Bilbo podał Mayi i Matthewowi herbatę.

Itan tymczasem leżał skulony (inaczej  nie mieścił się na małym, hobbickim łóżku. )

Baggins spojrzał na niego zdziwiony.

- Musiał być baaardzo śpiący. Nie zjadł nawet kolacji! Ani drugiej kolacji, ani trzeciej, ani czwartej...

- Itan bronił nas przez całą podróż. Gdzieś przy Starym Lesie napadli nas Wargowie. - wytłumaczyła szybko dziewczyna. - Jeden z nich ugryzł ( to byłam ja! ) go w nogę. Potem cały czas w nocy trzymał wartę. Trzeba mu dać spokój. Tymczasem czy mogę dokładkę tego sernika? Jest pyszny, obiecuję, że potem go odpracuję.

- Czy ty zwariowałaś?! - zawołał Bilbo.- Sernik? Odpracowac? To obraża wszystkich Hobbitów. Ty dostaniesz tyle sernika ile chcesz, za darmo. Wnieśliście tyle ciekawych rzeczy. Wszyscy już was lubią. Nakładaj sobie wszystko co chcesz i ile chcesz. Nie jesteście tacy jak krasnoludy...- Baggins przypomniał sobie, jak "odwiedzili" go i zmienili jego życie na zawsze. Thorin zmarł podczas Bitwy Pięciu Armii, Dis-jego siostra przejęła władzę w Ereborze,  bo Kili i Fili byli za mało dorośli.
Zrobiło mu się aż smutno.

Bilbo wyszedł na dwór i zaczął palić fajkę. Nadal nie mógł nie pozbierać po śmierci  przyjaciela. I wtedy, kiedy doszły go plotki, że Itan zginął.

Wiedział jednak, że Thorin może być spokojny o swoje królestwo.

Po chwili wrócił do norki i się uśmiechnął. Matthew zasnął na siedząco a Maya położyła się obok Itana. Byli bardzo zmęczeni.
Dodam to: płaczcie.

***
Legolas i Arkadia pożegnali swoich gospodarzy, po czym wyruszyli dalej.

Jechali już kilka godzin, więc postanowili się już położyć. Rozłożyli jako taki obóz.

- Arakdia, napij się. - Leoglas rzucił elfce wodę. Jeszcze z Mrocznej Puszczy.

- Dzięki.
Po jakimś czasie spali już przy ognisku.

Legolas POV
Do mojego snu wdarł się wspaniały zapach. Przypomniałem sobie, że jadłem wczoraj rano.

Otworzyłem oczy. Zapach się nasilił.

JAJECZNICA. Mniam.

- O, widzę, że śpiąca królewna raczyła się obudzić. - przywitała mnie Arakdia.

- Tak, ja też się cieszę, że Cię widzę.- odparłem przesuwając się.  Muszę zdobyć pożywienie...- Mówiłem ci kiedyś, że BARDZO się lubię?

- Nie dostaniesz jajecznicy.  Ta jajecznica jest moja. Jest wiele jajecznic, ale ta jest moja.- warknęła na mnie wojowniczka.

- Proszę...- zrobiłem słodkie oczka.

- Nie.

- Błagam...

- Nie.

- Oj weź...

- Spadaj.

W odpowiedzi przygniotłem Arkadię do ziemi. Może trochę za mocno, ale to na rzecz jajecznicy.

- Dostanę śniadanko? - zapytałem.

Arkadia POV

- Jeszcze  czego!-  odpowiedziałam. Jeśli ten debil myśli, że oddam mu moją jajecznicę to się myli.

Dobra, teraz już przesadza. Zbliżył się ZA BARDZO.

Nie wiem dlaczego zaczęłam chichotać jak głupia nastolatka i zarumieniłam się. Wcale nie próbowałam zwiększyć odległości między nami.

Twarz Legolasa  była już bardzo blisko...
Wtedy przypomniałam sobie po co tu jestem. Po co, a raczej dla kogo wyruszyłam na tą wyprawę.
Dla Itana.

- Dobra złaź. Dostaniesz jajecznicę.- powiedziałam zwalając go z siebie.

Nałożyłam księciu śniadanie i podałam. Sama również zjadłam sporą porcję, bo muszę mieć  siłę na podróż.

Narrator 3osobowy

Elfowie jedli sobie w ciszy, gdy nagle usłyszeli trzask łamany gałęzi.
Leoglas zareagował szybciej i wyciągnął łuk. Naciągnął strzałę i czekał w gotowości.

Arakdia stanęła za nim (ostatnio była słaba i gorzej radziła sobie z walką.)

