Przyjaciele z dzieciństwa, którzy goniąc to samo marzenie, stają się swoimi rywalami. Po latach spotykają się na przygotowaniach do egzaminów na wymarzoną uczelnię, co ponownie ich zbliża do siebie.

Coraz bardziej się upewniam, że Tajskie dramy zupełnie mi nie leżą i trudno mi się je ogląda. Nie ciągnie mnie do drugiego sezonu, chociaż zdaję sobie sprawę, że z pewnością będzie ciekawszy. Jednak to nie w tym rzecz... To nie pierwszy raz, kiedy w tajskiej produkcji podobają mi się tylko rzeczy wizualne, a nie przekaz, chemia, gra aktorska, fabuła czy cokolwiek innego (wyjątkiem była tajska wersja Boys Over Flowers) Potrafiła zaskoczyć i czasem była urocza, ale nie raz denerwowałam się na absurdalne decyzje bohaterów. Dodatkowo totalnie nie czułam romantycznej relacji między bohaterami. Wręcz miałam second lead syndrome, który wydawał mi się jedynym logicznym wyjściem. Mino, że była krótka, to bardzo się męczyłam, by ją skończyć. Może nie potrafiłam zrozumieć głębszego dna... Może kilka rzeczy wyjaśni się w drugim sezonie... Nie wiem, czy kiedyś nabierze mnie ochota, żeby to sprawdzić. Trzeba jednak tej dramce przyznać jedno — TO NAJPIĘKNIEJSZA DRAMA, JAKĄ W ŻYCIU WIDZIAŁAM. Nie wiem, czy istnieje na świecie coś piękniejszego. Kolorystyka, kinematografia, dobrana muzyka... Dosłownie dzieło sztuki, gdzie dosłownie każde ujęcie wygląda jak najpiękniejsza pocztówka z Tajlandii. Może kiedyś dam jeszcze szansę tajskim produkcjom... Jako że mam jeszcze kilka tytułów na liście, jednak poczekam na odpowiedni moment.