Met een verslagen blik staar ik naar de puinhoop. Ik heb mijn keuken in een regelrechte voedselfestijn veranderd. Overal liggen wel vlekken melk, deeg of stukjes chocolade. De bedoeling was om koekjes te bakken, maar ik heb overduidelijk gefaald. Het is nog een wonder dat er nog geen borden gesneuveld zijn.

'Ik ben thuis!' Op de weg heen had hij me nog gebeld, maar ik had niet gedacht dat hij zo snel thuis zou zijn.

Ik kijk geschrokken om mij heen als ik de sleutel in het slot hoor gaan. Misschien is er nog genoeg tijd om mij onder de bank te verstoppen. Dan wordt mijn schort maar een beetje vies door de grond, het maakt niet veel uit zit toch al onder het deeg.

De deur gaat open en ik besef dat het te laat is om te verstoppen. Ik weifel of ik de lampen uit moet doen, maar dat zal waarschijnlijk ook niet veel helpen.

Met geschrokken ogen staart mijn man langs de ruimte. Hij strekt zijn arm uit om een pak melk van de grond af te halen. Niet dat de chaos ook maar een beetje verminderd. Overal liggen blikken, potten en er liggen zelfs wat sloten op tafel. Je wilt niet weten wat er is gebeurd hier binnen.

'Wat is er hier gebeurd?'

Beschaamd loop ik naar hem toe, mijn handen in elkaar gevouwen.

'Ik probeerde koekjes te bakken,' geef ik eerlijk toe. Met een glimlach zet Lars zijn koffer neer en loopt hij naar me toe.

'Arme Melissa,' zegt hij als hij troostend mijn schouder aanraakt. Knuffelen doet hij niet, hij wil niet ook onder zitten.

'Moet ik helpen?' biedt hij aan terwijl hij het suiker op een hoopje schuift.

'Laat maar, ik kan het toch niet,' antwoord ik daar op, kijkend naar de zooi.

'Natuurlijk wel,' glimlacht Lars voor hij mijn handen pakt en ze tegen de kan aanplakt.

'Begin maar met een beetje melk.' Ik glimlach naar hem als hij dat zegt en druk een zacht kusje op zijn lippen. Iedere dag weer herinner ik me waarom ik met hem ben getrouwd.

Hierin heb ik de Found verstopt.