Als ze na een kwartiertje lopen bij de rand van een bos aankomen blijft Dianne opeens staan, waardoor Simon bijna tegen haar opbotst. 'Wat je zo gaat zien, horen en voelen zal je bekend voorkomen! Dit is namelijk waar jij vandaan komt!' Zegt ze niet al te vriendelijk, haar ogen staan kil en haar mond is in een kleine grimas getrokken. 'Hoe bedoel je?' Alleen een klein en subtiel lachje beantwoord de vraag.

Met trage bewegingen haalt ze haar ketting van haar nek af. Zodra het ijzeren touwtje rond haar hoofd weg is word de lucht opeens donkerder. Met een angstige blik kijkt de jongen omhoog en ziet dat zwarte wolken samentrekken precies boven Dianne. Een woeste wind speelt op en laat haar lange haar opwaaien. Geschrokken en vol onbegrip zet de jongen strompelend een paar stappen naar achter. Terwijl Dianne haar hand voor zich houd legt ze met haar andere hand de draken ketting er plat op. Opeens klinkt een heldere, bekende stem. 'This is the power!' Roept ze met een krachtige ondertoon. 'This is the curse!' Schalt er door het donker geworden bos. Opeens trekt ze haar hand weg en verbaast staren de ogen van Simon naar de nu zwevende ketting. De draak zelf zweeft, door een onzichtbare kracht omhoog gehouden, en het touwtje hangt slap omlaag.

Bang trekken de dieren weg rond de plek. Donkere, felle, oplichtende ogen kijken vanuit de bomen en struiken toe. 'This is the place where I belong!' Die woorden klinken zo echt, zo tastbaar. Die woorden laten een ronde poort van zwarte en donkergrijze rook verschijnen.

'Leg je hand erop!' Roept dezelfde emotieloze stem als de vorige nacht in de donkere straten en even, heel even komt die verstikkende angst weer terug. De angst die de wolven met zich mee brachten toen ze met lage hoofden en kille ogen om hem heen slopen. Zacht schudt de jongen zijn hoofd, proberend weer helder na te denken en met onzekere tred loopt hij naar voren. Voorzichtig, bijna aarzelend en met trillende handen raakt hij met het puntje van zijn vinger de poort aan. Onder zijn aanraking schieten er fel blauwe licht flitsen van af zijn hand naar de poort. Steeds meer flitsen schijnen door de poort en al snel is er alleen nog maar een felle, blauwe, ronde poort over. Zodra het laatste beetje donker uit de poort is verdwenen klaart ook de lucht weer op. 'And This is the remedy.' Zingt ze heel zacht. Zonder nog iets te zeggen kijkt ze even om, om vervolgens door de poort de stappen en te verdwijnen.

Besluiteloos staat Simon voor de poort. Een voor hem nog onbekend gevoel trekt hem richting de poort, maar tegelijkertijd schreeuwt heel zijn lichaam om weg te rennen. Bang voor de energie die hij net door zijn lichaam voelde gaan. Vanaf zijn handen ging een prikkelende energie door zijn aderen. Langzaam voelt hij de laatste restjes energie wegtrekken en tot zijn verbazing voelt hij dat hij de kracht mist. Tegelijkertijd met de kracht die verdwijnt, verdwijnt ook de poort. Op het allerlaatste moment springt hij toch door de poort.