CHAPTER 2

MAG-IISANG oras ng naka-tayo si Yanzee sa labas ng inuukupang kuwarto ni Mr. Stranger. Kanina pa niya hinihintay itong lumabas kasi itatanung niya ang pangalan nito.

Sumandal siya sa pintuan ng kuwarto nito at nagmuni-muni. Hay! Nakakainis naman. Gustong-gusto niyang malaman ang pangalan ng lalaki pero hindi naman nito binibigay.

Napasigaw si Yanzee ng biglang bumukas ang pintuan na sinasandalan niya.

“Ay! Bakang sinigang!” Sigaw niya sa sobrang gulat. Tumama ang likod niya sa isang matipunong dibdib.

Agad na napatayo ng mabilis si Yanzee.

“What the hell are you doing here?” Boses ‘yon ni Stranger.

Mabilis siyang lumingon dito.

“Ahm… I was waiting for you.”

Kumunto ang nuo nito. “Waiting for me? Why?”

She beamed at him and smiled. “What’s your name?”

Napakurapkurap ito na para bang kababalik lang nito sa kasalukuyan. “You were waiting for me to ask my name? And please, stop smiling like that.”

She nodded and widens her smile more.

“How long have you been standing here?” Tanung nito sa hindi paring makapaniwala sa boses.

“Ahm, one hour?” Hindi siguradong sagot niya.

Napailing –iling ito. “Why are you so persistent to know my name anyway?”

Sasagutin ba niya ang tanung nito?

“Kasi ikaw ang pinaka-guwapong lalaki na nakita ko sa tanang buhay ko.” Ngumisi siya dahil hindi naman nito naiintindihan ang sinabi niya.

He frowned but there’s a small smile on his lips. “What did you say?”

Yanzee grinned. “Nothing. I said I just want to know your name.”

Tumango-tango ito at isinara ang pinto sa mukha niya.

Napanganga siya sa ginawa nito. Dinabog niya ang pinto nito.

“Hey! Open the door.” Dinabog niya ulit iyon ng hindi siya pinagbuksan.

Yanzee pouted. Hay! Kainis naman ang lalaking yon. Pangalan lang pinagdadamot pa.

Akmang susuko at tatalikod na siya ng bumukas ulit ang pinto ng kuwarto nito.

Malapad ang ngiting binalingan niya ang lalaki. Napatanga siya ng makitang nakangiti ito.

 “Hey!” He snapped his fingers in front of her face. “Are you okay?”

Kumurap-kurap siya. Shocks! Ang guwapo talaga ng dumuho na to! Lalo na kapag nakangiti.

Lumunok muna siya bago nagsalita. “Ahm. Huh?”

Nangingiting napapailing-iling ang lalaki.

He smirked. “I am that handsome that I render you speechless?”

“Huh?”

His smirked widen. “Yes, I am so freaking handsome.” Anito sa sarili.

Ipinilig niya ang ulo para mahimasmasan. “Yes, guwapo ka pero nunkang sabihin ko yun sa English.”

Tumaas ang kilay na lalaki na parang may sinusupil na ngiti sa mga labi.

“What?”

Ngumisi ito. “Nothing.” Nilampasan siya nito at tinungo ang elevator.

“Hey!” Tawag nito habang sinusundan ito. “What’s your name?”

Tumigil ito sa paglalakad ng nasa labas na ito ng elevator at nilingon siya.

“I told you, I don’t want to give it to you.”

“Why not?” Pangungulit niya.

“Because I don’t want to.”

Nginitian siya nito ng pilit at sumakay ng elevator at akmang pipindutin nito ng pasara ang elevator ng iharang niya ang kamay sa pintuan kaya naman hindi iyon sumara.

Mabilis siyang sumakay at nginitian ng malapad si Stranger.

He let out a frustrated breath. “Can you please stop smiling like that? And please, stop following me.”

She smiled. “Sure.”

“Good.”

“Tell me your name first.”

The guy huffed in annoyance. “I don’t want to tell you my name. Can’t you understand that?”

“Why?”

“Stop being so annoyingly persistent!”

“Tell me the reason why you won’t tell me your name.”

“Why would i—”

“If you give me a reasonable reason why you won’t tell me your name, then I’ll stop bugging you.”

Matagal siya nitong tinitigan bago nagsalita.

“My name is—”

The elevator bell dings indicating that they reach their destination.

He smirked and pinched her noses. “Looks like god didn’t want you to know my name.” Then he left her gaping inside the elevator.

Nakasimangot na lumabas siya ng elevator. Ang nakakainis e natakasan siya ni Stranger. Gusto talaga niyang malaman ang pangalan nito. Kung kailangan niya itong hanapin o tambangan sa labas ng kuwarto nito, gagawin niya. Para naman may mabaon siya pag-uwi sa pilipins.

