Właśnie siedziałem na ławce pod drzewem obok naszej uczelni. Bardzo lubię sztukę i choć mało osób o tym wie, to czasem rysuje hobbistycznie.

Mój przyjaciel Taehyung ma swoją galerię, więc bywa, że pomaga wystawić moje obrazy. Mimo wszystko to on jest bardziej rozpoznawalny. Porównywany do Van Gogha.

Położyłem na swoich kolanach szkicownik i bez zastanowienia zacząłem tworzyć piękny krajobraz, którego byłem ostatnio świadkiem. Rozciągająca się aż po horyzont wysoka trawa, słońce, które dopiero zaczynało swoją wędrówkę, pole słoneczników i drobną dziewczynę wpatrzoną w nie z dobrocią.

Zaraz.

Dokładnie przyjrzałem się rysunkowi. Tam nigdy nie miała znaleźć się ta dziewczyna. Moje ręce samoistnie tworzyły sztukę wraz z tą niewinną studentką.

Muszę przyznać, że wpatrywałem się w ten obrazek zdecydowanie za długo. A szczególnie w postać wśród słoneczników.

Nagle usłyszałem piękny śmiech, który brzmiał tak słodko i znajomo. Pokręciłem mocno głową. W tamtej chwili czułem się jakby rysunek ożył.

Wszystko działo się tak wtedy. Delikatny szum wiatru, odgłos pocierającej o siebie trawy, śpiew ptaków i jej łagodny śmiech.

Jak oczarowany przesunąłem dłonią po kartce i sam uśmiechnąłem się słysząc to kolejny raz.

I wtedy doszło do mnie, że to nie mój obrazek, ani nawet nie moja wyobraźnia. Śmiech ucichł zastąpiony  kobiecym głosem.

- On? To Kim Namjoon z czwartego roku - odezwała się Hyuna.

Znałem ją, bo kiedyś udzielałem jej korepetycji z angielskiego, gdy jeszcze była w liceum.

Obok niej znajdowała się ta cudowna, czerwonowłosa dziewczyna, która po raz kolejny sprawiła, że zabiło mi szybciej serce.

*

Oderwałaś wzrok od jego starannego pisma, by zobaczyć dokładnie i równo złożoną kartkę. Delikatnie złapałaś ją w dłonie i rozłożyłaś.

Twoim oczom ukazał się rysunek, o którym pisał Namjoon. Byłaś pod ogromnym wrażeniem jego dbałości o szczegóły.

I wtedy twój wzrok utknął na postaci, która wyglądała dokładnie tak jak ty. Wciągnęłaś powietrze doskonale pamiętając tamten dzień.

Ty też go widziałaś.