ㅡ Idealnie! ㅡ Krzyknął mężczyzna przy sprzęcie. ㅡ Zaśpiewaliście perfekcyjnie. Teraz jeszcze kilka spraw i już jutro można opublikować.

Uśmiechnąłem się szeroko na wieść, że to koniec nagrań i będę mógł spokojnie przygotować się do rozmowy z Jiminem.
Gdy tylko wyszliśmy z pomieszczenia nagraniowego mężczyzna nas uściskał gratulując.

ㅡ Jimin, dziwnie chodzisz...

ㅡ Skurcz mnie złapał. ㅡ Uśmiechnął się nieśmiało patrząc na mnie. ㅡ Mogę już iść?

ㅡ Tak, ale przyjdź rano.

ㅡ Mam pracę. Szef tym razem mi nie odpuści. Nie wyrwę się, przepraszam.

ㅡ To rzuć tą pracę. ㅡ Rzekłem łapiąc jego dłoń. ㅡ Pomogę Ci.

ㅡ Co takiego? ㅡ Spytał zaskoczony. ㅡ Nie rzucę jej, Kook. Podoba mi się tam.

Westchnąłem i mocno trzymając jego dłoń wyszliśmy z pomieszczenia wchodząc do kantorka obok.

ㅡ Dlaczego nie? Przez tą piosenkę zarobisz więcej niż jako kelner. Zresztą ja mogę..

ㅡ Nie chcę od ciebie pieniędzy, Jungkook. Pamiętaj, że tej piosenki nie śpiewam z własnej woli.

ㅡ Kochanie, wiem.. ㅡ Objąłem go w pasie. ㅡ Ale...

ㅡ Już znasz moje zdanie, Kook. ㅡ Odsunął się podchodząc do drzwi. ㅡ Pójdę już.

ㅡ Wprowadź się do mnie. ㅡ Rzuciłem szybko zanim wyszedł. Już od jakiegoś czasu chciałem zacząć z nim ten temat, ale nie było okazji, a nie chciałem psuć chwil.

ㅡ Co? ㅡ Spojrzał na mnie. ㅡ Jakie wprowadzić?

ㅡ Wiem.. To... To za wcześnie. Przepraszam. Ale tylko przy tobie zawsze się wysypiam, gdy zostajesz na noc... Jestem szczęśliwy, że w końcu nie budzę się sam i nie ma samotnego śniadania jak zawsze. Spędzasz u mnie dużo czasu, dlaczego nie zamieszkasz ze mną? ㅡ Spytałem. Cholernie chciałem by się zgodził. Kiedy jeszcze się nie znaliśmy brałem leki na sen, bo miałem trudności, dlatego nie zwracam uwagi na godzinę, kiedy jestem w swoim studiu nagrań, ale teraz, gdy mam Chima zasypiam niemalże natychmiast bez tego świństwa. Nie mówiłem mu o tym, bo po co skoro już ich nie biorę i to dzięki niemu.

ㅡ Ja... Nie jestem jeszcze na to gotowy. Przepraszam. Zobaczymy, kiedy indziej.

I właśnie wtedy poczułem małe ukłucie, ale nie mogę go za to winić.
Spuściłem głowę wzdychając.

ㅡ Jungkookie... ㅡ Szepnął kładąc dłoń na mym policzku. ㅡ Nie bądź smutny. Naprawdę cię kocham, ale nie chce jeszcze się przeprowadzać i żyć na twoim rachunku.

ㅡ Nie będziesz nic musiał robić wystarczy, że będziesz. Ze mną. ㅡ Powiedziałem cicho.

ㅡ Kiedy indziej, Jungkook-ah. Jest jeszcze coś o czym chcesz porozmawiać?

ㅡ Za dwa dni jadę w trasę, a ty razem ze mną. Rozumiem, że nie chcesz, ale to nie tylko ja o tym decyduje. Dzisiaj wypuszczą tą piosenkę, a za dwa dni ją zaśpiewamy. Na scenie.

ㅡ Nie zgadzam się. ㅡ Mruknął. ㅡ Nigdzie nie jadę. ㅡ Cofnął się krok do tyłu.

ㅡ Jimin...

ㅡ Nie. Przestań robić wszystko za moimi plecami. Nie decyduj za mnie czego nie chce. Powiedziałem nie i tak ma być.

ㅡ Ale to... ㅡ Wyszedł trzaskając drzwiami. ㅡ Może ci zaszkodzić. ㅡ Dokończyłem. Westchnąłem ciężko i z urwanym oddechem. Usiadłem na podłodze opierając się o szafki, a po policzku spływały łzy. Sam nie wiem dlaczego.
Może dlatego, że Chim przeze mnie jest zły? Nie wiem.

