Chapter 3: Interview

"GOOD Morning po, Ms. Jessel!" masayang bati sa akin ng mga staff ng TV ZR. Mainit na tinanggap nila ako sa kanilang studio at agad na in-entertain.

Nakita ko naman ang paglapit ng isang magandang babae na baka siya ang magiging host sa interview ko dahil ang lapad ng pagkakangiti niya.

"Ms. Jessel, thank you for accepting our invitation!" masayang sabi niya sa akin at nakipagbeso-beso pa.

"It's my pleasure, Miss?"

"I'm Sandy," she said.

"Ms. Sandy." Kaunting chika lang ang ginawa namin dahil magsisimula na kami.

Iginala ko ang paningin ko sa loob ng studio kung saan marami ring mga fans ko ang nanood. Kasalukuyan akong tinatanong ng host ng TV ZR Channel or rather say ay in-interview nila ako. Marami silang nga tanong na naisagot ko naman ng maayos at tama.

"Wala ka bang balak na mag-settle down, Ms. Jesse? Haven't you thought about getting married and having a family?"

I smiled at the media's question to me. I touched the side of my lips and it seemed that I just returned to the memory...when in those times I was still with the man I loved for almost 16 years and until now he is still the one that beats my heart.

But that memory is only in the past. You can go back but you will never feel the good feeling while you are still with the only man you have loved in your whole life. All you can do is bring back memories that only your mind can do.

"For now... I haven't thought about that yet... I'm focusing on my career right now but if I can find a man who I'm sure I'll be happy with, you'll know... Hindi ko ikahihiya na ipakikilala ko siya sa inyong lahat," I answered with a smile at hindi naman nila maiwasan ang mapatili dahil sa excitement sa sinabi ko.

"Kung ganoon po, Ms. Jessel. Hindi mo pa na nararanasan ang magmahal? Para sa 'yo ano ang pag-ibig?" tanong niya sa akin ulit.

"Hmm... I've fallen in love once... With the right person but the only thing that wasn't right was the time. You have true love... but it's still inevitable that you end up in a complicated relationship. So, it's also true saying that love is not rushed and you should wait for that right time, so you don't get hurt... Because sometimes love seems like a blink of an eye. At first you will feel that love but in just a blink of your eye. He will just disappear... unexpectedly..."

"Mukhang may pinaghuhugutan ka po, Ms. Jesse?" nakangiting tanong niya sa akin at napangiti na rin ako.

"Maniniwala ba kayo na minsan sa buhay ko...ay nagkaroon ako ng masayang pamilya kasama ang ex-husband ko?" tanong ko at marami agad ang nag-ingay sa paligid. Mukhang nagulat ko sila sa mga katagang binigkas ko.

"So... You got married and when was that? And who is that lucky guy, Ms. Jesse?" They have many questions...but I can't answer them one by one.

"Nasa paligid-ligid lang po siya pero mahirap siyang hagilapin. Para siyang mabagsik na leon na sa isang tingin pa lang ay makaaatras ka na sa takot," natatawang sagot ko at namangha naman sila.

"You guys like to keep secrets," she said and laughed. I just smiled at her.

"But...if your ex-husband is watching at this time... What message would you share for him?" I thought for a moment.

I focused on the camera and I thought my ex-husband was also looking at me at this time.

"Baby... Hindi ka nag-effort na sundan ako, suyuin at muling hingin ang mga kamay ko at ipagpatuloy ang naudlot nating pagmamahalan... But this is all I can tell you... I'll make you miss me..." seryosong sabi ko pero ipinakita ko sa lahat ang totoong emosyon ko at this moment.

That was the last thing I said and I know they were not satisfied but I didn't answer anymore, they had a few more questions.

My bodyguards rushed after me when they saw me walking out of the studio where I was currently being interviewed about things related to my life.

Taas noo akong naglalakad habang suot ko ang shades ko. Binuksan nila ang pintuan sa backseat.

Doon lang ako nakahinga nang maluwag nang hindi na ako nakita pa ng mga media. Para akong sinasakal sa leeg dahil hindi ako sanay sa maraming tao. Kahit ito naman dapat ang buhay ko.