Naglakad siya palabas ng hotel habang palingon-lingon at hinahanap si handsome stranger pero hindi talaga niya mahanap.

Babalika nalang sana siya sa hotel room niya ng magsalita si Mr. Stranger sa likod niya.

“Looking for me?”

Mabilis niyang nilingon ang binata na may naka-plaster na malapad na ngiti sa mga labi. 

“Yes! I’m looking for you.”

He tsked. “Stop looking for me.”

“Why not? Ang guwapo mo kaya.”

Umiling-iling si stranger. “Stop looking for me.” Then he left her. again.

Nakayamot na sinundan niya si Stranger. Nang lumingon at at nakitang nakasunod pa rin siya. Mabilis itong naglakad. Iyon din ang ginawa niya. Mabilis siyang naglakad at sinundan ito. Kaya naman ng bigla itong tumigil ay tumama siya sa likod nito.

“Aray! Bakit ka ba bigla-bigla humihinto—” Napatigil siya ng maalala na hindi pala ito nakakaintindi ng tagalog.

Yanzee pouted at him. “Tell me your name and I’ll—”

He put his index finger over her mouth, silencing her. “Stop. I’m not going to give you my name so stop following me around.”

She pouted more causing her lips to touch his finger. “Please?”

Parang napapaso ang daliri na inilayo nito iyon sa mga bibig niya.

“Stop following me.” Mariin nitong sabi at iniwan siyang nakayangot pa rin.

She glared at his back. Hmp! Asa ka pa! Hinding-hindi kita tatantanan hangga’t hindi mo sa akin sinasabi ang pangalan mo.

Nagmamartsa siyang bumalik sa kuwarto niya. Bwesit na masungit na guwapo na hot na lalaking yon! May oras din sa kanya ang sungit slash maraming abs na lalaking yon. Kailangan niyang malaman ang pangalan niya.

Baon ko yun.

NASA kalagitnaan ng pagpa-plano si Yanzee kung paano malalaman ang pangalan ni stranger ng may nag-door bell sa kuwarto niya.

Mabilis siyang tumayo sa kinauupuang mahabang sofa at lakad-takbong tinungo ang pinto.

Malapad ang ngiting binuksan niya ang pinto.

Yanzee gasped. “Oh my god, thank you so much!” Inabot niya ang flower na hawak-hawak ni stranger.

Iniwas nito iyon. “This is not from me. Stop dreaming.”

Nawala ang ngiti sa mga labi ni Yanzee sa narinig na sinabi ng binata. Sumimangot siya.

“Sino naman kaya ‘yon?” Tanung niya sa sarili.

He shrugged. “I don’t know. I just saw this outside your door.” Isinaksak nito ang punpon ng bulaklak sa kanya. “There. It’s not even expensive.”

Inamoy niya ang bulaklak. Napangiti siya. “Sino kaya ang nagbigay nito?”

Nag-uumpisa ng mag-ilusyon ang utak niya ng agawin na naman ni stranger ang bulaklak at may kinuhang puting papel sa loob niyon.

“You have the most amazing eyes.” Basa nito sa nakasulat sa puting papel na lukot ang mukha. “Lies.” Ibinalik nito ang papel sa loob ng bulaklak at ibinalik iyon sa kanya.

Kinuha niya ulit ang papel at nakangiting binasa ‘yon. “Aww! That’s sweet. I can kiss whoever sent this.”

Natigilan ang lalaki sa sinabi niya. She looked at him with questioning look.

“What?”

“Nothing.” He grumbled then walked to his room.

Napapantastikuhan siyang napatingi sa lalaki. Nanlaki ang mga mata niya ng may maalala. Kainis. Nasa kanya na kanina ang oportunidad na matanung ito.

“Ui! Ui!” Sigaw niya. Hindi ito lumingon.

“Mister na masungit!” Sigaw niya ulit.

“Hoy! Mister Stranger!”

“Hey! You! Mr. Hot Gorgeous Stranger!”

Mabilis siya nitong nilingon. Ngumisi siya.

He looks irritated. “What?”

Nag-peace sign siya dito. “What’s your name?”

Hindi ito nagsalita at pinaglipat-lipat ang tingin mula sa kanya, at sa bulaklak niya at sa kanya na naman.

“What?” She asked, confused as hell.

“I’ll tell you my name.” Anito.

Tumalon sa tuwa si Yanzee. “Yes!” She looked at him expectantly. “So? What’s your name?”

He looked at the flowers she was holding. “Throw that away first.”

Bumaba ang tingin niya sa bulaklak. “What?” Nagtaas siya ng tingin. “Why?”

