin pa lang ay parang bumigat na naman ang loob ko. Nawala lahat ng gaan ng makita ko ang kaibigan ko.

"He is still in ICU,"maikli kong saad. "Natatakot ako... Tito Rommel is Mommy's happiness, hindi niya kakayanin kapag nawala si Tito."

"Tito will be okay. Mahal niya si Tita kaya sigurado akong lalaban siya."

Hindi niya alam ang totoong kalagayan ni Tito. "Gusto ko lang namang makita na masaya siya, all I want is for her to be happy, to smile a lot like the old times, yung masaya siyang uuwi galing sa pag-shoshopping,pero  bakit hindi ko yun magawa? Bakit?" I asked trying to suppress my sobs.

He caressed my cheeks after he embraced me with his warm arms. Pero tinanggal ko agad at saka lumabas na ng chapel.

"Everything will be alright," he said. Binalot niya ng braso niya ang balikat ko.

I smiled bitterly, ilang beses ko na bang narinig yan? Marami na.  At sa bawat beses na naririnig ko yan ay palaging ang bigat ng paligid, yung wala ka na langdin magagawa kung hindi panghawakan ang "Magiging maayos din ang lahat."

I reached for his hands and  my eyes locked on him. Maybe this is the only way I want to free my feelings. Baka huli na 'to. "T." I took a deep breath.

"Hmmm?"

"You know that I treasure you, right?" I almost choke but I tried not to.

He smiled sadly. "Yes, because I am your bestfriend."

I shook my head and smile a bit. "No... Because I love you."

I saw how his lips parted,his wide eyes shows how shocked he was.

I put my index finger on his lips nang makita kong magsasalita siya. "I am inlove with my bestriend, funny it may sound but it's true," I smiled at him. "Pero hindi kita kailangan. Hindi kita kailangan kasi mas kailangan ka ni April. She needs you more than me kaya please huwag na huwag mo siyang sasaktan, ah. " Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay niya.

His hands are quivering while his eyes mirrors mine. Kumibot ang labi niya habang nakatingin lang sa akin.

Malayo pa man sa ICU ay ramdam ko na ang bigat ng mundo ni Mommy habang kausap ang doctor. Lalo na ng bigla na lang siyang napatakip ng bibig at hindi na makabaling ng tingin sa doctor.

I take a dozen steps before I can reach my mom but I can already hear her little sobs. Bawat hikbi niya ay parang nasasaksak ang dibdib ko. I run as fast as I could to console my mom and I felt Tristan who's gently tapping my shoulders.

The doctor diverted his attention to me but after a second, he faced my mom again. "It is a serious matter, Mrs. Torres, of we can't find a kidney donor after a week..." he shrugged and eyed my mom apologizingly, "...we might lose him."

I stunned...

Mas lalong dumami ang luha na bumubuhos ng sunod-sunod sa pisngi niya at lumakas ang bawat hagulgol niya na maski ang ibang napapadaan ay nakikisimpatya ng tingin sa amin, my heart aches and I feel so useless. I can't even do anything. I just hugged her tight and caressed her shoulder to help her cool down.

"I-I m-might... I might lose him," she said between her sobs and a tear fell from my eyes as I watched her cried again.

"Everything is gonna be alright, mom. You need to be strong." I tapped her shaking shoulders to give her comfort.

"I-I can't... I can't lose him. " She shook her head and held my hand tighter.

Habang yakap siya ay nagsisimula na ang utak ko na mag-isip ng paraan para matulungan siya. Iniisip ko ang pwedeng maging solusyon and an idea pop on my head.

Kahit ano gagawin ko para sa kaligayahan niya. Lahat-lahat...

Kumalas ako sa yakap sa kanya habang pinupunasan ko ang luha s mga mata niya, her puffy eyes are looking at me and I only beamed at her. "You need to he strong, we will not lose him. Hindi ka niya iiwan, Mommy. Pangako."

I need to be strong.

For her.

"We're not gonna lose him. I promise." I held Tristan's hands for support.

Even just this once.

Napansin kong natigilan siya ng ilang sglit pero agad ding nakabawi, he intertwined his fingers to fit on mine kaya napatingin ako sa salamin sa pinto ng ER. I can see how he wants to say something but I refuse to listen and just stood up near my mom to attend to her needs.

Her silent sobs kill me.

"Mom, do you want something to eat or drink?" I ask politely. Trying to divert her attention to me. Kanina pa kasi siya nakatayo sa labas ng ER,pinapanood si Tito.

She silently shook her head while staring at Uncle Rommel who's inside the Incentive Care Unit.

I glanced at Tristan and based on his reaction ay napipilitan lang siyang pumayag. Kilala niya ako, alam niya kung may problema akong dinadala at alam kong alam niya kung kaylan may naisip na akong paraan para masolve ang bagay na gumugulo sa akin.

We are in need of a kidney, bilang bata at teenager, ano pa bang paraan para makakuha ng kakailanganin?

It was on my mind hundred of times and I made up my decision.

Kailangan kong gawin para sa kanya...

Para sa akin... Para sa nasira naming pamilya.

Kailangan kong gawin para kahit papaano ay matupad ko ang pangarap niyang kumpletong pamilya, I will not let my sister to not see her father. Gusto ko na maging masaa sila kahit na hindi ako kasama.
Maybe paraan na rin ito ni god para mabayaran ko ang utang na loob ko sa pamilya nila.

And it is to have a happy ending with her true king.

Nanginginig ang parehong mgs kamay at binti ko habang naglalakad papuntang opisina ng doctor ni Ninong sa loob ng ospital na 'to.

My heart is pounding . My cheeks are burning and I can't do anything.

Aryl, be strong.

Namumuo ang pawis sa aking noo habang naglalakad. Nagkandabuhol-buhol na ang thoughts ko hanggang sa di ko namamalayan na nasa tapat na ako ng opisina ng doctor.

As soon as I am in front of the brown wooden door, I felt like my strength that I am giving is not enough and I just want to back down and mourn together with mom.

I closed my eyes and begun to throw a fist on the door three times and waited for it to open.

Nang bumukas ang pinto ay kusang nawala ang kulay ng mukha ko at halos tumakbo na ako pabalik dahil sa kaba.

"Doc?" I called his attention. Abala kasi ang doctor na hubad ang kanyang labcoat at nakasabit sa hemrack dahil nagbabasa ito ng files, baka tungkol sa kanyang mga pasyente.

He diverted his attention to me and gave me an inquiring look, "Yes?" he smile but his eyes are still questioning. "What can I do for you?"

Nasa malapit siya s pinto kaya habang tinitognan ang mga dokumento ng kanyang pasyente ay nakatayo siya.

I silently wishing god to forgive me as I silently took a very deep breath. "Pwede po ba kitang makausap kahit saglit, doc?" I nervously asked as I bit my lower lip to hid my pale face.

***
To be continued...