"Miss Jesse... Saan po tayo?"

"Let's go straight to the hotel. I want to rest now..." I said and sighed.

I leaned my back against the headrest and closed my eyes. Two cars followed us and my bodyguards were in them. My secretary is with me in this car.

"Ms. Jesse, your Dad sent it," my secretary told me and my eyes widened.

I looked at the paperbag she was holding. Nakangiting kinuha ko ito
mula sa mga kamay niya.

"Thanks, pretty," pagpapasalamat ko sa kanya. Iyon ang madalas kong itawag sa mga babaeng nakauusap ko. Mahina kasi akong makaalala sa mga pangalan nila.

"Happy birthday, daughter," iyan ang nakasulat sa card ng paperbag at muling sumilay ang matamis kong ngiti.

I'm, 35 years old now... Hmm... I'm too old na pala...

When we returned to the hotel, I received a bouquet of red roses. My secretary quickly took it away from me. Nang makita ang paglukot ng mukha ko.

"Who gives this? She's allergic to flowers," my secretary said coldly.

Napatingin ako sa bulaklak nang akmang itatapon na iyon ng bodyguard ko. I love flowers but...nagre-react ang katawan ko lalo na kung makaaamoy ako ng mga ito. Sadly...

"Ipamigay niyo na lamang po 'yan," sabi ko, "Wait," pigil ko habang nakatakip ang likod ng kamay ko sa ilong ko, "Please, huwag mong itapon. Sayang naman," I added. Ang ganda pa naman niya.

Napahawak ako sa dibdib ko nang sumikip ito. Napasobra yata ang paglanghap ko ng amoy ng bulaklak.

Nagsimula na rin akong umubo at alam kong namumula na ang ilong ko. Nararamdaman ko na rin ang pangangati nito.

"What's going on here?" I stopped coughing when I heard that cold, baritone voice. My heart beat faster and the hair on my body started to stand up.

"Sir Eryx..."

Unti-unti akong lumingon sa lalaking lumapit sa amin. Una kong tiningnan ang mamahalin na black leather shoes niya at alam kong branded talaga iyon. Pangalawa sa mahahaba niyang bunti na hapit na hapit ang dark blue slacks niya. Pataas sa katawan niya at isang dark blue coat at sa loob no'n ang puting longsleeve niya, itim na necktie sa leeg.

Tila may kung ano ang bumundol sa dibdib ko sa sobrang lakas ng kabog nito at unti-unti kong nakita ang guwapo niyang mukha... Ang panga niyang nai-imagine ko na kung paano umigting. Ang makinis niyang pisngi, ang matangos niyang ilong na may kahabaan at pataas sa kanyang mga mata na tila hinihigop ka sa paraan nang pagtitig niya sa 'yo. May kalamigan ang kulay tsokolate niyang mga mata at ang makapal niyang kilay na halos magdikit na dahil salubong ang mga ito. Ang buhok niyang itim na itim na naka-brush up.

He looks like an angel and he is so perfect created by God... His face is cold and expressionless... He is also very tall and has a beautiful body. Model type...

Nagtama ang mga mata naming dalawa at nakikita ko sa mukha niya ang pagtataka nang makita ako... O baka nagkamali lamang ako sa pagbasa ng emosyon niya. Pero gayon pa man, wala akong nakikitang pagkilala sa akin... O tamang sabihin ay hindi niya ako nakikilala o hindi naaalala rin.

"What's going on here?" muling tanong niya. Napangiwi ako. Dahil nag-iwas na siya nang tingin sa akin. 

Humaba ang nguso ko dahil hindi man lang tumagal ang titig niya sa akin. Snob talaga kahit na kailan!

Pero muli kong pinasadahan ko ang suot-suot niya ngayon... What...when did he wear something like that?

"Jesse, what happened?" I turned to the man who approached me.

I saw Arzeil, my friend in Dubai. He is a handsome man, the son of a rich business tycoon and he's a famous singer throughout Asia.

When he saw my condition, he immediately gave me his white handkerchief and I gently reached for it and covered my nose. Hinapit pa niya ako sa baywang bagay na hindi ko na ikinagulat pa dahil madalas niyang gawin ito sa akin at tiningnan ko naman ang lalaking nasa harapan ko ngayon.

