Liczę na masę komentarzy!

Pierwsze, co zwraca moją uwagę, to zapach: skóra, drewno, środek do polerowania o delikatnie wyczuwalnej nucie cytrusowej. Bardzo przyjemny. Światło jest stonowane, subtelne. Prawdę mówiąc, nie widzę jego źródła; ukryte jest gdzieś pod gzymsem wokół ścian, roztaczając nastrojową poświatę. Ściany i sufit są w odcieniu bordowym, co sprawia, że spore pomieszczenie wydaje się bardziej przytulne, a podłogę pokrywa stary lakierowany parkiet. Na ścianie naprzeciwko drzwi widzę duży drewniany krzyż, przymocowany na kształt litery X.

Wykonano go z lakierowanego mahoniu, a na każdym końcu znajdują się kajdanki. Pod sufitem podwieszono wielką żelazną kratę o wymiarach co najmniej metr na półtora, a z niej zwisają najprzeróżniejsze sznury, łańcuchy i błyszczące kajdany. Na ścianie obok drzwi przymocowano dwa długie, lakierowane, misternie rzeźbione kawałki drewna, trochę przypominające szczeble balustrady, ale dłuższe, a na nich zawieszono zaskakującą kolekcję rózg, pejczy, szpicrut i śmiesznych kijków z piórami.

W pobliżu drzwi stoi pokaźnych rozmiarów mahoniowa komoda z mnóstwem szuflad wyglądających tak, jakby przechowywano w nich eksponaty w starym muzeum. Przez chwilę się zastanawiam, co rzeczywiście się w nich kryje. A chcę to w ogóle wiedzieć? W kącie na końcu pomieszczenia stoi ławka obita czerwonobrunatną skórą, a na ścianie obok przymocowano drewniany błyszczący wieszak, który wygląda jak uchwyt na kije do bilardu. Po dokładniejszych oględzinach stwierdzam, że zamiast kijów znajdują się tam laski o różnej długości i średnicy. W przeciwległym kącie stoi solidny, niemal dwumetrowy stół – lakierowane drewno plus rzeźbione nogi- a pod nim dwa taborety.

Ale to łóżko jest elementem dominującym w tym pomieszczeniu. Olbrzymi, ozdobnie rzeźbiony mebel w stylu rokoko, z czterema kolumienkami. Wygląda mi to na koniec dziewiętnastego wieku. Pod baldachimem dostrzegam kolejne połyskujące łańcuchy i kajdanki. Na łóżku nie ma pościeli... jedynie materac obity czerwoną skórą i kilka poduszek z czerwonej satyny.

W nogach łóżka, w odległości zaledwie pół metra stoi duża kanapa w kolorze ciemnobrunatnym: dokładnie na środku pomieszczenia, przodem do łóżka. Dziwne ustawienie, kanapa naprzeciwko łóżka...? I uśmiecham się do siebie- akurat kanapę uznałam za dziwną, gdy tymczasem to właśnie ona jest tutaj najzwyczajniejszym elementem wyposażenia. Unoszę głowę i przyglądam się sufitowi. W różnych odległościach przytwierdzono do niego karabińczyki. Ciekawe po co. W sumie dziwne, ale to całe drewno, ciemne ściany, nastrojowe oświetlenie i ciemnobrunatna skóra czynią to pomieszczenie delikatnym i romantycznym... Wiem, że prawda jest zgoła inna, ale taki jest właśnie romantyzm w stylu JeongGuka.

Odwracam się i widzę, że uważnie mnie obserwuje, tak jak się zresztą spodziewałam. Z jego twarzy nie da się wyczytać zupełnie nic. Wchodzę do środka, a on za mną. Zaintrygowało mnie to coś z piórkami. Dotykam z wahaniem. Jest wykonane z zamszu i wygląda jak mały bicz, ale jest bardziej gęsty, a na końcach przymocowano maleńkie plastikowe koraliki.

-To pejcz.- Głos JeongGuka jest cichy i miękki.

