Άυπνος διαβαίνω το λειβαδι της άνοιξης χρωμάτων σε ένα υγρό καμβά κάπου κοντά στα ξημερώματα, τη στιγμή που τα πορτρέτα σε κοιτάνε διαφορετικά από το μεσημέρι
Το βλέμμα τους απροσδιόριστο ,έχει κάτι από λύπη , συναισθηματικές μεταβολές, επίγνωση του θνητού των υλικών δημιουργίας τους
Στους τοίχους που με συνθλίβουν στην ανύπαρκτη αγκαλια τους
Σε νύχτες που με σκεπάζουν νεκρικά με το μαύρο τους μετάξι τυλίγοντας με στοργικά σφιχτά στην αγκαλιά τους
Σε κάποιο ξημέρωμα που με βρίσκει πάντα κοιμησμενο απελπισμένο χωρίς να στέλνει φως στο δωμάτιο
Σε πύργους από πορσελάνη έθαψα απόψε τις ελπίδες μου
Όταν θα πέσουν θα είναι όλα ερείπια με τρόπο καλλιτεχνικό
Θα χρειαστεί χάρτη θησαυρού οποίος θελήσει να βρει τις ελπίδες μου
Τρώω ποπ κορν θεατής πρώτος από όλους της πτώσης μου
Βάζω λίγη μουσική
Ο παλμός της έγινε ίδιος με τον παλμό μου
Σκέφτομαι ελπίζοντας να μην σταματήσει πάνω που αφουγκράστηκα το σφυγμο να επιβραδύνει