JA wiem, że to właśnie MNIE Pan Jezus wybrał abym cierpiał jak on na krzyżu, abym to JA leżał właśnie teraz w szpitalu, abym to właśnie JA musiała umrzeć w wieku 18 lat. Zapytacie pewnie czy pogodziłem się już z tym, że niebawem opuszczę ten świat i już  nigdy nie zobaczę słońca, ludzi, natury, zwierząt a przede wszystkim swojej rodziny, a raczej mamy, która porzuciła mnie z chwilą w ktorej się dowiedziała, że jestem śmiertelnie chory i umrę nie wiedząc kiedy umrę. Ehhh, dość już tych moich żalów. Chciałbym wam opowiedzieć coś wesołego. Mój lekarz prowadzący się zmienił, tego starego dziadka zastąpił młody, przystojny lekarz. Kiedy po raz pierwszy wszedł do mojej sali, poczułem mocne i szybsze bicie serca  w klatce piersiowej. Po raz pierwszy czułem coś takiego. Czy to możliwe...? Czy to... MIŁOŚĆ?  Jeśli tak, to szybko muszę ją zniszczyć, nie mogę się w kimś zakochać, ta osoba po mojej stracie może tego nie przeżyć, nikt nie może za mną płakać NIKT. Muszę umrzeć w samotności, bez świadków.