Pejcz... hmm. Chyba jestem zaszokowana. Moja podświadomość dała drapaka, sparaliżowało ją albo po prostu wyzionęła ducha. Ja też jestem jak sparaliżowana. Jestem w stanie obserwować i chłonąć nowe informacje, ale nie mówić, co w związku z tym czuję. Jak się powinno zareagować na wieść, że twój potencjalny kochanek to pokręcony sadysta lub masochista? Strach... tak... to uczucie jest chyba nadrzędne. Teraz je rozpoznaję.

I dziwne, ale nie strach przed nim- nie sądzę, aby zrobił mi krzywdę, no, przynajmniej nie bez mojej zgody. Tyle pytań przebiega mi przez głowę. Dlaczego? Jak? Kiedy? Jak często? Kto? Podchodzę do łóżka i przesuwam dłonią po jednej z ozdobnie rzeźbionych kolumienek. Jest solidna i niezwykle piękna.

-Powiedz coś.- nakazuje JeongGuk. Głos ma łagodny, ale to tylko pozory.

-Ty robisz to ludziom czy oni tobie?

Kąciki jego ust unoszą się. Jest albo rozbawiony, albo czuje ulgę.

-Ludziom?- Kilka razy mruga powiekami, jakby się zastanawiał nad odpowiedzią. -Robię to kobietom, które mają na to ochotę.

Nie rozumiem.

-Skoro masz ochotniczki, to dlaczego przyprowadziłeś tutaj mnie?

-Ponieważ chcę robić to z tobą. Bardzo chcę.

-Och.- gwałtownie łapię powietrze. Dlaczego?

Niespiesznie przechodzę na koniec pomieszczenia i klepię wysoką ławkę, po czym przesuwam dłonią po skórzanym siedzisku. On lubi robić kobietom krzywdę. Ta myśl jest mocno przygnębiająca.

-Jesteś sadystą?

-Jestem Panem.- Szare oczy płoną.

-A co to znaczy?- pytam szeptem.

-To znaczy, że chcę, abyś dobrowolnie mi się poddawała.

Marszczę brwi, próbując przyswoić jego słowa.

-A po cóż miałabym to robić?

-Aby mnie zadowolić.- szepcze, przechylając głowę. Przez jego twarz przemyka cień uśmiechu.

Zadowolić go! Chce, abym go zadowoliła! Zadowoliła JeongGuka Jeona. I w tym momencie dociera do mnie, że owszem, dokładnie na to mam ochotę. Pragnę, aby był ze mnie zadowolony. To jak objawienie.

-Upraszczając, chcę, abyś sprawiała mi przyjemność.- mówi miękko. Głos ma hipnotyzujący.

-A w jaki sposób?- W ustach czuję suchość i żałuję, że nie wypiłam więcej wina. Okej, rozumiem kwestię zadowalania, ale zastanawia mnie ta cała otoczka rodem z elżbietańskiego buduaru. Czy rzeczywiście chcę poznać odpowiedź?

-Mam pewne zasady i chcę, abyś ich przestrzegała, dla swojego dobra i mojej przyjemności. Jeśli będziesz postępować zgodnie z tymi zasadami, spotka cię nagroda. Jeśli nie, będę cię musiał ukarać.- szepcze.

Zerkam na stojak z laskami.

-A gdzie w tym miejsce tego wszystkiego?- Zataczam ręką szeroki łuk.

-To część pakietu motywującego. Zarówno nagroda, jak i kara.

-Masz więc frajdę z nakłaniania mnie do robienia tego, co mi każesz.

-Chodzi o zdobycie twojego zaufania i szacunku, tak żebyś mi na to pozwoliła. Twoja uległość sprawi mi wiele przyjemności i radości. Im większa twoja uległość, tym większa moja radość; to bardzo proste równanie.

-Okej, a co z tego mam ja?

Wzrusza ramionami i minę ma niemal skruszoną.

-Mnie.- odpowiada z prostotą.