- Mae govaen, mellen-nin.* - powiedział...Gandalf!!! Wyszedł zza krzaków.

- Mm...macie tu jajecznicę,  poproszę o porcję.- rzekł czarodziej  i jakby nigdy nic rozsiadł się na pniu drzewa.

Legolas dał mu swoje śniadanie patrząc zdziwiony.

- Hannon le, * chłopcze. Legolas. Jestem prawie pewny, że urosłeś o jakiś centymetr od tego lipca.

- Ee...nie, mam wyższe buty. Nie rosnę od jakiś stu lat.- powiedział elf.  Arkadia nadal stała w tym samym miejscu z szeroko otowrzoną buzią. 

- O, a ty Arakdio schudłaś i to bardzo. Powinnaś więcej jeść. - powiedział Gandalf zjadając śniadanie Arakdii.

- Mithrandir. Co ty TU robisz?!- zawołała w końcu wojowniczka.

- Ech, to długa historia. Którą chętnie opowiem.

***
Itan obudził się, bo był bardzo głodny.
Wstał ostrożnie, żeby nie obudzić Mayi i ruszył do ogrodu. Nie chciał wyjadać chleba Bilba.

Tam zerwał parę jagód, które z chęcią zjadł. W Shire było o wiele cieplej niż w reszcie świata.

Gdy tak siedział na gałęzi i jadł owoce usłyszał krzyk. Niewątpliwie należał do kobiety.

Popędził w stronę głosu. To było tuż przy rzece.
A raczej w niej.

W wodzie topił się   hobbit, hobbitka i...małe dziecko.

- Pomocy, ratunku!- wrzasnęła kobieta.
Niestety jej mąż poszedł już na dno.

- Dr..drodo... - jęknęła. Spojrzała na Itana, który właśnie wskoczył do rzeki i walczył z jej prądem.

Hobbitka czuła, że już nie da rady dłużej utrzymać się na wodzie. Dziecko, które miała na rękach położyła na desce pozostałej po łódce.

- Zaopiekuj się Frodem. Proszę. - szepnęła jeszcze i puściła przybrzeżne trawy.

- Law! Nie! Trzymaj się! Dopłynę do ciebie...- wrzasnął Itan. W ostatniej chwili wziął na ręce Froda i załapał na rąbek sukienki kobietę. Wyłowił ich i popłynął do brzegu.

Hobbici, którzy usłyszeli krzyki przybiegli już na miejsce.

Elf położył dziecko na trawie i zajął się hobbitką. Nie wiedział jak ma na imię, ile ma lat, kim jest. Wiedział tylko, że MUSI ją uratować.

Była blada jak ściana, mocno poobijana przez głazy w rzece.

- Zaopiekujesz się nim?- spytała z wielkim wysiłkiem.

- Tak, oczywiście. Ale jak wyzdrowiejesz to ci go oddam. Wyleczę cię, przysięgam. - Itan wiedział, że kobieta za długo była w wodzie.

Przybiegł Baggins, Maya i Matthew.

- Bilbo. - jęknęła ranna.- Przygarnij Froda, wiesz, że jest dobry. Ma dopiero trzy lata...

- Oczywiście. - powiedział hobbit. Wtedy kobieta się uśmiechnęła i zamknęła oczy ostatni raz.

Tydzień później odbył się pogrzeb, ciała Droda nie znaleziono. Wszyscy mocno to przeżyli, chociaż prawie nikt nie lubił tych dziwnych Hobbitów za życia.

Frodo zamieszkał u Bilba, przyjął jego nazwisko a Baggins stał się jego prawnym opiekunem.
Mały nie rozumiał jeszcze co się stało.

- Gdzie jest mama?- spytał raz Itana, którego bardzo polubił.

- Nie będę kłamać. Twoja mama poszła spać na zawsze, wiesz? Ale teraz będzie przy tobie zawsze i będzie się tobą opiekować...kiedyś, za wiele lat się jeszcze spotkacie.- powiedział Itan przytulając Froda.

Mały był bardzo mądry. Zrozumiał to i po jakimś czasie uspokoił.

Znaczy się...nie uspokoił, bo w Bag End odtąd nigdy nie było cicho.

Tymczasem Arakdia, Leoglas i Gandalf byli coraz bliżej.

Witam. Jak się podoba rozdział? Szczerze jestem z niego zadowolona. Było w nim wszytko co chciałam zmieścić.
Tak oto  rozpoczyna się era Władcy Pierścieni. Mały Frodo został osierocony (dokładnie jak w książce.) Do Thranduila i Kathrine wrócimy w następnym rozdziale.

- 1030 słów.
-MOD-MAJ

* Witajcie, przyjaciele.

* Dziękuję.