Walang emosyon na nakatingin sa isang direksyon... Sa amin ba siya nakatingin? Especially on my waist and Ayzeil's arm. His face was dark. I do not know why.

"Eryx," Arzeil uttered his name.

"Arzeil," he also said.

"When did you come to the Philippines?" Arzeil asked friendly. They look like they know each other...but I don't have time to watch them and listen to what they are talking about.

"Two weeks ago," Eryx answered.

I removed Arzeil's arm from my waist because Eryx was glancing there and he looked at me for a moment.

"We're going to our suite, Arzeil. Just follow if you want," I said with a smile and looked at the hotel's service screw.

He looked scared because I could see the paleness on his face. I approached him and he retreated slightly. I patted his shoulder and he looked at me shyly.

"Don't be afraid. You just did your job...and please tell the person who gave me the flower, thank you. I liked it but not my nose," I said with a smile so he wouldn't feel guilty for what happened to me a while ago. Baka isa sa kinakatakutan niya ang mapasibak siya sa trabaho niya. Iyon ang hindi mangyayari.

Even though he was shy, he smiled at me, "It's true what they say that you are very kind Ms. Jesse." I nodded my head.

"Good night," I said as I walked towards the elevator. My bodyguards and my secretary followed me.

Anim ang bodyguard ko at nang makasakay na kami sa elevator ay nasa likuran namin ng secretary ko ang apat at ang dalawa ay nasa gilid namin na nasa unahan naman.

Ngunit bago pa sumara ang pintuan ng elevator ay nahagip pa ng mga mata ko ang apat na pares na mga matang nakatingin sa akin.

Isang matamis na ngiti ang ibinigay ko kay Arzeil pero nawala rin iyon nang makita ko ang lalaking nakatingin din sa akin. Walang emosyon...

But still I smiled at him. Before the elevator closed for good. I touched the side of my lips and the nervousness in my chest didn't even disappear. I just shook my head and smiled.

Ang lalaking binigyan ko ng mensahe sa interview ko kanina ay ngayon muli kong nakita makalipas...ang ilang taon nga ba?

Eleven? Oh, it's almost 12 years...

Sa Cebu na kaya siya nanirahan sa nakalipas na mga taon? At bakit mukhang big time na siya ngayon?

Sa pagkakaalala ko ay isa lang siya tagapangalaga ng mga kabayo noon ni Grandma at naging kargador ng mga prutas sa palengke.

At totoong 13 years old pa siya noon na hindi talaga halata sa katawan niya at maging mukha niya.

May mga kaedad niya rin noon ang nakapapansin sa kanya. Maging ang mga matatanda yata ay ganoon din.

Ganoon siya ka-attractive sa mga tao pero napakabata pa niya. Nalaman ko rin noon na tanging ang Tiya Lucy niya na lamang ang kasama niya sa buhay at siya talaga ang nagtatrabaho para sa araw-araw na gastusin nila. May sakit kasi ang tiyahin niya at sa pagkakaalala ko rin ay baguhan lang siya sa hacienda ni Grandma.

Namasukan lang siya dahil na rin kay Mang Albeo. Hindi nga tumatanggap ng minor si Grandma pero dahil naawa siya sa kalagayan ni Rykiel ay tinanggap niya ito.

Wala na akong alam pa tungkol sa mga magulang niya na kung bakit ang Tiya Lucy niya lamang ang kasa-kasama niya.

At ang sungit-sungit niya noon sa akin. Hindi siya namamansin. Napakalamig ng turing niya sa akin. Dahil bakasyon ko nga at gusto rin ni Grandma na ma-enjoy ko pa ang pag-stay ko sa San Francisco ay pinasama niya ako sa isang tauhan niya.

Ang guwapong binatilyo na crush ng bayan. Walang kaso sa akin kasi ang turing ko lang sa kanya noon ay isang bata lang. Pero kakaiba kung kumilos. Ang akala mo naman ay mas matanda siya kaysa sa akin.

Ang dami niyang pinagbabawal sa akin at isa na roon ang kausapin siya. Inis na inis nga siya ng tawagin ko siyang bata.