O rany. JeongGuk wpatruje się we mnie, przeczesując palcami włosy.

-Niczego nie dajesz po sobie poznać, SooRin.- mówi z rozdrażnieniem. -Zejdźmy na dół, gdzie łatwiej mi będzie się skoncentrować. Twoja obecność tutaj mocno mnie rozprasza.

Wyciąga do mnie rękę, a ja waham się, czy ją ująć.

Bi mówiła, że jest niebezpieczny, i miała rację. Skąd wiedziała? Jest niebezpieczny dla mego zdrowia, ponieważ wiem, że się zgodzę. A część mnie tego nie chce. Część mnie ma ochotę uciec z krzykiem z tego pokoju i wszystkiego, co sobą reprezentuje. Zupełnie się w tym wszystkim gubię.

-Nie zrobię ci krzywdy, SooRin.- Jego szare oczy patrzą na mnie badawczo i wiem, że mówi prawdę. Ujmuję jego dłoń i wyprowadza mnie na korytarz. -Coś ci pokażę.- Nie kierujemy się ku schodom, lecz na prawo od „pokoju zabaw", jak go nazywa. Mijamy kilkoro drzwi, aż docieramy na sam koniec korytarza.

I wchodzimy do sypialni z dużym podwójnym łóżkiem, całej w bieli... Wszystko jest białe: meble, ściany, pościel. Jest tu sterylnie i zimno, ale przeszklona ściana zapewnia spektakularny widok na Seattle.

-To będzie twój pokój. Możesz go umeblować, jak tylko masz ochotę, mieć w nim, co tylko chcesz.

-Mój pokój? Oczekujesz ode mnie, że się tu wprowadzę?- Nie potrafię ukryć przerażenia w głosie.

-Nie na stałe. Powiedzmy, że od piątkowego wieczoru do niedzieli. Musimy o tym porozmawiać, uzgodnić wszystko. Jeśli oczywiście tego chcesz.- dodaje cicho i z wahaniem.

-Będę tu spać?

-Tak.

-Nie z tobą.

-Nie. Już ci mówiłem. Nie sypiam z nikim z wyjątkiem ciebie, kiedy jesteś w stanie upojenia alkoholowego.- W jego spojrzeniu widać reprymendę.

Zaciskam usta w cienką linię. Z tym akurat nie potrafię się pogodzić. Miły, troskliwy JeongGuk, który trzyma mnie, gdy puszczam pawia w azalie, i ten potwór, który ma specjalny pokój z pejczami i łańcuchami.

-Gdzie więc śpisz?

-Mój pokój jest na dole. Chodź, na pewno jesteś głodna.

-Dziwne, ale wygląda na to, że straciłam apetyt.- mówię z rozdrażnieniem.

-Musisz jeść, SooRin.- upomina mnie i biorąc za rękę, prowadzi z powrotem na dół.

Gdy wracamy do niewiarygodnie wielkiego pomieszczenia, ogarnia mnie strach. Stoję na skraju przepaści i muszę zdecydować, czy skoczę, czy nie.

-Mam świadomość, że prowadzę cię mroczną ścieżką, SooRin i dlatego naprawdę chcę, abyś to wszystko przemyślała. Na pewno masz jakieś pytania.- mówi, wchodząc do części kuchennej. Puszcza moją dłoń.

Owszem, mam. Ale od czego zacząć?

-Podpisałaś oświadczenie o zachowaniu poufności, możesz zapytać mnie, o co tylko chcesz, a ja udzielę ci odpowiedzi.

Staję przy barze śniadaniowym i obserwuję go, jak otwiera lodówkę i wyjmuje deskę z różnymi serami oraz duże kiście zielonych i czerwonych winogron. Stawia deskę na blacie i zabiera się za krojenie bagietki.

-Siadaj.- Pokazuje na jeden ze stołków barowych, a ja spełniam jego polecenie. Jeśli mam zamiar w to wejść, będę się musiała przyzwyczaić. Dociera do mnie, że JeongGuk próbuje mną dyrygować od samego początku naszej znajomości.

