- Dlaczego taki jesteś? - zapytał nagle Jimin.

- Taki, czyli jaki? - zdziwiłem się nieco. Nie miałem pojęcia o co mu chodzi.

- No.. Taki... Inny. Po prostu nie poznaję cię. W szkole-

- W szkole jestem kimś innym, Jimin. W domu nie muszę nikogo udawać.

Spojrzał na mnie jakoś tak inaczej. Jakby próbował przewiercić mnie spojrzeniem.

- Czy nawet w domu mam grać narcyza? - zapytałem po chwili.

- Nie. Przepraszam, po prostu zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę cię nie znam. Poznałem tylko tego narcystycznego dupka.

- Hm, więc oczekujesz, że przejdziemy z matematycznych tematów do mnie, tak? - powiedziałem wprost. Nie chciałem bawić się w niedopowiedzenia. Nic dobrego by z tego nie wyszło.

- Mogę zacząć mówić o sobie, jeśli chcesz - zaoferował, rozkładając ręce.

- Nawet jakby, to nie wiem od czego zacząć - powiedziałem zamyślony. Nie wiedziałem na ile mogłem mu zaufać. W końcu zapyta skąd wzięło się moje zachowanie, a ja nie będę wiedział co mu odpowiedzieć.

Każdy ma swoją przeszłość, ale czy trzeba się nią dzielić? Wprawdzie jestem zakochany w Jiminie, ale czy jeśli powiem mu wszystko, zaakceptuje mnie?  Tego nie mogę być pewien w stu procentach.

Kiedy patrzyłem na niego z bliska, mogłem dostrzec jedną rzecz. Jego ręce drżały. Może mi się wydawać, ale Jimin właśnie w tej chwili mógł być zestresowany tą sytuacją.

Przysunąłem się więc do niego i położyłem dłoń na jego białych od zaciskania rękach. Gdy uniósł na mnie wzrok, uśmiechnąłem się lekko.

- Może zacznijmy od tego dlaczego zerwałeś z Kimi - powiedziałem w końcu.

- Bo całowała się z Seokjinem - odpowiedział automatycznie.

- A prawdziwy powód? - spojrzałem prosto w jego oczy, gdy nadarzyła się okazja. Znowu zapadła między nami krótka cisza. Dałem mu czas na myślenie. Nie chciałem, żeby odpowiedź była w jakiś sposób była wymuszona.

- Całowałem się z tobą i... I coś poczułem. Właściwie mam wrażenie, że Kimi była tylko przykrywką dla moich prawdziwych uczuć... Właśnie dlatego teraz tu jestem - wyjaśnił z westchnieniem. - Wiem, że mnie kochasz i w ogóle...

Przerwał i spojrzał na mnie jeszcze raz. Wyglądał tak, jakby szukał we mnie jakiegoś pozwolenia, choć tak bardzo nie wiem na co.

- No tak, kocham cię - skinąłem głową. Czułem się dziwnie zdenerwowany. Mój żołądek wariował, chociaż nie wiem czy to nie niestrawność.

- Jestem tu by przekonać się czy naprawdę coś do ciebie czuję - powiedział, uciekając gdzieś spojrzeniem.

Patrzyłem na niego. Nie poczyniłem żadnego ruchu. Bałem się, że mogę go w jakiś sposób spłoszyć. Byłem tak blisko spełnienia swojego cichego marzenia, że czułem się prawie jak zwycięzca.

- Co masz zamiar zrobić?

Mówiąc co wiedziałem, że stąpam po bardzo cienkim lodzie, ale nie mogłem inaczej.

- Zamierzam cię pocałować - stwierdził drzacym głosem.

Zdziwiony patrzyłem na to, jak niepewnie zbliża się do mnie. Nie ruszylem się ani na centymetr. Nie sądziłem, że to zrobi, a jednak po chwili jego usta zetknęły się z moimi. Aż poczułem dreszcze na plecach. Mój żołądek samoistnie się skurczył. Przymknąłem powieki i oddałem tę delikatną pieszczotę.

Swoje dłonie ułożyłem na policzkach Jimina i przycisnąłem go do siebie, a on nie zaprzeczał. Całował mnie lekko, z uczuciem. Miałem wrażenie, że ten pocałunek jest czymś więcej, niż tylko pocałunkiem.

Po chwili dłonie Jimina spoczęły na moich nogach. Wystraszyłem się nieco, co niemal od razu zostało zauważone.

- Przepraszam - szepnął Jimin, odsuwając się ode mnie. - Wiem, co ci się przydarzyło i nie chcę, żebyś czuł jakikolwiek dyskomfort...

- A więc powiedzieli ci - powiedziałem, jednak nie byłem zły na moich przyjaciół. Ja sam pewnie nie powiedziałbym mu o tym.

Kiedy Jimin skinął głową, sam nachylilem się w jego stronę i złożyłem na jego ustach pocałunek, który natychmiast został pogłębiony przez chłopaka.

Czułem się tak, jakbym sięgnął nieba. Wkrótce dłonie Jimina objęły mnie w talii, a on sam zbliżył się do mnie, by przylgnąć ciałem do mojego ciała.

- Kocham cię - szeptałem między cichymi mlaśnięciami.

- Wiem o tym - powiedział po chwili Jimin, przerywając pieszczotę.

- A ty?

- Ja co? - popatrzył na mnie zdziwiony.

- Kochasz mnie?

Obserwowałem go uważnie. Ociągał się z odpowiedzią, ale było tak, jak tego oczekiwałem. Skinął głową, szepcząc:

- Myślę, że tak - uśmiechnął się. Czułem jak jego drżące dłonie zaciskają się na mojej talii. - Przepraszam cię za wszystkie krzywdy, jakie cię spotkały...

- Myślę, że byłoby za łatwo, gdybyś nie rzucał mi kłód pod nogi. Przynajmniej przekonałem się, że naprawdę cię kocham.

- I przekonałeś się do tego, że jednak jesteś gejem - zaśmiał się cicho, po czym westchnął zadowolony. - Ale nie będziesz wymagał ode mnie bliskości w szkole tak, jak robiła to Kimi, prawda?

- Chce tylko żebyś siedział że mną w ławce. Nic poza tym. Nie chcę być jak Kimi - nadąsałem się odrobinę.

- Wiedziałem - zaśmiał się. - Możemy wrócić do matematyki tylko napiszę esemesa do Yoongiego.

- Po co?

- Powiedzmy, że to taka powinność. Czuję się zobowiązany go poinformować.

- Rozumiem - skinął głową. - Rób to, co musisz.

Sięgnąłem więc po telefon i wystukalem wiadomość.

< Jednak jestem gejem

> Gratuluję. Ja i Hoseok też nimi jesteśmy. Jeśli wiesz o co chodzi ;)

- Co?! - wykrzyknąłem.

Jimin spojrzawszy na wyświetlacz wzruszył ramionami z uśmiechem.

- Są sekrety i sekreciki - powiedział z uśmiechem.

Witajcie, moi drodzy! To wygląda, jak koniec, ale końcem nie jest! Historia w mojej głowie się nie zakończyła, a jej kontynuację zobaczycie w przyszłym tygodniu. Ostatnio zrobiłam okładkę do drugiej części, więc tu Wam ją wrzucę. Widzimy się niebawem!

Jeszcze wstawię tu reklamę, jakby ktoś był zainteresowany kontynuacją tej opowieści.