Matt:

Jak na razie wszystko szło zgodnie z planem. Tylko pytanie jak długo. Martwiłem się o Lili. A najgorsze jest to, że mam przeczucie, że zaraz coś się stanie. I nie myliłem się. Kiedy weszliśmy do gabinetu Marka czekali tam na nas strażnicy, a konkretnie to pięciu. Na ich czele stał Mark.

-Wiedziałem, że tu jesteście. Zapomnieliście o czujnikach ruchu - mówi zwycięsko. Ale my nie mieliśmy takich czujników. Musiał je zamontować niedawno.

-To nam nie przeszkodzi w zabiciu cie. Nie ładnie tak zostawiać szefa na pastwę losu - warczy Lili w jego stronę. Była zła za to co zrobili jej ojcu. I pierwszy raz widzę jak się o niego martwi.

-No proszę proszę. Córeczka martwi się o tatusia. Jest tyle samo wart co twoja matka - mówi do niej z kpiącym uśmiechem.

-Nie warz się mówić o mojej mamie - warczy w jego stronę.

-szukaliśmy bachora tej dziwki od dawna, a tu proszę sama przyszłaś

-Matt... Uciekaj - powiedziała z trudem. Spojrzałem na nią. Lekko się trzęsła, a jej oczy powoli zmieniały barwę.

-Ale...

-Już!! - warknęła, a ja zły na sobie za to co zrobiłem, uciekłem. Usłyszałem jej przerażający śmiech i krzyki strażników. Zatrzymałem się w głównej sali. Po chwili nic już nie słyszałem, cisza.

-Hahahahahahaha - echo jej śmiechu rozeszło się po całej sali.

Wiedziałem co to oznacza i miałem nadzieję że to się nie stanie. Szybko z kieszeni wyciągnąłem komunikator Liama i wysłałem wiadomość, że sytuacja wymknęła się spod kontroli. Zrobiłem to w ostatniej chwili bo ni stąd ni z owąt poczułem ból z tyłu głowy. Padłem na ziemię i zobaczyłem sprawcę. Serce mi się zatrzymało.

-Zabawimy się - mówi czarnowłosa, a z jej twarzy nie schodził uśmiech. To już nie jest Lili.

-Lili...

-hahahaha! Twojej Julii już nie ma Romeo. W końcu jestem wolna, a wszystko dzięki temu naiwniakowi! Wasza Lilusia odeszła - mówi pewna, ale ja wiedziałem, że to nie prawda.

-Kłamiesz - sycze przez zęby, wstając z ziemi.

-Kłamię? Łamiesz mi serce - mówi niby załamana - skoro myślisz, że kłamie to udowidnie ci, że wcale tak nie jest - i po tych słowach rzuciła się na mnie. Jej ruchy były szybkie i precyzyjne. Nawet nie wiem kiedy zostałem przyszpilony do podłogi. Przełożyła mi nóż do gardła - Kolorowych snów - mówi i kiedy miała już dokonać egzekucji mi jakimś cudem udało się odwrócić sytuacje. Chwyciłem jej nadgarstek i wykręciłem go, przez co upuściła nóż. Następnie przewróciłem nas tak że teraz ja byłem nad nią, a czubek noża wymierzyłem w jej serce.

-Nadal jesteś taka pewna?

-Hahahahahahaha! I tak mnie nie zabijesz! Bo jeśli ja zginę ona też! - mówi pewna siebie, ale miała rację. Nie mogę tego zrobić mimo że obiecałem. W głowie miałem tysiące myśli - zrób to... - usłyszałem jej słaby głos. Spojrzałem jej w oczy. To była ona. Widziałem to. Odzyskała na chwilę świadomość - proszę... - z jej oka poleciała krwawa łza. Nie mogę tego zrobić! Nie jej. Lili położyła delikatnie dłoń na moją w której trzymałem nóż. Jedno oko było czarno czerwone a drugie normalne. Przed sobą miałem dwie osobowości.

