Liderka kpopwego zespołu walczy o to, by nie doszło do jego rozpadu. Ich debiut się udał, ale z czasem ich popularność zaczęła zanikać i wytwórnia przestała w nie inwestować na rzecz męskiego dobrze sprzedającego się zespołu. Przyjaźń między dziewczynami przechodzi wiele prób przed tym, by zaryzykować ostatnim comebackiem przed wygaśnięciem kontraktu z nadzieją, że będzie on sukcesem.

Dramę można spokojnie przyrównać klimatem do Imitation, z jednym wyjątkiem. Ta była taka... bardziej życiowa. Tu dziewczyny niekiedy bardzo różniły się charakterami i poglądami. I mimo wizerunku uroczych dziewczynek jako zespół, na co dzień nie odmawiały alkoholu i chodzenia po klubach. Drama poruszała podobne aspekty przemysłu k-popu co Imitation, ale jednak robiła to trochę z innej strony. Tutaj faktycznie był poruszony temat wizji k-popwych idoli jako przedmiot do robienia pieniędzy. Dodatkowo poprzez brak wątku miłosnego nie miało się uczucia podczas oglądania, że czyta się takie dobre fanfiction (jak miałam niekiedy przy Imitation). I wręcz dzięki temu, temat przemysłu K-POPu można było odebrać bardziej na poważne. Jestem zakochana!

Warto też wspomnieć o obsadzie. Czyli o tym, że w większości to prawdziwi idole i idolki — a mimo to gra aktorska trzymała poziom. Mało tego... W główną bohaterkę wcielała się Hani z EXID, czyli zespołu, który przechodził bardzo podobną drogę co zespół z tej dramy i skończyło się na tym, że płakała, czytając skrypt. A w internecie przy EXID ludzie wymieniali też takie zespoły jak GFRIEND czy Brave Girls. To tylko udowadnia, że historia wcale nie jest taka niemożliwa.