Droga Rosemary
   Nie odzywałam się od dawna. Wydaje mi się, że chciałam o Tobie zapomnieć. O uśmiechu, tak ciepłym jak pierwsze promienie słońca w letni poranek. Dłoniach mogących podtrzymać cały świat, a nawet o tych malutkich iskrach w czekoladowych oczach.
    Pozwalałam myślom odpływać daleko poza horyzont. Aż zorientowałam się, że tonę. Płuca wypełnione wodą zaczęły płonąć. Czułam nadchodzącą śmierć, a jednak nadal ostatnim tchnieniem chciałam wykrzyczeć Twoje imię.
    Bo zostawić Cię za sobą to tak jakby zgubić cząstkę siebie. Pozostaje pytanie...
    Jak szybko doprowadzisz mnie do granic szaleństwa, Rosemary?
 

                                         
                                                        Ja