-Nie zrobisz tego! - odezwała się. Ale ten głos był inny. Jakby mówił jakiś demon.

-Wybacz... - odezwał się jej słaby głos i to co zrobiła złamało mi serce.

Używając mojej ręki, przebiła swoje serce.

Liam:

-Slender musisz coś zrobić! - krzyczy Jack tuląc bezwładnie ciało mojej siostry. Kiedy tutaj dotarliśmy Matt próbował ją ratować, ale na nic się to zdało. Teraz pozostała nadzieja w sledermanie. Jeśli on jej nie pomoże... To będzie koniec.

-Nie pozwól jej umrzeć! Ona musi żyć! - krzyczy Deaney, która razem z Niną klęczały kolo Jack'a. Były załamane.

-Postaram się... Ale nie mogę nic wam obiecać - mówi spokojnie, ale czułem że on też ma nadzieję na uratowanie jej.

Slender teleportował wszystkich do domu. Wziął Lili i zniknął z nią. To nie może być koniec. Jack jak i reszta chłopaków chodzili w tą i spowrotem. Nóż przebił jej serce. Ona już nie żyje ale slender potrafi zrobić wszystko. On musi ją uratować!

2 godziny później :

Żadno z nas nie odezwało się ani słowem od dwóch godzin. Tooby i Ben z wielkim oporem wyszli z domu i poszli razem z ojcem do agencji. Ojciec chce wszystko wyjaśnić chociaż dla mnie NATO już nie istnieje.

Dlaczego to tak długo trwa! Sekundy stawały się minutami, minuty godzinami, a przynajmniej ja miałem takie wrażenie.

Nie wiem ile jeszcze tak siedzieliśmy ale w końcu sleder się pojawił.

-Co z nią?! - pytamy równocześnie.

-Robiłem co mogłem... Udało mi się przywrócić jej funkcje życiowe, ale nie wiem na jak długo. Serce to bardzo delikatny organ.

-Co to znaczy? - pyta Jack.

-Nie wiem czy Lili w ogóle się obudzi.
*********
Nie czuję nic. Zero bólu. Wszędzie jest ciemno i pusto. Nie słyszę żadnego dźwięku, nie czuję strachu. Nie ma mnie.

I tak im na tobie nie zależy

-Kim jesteś?

Jestem tobą. Twoją złą stroną. Myślisz że im na tobie zależy? Ty nie żyjesz. A ja postaram się żeby Twoi bliscy zginęli z twojej ręki

-Nie pozwolę ci na to!

A co zrobisz? Nic nie możesz. I nie powinno ci tak zależeć. Im na tobie nie zależy. Nawet nie próbowali Cię ratować. Dla nich już nie istniejesz.

-Kłamiesz!

Przed oczami pojawiły wizję. To wyglądało jak...

Widzisz? Tak właśnie świętują twoją śmierć.

Widziałam wszystkich moich przyjaciół. Śmiali się i bawili słyszałam co mówili. Cieszyli się że mnie nie ma. Że nie sprawiam im już kłopotów. Poczułam ból. To jest to czego nie chciałam widzieć i czego się bałam... Chwila... Bałam się tego?

Widzisz? Świetnie się bawią

Nie.

Co?

-Pokazujesz mi tylko to czego się boje. Wcale tak nie jest. Jack nigdy by tak nie postąpił. Nie pozwolę ci wygrać.

Ja już wygrałam!

-Nie. Nie wygrałaś. Dopóki mam świadomość wygram z tobą! Pogódź się z tym że przegrałaś! Nie boje się ciebie! Jeśli ja umrę to ty razem ze mną!

Usłyszałam tylko przeraźliwy krzyk, który ustał po chwili. Znów ta przerażająca cisza, a ja przed zobaczyłam białe światełko. Czy to naprawdę mój koniec?
_____________________________
... To ten... Nie zabijajcie...