Δεν ξερω τι να πω.
Τα λογια εσωκλειστα στα τοιχωματα του μυαλου μου.
Χτυπανε να βγουν μα ολο κατι γινεται και πνιγει τον αγωνα τους να ακουστουν.
Σπανε τα τοιχωματα.
Κιυστερα ξαναχτιζονται.

Αυτα τα λογια δεν ξερω ποτε θακουστουν.
Ειναι ωρα πια.
Βασανιζομαι αλλα παλευω να κρατηθω σταθερος και ηρεμος.
Η ομορφια σου δεν με βοηθαει.
Λιωνω οταν  κοιταζομαστε κιοταν αγγιζομαστε.
Κιεσυ ρωτας αν σαγαπω.

Ελα να γκρεμισουμε τα τειχη μαζι.
Ειναι κριμα να διακινδυνευουμε τον ερωτα μας για να χουμε ενα φρουριο.
Ειναι κριμα τα λογια μας να σβησουν απελπισμενα τη στιγμη που μπορουν να μας κανουν χαρουμενους.
Ζητησες να το παλεψω μαζι σου και να μεινω διπλα σου.
Ελα και βοηθησε με.