Po kilku minutach ktoś wszedł do środka. Spojrzałem w tamtą stronę widząc brata?

ㅡ Kookie? Wszystko w porządku? ㅡ Spytał zamykając za sobą drzwi i kucając przede mną. ㅡ Spotkałem Jimina po drodze i mi powiedział, gdzie jesteś. Pokłóciliście się?

Wzruszyłem ramionami na znak niezrozumienia. Sam nie wiedziałem, ale.. Mogłem się domyślać, że tak.

ㅡ O co?

ㅡ Nie chcę gadać. ㅡ Szepnąłem chowając twarz pomiędzy nogami.

ㅡ Rozumiem. ㅡ Usiadł obok obejmując ramieniem. ㅡ Przyszedłem powiedzieć, że u ciebie w mieszkaniu czekają rodzice, ale jak chcesz mogę powiedzieć, że dzisiaj naprawdę nie masz czasu i...

ㅡ Nie. Nic nie mów im. Zaraz tam pójdziemy. ㅡ Powiedziałem.

ㅡ Powiesz o co poszło?

ㅡ Na początku gadaliśmy o jego pracy. Mówiłem, że niech ją rzuci, bo zarobi więcej dzięki tej piosence. Potem powiedziałem, że ma się wprowadzić do mnie, ale się nie zgodził, a później, że musi ze mną jechać w trasę. Po tym zdenerwował się mówiąc bym nie decydował za niego i za jego plecami, ale to nie ja decyduje. Tylko prezes. On kazał, by Chim jechał, a ja nie mam nic do gadania.

ㅡ Kookie, wytłumacz mu to wszystko. Powiedz jak jest.

ㅡ Teraz jest zły na mnie. Później teraz chodźmy do domu. Rodzice czekają.

ㅡ Jesteś pewny?

ㅡ Grałem już dwie dramy. Jestem niezłym aktorem. Chodźmy. ㅡ Wstałem z podłogi wycierając jeszcze oczy rękawem po czym wyszedłem z bratem z kantorka, a następnie z budynku wsiadając do mojego auta.

ㅡ Jesteś pewny, że możesz kierować?

ㅡ Tak. Nie martw się. To i tak niedaleko.

Jimin POV.

Wszedłem do domu zamykając drzwi, że aż cały dom się zadrżał. Byłem wkurzony. Jak mógł decydować za mnie?

ㅡ Jimin? ㅡ Spytał brat pojawiając się w korytarzu. ㅡ Co jest?

ㅡ Wiesz co się dowiedziałem? Że za dwa dni jadę w trasę. Super, prawda? ㅡ Spytałem sarkastycznie. ㅡ Tylko szkoda, że ja o niczym nie decydowałem.

ㅡ Chociaż zwiedzisz kawałek świata. ㅡ Rzekł. ㅡ Dlaczego tak się burzysz? To nic takiego. Zresztą nie jedziesz tam na zawsze, a z brzuchem raczej nie wrócisz.

ㅡ Hyung! ㅡ Krzyknąłem wytrącony z równowagi.

ㅡ Jiminnie! ㅡ Usłyszałem głos rodzicielki, który stanęła obok brata. ㅡ Jak jedziesz w trasę to zabierz ten karton i...

ㅡ Nie. Nigdzie nie jadę.

ㅡ Ya, Chim.. Przecież to nic złego.

ㅡ Nie chcę występować przed tysiącami ludźmi. Zawsze w takich sytuacjach zapomnę czegoś, albo co gorsza ucieknę przez strach.

ㅡ Będziesz tam z Jungkookiem, Jimin.

ㅡ Jihyun ma rację. Nie będziesz tam sam, skarbie. To twoja szansa, Jiminnie. Pomyśl nad tym.

ㅡ Zobaczę. ㅡ Westchnąłem cicho.

ㅡ Sądząc po tym... Pokłóciliście się?

ㅡ Niestety. ㅡ Wywróciłem oczyma. ㅡ I... Chyba przeze mnie. Ja się zdenerwowałem.

ㅡ Lepiej z nim pogadaj, bo jak macie jechać wspólnie w trasę to lepiej być pogodzonym.

ㅡ Tak. Masz rację. Jutro do niego pójdę.

ㅡ Nie. Idź teraz. ㅡ Powiedział. ㅡ Nie przepuszczę cię do pokoju.

ㅡ Hyung...

ㅡ Idź, kochanie. ㅡ Poparła matka.

Mruknąłem pod nosem wychodząc niechętnie z domu kierując się wolnym krokiem w stronę centrum.

*****************

07.07.20

Hejka!
Jak wam mija dzień?
Podoba się?
Miłego dnia, nocy!!