“Nothing.” Padabog itong pumasok sa silid nito na napaigtad siya sa lakas ng lagabog ‘non sa pagsara.

“Anong problema ng lalaking ‘yon?”

Pumasok siya sa loob ng kuwarto at inilagay ang bulaklak sa vase.

Ilang minuto lang ang nagdaan pagkatapos niyang ilagay ang bulaklak sa vase, may nag-door bell na naman sa pintuan niya.

Nagmamadaling binuksan niya ang pinto. Bumungad sa kanya ang isang hotel staff na may hawak-hawak na bulaklak.

“Yes?”

“Are you Ms. Yanzee Cordova?”

She nodded.

Inabot nito sa kanya ang bulaklak. “Someone ordered me to give this to you.”

“Who?”

Nagkibilit-balikat ang nagbigay sa kanya ng flowers. “Anonymous.”

Nang tanggapin niya ang bulaklak, mabilis itong umalis.

Tiningnan niya ang bulaklak na natanggap. “Kanino naman galing ‘to?”

Pumasok siya sa loob ng bahay at kinuha ang maliit na papel na nakasiksik doon sa gitna ng bulaklak at binasa ‘yon.

“You’re smile is more amazing than your eyes.” Nag-init ang mukha niya sa nabasa.

Yanzee knew that she had a great smile. ‘Yon ang sabi ng mga taong nakakasalamuha niya.

“Thanks.” Aniya sa maliit na papel.

Tinupi niya ang papel at ibinulsa iyon. Hindi pa rin mapuknat ang ngiti sa mga labi niya.

Iyon ang pangalawang beses na nakatanggap siya ng bulaklak sa isang araw. Sino kaya ang nagbigay sa kanya ‘non?

PAGLABAS niya sa inuukupang kuwarto, tamang-tama naman na lumabas din doon si stranger.

Napatingin ito sa hawak niyang bulaklak.

“Another admirer?” He asked with a small smile on his face.

Kanina lang masama ang mukha nito. Oh, well, mas guwapo ang lalaki kapag nakangiti.

Itinaas niya ang bulaklak. “So what?”

He grinned. “It’s much better than the other one. Don’t you agree?”

Kumunot ang nuo niya. Ano ba ang drama ng isang ‘to?

“Yeah.” She agreed while looking at the white tulips she’s holding. “Maganda nga. Mas maganda sa nauna.”

“Good that you agree with me.”

Nilampasan siya nito at naglakad papuntang elevator. Akmang susundan niya ito ng magsalita ang binata.

“Don’t follow me.” Anito.

She sighed loudly. “Ang sungit mo talagang estranghero ka! Pasalamat ka at guwapo ka kaya hindi ako nagagalit sayo!”

May mesteryosong ngiti ang mga labi nito ng tumingin sa kanya. Ang ngiting parang may alam na hindi niya alam.

Nang sumara ang elevator, napatingin nalang siya doon. Parang kinabahan siya sa klase ng ngiti nito, pero para namang may kinikiliti sa puso niya sa isiping nginitian siya nito. Nabubuwang na talaga siya.

Malungkot ang mukha na tumingin siya sa nakasarang pintuan. Nanlaki ang mga mata niya ng bumukas ulit iyon at mukha ni estranghero ang bumungad sa kanya.

“What are you standing there? Come on in!” Anitong ng isang boses na kilalang-kilala niya.

Hindi siya gumalaw sa kinatatayuan. Hinawakan ng binata ang kamay niya at hinatak siya papasok sa elevator.

Nang makabawi siya sa pagkabigla, agad siyang ngumit dito. “What’s your name?”

He rolled his eyes at her. “Not that again.”

“What?” Ngumuso siya. “I just want to know your name.”

“I don’t want to tell you my name.”

“Quit saying that.” She stomped her foot like a kid.

“Then quit asking me.”

“Hangga’t hindi mo sa akin sinasabi ang pangalan mo, hindi kita tatantanan!”

In just a flash, she was pinned on the elevator’s wall and Stranger face was just inch away from hers.

She gulped. “Get off.” Gosh! Hindi siya makahinga sa sobrang lapit ng mukha nito.

“Why are you persistent to know my name, huh, Yanzee?” He pronounced her name like a caress.

She gulped again. “K-Kasi… a-ano.. ahm, kasi—”

“You don’t have to know my name.”

“Pero—”

“Wanna know why?”

Slowly, she nodded.

“Kasi pareho tayong uuwi ng Pilipinas.”

Napanganga siya. “I-Ikawww----”

He nodded with a stupid grin on his face. “Yes, born and race in the Philippines.” He leaned in and kissed her left cheek then he whispered on her ear. “It’s Ramm. Ramm Nicolas San Diego.”

He winked at her at the same time the elevator popped open and then he step out. Leaving her speechless and frozen.