-Wspomniałeś coś o dokumentach.

-Tak.

-Jakie dokumenty masz na myśli?

-Cóż, nie licząc NDA, jest jeszcze umowa określająca, co będziemy robić, a czego nie. Muszę znać twoje granice, a ty moje.

To umowa konsensualna, SooRin.

-A jeśli nie będę chciała jej podpisać?

-Nic się wtedy nie stanie.- odpowiada ostrożnie.

-Ale nie będą nas łączyć żadne relacje?

-Nie.

-Dlaczego?

-To jedyna relacja, jaka mnie interesuje.

-Dlaczego?

Wzrusza ramionami.

-Taki już jestem.

-Co do tego doprowadziło?

-A czemu ktoś jest taki, jaki jest? Trudno odpowiedzieć na to pytanie. Dlaczego niektórzy lubią ser, a inni go nie znoszą? Ty lubisz? Pani Jones, moja gospodyni, zostawiła nam go na kolację.- Wyjmuje z szafki duże białe talerze i jeden stawia przede mną.

Rozmowa zeszła na ser... Jasny gwint.

-Jakich zasad muszę przestrzegać?

-Wszystkie zostały spisane. Przejrzymy je, jak już zjemy.

Jedzenie. Jak mogę teraz jeść?

-Naprawdę nie jestem głodna.- szepczę.

-Zjesz coś.- mówi dobitnie. Dominujący JeongGuk, wszystko staje się jasne. -Masz ochotę na jeszcze jeden kieliszek wina?

-Tak, poproszę.

Nalewa wino, a potem siada obok mnie. Upijam szybki łyk.

-Smacznego, SooRin.

Odrywam kilka winogron. To jakoś przełknę. JeongGuk mruży oczy.

-Długo już taki jesteś?- pytam.

-Tak.

-Łatwo znaleźć kobiety, które chcą robić coś takiego?

Unosi brew.

-Zdziwiłabyś się.- rzuca sucho.

-W takim razie dlaczego ja? Naprawdę tego nie rozumiem.

-SooRin, już ci mówiłem. Jest coś w tobie. Nie umiem zostawić cię w spokoju.- Uśmiecha się ironicznie. -Jestem jak ćma, która leci do ognia.- Jego głos staje się bardziej głęboki. -Bardzo cię pragnę, zwłaszcza teraz, kiedy znowu przygryzasz wargę.- Bierze głęboki oddech i przełyka ślinę.

Mój żołądek fika koziołka- on mnie pragnie... w pokręcony sposób, zgoda, ale ten piękny, dziwny, perwersyjny mężczyzna pragnie właśnie mnie.

-Myślę, że to ja jestem ćmą.- burczę. I to ja się sparzę.

Jestem pewna.

-Jedz!

-Nie. Jeszcze niczego nie podpisałam, więc na razie będę robić to, na co mam ochotę, jeśli ci to nie przeszkadza.

Spojrzenie mu łagodnieje, a na twarzy pojawia się uśmiech.

-Jak sobie pani życzy, panno Min.

-Ile kobiet?- Zżera mnie ciekawość.

-Piętnaście.

Och... Sądziłam, że więcej.

-Przez długi okres?

-Niektóre tak.

-Zrobiłeś kiedyś którejś krzywdę?

-Tak.

O kuźwa.

-Poważną?

-Nie.

-A mi zrobisz?

-To znaczy?

-Fizycznie, czy skrzywdzisz mnie fizycznie?

-Ukarzę cię, kiedy zajdzie taka potrzeba. I wtedy będziesz czuć ból.

Chyba robi mi się słabo. Pociągam kolejny łyk wina. Alkohol- on mi doda odwagi.

-A ciebie ktoś kiedyś zbił?- pytam.

-Owszem.

Och... A to niespodzianka. Nim zadam kolejne pytanie, JeongGuk przerywa tok moich myśli.

