Bycie nastolatkiem jest takie uciążliwe.. ciągłe zmiany nastrojów, problemy w szkole przeplatane z tymi uczuciowymi.
To wszystko sprawia że mamy mętlik w głowie... jednego dnia mamy nieopanowaną chęć pójścia na imprezę ,a innego nie chcemy robić nic poza siedzeniem samemu w domu.

Każdy dotyk jest dla nas taki ważny,

Przywiązujemy się mocno.. nawet po krótkiej chwili,

Ufamy tak bardzo, że jest to już niebezpieczne,

A potem cierpimy, bo źle zrozumieliśmy czyjeś "znaki".
Dlaczego to sobie robimy? Czemu nadal wierzymy że świat jest piękny i łaskawy dla naszych uczuć?
Myślę, że my nadal mamy nadzieję.