-Omówmy to w moim gabinecie. Chcę ci coś pokazać.

Trudno mi to wszystko ogarnąć. Niemądrze sądziłam, że spędzę w łóżku tego mężczyzny noc pełną niebywałej namiętności, a tymczasem negocjujemy warunki dziwacznego układu.

Udaję się za nim do gabinetu, przestronnego pomieszczenia z kolejnym oknem od sufitu do podłogi, wychodzącym na balkon. JeongGuk siada za biurkiem, gestem pokazuje, abym siadła na skórzanym krześle naprzeciwko, i wręcza mi jakiś dokument.

-To są zasady. Mogą podlegać modyfikacjom. Stanowią część umowy. Przeczytaj je, a potem porozmawiamy.

***************

ZASADY

Posłuszeństwo: Uległa będzie wypełniać wszystkie wydawane przez Pana polecenia bezzwłocznie i bez zastrzeżeń. Uległa wyrazi zgodę na każdą czynność seksualną, którą Pan uzna za odpowiednią i przyjemną, z wyjątkiem czynności wymienionych w granicach bezwzględnych (Załącznik nr 2). Uczyni to z ochotą i bez wahania.

Sen: Uległa ma obowiązek spać minimum siedem godzin podczas tych nocy, których nie spędza w towarzystwie Pana.

Jedzenie: Uległa będzie spożywać regularne posiłki w celach zdrowotnych i dla zachowania dobrego samopoczucia z zalecanej listy pokarmów (Załącznik nr 4). Uległa nie będzie podjadać między posiłkami; wyjątek stanowią owoce.

Ubiór: W czasie obowiązywania niniejszej Umowy Uległa będzie nosić wyłącznie te stroje, które zostały zaakceptowane przez Pana. Pan ustanowi w tym celu specjalny budżet, z którego Uległa będzie korzystać. Doraźnie Pan będzie towarzyszył Uległej podczas robienia zakupów. Jeśli Pan wyrazi taką wolę, Uległa będzie w okresie obowiązywania Umowy nosić ozdoby i dodatki wymagane przez Pana, w jego obecności bądź w innym czasie, jaki Pan uzna za stosowny.

Aktywność fizyczna: Pan zapewni Uległej usługi trenera osobistego cztery razy w tygodniu po sześćdziesiąt minut – godziny do ustalenia między trenerem a Uległą. Trener będzie zdawał Panu relację z postępów czynionych przez Uległą.

Higiena osobista/dbanie o urodę: Uległa będzie przez cały czas czysta i ogolona i/lub wydepilowana woskiem. Uległa będzie korzystać z usług salonu piękności wybranego przez Pana. Częstotliwość takich wizyt oraz rodzaj zabiegów ustala Pan.

Bezpieczeństwo: Uległa nie będzie nadużywać alkoholu, palić, zażywać narkotyków ani narażać się na niepotrzebne niebezpieczeństwo.

Zachowanie: Uległa nie będzie nawiązywać relacji seksualnych z nikim poza Panem. Uległa będzie prowadzić się skromnie, w sposób godny szacunku. Musi mieć świadomość, iż jej zachowanie w bezpośredni sposób odbija się na Panu. Zostanie pociągnięta do odpowiedzialności za wszelkie występki, wykroczenia i niewłaściwe zachowanie, jakich się dopuści, nie przebywając w towarzystwie Pana.

Niedotrzymanie któregoś z warunków wymienionych powyżej będzie skutkować natychmiastowym wymierzeniem kary, której charakter zostanie określony przez Pana.

***************

O cholera.

-Granice bezwzględne?- pytam.

-Tak. Czego nie zrobisz ty, czego nie zrobię ja, musimy to określić w naszej umowie.

-Nie jestem pewna w kwestii przyjmowania pieniędzy na ubrania. Wydaje mi się to niewłaściwe.- Zażenowana poprawiam się na krześle, a przez moją głowę przemyka słowo „dziwka".

-Chcę nie szczędzić ci pieniędzy, pozwól, abym ci kupił jakieś stroje. Możliwe, że będziesz mi towarzyszyć podczas różnych wyjść i chcę, abyś dobrze wtedy wyglądała. Jestem przekonany, że twoja pensja, kiedy już znajdziesz pracę, nie wystarczy na tego rodzaju stroje, w jakich chciałbym cię widzieć.

-Nie muszę ich nosić, kiedy nie jestem z tobą?

-Nie.

-W porządku.- Potraktuję je jako uniform. -Nie chcę ćwiczyć cztery razy w tygodniu.

-SooRin, musisz być gibka, silna i wysportowana. Zaufaj mi, przydadzą ci się te ćwiczenia.

-Ale nie cztery razy w tygodniu. Co powiesz na trzy?

-Chcę cztery razy.

-Sądziłam, że to negocjacje?

Zaciska usta.

-Okej, panno Min, kolejna celna uwaga. Co powiesz na trzy razy w tygodniu po godzinie i raz w tygodniu pół godziny?

-Trzy dni, trzy godziny. Mam przeczucie, że kiedy tu będę, już ty mi zapewnisz odpowiednią porcję ćwiczeń.

Uśmiecha się szelmowsko i mam wrażenie, że w jego spojrzeniu pojawia się ulga.

-Owszem. No dobrze, zgadzam się. Jesteś pewna, że nie chcesz odbyć stażu w mojej firmie? Niezła z ciebie negocjatorka.

-Nie sądzę, aby to był dobry pomysł.- Przebiegam wzrokiem po zasadach. Woskowanie! Woskowanie czego? Wszystkiego? Uuu.

-No dobrze, granice. Oto moje.- Wręcza mi kolejną kartkę.

***************

Granice bezwzględne

-Żadnych czynów z udziałem ognia

-Żadnych czynów z udziałem oddawania moczu, defekacji ani ich produktów

-Żadnych czynów z udziałem igieł, noży czy krwi

-Żadnych czynów z udziałem narzędzi ginekologicznych

-Żadnych czynów z udziałem dzieci bądź zwierząt

-Żadnych czynów, które pozostawią na skórze trwałe ślady

-Żadnych czynów wiążących się z kontrolą oddechu.

***************

Uch. On to musi wszystko spisać! Oczywiście- to się wydaje bardzo rozsądne i szczerze mówiąc, niezbędne... Chyba nikt zdrowy psychicznie nie miałby ochoty na te wszystkie rzeczy? Mimo wszystko robi mi się niedobrze.

-Chciałabyś coś dodać?- pyta grzecznie JeongGuk.

Kuźwa. Nie mam pojęcia. Kompletnie mnie zatkało.

Patrzy na mnie i marszczy brwi.

-Jest coś, czego nie zrobisz?

-Nie wiem.

-Jak to nie wiesz?

Wiercę się na krześle i przygryzam wargę.

-Nigdy nic takiego nie robiłam.

-Cóż, a kiedy uprawiałaś seks, spotkałaś się z czymś, na co nie miałaś ochoty?

Po raz pierwszy od naprawdę dawna oblewam się rumieńcem.

-Możesz mi powiedzieć, SooRin. Musimy być wobec siebie szczerzy, inaczej to się nie uda.

Wbijam wzrok w splecione dłonie.

-Mów.

-Cóż... jeszcze nigdy nie uprawiałam seksu, więc nie wiem.- odpowiadam cicho. Zerkam na niego. Wpatruje się we mnie znieruchomiały i pobladły.

-Nigdy?- pyta szeptem. Kręcę głową. -Jesteś dziewicą?- pyta zduszonym głosem. Kiwam głową, ponownie się rumieniąc. JeongGuk zamyka oczy i wygląda tak, jakby liczył do dziesięciu. Kiedy je otwiera, piorunuje mnie wzrokiem. -Czemu mi tego, kurwa, nie powiedziałaś?- warczy.